Νικόλαος Σωτηρόπουλος, Σταυρωταί και ανασταυρωταί του Χριστού

ΣΤΑΥΡΩΤΑΙ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΥΡΩΤΑΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Τοῦ κ. Νικολάου ᾿Ιω. Σωτηροπούλου

Η ΣΤΑΥΡΩΣΙ τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ ἔγινε ἀπὸ ὑπερβάλλουσα ἀγάπη πρὸς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους γιὰ τὴν ἄφεσι τῶν ἁμαρτιῶν τους καὶ τὴ σωτηρία τους. Διότι ὁ Χριστὸς εἶνε Θεός, δημιουργὸς τῶν ἀνθρώπων, καὶ «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι» (Α´ Τιμ. β´ 4).

῾Η σταύρωσι τοῦ Χριστοῦ ἔγινεν ἑκουσίως. ῾Ο ποιμὴν ὁ καλός, ὁ ἰδεώδης, εἶχε πεῖ: «᾿Εγὼ τίθημι τὴν ψυχήν μου, ἵνα πάλιν λάβω αὐτήν. Οὐδεὶς αἴρει αὐτὴν ἀπ᾿ ἐμοῦ, ἀλλ᾿ ἐγὼ τίθημι αὐτὴν ἀπ᾿ ἐμαυτοῦ» (᾿Ιωάν. ι´ 17-18). ᾿Εγὼ θυσιάζω τὴ ζωή μου, καὶ θὰ τὴν λάβω πάλι. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τὴν ἀφαιρέσῃ ἀπὸ μένα, ἀλλ᾿ ἐγὼ τὴ θυσιάζω μὲ τὴ θέλησί μου. ῾Η σταύρωσι τοῦ Χριστοῦ ἦταν θυσία, ἡ ὑπερτάτη θυσία.

᾿Αλλ᾿ ἀπὸ τὴν πλευρὰ ὡρισμένων ἀνθρώπων ἡ σταύρωσι τοῦ Χριστοῦ ἔγινεν ἀπὸ ἔλλειψι ἀγάπης καὶ περίσσευμα κακίας, καὶ ἦταν ἔγκλημα, τὸ μεγαλύτερο ὅλων τῶν ἐγκλημάτων, ἀφοῦ ὁ σταυρωθεὶς εἶνε ἀπολύτως ἀναμάρτητος καὶ ἅγιος, καὶ ὄχι ἁπλῶς ἄνθρωπος, ἀλλὰ Θεάνθρωπος.

Καὶ ποῖοι οἱ ἔνοχοι τοῦ μεγίστου ἐγκλήματος; ῎Ανθρωποι, ποὺ δὲν περίμενε κανεὶς νὰ προβοῦν σὲ ἔγκλημα κατὰ τοῦ ᾿Ιησοῦ. ᾿Εγκληματίας ἔγινε πρόσωπο, ποὺ ἦταν ἔγγιστα στὸν ᾿Ιησοῦ, μαθητής, ἀπόστολος καὶ ὁμοτράπεζός του, ὁ ᾿Ιούδας ὁ ᾿Ισκαριώτης. ᾿Επὶ τρία ἔτη ὁ ᾿Ιούδας κοντὰ στὸ Χριστὸ ἄκουσε τὰ ὡραιότερα λόγια, εἶδε τὰ μεγαλύτερα θαύματα, εἶδε καὶ τὴν ἁγιώτερη ζωή. ῾Ο Χριστὸς ἔδωσε καὶ σ᾿ αὐτὸν τὴν ἐξουσία νὰ κηρύττῃ καὶ νὰ θαυματουργῇ. Καὶ ὅμως τίποτε ἀπ᾿ αὐτὰ δὲν τὸν συγκίνησε. ῞Ενα τὸν συγκινοῦσε, τὸ χρῆμα. Τὸ πάθος τῆς φιλαργυρίας τὸν εἶχεν ὑποδουλώσει τελείως. Καὶ γιὰ τριάκοντα ἀργύρια ὁ δοῦλος καὶ δόλιος πρόδωσε τὸ Χριστό, τὸν Κύριο καὶ Διδάσκαλο.

᾿Εγκληματίες κατὰ τοῦ ᾿Ιησοῦ ἔγιναν οἱ θρησκευτικοὶ ἄρχοντες τοῦ ᾿Ισραήλ, οἱ συγκροτοῦντες τὸ Μέγα Συνέδριο, τὴν ῾Ιερὰ Σύνοδο τῶν ῾Εβραίων, θὰ λέγαμε, οἱ ἀρχιερεῖς, οἱ πρεσβύτεροι καὶ οἱ γραμματεῖς. ᾿Εξαίρεσι ἀποτέλεσαν δύο μόνο μέλη τοῦ Συνεδρίου, ὁ᾿Ιωσὴφ ὁ ᾿Αριμαθαῖος καὶ ὁ Νικόδημος. Οἱ ἀρχιερεῖς ῎Αννας, Καϊάφας καὶ οἱ λοιποὶ φορεῖς τοῦ ἀρχιερατικοῦ ἀξιώματος, οἱ ὁποῖοι πρῶτοι ἔπρεπε νὰ ἐγκολπωθοῦν τὸν ᾿Ιησοῦ ὡς Μεσσία καὶ Θεό τους, ὅπως προφητευόταν στὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ ἀποδεικνυόταν ἀπὸ τὰ λόγια, τὰ ἔργα καὶ τὴν ὅλη ζωή του, πρῶτοι τὸν ἀποδοκίμασαν, καὶ μαζὶ μὲ τοὺς πρεσβυτέρους καὶ τοὺς γραμματεῖς τὸν καταδίκασαν σὲ θάνατο, καὶ μάλιστα στὸ σκληρότερο καὶ ἐξευτελιστικώτερο ὅλων τῶν θανάτων, τὴ σταύρωσι.

Καὶ γιατί οἱ ἄρχοντες τοῦ ᾿Ισραὴλ καταδίκασαν τὸν Μεσσία, καὶ διὰ χειρῶν εἰδωλολατρῶν,τῶν Ρωμαίων, «ἐσταύρωσαν τὸν Κύριον τῆς δόξης»; (Α´ Κορ. β´ 8). Δὲν διάβαζαν τὶς μεσσιακὲς προφητεῖες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης;

Διάβαζαν, ἀλλὰ τοὺς τύφλωναν τὰ πάθη καὶ τὶς παρερμήνευαν. Δὲν γνώριζαν, ὅτι ὁ ᾿Ιησοῦς ἦταν πρωτοφανὲς φαινόμενο σοφίας λόγων καὶ τελέσεως θαυμάτων; Δὲν ἄκουσαν ἀπὸ τοὺς ἀπεσταλμένους των, γιὰ νὰ συλλάβουν τὸν ᾿Ιησοῦ ὅτι «οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος»; (᾿Ιωάν. ζ´ 46). Δὲν ἄκουσαν τὴν κρίσι ἀνθρώπων τοῦ λαοῦ ὅτι «οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ ᾿Ισραήλ»; (Ματθ. θ´ 33). Δὲν ἤξεραν ὅτι ὁ ᾿Ιησοῦς θεράπευε ὅλες τὶς ἀσθένειες, ἄνοιξε τὰ μάτια τυφλοῦ ἐκ γενετῆς, ἐξέβαλλε δαιμόνια, ἀνέσταινε νεκρούς, καὶ πρὸ ἡμερῶν ἀνέστησεν ἕνα ὀδωδὸς πτῶμα, τὸν τετραήμερο νεκρὸ Λάζαρο; Βεβαίως δὲν ἀγνοοῦσαν τὴν πρωτοφανῆ σὲ ὕψος διδασκαλία τοῦ Ναζωραίου, καὶ τὴν πρωτοφανῆ σὲ δύναμι θαυματουργία του. ᾿Αλλὰ τὰ πάθη τους δὲν τοὺς ἄφηναν νὰ τὸν παραδεχθοῦν, καὶ τοὺς ἐξώθησαν στὴ θανάτωσί του. Προπάντων κυριάρχησαν σ᾿ αὐτοὺς τὰ πάθη τῆς ὑπερηφανείας καὶ αὐταρεσκείας, τῆς φιλαργυρίας, τοῦ φθόνου καὶ τοῦ μίσους.

Οἱ ἐν λόγῳ ᾿Ιουδαῖοι, ὑπερήφανα ὄντα, θεωροῦσαν τοὺς ἑαυτούς των ἁγίους, καὶ δὲν ὑπέφεραν τὸν ἔλεγχο, ποὺ ἀσκοῦσε κατ᾿ αὐτῶν ὁ ᾿Ιησοῦς. ᾿Ιδίως δὲν μποροῦσαν νὰ ὑποφέρουν ἐκεῖνα τὰ δριμύτατα καὶ καυστικώτατα «Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί…» (Ματθ. κγ´ 13 καὶ ἑξῆς). ᾿Επίσης, φιλάργυρα ὄντα, ἐξανίσταντο, διότι ὁ ᾿Ιησοῦς ἤλεγχε τὴ φιλαργυρία τους, καὶ ἐπανειλημμένως ὕψωσε φραγγέλλιο καὶ ἐκδίωξε τοὺς ἐμπόρους ἀπὸ τὸ ναό, τὸν ὁποῖον ὁ ῎Αννας, ὁ Καϊάφας καὶ οἱ λοιποὶ εἶχαν καταστήσει ἀνώνυμη ἑταιρεία, καὶ πλούτιζαν καὶ θησαύριζαν. ῾Ο ᾿Ιησοῦς δὲν σταυρώθηκε στὴ Γαλιλαία, ὅπου ἔλεγε, «᾿Εμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ» καὶ «Καταμάθετε τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ» (Ματθ. στ´ 26 καὶ 28). ῾Ο ᾿Ιησοῦς σταυρώθηκε στὴν ῾Ιερουσαλήμ, ὅπου ἔθιξεν ὑλικὰ συμφέροντα. ᾿Επίσης οἱ θρησκευτικοὶ ἡγέτες τοῦ ᾿Ισραὴλ ἀπὸ φθόνο καὶ μῖσος, ποὺ γεννᾷ ὁ φθόνος, καταδίκασαν τὸν ᾿Ιησοῦ, διότι δὲν μποροῦσαν νὰ ὑποφέρουν, ὅτι ὁ ᾿Ιησοῦς ἦταν ἀνώτερός των. Αἰσθάνονταν ὅτι, ἀφ᾿ ὅτου ἐμφανίσθηκε ὁ ᾿Ιησοῦς, αὐτοὶ «ἐξώφλησαν». Δὲν ὑπέφεραν τὴν ὑπεροχὴ τοῦ Θεοῦ! ῾Ο Πιλᾶτος κατάλαβε ὅτι ἀπὸ φθόνο οἱ θρησκευτικοὶ ἡγέτες τοῦ ᾿Ισραὴλ παρέδωσαν σ᾿ αὐτὸν τὸν ᾿Ιησοῦ (Ματθ. κζ´ 18, Μάρκ. ιε´ 10).

Σταυρωτὴς τοῦ Χριστοῦ εἶνε καὶ ὁ λαός. Καίτοι ὁ ᾿Ιησοῦς γέμισε τὴν Παλαιστίνη μὲ τὴν ὑψηλὴ διδασκαλία, τὰ θαύματα καὶ τὶς εὐεργεσίες του, ἀποδεικνύοντας ἔτσι τὴ μεσσιακὴ ἰδιότητά του καὶ τὴ θεότητά του· καίτοι ἐπίσης καὶ ὁ Πιλᾶτος καὶ ὁ ῾Ηρώδης δὲν βρῆκαν στὸν ᾿Ιησοῦ καμμία αἰτία θανάτου, ἐν τούτοις ὁ λαὸς δὲν πίστευσε στὸν ᾿Ιησοῦ, ἀλλὰ πείσθηκε στοὺς ἀρχιερεῖς, καὶ ζήτησε ἀπὸ τὸν Πιλᾶτο νὰ ἀπολυθῇ ὁ κακοῦργος Βαραββᾶς, ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς νὰ σταυρωθῇ. Κραύγαζε ὁ λαὸς νὰ σταυρωθῇ ὁ ᾿Ιησοῦς, καὶ φώναξε, τὸ αἷμα του νὰ εἶνε ἐπάνω τους καὶ ἐπάνω στὰ παιδιά τους (Ματθ. κζ´ 20,22, 23, 24, Μάρκ. ιε´ 8, 11, 13, 14, Λουκ. κγ´ 13-15, 18, 21, 23, ᾿Ιωάν. ιθ´ 6, 12, 14-15, Πράξ. β´ 22-23, 36, Α´ Θεσ. β´ 14-16).

Κακῶς ὁ Πάπας τὴ σταύρωσι τοῦ ᾿Ιησοῦ ἀποδίδει μόνο στὴν ἀριστοκρατία τοῦ ναοῦ, καὶ ἀμνηστεύει τὸ λαό, γιὰ νὰ «τὰ ἔχῃ καλὰ» μὲ τοὺς ῾Εβραίους. Κακῶς ἐπίσης κάποιοι ἀπὸ τὸν ᾿Επιτάφιο Θρῆνο τῆς ᾿Εκκλησίας ἀπάλειψαν λόγια, ποὺ χαρακτηρίζουν τοὺς ῾Εβραίους γιὰ τὴν κακὴ συμπεριφορά τους πρὸς τὸ Χριστό. Δὲν μισοῦμε τοὺς ῾Εβραίους ὡς ἀνθρώπους. ῾Ο Χριστὸς μᾶς δίδαξε ν᾿ ἀγαποῦμε ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Κακίζουμε ὅμως τὴν κακὴ συμπεριφορά τους καὶ τὸ Σιωνισμό, ὁ ὁποῖος ἐπιδιώκει τὴν ὑποταγὴ ὅλων τῶν ἐθνῶν στὸ ᾿Ισραήλ. ᾿Ακουέτωσαν ταῦτα πικροὶ ἐπικριταί, ἀπὸ τὴν πολιτικὴ καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία, τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, ἀνδρὸς μὲ τὸ θάρρος νὰ ἐλέγχῃ τὸ Σιωνισμό, καὶ ἄλλες σκοτεινὲς δυνάμεις, καὶ μὲ τὴν παρρησία του νὰ προκαλῇ σεισμὸ σ᾿ ἐνόχους παγκοσμίως.

Σταυρωτὴς τοῦ ᾿Ιησοῦ εἶνε καὶ ὁ Πιλᾶτος. ῾Ο Ρωμαῖος ἡγεμὼν καὶ δικαστὴς ἦταν ἀνώτερος ἀπὸ τοὺς ᾿Ιουδαίους ἐχθροὺς τοῦ ᾿Ιησοῦ. ᾿Αναγνώριζε τὴν ἀθῳότητα τοῦ ᾿Ιησοῦ, καὶ ἔκανε ἐπανειλημμένες ἀπεγνωσμένες προσπάθειες, γιὰ νὰ διασώσῃ τὸν ᾿Ιησοῦ ἀπὸ τὴ μανία τῶν ᾿Ιουδαίων. ῾Ο Πιλᾶτος εἶχεν ἀπέναντι τοῦ ᾿Ιησοῦ ἀγαθὴ πρόθεσι. ᾿Αλλ᾿ ἡ ἀγαθὴ πρόθεσι δὲν ἦταν ἀρκετή, διότι δὲν συνωδεύθηκε ἀπὸ ἀγαθὴ πρᾶξι. Καλῶς ἐλέχθη, ὅτι ὁ δρόμος πρὸς τὴν κόλασι εἶνε στρωμένος μὲ ἀγαθὲς προθέσεις. ῾Ο Ρωμαῖος ἡγεμὼν καὶ δικαστὴς κάμφθηκε ἀπὸ τὶς πιέσεις τῶν ᾿Ιουδαίων καὶ τελικῶς ὑπέγραψε τὴν καταδίκη τοῦ ᾿Ιησοῦ. Καὶ τοῦτο γιὰ νὰ μὴ διακινδυνεύσῃ τὴ θέσι του. Τυπτόμενος δὲ ἀπὸ τὴ συνείδησί του, «λαβὼν ὕδωρ ἀπενίψατο τὰς χεῖρας ἀπέναντι τοῦ ὄχλου λέγων· ἀθῷός εἰμι ἀπὸ τοῦ αἵματος τοῦ δικαίου τούτου» (Ματθ. κζ´ 24).

῎Ενιψε τὰ χέρια του ὁ Πιλᾶτος, ἀλλὰ δὲν καθαρίσθηκαν, διότι ὑπέγραψε τὴν ἄδικη ἀπόφασι. ῾Ο Χριστὸς προγνώριζε τὴν ἀπόφασι καὶ προεῖπε στὸν Πιλᾶτο τὴν ἁμαρτία του, μικρότερη μὲν ἀπὸ τὴν ἁμαρτία τοῦ Καϊάφα καὶ τοῦ Συνεδρίου, ὁπωσδήποτε ὅμως ἀσυγκρίτως σοβαρώτερη ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες ὅλων τῶν ἄλλων ἀδίκων δικαστικῶν ἀποφάσεων. ᾿Αφ᾿ ὅτου δὲ ὁ Καϊάφας μὲ τὸ Συνέδριο καὶ ὁ Πιλᾶτος καταδίκασαν τὸ Χριστό, αἰώνιο στίγμα ἐγκολάφθηκε στὸ πρόσωπο τῆς ἀνθρωπίνης δικαιοσύνης.

᾿Αγαπητοὶ ἀναγνῶστες! Δὲν ὑπῆρξαν μόνο σταυρωταὶ τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου. ῾Υπάρχουν καὶ ἀνασταυρωταί του σὲ κάθε ἐποχή, καὶ ἰδίως στὴ δική μας ἐποχὴ τῆς μεγάλης ἀποστασίας, ἀπιστίας, διαφθορᾶς, διαστροφῆς καὶ ἐγκληματικότητος. ῾Υπάρχουν οἱ «ἀνασταυροῦντες ἑαυτοῖς τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ καὶ παραδειγματίζοντες» (῾Εβρ. στ´ 6). ῎Ανθρωποι, οἱ ὁποῖοι ξανασταυρώνουν ὅσον ἐξαρτᾶται ἀπ᾿ αὐτοὺς καὶ διαπομπεύουν τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ.

῞Οσοι μὲ τὶς αἱρέσεις, καὶ ἰδίως μὲ τὴν παναίρεσι καὶ πανθρησκεία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,προδίδουν τὴν πίστι, προδίδουν ἔτσι «τὸν ἀρχηγὸν τῆς πίστεως» (῾Εβρ. ιβ´ 2) καὶ ὁμοιάζουν μὲ τὸν προδότη καὶ σταυρωτὴ ᾿Ιούδα. Εἶνε σύγχρονοι ᾿Ιοῦδες.

῞Οσοι ἀρχιερεῖς λαμβάνουν τὸ ἀρχιερατικὸ ἀξίωμα ἀναξίως, χωρὶς πραγματικῶς νὰ πιστεύουν, καὶ ἀντιπαθοῦν καὶ μισοῦν καὶ διώκουν

πιστοὺς ἀνθρώπους, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, ὁμοιάζουν μὲ τοὺς σταυρωτὰς ῎Αννα καὶ Καϊάφα. Εἶνε σύγχρονοι ῎Αννες καὶ Καϊάφες.

῞Οσος λαὸς φρονεῖ καὶ ζῇ ἀντιθέτως πρὸς τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ὁμοιάζει μὲ τὸν ᾿Ιουδαϊκὸ λαό, ποὺ ἀπίστησε στὸ Χριστὸ καὶ ζήτησε τὴ σταύρωσί του. ᾿Ιδιαιτέρως ἐπισημαίνουμε καὶ ὑπογραμμίζουμε, ὅτι, ὅσοι μὲ τὶς ἐκτρώσεις καὶ τὸ νόμο ὑπὲρ τῶν ἐκτρώσεων φονεύουν καὶ κατακρεουργοῦν τὰ ἀθῷα παιδιά, αὐτοὶ ὁμοιάζουν μὲ τοὺς ᾿Ιουδαίους, οἱ ὁποῖοι σταύρωσαν τὸ Χριστό. ῞Οποιος φονεύει ἕνα παιδί, εἶπεν ὁ Ντοστογιέφσκυ, φονεύει τὸ Χριστό.

῞Οσοι ἐπίσης δικασταὶ τῆς Πολιτείας καὶ τῆς ᾿Εκκλησίας γιὰ διάφορες σκοπιμότητες καταπατοῦν τὴ συνείδησί τους καὶ δικάζουν ἀδίκως καὶ καταδικάζουν ἀθῴους, αὐτοὶ ὁμοιάζουν μὲ τὸν Πιλᾶτο. Εἶνε σύγχρονοι Πιλᾶτοι. Γέμισε ἡ ἀνθρωπίνη κοινωνία ἀπὸ ἀνασταυρωτὰς τοῦ ᾿Εσταυρωμένου! Καὶ τί νὰ εἰπῇ κανεὶς γι᾿ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους, ἐξ αἰτίας τῶν ὁποίων σείεται ἡ ἀνθρωπίνη κοινωνία καὶ σκοτίζεται ὁ ἥλιος τῆς καλωσύνης, ὅπως σείσθηκε ἡ γῆ καὶ σκοτίσθηκε ὁ ἥλιος κατὰ τὴ σταύρωσι τοῦ Θεανθρώπου; Γιὰ τοὺς ἀνασταυρωτὰς τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ἕνα νὰ εἰποῦμε· ῞Οσοι δὲν ἔχουν διαστραφῆ ὅπως οἱ δαίμονες καὶ μποροῦν νὰ μετανοήσουν, ἂς μετανοήσουν, γιὰ νὰ μὴν ἔχουν τοῦ ᾿Ιούδα, τοῦ Καϊάφα, τοῦ Πιλάτου καὶ τῶν ἄλλων σταυρωτῶν τοῦ ᾿Ιησοῦ τὸ τέλος καὶ τὴν ἄνευ τέλους δυστυχία, ἀλλὰ νὰ τύχουν ἐλέους καὶ σωτηρίας ἀπὸ τὸν ᾿Εσταυρωμένο.

Ορθόδοξος Τύπος, 22/04/2011