Εἶναι πολὺ σημαντικὰ τὰ ὅσα γράφει κατὰ καιροὺς ὁ παιδαγωγὸς κ. Σαράντος Καργάκος. Σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ τελευταῖα ἄρθρα του ἔγραφε καὶ τὰ ἀκόλουθα πολὺ ἀληθινὰ καὶ ταυτόχρονα πολὺ θλιβερά: «Κατὰ τὴ φιλοσοφία ποὺ διδάσκονται σήμερα» οἱ μαθητὲς καὶ οἱ φοιτητές, ἡ ‘‘δουλειὰ κάνει κακό· οὐδεὶς ἀπέθανε ἀπὸ ὑπερβολική... ἀνάπαυση’’!
Ἔτσι ὅ μως πεθαίνουμε ὡς ἔθνος. Δὲν διδάσκεται τίποτε στὰ παιδιὰ ποὺ νὰ ἐξυψώνει τὸ θάρρος (τὸ θράσος πάμπολλα), ποὺ νὰ ἐμπνέει τὸ θάρρος. Τὸ τί σημαίνει αὐτό, θὰ τὸ πῶ μὲ τὰ λόγια κάποιου ξένου διανοητῆ: “Ἀπώλεια χρήματος, μικρὴ ἀπώλεια. Ἀπώλεια τιμῆς, μεγά λη ἀπώλεια. Ἀπώλεια θάρρους, ὁλοκληρωτικὴ ἀπώλεια”. Ἂν τὸ σκεφθοῦμε καλά, δύσκολα θὰ διαφωνήσουμε ὅτι ὁ καθολικός μας καταποντισμὸς ὀφείλεται στὴν ἔλλειψη θάρρους, ποὺ δὲν ἔλειψε οὔτε στιγμὴ ἀπὸ τοὺς λιμώττοντες Σκοπιανούς. Ἐμεῖς, ἀντὶ νὰ γεμίζουμε τὶς ψυχὲς τῶν παιδιῶν μὲ θάρρος, τὶς γεμίζουμε μὲ μίσος, ἀναξέοντας παλαιότερες πληγές.
Οὐσιαστικὰ ἡ παιδεία – κυρίως ἡ τηλεοπτική – ὅταν δὲν εἶναι μάθημα σαχλολογίας, εἶναι μάθημα πτωματολογίας. Κάποιοι τὸ ξέρουν ὅτι οἱ πυγμαχικοὶ ἀγῶνες δὲν σταματοῦν στὸν τρίτο γύρο. Ἔχουν καὶ τέταρτο ἕως καὶ δέκατο γύρο. Ὀφείλω ὅμως νὰ τοὺς προειδοποιήσω: Ὅποιος ξεθάβει νεκροὺς ἀπὸ τὸ νεκροταφεῖο, ἀνακαλύπτει τοὺς συγγενεῖς του. Δὲν χρειάζεται ἡ γενιά μας, πρὶν φύγει ἀπὸ τὴ ζωή, νὰ γνωρίζει καινούργιο σφαγεῖο – ποὺ δυστυχῶς τὸ γνωρίζει κατὰ δόσεις.
Ὡς παλαιὸς παιδαγωγὸς τολμῶ νὰ ὑψώσω τὴ φωνή μου πρὸς τοὺς κυβερνῶντες καὶ νὰ τοὺς πῶ: Βγάλτε τὸ μίσος ἀπὸ τὸ σχολεῖο. Μίσος πρὸς κάθε τι ἑλληνικό. Μίσος πρὸς τὴν Ἑλλάδα γενικῶς. Ἀκόμη καὶ ἡ φοροδιαφυγὴ εἶναι – ἂν τὸ ἐξετάσει σὲ βάθος κανείς – ἀπότοκος τῆς ἀποστροφῆς πρὸς τὴν Ἑλλάδα. Κι ἄν, ἐπὶ τέλους, πρέπει νὰ διδάξουμε κάτι ζωτικὸ στὰ παιδιά, αὐτὸ εἶναι τὸ τρέξιμο. Ὄχι πρὸς τὰ πίσω ἀλλὰ πρὸς τὰ μπροστά. Τὸ μέλλον τρέχει καὶ φθάνει ἀφάνταστα γρήγορα».
Αὐτὰ καὶ μερικὰ ἄλλα γράφει ὁ ἀρθρογράφος ἐκπαιδευτικὸς στὸ ἄρθρο του «Παιδεία γιὰ ψοφοδεεῖς» («Ἑστία» 27-8-2010) καὶ δυστυχῶς δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ διαφωνήσει μὲ τὶς ἀλήθειες ποὺ ἐπισημαίνει στὸ κείμενό του αὐτὸ ὁ παλαιὸς μέν, πλὴν ὅμως πολὺ σύγχρονος παιδαγωγός, ὁ ὁποῖος καταλήγει στὸ ἐν λόγῳ ἄρθρο του: Σήμερα «τὸ σχολεῖο δὲν δημιουργεῖ τὸν ψυχωμένο μαθητή, ἀλλὰ μιὰ ἔμψυχη συσκευή».
Ἀλλὰ πῶς νὰ τὸν δημιουργήσει; Γενναίους καὶ θαρραλέους ἀγωνιστὲς διαμορφώνει ἡ ἑλληνικὴ ἱστορία καὶ πρωτίστως ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία του. Ἀλλὰ ὅλους αὐτοὺς τὸ «Ὑπουργεῖο Παιδείας, Διὰ βίου Μάθησης κλπ.» τοὺς ἔχει σχεδὸν ἐξοβελίσει ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ σχολεῖο· τὸ ὁποῖο σύμφωνα μὲ τὸ ὑπάρχον σύστημα καταντᾶ τὸν νέο «ἕνα χωρὶς βούληση ἄτομο, ἕνα ἐκ τροχιασμένο ‘‘προϊὸν’’ μιᾶς ἐποχῆς, ποὺ μᾶς φέρνει ξανὰ στὴν περίοδο τῶν παγετώνων. Ὁ πάγος γίνεται κοινωνικὸ πεπρω μένο μας (...). Ἡ φερόμενη σὰν παιδεία ποὺ ‘‘σερβίρεται’’ τώρα, βλάπτει σοβα ρὰ τὴν ὑγεία», ἐπισημαίνει ὁ κ. Καργάκος.
Δὲν γνωρίζουμε ἂν τὸ «Ὑπουργεῖο Παιδείας, Διὰ βίου Μάθησης καὶ Θρησκευμάτων» θὰ λάβει ὑπ’ ὄψη του τὰ ὅσα γράφει ὁ παιδαγωγὸς κ. Σαράντος Καργάκος.
«Ο ΣΩΤΗΡ» 01/03/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου