Δεν προσαρμόζεται η πυξίδα (Β)

Δείτε και: Δεν προσαρμόζεται η πυξίδα (A)

«Λέγουσι καί ού ποιούσι»

   Ή ασυνέπεια στην πνευματική ζωή, με τό πρόσχημα της προσαρμογής στις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες, αποτελεί ό,τι πιο αταίριαστο γιά έναν αληθινό Χριστιανό. Αυτό ακριβώς δεί­χνει μία παλαιά, άλλά πάντοτε επίκαιρη διαπί­στωση, καταδικαστική τής νοοτροπίας μερικών Χριστιανών: «Αγαπώ τόν Χριστό, άλλά δεν αγαπώ τούς Χριστιανούς, διότι δεν μοιάζουν με τόν Χριστό». Λόγια του Μαχάτμα Γκάντι πού υπο­γραμμίζουν τήν ευθύνη των Χριστιανών γιά τήν ασυνέπεια τους και τήν ηθική αντινομία τους.

«Δεν αγαπώ τούς Χριστιανούς, γιατί δεν μοιά­ζουν με τόν Χριστό». Φοβερή ή ανακολουθία και ασυνέπεια. Οι Χριστιανοί νά μη μοιάζουν με τό πρότυπο τους, τόν Αρχηγό τους. Νά είναι παρα­ποιημένες και παραχαραγμένες εικόνες, κακέκτυ­πα πού προκαλούν τήν απαξίωση και περιφρόνη­ση. Νά λησμονούν πώς σκοπός τής ζωής τους είναι νά μιμηθούν και νά ακολουθήσουν τό αιώνιο πρότυπο τους, τόν Σωτήρα και Λυτρωτή τους.

   «Δεν αγαπώ...» Και ποιος αγαπάει τα κίβδηλα νομίσματα, τις παραχαραγμένες αξίες, τις γελοιο-γραφικές απομιμήσεις; Ποιος αγαπάει τα ρολόγια πού χτυπούν οχτώ και δείχνουν μία; Ποιος εκτι­μάει τις απραγματοποίητες υποσχέσεις, τις μεγα­λόστομες διακηρύξεις, πού δεν έχουν κανένα αντίκρισμα; Με πόσο πόνο πρόφερε ο ίδιος ο Κύριος τήν αποδοκιμασία Του πού κατεδίκαζε τήν αντινομία και ασυνέπεια τής φαρισαϊκής υποκρι­σίας: «Λέγουσι και ού ποιούσι» (Ματθ. κγ' 3).

   Αυτός ήταν ανέκαθεν ο πιο μεγάλος εχθρός του Χριστιανισμού: ή ασυνέπεια των οπαδών του. Οι διώκτες και οι τύραννοι και οι δήμιοι θέριευαν τόν ενθουσιασμό, ρίζωναν τήν πίστη στις καρδιές, έκαναν τό φως του Χριστού νά ακτινοβολεί παντού. Πετύχαιναν τό αντίθετο αποτέλε­σμα από εκείνο πού επεδίωκαν. Ό κίνδυνος δεν ήταν οι άλλοι. Ήταν οι ίδιοι οι Χριστιανοί πού δυσφημούσαν με τήν ασυνεπή ζωή τους τήν πίστη τους. Τό παλαιό παράπονο του Θεού είναι δυστυχώς επίκαιρο και στις ήμερες μας: «Δι' υμάς διαπαντός τό όνομα μου βλασφημείται έν τοίς έθνεσι» (Ήσαίου νβ' 5).

Και τα πιο ισχυρά επιχειρήματα και ή πιο πειστική διδασκαλία γίνονται ανίσχυρα και απί­στευτα, όταν δεν συνοδεύονται από φωτεινά παραδείγματα και συνεπή ζωή. Μία ζωή με συν­έπεια είναι πάντα τό πιο δυνατό επιχείρημα και ή πιο πειστική απόδειξη.

   Πρόκειται γιά μία αρχή με γενικότερες εφαρ­μογές. Ή ασυνέπεια δεν καταρρακώνει τό κύρος του δασκάλου, των γονέων, του πολιτικού, κοι­νωνικού, πνευματικού ηγέτη; Υπάρχει και ή πα­ραμικρή αμφιβολία; Και από τήν άλλη μεριά, πόσο ισχυροποιεί τό κύρος του και αυξάνει την επιρροή του και κάνει δυνατό τό λόγο του και αποδεκτές τις συμβουλές του, ο ηγέτης εκείνος πού εναρμονίζει θεωρία και πράξη, λόγο και ζωή! Πίστη και έργα ή πηγαίνουν συντροφευμέ­να και οικοδομούν ή δεν συμπορεύονται και γκρε­μίζουν. Μία ιδέα, μία αλήθεια πρέπει νά είναι βιωματική, νά προέρχεται από άνθρωπο πού τήν πιστεύει και επηρεάζει τη ζωή του, γιά νά προκαλέσει δυνατές συγκινήσεις και αληθινές πνευ­ματικές μεταμορφώσεις.

   Πώς νά πείσει ο λόγος μας, όταν διαψεύδεται από τη ζωή μας; Αύτη ή έντονη ασυμφωνία είναι πού προκαλεί τήν αποστροφή και απομα­κρύνει από τήν σώζουσα πίστη και αλήθεια. Οι μεγάλες αλήθειες στα χείλη ανάξιων εκπροσώ­πων, φαίνονται ως αποκρουστική υποκρισία. Μαζί με τούς ανάξιους εκπροσώπους φθείρονται και περιφρονούνται τα ιδανικά, τα Ιερά και τα όσια. «Ό διδάσκων έτερον σεαυτόν ού διδάσκεις; Ό κηρύσσων μή κλέπτειν κλέπτεις; Ό λέγων μή μοιχεύειν μοιχεύεις; Ό βδελυσσόμενος τά εί­δωλα ίεροσυλείς; Ός έν νόμω καχαύσαι διά τής παραβάσεως του νόμου τόν Θεόν ατιμά­ζεις;» (Ρωμ. 6' 21-23), έγραφε σε παρόμοια περίπτωση ο απόστολος Παύλος.

   Όλα αυτά μάς υπογραμμίζουν τήν μεγάλη αλήθεια, ότι ή χριστιανική ζωή είναι σοβαρή και υπεύθυνη. Απαιτεί κόπο και αγώνα. Είναι όμως όμορφη και αξίζει νά τήν ζει ο άνθρωπος. Και όταν πάρει κανείς σοβαρά τη χριστιανική ζωή και ο ίδιος τήν απολαμβάνει, άλλά και τους άλλους οικοδομεί. Γίνεται πηγή θερμότητας και ζωής. Έχει και αυτός τις ελλείψεις του, τις αδυναμίες του. Άλλά αγωνίζεται και προσπαθεί και πέφτει και σηκώνεται και πάλι προχωρεί. Γι' αυτό διδάσκει όχι μόνο με τόν αγώνα του, με τήν αρετή του, άλλά και με τήν μετάνοια του. Και προπάντων με αυτή.

   Οι άγιοι και οι πιο μεγάλοι, πού κατέπληξαν με τούς αγώνες τους και τό ψυχικό μεγαλείο τους, δεν ήσαν άπτωτοι και αναμάρτητοι. Ήσαν αγωνιστές και γενναίοι άθληταί. Πρωταθληταί προπάντων στο στίβο τής αγάπης, της αύταπαρνήσεως, τής θυσίας. Δεν περιορίζονταν σε μία στείρα και άγονη θρησκευτικότητα Ζούσαν έντονη πνευματική ζωή πού συμβάδιζε με τήν ιεραπο­στολική φλόγα και τα έργα τής αγάπης! Δεν αίωρούντο μεταξύ γης και ουρανού. Πατούσαν γερά στη γη, ενώ συγχρόνως ατένιζαν τόν ου­ρανό και αγωνίζονταν γιά νά τόν κατακτήσουν. Γνώριζαν ότι «έκ του καρπού τό δένδρον γινώσκεται», γι' αυτό και φρόντιζαν νά «ποιώσι καρ­πούς άξιους τής μετανοίας» και νά εναρμονί­ζουν τη ζωή τους με τό θέλημα του Θεού. Αυτός ήταν ο καθημερινός αγώνας τους. Γι' αυτό και αναδείχθηκαν «άλας τής γης», «φώς του κόσμου» και «ζύμη πού όλον τό φύραμα ζυμοί» με τήν αγωνιστικότητα και συνέπεια τους.

«ΖΩΗ»