Γεώργιος Ζερβός, Οι πολιτικές δυνάμεις και η Εκκλησία

ΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Η ΠΑΤΡΙΣ μας γνωρίζει τὴν προδοσίαν ἀπὸ τὰς πολιτικὰς δυνάμεις, αἱ ὁποῖαι κατέστρεψαν τὴν γλῶσσαν καὶ τὴν Παιδείαν, διέσυρον τὸν θεσμὸν τῆς οἰκογενείας, ἐδίδαξαν τὸν πορνοσεξουαλισμὸν μὲ τὰς συγκεκριμένας συμπεριφορὰς ὡρισμένων ἡγεσιῶν, ἐστράφησαν ὑπὲρ τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ὑπὲρ τῶν ἐκτρώσεων, ἐναντίον τῆς παραδόσεως, τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς ἀρχαίας γραμματείας. Αὗται αἱ πολιτικαὶ δυνάμεις ἐδίδαξαν τὴν ἀ–παιδείαν, τὴν ἀγνωσίαν καὶ ἐστράφησαν ἐναντίον τῶν ἀρετῶν τῆς ἐργασίας καὶ τῆς Δικαιοσύνης. Παραλλήλως ἐδίδαξαν τὴν «διάρρηξιν» τῶν θεσμῶν καὶ τῶν νόμων τοῦ Κράτους, τὴν ἀτιμωρησίαν ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι κατέκλεβον τὰ Ταμεῖα τοῦ Κράτους καὶ ἐθησαύριζον μὲ «μίζας», τὰς ὁποίας ἐλάμβανον ἀπὸ τὴν ἐκτέλεσιν μεγάλων δημοσίων ἔργων, προμηθειῶν καὶ τὴν ἀγορὰν ἐξοπλιστικῶν συστημάτων. Αὗται αἱ πολιτικαὶ δυνάμεις, ἐλειτούργησαν ὡς ὁδοστρωτῆρες τῶν θεσμῶν, τῶν νόμων, τῶν ἀξιῶν καί αὐτῆς ἀκόμη τῆς οἰκονομίας, ἀφοῦ διὰ νὰ καταστρέψουν τὴν τελευταίαν ἐθεσμοθέτουν νόμους ἐναντίον τῆς ἐπιχειρηματικότητος, ἐχρησιμοποίουν τὸν συνδικαλιστικὸν στρατὸν κατοχῆς ἐναντίον τῆς ἰδιωτικῆς πρωτοβουλίας, ἐνῶ ἐνίσχυον οἰκονομικῶς ἐπιχειρήσεις (8.500), διὰ νὰ μεταφέρουν τὴν ἕδραν των εἰς τὴν Ἀλβανίαν, τὴν Βουλγαρίαν, τὴν Ρουμανίαν, τὴν Σερβίαν κ.λπ. ἀδιαφοροῦντες διὰ τὰς συνεπείας εἰς τὴν ἐργασίαν.

Αἱ δυνάμεις αὗται ἐσυκοφάντησαν τὴν Ἐκκλησίαν, διότι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ταυτισμένη μὲ τὸ γένος, ὑπερασπίζεται τὸν θεσμὸν τῆς οἰκογενείας ἀλλὰ καὶ τὰς ἐθνικάς μας ὑποθέσεις, ἄλλοτε δυναμικῶς καὶ ἄλλοτε μὲ διπλωματικὸν τρόπον. Ἡ Ἐκκλησία ἐκφράζει τὸ «τρίπτυχον ἀστέρι» «Πατρὶς, Θρησκεία, οἰκογένεια», τὸ ὁποῖον αἱ πολιτικαὶ δυνάμεις τὸ συκοφαντοῦν ὡς ἀναχρονιστικόν, φασιστικὸν καὶ ξένον πρὸς τὰς ἀνάγκας τῆς Παγκοσμιοποιήσεως, ἡ ὁποία εἰς τὴν Ἑλλάδα σαρώνει τὰ πάντα.

Ἡ Ἐκκλησία ἔχει πρωτίστως σωτηριολογικὸν λόγον, δευτερευόντως φιλανθρωπικόν. Ἔχει ὅμως καὶ λόγον ἠθικοπλαστικόν, τὸν ὁποῖον ὅταν συνδέη μὲ τὸν λόγον τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας τότε γίνεται πολὺ δυνατὸς καὶ ἐπικίνδυνος διὰ τὸ σάπιον πολιτικὸν κατεστημένον. Τὸ τελευταῖον δὲν ἐπιθυμεῖ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ὡς θεοΐδρυτον ὀργανισμόν, ἀλλὰ ὡς μίαν ὀργάνωσιν μὲ ἁπλῆν δρᾶσιν φιλανθρωπικὴν ἢ οἱανδήποτε ἄλλην δρᾶσιν. Δι᾽ αὐτὸ ἐπέτρεψαν τὴν δρᾶσιν εἰς τὴν Ἑλλάδα ἐπικινδύνων αἱρέσεων. Δι᾽ αὐτῶν κτυποῦν τὴν Ἐκκλησίαν ὡς ὀπισθοδρομικήν, ὡς ξένην πρὸς τὴν ἱστορικὴν πραγματικότητα, ὡς γηρασμένην κὰι μὲ ἐμμονὰς εἰς ζητήματα πίστεως, δογμάτων καὶ παραδόσεων.

Οὐσιαστικῶς διὰ τῶν αἱρέσεων δὲν προσπαθοῦν ἁπλῶς νὰ «ἐμβολίσουν» τὴν πνευματικὴν καὶ ἐκκλησιαστικὴν συνοχὴν τῶν Ἑλλήνων καὶ τῶν Ἑλληνίδων, ἀλλὰ κάμνουν κάτι τὸ ὁποῖον εἶναι ἐθνικῶς ἐγκληματικόν: κτυποῦν τὴν κοινωνικὴν καὶ ἐθνικὴν συνοχήν. Μὲ τὴν βοήθειαν τῶν Μέσων Μαζικῆς Ἐνημερώσεως ἀποδυναμώνουν τὴν Ἐκκλησίαν καὶ διαφημίζουν τὰς αἱρέσεις, ὡρισμέναι ἐκ τῶν ὁποίων «δούλεψαν» ἐναντίον τῆς Θράκης κατὰ τὸ παρελθόν, ἐνῶ κάποιαι ἐξ αὐτῶν ἀρνοῦνται νὰ λάβουν ὅπλον, διὰ νὰ ὑπερασπισθοῦν τὴν Πατρίδα ἐν καιρῷ πολέμου ἢ ὑπονομεύουν τὸν θεσμὸν τῆς οἰκογενείας.

Αἱ πολιτικαὶ δυνάμεις αὗται στρέφονται ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας ὑποκοινούμεναι εἴτε ἀπὸ μεγάλας διεθνεῖς πολιτικὰς λέσχας (Λέσχη Μπίλντεμπεργκ, Λέσχη Σωκράτης, Μασωνικαὶ Στοαὶ κ.λπ.) εἴτε ἀπὸ τὰ κελεύσματα μεγάλων αἱρετικῶν «Ἐκκλησιῶν» – ὀργανώσεων, εἴτε ἀπὸ τὰ κελεύσματα τῶν «ὑπογείων ρευμάτων» τῆς Ἀμερικῆς. Μόνιμος στόχος τῶν πολιτικῶν δυνάμεων αὐτῶν, αἱ ὁποῖαι κατέστρεψαν τὴν Ἑλλάδα ἄνευ πολέμου ἢ ἐμφυλίου πολέμου καὶ σήμερον παριστάνουν τὸν «σωτῆρα», εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Εἰς τὴν ἐποχὴν τῆς εὐημερίας ἐξύβριζον καὶ ἐπολέμουν τὴν Ἐκκλησίαν ἐπὶ τετραετίαν, ἀλλὰ πάντοτε παραμονὰς ἐκλογῶν τὴν ἐπλησίαζον, διὰ τῶν πολιτευτῶν, διὰ νὰ καταληστεύσουν τὰς ψήφους τῶν ἐκλογέων.

Σήμερον, ἐποχὴ μεγάλης καὶ πρωτοφανοῦς κρίσεως χρησιμοποιοῦν τὴν Ἐκκλησίαν ὡς Ἐρυθρὸν Σταυρόν. Τὸ πράττουν, διότι ὁ πιστὸς καὶ μὴ λαὸς ἐμπιστεύεται τὸν κληρικόν, τὸν Ἀρχιερέα, τὸν Ἡγούμενον καὶ τὴν Ἡγουμένην καὶ τοὺς δίδει τὴν μικρὴν ἢ μεγάλην οἰκονομικὴν βοήθειαν διὰ τὴν δημιουργίαν φιλανθρωπικοῦ ἔργου, ἐνῶ τοὺς ἰδίους (πολιτικοὺς) καὶ τὰς πολιτικὰς δυνάμεις (κόμματα) δὲν τὰς ἐμπιστεύεται, ἀφοῦ ἔχουν πολιτογραφηθῆ ὡς δυνάμεις, αἱ ὁποῖαι ἀφελληνίζουν τὸ Ἔθνος, ἀλλὰ καὶ ὡς κλεπτοκρατικαί. Ἡ Ἐκκλησία μὲ τὸν μικρὸν ἢ μεγάλον ὀβολὸν τοῦ λαοῦ ὀργανώνει συσσίτια, στηρίζει ἀνέργους καὶ ἀνασφαλίστους, συντηρεῖ ἐκκλησιαστικὰ ἱδρύματα καὶ παραλλήλως συσπειρώνει γύρω της ἐχθροὺς καὶ φίλους μὲ τὰ ἔργα της καὶ τὸν σωτηριολογικόν της λόγον. Τὸ κήρυγμά της ἐναντίον τῆς καταναλωτικῆς κοινωνίας, τῆς σπατάλης καὶ τῆς κραιπάλης καὶ ὑπὲρ τῆς εἰλικρινοῦς μετανοίας καὶ ἀλλαγῆς τοῦ τρόπου ζωῆς, ὑπὲρ τῆς ἐγκρατείας, τῆς νηστείας, τῆς ὑπομονῆς, τῆς ἑνότητος καὶ τῆς προσευχῆς ἔχουν ἀπήχησιν εἰς τὸν λαόν, ὁ ὁποῖος ἔχει ἐναποθέσει τὴν ἐλπίδα του πρὸς τὸν Θεόν, τὴν Παναγίαν καὶ τοὺς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτὴ ἡ ἀπήχησις ἐνοχλεῖ τὰς πολιτικὰς δυνάμεις τῆς καταστροφῆς καὶ τῆς σαπίλας. Ἀντὶ νὰ μεταβάλλουν ἄποψιν διὰ τὴν Ἐκκλησίαν συμπεριφέρονται ὡς λυσσαλέοι λύκοι ἐναντίον της. Εἰς ἐποχὰς μεγάλης ἐθνικῆς καὶ κοινωνικῆς προσφορᾶς τῆς Ἐκκλησίας αἱ δυνάμεις αὗται ἐπιτίθενται ἐναντίον της. Ζητοῦν θορυβωδῶς διαφάνειαν εἰς τὰ εἰσοδήματα καὶ τὰ ἔργα τῆς Ἐκκλησίας. Διατυπώνουν τὸ αἴτημα αἱ δυνάμεις, αἱ ὁποῖαι εἰσπράττουν τεράστια χρηματικὰ ποσὰ ἀπὸ τὸ Κράτος καὶ ἐπιχειρηματίας, ἀλλὰ ποτὲ δὲν μᾶς λέγουν, διατὶ εἶναι χρεωκοπημέναι καὶ χρωστοῦν ἀκόμη καὶ εἰς τοὺς ἐργαζομένους των.

Ἡ Ἐκκλησία μὲ κάθε εὐρώ, ποὺ συγκεντρώνει ἀπὸ τοὺς πιστοὺς ἀνεγείρει Ἱ. Ναούς, διατηρεῖ ἐκκλησιαστικὰ ἱδρύματα, ἀπασχολεῖ προσωπικόν, ἐπιδίδεται εἰς φιλανθρωπικὸν ἔργον, τὸ ὁποῖον προκαλεῖ τὸν παγκόσμιον θαυμασμὸν καὶ ὁ λόγος της ἔχει ἀπήχησιν εἰς τὸν πιστὸν καὶ μὴ λαόν. Αἱ πολιτικαὶ δυνάμεις, αἱ ὁποῖαι ἐλέγχουν τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἐπιτί- θενται ἐναντίον της τί προσφέρουν εἰς τὸ γένος τῶν Ἑλλήνων Ὀρθοδόξων, τί εἰς τὸ Ἔθνος, τί εἰς τὸν λαόν; Εἰς τὰ Ἐθνικὰ θέματα θέλουν τὴν συνδιοίκησιν, τὴν συνδιαχείρισιν, τὴν συνεκμετάλλευσιν καὶ τὴν συγκυριαρχίαν μὲ τοὺς ἐχθροὺς τῆς Ἑλλάδος εἰς τὰς Ἐθνικάς μας ὑποθέσεις.

Ἡ προσφορὰ τῶν δυνάμεων αὐτῶν εἰς τὸν λαὸν εἶναι αἱ περικοπαὶ εἰς τοὺς μισθούς, εἰς τὰς συντάξεις, εἰς τὴν ἰατροφαρμακευτικὴν περίθαλψιν, εἰς τὴν παιδείαν, ἡ βαρεῖα φορολογία τῆς οἰκογενείας, τὰ παντοειδῆ χαράτσια, ἡ φορολογικὴ ἀσυλία καὶ ἀμνηστία τῶν ἐχόντων καὶ κατεχόν- των παράνομον περιουσίαν, ὁ ἐξευτελισμὸς τοῦ ἱεροῦ προσώπου τοῦ ἀνθρώπου, τὸ «ξεπούλημα» τοῦ ὑποθαλασσίου ὀρυκτοῦ πλούτου διὰ «μισὸ ποτήρι νερό». Αἱ πολιτικαὶ δυνάμεις τῆς καταστροφῆς κτυποῦν τὴν Ἐκκλησίαν, διὰ νὰ μειώσουν τὸ κῦρος της καὶ νὰ κλονίσουν ἐκ νέου τὴν ἐμπιστοσύνην τοῦ λαοῦ πρὸς Αὐτήν. Δὲν εἶναι τυχαῖον ὅτι τὰ παλαιὰ συνθήματα διὰ τὸν χωρισμὸν Κράτους – Ἐκκλησίας, διὰ οἰκονομικὰ ὑποτιθέμενα σκάνδαλα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ἐπανέρχονται ἐκ νέου εἰς τὸ προσκήνιον ἢ τὰ συνθήματα περὶ ἐκσυγχρονισμοῦ τοῦ κράτους καὶ τὴν ἀπαλλαγὴν αὐτοῦ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν. Τὰ ἴδια ἔλεγον καὶ ὅταν μᾶς ἔλεγον ὅτι ἡ οἰκονομία «καλπάζει» ἐπὶ διακυβερνήσεως τοῦ κ. Κων. Σημίτη. Τότε εἰς τὸ ὄνομα τοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ τοῦ Κράτους διεγράφη ἡ ἀναγραφὴ τοῦ θρησκεύματος ἀπὸ τὰς Ἀστυνομικὰς ταυτότητας. Ἡ ἀναγραφὴ διέγραφη.

Ἀλλὰ μετ᾽ ὀλίγον τὸ Κράτος κατέρρευσε καὶ ἡ Χώρα μὲ τὴν «καλπάζουσαν οἰκονομίαν» εὑρέθη μὲ τὰ κρατικὰ ταμεῖα ληστευμένα καὶ ἄδεια. Εἶναι καιρὸς αἱ πολιτικαὶ αὗται δυνάμεις εἴτε νὰ διαλυθοῦν εἴτε νὰ ἀναβαπτισθοῦν καὶ νὰ ἐπαναφέρουν τοὺς θεσμούς, τὰς ἀξίας, τὴν ἐκπαίδευσιν καὶ τὴν συμπεριφορὰν καὶ νοοτροπίαν τῆς Κοινωνίας εἰς τὰς ἐποχάς, ποὺ ἐθεσμοθέτησαν τὴν καταστροφικὴν πορείαν τῶν πάντων (τὸ 1977 ὅταν ἔγινεν ἡ ἐκπαιδευτικὴ μεταρρύθμισις καὶ ἤρχισε διὰ πρώτην φορὰν μετὰ τὴν λῆξιν τοῦ ἐμφυλίου πολέμου ὁ πόλεμος ἐναντίον τῆς ἐπιχειρηματικότητος) καὶ ἐκτύπησαν παντοιοτρόπως τὸν θεσμὸν τῆς οἰκογενείας καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Ἐὰν αἱ πολιτικαὶ αὐταὶ δυνάμεις δὲν ἐπανεύρουν καὶ δὲν ἐπαναφέρουν εἰς τὴν ζωήν μας τὰ «κύτταρα», τὰ ὁποῖα ἐκράτησαν ὄρθια τὸ γένος, τὸν Ἑλληνισμόν, τὸ Ἔθνος καὶ τὸ Κράτος θὰ ἐξαφανισθῶμεν ὡς Χώρα. Ἡ Ἐκκλησία μας ταυτοχρόνως μὲ τὰ συσσίτια ὀφείλει νὰ ὑπενθυμίζει τὸν καταστροφικὸν ρόλον τῶν πολιτικῶν δυνάμεων καὶ νὰ καλλιεργῆ δυναμικῶς τὴν ὁλικὴν ἐπαναφορὰν τοῦ τριπτύχου! «Πατρίς, Θρησκεία, οἰκογένεια», τὴν ἐπαναφορὰν τῆς Ἑλληνορθοδόξου Παιδείας (μὲ προσαρμογὰς καὶ εἰς τὰς ἀνάγκας τῆς ἀγορᾶς), τὴν ἀλλαγὴν τῆς νοοτροπίας πολιτικῶν καὶ λαοῦ, τὰς ἀρετὰς τῆς ἐργασίας καὶ τῆς Δικαιοσύνης καὶ τὴν δημιουργίαν Ἑλληνορθοδόξων κομμάτων καὶ τὴν ἀνάδειξιν πολιτικῶν, οἱ ὁποῖοι νὰ πιστεύουν εἰς ἀξίας, νὰ ἔχουν ἐθνικὴν καὶ κοινωνικὴν συνείδησιν καὶ νὰ πιστεύουν εἰς τὸν Θεὸν τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τῶν Ἑλλήνων καὶ τῶν Ἑλληνίδων.

Γ. ΖΕΡΒΟΣ - “Ορθόδοξος Τύπος” 28/12/2012