Πρωτοπρ. Βασίλειος Καλλιακμάνης, Κυριακή B΄Λουκά - Η σχέση µε τον ζώντα Θεό

Η σχέση µε τον ζώντα Θεό

Γράφει ο π. Βασίλειος Καλλιακμάνης

α)  Σε περιόδους κρίσεων,  ασθενειών,  οικονοµικής δυσπραγίας και δύσκολων κοινωνικών καταστάσεων πολλοί άνθρωποι ενθυµούνται και το Θεό. ΄Αλλοι κρίνοντας µε πνευµατικό τρόπο τα πράγµατα ανανεώνουν την πίστη τους,  µετανοούν,  προσεύχονται,  προσφεύγουν µε ελπίδα σε Αυτόν και στρέφονται µε πνεύµα αλληλεγγύης στο συνάνθρωπο,  στον οποίο αναγνωρίζουν την εικόνα του ζώντος Θεού.  Βλέπουν την κρίση ως ευκαιρία πνευµατικής τροφοδοσίας και έκφρασης της ανιδιοτελούς αγάπης.  ΄Αλλοι επαναστατούν εναντίον του Θεού,  διαµαρτύρονται για την φαινοµενική απουσία του από τον κόσµο ή ακόµη και τη µυστηριώδη σιωπή του, οπότε αγγίζουν τα όρια της θεοδικίας, θεωρώντας τον υπεύθυνο για τα δεινά των ανθρώπων.

β)  Στη θέση αυτή δε φθάνουν µόνο όσοι αρνούνται την ύπαρξη του Θεού,  αλλά κάποιες φορές κι εκείνοι που τον σέβονται και τον τιµούν, όπως ο πολύαθλος Ιώβ, ο οποίος ενώ υπέµεινε καρτερικά τα βάσανά του, εξέφραζε θυελλωδώς και τις διαµαρτυρίες του. Είναι χαρακτηριστικά επίσης όσα αναφέρει ο Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ,  ο οποίος όντας το 1925  στο Παρίσι και βλέποντας τις συµφορές της ανθρωπότητας προσευχόταν µετά κλαυθµού στο Θεό και τον παρακαλούσε να σώσει όλο τον κόσµο,  όλους τους «διεφθαρµένους και αξέστους». 

γ) Η προσευχή του Γέροντος Σωφρονίου ήταν ζέουσα και συνοδευόταν από τις εξής σκέψεις: «Εάν εγώ,  δι’  όλης της δυνάµεως της καρδίας µου,  συµπάσχω µετά της ανθρωπότητος, πώς να θεωρήσω δυνατόν ότι ο Θεός βλέπει αδιαφόρως την κάκωσιν πολλών εκατοµµυρίων υπ’  Αυτού κτισθέντων ανθρώπων;  ∆ιατί ούτος επιτρέπει τας αµέτρους βιαιότητας εν τω κόσµω;».  Έτσι στρέφονταν προς το Θεό µε δάκρυα και ρωτούσε: «Πού είσαι Σύ;».  Τότε,  όπως οµολογεί ο ίδιος,  άκουσε µυστικά στην καρδία µου τους λόγους:   «Μήπως συ εσταυρώθης δι’  αυτούς;».  Οι πράοι αυτοί λόγοι τον συγκλόνισαν,  αφού ο Σταυρωθείς Κύριος του απάντησε ως Θεός!

δ)  Οι άνθρωποι λησµονούν και εγκαταλείπουν µε ευκολία το Θεό και λατρεύουν πάσης φύσεως είδωλα.  Εκείνος όµως γίνεται πατέρας,  αδελφός,  φίλος,  συνοδοιπόρος,  προστάτης και βοηθός. Κι όταν ακόµη φαινοµενικά κρύπτεται, περιµένει να ακουσθεί η φωνή Του µέσα από τα πλάσµατά Του, τους θεοειδείς ανθρώπους, τους οποίους έπλασε ελεύθερους και αυτεξούσιους µε περισσή σοφία. Αρκεί αυτοί να αντιλαµβάνονται και να καλλιεργούν τις θείες δωρεές,  όπως ο Γέροντας Σωφρόνιος,  ό οποίος µετά την παραπάνω εµπειρία είχε «πικρόν αίσθηµα αισχύνης δια την άφρονα και υπερήφανον σκέψιν του»,  ότι δήθεν ήταν περισσότερο ελεήµων από το Θεό.  Η   επίγνωση της αστοχίας του τον οδήγησε σεαυτοµεµψία, µετάνοια και του χαρίσθηκε η «προσευχή της ευσπλαχνίας» ως θεϊκή ενέργεια στην καρδιά του. 

ε) Όπως µαρτυρεί ολόκληρη η βιβλική ιστορία, ο Θεός ποτέ δεν άφησε απροστάτευτο τον άνθρωπο, αφού µετά την πτώση δεν τον εγκατέλειψε. Τον επισκέφθηκε πολυµερώς και πολυτρόπως.  Απέστειλε προφήτες,  πατριάρχες,  δικαίους,  ακόµη και αγγέλους.  Τέλος,  εξαπέστειλε τον Υιό του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα και υποτάχθηκε στο νόµο, για να εξαγοράσει όσους ήταν υποδουλωµένοι στο νόµο, για να γίνουµε παιδιά του Θεού (βλ. Γαλ.  4, 4-5). Οπότε η επικοινωνία του Θεού µε τον άνθρωπο είναι συνεχής και ζωντανή. 

στ) Στη βιβλική αλλά και την πατερική παράδοση οι ιεροί συγγραφείς περιγράφουν τη σχέση και την κοινωνία αυτή µέσω των θεοφανειών και των χαρισµατικών πνευµατικών εµπειριών µε λόγο προφητικό, συµβολικό,  εικόνες από την καθηµερινή ζωή αλλά συχνά και µέσω αντιθέσεων. Ο Θεός αποκαλύπτεται ως φως αλλά ταυτόχρονα και ως πυρ, ως µακρόθυµος αλλά και δίκαιος, ως αύρα λεπτή αλλά και σεισµός, ως αγαθός αλλά και υπεράγαθος,  ως αγάπη αλλά και δικαιοσύνη.

ζ) Τα ονόµατα που αποδίδονται στο Θεό, αφενός απεικονίζουν τη σχέση του µε τον κόσµο, ενώ αφετέρου προπαρασκευάζουν πνευµατικά τους ανθρώπους για την κοινωνία µε αυτόν,  η οποία σε κάθε περίπτωση υπερβαίνει κάθε ανθρώπινη νόηση και γνώση.  Στο αποστολικό ανάγνωσµα της σηµερινής Κυριακής (Β΄Κορ. 6, 16-7, 1)  ο Θεός ονοµάζεται πατέρας. «Θα είµαι πατέρας σας,  και σεις θα είστε παιδιά µου και θυγατέρες µου,  λέγει ο παντοκράτορας Κύριος». Αλλά και οι άνθρωποι χαρακτηρίζονται ως «ναός Θεού ζώντος»,  στον οποίο εκείνος κατοικεί και περιπατεί.

η)  Η ευθύνη κάθε χριστιανού συνίσταται,  έστω κι αν βρίσκεται κάτω από αντίξοες συνθήκες,  να επιτρέπει στον ελεήµονα,  φιλάνθρωπο και οικτίρµονα Θεό να ενοικεί στην καρδιά του, η οποία τότε γίνεται ναός του ζώντος Θεού. Ο αγώνας του είναι να προχωρεί στην κάθαρση από τα πάθη της φιλαυτίας,  του εγωκεντρισµού και του ναρκισσισµού.  Να καθαρίζει τον εαυτό του από καθετί που µολύνει το σώµα και την ψυχή και να τελειοποιείται στην αγιοσύνη µε φόβο Θεού. Και έτσι να αποκαλύπτει  τις θείες ενέργειες στην καθηµερινή του ζωή.