Κυριακή Δ΄ Ματθαίου –«Κύριε, ο παίς μου βέβληται εν τη οικία παραλυτικός δεινώς βασανιζόμενος»

Αποστολικό Ανάγνωσμα: Α΄ κορ. ΙΒ΄ 27 - ΙΓ΄ 8

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Ματθ. Η΄ 5 - 13

 «Κύριε, ο παίς μου βέβληται εν τη οικία παραλυτικός δεινώς βασανιζόμενος»

Μεγάλο δίδαγμα χριστιανικής αγάπης, αλληλεγγύης και συμπεριφοράς προς τους αρρώστους και πάσχοντες, μας παρέχει σήμερα ο ειδωλολάτρης εκατόνταρχος του ιερού Ευαγγελίου, αγαπητοί μου αδελφοί. Ο δούλος του είναι κατάκοιτος στο σπίτι παραλυτικός και βασανίζεται τρομερά από πόνους. Και παρόλο ότι είναι ειδωλολάτρης, σπλαχνίζεται τον δούλο του, τον πονεί και ενδιαφέρεται για τον πονεμένο και σοβαρά τραυματισμένο αυτόν άνθρωπο. Έρχεται στο Χριστό και με πολλή ταπείνωση και θερμή πίστη, ζητά την θαυματουργική επέμβαση του Κυρίου για τη θεραπεία του. Η ευσεβής καρδιά του εκατοντάρχου συμπάσχει με τον δούλο του. Γι’ αυτό και δεν βρίσκει κανένα εμπόδιο να τον χωρίζει από αυτόν. Δείχνει αγάπη και πατρικό ενδιαφέρον για τον άρρωστο υπηρέτη του. Δείχνει ακόμα πίστη ακράδαντη στη δύναμη του Χριστού. «Κύριε», λέει στον Ιησού, « ο παίς μου βέβληται εν τη οικία παραλυτικός δεινώς βασανιζόμενος ». Τα λόγια αυτά δείχνουν ένα άνθρωπο με άπειρη αγάπη και στοργή και ενδιαφέρον και πατρική φροντίδα για ένα φτωχό και έρημο και αβοήθητο πλάσμα. Γι’ αυτό και ο εκατόνταρχος με το παράδειγμά του  μας διδάσκει ποια πρέπει να είναι η συμπεριφορά μας προς τους πάσχοντες και αδύνατους συνανθρώπους μας.

Ο εκατόνταρχος, όπως είπαμε και πιο πάνω, είναι ειδωλολάτρης. Σαν τέτοιος θα μπορούσε να πετάξει έξω από το σπίτι του τον δούλο του. Θα μπορούσε επίσης να αδιαφορήσει και να τηρήσει σκληρή στάση απέναντί του. Δεν το κάμνει όμως. Τουναντίον, βλέπουμε μια ανιδιοτελή αγάπη και στοργή και ενδιαφέρον και πατρική φροντίδα για τον φτωχό και έρημο και αδύνατο αυτό πλάσμα. Και ενώ δεν έχει μεγαλώσει και δεν έχει ζυμωθεί με τις παραδόσεις και τις διδαχές της αληθινής πίστης στον ένα Θεό, ο άνθρωπος αυτός  έχει επίγνωση ανεξήγητη και ταπείνωση μοναδική. Θεωρεί τον εαυτό του ανάξιο της παρουσίας του Κυρίου στο σπίτι του και συναισθάνεται την αμαρτωλότητά του στη θέα της ακτινοβόλου αγιότητας του Χριστού.  Συναισθάνεται ακόμα την μεγαλειότητά Του και κατανοεί  ότι ο Κύριος έχει εξουσία πάνω στη ζωή και την υγεία των ανθρώπων. Και δεν ζητά από Αυτόν να παρακαλέσει, αλλά να διατάξει τη θεραπεία του δούλου του. Δείχνει λοιπόν μια μεγάλη πίστη, μια πίστη που θαυμάζει ο Κύριος και την επαινεί δημόσια.

Αυτή την συμπεριφορά και ανιδιοτελή αγάπη, θα πρέπει να δείχνουμε  κι εμείς, απέναντι στους πονεμένους αδελφούς μας, που στην εποχή μας είναι πολλοί. Θα πρέπει να βλέπουμε από κοντά τον άρρωστο, τον αδύνατο και απροστάτευτο άνθρωπο, οποιοσδήποτε κι αν είναι αυτός,  που μπορεί να είναι ο πατέρας μας, η μητέρα μας, ο αδελφός μας, ο φίλος μας, ο συγγενής μας. Τότε βέβαια έρχεται φυσική η προσφορά της αγάπης μας και αυτόματα εκδηλώνεται από μας ενδιαφέρον για την θεραπεία και προστασία τους. Μπορεί όμως ο άρρωστος ή ταλαιπωρημένος άνθρωπος να μην είναι συγγενής και οικείος μας, ούτε φίλος, ούτε καν γνωστός μας. Μπορεί ακόμα να είναι άνθρωπος ιδιότροπος, παράξενος και γκρινιάρης και ενοχλητικός σε βαθμό ανυπόφορο. Όσο όμως ξένος και αν είναι σε μας δεν παύει από του να είναι άνθρωπος, πλάσμα του Θεού και επομένως αδελφός μας. Θα πρέπει να του φερόμαστε σαν να είναι αδελφός μας, να τρέχουμε κοντά του, να καθόμαστε δίπλα του να τον παρηγορούμε, να τον ενθαρρύνουμε, να τον προστατεύουμε και να του δείχνουμε όλη την αγάπη  και την στοργή μας.

Έπειτα η συμπεριφορά μας θα πρέπει να είναι και συμπεριφορά ταπείνωσης και υπομονής. Θα πρέπει να γίνουμε άνθρωποι υπομονής, πραότητας και ταπεινοφροσύνης και να καλλιεργούμε μέσα μας τις αρετές της ευγένειας, της αγάπης και της αυτοθυσίας. Και είναι φυσικό επακόλουθο όταν υπάρχει αγάπη και στοργή να ακολουθεί αναπόφευκτα η ταπείνωση με την μακροθυμία και την υπομονή. Γιατί μόνο η αγάπη γνωρίζει να ταπεινώνεται, να συγκαταβαίνει, να ανέχεται, να υπομένει και να μακροθυμεί. Για τούτο ταπεινώνεται η μητέρα μπροστά στο παιδί της και ανέχεται όλες τις ιδιοτροπίες του και του προσφέρει κάθε είδους υπηρεσία και εξυπηρέτηση επειδή το αγαπά. Το ίδιο συμβαίνει και με τα παιδιά. Ταπεινώνονται και μακροθυμούν και συγκαταβαίνουν και ανέχονται όλα τα παράξενα των γονιών  τους επειδή τους αγαπούν. Ταπεινώνεται και ο εκατόνταρχος και μονολότι Ρωμαίος αυτός και αξιωματούχος, έρχεται κοντά στον Χριστό και τον προσκυνά και τον ικετεύει να θεραπεύσει τον δούλο του γιατί πράγματι τον αγαπά.

Τέλος η συμπεριφορά μας θα πρέπει να είναι συμπεριφορά θερμής πίστης και πολλής προσευχής. Ο εκατόνταρχος φαίνεται πρωτύτερα να έτρεξε σε γιατρούς και να ζήτησε τη βοήθεια της επιστήμης. Θα χρησιμοποίησε ανθρώπους και φάρμακα και εγχειρήσεις και θεραπείες και κάθε δυνατό μέσο προς εξυπηρέτηση και βοήθεια του δούλου του. Και ήταν φυσικό και ορθό και αναγκαίο να το κάνει . Όταν όμως στο τέλος βλέπει ότι όλα αυτά τα μέτρα, δηλαδή η ιατρική και τα φάρμακα δεν φέρνουν καμιά βελτίωση στον άρρωστό του, έρχεται στο Χριστό και με πολλή ταπείνωση και θερμή πίστη, ζητά την θαυματουργική επέμβαση του Κυρίου για τη θεραπεία του. Και τόση δύναμη έχει η πίστη του, που κάμνει  τον Χριστό να θαυμάσει και να φωνάξει δυνατά προς όλους το «Αμήν λέγω υμίν, ουδέ εν τω Ισραήλ τοσαύτην πίστιν εύρον».

Αδελφοί μου ! Ο εκατόνταρχος με την θερμή πίστη, την πολλή προσευχή, την ταπείνωση και την υπομονή, μας δείχνει τον δρόμο της θεραπείας του σώματος και της σωτηρίας της ψυχής μας. Μας διδάσκει επίσης ότι θα πρέπει να δείχνουμε αγάπη και στοργή και πρόθυμη βοήθεια στους πάσχοντες και αδύνατους συνανθρώπους μας και ότι θα πρέπει να τους βλέπουμε σαν αγαπητούς μας αδελφούς και σαν μέλη της οικογένειάς μας και όχι σαν ξένους. Τέλος μας διδάσκει ότι για την επιτυχία του στόχου αυτού χρειάζεται αγάπη, ταπείνωση, υπομονή και πίστη. Πίστη στον Χριστό που να είναι τέτοια ώστε  να μη λησμονούμε ποτέ ότι ο Κύριος είναι ο γιατρός των ψυχών και των σωμάτων, ο προστάτης των αδικουμένων, ο υπερασπιστής των φτωχών και αδυνάτων, ο χορηγός και  ο δοτήρας των πάντων. Γι’ αυτό και πρώτα έχουμε υποχρέωση αλλά και καθήκον να προστρέχουμε στον Θεό και ύστερα στους ανθρώπους. Πρώτα με την πίστη κι ύστερα ή έστω παράλληλα με την επιστήμη. Πρώτα με την προσευχή και μετά και ταυτόχρονα με τα φάρμακα και τα ανθρώπινα μέσα. Αν στο υπόλοιπο της ζωής μας ενεργήσουμε έτσι να είμαστε βέβαιοι ότι θα ζούμε ευτυχισμένα αλλά και στην άλλη ζωή θα απολαμβάνουμε όλα τα αγαθά της αιωνιότητας.

 † Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης κ. Διονύσιος –Μητρόπολη Πάφου