Η ειδωλολατρία στο παρασκήνιο
Η ειδωλολατρία στὸ παρασκήνιο
Σὲ ἱστοσελίδα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χώρου διαβάσαμε πρόσφατα: «Τὸ τελευταῖο διάστημα στὴ νῆσο Γαῦδο, ἡ ὁποία ὑπάγεται ἐκκλησιαστικὰ στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Κισάμου, γίνεται προσπάθεια ἀνοικοδόμησης ‘‘ναοῦ’’ ἀφιερωμένου στὸν Ἀπόλλωνα. Σκοπὸς τοῦ ναοῦ αὐτοῦ, ὅπως προκύπτει ἀπὸ πληροφορίες τοῦ διαδικτύου, εἶναι: ‘‘ἡ διεξαγωγὴ σὲ αὐτὸν μυστηρίων στοὺς Ἕλληνες θεοὺς γιὰ χάρη τῆς Ἑλλάδας’’.
Σὲ μιὰ ἐποχὴ βαθιᾶς ἠθικῆς καὶ πνευματικῆς ὕφεσης καὶ παρακμῆς, ἀπόρροια τῆς ὁποίας εἶναι ἡ οἰκονομικὴ κρίση ὡς καὶ ὅ,τι ἄλλο βιώνουμε στὴ ζοφερὴ πραγματικότητα τοῦ σήμερα (...) ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καλεῖ τὰ παιδιά της καὶ τὸν κόσμο ὅλο σὲ πνευματικὴ ἀφύπνιση καὶ ἐγρήγορση. Ἡ προσπάθεια ἐπιστροφῆς στὴν εἰδωλολατρία, ἡ ἀναβίωση τοῦ δωδεκαθέου καὶ τῶν διονυσιακῶν τελετῶν, δὲν δίνουν διέξοδο στὰ ἀλύτρωτα ἀδιέξοδα τῆς καθημερινότητάς μας...» («Ρομφαία» 2-2-2011).
Ποῦ θέλουν νὰ μᾶς ὁδηγήσουν οἱ δῆθεν προοδευτικοὶ ἑλληνολάτρες, ποὺ ἀναμασοῦν δαιμονικὲς θεωρίες «γιὰ χάρη τῆς Ἑλλάδας»; Τὸ μόνο ποὺ μποροῦν νὰ πετύχουν εἶναι ἡ ὑποδούλωση στὴν τυραννικὴ ἐξουσία τοῦ ἀνθρωποκτόνου Διαβόλου. Διότι «πάντες οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμόνια» (Ψαλμ. ϟε΄ [95] 5), ὅπως διακηρύσσει ἐπὶ τρεῖς χιλιάδες τώρα χρόνια ὁ πολύ πειρος προφήτης Δαβίδ. Ἀλλὰ δὲν ὑ πάρχει μεγαλύτερη καταστροφὴ γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ αὐτήν, ἀφοῦ ἔτσι μὲ βεβαιότητα θὰ χάσει τὴν ἀτίμητη ψυχή του παραδίδοντάς την στὸν «κοσμοκράτορα τοῦ σκότους». Λοιπὸν γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ οἱ φανατικοὶ ἀρχαιολάτρες ἐπαναλαμβάνουν τὸ πείραμα τοῦ ταλαίπωρου ἀποστάτη αὐτοκράτορα Ἰουλιανοῦ, ποὺ εἶναι γνωστὸς μὲ τὸ ἐπίθετο «Παραβάτης» καὶ ὁ ὁποῖος τελικὰ ἀναγκάσθηκε νὰ ὁμολογήσει τὴν ἀποτυχία του μὲ τὴν ἱστορική του φράση: «Νενίκηκάς με, Ναζωραῖε»!
«Ο ΣΩΤΗΡ»,1-4-2011
Η Ιερά Μητρόπολη Κισάμου και Σελίνου απαντά σε δημοσίευμα
Κύριε διευθυντά,
με αφορμή πρόσφατο δημοσίευμα με τίτλο: «Ο Ναός για τον Απόλλωνα», το οποίο υπογράφει ο κ. Σταθάκης Δημήτρης (μπορείτε να δείτε εδώ), γεωπόνος – μελετητής και το ερώτημα που ο αρθρογράφος απευθύνει προς την Ιερά Μητρόπολη Κισάμου και Σελίνου στην κατακλείδα του άρθρου του: «Μπορείτε άραγε κύριοι…; Τολμήστε και αναθεωρήστε…», η Ιερά Μητρόπολις απαντά στον αρθρογράφο τα εξής: Κατ’ αρχήν τον ευχαριστεί για την ευκαιρία που της δίδει να καταθέσει σκέψεις - απόψεις για όσα θέματα αναφέρει στο άρθρο του. Επιπροσθέτως του γνωρίζει ότι η Εκκλησία έχοντας συνείδηση και επίγνωση της ευθύνης και αποστολής Της για τον κόσμο και τον άνθρωπο και «μπορεί» και «τολμά» να απαντήσει σε αυτά και σε όποια άλλα ερωτήματα.
Ξεκινά δε την απάντησή της με μια διαπίστωση: Σήμερα, εποχή έντονων αναζητήσεων για το μέλλον του Ελληνισμού, πολλοί ψάχνουν να βρουν τα αίτια της προβληματικής καταστάσεώς του. Ορισμένοι νόμισαν πως βρήκαν τον μεγάλο ένοχο, ισχυριζόμενοι ότι δήθεν ο Χριστιανισμός είναι ο καταστροφέας του λαμπρού ελληνικού πολιτισμού, ότι ο Χριστιανισμός είναι το σκότος που κάλυψε το ελληνικό φως. Η συζήτηση αυτή, βέβαια, εντάσσεται αναπόφευκτα στο πλαίσιο της γενικότερης αναζήτησης και μιας ολικής αναθεώρησης του παρελθόντος, που λαμβάνει χώρα σήμερα στην Ελλάδα, για τα αίτια της οικονομικής, της πολιτικής, αλλά και της κοινωνικής, πολιτισμικής και ηθικής κρίσης που διανύουμε.
Λησμονούν προφανώς, οι υπερασπιστές της άποψης αυτής, ότι στην πραγματικότητα η ελληνική παρακμή και το πνευματικό αδιέξοδο της ελληνικής ψυχής εμφανίζεται και εξελίσσεται αιώνες πριν την εμφάνιση του Χριστιανισμού, αγκαλιάζοντας όλες τις πλευρές του βίου και της ψυχής του Ελληνα. Τους τελευταίους αιώνες πριν την εμφάνιση του Ιησού Χριστού και τους πρώτους μετά την εμφάνισή Του, οι Ελληνες ασχολούντο με τον σχολιασμό και την κατάταξη των παλαιών έργων. Οταν ο Χριστιανισμός εμφανίζεται, ο Ελληνισμός βρίσκεται σε αδιέξοδο και παρακμή, η οποία διαρκεί αιώνες.
Μια δεύτερη διαπίστωση: Στην ερώτηση ποιοι δέχθηκαν τον Χριστιανισμό, η απάντηση, ιστορικά τεκμηριωμένη, είναι ότι τον Χριστιανισμό τον δέχθηκαν οι Ελληνες και όσοι είχαν επηρεασθεί βαθιά από τον ελληνικό πολιτισμό. Ο Χριστιανισμός σε διάφορες ευκαιρίες διδάσκεται, αλλά πουθενά δεν ρίζωσε και δεν αναπτύχθηκε όπως στον χώρο όπου είχε δεχθεί το ελληνικό πνεύμα. Είναι φανερό πως ο Ελληνισμός με τα δικά του μέσα δεν μπορούσε να ξεφύγει από το αδιέξοδο. Ακριβώς επειδή η ελληνική ψυχή μπορεί, λόγω της παιδείας της, να συνειδητοποιεί το αδιέξοδό της και επειδή έχει μάθει να ερευνά, αντιλαμβάνεται πιο εύκολα από τους ανθρώπους άλλων πολιτισμών τη μεγάλη ευκαιρία που δίνει σ’ όλους τους ανθρώπους η πίστη στον Θεό της Αποκαλύψεως.
Ο Ελληνισμός, όταν δέχεται τον Χριστιανισμό, πραγματοποιεί δύο μεγάλα έργα, τα οποία συνδέονται μεταξύ τους. Το πρώτο είναι η οικοδόμηση της Εκκλησίας του Χριστού. Αμέτρητοι Μάρτυρες και Αγιοι στους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού, Ελληνες στη συντριπτική τους πλειοψηφία, με τη δράση τους, την πίστη τους, το αίμα τους οικοδομούν την Εκκλησία του Χριστού. Σε συνδυασμό μ’ αυτό το έργο, αυτήν την εποχή μέσα στην ελληνική ψυχή συντελείται μια μεγάλη πνευματική επανάσταση. Η φιλοσοφία μετατρέπεται σε φιλοκαλία. Η φιλοκαλία, όπως λέει η λέξη, είναι η αγάπη του καλού, εργάτης της φιλοκαλίας είναι ο Αγιος. Ο Αγιος είναι ένας καινούργιος τύπος ανθρώπου, ένα καινούργιο πρότυπο. Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι πολλοί επιφανείς Αγιοι των πρώτων αιώνων του Χριστιανισμού είχαν πολύ ισχυρή φιλοσοφική μόρφωση. Ηξεραν πολύ καλά τη φιλοσοφική μέθοδο και ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο μπορούσαν να εκτιμήσουν με ακρίβεια τα όρια αυτής της μεθόδου. Ο Χριστιανός Αγιος ξέρει ότι η γνώση αυτή καθεαυτή δεν μπορεί να μετουσιώσει τα ψυχικά περιεχόμενα ενός ανθρώπου. Ο φιλόσοφος νους μπορεί να ερευνά και να ορθολογίζεται, όμως, δεν μπορεί να καθαρίσει την ψυχή από τα πάθη, που δημιουργούν δυσαρμονία μέσα μας και έξω μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι η λογική γνώση είναι άχρηστη. Αντιθέτως, είναι πολύ χρήσιμη, διότι βοηθάει να εντοπίσουμε το πρόβλημα και μας εμπεδώνει τη διάθεση να το λύσουμε. Ο αρχαίος ελληνικός ατομο-κεντρικός ανθρωπισμός έγινε Χριστο-κεντρικός ανθρωπισμός και η αναζήτηση των Ελλήνων για το εξωτερικό υλιστικό θείο κάλλος, μετετράπη σε αναζήτηση του εσωτερικού θείου κάλλους κατά το πρότυπο του Ενανθρωπισμένου, Σταυρωμένου και Αναστημένου Ιησού Χριστού. Τι σημαίνει αυτό; Τη λύση του προβλήματος της ανθρώπινης ψυχής δεν μας την δίνει ο Ελληνας φιλόσοφος, αλλά ο Ελληνας Αγιος.
Μια άλλη, τρίτη διαπίστωση, είναι ότι η συνάντηση Ελληνισμού και Χριστιανισμού στα όρια της Ελληνορωμαϊκής οικουμένης δεν σήμανε απλώς την αλληλεπίδραση δύο κόσμων και πολιτισμών αλλά σταδιακά μορφοποίησε έναν νέο πολιτισμό. Πρόκειται για τον πολιτισμό της Ορθοδοξίας και του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους, τον λεγόμενο Βυζαντινό πολιτισμό. Η ακτινοβολία του Βυζαντινού κόσμου και πολιτισμού επιβίωσε και μετά την πάροδο των δέκα αιώνων του βίου του εξαιτίας της πολιτισμικής του ιδιαιτερότητας και της Ορθοδοξίας με την οποία επέδρασε ευεργετικά και σε άλλους λαούς. Η αίσθηση της μεγάλης αυτής πολιτιστικής κληρονομιάς δεν έσβησε ποτέ από τη συλλογική μνήμη του Ελληνισμού ακόμη και κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Η ανάμνηση αυτής της πολιτισμικής του αυτοσυνειδησίας οδήγησε τον Νέο Ελληνισμό στον αγώνα της ελευθερίας και της αναγέννησής του. Διαπίστωση: Καθώς κινούμαστε στην επιφάνεια των ιστορικών φαινομένων, διαπιστώνουμε ότι η πίστη στον Ιησού Χριστό βοήθησε στις δύσκολες στιγμές της ιστορίας μας να κρατήσουμε την Ελληνικότητά μας. Μείναμε Ελληνες διότι κρατήσαμε την πίστη μας στον Χριστό. Μπορεί να χάσαμε τη γλώσσα μας στο Ερζερούμ ή την Καισάρεια, μπορεί να χάσαμε την ελληνική παιδεία μας, εφ’ όσον, όμως, κρατήσαμε τον Χριστό, η Ελληνικότητα ήταν αυτονόητη και παρούσα. Μείναμε Ελληνες διότι είμαστε Χριστιανοί.
Συμπέρασμα: Ο Χριστιανισμός είναι φορέας πολιτισμού, πνεύματος συνδιαλλαγής, φιλανθρωπίας, κοινωνικής αλληλεγγύης, ατομικής ευθύνης, ειρήνης, παιδείας, ιστορικής αυτογνωσίας, φιλοξενίας, οικουμενικότητας που ο Ελληνισμός σήμερα τα χρειάζεται περισσότερο από ποτέ.
Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κισάμου και Σελίνου
Δείτε σχετικά και:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου