(Φωτογραφία από το μνημόσυνο του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β' στον Παπικό Καθεδρικό Ναό της Παναγίας στο Βελιγράδι που έγινε στις 7/04/2005. Παρακολούθησαν ο μακαριστός Πατριάρχης Σερβίας Παύλος, συνοδευόμενος από επισκόπους δείτε:Βελιγράδι – Ορθόδοξοι σε μνημόσυνο του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β ')
Τις τελευταίες ημέρες δημοσιεύματα στη Σερβία αναφέρουν ότι διάφοροι κύκλοι «θέλουν να δουν τον πρώην Πατριάρχη τους το συντομότερο δυνατό να “αναγνωρίζεται” άγιος από την Εκκλησία». ( Serbian Church Mulls Making Patriarch Saint). Μάλιστα παραλληλίζουν το γεγονός με το ότι οι Ρωμαιοκαθολικοί την 1η Μαΐου,θα αγιοποιήσουν τον Πάπα Ιωάννη Παύλο ΙΙ. Αναφέρουν σχετικά «Καθώς η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στη Ρώμη ετοιμάζεται να αγιοποιήσει τον Πάπα Ιωάννη Παύλο ΙΙ, την 1η Μαΐου, το ίδιο να κάνει και η ισχυρή Ορθόδοξη Εκκλησία της Σερβίας για τον Πατριάρχη Παύλο».
Ο μακαριστός Πατριάρχης Σερβίας Παύλος όμως μπορεί να υπήρξε πράος, ταπεινός, σεμνός και ασκητής, αλλά αυτά δεν είναι τα μοναδικά κριτήρια για να “αναγνωρίσει”η Εκκλησία κάποιον ως άγιο. Aν μια Εκκλησία “αναγνωρίζει” κάποιον ως άγιο με ηθικολογικά κριτήρια, τότε αυτή η Εκκλησία είναι εκκοσμικευμένη.
Όπως αναφέρει σχετικά με την “Αγιοποίηση” ο μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος: « Σε θεολογικό επίπεδο γίνεται λόγος για το πώς πρέπει να λέγεται το γεγονός όταν η Εκκλησία καθιερώνει κάποιον Χριστιανό ως άγιο. Άλλοι το ονομάζουν κατάταξη στο αγιολόγιο της Εκκλησίας, άλλοι το χαρακτηρίζουν αναγνώριση, άλλοι ομιλούν για αγιοποίηση κ.λ.π. Πιστεύω ότι το καλύτερο είναι το πρώτο, δηλαδή κατάταξη ή καταχώριση ενός Χριστιανού στο αγιολόγιο της Εκκλησίας, διότι δεν είναι η Διοίκηση της Εκκλησίας που αναγνωρίζει ή αγιοποιεί κάποιον άνθρωπο, αλλά ο Θεός δια της Εκκλησίας το κάνει. Μπορεί κανείς να υποστηρίξη ότι ο όρος “αγιοποίηση” δείχνει την νοοτροπία να κάνουμε εμείς αγίους, χωρίς να υπάρχουν εκκλησιολογικά κριτήρια για την αγιότητα. Το να καταχωρισθή κάποιος Χριστιανός στο αγιολόγιο της Εκκλησίας είναι πάρα πολύ σημαντικό γεγονός για πολλούς λόγους, αλλά εδώ θα ήθελα να σημειώσω μόνον δύο.
Ο πρώτος, επειδή η Εκκλησία είναι ζωντανή και μέσα σε αυτήν την ζωντανή τοπική Εκκλησία, στην οποία έζησε ο συγκεκριμένος άγιος, ενεργεί το Άγιον Πνεύμα, διασώζεται ο παραδοσιακός τρόπος ζωής, δια του οποίου αγιάζεται κάποιος. Πράγματι, όπως για κάθε επιστήμη υπάρχει σαφής μεθοδολογία για την απόκτηση της γνώσης, έτσι και για την αγιότητα υπάρχει μια μέθοδος. Το έργο της Εκκλησίας είναι να αγιάζη τον άνθρωπο.
Ο δεύτερος λόγος, που δείχνει το σημαντικό της καταχωρίσεως ενός ανθρώπου στο αγιολόγιο της Εκκλησίας, είναι ότι μια Εκκλησία η οποία μπορεί να διακρίνη από μερικά σημεία ότι κάποιος είναι άγιος σημαίνει ότι είναι αληθινή. Αντίθετα, αν μια Εκκλησία “αναγνωρίζει” κάποιον ως άγιο με ηθικολογικά κριτήρια, τότε αυτή η Εκκλησία είναι εκκοσμικευμένη.
Νομίζω ότι η Διοίκηση μιας Τοπικής Εκκλησίας πρέπει να προσέχη αυτό το σημαντικό και κρίσιμο σημείο στην εκκλησιαστική ζωή. Να προσέχη ποιούς καταχωρεί στο αγιολόγιό της, αν δηλαδή υπάρχουν τα κριτήρια, που είναι η Ορθόδοξη διδασκαλία, τα θαύματα και τα χαριτόβρυτα λείψανα. Και η αγάπη του λαού έχει σχέση με τα προηγούμενα στοιχεία, διαφορετικά δεν είναι αληθινή.
Πρέπει να προσέχη η Εκκλησία στο σημείο αυτό για τον εξής απλούστατο λόγο. Καταχωρούμε κάποιον στο αγιολόγιο της Εκκλησίας, ακριβώς για να μπορούμε να προσευχόμαστε σε αυτόν, δηλαδή να ζητούμε τις πρεσβείες του προς τον Θεό. Και το κάνουμε αυτό, επειδή γνωρίζουμε ότι έχει βρη παρρησία στον Θεό και, επομένως, ο Θεός εισακούει τις προσευχές του. Δηλαδή, αναγνωρίζουμε ότι μέσα σε αυτόν τον άνθρωπο κατοικεί η Χάρη του Χριστού, οπότε είναι θεούμενος, δεν είναι απλώς άνθρωπος, αλλά κατοικητήριο του Θεού. Άν, όμως, δεν είναι άγιος, δεν έχει δηλαδή την αγιαστική ενέργεια του Θεού και, το χειρότερο, αν είναι κατοικητήριο των διαμόνων, τότε με τις προσευχές μας προς αυτόν και την προσκύνηση των λειψάνων του, λατρεύουμε την κτίση και προσκυνούμε τον διάβολο.
Γι’ αυτό τον λόγο χρειάζεται πολύ μεγάλη προσοχή».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου