Κυριακή Γ΄ Νηστειών – Σταυροπροσκυνήσεως

Απόστολος: Εβρ. δ'14 -ε’ 6 Ευαγγέλιο: Μαρκ. η΄ 34 –θ΄ 1 «Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον, και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; Τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο αν κερδίσει όλο τον κόσμο και χάσει την ψυχή του; Αυτό το ερώτημα απευθύνει ο Κύριος μας στο συγκεντρωμένο πλήθος που περιβάλλει Αυτόν και τους μαθητές Του. Από την πρώτη στιγμή που ο άνθρωπος θα νοιώσει τον εαυτό του, από μικρό παιδί ακόμη, διεκδικεί διάφορα υλικά αντικείμενα, οικειοποιείται ό,τι και όσο μπορεί περισσότερα. Ερχόμαστε σε σύγκρουση με ανταγωνιστές, με φίλους ακόμη και με την οικογένειά μας προκειμένου να αποκτήσουμε περισσότερα. Προκειμένου να αποσπάσουμε από τους άλλους κάτι που επιθυμούμε να αποκτήσουμε… Και για να πετύχουμε το σκοπό μας δε διστάζουμε να χρησιμοποιήσουμε κάθε μέσο, θεμιτό ή και αθέμιτο, ακόμη και τη βία. Καταβάλλουμε χρονοβόρες και κοπιαστικές προσπάθειες, υποφέρουμε από σοβαρά άγχη και αγωνίες. Συγκρουόμαστε με φίλους, συνεργάτες και τα αδέλφια μας, και πολλές φορές κλονίζεται και η υγεία μας.

Πόσο άραγε αξίζει αυτός ο καθημερινός αγώνας μας, που μας καταπονεί νύχτα και μέρα; Και άραγε αυτά που με τόσο κόπο αποκτήσαμε θα τα έχουμε για πάντα; Πόση προσπάθεια θα χρειαστεί ακόμη να καταβάλλουμε για να τα διατηρήσουμε; Και ακόμη πόσος άραγε χρόνος ζωής, μάς μένει; «Ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν». Δεν έχουμε μόνιμη διαμονή εδώ, αλλά με μεγάλη επιθυμία ζητούμε την βασιλεία του Θεού, σημειώνει ο Απόστολος Παύλος. Φυσικά δεν σημαίνει αυτό ότι θα παραιτηθούμε από κάθε προσπάθεια στη ζωή μας και αυτών που αποσκοπούν στην απόκτηση τών προς το ζην αναγκαίων, για τον εαυτό μας και την οικογένειά μας.

Αλλά, «τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον, και ζημιωθή την ψυχήν αυτού;»

Θεώρησαν τόσο σοβαρό το τμήμα αυτό του κηρύγματος τού Κυρίου μας, ώστε τόσο ο ευαγγελιστής Μάρκος όσο και ο Λουκάς και ο Ματθαίος, το κατέγραψαν σχεδόν με τις ίδιες λέξεις. «Εάν κερδήση τον κόσμον όλον»,αναφέρεται στην περικοπή που ακούσαμε. Απόλυτη και αδύνατη ασφαλώς πιθανότητα, στην πράξη. Ακριβώς αυτή τη φυσική αδυναμία, που εκ των πραγμάτων έχει ο άνθρωπος στον περιορισμένο χρόνο της ζωής του, τονίζει περισσότερο το δεύτερο σκέλος της φράσης. «Εάν ζημιωθή την ψυχήν αυτού». Αν χάσει ο άνθρωπος την ψυχή του. Όχι την ζωή του, που σαν θνητός που είναι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κάποια μέρα θα την χάσει. Αλλά την αιώνια και άϋλη ψυχή μας. Αυτή η σύγκριση ανάμεσα στον υλικό κόσμο, που είναι κατανοητός για τον άνθρωπο, και στην αιώνια αξία που είναι η ψυχή μας, προσπαθεί να εκφράσει με κατανοητά, ανθρώπινα μέτρα, την τεράστια και ανυπέρβλητη διαφορά ανάμεσα στις δυο ασύγκριτες αυτές αξίες.

Τον υλικό κόσμο από την μια μεριά, που αποτελεί φυσική μεν αλλά δυστυχώς την κύρια φροντίδα μας κατά το διάστημα της επίγειας ζωής μας. Την ψυχή μας, από την άλλη, για τη σωτηρία της οποίας «ενανθρώπισε» και «εσταυρώθη» ο Κύριός μας. Έπαθε και σταυρώθηκε, γιατί μας αγαπά. Γι αυτό και μας καλεί να Τον ακολουθήσουμε. Γι αυτό μας προτρέπει να απαρνηθούμε τον κακό εαυτό μας, τις κακιές μας συνήθειες. Να τα απαρνηθούμε σε τέτοιο σημείο, ώστε κι αν ακόμη είναι ανάγκη να θυσιάσουμε και την ζωή μας, να μη διστάσουμε. Άλλωστε τι αξία έχει αυτή η πρόσκαιρη και βασανισμένη ζωή, μπροστά στην απόλυτη και μοναδική αξία της αιώνιας ψυχής μας; Δεν ζητάει από εμάς ο Χριστός πράγματα αδύνατα, πράξεις ακατόρθωτες. Και είναι έτοιμος πάντοτε να μας δεχτεί με την απέραντη αγάπη Του. Γνωρίζει την ανθρώπινη φύση. Γνωρίζει τις αδυναμίες μας ως Θεός, και εκτός αυτού, έζησε και μαζί μας. Σημειώσει στην προς Εβραίους επιστολή του ο Απόστολος Παύλος: «Ου γαρ έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον συμπαθήσαι ταις ασθενείαις ημών». Μη νομίσετε, λέγει ο απόστολος, ότι έχομε αρχιερέα που δεν γνωρίζει ό,τι μας συμβαίνει, και επειδή είναι Θεός, μάς έχει εγκαταλείψει. Είναι πάντοτε κοντά μας. Κατανοεί τις φυσικές και ηθικές μας αδυναμίες. Μας συγχωρεί όταν ειλικρινά μετανοούμε και ζητούμε τη βοήθειά Του. «Προσερχόμεθα ουν μετά παρρησίας τω θρόνω της χάριτος, ίνα λάβωμεν έλεον και χάριν εύρωμεν εις εύκαιρον βοήθειαν». Γι’ αυτόσυνεχίζει ο Απόστολος, με θάρρος χωρίς φόβο προσεγγίζουμε, για να πάρουμε την χάρη και τη συγχώρηση που πηγάζει από τον θρόνο Του και να βρούμε και την βοήθειά Του στις ανάγκες μας. Βρίσκεται λοιπόν, δίπλα μας, όταν μετέχουμε στα μυστήρια της Εκκλησίας, ιδιαίτερα στην περίοδο αυτή των Νηστειών, και παίρνουμε τη βοήθειά Του. Απλοί και μικροί άνθρωποι είμαστε. Μικρές και ανάξιες λόγου είναι και οι ενέργειές μας. Αυτές οι απλές και καθημερινές μας σκέψεις, τα λόγια και έργα, είναι απλά και εύκολα και ωφέλιμα. Αρκεί να θέλουμε να τα πράξουμε με γνώμονα το θείο θέλημα. Μόνο που αποκτούν ιδιαίτερο κύρος και σημασία, γιατί μας χαρακτηρίζουν. Σημαδεύουν το μέλλον μας για τη βασιλεία του Θεού. Γι αυτό δεν πρέπει να παραμελούμε και να παραβλέπουμε τον απώτερο προορισμό μας. Στόχος λοιπόν αμετάθετος και καθημερινή μας ενασχόληση και φροντίδα πρέπει να είναι η εναρμόνιση των πράξεών μας, των λόγων μας, των σκέψεων μας, με τον λόγο του Θεού. Στόχος απαρέγκλιτος η διαφύλαξη της καθαρότητας άλλα και η θεραπεία της ψυχής μας, που είναι ό,τι πολύτιμο, μάς έχει εμπιστευθεί ο Δημιουργός μας. Κι ας μην λησμονούμε ότι η ψυχή μας, η μοναδική αξία που διαθέτουμε, αυτή θα παραμείνει αιώνια και θα επιστρέψει στον Δημιουργό μας. Ας το προσπαθήσουμε λοιπόν με τη βοήθεια του Κυρίου μας.

Μητρόπολη Πάφου - Δ.Γ.Σ.