Φεβρουάριος 1821. Στο ελληνικό σχολείο του Βουκουρεστίου η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη. Η είδηση για την κήρυξη της επαναστάσεως στη Μολδοβλαχία με αρχηγό τονΑλέξανδρο Υψηλάντη προκαλεί σε μικρούς και μεγάλους πατριωτική έξαρση και ασυγκράτητο ενθουσιασμό. Γι’ αυτήν την ώρα το πρόγραμμα του σχολείου γράφει Αρχαία Ελληνικά κι ο καθηγητής Γεώργιος Γεννάδιος, ένας φημισμένος διδάσκαλος και φλογερός έλληνας πατριώτης, έχει ανέβει στην έδρα, αρχίζει να διδάσκει τον Πανηγυρικό του Ισοκράτη. Κάποια στιγμή όμως σταματά. Η συγκίνησή του δεν του επιτρέπει να συνεχίσει το μάθημα. Στέλνει ένα μαθητή να κλείσει καλά την πόρτα κι έπειτα αρχίζει με μια απερίγραπτη ζέση ψυχής να αφηγείται τη δόξα της Ελλάδας, όταν έλαμπε ο ήλιος της ελευθερίας, και πώς κατήντησε τώρα που βρίσκεται κάτω από ζυγό δουλείας. Όταν προφέρει τις λέξεις πατρίδα και ελευθερία, δακρύζει. Η φωνή του διακόπτεται απότομα. Τα μάτια του έχουν βουρκώσει. Οι μαθητές ξεσπούν σε χειροκροτήματα. Τότε ο φωτισμένος δάσκαλος στρέφεται προς τους μαθητές του και με τόνο επιβλητικό τους απευθύνει το ηρωικό κάλεσμα:
«Παιδιά μου, ήλθε η ώρα να δείξετε προς τον κόσμο, ο οποίος σας κοιτάζει, και προς την παρτίδα, η οποία ελπίζει από σας, ότι είστε γνήσια τέκνα της! Ήλθε η ώρα να δείξετε την ευγνωμοσύνη σας προς την Πατρίδα, η οποία σας γέννησε, και να προσφέρετε τη ζωή σας υπέρ αυτής.
Η Πατρίδα, αφού σας έδωσε τη ζωή, τώρα σας προτείνει την αθανασία. Πρόγονοι και πατέρες τριών χιλιάδων χρόνων, ήρωες, μάρτυρες, σοφοί, στρατηλάτες σας κοιτάζουν από τον ουρανό για να δουν αν θα φανείτε άξιοι αυτών και της Πατρίδος. Των Θερμοπυλών, του Μαραθώνος, της Σαλαμίνος και των Πλαταιών οι ψυχές σας νεύουν και σας ενθαρρύνουν. Του Ιερού Λόχου των Θηβών οι αδελφοί σας σας φωνάζουν: Μη μας ατιμάσετε! Μιμηθείτε μας! Τεσσάρων αιώνων τουρκοκρατίας ήρωες και μάρτυρες, η αθάνατη κλεφτουριά, ιεράρχες, άρχοντες, προεστοί, διδάσκαλοι, ναυτικοί σας φωνάζουν: Μάχεσθε υπέρ Πίστεως και Πατρίδος! Των αρχαίων Αθηνών οι νέοι σας προσκαλούν να ορκισθείτε τον όρκο εκείνων. Γονατίστε και ορκισθείτε!».
Στην τάξη επικρατεί ιερή σιγή. Όλοι οι μαθητές γονατίζουν και με δέος αρχίζουν να απαγγέλουν τον αρχαίο όρκο: «Οὐ καταισχυνῶ ὅπλα τά ἱερά… ἀμυνῶ δέ καί ὑπέρ τῶν ἱερῶν καί ὑπέρ ὁσίων καί μόνος καί μετά πολλῶν…».
Μόλις τελειώνουν, ένας-ένας όλοι οι μαθητές ασπάζονται τον άξιο δάσκαλο για τη μεγάλη αποστολή. Κοντά τους κι ο ήρωας δάσκαλος, ο οποίος την ίδια ώρα έκλεισε την ιστορική σχολή κι έφυγε μαζί τους!
Οι νεαροί μαθητές τρέχουν να πολεμήσουν στο πλευρό του αρχηγού, του Αλεξάνδρου Υψηλάντου. Στο δρόμο τραγουδούν το δικό τους θούριο:
«Φίλοι μου συμπατριῶται,
δοῦλοι νἄμεθα ὥς πότε,
τῶν ἀχρείων Μουσουλμάνων,
τῆς Ἑλλάδος τῶν τυράννων;»
Όλοι είναι αποφασισμένοι να υπηρετήσουν την πατρίδα μέχρι θανάτου.
Ο Υψηλάντης με τους μαθητές αυτούς και αρκετούς άλλους εθελοντές νέους σχημάτισε ένα ειδικό σώμα, το οποίο θ’ αποτελούσε την ψυχή του στρατού του. Το ονόμασε «Ιερό Λόχο» για να θυμίζει τον ιερό λόχο των αρχαίων Θηβών. Αυτό ήταν το πρώτο σώμα τακτικού ελληνικού στρατού που οργανώθηκε για την επανάσταση του 1821. Και στο σώμα αυτό πρωταγωνιστούσαν νεαροί μαθητές! Μαθητές που αν και δεν είχαν την εμπειρία και την άσκηση ετοιμοπόλεμων ανδρών, δεν υστέρησαν σε ηρωισμό και αυταπάρνηση.
Τρανή απόδειξη η μάχη του Δραγατσανίου, η οποία παρά την τραγική της κατάληξη φανέρωσε το γενναίο και άκαμπτο φρόνημα των νεαρών Ιερολοχιτών. Εκεί οι μόλις 500 έφηβοι ήλθαν αντιμέτωποι με τούρκικο στρατό και ιππικό τετραπλάσιο σε αριθμό ανδρών. Παρ’ όλα αυτά δεν λύγισαν, ούτε εγκατέλειψαν τη μάχη.
— Παραδοθείτε! Σας εγγυώμαι τη ζωή, φώναζε ο αρχηγός των Τούρκων.
— Οι Έλληνες δεν παραδίνονται, απαντούσαν με μια φωνή οι Ιερολοχίτες.
Και πράγματι, όλοι αντιστάθηκαν με γενναιότητα και καρτερία μέχρι τέλους. Οι περισσότεροι έπεσαν στο πεδίο της μάχης πολεμώντας επαξίως του ονόματος που έφερε το τάγμα τους. Οι μαθητές του «Ιερού Λόχου» με τη θυσία τους κέρδισαν το στεφάνι της αθανασίας. Αναδείχθηκαν άξια παιδιά της Ελλάδος!
Πηγές
-Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν, εκδ. Ήλιος, Τόμος Ε’ εις λ. Γεννάδιος, σ. 84,85
-Άρτεμις Π. Μενάγια (Χλόη Αχαϊκού), Ακριβοπληρωμένη λευτεριά, Τόμος Α’, σελ. 202-220
-Διονυσίου Α. Κόκκινου, Η Ελληνική Επανάστασις, τόμος πρώτος, Αθήναι 1956, σελ. 117
-Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος ΙΒ’, Εκδοτική Αθηνών, Αθληναι 1975, σελ. 54-55
ΠτΝ 709
«Προς την Νίκην» τ.709 Ο“Ιερός Λόχος”: Όταν οι μαθητές γίνονται ήρωες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου