Η κρίση των καιρών μας. Τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα

Υποστηρικτές τής διαστροφής

Όπως είπαμε καί άλλοτε, ή κρίσι πού βιώνουμε είναι πρωτίστως ηθική καί πνευματική^- είναι κρίσι θε­σμών καί άξιών, κα! αποτελεί χαρα­κτηριστικό γνώρισμα λαών καί πολιτιομών, πού εύρίσκονται σέ παρακμή καί οδεύουν, έκτός καί άν άφυπνισθοϋν καί μετανοήσουν, όπως οί άρχαίοι Νινευίτες, ποός τήν διάλυσι και τόν αφανισμό τους.

Ή κρίσι τών καιρών μας είναι εμ­φανής σέ όλους τούς τομείς τής κοι­νωνίας. Στά επόμενα σχόλια θά άναφέρωμε τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα άπό τούς τομείς τής Πολι­τικής, τής Παιδείας καί τής Εκκλησί­ας Πρόκειται γιά άπαράδεκτες θέ­σεις καί δηλώσεις έπωνύμων άξιωματούχων τών άνωτέρω χώρων, πού άποδεικνύουν τή σοβαρότητα τής κρίσεως, πού μαστίζει τόν τόπο μας, καθώς και τό μέγεθος τής άποστασίας πολλών νεοελλήνων άπό τήν ηθι­κή διδασκαλία τοϋ Εύαγγελίου καί τις διαχρονικές άξίες τής φυλής μας.

Ή πρώτη περίπτωσι είναι αύτή τού έπικεφαλής τοϋ ΣΥΡΙΖΑ κ. 'Αλέξη Τσίπρα, ό όποιος σέ συνέντευξι σέ περιοδικό γιά ομοφυλοφίλους τά­χθηκε έμμέσως πλην σαφώς ύπέρ τής υιοθεσίας παιδιών άπό ομοφυ­λόφιλα ζευγάρια, κατηγορώντας συγχρόνως τό έλΛηνικό κράτος, διό­τι «τή στιγμή, πού οί περισσότερες χώρες τής Εύρώπης σέβονται καί μέ τό νόμο τό δικαίωμα τών πολιτών τους νά διαθέτουν, όπως αύτοι έπιθυμοϋν, τόν έαυτό τους, μέ κατοχυ­ρωμένες σχέσεις συμβίωσης, στην 'Ελλάδα ή επίσημη πολιτεία άρνείται νά έφαρμόση βασικές οδηγίες της EE σέ ζητήματα θεμελιωδών δικαιω­μάτων μέ άποτέλεσμα νά κσθηλώνη τήν κοινωνία στό σκοταδισμό»!

Κατά τόν κ. Τσίπρα, λοιπόν, ό σε­βασμός τοϋ ίεροϋ θεσμού τοϋ γάμου και της οικογενείας, πού παρέδωσε ό Θεός στούς άνθρώπους καί σεβά­στηκαν οί αιώνες, είνα. σκοταδι­σμός. Τό δέ σατανικής εμπνεύσεως δικαίωμα, πού παρέχοιιν πολλές χώ­ρες τής έσκοτισμένης πνευματικώς Δύσεως στούς ομοφυλοφίλους, νά παντρεύωνται καί νά υιοθετούν παι­διά, είναι φώς, ύψηλή πνευματική κατάσταση. φωτισμού, προόδου και τελειώοεως τοϋ άνθρωπίνου γέ­νους! «Ούαί οί λένοντες το πονηρόν καλόν καί τό καλόν πονηρόν, oι τιθέντες τό σκότος φώς καί τό φώς σκότος, οί τιθέντες τό πικρόν γλυκύ και τό γλυκύ πικρόν», προειδοποιεί ο μεγαλοφωνότατος προφήτης Ησαΐ­ας (Ήσ. 5, 20), ή δέ ποοειδοποίησι αύτή άπευθύνεται και πρός τόν κ. Τσίπρα καί τούς όμόφρονές του, πού θεωρούν τή διαοτροφή κα' τόν εκ­φυλισμό πρόοδο, και τή Σοδομοποίησι τής 'Ελλάδος καί τής άνθρωπότητος γενικώτερα ώς οδό, πού οδη­γεί άπό τό σκοτάδι στό Φώς.

Ν όλλάξωμε τόν 'Εθνικό μας Ύμνο!

Η δεύτερη περίπτωσι είναι αυτή τοϋ καθηγητού κ. Χρήστου Γιανναρά, ό οποίος μέ άρθρο του στήν «Καθημερινή» τής 17.6.2012 οραμα­τίζεται τήν... άντικατάστασι τοϋ 'Ε­θνικού μας Ύμνου μέ κάτι καινούρ­γιο, όπως τό «Τσάμικο» τοϋ Νίκου Γκάτσου μέ μουσική τοϋ Μάνου Χατ­ζηδάκη, διότι κατά τήν άποψί του «σέ τρεις στροφές, μέ τρεις πινε­λιές, τό πανόραμα τοϋ Νέου Ελληνι­σμού, δήλωση ταυτότητας και ή­θους. Πού μαζί μέ τήν αυθεντική έλληνικότητα της μουσικής μεταγγί­ζουν ιδιαιτερότητα πολιτισμού, όχι ξυπασιά»!

Κατά τόν κ. Γιανναρά, ό 'Εθνικός μας "Υμνος «είναι άπό τά μετριότερα στιχουργήματα τοϋ μεγάλου μας ποιητή» ('ίσως ό έρωτόπληκτος καθηγητής προτιμούσε τήν «Ξανθούλα» μέ τά ξανθά μαλλιά!), θεματικά δέ εί­ναι «περιορισμένος στήν άπελευθέ- ρωση άπό τόν τουρκικό ζυγό καί μέ λεξιλόγιο κυρίως άφηρημένο, νοησι- αρχικό», τήν δέ μελοποίησί του ό Nικ.  Μάντζαρος «ύπέταξε στις σκο­πιμότητες έντυπωσιασμοϋ καί ό Ύ­μνος ταυτίστηκε μέ τόν έπσρχιώτικο έθνικισμό τοϋ μεταπρατικού μας κράτους»!

'Ολοένα και περισσότερο έμπλουτίζει τό βιογραφικό του ό κ. Γιαννα­ράς μέ νέες έπαναστατικές άντιλήψεις, προτάσεις καί διδαχές. Μετά τήν αιρετική νεο-Νικολαϊτική διδασκαλία του περί τοϋ σαρκικού έρω­τος ώς όδοϋ τελειώσεως καί θεώσεως, τής πολεμικής του έναντίον τών Ι. Kανόνων καί τοϋ άγ. Νικοδήμου τοϋ Άγιορείτου κ.ά. έρχεται τώρα έν μέσω της πρωτοφανούς πνευμα­τικής κρίσεως, πού μαστίζει τό 'Έ­θνος μας, νά προτείνη καί τήν άλΛαγή τοϋ Εθνικού μας "Υμνου! Ποιός δέν βλέπει, ότι άκριβώς οί άντιλήψεις αύτές τύπου Χρ. Γιανναρά, πού άπαξιώνου" τις άξίες, καί κλονίζουν τήν πίστι προς τό Θεό καί τό σεβα­σμό προς τήν Πατρίδα, είναι αύτές, πού μας ώδήγησαν στό σημερινό θλιβερό κατάντημα; Καί ποιός δέν παραδέχεται, ότι τά σπουδαιοφανή αύτά άρθρα, πού σέ κάνουν «διηγώντας τα νά κλαις», άντί νά προσ­φέρουν λίγη έλπίδα καί αισιοδοξία, πού τόσο άνάγκη έχουμε στις ήμε­ρες μας, κάνουν άντιθέτως τό ένα χέρι νά κτυπά  άλλο χέρι άπό τήν άπελπισιά»;

Θανατηφόρος πατριαοχική διάννωσι

Η τρίτη περίπτωσι είναι αυτη του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρ­θολομαίου, ό οποίος, σέ σύναξι τών κληρικών τής Ί. Μητροπόλεως Σερ­βίων' καί Κοζάνης στις 28.6.2012, δή­λωσε μεταξύ άλλων, ότι «ή σημερινή κρίοις συνδέεται άσφαλώς μέ τήν άπομάκρυνσί μας άπό τόν Κύριο. Όχι όμως μέ τήν έννοιο τής τιμωρίας». Παράδοξος ό πατριαρχι­κός λόγος και άντιευαγγελικός, σύμφωνος όμως μέ τήν πα­γία τακτική τών Οίκουμενιστών νά ομιλούν κατά κόρον γιά τήν άγάπη τοϋ Θεοϋ και ν' άποσιωποϋν έντελώς τή δικαιο­σύνη του, ή όποία έκδηλώνεται καί μέ τήν παιδαγωγικού χαρακτήρος τιμωρία όσων άνθρώπων παραβαίνουν τό Νόμο του και παραμένουν σέ κατάστασι άμετανοησίας. Βρίθει τιμωρητικών έπεμβάσεων τοϋ Θεού στον κόσμο ή 'Αγία Γρα­φή, Παλαιά καί Καινή Διαθήκη. 'Ο Θεός δέν είναι μόνον ό άγαθός Νομοθέτης, άλλά και ό άγρυπνος φρουρός τής ήθικής τάξεως, τήν όποία συγκρατεί μέ τήν άμοιβή τοϋ άγαθοϋ και τήν τιμωρία τοϋ κακοϋ. «Πάσα παράβασις και παρακοή έλαβεν ένδικον μισθαποδοσίαν», γράφει ό άπόστολος Παϋ­λος (Έβρ. 2, 2). Κάθε δηλαδή παοάβασι και παρακοή τιμωρή­θηκε δικαίως. Πώς επομένως ό Πατριάρχης, ένώ συνδέει τήν παρούσα κρίσι μέ τήν άποστασία τοΰ ελληνικού λαοϋ ά­πό τό Θεό, άρνεϊται, ότι ή κρίσι αύτή γίνεται κατά παραχώρησι Θεοϋ, πρός τιμωρία τών άπομακρυσμένων άπ' αύτόν παιδιών του και μέ σκοπό τή μετάνοια και επιστροφή τους;

Βεβαίως, όταν τόν ραίνουν μέ ροδοπέταλα και τόν τιμούν μέ διδακτορικά πτυχία, θά ήταν τούλάχιστον άγενές νά είπή στούς τιμώντες αύτόν, ότι ό Θεός τούς τιμωρεί μ' ούτή τήν κρίσι γιά τήν άποστασία τους. Γι' αύτό ώμίλησε μέ κοσμικό και διπλωματικό τρόπο και όχι χριστιανικό και εύαγγελικό. «Ήγάπησε τήν δόξαν τών άνθρώπων μάλλον ήπερ τήν δόξαν τοϋ Θεοϋ» (Ίώάν. 12,43), ένώ ό Θεός άνέμενε άπ' αύτόν, ώς προκαθήμενο τής 'Ορθο­δοξίας, νά κηρύξη μετάνοια σέ Κλήρο καί λαό και νά προειδοποιήση, ότι, έάν δέν υπάρξη μετάνοια, θά έλθουν άκόμη χειρότερες ήμέρες. "Ετσι ό πατριάρχης άναπαύεται στις τιμές καί τις δόξες του, ό δέ λαός βαυ­καλίζεται μέ τήν ιδέα, ότι ό Θεός δέν οργί­ζεται, δέν τιμωρεί, και συνεπώς ό λαός δύναται νά άμαρτάνη, νά άκολασταίνη καί νά άσεβή χωρίς κανένα φόβο! Αύτό δέ είναι ό,τι χειρότερο μπορεί νά διδάξη κάποιος τόν σκληρώς δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό, ή σωτηρία τοϋ όποιου έξαρτάται πρωτίστως άπό τή μετάνοιά του καί τή συμφιλίωσί του μέ τό δικαιοκρίτη Θεό

Περιοδικό «Ο ΣΤΑΥΡΟΣ»