Κυριακή του Θωμά (Αντίπασχα) - «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου»

Αποστολικό Ανάγνωσμα:Πραξ. ε΄ 12-20  

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Ιωάν. κ΄ 19-31   

«Ο Κύριός μου και ο Θεός μου» (Ιωάν. Κ, 28)

Ο Απόστολος Θωμάς, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι ένας χαρακτήρας συναισθηματικός, ευαίσθητος και μελαγχολικός. Ο θάνατος του λατρευτού του Διδασκάλου, τον έχει βυθίσει σε κατάσταση απογοήτευσης και μελαγχολίας. Βυθισμένος στις απαισιόδοξες σκέψεις του, αρνείται να πιστέψει, αν δεν δει με τα μάτια του κι αν δεν ψηλαφήσει με τα χέρια του, το Σώμα του Κυρίου. Ζητά πειστήρια για το θαύμα και απόδειξη για την Ανάσταση. Και στην απογοήτευσή του μέσα, κάμνει και το τραγικό λάθος. Απομονώνεται από τους άλλους Μαθητές. Κι ενώ οι άλλοι  Μαθητές πανηγυρίζουν, αυτός υποφέρει. Δεν είναι βέβαια άπιστος αλλά βρίσκεται σε κατάσταση κρίσιμη. Κι η απιστία του αυτή γίνεται αφορμή να οδηγηθεί σε βέβαιη πίστη, ακλόνητη και να ομολογήσει τη θαυμαστή αυτή ομολογία «ο Κύριος μου και  ο Θεός μου». Σ’ αυτή την σημαντική φράση θα ήθελα να παραμείνουμε και εμείς σήμερα, για να δούμε τι σημαίνει η ομολογία του Θωμά και τι συνέπειες έχει η ομολογία αυτή στην προσωπική μας ζωή.

Μια ολόκληρη εβδομάδα ταλαιπωρείται ο Απόστολος Θωμάς με τις σκέψεις της απιστίας, που σαν ισχυρός ανεμοστρόβιλος αναστατώνει τον εσωτερικό του κόσμο. Κι είναι τόσο μεγάλη η απογοήτευσή του, ώστε η βεβαίωση εκ μέρους των Μαθητών, ότι είδαν αναστημένο τον Κύριο, να μη χύνει κανένα φώς στην ψυχή του. «Εάν», λέγει, «δεν δω στα χέρια του τα σημάδια από τα καρφιά, κι αν δεν βάλω το δάκτυλό μου στα σημάδια από τα καρφιά κι αν δεν βάλω το χέρι μου στην λογχισμένη πλευρά Του, δεν θα πιστέψω».

Κι ο Κύριος που γνωρίζει το βάθος της καρδιάς του Μαθητή του, δεν τον αφήνει περισσότερο να βασανίζεται με τις αμφιβολίες του. Συγκαταβατικός πάντοτε στις ανθρώπινες αδυναμίες και γεμάτος αγάπη προς τους κλονιζομένους και απογοητευμένους, συγκαταβαίνει και στην περίπτωση του απιστούντος Μαθητή Του. Εμφανίζεται και πάλιν μπροστά στους Μαθητές και τους μεταδίδει την ειρήνη Του. Και στρεφόμενος προς τον Θωμά του λέγει: « Έλα Θωμά, φέρε το δάκτυλό σου εδώ  και ψηλάφησε τα τρυπημένα από τα καρφιά χέρια μου. Άπλωσε το ακόμα και φέρε το χέρι σου στην πλευρά μου και μην αμφιβάλλεις και πίστεψε. Διώξε από μέσα σου τους λογισμούς της απιστίας,  που ταράσσουν την ψυχή σου, και γίνου πιστός». Κι ο Θωμάς χωρίς να προβεί στην ψηλάφηση του Θεϊκού Σώματος, με φωνή που βγαίνει από τα τρίσβαθα της ψυχής του λέγει: «Είσαι ο Κύριος μου και ο Θεός μου».

Είναι πράγματι μεγάλη και θαυμαστή η ομολογία του Αποστόλου Θωμά. Πώς όμως σε μια στιγμή επήλθε η απότομη μεταστροφή; Πως την κατάσταση της απιστίας διαδέχθηκε  η τόσο θερμή πίστη; Στην ευαίσθητη καρδιά του Θωμά άσκησε ζωηρότατη επίδραση από το ένα μέρος η λαμπρή και απαστράπτουσα όψη του Αναστάντος Κυρίου και από το άλλο η επανάληψη των λόγων τους οποίους είπε στους Μαθητές Του, όταν αρνείτο να πιστέψει στη διαβεβαίωσή τους. Αυτούς τους λόγους τους ακούει τώρα από το στόμα του Διδασκάλου. Αυτά τα δυο γκρεμίζουν τα τείχη, που είχεν υψώσει  στην καρδιά του η απιστία του και όχι απλώς αναγνωρίζει τον Αναστάντα, αλλά Τον αναγνωρίζει και σαν Κύριο και Θεό του.

Μεγάλο το δίδαγμα που μας προσφέρει η περίπτωση του Θωμά. Και αξιόλογο το μήνυμα που δια μέσου των αιώνων φθάνει ως τις μέρες μας και θα συνεχίσει να φθάνει μέχρι την συντέλεια του κόσμου. Γι’ αυτό δεν είναι ούτε σπάνιο ούτε παράδοξο το ότι στις καρδιές μερικών χριστιανών γεννιούνται αμφιβολίες σχετικά με την θεότητα του Κυρίου μας, μάλιστα δε με την αλήθεια της εκ νεκρών τριήμερης Ανάστασής Του. Τόσα άλλως τε κηρύγματα απίστων ακούονται σήμερα.  Και τόσα αθεϊστικά βιβλία τίθενται σε κυκλοφορία με ένα σκοπό να γκρεμίσουν την πίστη και να οδηγήσουν την μακριά από το Χριστόν αστήρικτη ζωή. Και θα είναι λυπηρό να υπάρξει έστω και ένα ναυάγιο γύρω από την πίστη. Όταν όμως κάτι τέτοιο παρουσιασθεί, ας μην παραδώσει αυτός που αμφιβάλλει, τα όπλα, αλλά ας μιμηθεί τον Θωμά. Γιατί  η ομολογία αυτή του Θωμά δεν είναι κάτι που έγινε μόνο για τον ίδιο. Η όλη πλοκή των περιστατικών δείχνει ότι ήσαν  μια οικονομία του Θεού. Ο Κύριος επέλεξε να εμφανισθεί στους άλλους Μαθητές στην απουσία του Θωμά, ώστε να εκδηλωθεί η δυσπιστία του και να βεβαιωθεί με τον τρόπο αυτό η αλήθεια της Αναστάσεώς Του. Και  το πρώτο πράγμα που μας προσφέρει με την ομολογία του ο Θωμάς, είναι αυτή η βεβαιότητα ότι ο Κύριος πραγματικά αναστήθηκε και ότι δεν είναι μια φαντασία η Ανάστασή Του. Το αναστημένο Σώμα Του  δεν ήταν αέρινο, ένα είδος δηλαδή φαντάσματος, όπως κακώς νομίζουν πολλοί, αλλά το ίδιο το αναστημένο Σώμα Του.  Άφθαρτο πλέον και δοξασμένο αλλά το ίδιο υλικό, με τα σημάδια από τα τρυπήματα των καρφιών, ένα Σώμα με λίγα λόγια που μπορούσε να ψηλαφηθεί.

Δυστυχώς, χωρίς πίστη, δεν μπορεί να χωρέσει ο νους μας το μυστήριο αυτό. Δηλαδή ο Θεός να γίνει άνθρωπος, να περπατήσει ανάμεσά μας, να συναναστραφεί μαζί μας, να προδοθεί, να προπηλακισθεί, να ταπεινωθεί και να σταυρωθεί για χάρη μας. Και Αυτόν τον άπειρο Θεό, να έχουμε τώρα την δυνατότητα να Τον προσεγγίζουμε μέσα στην Εκκλησία, να ενωνόμαστε με Αυτόν, να Τον κοινωνούμε και να Τον φέρουμε μέσα μας. Είναι ο τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, ο Θεάνθρωπος και Φιλάνθρωπος, ο μόνος Λυτρωτής και Σωτήρας του κόσμου. Είναι ο Θεός της αγάπης, που μεριμνά για όλα τα δημιουργήματά Του. Καθαρίζει τους λεπρούς, κάμνει τους χωλούς να τρέχουν, τους παραλύτους να θεραπεύονται και να σηκώνουν τα κρεβάτια τους, τους τυφλούς να βλέπουν.

Αδελφοί μου! Όπως συνέβη τότε με τον Θωμά το ίδιο συμβαίνει σήμερα και με τον καθένα από μας. Στις συνταρακτικές στιγμές της ζωής μας, που ορμητικά τα κύματα των αμφιβολιών μας αναστατώνουν, ο Κύριος δεν μας αποστρέφεται ούτε και αγανακτεί με τις διακυμάνσεις μας. Και ενώ εμείς ζαλιζόμαστε μέσα στις αμφιταλαντεύσεις μας, εμφανίζεται ξαφνικά στη βαρυχειμωνιά της ταραγμένης ζωής μας και μας φέρνει την άνοιξη της πίστης μας. Ας αναζητούμε λοιπόν τον Κύριο με ειλικρινή πόθο στην καθημερινή μας ζωή. Κι εκείνος θα μας αποκαλύπτεται με ποικίλους τρόπους, με ευεργεσίες και δωρεές, με τη Χάρη Του και την αγάπη Του. Και η ζωή μας  θα πλημμυρίζει από χαρά, καθώς θα ψηλαφούμε την παρουσία Του δίπλα μας. Και θα ξεσπούμε κι εμείς τότε με ενθουσιασμό στην ομολογία: «ο Κύριος μου και ο Θεός μου». 

 † Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης κ. Διονύσιος – Μητρ.Πάφου