Πατρών Χρυσόστομος:“Με σύστημα και με μεθοδικότητα, κτύπησαν τη γλώσσα, την ιστορία, την Έκκλησία, την δικαιοσύνη, τον σεβασμὸ στους θεσμοὺς και τις αξίες”.

Πρωτοκλήτεια 2011

Τιμητική ἐκδήλωση γιά τούς Ἐκπαιδευτικούς

στόν Νέο Ἱερό Ναό Ἁγίου Ἀνδρέου Πατρῶν

Μητροπολίτης Πατρῶν:

«Τώρα καλοῦνται οἱ Ἐκπαιδευτικοί, νά δώσουν αἷμα καί πνεῦμα, τώρα πού τόν ἄνθρωπο βασανίζει τό αἴσθημα τῆς ναυτίας μπροστά στό μηδέν καί ὁ τρόμος μπροστά σέ ἕνα ἀβέβαιο καί ζοφερό μέλλον».

Ἀπευθυνόμενος στήν πληθύ τῶν Ἐκπαιδευτικῶν ἀλλά καί στούς ἄλλους πιστούς, πού εἶχαν κατακλύσει τόν Νέο Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου κατά τόνἙσπερινό τῆς Ἑορτῆς τῶν Ἀχαιῶν Ἁγίων, τό Σάββατο 26.11.2011 εἶχε μεταξύ τῶν ἄλλων.

 «Στὰ χέρια τῶν Ἐκπαιδευτικῶν ἡ κοινωνία, τὸ Ἔθνος, ὅλοι μας, ἔχομε ἀποθέσει καὶ ἐμπιστευθῆ τὴν μεγάλη εὐθύνη τῆς ἀγωγῆς τῶν παιδιῶν, ὁραματιζόμενοι ἕνα πολίτη τῆς χώρας μας, ἐλεύθερο, δημιουργικό, ὑπεύθυνο καὶ γιατί ὄχι, ὑπερήφανο. Ὁραματιζόμενοι ἀνθρώπους μὲ ὑψηλὸ φρόνημα καὶ ἐλπίδα γιὰ τὸ μέλλον, μὲ πίστη στὸ Θεὸ καὶ ἐμπιστοσύνη στὸν ἑαυτό τους. Ἀνθρώπους ποὺ θὰ ὑπηρετοῦν τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ καὶ θὰ ξέρουν νὰ θυσιάζονται γι αὐτήν.

Θυμίζω αὐτὴ τὴν στιγμὴ τὰ λόγια τοῦ Μακρυγιάννη, ὁ ὁποῖος ἔλεγε: «Ὅτι εἰς τὴν ἀλήθειάν μου πεθαίνω... καὶ διά νὰ μιλῶ τὴν ἀλήθεια κατατρέχομαι καὶ ἀπὸ βασιλέα καὶ ἀπὸ προκομμένους. Θέλουν τὴν ἀλήθεια, καὶ ὅποιος τὴν εἰπῇ, κινδινεύεται. Ἀλήθεια, ἀλήθεια, πικριὰ ὅπου εἶσαι! Οὔτε βασιλεῖς σὲ ζυγώνουν οὔτε οἱ προκομμένοι΄ μόνον ρωτοῦν διά σένα καὶ ὕστερα σὲ κατατρέχονται»

Ὅμως τοῦτο τὸ ἔργο εἶναι δύσκολο. Κι ἂν αὐτὸ συμβαίνει σὲ ὅλες τὶς ἐποχές, πόσο μᾶλλον στὶς ἡμέρες μας. Εἶναι τρομακτικὸ δυστυχῶς, αὐτὸ ποὺ βλέπομε στὸν καιρό μας. Καλούμεθα νὰ μαζέψωμε τὰ κομμάτια μιᾶς κατακερματισμένης κοινωνίας, μιᾶς ψυχῆς τεμαχισμένης καὶ νὰ δημιουργήσωμε μὲ κόπο ἕνα οἰκοδόμημα, ποτισμένο μὲ αἷμα καὶ ἱδρῶτα.

Καὶ ἐξηγούμεθα: Καλούμεθα νὰ κάνωμε κατάθεση ψυχῆς, (ἆραγε δυνάμεθα;), σὲ μιά κοινωνία ποὺ μόνη της πριόνισε τὸν κορμὸ στὸν ὁποῖο ἦταν στηριγμένη. Ἔκανε τὴν οἰκογένεια νὰ πονέσῃ καὶ νὰ κλάψῃ πάνω σέ ἐρείπια˙ ξέφτισε καὶ ὑποβάθμισε τὴν ποιότητα τῆς ζωῆς καὶ ἀπολαμβάνει πλέον τοὺς πικροὺς καρποὺς αὐτῶν τῶν «κατορθωμάτων της».

Καὶ σὰν νὰ μὴν ἔφταναν ὅλα αὐτὰ, κόψαμε καὶ τὸν σύνδεσμο μὲ τὶς ζείδωρες ρίζες μας, οἱ ὁποῖες ἐπὶ αἰῶνες τροφοδοτοῦσαν μὲ πνευματικοὺς χυμοὺς τὸ γένος μας καὶ τὸ κρατοῦσαν σὲ πνευματικὴ ἰκμάδα.

Συνέβαλαν σέ αὐτό ἄνθρωποι τῆς μετριότητος, χωρὶς πνευματικὲς ἐφέσεις, ὑπηρέται ξένων ἰδεολογιῶν καί συμφερόντων, οἱ ὁποῖοι ἄλλοτε κρυφὰ καὶ ἄλλοτε φανερὰ ἐπετέθησαν ἐναντίον τῶν Ἱερῶν καὶ τῶν Ὁσίων ποὺ κράτησαν ζωντανὸ αὐτὸ τὸν τόπο καὶ τὰ παιδιά του.

Μὲ σύστημα καὶ μὲ μεθοδικότητα, κτύπησαν τὴ γλῶσσα, τὴν ἱστορία, τὴν Ἐκκλησία, τὴν δικαιοσύνη, τὸν σεβασμὸ στοὺς θεσμοὺς καὶ τὶς ἀξίες. Προσέφεραν ψεύτικες χαρές, ἡδονὲς καὶ κοσμικὲς ἀπολαύσεις.

Μιλᾶμε λοιπὸν γιὰ προσπάθεια, ποὺ καταβάλλεται πλέον μὲ κόπο μεγάλο λόγῳ τῆς φοβερῆς καταστροφῆς.

Δὲν μιλᾶμε, πλέον, γιὰ ἐπερχόμενο λιμό, ἀλλὰ γιὰ λιμὸ πού ἦλθε.

Τώρα καλοῦνται οἱ Ἐκπαιδευτικοί, νά δώσουν αἷμα καί πνεῦμα, τώρα πού τόν ἄνθρωπο βασανίζει τό αἴσθημα τῆς ναυτίας μπροστά στό μηδέν καί ὁ τρόμος μπροστά σέ ἕνα ἀβέβαιο καί ζοφερό μέλλον.

Μποροῦμε ἆρα γε νὰ κάνωμε κάτι; Θὰ ἦταν μεγάλη ἁμαρτία, νὰ πιστέψωμε τὸ ἀντίθετο.

Εἶναι δύσκολος ὁ δρόμος καὶ χρειάζεται ἥρωες. Ἔχει εἰπωθῆ εὔστοχα, ὅτι τό ἔναυσμα τοῦ ἡρωισμοῦ εἶναι ἡ δυσχέρεια. Οἱ σκληρὲς ἐποχὲς εἶναι γιὰ τοὺς ἀποφασισμένους, νὰ θυσιαστοῦν γιὰ ὅ,τι ὑψηλὸ καὶ ὡραῖο, παραμερίζοντας τοὺς μετρίους καὶ χαμερπεῖς, ὅσους συμβιβάζονται μὲ τὴν φθορὰ καὶ τὴν ὑποδούλωση στὸ χῶμα καὶ τὴν φθαρτότητα.

Εἶναι γιὰ ὅσους εἶναι ἀποφασισμένοι, νὰ κάνουν τὴν ὑπέρβαση, νὰ ἀνοίξουν δρόμους, προκειμένου νὰ φτερώσουν ψυχές.

Ποιὰ τὰ ἐφόδια καὶ τὰ στηρίγματα;

Ἂς τὰ ὀνοματίσωμε εἰς πεῖσμα ὅλων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίστηκαν, νὰ μᾶς πείσουν τόσα χρόνια, ὅτι χωρὶς αὐτὰ μποροῦμε, νὰ προχωρήσωμε:

1.      Ἡ πίστη στὸν Θεὸ. Ὄχι σέ ἕνα Θεό ἰδελόγημα, ἀλλά στόν προσωπικό Θεό, πού κατῆλθε καί ἐταπεινώθη «ἵνα τόν ἄνθρωπον Θεόν ἀπεργάσηται». Στόν Θεό πού εἶπε: «Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (Ἰω. ιδ,6) καί ἐπίσης ὅτι «Ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου. ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτία...» (Ἰω. η,12).

2.      Ἡ ἀγάπη στὸν ἄνθρωπο, ἀνεξαρτήτως, φυλῆς, χρώματος, γλώσσης, ἡλικίας ἤ μορφώσεως, ἀφοῦ ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι δημιουργημένος κατ’εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ.

3.      Ἡ ἐμπιστοσύνη στὸν ἑαυτό μας, ποὺ ἔχει ἀπὸ τὸν Θεὸ δοσμένη τὴν χάρη καὶ τὴν ἐλευθερία.

4.      Ὁ ἐνθουσιασμὸς ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὸ παράδειγμα, ποὺ προσφέρουν οἱ μάρτυρες, οἱ ἀγωνιστές, ὅσοι ξεπέρασαν μέσα στὸ διάβα τοῦ χρόνου τὰ ἐμπόδια καὶ τὶς συμπληγάδες, ὅσοι θυσιάστηκαν γιά τήν ἀλήθεια.

5.      Ἡ δική μας μεγάλη κληρονομιά, τὴν ὁποία πρέπει νὰ ἀξιοποιήσωμε, πατώντας στὰ ἀχνάρια, ποὺ μᾶς ἄφησαν οἱ ἄξιοι πατέρες μας.

Ἐμεῖς ὡς Ἐκκλησιαστικοὶ ταγοὶ καὶ σεῖς οἱ δάσκαλοι, ὡς καταξιωμένοι φορεῖς τῆς παιδείας τοῦ Ἔθνους μας, ἔχουμε μεγάλη εὐθύνη γιὰ τὸ αὔριο τοῦ τόπου μας καὶ τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν μας.

Ὁ Βρετανὸς Βυζαντινολόγος Στῆβεν Ράνσιμαν, ἔλεγε χαρακτηριστικά:

« Οἱ Ἕλληνες ἔχουν μιά κληρονομιὰ γιὰ τὴν ὁποία μποροῦν νὰ αἰσθάνονται ὑπερήφανοι΄ μιά κληρονομιὰ ποὺ δὲν πρέπει νὰ χαθῇ μέσα στὶς ἐναλλασσόμενες ὑλικὲς καταστάσεις. Στοὺς σκοτεινότερους αἰῶνες τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας ἡ Ἐκκλησία ἦταν ἐκείνη ἡ ὁποία, παρόλες τὶς πολλὲς δυσκολίες, τὶς πολλὲς ἀπογοητεύσεις καὶ αὐτὲς ἀκόμη τῆς ταπεινώσεις, μπόρεσε ὄχι μόνο νὰ προσφέρει πνευματικὴ ἀνακούφιση, ἀλλὰ καὶ νὰ συντηρήσῃ καὶ διατηρήσῃ τὶς παραδόσεις τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Οἱ μοντερνιστὲς ἔχουν συχνὰ ὑποτιμήσει τὸν ρόλο της, ὑπογραμμίζοντας τὸ κενό, τὸ χάσμα ποὺ ὑπάρχει δῆθεν μεταξύ τοῦ ἀρχαίου κόσμου καὶ τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου. Ἀλλὰ τὸ χάσμα δὲν ἦταν ἀγεφύρωτο. Οἱ Μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας διέσωσαν πολλὰ ἀπὸ τὰ πιὸ ὡραῖα ποὺ εἶχε ἡ ἀρχαία Ἑλληνικὴ σκέψη καὶ τὸ ἀρχαῖο Ἑλληνικὸ πνεῦμα καὶ τὰ παρέδωσαν στὴν Ἐκκλησία ὡς αὐτὴ τὴν ἡμέρα»

(« Ἡ Δρᾶσις μας» τ.107, 1983, σελ.9).

            Ἀγαπητοί μου, τό Ἐκπαιδευτικό μας σύστημα περνάει τήν μεγαλύτερη κρίση, πού γνώρισε ποτέ. Νομίζω ὅτι εἶναι ἰδιαιτέρως ἐπίκαιρα τά λόγια τοῦ φλογεροῦ Μωραΐτη, τοῦ Παπουλάκου, πού ἀντιστάθηκε μέ ἑλληνοπρέπεια καί μέ ἀφοσίωση στήν Ἑλληνορθόδοξη ἰδιοπροσωπεία τοῦ Γένους μας, ἐνάντια στόν ὁδοστρωτῆρα τῆς ἀλλοτρίωσης, πού ἀπό τότε ζητοῦσε ἀπεγνωσμένα νά καταπιῆ τήν ἰκμάδα τῆς φυλῆς μας.

Ἔλεγε, λοιπόν, ὁ Παπουλάκος «Τά ἄθεα γράμματα παραμέρισαν τούς ἅγιους καί ἀγωνιστές καί βάλανε στό κεφάλι τοῦ Ἐθνους ξένους καί ἄπιστους γραμματισμένους, πού πᾶνε νά νοθέψουνε τήν ζωή μας, τά ἄθεα γράμματα κόψανε τό δρόμο τοῦ Ἔθνους καί τό μποδᾶνε νά χαρῆ τή λευτεριά του.... Τά ἄθεα γράμματα ὑφαίνουνε τό σάβανο τοῦ Γένους. Αὐτά λοιπόν τά γράμματα θά μάθουν τά παιδιά μας; Κι’ ἄν ἀκόμα συναχτοῦν ὅλοι οἱ ἄθεοι γραμματισμένοι καί στιφτοῦνε σάν τό λεμόνι, δέν θά πετύχουν, νά γράψουν μιάν ἀράδα, πού νά ἀξίζῃ μιά γραμμή ἀπό τά Βαγγέλια....».

Ἀγαπητοί μου Ἐκπαιδευτικοί, αὐτὴ τὴν ποιότητα ζωῆς καλούμεθα ὅλοι μας νὰ ὑπηρετήσουμε καὶ νὰ προσφέρουμε στὰ παιδιά μας. Θὰ τὸ ἐπιτύχουμε, μόνο, ἂν σταθοῦμε πιστοὶ καὶ ὄρθιοι στὶς ἐπάλξεις μας, ἂν διδάξουμε τὴν ἀλήθεια καὶ σταματήσουμε τὸ ξέφρενο πανηγύρι τῆς ἀλλοτρίωσης.

Πρέπει νὰ τὸ τολμήσουμε, μὲ ὁποιοδήποτε κόστος, γιατί:

« Χρωστᾶμε σ’ ὅσους πέρασαν

θἀρθοῦν καὶ θὰ περάσουν

κριτὲς θὰ μᾶς δικάσουν

οἱ ἀγέννητοι, οἱ νεκροὶ»

Θέλω νὰ ἐκφράσω τὸν ἔπαινό μου γιὰ τὸν ἀγῶνα σας, τὶς εὐχαριστίες μου γιὰ ὅ,τι προσφέρετε στὸν τόπο μας, στὴν πατρίδα μας, στὰ παιδιά μας καὶ νὰ σᾶς διαβεβαιώσω, ὅτι σᾶς συνοδεύει ἡ προσευχή μου καὶ ἡ ἀγάπη μου γιὰ τὴν προσωπικὴ καὶ οἰκογενειακή σας χαρὰ καὶ κατὰ Θεὸν εὐτυχία, γιὰ τὴν ἐπιτυχία σας στὸ δύσκολο, ἀλλὰ τόσο ὡραῖο καὶ χαριτωμένο ἔργο ποὺ κάνετε.

Ὁ Θεός μαζί σας».

 Ιερά Μητρόπολη Πατρών