Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Όταν η παράδοση περιφρονείται

ΟΤΑΝ Η ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΤΑΙ

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΣΥΧΝΑ ἐμφανίζονται στήν Ἐκκλησίας μας προοδευτικοί Μητροπολίτες –κάποτε μέ παραδοσιακή ἐμφάνιση καί ἀσκητική ὄψη– οἱ ὁποῖοι ἐνεργοῦν αὐθαίρετα, χωρίς τήν ἔγκριση τῆς ἹερᾶςΣυνόδου, ἐφαρμόζοντας διάφορες τακτικές ποιμαντικῆς διακονίας, σαφῶς ἀντιπαραδοσιακές καί ἀμφίβολης ἀποτελεσματικότητας.

Ἀναφέρω δύο θέματα, τά ὁποῖα ἔχουν ἄμεση καί ἀρνητική ἐπίδραση στό λαό.

α´. Μετάφραση ἱερῶν κειμένων τῆς λατρείας.

Προκλητική εἶναι ἡ καθιέρωση τῆς δημοτικῆς γλώσσας στή θεία Λειτουργία καί τά Μυστήρια, γιά νά γίνουν κατανοητά ἀπό τόν ἀπαίδευτο λαό, ὅπως ἐπιπόλαια τονίζουν οἱ νεωτεριστές. Τό ἐπιχείρημα δέν εἶναι σοβαρό, διότι ἡ κατανόηση τῶν νοημάτων δέν εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς μετάφρασης τῶν κειμένων. Καί ὅμως αὐτοί ἐπιμένουν,ἀγνοώντας τήν Ἱερά Σύνοδο, ἀφοῦ ὁ Πρόεδρός της δέν ἔχει τό θάρρος νά τούς ἐλέγξει.

Εὐτυχῶς πού τό φαινόμενο αὐτό παρατηρεῖται μόνο σέ τρεῖς Μητροπόλεις (Πρεβέζης, Δημητριάδος καί Σιατίστης) καί δέν βρίσκειἄλλους μιμητές. Ἐλπίζουμε σύντομα νά ἐκλείψει, γιατί σκανδαλίζεται ὁ πιστός λαός. Οἱ νεωτερισμοί καί οἱ αὐθαιρεσίες στή λατρεία δεν ἔχουν θετικά ἀποτελέσματα, κάτι πού πρέπει νά παραδεχτοῦν οἱ συγκεκριμένοι Μητροπολίτες, ἀλλά καί οἱ συνεργάτες τους, οἱ ὁποῖοι ἐμφανίζονται βασιλικότεροι τοῦ βασιλέως.

Σχετικά μέ τήν μετάφραση τοῦ Εὐαγγελίου καί τῆς θείας Λειτουργίας, ὁ ἀείμνηστος Μητροπολίτης Κοζάνης Διονύσιος ἔγραφε τά ἑξῆς: «Ἡ ἀλήθεια εἶναι πώς ὁ κόσμος καταλαβαίνει πολλά στην Ἐκκλησία. Γιατί ὅ,τι γίνεται στήν Ἐκκλησία δέν εἶναι ζήτημα τοῦ μυαλοῦ καί τῆς νοήσεως, ἀλλά τῆς πίστεως καί τῆς καρδίας. Φτάνει ὅσα γίνονται στήν Ἐκκλησία, νά γίνωνται καθώς πρέπει· ὅσο δέ για νά ἐννοῆ ὁ λαός περισσότερα, αὐτό δέν εἶναι ζήτημα μεταφράσεωςτῶν Γραφῶν, ἀλλά διδαχῆς.

»Ὁ λαός ὅμως κ᾽ ἐκεῖνα πού δέν καταλαβαίνει μέ τό μυαλό, τά ζῆ καί τά αἰσθάνεται μέσα του. Καί τοῦτο εἶναι τό ζήτημα στήν πίστη και στή λατρεία. Ὄχι νά νοοῦμε, ἀλλά νά ζοῦμε τήν πίστη -ὁπωσδήποτε ὅλο τό περιεχόμενο τῆς πίστεως δέν μποροῦμε νά τό νοήσουμε. Ὄχι νά κολλᾶμε στό γράμμα, ἀλλά νά αἰσθανώμαστε, νά πνέη μέσα μας ἡ αὔρα τοῦ πνεύματος. Κ᾽ ἡ ἀλήθεια εἶναι πώς πάντα νοοῦμε τόσα, ὅσα φθάνουν, γιά νά αἰσθανώμαστε καί νά ζοῦμε περισσότερα».

β´. Ἡ ἀμφίεση τῶν κληρικῶν.

Ὑπάρχουν Μητροπολίτες πού ἀδιαφοροῦν γιά τήν ἐμφάνιση τῶν κληρικῶν τους. Μάλιστα κάποιοι τούς ἀπαγορεύουν νά ἔχουν γενειάδες, νά φοροῦν καλυμμαύχι καί ἐξωτερικό ράσο. Τούς θέλουν ἴδιους μέ τόν ἑαυτόν τους. Καί ἡ εἰκόνα εἶναι ἰδιαιτέρως προκλητική.

Γένια μιᾶς ἑβδομάδας, περιποιημένα μαλλιά, κιτρινισμένα μουστάκια ἀπό τό κάπνισμα, κοσμικό φρόνημα καί γενικά συμπεριφορά ἀνάρμοστη. Δυστυχῶς, οἱ Μητροπολίτες αὐτοί ποτέ δέν ἀσχολήθηκαν σοβαρά μέ τά ὑψηλά τους καθήκοντα, γιατί ἁπλά δέν ἔχουν συναισθανθεῖ τό μεγάλο βάρος τῶν εὐθυνῶν τους ἀπέναντι στην Ἐκκλησία, πού τούς ἐμπιστεύθηκε καί στό λαό, πού πρέπει νά διακονήσουν. Γι᾽ αὐτό καί περιφρονοῦν τό ράσο, πού ἀσκεῖ ἐπίδραση και στόν κληρικό καί στό λαό. Πρόχειρα σταχυολογῶ δυό τρεῖς φράσεις ἀπό ἕνα ἄρθρο τοῦ ἀειμνήστου Γέροντος Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, πού ἀναφέρονται στό ράσο τῶν κληρικῶν καί πρέπει ὁπωσδήποτε νά προσέξουν οἱ νεωτεριστές Μητροπολίτες καί κληρικοί.

«Καί ἄν τό ράσον δέν ὑπῆρχεν ὡς περιβολή τῶν Κληρικῶν, θά θα ἔπρεπε νά ἐπινοηθῇ καί νά τεθῇ εἰς χρῆσιν. Τό ράσον ἀσκεῖ ἀφάν ταστον ἐπιβολήν. Εὐκταῖον θά ἦτο ὅπως καθιερωθῇ ὡς ὑποχρεωτική περιβολή τῶν ἁπανταχοῦ τοῦ κόσμου Κληρικῶν τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἄς μή ὑποτιμῶμεν τήν ἐξωτερικήν ἐμφάνισιν. Ἔχει μεγίστην σημασίαν αὕτη καί πολλάκις ρυθμίζει ἀναλόγως καί τάς ἐσωτερικάς ἡμῶν διαθέσεις».

«Ὁ Ἱερεύς εἶνε ἡ ἐνσάρκωσις τοῦ ἀπολύτου, ἡ ἔκφρασις τοῦ μονίμου καί σταθεροῦ καί ἀταλαντεύτου, ἡ σάλπιγξ τοῦ Οὐρανοῦ, ἡ εἰκών τῆς ἀφθαρσίας, ὁ ὁδοδείκτης τῆς Αἰωνιότητος. Ἄς μείνῃ ἀπαράλλακτος διά μέσου τῶν αἰώνων καί ἐν αὐτῇ ἀκόμη τῇ ἐξωτερικῇ ἐμφανίσει, ὡς ὑπόμνησις καί ὡς συμβολισμός τῶν αἰωνίων καί ἀμεταβλήτων Ἀληθειῶν ἅς ἐκπροσωπεῖ, παρ᾽ αἷς “οὐκ ἔνι παραλλαγή ἤ τροπῆς ἀποσκίασμα”».

«Ἡ πάροδος τοῦ χρόνου ἐτυποποίησεν εἰδικήν ἀμφίεσιν διά τους Κληρικούς: ΤΟ ΡΑΣΟΝ! (Λέγων ράσον, ἐννοῶ καί τό ἐσώτερον ἔνδυμα, τό καλούμενον ζωστικόν). Ἀναμφιβόλως δέ, ἡ τοιαύτη Κληρική ἐνδυμασία (μή διαφέρουσα, ἄλλωστε, οὐσιωδῶς πρός τήν ἐνδυμασίαν, ἥν διά μέσου τῶν αἰώνων ἔφερον οἱ Κληρικοί), εἶνε ἰδεώδης!

Σοβαρά καί ἱεροπρεπής, προσδίδει ἰδιάζουσαν αἴγλην καί μυστικήν τινα μεγαλοπρέπειαν εἰς τόν Ἱερέα τοῦ Θεοῦ».

Εἶναι καιρός οἱ νεωτεριστές Μητροπολίτες καί οἱ ρέμπελοι και ἄσχετοι κληρικοί νά κατανοήσουν ὅτι ὁ πιστός λαός τούς βάζει στο περιθώριο, χωρίς νά τούς ἐμπιστεύεται στό παραμικρό. Ἐπειδή δεν μπορεῖ νά κάνει κάτι, γιά νά βελτιωθεῖ ἡ κατάσταση, τούς ἀνέχεται, ἀλλά τό σεβασμό του τόν  ἐκδηλώνει  στούς  παραδοσιακούς  και συνεπεῖς στά καθήκοντά τους ἱερεῖς. Καί αὐτό εἶναι ἡ πιό μεγάλη ἱκανοποίηση, γιά ἕνα κληρικό, πού βλέπει τήν  ἱερωσύνη ὡς ὕψιστη  ἀποστολή.

Ορθόδοξος Τύπος, 30/03/2012