Ο νέος χρόνος και εμείς

            

Μιά ἀστεῖα ἱστορία-ἀνέκδοτο λέει:

            Ἦταν μιά κυρία γύρω στά πενήντα καί χρειάστηκε νά νοσηλευτεῖ γιά κάποιο πρόβλημα ὑγείας. Στό νοσοκομεῖο φοβισμένη προσευχήθηκε νά μήν πεθάνει πρόωρα καί ὁ Θεός -λέει τό ἀνέκδοτο- τῆς ὑποσχέθηκε ὅτι ἔχει ἀκόμη τριανταπέντε χρόνια ζωῆς.

            Τότε ἡ κυρία ἀναθάρρησε· ἀνέρρωσε γρήγορα καί πρίν βγεῖ ἀπό τόν Νοσοκομεῖο ἔκανε τήν σκέψη, μιά καί ἔχει χρόνια μπροστά της, νά κάνει καί ἕνα «λίφτινγκ». Μιά πλαστική προσώπου· γιά νά φύγουν οἱ ρυτίδες!

            Πραγματοποίησε λοιπόν τήν σκέψη της, ἔμεινε λίγες μέρες παραπάνω στό Νοσοκομεῖο καί μόλις πλέον πῆρε τό ἐξιτήριο καί βγῆκε στόν δρόμο πλήρως «ἀνακαινισμένη», τήν χτυπάει ἕνα ἀσθενοφόρο καί τήν ἀφήνει στόν τόπο. Φθάνοντας τότε, ἀναπάντεχα μπροστά στόν Κύριο, κάνει τά παράπονα της: «Κύριε, Σύ δέν μέ βεβαίωσες ὅτι ἔχω ἀκόμη νά ζήσω 35 χρόνια;»

            Τότε ὁ Κύριος τήν κοιτάζει ἔκπληκτος· γουρλώνει τά μάτια του καί τῆς ἀπαντάει:

            -Ἐσύ ἤσουν βρέ παιδί μου! Δέν σέ γνώρισα...

            Βλέπετε τό «λίφτινγκ» τήν εἶχε κάνει... ἀγνώριστη!

*             *             *

Μπήκαμε στό 2012. Περπατᾶμε τίς πρῶτες μέρες τοῦ καινούργιου χρόνου καί ἐμεῖς πολλές φορές ξεγελιώμαστε καί περνώντας τά χρόνια ἐπικεντρώνουμε καί ἑστιάζουμε τήν προσοχή μας στίς ἐξωτερικές καί ἐπιφανειακές συνέπειες τοῦ χρόνου.

Προσέχουμε μόνο τίς «ἀλλαγές» στήν φάτσα μας· τίς ρυτίδες στά μοῦτρα μας· τό ἄσπρισμα στίς τρίχες μας...

Ὅμως ἀληθινή σύνεση καί φρονιμάδα εἶναι νά μᾶς νοιάζει καί νά μᾶς ἀπασχολεῖ τί γίνεται μέ κάποιες ἄλλες «ρυτίδες», ἀλλοιώσεις καί ζημιές, πού προξενοῦνται στό ἀνθρώπινο πρόσωπο ὅταν «χρονίζουν» καί πολυκαιρίζουν τά πάθη. Ὅταν κινδυνεύει νά καταντήσει τό πρόσωπό μας καρικατούρα ἀνθρωπίνου προσώπου ἀπό τίς «παραμορφώσεις» τῆς ἐνεργείας τῶν παθῶν· καί ὄχι μόνο κάποιων «χοντρῶν» καί εὔκολα διακρινομένων παθῶν ὅπως τῆς πλεονεξίας, τῆς φιλαργυρίας καί ἄλλων πολλῶν. Ἀλλά πρέπει νά κοιτᾶμε καί τά πιό ἐπικίνδυνα καί «λεπτά» ψυχικά πάθη, τά ὁποῖα ὅμως δημιουργοῦν ζημιά στό ἀνθρώπινο πρόσωπο.

Τέτοια εἶναι οἱ «ρυτίδες» καί οἱ ἀλλοιώσεις τῆς ποικίλης κακίας μας· τοῦ φθόνου· τῆς κατάκρισης καί ἀπόρριψης τοῦ ἄλλου· τῆς καταφρόνησης καί ἀπαξίωσης τοῦ συνανθρώπου μας· τῆς ψυχικῆς μιζέριας· τῆς νοοτροπίας «νά μή χρωστᾶς καλή κουβέντα» γιά κανένα· νά τά βλέπεις ὅλα στραβά καί ἀνάποδα· ἡ γκρίνια, ἡ κακολογία, ἡ μεμψιμοιρία, ἡ μικροψυχία καί ἡ στενοκαρδία· ἡ ζήλια.

Ὅλα αὐτά τά ἐκδηλώματα τῆς φιλαυτίας μας, ὅταν τά ἀφήνουμε στήν πάροδο τοῦ χρόνου ἀνεπιμέλητα καί ἀθεράπευτα, δημιουργοῦν τίς ἐπικινδυνώτερες στρεβλώσεις στό πρόσωπό μας. Τότε κινδυνεύουμε ὄχι στά ἀστεῖα, ὅπως ἡ κυρία τοῦ ἀνεκδότου, πού δέν τήν ἀνεγνώρισε ὁ Κύριος.

Κινδυνεύουμε στά σοβαρά, «κρούοντες τήν θύραν» καί λέγοντας «Κύριε, Κύριε ἄνοιξον ἡμῖν», νά πάρουμε τήν ἀπάντηση: «ἀληθῶς οὐκ οἶδα ἡμᾶς». Στ᾿ ἀλήθεια «δέν σᾶς γνωρίζω». Έπειδή παραμορφώσαμε σέ τέτοιο βαθμό τόν ἑαυτό μας, ὥστε νά καταντήσουμε ἀγνώριστοι στό Χριστό!

Ἀρχιμ. Σ. Δ

-«Λυχνία» Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 342 Ιανουάριος 2012

Ζωηφόρος.