Στον απόηχο της εορτής του προφήτη Ηλία

ΟΛΑ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΜΕ ΕΝΑ ΓΑΜΟ

Ο Αχαάβ παντρεύτηκε την ειδωλολάτρισσα Ιεζάβελ. Αυτή έδιωξε την λατρεία και την παραδοσιακή πίστη στον αληθινό Θεό των Εβραίων και καθιέρωσε τη λατρεία του Βάαλ και της Αστάρτης. Διόρισε και το ιερατείο της ντροπής, το οποίο τρεφόταν από το δημόσιο κορβανά. Παγιώθηκε έτσι για κάμποσο χρόνο η εκτροπή αυτή. Αυτό ήταν κατάντημα για τον εκλεκτό λαό του Θεού. Η γενική εικόνα ήταν αποκαρδιωτική. Ο Αχαάβ άβουλος και συμπλέοντας με τις θρησκευτικές επιλογές της συζύγου του δεν μπορούσε να κάνει τίποτε, τη στιγμή μάλιστα που ο ίδιος πίστευε στον αληθινό Θεό. Παρά ταύτα, αν και είχε την πρώτη ευθύνη, ζούσε στον κόσμο του.

Ο προφήτης Ηλίας αντέδρασε και έλεγξε τον βασιλιά κατά πρόσωπο. Τον απείλησε και του φανέρωσε την τιμωρητική βουλή του Θεού: ανομβρία για τρισήμισυ χρόνια! Ο ουρανός με την προσευχή του ζηλωτή προφήτη θα κλείσει. Ούτε μια σταγόνα δεν θα στάξει. Άρχοντες και αρχόμενοι θα πούν το νερό νεράκι! Μικρά παιδιά και ζώα, όλοι θα πεινάσουν, διότι χωρίς νερό, θάχουν ξηρασία και μηδενική βλάστηση και καρποφορία. Κι όλα αυτά ακριβώς για την ασέβεια που έδειξε και έδειχνε η θεσμοθετημένη εξουσία.

Τις πικρές αυτές ειδήσεις τις ανακοινώνει στον καθ΄ ύλη αρμόδιο και βασικό ένοχο, τον βασιλιά, ο Ηλίας. Μάλιστα ο βασιλιάς είναι και εκπρόσωπος και του Θεού, ως χρισμένος με το επορκιστό έλαιο. Είναι όμως και του λαού, επειδή συμπυκνώνει και συγκεντρώνει στο πρόσωπό του, την ψυχολογία και τις διαθέσεις του πλήθους, στο οποίο επέτρεψε τη συγκεκριμένη στιγμή ο Θεός, αυτόν, τον Αχαάβ, να έχει βασιλιά γιατί αυτός του άξιζε!

Βέβαια ο βασιλιάς Αχαάβ το τράβηξε πολύ παραπέρα το θέμα παίρνοντας ως σύζυγο μια ανεπιθύμητη από το θείο νόμο και ανεχόμενος η θρησκεία των ειδώλων, που κουβαλούσε η Ιεζάβελ, να καταστεί επίσημη θρησκεία του κράτους. Φοβερή παράβαση! Το τέλος του βασιλικού ζεύγους διαγραφόταν οδυνηρότατο, γιατί μαζί με όλα τα παραπάνω παρέσυρε το λαό στην ειδωλολατρία. «Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι». Ο λαός απλά ακολουθούσε είτε από συμφέρον είτε από φόβο και αντέγραφε τη βασιλική συμπεριφορά.

Ο προφήτης Ηλίας ανακοινώνει στον Αχαάβ την δοκιμασία κυρίως του λαού του Θεού. Γιατί άραγε; Προφανώς, γιατί και ο ίδιος ο Αχαάβ ανήκε στο λαό του Θεού, για να ξυπνήσει επίσης τη συνείδησή του και να χτυπήσει κάποιες χορδές της ψυχής του, να καταλάβει ότι αιτία του επερχόμενου κακού ήταν ο ίδιος και η γυναίκα του, να τον φέρει σε αντίθεση εσωτερικά με την αλλογενή και αλλόθρησκη σύζυγό του, και κυρίως, να τον φοβήσει μπροστά στην ταλαιπωρία του λαού και σε μια από αυτή πιθανή εξέγερση.

Ο λαός όμως τι έφταιγε; Έχει κι αυτός μερίδιο ευθύνης: παρασύρθηκε, σιώπησε, φοβήθηκε, έβαλε τον βασιλιά πάνω από το Θεό, τη βασιλική απόφαση πάνω από τις θείες εντολές, βολεύτηκε, λίγο μπορεί και να αλληθώρισε προς το καινούριο στοιχείο της ειδωλολατρίας και κυρίως συμβιβάσθηκε με μια ένοχη σιωπηλή και ανεκτική συμπεριφορά ενεργώντας παρά συνείδηση.

Η γενική αίσθηση ήταν ότι δεν είχε μείνει κανένας ευσεβής. Όλοι προσκύνησαν τον Βάαλ. Υπήρχαν βέβαια επτά χιλιάδες πιστοί, αλλά ζούσαν στην αφάνεια ή και στην αδράνεια. Δεν ήταν μικρό το πλήθος ούτε και το λάθος του λαού. Μάλιστα αν σκεφθεί κανένας ότι η λατρεία του Βάαλ και της Αστάρτης εστιαζόταν σε κατώτερες ορμές και πάθη. Βούλιαξε και ο λαός σε μια αλλοιωμένη ηθική. Το σάπιο «πιστεύω» που επικράτησε με τη βασιλική σφραγίδα σάπισε και τη ζωή του λαού. Ο λαός μπερδεύτηκε και γέμισε από πάθη και ζόφο αγνωσίας και αθέτησε τη σχέση του με τον Ελευθερωτή Θεό των Πατέρων του. Έπρεπε κι αυτός να συνέλθει.

Τι χρειαζόταν τώρα; Χρειαζόταν μια παιδαγωγία, ένας άνθρωπος, ένας λόγος αφυπνιστικός κι ένα δημόσιο θαύμα. Όλα αυτά στην υπηρεσία της μετάνοιας. Πράγματα που ισχύουν σε όλες τις εποχές, γιατί οι αιώνες αντιγράφουν ο ένας τον άλλο. Θα ισχύσουν και στα έσχατα, των οποίων προανάκρουσμα αποτελεί η ιστορία του Προφήτη Ηλία. Μόνο που τότε για το ξεμπέρδεμα των ευσεβών, θα χρειασθούν δύο προφήτες, ο Ηλίας και ο Ενώχ, και οι οποίοι θα πληρώσουν με το αίμα τους τη διακονία της αποκάλυψης και της αλήθειας στα έσχατα, ενώ τώρα ο προφήτης του Θεού γλυτώνει, αν και κυνηγημένος, από την οργή της βασίλισσας.

Δοκιμασία ήταν η ανομβρία και η συνημμένη με αυτή πείνα. Και ο πόλεμος είναι σκληρή δοκιμασία. Σκληρότερη ίσως. Ο λιμός είναι η πρώτη. Δεν είναι μικρό πράγμα η έλλειψη των χρειωδών και μάλιστα η στέρηση της τροφής και από αυτά τα αγαπημένα πρόσωπα της οικογένειας. Εκεί θα ποντάρει και το «θηρίον» της Αποκαλύψεως. Ή παίρνεις το χάραγμα ή φαγητό δεν έχει! «Η παιδεία Κυρίου ανοίγει τα ώτα».

Μετά έρχεται ο κατάλληλος άνθρωπος να σπείρει τον λόγο της μετάνοιας στο λαό και του ελέγχου των ασεβών και της πλάνης, σε καρδιές ήδη θεάρεστα οργωμένες από το άροτρο της θλίψεως. Αυτός ήταν ο Ηλίας. Ασυμβίβαστος. Ζηλωτής στο έπακρο. Φλογερός μαχητής της αλήθειας. Γεμάτος πίστη και διάπυρα προσευχόμενος. Κατευθυνόμενος με αγνότητα απόλυτα από το θείο θέλημα.

Το θαύμα ήταν η φωτιά από τον ουρανό που κατέβασε η πίστη του Ηλία. Η κατάκαυση του σφαγίου ακόμη και αυτού του θυσιαστηρίου. Η δημόσια αναγνώριση της αληθινής πίστης και η ουρανομήκης δοξολογία από τον λαό του ενός και αληθινού Θεού. Βέβαια από τους ιερείς της ντροπής δεν σώθηκε κανένας.

Με τη μετάνοια τέλος ήρθε και η πολυπόθητη βροχή.

Είπαμε ότι «οι αιώνες αντιγράφουσιν αλλήλους».

Σήμερα λοιπόν και μείς στην πατρίδα μας περνάμε μια φοβερή δοκιμασία με πείνα, με ανέχεια, με ανεργία. Αιτία είναι η αποστασία μας από τις παραδόσεις και τον αληθινό Θεό.

Προσκυνήσαμε τον μαμμωνά, καθ΄ υπόδειξη ασφαλώς της πολιτικής εξουσίας και των εκλεγμένων αρχόντων, που, όλοι τους, σχεδόν χωρίς καμμιά εξαίρεση, λιβάνιζαν στους ναούς του χρήματος τα σύγχρονα είδωλα.

Ο αθέμιτος γάμος είχε γίνει λίγο πιο πριν με τη Δύση και την Ευρωπαϊκή Ένωση και μπήκε στην Ορθόδοξη Ελλάδα καινούρια ηθική αντίληψη περί τιμιότητας.

Μαζί με τον μαμμωνισμό εισέβαλε και ο αμοραλισμός. Το χρήμα διαφθείρει. Η εξουσία υιοθετεί όλες τις παρανομίες και διαστροφές. Χάλασε το ήθος του λαού μας με πρωτεργάτες του κακού πρωθυπουργούς και υπουργούς.

Πηγή της νέας θρησκείας που εισέβαλε στα πνευματικά μας εδάφη είναι ο σιωνισμός όπως αυτός εκφράζεται τα τελευταία χρόνια πέραν του ατλαντικού.

«Ιερείς της αισχύνης», όλα τα «χρυσά παιδιά» και οι ξενόφερτοι σύμβουλοι, οι μισθοδοτούμενοι και τρεφόμενοι από το ταμείο της βασίλισσας κυβέρνησης και συγχρόνως οι μουφτήδες και οι παπικοί, οι «στοϊκοί» και οι ισραηλινοί, τα συστήματα των αλλοφύλων, με τις επιδοτήσεις, τα προνόμια, τις φοροαπαλλαγές και τις διευκολύνσεις.

Η δε ευσέβεια και η Εκκλησία του Χριστού, η πατρώα ευσέβεια πετάχθηκε στο περιθώριο και στην υποτίμηση.

Όλα τάχουμε να συμπίπτουν με την εποχή του Αχαάβ και της Ιεζάβελ. Η δοκιμασία μας καλεί σε αφύπνιση… Κρίμα! Φαίνεται ότι καθυστερεί!

Τι μας λείπει; Ένας προφήτης! Ο Ηλίας των ημερών μας και ο συγκλονιστικός λόγος του. Ένας με πίστη, λόγο και θαύμα.

Φαίνεται όμως πως δεν είμαστε ακόμη άξιοι να μας τον στείλει ο Θεός!

Χριστιανική Εστία Λαμίας