Σεβασμός στην Κυριακή

«Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ»

«Ημέρα του Κυρίου» μέσα στην Αγία Γραφή είναι κυρίως η Ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας. Είναι η φοβερή και ένδοξη εκείνη ημέρα, κατά την οποία ο Χριστός ως δίκαιος Κριτής, θα κρίνει «ζώντας και νεκρούς» και «θα αποδώσει εκάστω κατά τα έργα αυτού».

Βεβαίως «Ημέρα Κυρίου» ονομάζεται και η Ημέρα της Πρώτης Παρουσίας του Χριστού, δηλ. της Ενανθρωπήσεώς Του. Είναι η ημέρα της Σωτηρίας του Κόσμου, η «Ανατολή των Ανατολών», κατά την οποίαν «ετέχθη ο Σωτήρ του κόσμου» και την οποία περίμεναν εναγώνια οι προφήτες και ήταν η «προσδοκία των εθνών».

«Ημέρα Κυρίου» είναι και κάθε άλλη ημέρα κατά την οποία εμφανίζεται ο Χριστός και αποδίδεται η μερική Κρίση Αυτού, αποστέλλεται η ετυμηγορία της κρίσεώς Του, ξεσπά η οργή Του, αίρεται η μακροθυμία Του και επικρατεί το θέλημά Του. Έτσι, για παράδειγμα, επιφυλάσσεται «ημέρα Κυρίου» «επί πάντα υβριστήν και μετέωρον», σε κάθε ασεβή δηλ. και αλαζόνα, που περιφρονεί το νόμο και το θέλημα του Θεού, θα έρθει ημέρα και ώρα, και σ΄ αυτή τη ζωή, που θα αποδοθεί δικαιοσύνη, διότι «φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος».

«Ημέρα Κυρίου» όμως είναι και η Κυριακή ημέρα της Εβδομάδος. Είναι η ημέρα της Λαμπροφόρου Εγέρσεως του Χριστού μας, «η μία των σαββάτων, η βασιλίς και κυρία, η εορτή των εορτών και η πανήγυρις των πανηγύρεων», η οποία αντικατέστησε το εβραϊκόν Σάββατον και η οποία είναι ημέρα αναπαύσεως των Χριστιανών, ημέρα αγωγής και τροφοδοσίας της ψυχής, ιεραποστολής, λόγου Θεού και φιλανθρωπίας, εκκλησιασμού και θείας λατρείας.

Κατά τη θεολογική μας γραμματεία και παράδοση όλα τα κοσμοσωτήρια και μεγάλα γεγονότα έγιναν και θα γίνουν Κυριακή. Η Ανάσταση του Κυρίου και η Πεντηκοστή έγιναν Κυριακή. Συνηθίζουμε δε και στην Ορθοδοξία μας να τελούμε τα μεγάλα και χαρμόσυνα Μυστήρια την Κυριακή ημέρα, όπως είναι ο Γάμος, τα δε Μνημόσυνα το Σάββατο. Πάντοτε μέσα στην Εκκλησία σεβόμασταν την ημέρα αυτή.

Παλιά, στην πρώτη Εκκλησία, την αρχαία, αν έλειπε κάποιος χριστιανός βαπτισμένος από την θεία Λατρεία της Κυριακής τρείς συνεχόμενες φορές χωρίς λόγο υγείας, αφοριζόταν. Μάλιστα οι εκκλησιαστικοί επίτροποι ρωτούσαν τους χριστιανούς που απουσίασαν και ζήταγαν το λόγο της απουσίας, μήπως δηλαδή σταμάτησαν, έπαυσαν, να αγαπούν και να πιστεύουν στο Χριστό. Τόσο σοβαρή υπόθεση ήταν τότε ο εκκλησιασμός της Κυριακής!

Είναι γνωστό ότι ο άγιος των σκλάβων, ο Πατροκοσμάς, ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας και του δια τον φόβον των τούρκων γενικευμένου εξισλαμισμού, και μάλιστα στην Ήπειρο, έδωσε μάχες και έκανε αγώνες ειρηνικούς και απολογητικούς για την καθιέρωση της Κυριακής αργίας, ώστε να πηγαίνουν οι χριστιανοί στην Εκκλησία. Νίκησε ο μεγάλος αυτός διδάχος με τη δύναμη του Φωτός του Χριστού και της αγιότητός του το «λόμπυ» των εβραίων της περιοχής και της εποχής του και μετέφερε αναίμακτα το παζάρι από την Κυριακή, που το είχαν βάλει οι τούρκοι με την εισήγηση των εβραίων, στο Σάββατο, όπως έχουμε εμείς σήμερα τις λαϊκές αγορές. Μεγάλο κατόρθωμα και μεγάλη νίκη! Βέβαια το πλήρωσε με τη ζωή του και πήγε μεγαλομάρτυρας και ένδοξος στον ουρανό για τη δόξα του Χριστού και της Κυριακής Ημέρας.

Συγχρόνως είπε και πολλά άλλα ο Πατροκοσμάς για την επιλήψιμη και ένοχη εργασία κατά την Κυριακή. «Το κέρδος της Κυριακής όπου βάζουμε στο σπίτι μας γίνεται φωτιά και μας καίει. Ή αρρωσταίνει το παιδί μας, ή καίγεται το σπίτι μας ή ψοφάει το ζώο μας…», έλεγε…

Εξάλλου ο Καλός Θεός όλα τα κανόνισε σοφά και «καλά λίαν». Η Τετάρτη Αγία Εντολή του Δεκαλόγου, ο οποίος παραδόθηκε στα χέρια του Μωϋσέως στο όρος Σινά, αναφέρει ρητά ότι έξι μέρες πρέπει να εργάζεται ο άνθρωπος και την εβδόμη να την αφιερώνει στο Δημιουργό του λατρεύοντάς Τον και αναπαυόμενος, όπως ακριβώς έκανε και ο Ίδιος ο Δημιουργός του σύμπαντος, ο Οποίος την εβδόμη ημέρα «κατεπαύσατο από των έργων Αυτού». Σημειωτέον ότι η Γαλλική Επανάσταση το 1789 θέλησε μέσα στην παραζάλη του αντιεκκλησιαστικού μένους της να καταργήσει την Κυριακή ημέρα και αντί γι΄ αυτήν καθιέρωσε ως ημέρα αναπαύσεως των εργαζομένων την «Δεκάτη». Μετά από λίγο οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δεν άντεξαν επί εννέα ημέρες συνεχώς να εργάζονται και ζήτησαν την επαναφορά της εβδόμης ημέρας της εβδομάδος ως ημέρας αργίας και αναπαύσεως. Ό,τι έφτιαξε ο Θεός είναι καλό και για το πνεύμα του ανθρώπου και για το σώμα του, φιλάνθρωπο και ψυχολογημένο.

Δυστυχώς «πάλαι τε και ιδιαιτέρως επ΄ εσχάτων», στις μέρες μας δηλαδή ακόμη περισσότερο, πρώτα άτυπα τώρα δε και νομότυπα, έχουμε αδικήσει κατάφωρα την Κυριακή, την Ημέρα του Κυρίου. Και ιδού:

Την Κυριακή ξεκουραζόμαστε μετά από ένα έντονο Σαββατόβραδο.

Την Κυριακή ψαρεύουμε λίαν πρωί με τις ώρες από χόμπυ ή κυνηγάμε στα βουνά «ζώα μικρά μετά μεγάλων».

Την Κυριακή ταξιδεύουμε, καθαρίζουμε, ρίχνουμε «μπετά», πάμε στο χωριό και στο εξοχικό μας, βάζουμε πλυντήριο και σιδερώνουμε, μαζεύουμε τις ελιές ή καθαρίζουμε τον κήπο μας, στρώνουμε ή μαζεύουμε τα χαλιά, πάμε για σκί θαλάσσιο ή στα χιόνια…

Όλα τα δεύτερα Κυριακή τα κάνουμε. Κι ο Χριστός και η Εκκλησία μένουν στο περιθώριο της ζωής. Η θεία Λειτουργία, η θεία Κοινωνία, ο θείος λόγος, η φιλανθρωπία και η ιεραποστολή, η υγιής κοινωνικότητα και η αλληλεγγύη, πάνε στην άκρη. Τους δίνουμε ένα ξεροκόμματο και κλαιγόμαστε μετά ζητώντας θαύματα και οράματα, υγεία και δουλειά, παιδιά και εγγόνια…

Κάναμε Κυριακή το Σάββατο και την Κυριακή ημέρα χωρίς Χριστό και Εκκλησία. «Τα άνω κάτω γέγονεν», προς χάριν των δαιμόνων και των εβραίων και των μουσουλμάνων. Πουθενά δεν γίνονται αυτά: ούτε στο Ισραήλ το Σάββατο ούτε στο Μουσουλμανικό κόσμο την Παρασκευή. Μόνο εμείς οι Χριστιανοί κάνουμε κατάχρηση της καλοσύνης του Θεού μας.

Τώρα δε τελευταία, - «όλα τάχει η Μαριορή, ο φερετζές της λείπει» - μετά την κατοχή της Πατρίδας από τους τοκογλύφους και δανειστές και την οικονομική της καταστροφή, η μόνη φαεινή σκέψη που ήρθε και κάθισε στο μυαλό των ιθυνόντων ήταν η κατάργηση της Κυριακής αργίας και η άτυπη και ανίερη θέσπιση της Δευτέρας – της και «τσαγκαροδευτέρας» λαϊκά επονομαζομένης – ως αργίας για να ξεκουράζονται οι άνεργοι νεοέλληνες από την «εξοντωτική εργασία και πλήρη απασχόληση» όλων των προηγούμενων ημερών, στα καφενεία και στις καφετέριες, αναγκαστικά πλέον, και για να μη θίγονται οι θρησκευτικές μειονότητες που ενέσκηψαν στη χώρα. Δηλαδή, να μη διαμαρτύρεται ούτε τα Συμβούλια των Εβραίων ούτε οι Σύλλογοι των Μουσουλμάνων. Έτσι δεν θα έχει πια η Ορθόδοξη Ελλάδα επίσημη αργία την Κυριακή, αλλά θα έχει ως αργία μια ουδέτερη ημέρα, ώστε να μη ενοχλείται κανένας. Συνεπώς, το «λαϊκό κράτος» είναι εδώ!!!

Εν τω μεταξύ τα συνθήματα στους τοίχους κυρίως των Αθηνών δίνουν και παίρνουν: «Δεν είναι ότι δεν έχεις μέρες και ώρες για να δουλέψεις και να ζήσεις, αλλά δεν έχεις δουλειά και λεφτά για να ψωνίσεις». Κι αυτό είναι αλήθεια. Η ανεργία και η ανέχεια χτύπησαν κόκκινο στην ελληνική πραγματικότητα, έκλεισαν χιλιάδες επιχειρήσεις και καταστήματα, κατέρρευσαν υπερχρεωμένα νοικοκυριά, αυτοκτόνησαν χιλιάδες, και μείς βρήκαμε σαν λύση την επέκταση της εργασίας καιτην Κυριακή ημέρα. Δηλαδή τί; Θα μας ξεριζώσουν και την ψυχή; Θα μας τα πάρουν όλα αυτοί οι άνθρωποι;

Αυτό όμως που θεσμοθετεί τώρα το κράτος, ήδη το έχουμε άτυπα και άθεσμα επιλέξει εμείς ως λαός, όλοι σχεδόν, με το να μη εκκλησιαζόμαστε παρά μόνο στις μεγάλες εορτές και στις κοινωνικές μυστηριακές τελετές: γάμους, βαφτίσια, κηδείες, μνημόσυνα. Λαός όμως ανεκκλησίαστος είναι λαός αλειτούργητος και η συνέχεια έχει ως εξής: Ανεκκλησίαστοι => αλειτούργητοι => ανευλόγητοι => αχαρίτωτοι => αγαλήνευτοι => ανεπρόκοποι => άσωστοι και άσωτοι, δυστυχισμένοι τελικά. «΄Αθεοι εν τω κόσμω, μη έχοντες ελπίδα». Όλα λοιπόν μας φταίνε μετά και είμαστε όλο μέσα στα νεύρα και την γκρίνια.

Επιτρέπεται λοιπόν σήμερα με τόσα προβλήματα, με τέτοια κρίση, φτώχεια, ανεργία, απελπισία και αυτοκτονίες, αλλά και με τέτοια ιστορία και λειτουργική παράδοση, να εκκλησιάζεται το 3% των Νεοελλήνων και να μένουμε μακριά από τη μοναδική πηγή της δύναμης και της ευτυχίας, της παρηγοριάς και της ελπίδας, που είναι η Εκκλησία μας την Κυριακή;

Αγνοούμε άραγε ότι καρδιά της Κυριακής είναι η θεία Λειτουργία και καρδιά της θείας Λειτουργίας είναι η Θεία Ευχαριστία, το Μυστήριο των Μυστηρίων, ο Ίδιος ο Χριστός δηλαδή, ο Αναστημένος Νικητής του θανάτου και πάσης άλλης κακοδαιμονίας; Την Ανάσταση γιορτάζουμε κάθε Κυριακή, 52 φορές το χρόνο! Μιλάνε τώρα όλοι για ανάκαμψη, για ανάπτυξη, για επανάσταση… Πρίν από όλα όμως χρειάζεται Ανάσταση κι αυτή δεν έρχεται παρά μόνο την Κυριακή.

Για να τιμήσουμε όμως την Κυριακή ημέρα χρειάζεται πρωτίστως να την εκτιμήσουμε θεολογικά. Να καταλάβουμε ότι δεν είναι μια ημέρα σαν τις άλλες, μια ημέρα δηλαδή ρουτίνας και καθημερινότητας. Την Κυριακή κατεβαίνει ο Θεός πάνω στην Αγία Τράπεζα και συναντά το λαό Του, τον αγιάζει, τον λυτρώνει τον σώζει. Είναι αναντικατάστατο γεγονός η Κυριακή με ό,τι γίνεται σ΄ αυτή. Είναι ένα μικρό Πάσχα! Η ζωή μας αποκτά νόημα, όραμα, σκοπό και ο πιστός προγεύεται τα έσχατα και τη Βασιλεία του Θεού, εφόσον βεβαίως συνειδητά συμμετέχει στη μεγαλειώδη αυτή σύνοδο και πορεία της Εκκλησίας μας.

Γι΄ αυτό η Κυριακή πρέπει νάναι η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ κατά την οποία η ψυχή του πιστού, αλλά και του ορθοδόξου λαού μας, θα λαχταρά να βιώνει το γεγονός της λυτρώσεως από κάθε ορατό και αόρατο εχθρό, όπως γινόταν εκατοντάδες χρόνια επί Τουρκοκρατίας μυστικά στα κρυμμένα και αγιασμένα μικροχτισμένα εκκλησάκια της Ορθοδοξίας και να προγεύεται την ανάσταση του Γένους από κάθε δουλεία ηθική και εθνική. Μόνο έτσι θα γεμίζουμε οι Έλληνες από πνευματική χάρη και χαρά οραματιζόμενοι τη Βασιλεία του Θεού και περιμένοντας την ανέσπερη Ημέρα της αιώνιας ζωής και μακαριότητας.

Χριστιανική Εστία Λαμίας