Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής των Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΑΤΕΡΩΝ Α' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

(Πραξ. Απ. Κ' 16-18, 28-36)

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος, Ιεροκήρυξ της Ιεράς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης

Από τους πλέον συγκινητικούς λόγους του Αποστόλου Παύλου, μας καταγράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς στο Κ΄ κεφάλαιο των Πράξεων των Αποστόλων. Ο Μεγάλος Απόστολος, ως πνευματικός πατέρας, δίνει τις τελευταίες του συμβουλές στους πρεσβυτέρους της Εφέσου. Τους επαναλαμβάνει μέσα σε μια ισχυρά φορτισμένη από συγκίνηση ατμόσφαιρα τις μεγάλες αλήθειες, ότι ο Κύριος και Θεός Ιησούς Χριστός, διά του ιδίου του Αίματος, κατέστησε κτήμα του την Εκκλησία.

Την Εκκλησία η οποία αποτελεί σώμα Χριστού και που οι ποιμένες, από την αρχή έως και το τέλος της ιστορίας, θα πρέπει να προσέχουν, μαζί βέβαια με τους εαυτούς των, και ολόκληρο το ποίμνιο στο οποίο τους τοποθέτησε το Πνεύμα το Άγιον. Είναι τόσο το βάθος και το ύψος των θείων αυτών αληθειών! Ο Απόστολος των εθνών «εν βραχύ ρήματι», αποδίδει τις δογματικές, Εκκλησιολογικές και Χριστιανικές αλήθειες, μαζί βέβαια με την αδήριτη ανάγκη για την ποιμαντική μέριμνα και την άγρυπνη προσοχή που θα πρέπει να επιδεικνύουν οι ποιμένες.

Αυτό όμως που στη συνέχεια προξενεί μεγάλη εντύπωση, είναι η προφητεία που εξαγγέλει ο Απόστολος. Μια προφητεία που ισχύει ως ζοφερή πραγματικότητα διαχρονικά: «Εγώ το γνωρίζω ότι μετά την αναχώρησή μου, θα εισβάλουν σ’ εσάς λύκοι άγριοι, που δε θα λυπηθούν το ποίμνιο. Ακόμα και από ανάμεσά σας, θα βγουν πρόσωπα που θα διδάσκουν πλάνες για να παρασύρουν τους πιστούς με το μέρος τους». (Πραξ. Απ. Κ΄21-30).

Δεν συγκλονίζει τους ποιμένες και το ποίμνιον της κάθε εποχής, τόσο το γεγονός ότι θα επιπέσουν οι πλανεμένοι και οι αιρετικοί ως άλλοι άγριοι λύκοι για να κατασπαράξουν το λογικό ποίμνιο. Αυτό θα λέγαμε πως το περιμένει κανείς. Εκείνο όμως που στην κυριολεξία θολώνει τον ορίζοντα και κάνει να εμφανίζονται τα μαύρα σύννεφα της απελπισίας, είναι η ξεκάθαρη προφητεία ότι: «Και εξ υμών αυτών, αναστήσονται άνδρες λαλούντες διεστραμμένα, του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών» δηλ. στην πλάνη και στη αίρεση.

Φυσικά, δεν πραγματοποιείται ο λόγος αυτός διότι τον προφήτευσε ο Απόστολος, αλλά τον προφήτευσε, ακριβώς διότι θα ελάμβαναν χώρα τέτοια τραγικά γεγονότα, με αποτέλεσμα ομάδες ολόκληρες να αποσπώνται από το Σώμα του Χριστού. Μια σύντομη ματιά να ρίξει κανείς στην Εκκλησιαστική ιστορία, με οδύνη θα διαπιστώσει του λόγου το αληθές.

Βέβαια, το ότι γίνονταν αυτά και γίνονται και φυσικά θα εξακολουθήσουν έως τέλους, τούτο σε καμμία των περιπτώσεων δεν εξασφαλίζει το άλλοθι σε ορισμένους, οι οποίοι ελαφρά τη καρδία, κινούνται σε χώρους οι οποίοι απεργάζονται τελικώς τέτοιου είδους αποτελέσματα. Αποτελέσματα δηλ. τραγικά για την ενότητα του σώματος της Εκκλησίας μας...

Αλλά ποια μπορεί να είναι η ασφαλιστική δικλείδα η οποία μας εξασφαλίζει τη σιγουριά ως προς την ασφαλή πορεία μας, μέσα στους τόσους αγώνες και τις πνευματικές μας αγωνίες; Ποιες επιτέλους είναι αυτές οι προσωπικότητες που ως φωτεινοί οδοδείκτες μας καθοδηγούν στον υψηλό προορισμό μας, χωρίς να χάσουμε από τα μάτια μας την οδόν;

Ο αμέσως επόμενος στίχος φωτίζει το σημείο που είναι ανάγκη να προσέχουμε απολύτως στην όλη μας πορεία: «Διο γρηγορείτε, μνημονεύοντες ότι τριετίαν νύκτα και ημέραν ουκ επαυσάμην με τα δακρύων νουθετών ένα έκαστον» (Κ΄31).

Οι αυθεντικοί ποιμένες, που στο απαύγασμα του αγώνα τους εκφράζουν όλα όσα υπογραμμίζει ο κήρυκας της οικουμένης, τελικώς είναι αυτοί που μπορούμε αλλά και επιβάλλεται να τους έχουμε εμπιστοσύνη. Και αυτό συμβαίνει διότι, τόσο στο δόγμα, όσο και στο ακέραιο ήθος που οι ίδιοι βιώνουν και κηρύττουν, οι πιστοί αναπαύονται και αισθάνονται την βεβαιότητα της σιγουριάς. Οι ποιμένες αυτοί, είναι τα πρόσωπα που απορρίπτουν τον «χρυσόν και τον άργυρον», που δεν επιθυμούν τον κόσμο και τα του κόσμου, παρά μόνο αγωνίζονται για την σωτηρία του κόσμου.

Αδελφοί μου, δεν έχουμε παρά να γονατίσουμε κι εμείς μαζί με τον Απόστολο Παύλο και να παρακαλέσουμε την Κεφαλή του Σώματος της Εκκλησίας μας, τον Κυριό μας Ιησούν Χριστόν, να προστατεύει το ποίμνιον από τους βαρείς λύκους και ταυτοχρόνως να συνέχει το όλο Σώμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, χαρίζοντάς μας ποιμένες γνησίους οι οποίοι θα ζουν και θα κηρύττουν την Αποστολική διδαχή.

Αμήν.