QUΟ VΑDΙS Ελλάδα
Του Χριστόδουλου Γιαλλουρίδη, Καθηγητή Διεθνούς Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Η χώρα ως κράτος και ως συγκροτημένη πολιτεία δίνει εικόνα κατάρρευσης. Οι θεσμοί δεν λειτουργούν και βρίσκονται σε σημείο προϊούσης διάλυσης. Λαός και πολίτες εισήλθαν προ πολλού σε περίοδο κατάθλιψης, ο Έλληνας έχασε το χαμόγελο και εν πολλοίς και το χιούμορ του, κυρίως όμως έχασε την αισιοδοξία του για το μέλλον του ιδίου και της χώρας. Η πολιτική ηγεσία εμφανίζει σοβαρά συμπτώματα ανευθυνότητας, ανικανότητας και αδιαφορίας. Οι πάντες και κυρίως τα περιβόητα ΜΜΕ προβλέπουν πτώχευση ή τουλάχιστον «κούρεμα» και ενθαρρύνουν κατά τρόπο ανεύθυνο τη γνωστή ρήση της αυτοεκπληρούμενης προφητείας, ενώ οι ηγεσίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων οργανώνουν, εν μέσω κατάρρευσης της χώρας, «των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς… απεργούμεν» κατά τρόπο απολύτως ανώφελο και εξόχως επιζήμιο.
Το ερώτημα που βρίσκεται στο στόμα του κάθε Έλληνα είναι προς τα πού πορεύεται η χώρα. Θα οδηγηθεί το ελληνικό κράτος, στην ανατολή του 21ου αιώνα, στην ακύρωση της Ελληνικής Επανάστασης; Θα μετατραπούμε για τις επόμενες δεκαετίες σε κράτος-προτεκτοράτο ή, στην καλύτερη περίπτωση, σε κράτος υπό επιτροπεία, κράτος χωρίς κυριαρχία και χωρίς ανεξαρτησία; Εδώ έχουμε φτάσει στο σημείο διεθνείς υπάλληλοι και γραφειοκράτες των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον να εμφανίζονται στα γραφεία των υπουργών της εκλεγμένης από το λαό Ελληνικής Κυβέρνησης και να τους αντιμετωπίζουν ως επιθεωρητές παλιάς κοπής όπου, επιθεωρώντας καθηγητές στα Γυμνάσια τους έκαναν παρατηρήσεις ότι δεν είναι καλά προετοιμασμένοι και τους υπεδείκνυαν να ξανακάνουν τo homeworkτους! Ρεζιλίκια. Κατάντημα και διασυρμός της χώρας, του έθνους και όλων ημών των Ελλήνων. Που πήγε η αξιοπρέπεια, η υπερηφάνεια του Έλληνα που ήταν παροιμιώδης, υποδειγματική, αντλούμενη από τα βάθη της Ιστορίας και τον παγκόσμιο πολιτισμό μας; Πώς είναι δυνατόν να μην αντιλαμβανόμαστε πως πρέπει όλοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και κυρίως το πολιτικό προσωπικό να αντιληφθεί πώς πρέπει να λειτουργήσει σε συνθήκες εκτάκτου ανάγκης και να επιστρατεύσει τα καλύτερα μυαλά της χώρας για να μπορέσουμε να ξαναβρούμε το δρόμο όχι μόνο της οικονομικής ανάκαμψης αλλά και της θέσης μας διεθνώς που να ανταποκρίνεται στην ιστορία, τον πολιτισμό και την εικόνα που είχε η Ελλάδα μέχρι πρόσφατα. Αυτό σημαίνει υποχρεωτικά συνεννόηση των δύο μεγάλων κομμάτων, που κατά βάση συμφωνούν σε στρατηγικές επιλογές της χώρας όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλοι διεθνείς οργανισμοί, υιοθετώντας ταυτόχρονα και την πολιτική της οικονομίας της αγοράς αλλά και της φιλελεύθερης οργάνωσης κράτους, κοινωνίας και οικονομίας, ώστε να ξεπεράσουν τις διαφορές τους σε τακτικής υφής θέματα και να συμφωνήσουν σε ένα βραχυπρόθεσμο πρόγραμμα ανάκαμψης της χώρας σε όλα τα επίπεδα, το οποίο θα εφαρμοστεί επί τη βάσει του δικαίου της ανάγκης, όπως έκανε η Κυπριακή Δημοκρατία κατά τις δεκαετίες του 60 και του 70. Η Ελλάδα χρειάζεται κατεπειγόντως ριζοσπαστικές παρεμβάσεις στο κράτος και στο δημόσιο τομέα που για δεκαετίες τώρα οικοδομείται με παθογένειες, δυσκαμψίες και πρωτοφανή αναποτελεσματικότητα, όχι σε λειτουργικό αλλά σε δομικό επίπεδο, πράγμα που σημαίνει πως είναι απολύτως αναγκαίες καλά μελετημένες διαρθρωτικές αλλαγές.
Είναι απαράδεκτο το ίδιο προσωπικό που οδήγησε τη χώρα σε αυτό το τέλμα να μην έχει τη στοιχειώδη λογική πως πρέπει να ανασκουμπωθεί και να επιστρατεύσει όλες τις εγνωσμένης αξίας και γνώσεις δυνάμεις του έθνους με αποκλειστικό και μόνο γνώμονα τη σωτηρία της πατρίδας. Δεν μπορούμε να λειτουργούμε, εν μέσω κατάρρευσης, αδιάφορα και συμπεριφερόμενοι ωσάν να μη συμβαίνει τίποτα. Η ευθύνη απέναντι στην Ιστορία και στο μέλλον είναι τεράστια. Οι απλοί πολίτες αισθάνονται αβοήθητοι και ανήμποροι να κάνουν οτιδήποτε, και είναι όντως ανήμποροι αφού η ευθύνη ανήκει στην ηγεσία της χώρας, όπως μας θυμίζει ο πάντα επίκαιρος Θουκυδίδης «λόγω μεν δημοκρατία, έργω δε υπό του πρώτου ανδρός αρχή».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου