28 Φεβ 2011

Γρηγόρης Αυξεντίου

Μικρό μνημόσυνο για τον Σταυραετό του Μαχαιρά από τον Χρίστο Κ. Μακρίδη.

Μνημονεύουμε τούτες τις μέρες με πατριωτικά σκιρτήματα καρδιάς και ιερό ρίγος ψυχής αυτόν που δόξασε τη Λευτεριά, τον αλησμόνητο και απαράμιλλο Σταυραετό του Μαχαιρά, τον αθάνατο υπαρχηγό της θρυλικής ενωτικής Ε.Ο.Κ.Α. 1955-1959, τον Γρηγόρη Πιερή Αυξεντίου.

Ήταν Άνοιξη όταν έπεσε. Μάρτης ο μήνας και οι ανθοί μοσχοβολούσαν. Όλη γύρω η γη έσφυζε από ζωή κι αυτός, με το κεφάλι ορθό, βάδιζε στο θάνατο. Το παλληκάρι, που πέρασε από το σκαλί της ζωής κι ανέβηκε στο ατελεύτητο πάνθεον των ηρώων και ηρωομαρτύρων της κυπριακής ρωμέικης εποποιίας, δεν ήταν άλλος από το λυγερόκορμο λεβεντονιό της ΛΥΣΗΣ, που έπεσε μαχόμενος ηρωικά και ανυπότακτα στα βουνά του Μαχαιρά, χαράζοντας με το αίμα του ολόχρυση σελίδα έξαρσης, αυτοθυσίας και παλληκαριάς στον αμόλυντο αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. και στην πολύχρονη και μαρκαίωνη ιστορία της Ελληνορθόδοξής μας Κύπρου.

Τούτες λοιπόν τις μέρες τουΜαρτίου, η σκέψη γυροφέρνει ξανά και φτεροπετά ασύλληπτη στη μνήμη της όσιας θυσίας του Γρηγόρη Αυξεντίου, γονατίζει ταπεινά, σκύβει ευλαβικά το γόνυ και προσκυνά! Προσκυνά τον μεγάλο Έλληνα ιδεολόγο, τον Χριστιανό πιστό, τον αδαμάντινο πατριώτη, τον αγέρωχο μαχητή, τον ολόλαμπρο αγωνιστή, τον ηρωικό νεκρό, το πανέμορφο τούτο παλληκάρι που πίστεψε με φανατική κατάφαση στην αθάνατη ιδέα του Έθνους, στην πανώρια θωριά της γαλανομάτας θεάς της Λευτεριάς, και έδωσε για αυτήν την ίδια του τη ζωή. Στην πυρωμένη αλήθεια των καιρών, το πλήρωμα του χρόνου φαντάζει ξεγέλασμα. Οι αναμνήσεις και οι θύμησες της ηρωικής και αξέχαστης θυσίας του Γρηγόρη Πιερή Αυξεντίου γεμίζουν ασφυκτικά, ιερά και νοερά τα φυλλοκάρδια και τα τρίσβαθα κάθε ελληνικής ψυχής. Η καρδιά πάλλεται από ύψιστη εθνική υπερηφάνεια και η ψυχή ριγά από πρωτόγνωρα και θυελλώδη πατριωτικά αισθήματα, καθώς αντικρίζει βαθιά μέσα της αυτή την υπέροχη ιδέα της Λευτεριάς και του Δικαίου, για την οποία ο αθάνατος γιος της γραφικής κωμόπολης της Λύσης παράτολμος κι ωραίος υπερέβη κατά πολύ τα ανθρώπινα και στεφανώθηκε με την αθανασία της ζωής.

«Φιλελεύθερος»28/02/2011

Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος: Καλύτερα με λιγότερη τεχνολογία ελεύθεροι, παρά με σύγχρονες διεκολύνσεις σκλάβοι

Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος: Καλύτερα με λιγότερη τεχνολογία ελεύθεροι, παρά με σύγχρονες διεκολύνσεις σκλάβοι

Συνέντευξη στον Διονύση Μακρή

ΜΕΡΟΣ Α

Οι δοκιμασίες που επιτρέπει στον άνθρωπο ο τριαδικός Θεός, Σεβασμιώτατε, αποσκοπούν σύμφωνα με τη θεολογία μας στην καλυτέρευσή του, στην επαναφορά του στο σωστό, θα λέγαμε, δρόμο, που θα τον οδηγήσει στη σωτηρία του. Μέσα στο πλαίσιο αυτό η δοκιμασία, λογιζομένη κυρίως ως κάθε λογής κρίση η πρόβλημα, αποτελεί αφετηρία και ευκαιρία για τον κάθε άνθρωπο και δη για τον πιστό. Δυστυχώς όμως, διαπιστώνεται η απουσία του θεολογικού εκείνου λόγου αλλά και του πρωταγωνιστικού ρόλου της διοικούσης Εκκλησίας που θα συνέδραμαν στην ευεργετική συνειδητοποίηση της έννοιας της δοκιμασίας και στην κατήχηση των πιστών, κάτι που θα επέφερε κατά την ταπεινή μας άποψη και την τάχιστη επίλυσή της. Δεν είναι λοιπόν καιρός, η Εκκλησία μας να αναλάβει αυτό το ρόλο και να μην σύρεται (ενίοτε και διασύρεται) πίσω από αποφάσεις άλλων;

ΑΠ. Οι δοκιμασίες σίγουρα αποτελούν και ευκαιρίες και ευλογία για τον κάθε άνθρωπο. Ευκαιρίες σωτηρίας και αγιασμού. Αποτελούν όμως και ...δοκιμασίες και πειρασμό, για τον οποίο μάλιστα προσευχόμαστε να μην εισέλθουμε σε αυτόν. Όταν όμως, ο Κύριος παραχωρεί και έρχονται δοκιμασίες, τότε εν υπομονή πολλή και πίστει τις υποδεχόμαστε ως ευλογία του Θεού: «Πάσαν χαράν ηγήσασθε αδελφοί μου, όταν πειρασμοίς περιπέσητε ποικίλοις, γινώσκοντες ότι το δοκίμιον υμών της πίστεως κατεργάζεται υπομονήν• η δε υπομονή έργον τέλειον εχέτω, ίνα ήτε τέλειοι και ολόκληροι, εν μηδενί λειπόμενοι» (Ιακ. α 2-4). Με κάποιον τρόπο ο Θεός, εν τη απείρω σοφία και αγάπη Του, «μεταποιεί το πικρόν εις γλυκύ», όπως και επί Μωϋσέως και μεταμορφώνει τις δοκιμασίες και τους πειρασμούς σε εργαλεία πνευματικής ολοκληρώσεως και εξαγιασμού. Δεν καταλαβαίνω όμως το δεύτερο μέρος του ερωτήματός σας. Πως γενικεύετε το ερώτημα λέγοντας ότι από τη διοικούσα Εκκλησία απουσιάζει ο θεολογικός λόγος και ο πρωταγωνιστικός ρόλος στην κατηχητική διατύπωση του παραπάνω ήθους. Νομίζω είναι άδικη η γενίκευσή σας.

Αυτό που εννοώ, για να γίνω λίγο πιο σαφής, είναι ότι γενικότερα ο σύγχρονος επίσημος εκκλησιαστικός λόγος δεν διακρίνεται για το θεολογικό βάθος του, η δε εκκλησιαστική παρουσία εμφανίζεται ως ηττοπαθής, εκκοσμικευμένη, μη πειστική και συνεπώς αδύναμη να φωτίσει και να ενισχύσει τον πιστό στις προσωπικές η και κοινωνικές δοκιμασίες του.

Απ.Σε αυτό συμφωνώ. Μάλλον και επαυξάνω. Πράγματι, ο λόγος μας δεν έχει τόλμη και εξυπνάδα, η νοοτροπία μας μοιάζει εκλογικευμένη, ασθενική, άτονη, αυτοπεριθωριοποιημένη, η ζωή μας ασυνεπής ως προς το κήρυγμά μας. Γι' αυτό και η παρουσία μας δείχνει μη αυθεντική. Δεν πείθουμε, δεν εμπνέουμε. Αυτό σαν μια γενική τοποθέτηση, διότι υπάρχουν δόξα τω Θεώ και παρήγορες και ελπιδοφόρες εξαιρέσεις.

Είπατε και κάτι άλλο. Ότι η Εκκλησία θα έπρεπε να αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο και όχι να σύρεται από τους διαφόρους. Ο χώρος πρωταγωνισμού της Εκκλησίας είναι ο πνευματικός. Και μόνον η ιδέα της δοκιμασίας ως ευλογίας είναι ανατρεπτική∙ το ίδιο και ο σταυρός ως σύμβολο νίκης. Όπως και όλη της η διδασκαλία, όλη της η ζωή. Υπογραμμίζω αυτό το τελευταίο, η ζωή. Εάν ως Εκκλησία ζούσαμε στην καθημερινότητά μας την αλήθεια της, φαντάζεστε τι θα συνέβαινε στη ζωή μας ως πιστών και στην κοινωνία και τον κόσμο ολόκληρο;

Και κάτι ακόμη∙ αν κατάλαβα καλά, θα προτιμούσατε μια αυτονόμηση της Εκκλησίας, παρά αυτή την εξάρτηση που συχνά εξελίσσεται και σε εμπαιγμό και η οποία οφείλεται στο υφιστάμενο νοσηρό σύστημα σχέσεών της με το κράτος.

Ναι, Σεβασμιώτατε γιατί είναι αλήθεια ότι εδώ και δεκαετίες, η Πολιτεία, ανεξαρτήτου πολιτικής αποχρώσεως αντιμετωπίζει την Εκκλησία, όχι ως κιβωτό σωτηρίας, ούτε ως οίκο εκ του οποίου πηγάζουν αξίες, ήθη και ιδανικά που χαρακτηρίζουν τον πλέον άριστο τρόπο ζωής, δηλαδή τον Ορθόδοξο Χριστιανικό. Την αντιμετωπίζει εχθρικά, τη βλέπει ως πόλο αντίστασης των νέων ξενόφερτων ηθών, φιλοσοφιών και ιδεών που εκπορεύονται από οίκους ανομίας εγχώριους και αλλοδαπούς. Επί σειρά δεκαετιών γίνεται λόγος για διάρρηξη των σχέσεων συναλληλίας και των διακριτών ρόλων των δύο θεσμών κ.ο.κ. Μέσα στο πλαίσιο αυτό παρατηρούνται κατευθυνόμενες διαπομπεύσεις, φαρισαϊκές νοοτροπίες και εκδηλώσεις ιδιοτέλειας, περίεργοι εναγκαλισμοί. Ο πιστός λαός έχει κουρασθεί να απορρίπτει τέτοιες συμπεριφορές και διχάζεται από νοοτροπίες μη ευαγγελικές, που γεννούν το σκάνδαλο. Μήπως ήρθε η στιγμή να βγει επισήμως η Εκκλησία και να εξηγήσει γιατί επιθυμεί η δεν επιθυμεί το καθεστώς των λεγομένων διακριτών ρόλων;

Απ.Για μένα, το ερώτημα είναι κατά πόσον εμείς ως Εκκλησία δείχνουμε με την όλη πολιτεία μας τι είναι η Εκκλησία. Αν η παρουσία μας είναι εντελώς κοσμική η απλά συντηρητική και στενόκαρδη, τότε άλλα λέμε και άλλα κάνουμε. Αν δηλαδή είμαστε μέρος του κοσμικού συστήματος με νοοτροπίες, διεκδικήσεις, φιλοδοξίες ξένες προς το μαρτυρικό και άγιο φρόνημα της Εκκλησίας, χωρίς ετερότητα φρονήματος, ζωής και λογικής, τότε η κοινωνία απορρίπτει αυτό που βλέπει. Αν οι άγιοί μας είναι μόνον κολλημένοι στους τοίχους, τοποθετημένοι στα βιβλία και αποτελούν φαινόμενο άλλων εποχών, τότε έχει κάθε λόγο να μας απορρίπτει. Αν η Εκκλησία λειτουργεί όχι ως μυστική δύναμη και φανέρωση των σημείων του Θεού αλλά ως σωματείο του κόσμου τούτου, τότε μπορεί ο κόσμος να μη μας χρειάζεται∙ δεν του προσθέτουμε τίποτα.

Από την άλλη πλευρά, τελευταία δεν μας κατηγορούν μόνο για συντηρητισμό και στενότητα αντιλήψεων, αλλά μας παρουσιάζουν σαν εστία διαφθοράς, διαπλοκής και διαστροφών. Αυτό είναι πολύ άδικο και φυσικά ένοχα ψευδές. Τελικά ο θεός που απορρίπτει συχνά ο σύγχρονος άνθρωπος είναι αυτός που κι εμείς απορρίπτουμε. Απλά εμείς ομολογούμε ως Θεό κάτι, η μάλλον κάποιον, που οι άλλοι δεν υποψιάζονται.

Μιλήσατε επίσης για περίεργους εναγκαλισμούς. Πραγματικά, ο εναγκαλισμός της Εκκλησίας με το κράτος την έχει μεταμορφώσει σε μέρος του καταρρέοντος συστήματος. Αρκετά πια. Καιρός τα χέρια της να απελευθερωθούν για να μπορούν να υψωθούν προς τον Θεό και να αγκαλιάσουν τον λαό. Για να επιτελεί τον προορισμό της η Εκκλησία, πρέπει να είναι «ελευθέρα και ζώσα». Πριν μας δώσουν εντελώς άδικα και αχάριστα και την τελευταία κλωτσιά, καλό είναι διακριτικά αλλά και παλληκαρήσια και με ιερή αξιοπρέπεια να προσδιορίσουμε μόνοι μας τις συντεταγμένες των διακριτών ρόλων μας.

Παρατηρείται, Σεβασμιώτατε, τον τελευταίο καιρό μία έκδηλη ανησυχία του χριστεπώνυμου ποιμνίου που έχει να κάνει με την διαπιστωμένη πλέον επιχείρηση υποχρεωτικού ηλεκτρονικού καρτοφακελώματος των πολιτών. Η δικαιολογία, που ως καραμέλα λέγεται, στηρίζεται στις δήθεν διευκολύνσεις του πολίτη. Αλλά η δικαιολογία αυτή δεν πείθει κανένα, αφού στην ουσία είναι ηλίου φαεινότερον ότι το καρτοφακέλωμα αποσκοπεί στον πλήρη έλεγχο του ανθρώπου από τα γνωστά πλέον κέντρα ανομίας, όπερ ερμηνεύεται, ως απώλεια της ελευθερίας του. Επισήμως, η Εκκλησία φαίνεται να το μελετά ορίζοντας μία Συνοδική Επιτροπή. Η καθυστέρηση, ωστόσο, διατύπωσης μίας ξεκάθαρης θέσης για το θέμα αυτό, από μέρους της, συμβάλλει στην ενίσχυση της προπαγάνδας και στην περαιτέρω σύγχυση του λαού. Θυμίζει δε τη ρήση του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ πως ένα θέμα εισέρχεται στις καλένδες μέσω συγκροτήσεως μίας επιτροπής!!! Βάσει των επιστημονικών γνώσεων σας αλλά και ως Αρχιερέας που τολμά να εκφράζει χωρίς φόβο τη γνώμη του ποιά είναι η θέση σας;

Απ. Δεν σας κρύβω ότι αυτή η ιστορία δεν μου αρέσει καθόλου. Η κάρτα του πολίτη δεν μου φαίνεται καθόλου αθώα υπόθεση. Τελικά ποιοί θα μας ελέγχουν; Αυτοί που μας οδήγησαν σε αυτό το οικονομικό κατάντημα; Ο ίδιος μηχανισμός που έχει καταστρέψει τον απλό πολίτη, αυτός που διαρκώς αυτοδιαψεύδεται, αυτός που έχει πλήρως απαξιωθεί, αυτός θα ελέγχει και τις τελευταίες λεπτομέρειες της ζωής μας; Η μήπως κάποιο αόρατο κέντρο; Γιατί τόση εξουσία και δύναμη συγκεντρωμένη σε επικίνδυνα, αποτυχημένα, ύποπτα η τουλάχιστον ανεξέλεγκτα κέντρα; Καλύτερα με λιγότερη τεχνολογία ελεύθεροι, παρά με σύγχρονες διεκολύνσεις σκλάβοι. Γιατί αυτοί που σταδιακά παίρνουν στον έλεγχό τους τη ζωή μας, στην ουσία αυτοί διεκολύνονται να ρουφήξουν τη συνείδησή μας.

Φοβούμαι ότι μετά την καταρράκωση των κοινωνικών αξιών, μετά την επικίνδυνα κατευθυνόμενη παραπληροφορητική ενημέρωση, έρχεται και ο φοβερός μηχανισμός της αδυσώπητης παρακολούθησης για να εξαφανίσει και την τελευταία ικμάδα πνευματικής ελευθερίας.

Στην υπόθεση αυτήν, η σιωπή η αδράνεια της επίσημης Εκκλησίας είναι οπωσδήποτε ανησυχητικό φαινόμενο. Αυτή οδήγησε στις ανεύθυνες και εν πολλοίς αυθαίρετες πρωτοβουλίες ποικίλων φορέων. Το κενό του προφητικού εκκλησιαστικού λόγου κάλυψε ο ζήλος του λαού.

Από την άλλη πλευρά, το φαινόμενο αυτών των έντονων λαϊκών αντιδράσεων είναι επίσης επικίνδυνο. Δημιουργούνται ομάδες που αντί να σέβονται την υπεύθυνη Σύνοδο, την συμβουλεύουν πως να ενεργεί και την προκαταλαμβάνουν. Ο λαός από κρινόμενος γίνεται κριτής της Συνόδου. Οι πιστοί αντί να προσδοκούν να φωτιστούν από τη Σύνοδο, την κρίνουν και την καθοδηγούν. Η Ιερά Σύνοδος όμως, υπάρχει για να εκφράζει τη βούληση του Θεού και να καθοδηγεί τον λαό, όχι να κατευθύνεται από αυτόν. Αυτό το ήθος που ανατρέπει την ισορροπία της σχέσης Συνόδου και λαού είναι χειρότερο και από την κάρτα του πολίτη. Κάνει μεγαλύτερη ζημιά από αυτήν. Γιατί κλονίζει την εμπιστοσύνη των πιστών στην Εκκλησία και δημιουργεί σύγχυση για το τι είναι η Εκκλησία. Γεννά ένα φρόνημα ότι η Εκκλησία υπάρχει για να την σώζουμε και όχι για να μας σώζει. Έτσι πολεμώντας την κάρτα σκοτώνουμε την εκκλησιαστική συνείδηση μέσα μας.

Επίσης αναπαράγεται μια λογική σύμφωνα με την οποία στόχος μας είναι η ανατροπή η τουλάχιστον η αναχαίτιση του αντίχριστου συστήματος. Δεν είναι αυτός ο στόχος της Εκκλησίας. Σκοπός μας είναι να ομολογήσουμε τον Κύριο, όχι να νικήσουμε τον διάβολο. Αυτόν τον συντρίβει ο Χριστός. Ο Παντοκράτωρ Κύριος μάλιστα ανέχεται να βλέπει τον διάβολο ως κοσμοκράτορα να ωρύεται «ζητών τίνα καταπίη» (Α Πετρ. 5,8). Αυτό γίνεται κάτω από το βλέμμα Του. Τι φοβερός που είναι ο λόγος της Αποκαλύψεως: «εδόθη αυτώ πόλεμον ποιήσαι μετά των αγίων και νικήσαι αυτούς» (Αποκ. ιγ 7). Ναι, ο Θεός μπορεί να επιτρέπει στις δυνάμεις του σκότους να νικήσουν προς καιρόν την Εκκλησία∙ «εδόθη αυτώ...». Φοβερός λόγος! Τι καταπληκτική που είναι η λογική του Θεού! Ο Νικητής του θανάτου είναι Αυτός που φάνηκε πως έχασε τη μάχη στον σταυρό. Αν θέλουμε τη νίκη πρέπει να μάθουμε να δεχόμαστε την κάτω από το βλέμμα του Θεού κοσμική ήττα μας. Ακόμη και τον θάνατό μας. Αλήθεια, τι σημαίνει: «Μη φοβηθήτε από των αποκτενόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι» (Ματθ. ι 28);

Δεν υπάρχει άλλη επιλογή∙ πρέπει ως Σύνοδος να λειτουργήσουμε προφητικά∙ η μαρτυρία της Εκκλησίας μας να εκφρασθεί ως μαρτυρία δυνάμεως Θεού, παρρησίας και αλήθειας, όχι ως συμβιβασμός και εκκοσμίκευση. Μόνον έτσι και θα στηρίξουμε και θα εμπνεύσουμε τον λαό. Μόνον έτσι η Εκκλησία θα μπορέσει να αντικαταστήσει τον συμβιβασμό με τον ηρωισμό, το βόλεμα με την άσκηση, την ασφάλεια της εξουσίας με τη θυσία και τη διακονία, το κοσμικό ψέμμα με την αιώνια αλήθεια της Τριαδικής θεότητος.

(συνεχίζεται)

Συντάκτης: Διονύσης Μακρής

«Στύλος Ορθοδοξίας» Φεβρουάριος 2011

Η Εκκλησία της Κύπρου στη Συνάντηση Επισκόπων Βορείου Αμερικής στο Ρωμαιοκαθολικό Σεμινάριο Domus Galilaeae

Η Εκκλησία Κύπρου με την ευλογία του μακαριωτάτου αρχιεπισκόπου Κύπρου Χρυσοστόμου Β΄, μετέσχε στη Συνάντηση Επισκόπων Βορείου Αμερικής που έλαβε χώραν στο καθολικό Σεμινάριο Domus Galilaeae (Ισραήλ) από τις 26 Ιανουαρίου 2011 μέχρι και την 1η Φεβρουαρίου 2011.

Η διεθνής αυτή συνάντηση έγινε με σκοπό την επικοινωνία, αλληλοενημέρωση και αλληλοενίσχυση ανάμεσα στους συμμετέχοντες για την διαρκώς και προοδευτικότερη αντιμετώπιση του θέματος της εκοσμίκευσης στην Εκκλησία και γενικότερα στον κόσμο. Οι πρώτες χριστιανικές ομάδες που δημιουργήθηκαν με την ίδρυση της Εκκλησίας, κατ’ οίκον εκκλησία, οι πρώτες βασιλικές που κτίστηκαν στην πρώιμη χριστιανική εποχή (π.χ. η βασιλική του αγίου Επιφανίου στην κατεχόμενη Σαλαμίνα), όπως και οι κατηχητικοί λόγοι του αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας αποτελούν μια ανόθευτη πνευματικά εικόνα η οποία οφείλει να παραμένει ανεξίτηλη στην ψυχή των χριστιανών της κάθε εποχής.

Η καθολική κίνηση των νεο-κατηχουμένων αποτελεί μια πορεία προς αυτή την κατεύθυνση, η οποία απεδείχθη ικανή να στηρίξει τους καθολικούς όπου και να βρίσκονται σε όλο τον κόσμο, είτε ως ιθαγενείς είτε ως μετανάστες, μάλιστα σε αγαστή και αρμονική συμβίωση με τα άλλα χριστιανικά δόγματα.

Η προέκταση του χριστιανικού τρόπου ζωής, ο οποίος στηρίζεται αποκλειστικά στις χριστιανικές αρετές, αποτελεί μια αγωνία για όλες τις αρχαίες εκκλησίες οι οποίες ιδιαίτερα στις τελευταίες δεκαετίες βιώνουν πρωτόγνωρες εμπειρίες επαναπροσέγγισης και αλληλοεπικοινωνίας μεταξύ τους. Και το κάθε τι στη ζωή του ανθρώπου πρέπει να ξεκινά με την ευλογία της Συνόδου, του επισκόπου του ιερέα που παραμένουν πάντοτε οι πνευματικοί καθοδηγητές για τον χριστιανό.

Η όλη διοργάνωση της διεθνούς συνάντησης είχε αποκορύφωμά της το προσκύνημα στον Πανάγιο Τάφο. Εκεί ο πατήρ Δημοσθένης τέλεσε το πέμπτο ετήσιο τρισάγιο στη μνήμη του πρωτοπρεσβυτέρου Σπυρίδωνα Δημοσθένους, που θυσίασε την ζωή του χάριν της Εκκλησίας και του χριστεπώνυμου πληρώματος της στην Κύπρο.

Η μαρτυρία Χριστού στις ημέρες μας συναντά όλο και περισσότερες αντιξοότητες και γίνεται όλο και πιο δυσανάγνωστη, δηλαδή δεν αναγνωρίζεται εύκολα από τη διαρκώς και επικίνδυνα μεταλλασσόμενη εγκόσμια νοοτροπία της εποχής μας Το μήκος κύματος και επικοινωνίας ανάμεσα στη χριστιανική οικογένεια, την Εκκλησία και το σχολείο, οφείλει να παραμείνει και να λειτουργεί αμετάβλητο. Με αυτό τον τρόπο ταυτίζεται και σχετίζεται στενά με την προϊστορία, τις ρίζες και τις παραδόσεις ενός τόπου και του λαού του.

Ίσως οι ιθαγενείς χριστιανοί κάτοικοι μιας χώρας να χρειαστεί να αναπτύξουν τρόπους επιβίωσης και διάσωσης του χαρακτήρα τους και ως μετανάστες ή πάροικοι μέσα στην ίδια τους την πατρίδα.

Ας θυμηθούμε το πρόβλημα της εισβολής και παράνομης κατοχής μέρους της Κύπρου από το 1974 μαζί με τις 520 κατεχόμενες εκκλησίες του νησιού μας που παραμένουν αλειτούργητες μέχρι σήμερα.

Στην διεθνή συνάντηση του Domus Galilaeae εκπροσώπησε την Εκκλησία της Κύπρου ο πρωθ. Δημοσθένης Δημοσθένους, δρ Θ.Σ., θεολόγος και διευθυντής του εργαστηρίου συντηρήσεως αρχαίων εικόνων, πινάκων και χειρογράφων της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου.

του Πρωθ. Δημοσθένη Δημοσθένους δρα Θ.Σ.

«Φιλελεύθερος» 25.02.2011.

Πρωτοπρ. Γεώργιος Δορμπαράκης, Οι θλίψεις και οι δοκιμασίες στην ζωή μας

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011 – Στην αίθουσα διαλέξεων της Χριστιανικής Εστίας Φηρών της Ιεράς Μητροπόλεως Θήρας ο αιδεσιμολογιώτατος πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Δορμπαράκης με τον απλό και μεστό "πνευματικό" του λόγο παρουσίασε με σαφήνεια τη χριστιανική θεώρηση των θλίψεων και των δοκιμασιών στη ζωή των ανθρώπων.

Ιερά Μονή Προφήτου Ηλία Θήρας

Ενημέρωση της ΠΕΘ για την Ημερίδα του Βόλου με θέμα «Θρησκευτικά: Η αναγκαία απάντηση για το νόημα της γνώσης».

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΕΝΩΣΙΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ

Χαλκοκονδύλη 37. 10432 ΑΘΗΝΑ

Τηλ. 2105224180-FAX. 2105224420

Iστοχώρος: www.petheol.gr

e-mail: panenthe@otenet.gr

& : enosis@petheol.gr

ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥ ΒΟΛΟΥ

( Ενημέρωση των μελών μας)

Όπως είναι γνωστό, το Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011 πραγματοποιήθηκε στο Συνεδριακό Κέντρο Θεσσαλίας, στο Βόλο, Θεολογική Ημερίδα που συνδιοργάνωσαν η Ιερά Μητρόπολις Δημητριάδος και Αλμυρού, η Ένωση Θεολόγων Μαγνησίας - που είναι το Παράρτημα της ΠΕΘ στο Νομό, και ο Σύμβουλος Θεολόγων Λαρίσης - Μαγνησίας.

Η Ημερίδα είχε το θέμα: «Θρησκευτικά: Η αναγκαία απάντηση για το νόημα της γνώσης».

Η Ένωσή μας προσκλήθηκε να στείλει εκπροσωπό της και με χαρά δέχτηκε.

Έτσι πήγαν στο Βόλο και έλαβαν μερος στην Ημερίδα ο Αντιπρόεδρος Ηλίας Φραγκόπουλος και ο υπεύθυνος του Τομέα Παιδείας Δημήτριος Βογιατζής. Η υποδοχή και φιλοξενία μας ήταν εξαιρετική και απολύτως αδελφική, με αγάπη και εκτίμηση. Που βεβαίως είναι αμοιβαία. Γι' αυτό και ευχαριστούμε τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. Ιγνάτιο, τον Σχολικό Σύμβουλο κ. Ποντίκα και τον Πρόεδρο του τοπικού Παραρτήματος της ΠΕΘ κ. Τριαντάφυλλο Πασσιά.

Από μερους της ΠΕΘ απεθύνθηκε ο παρακάτω χαιρετισμός:

Σεβασμιώτατε, κ. Σύμβουλε, κ. Πρόεδρε της τοπικής Ενώσεως Θεολόγων, σεβαστοί πατέρες, κύριοι καθηγητές, κυρίες και κύριοι, αγαπητοί αδελφοί.

Από μέρους της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων θέλουμε πρώτα μεν να εκφράσουμε τη χαρά μας γιατί στη δύσκολη αυτή εποχή για τον κλάδο μας, ο θεολογικός κόσμος της Ελλάδας δείχνει

-δραστηριότητα και ζωντανή παρουσία,

- ενδιαφέρον για τα ζητήματα που μας απασχολούν και τις εξελίξεις των εκπαιδευτικών προβλημάτων,

-διάθεση μελέτης και έκφρασης θεωρητικών και επιστημονικών θέσεων γι' αυτά και

-ικανότητα αντιμετώπισής τους στο στίβο της καθημερινής προσπάθειας.

Και όλα αυτά σε βαθμό όχι συνηθισμένο.

Θέλουμε επίσης να εκφράσουμε θερμές τις ευχαριστίες μας πρός τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνάτιο και στην Ιερά Μητρόπολη, προς τον Σύμβουλο Θεολόγων Λαρίσης και Μαγνησίας κ. Απόστολο Ποντίκα και προς το Παράρτημα της ΠΕΘ Νομού Μαγνησίας και τον Πρόεδρό του κ. Τριαντάφυλλο Πασσιά, που μας απηύθυναν την πρόσκληση και μας έδωσαν τη δυνατότητα να είμαστε μαζί σας σήμερα.

Και τέλος, θέλουμε να ευχηθούμε ο Παντοδύναμος Κύριός μας να ενισχύει, να φωτίζει και να μας οδηγεί όλους εις « οδούς σωτηρίας». Όχι μόνο εμάς, αλλά πρωτίστως και κυρίως τα παιδιά μας, και το λαό μας ολόκληρο, που τόση ανάγκη έχουν σήμερα απ' τη διδασκαλία και το φώς Του στο δρόμο της ζωής τους.

Όσον αφορά το θέμα της Ημερίδας, τούτο μόνον θα ήθελα να πώ: Η γνώση , σαν αξία της ανθρώπινης ζωής, δεν μπορεί μόνη της να είναι αυτάρκης. Δεν μπορεί να είναι αυταξία. Τότε η αξία της αποκτά ύπαρξη και γίνεται πραγματικότητα, όταν έχει αποτελέσματα μέσα στην κοινωνική ζωή. Όταν βοηθά τον άνθρωπο να γίνεται κάτι παραπάνω. Κάτι πιό σοβαρό, κάτι πιό αξιόλογο από άτομο που έχει απλώς και μόνο πλούτο συσσωρευμένων γνώσεων και τίποτε άλλο. Όταν μ' αυτές τις γνώσεις αναπτύσσει την προσωπικότητά του την πνευματική, αλλά και την ηθική και βέβαια την κοινωνική του παρουσία. Όταν αυτές οι γνώσεις καλλιεργούν την όλη συνείδησή του.

Έτσι λοιπόν εμείς, οι δάσκαλοι, οι θεολόγοι άν θέλετε να εξειδικεύσουμε, οφείλουμε να αποβλέπουμε στη διάπλαση της ηθικής προσωπικότητας, του χαρακτήρα των παιδιών μας.

Δέν αρκεί να αποβλέπουμε να τα κάνουμε, όπως έλεγε, μάλλον έγραψε κάποτε, ο γνωστός σ' όλους σας Καθηγητής των παιδαγωγικών της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης , ο κ. Ιωάννης Κογκούλης, «ρεζερβουάρ γνώσεων» και τίποτε άλλο. Εύχομαι ολόψυχα αυτήν την αληθινή καλλιέργεια να πετυχαίνουμε πάντοτε με βάση την ορθόδοξή μας πίστη.

***

Στην παρέμβαση που μας δόθηκε η δυνατότητα να κάνουμε κατά τη διάρκεια της β' συνεδρίας, αναφερθήκαμε πρώτα στο θέμα του σχεδίου της Επιτροπής που εργάζεται στο Υπουργείο Παιδείας ( με ανακοινώσεις στον Τύπο κατά τον περασμένο Οκτώβριο πρώτα, και Ιανουάριο κατόπιν), το οποίο σχέδιο ωθεί το ΜτΘ σε μιά δύσκολη ομάδα επιλογής και διαμορφώνει έτσι τις χειρότερες δυνατές συνθήκες επιλογής του. Τονίσαμε ότι το θέμα πέρα απ' τους όποιους θεωρητικούς λόγους ( ή ιδεολογικούς) το υπαγόρευσαν, είναι καθαρά θέμα πρακτικό στη ζωή του σχολείου. Όταν οι ομάδες επιλογής είναι 6 ή 7, τοτε κάθε μαθητής θα εντάσσει τον εαυτόν του στη μία απ ' αυτές, λογικά τα 5/6 των μαθητών της ταξης, εξ ανάγκης θά έχουν εγκαταλείψει την τελευταία ομάδα που περιλαμβάνει τα Θρησκευτικά. Θά απομένει το 1/6 ( ή το 1/7) για να επιλέξει το μάθημα ή άλλο μάθημα της ίδιας ομάδας που περιλαμβάνει βέβαια κυρίως τα Οικονομικά μαθήματα και την Κοινωνιολογία, μαθήματα απαραίτητα για συγκεκριμένες σπουδές. Όσο κι' άν θέλουν το ΜτΘ κάποια παιδιά, θά πιέζονται αρνητικά, από τις ανάγκες των περαιτέρω σπουδών τους. Έτσι δεν πρόκειται ( με το σχέδιο του Υπουργείου) για δυνατότητα επιλογής της θρησκευτικής διδασκαλίας, αλλά για πλήρη εξοβελισμό του, αναγκαστικό μάλιστα, απ' το πρόγραμμα του Λυκείου.

Συνεχίζοντας την παρέμβασή μας αναπτύξαμε τα παρακάτω:

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε δεν είναι πρόβλημα του ΜτΘ. Είναι της παιδείας μας. Μέ δυό σκέλη. ( Επιτρεψτε τις εντελώς επιγραμματικές αναφορές σ' όλα τα παρακάτω).

α) Προσφορά μόνο γνώσεων.

όχι διαμόρφωση χαρακτήρων-προσώπων. Βαδίζουμε πρός ένα σχολείο γνώσεων. Εγκαταλείπουμε το παιδί σέ όποιους άλλους διαμορφωτές.

Είναι αστεία η άποψη ότι ο νέος άνθρωπος διαμορφώνεται μόνος του,όπως εκείνος θέλει, σύμφωνα με τις δικές του προσωπικές αντιλήψεις. Όμως αυτές οφείλει να τις δημιουργήσει στο παιδί η οικογένεια και το σχολείο.

β) Η Ελληνική παιδεία εγκαταλείπει , τείνει να εγκαταλείψει τη θρησκευτική-κοινωνική-ηθική-ακόμα και την εθνική (γιά τη δημοκρατική θά ήθελα να πώ περισσότερα, όμως δεν επαρκεί ο χρόνος) καλλιέργεια συνείδησης.

Εδώ εντάσσεται το πρόβλημα του ΜτΘ.

Εάν αποδεχθούμε το σχολείο γνώσεων,τότε φυσιολογικά θά διαμορφώσουμε ένα απλώς γνωστικό- πολιτιστικό-θρησκειολογικό μάθημα.

Εάν αποβλέπουμε ακόμα στην ανάγκη να οδηγήσουμε τα παιδιά μας- σάν πραγματικοί δάσκαλοι- στην διάπλασή τους σε προσωπικότητες με αρχές και αξίες που θά αποδέχονται και θά ασκούν στη ζωή τους. Τότε το ΜτΘ θα πρέπει να τους οδηγεί στην πίστη των πατέρων τους, των πατέρων μας.

Τούτο σημαίνει ότι το ΜτΘ θα πρέπει να έχει «ομολογιακό» χαρακτήρα ή όπως εμείς πιό ελληνότροπα λέμε Ορθόδοξο Χριστιανικό Θεολογικό χαρακτήρα.

Γιά τους όρους : ομολογία- ομολογιακό- κατήχηση- κατηχητικό- γνωστικό, πολιτιστικό, θρησκειολογικό κ.ά. πολύ θά ήθελα να μιλήσω.... ο χρόνος όμως δεν επιτρέπει. Επισημαίνω μόνο ότι υπάρχει φόβος στο θεολογικό κόσμο για την ορολογία. Γιατί; Δεν το κατανοώ.

Εμείς θέλουμε εκπαίδευση που να οδηγεί τα παιδιά στη ζωή... στην κοινωνία. Έτσι θέλουμε και το ΜτΘ. Θα ήθελα να συστήσω σ' όσους δεν την διάβασαν- να διαβάσουν την ομιλία που έκανε το Δεκέμβριο του 2008 στη Θεολογική Σχολή του Καποδιστριακού ο γερμανός καθηγητής Thomas Kothmann. Δείχνει το τι γίνεται σχετικά στη Γερμανία. Είναι εξαιρετικά σημαντική. Όσον αφορά στο θέμα της «πιεστικής επιβολής» στα παιδιά της πίστης των Ελλήνων- των Ορθοδόξων Ελλήνων (να συνεννοούμαστε: της πίστης των πατέρων τους), να πώ μόνο δυό πράγματα:

α) Υπάρχει πρώτα η παράδοση του λαού μας. Και η έκφραση αυτής της παράδοσης στο Σύνταγμα και τους Νόμους του Κράτους. Ναί, είμαστε Χριστιανοί και θέλουμε τα παιδιά μας να εξακολουθήσουν να είναι χριστιανοί Ορθόδοξοι. Όσο και άν δεν το θέλουν κάποιοι άλλοι. Μή χριστιανοί.

β) Οι διεθνείς διακηρύξεις αναγνωρίζουν το δικαίωμα αυτό σέ κάθε άνθρωπο, σέ κάθε γενεά. Δέν θά αναφέρω Συμβάσεις Ρώμης ή Διακηρύξεις Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ή ό,τι άλλο. Είναι πολύ γνωστά άλλωστε. Θά προσθέσω τουτο μόνο. Και τελειώνω.

Ο πόλεμος κατά της πίστης μας, και κατ' επέκταση κατά του μαθήματος, κατά κάθε θρησκευτικής διδασκαλίας, γίνεται από τη μαχόμενη αθεΐα.

Πού μάς επιτίθεται, για να μή τολμούμε να αναπτύξουμε τη διδασκαλία των παιδιών μας. Όμως , το είπα και άλλοτε, άς μή φοβούνται. Η όποια διδασκαλία των δασκάλων δεν υποχρεώνει ποτέ κανένα. Το ζήτημα της αποδοχής και της βίωσης , της πίστης στο Χριστό, αλλά και όποιας πίστης, είναι προσωπικό του κάθε ανθρώπου. Καί είναι αγώνας ζωής.

Η διδασκαλία στο σχολείο δείχνει ένα δρόμο. Η συνεργασία με την Εκκλησία δείχνει το πώς θά κατορθωθεί. Κάποιοι μπορεί να τον ακολουθήσουν από τα πρώτα τους χρόνια. Κάποιοι θά αγωνίζονται μεχρι τα 40,50,60. Αλλοι μεχρι τα 80 - μεχρι το τέλος. Καί για μενα και για όλους είναι ζήτημα αγώνα , η πίστη. Δεν είναι θέμα επιτυχημένης ή όχι διδασκαλίας στο σχολειό. Ας μη προσπαθούν λοιπόν αυτή τη διδασκαλία να την αποδυναμώσουν, να την καταργήσουν.

Εμείς, θέλουμε με τη θρησκευτική διδασκαλία μας, θέλουμε να δείχνουμε στα παιδιά μας τον κόσμο και τη ζωή του και το Χριστό και τη διδασκαλία Του, αλλά και να αποδείχνουμε ότι ο Χριστός «νενίκηκεν τον κόσμον»..

Και μη με κατηγορήσετε ότι μ΄ αυτά οδηγώ στο μίσος πρός την ετερότητα.

Γιατί ο Χριστός μας δίδαξε να αγαπάμε. Καί εμείς θέλουμε να αγαπάμε.

Επίσης έγιναν ερωτήσεις και συμμετοχή στις συζητήσεις σε διάφορα άλλα σημεία των εισηγήσεων και από τον Δημήτρη Βογιατζή και από τον Ηλία Φραγκόπουλο.

Γενικά η όλη συμμετοχή στην ημερίδα θεωρούμε ότι ήταν ιδιατέρως ικανοποιητική.

Ηλίας Χρ. Φραγκόπουλος - Δημήτριος Βογιατζής

Γιουχαϊσματα και αποδοκιμασίες για την Άννα Διαμαντοπούλου!

Η υπουργός Παιδείας έγινε αποδέκτης της οργής των εκπαιδευτικών για τις συγχωνεύσεις σχολείων. Όλο και φουντώνει το φαινόμενο αποδοκιμασίας κυβερνητικών στελεχών. Σήμερα ήταν η σειρά της υπουργού Παιδείας Άννας Διαμαντοπούλου!Συγκεκριμένα, πριν απο λίγο σε ημερίδα ενημέρωσης και διαλόγου με τους δημάρχους όλης της χώρας για τις επικείμενες συγχωνεύσεις σχολείων, εκπαιδευτικοί άρχισαν να αποδοκιμάζουν την κ. Διαμαντοπούλου, αντιδρώντας στα σχέδια της κυβέρνησης για τις συγχωνεύσεις. Προς στιγμήν προκλήθηκε ένταση, αλλά ύστερα απο την παρέμβαση των ψυχραιμότερων το επεισόδιο έληξε...



Διαχριστιανική Φινλανδική επίσκεψη στο Φανάρι

Την έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Φανάρι επισκέπτονται οι επικεφαλής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, της Λουθηρανικής Εκκλησίας και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας της Φινλανδίας, σε μια κίνηση που υπογραμμίζει την αρμονική συνύπαρξη και συνεργασία όλων των Χριστιανών στην παγωμένη Σκανδιναβική χώρα των χιλιάδων λιμνών.

Ο Αρχιεπίσκοπος Καρελίας και πάσης Φινλανδίας Λέων μαζί με τον Λουθηρανό Αρχιεπίσκοπο Φινλανδίας Kari Mäkinen και τον Ρωμαιοκαθολικό Επίσκοπο Ελσιγκίου Teemu Sippo, έγιναν δεκτοί από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο και συζήτησαν θέματα αμοιβαίου ενδιαφέροντος μέσα σε ατμόσφαιρα τιμής και αδελφικής αγάπης.

«Εύχομαι αυτές οι μεταξύ σας αδελφικές σχέσεις στην Φιλανδία να συνεχίζονται σταθερά και εις το μέλλον» σημείωσε ο Οικουμενικός Πατριάρχης ευχαριστώντας για την αγάπη που έδειξαν στο πρόσωπό του κατά την επίσκεψή που πραγματοποίησε στην Φιλανδία τον περασμένο Ιούνιο.

«Η επίσκεψή σας στην Κωνσταντινούπολη θα σας δώσει την ευκαιρία να γνωρίσετε από κοντά μια αρχαία Εκκλησία και συγχρόνως πονεμένη και μαρτυρική Εκκλησία η οποία διά μέσω των αιώνων πέρασε πολλές δοκιμασίες αλλά με την χάρη του Θεού τις ξεπέρασε και ζει και υπάρχει, διακονεί τον λαό, τους οικουμενικούς διαλόγους – που είναι από τις προτεραιότητες του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Και πιστεύουμε ακράδαντα ότι μόνον με το διάλογο μπορούμε να λύσουμε τις διαφορές μας και στο Εκκλησιαστικό και στο πολιτικό επίπεδο» επισήμανε ο Οικουμενικός Πατριάρχης απευθυνόμενος στους τρεις Ιεράρχες.

Υπενθύμισε δε ότι στην Κωνσταντινούπολη και την ευρύτερη περιοχή πραγματοποιήθηκαν οι Οικουμενικές Σύνοδοι που αποτελούν θεμέλιο της αδιαιρέτου αρχαίας χριστιανικής Εκκλησίας.

Στο πλαίσιο της επισκέψεως των Φιλανδών Ιεραρχών ο Αρχιεπίσκοπος Λέων είχε μακρά συνεργασία με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο πάνω σε θέματα που αφορούν την Ορθόδοξη Εκκλησία της Φινλανδίας αλλά και θέματα πανορθοδόξου ενδιαφέροντος.

Οι Φιλανδοί Αρχιερείς επισκέφθηκαν την Θεολογική Σχολή της Χάλκης και μνημεία της Πόλης ενώ την Κυριακή παρέστησαν στη Θεία Λειτουργία που πραγματοποιήθηκε χοροστατούντος του Οικουμενικού Πατριάρχη στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι.

Κωνσταντινούπολη, ρεπορτάζ-φωτογραφίες του Νικολάου Μαγγίνα

Amen.gr

Κωνσταντίνος Χολέβας, Απογραφές πληθυσμού στη γειτονιά μας.

Απογραφές πληθυσμού στη γειτονιά μας.

Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων

Μέσα στο μήνα Απρίλιο η Αλβανία και τα Σκόπια θα διεξαγάγουν απογραφές πληθυσμού με στόχο -μεταξύ άλλων- την καταγραφή των εθνικών και θρησκευτικών ομάδων. Η κάθε περίπτωση έχει τα δικά της χαρακτηριστικά, με εντάσεις και ιδιαιτερότητες. Αλλά και με μεγάλο ελληνικό ενδιαφέρον. Στη μεν Αλβανία ζει αναγνωρισμένη, αλλά καταπιεσμένη ελληνική εθνική μειονότητα, στη δε ΦΥΡΟΜ υπάρχουν Έλληνες, αλλά φοβούνται να εκδηλωθούν.

Τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές πληροφορούμαι από τα ΜΜΕ ότι η κυβέρνηση της χώρας μας ανακαλεί τον Γενικό Πρόξενο Κορυτσάς κ. Θεόδωρο Οικονόμου –Καμαρινό, διότι ο άνθρωπος τόλμησε να πει τα αυτονόητα: Ότι δηλαδή κατά την επικείμενη απογραφή πρέπει όσοι νιώθουν Έλληνες να το δηλώσουν και όχι μόνο οι ανήκοντες στις λεγόμενες «μειονοτικές ζώνες». Είναι απορίας άξιον πώς το ελληνικό ΥΠΕΞ μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα αλλάζει άποψη. Ο μεν εκπρόσωπος Τύπου κ. Γρ. Δελαβέκουρας δήλωσε ότι είναι ευκαιρία να καταγραφούν τα άτομα ελληνικής εθνικής καταγωγής σε κάθε περιοχή της Αλβανίας, ο δε Υπουργός τιμωρεί τον Πρόξενο Κορυτσάς διότι εξειδίκευσε στην περιοχή της ευθύνης του αυτή την ευχή και οδηγία.

Το πρόβλημα είναι διττό. Πρώτον οι Αλβανοί από την εποχή του Χότζα και του Αλία αναγνωρίζουν μόνο 58000 Έλληνες σε συγκεκριμένες ζώνες χωριών και σε καμία μεγάλη πόλη. Κατά την άποψή τους που ισχύει ακόμη παρά την παρέλευση 20 ετών από την πτώση του Κομμουνισμού, μόνο σε αυτές τις «μειονοτικές ζώνες» μπορούν να λειτουργούν σχολεία για ελληνόπουλα. Δεύτερον, η γενική φοβία που επικρατεί στους εναπομείναντες Έλληνες και τα συνεχιζόμενα μέτρα καταπίεσης της μειονότητας καθιστά προβληματική την ορθή καταγραφή. Σ’ αυτό το πρόβλημα πάντως έρχεται να προστεθεί και η ερήμωση της Βορείου Ηπείρου λόγω της μετακινήσεως των περισσοτέρων ομογενών μας προς την Ελλάδα σε αναζήτηση εργασίας. Ιδιαιτέρως δε για την περιοχή της Κορυτσάς, η οποία ουδέποτε περιελήφθη στις μειονοτικές ζώνες, η έκκληση του κ. Καμαρινού είναι βάσιμη λόγω και του ιστορικού παρελθόντος. Το 1940 όταν εισήλθε ο ελληνικός στρατός η πόλη έπλεε στα γαλανόλευκα χρώματα. Τί απέγιναν σήμερα οι απόγονοι όλων εκείνων των Ελλήνων; Δεν μπορεί να εξαφανίσθηκαν ή να αλβανοποιήθηκαν πλήρως. Κάποια μαγιά θα έχει μείνει. Αυτούς κάλεσε και ορθώς ο Πρόξενος να εκδηλωθούν χωρίς φόβο στην απογραφή και ξεσήκωσε την οργή των Τιράνων. Το αποτέλεσμα είναι η ανάκλησή του. Χαίρε υπερήφανη εξωτερική πολιτική!

Στην Κορυτσά και στην περιοχή Αυλώνος υπάρχουν πολλοί Ελληνόβλαχοι, δηλαδή Έλληνες στην καταγωγή που μιλούν ένα ιδιόρρυθμο λατινογενές γλωσσικό ιδίωμα. Οι άνθρωποι αυτοί τον 18ο και 19ο αιώνα στήριξαν κάθε εκπαιδευτική και εμπορική δραστηριότητα του Ελληνισμού στα Βαλκάνια. Η Μοσχόπολη της Βορείου Ηπείρου με πλειοψηφία Ελληνοβλαχικού πληθυσμού διέπρεψε στα γράμματα και στις εκδόσεις λίγες δεκαετίες πριν από την Επανάσταση του 1821. Μετά την άνοδο των Κομμουνιστών το 1946 οι Ελληνόβλαχοι αποκόπηκαν βιαίως από την ελληνική παιδεία και την Ορθόδοξη Εκκλησία. (Το 1967 η Αλβανία του Χότζα αυτοανακηρύχθηκε στο πρώτο άθεο κράτος του κόσμου). Τα τελευταία χρόνια πολλοί από αυτούς εντάχθηκαν σε σωματεία ελληνικά, αλλά πίεση προπαγανδιστική ασκεί και η Ρουμανία λόγω της γλωσσικής συγγένειας. ΟΙ Ελληνόβλαχοι της επαρχίας Κορυτσάς ναι μεν συνδέθηκαν και πάλι με την Ορθόδοξη Εκκλησία χάρις στις προσπάθειες του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου, αλλά είναι φοβισμένοι από όσα πέρασαν και ίσως διστάζουν να εκδηλώσουν σε μία δημόσια απογραφή την εθνική συνείδησή τους. Αν η Ελλάδα κατορθώσει να τους πείσει να εκφρασθούν ελεύθερα θα έχουμε κερδίσει μία συμπαγή και φιλοπρόοδη ομάδα Ελλήνων που αριθμεί πολλές δεκάδες χιλιάδων ψυχών και το κυριότερο: Μένουν εκεί και δεν μεταναστεύουν εύκολα προς γειτονικές χώρες. Σημειώνω πάντως ότι η δήλωση εθνικότητας και θρησκεύματος από κάθε Αλβανό υπήκοο θα είναι προαιρετική.

Στα Σκόπια τα προβλήματα ξεκινούν από την πολυεθνική σύνθεση του πληθυσμού και από τις συνεχείς εντάσεις μεταξύ Σλάβων ( ψευδομακεδόνων) και Αλβανών. Φέτος συμπληρώνονται 10 χρόνια από την ένοπλη εξέγερση της αλβανικής κοινότητας που αριθμεί γύρω στο 30% του πληθυσμού. Η συμφωνία της Αχρίδας δεν τηρείται, λένε τα αλβανικά κόμματα. Συγκρούσεις μεταξύ Σλάβων και Αλβανών λαμβάνουν χώρα καθημερινά. Η δυτική πλευρά του κράτους έχει ουσιαστικά αυτονομηθεί και τεθεί υπό τον έλεγχο της αλβανικής κοινότητας. Η Ιλλυρίδα, όπως λέγεται αυτή η ημιαυτόνομη περιοχή, αλληθωρίζει προς το «ανεξάρτητο Κόσσοβο» και δεν αποκλείεται συντόμως να ακολουθήσει τις αποσχιστικές τάσεις των ομοεθνών Κοσσοβάρων. Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα πόσο έγκυρη και ήρεμη θα είναι η απογραφή κανείς δεν μπορεί να προβλέψει.

Η Ελλάδα έχει την ευκαιρία σε αυτή την απογραφή να ενθαρρύνει επιτέλους τους κατατρομοκρατημένους Έλληνες της ΦΥΡΟΜ να δηλώσουν την εθνική τους ταυτότητα και να ζητήσουν να αναγνωρισθούν ως μειονότητα. Το 1993 ο Κίρο Γκλιγκόροφ είχε δηλώσει σε τσέχικη εφημερίδα ότι στη χώρα του ζουν 100.000 Έλληνες. Σε επισκέψεις Βλαχικών σωματείων από την Ελλάδα, αλλά και σε συνεργεία της ΕΤ3 πολλοί από τους ξεχασμένους ομογενείς μας δηλώνουν: «Είμαστε Ελληνόβλαχοι». Ίδια περίπτωση με τη Κορυτσά και τον Αυλώνα της Αλβανίας. Αν κατορθώσουμε να αναγνωρισθεί αυτή η πραγματική μειονότητα θα έχουμε ένα διπλωματικό αντίβαρο όταν τα Σκόπια θα μιλούν για την ανύπαρκτη «μακεδονική» μειονότητα στη Βόρειο Ελλάδα. Θάρρος χρειάζεται!

diktyo21

Οι τρείς γεννήσεις μας

Οἱ τρεῖς γεννήσεις μας
Οἱ τρεῖς γεννήσεις μας. Λίγο παράξενος ἀκούγεται αὐτὸς ὁ λόγος: ὅτι δηλαδὴ ὁ χριστιανὸς τρεῖς φορὲς γεννιέται σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο. Καὶ ὅμως εἶναι ἀλήθεια ὅτι «τρίτον τῷ βίῳ τικτόμεθα» (Μέγας Ἀθανάσιος). Ποιὲς ὅ μως εἶναι αὐτὲς οἱ τρεῖς γεννήσεις μας;
Καμία ἀμφιβολία δὲν ὑπάρχει ὅτι πρώτη γέννησή μας εἶναι ἡ εὐλογημένη ὥρα κατὰ τὴν ὁποία ἀφήνουμε τὰ μητρικὰ σπλάχνα καὶ ἐξερχόμεθα ἀπὸ τοὺς μητρικοὺς κόλπους γιὰ νὰ εἰσέλθουμε σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο. Εἶναι τὸ μεγάλο καὶ χαρμόσυνο γεγονός, ἰδιαίτερα γιὰ τὴ μητέρα, ὅταν πλέον αἰσθάνεται δίπλα της τὴ νέα ὕπαρξη ποὺ ἔφερε στὸν κόσμο. Κάθε γυναίκα, μᾶς λέγει ὁ Κύριος, ὅταν γεννᾶ αἰσθάνεται πόνους καὶ ἔχει λύπη, για τὶ ἦλθε ἡ ὥρα νὰ γεννήσει. Ὅταν ὅμως γεννηθεῖ τὸ παιδί, δὲν θυμᾶται πλέον τὴ θλίψη καὶ τοὺς πόνους τοῦ τοκετοῦ, ἐξ αιτίας τῆς χαρᾶς ποὺ δοκιμάζει γιατὶ γεννήθηκε ἄνθρωπος στὸν κόσμο (Ἰω. ις΄ 21).
Εἶναι ἰδιαίτερη εὐλογία τοῦ Θεοῦ νὰ ἔρχονται στὴ γῆ νέες ὑπάρξεις. Ὁ ἄνθρωπος καθίσταται συνδημιουργὸς τοῦ φιλάνθρωπου Θεοῦ μας. Πραγματοποιεῖται ἡ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ «αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν γῆν» (Γεν. α΄ 28). Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη γέννηση, ποὺ μᾶς φέρνει στὴ γῆ, δηλαδὴ ἀπὸ τὴ γῆ ὁδηγούμαστε πάλι στὴ γῆ. «Πρώτη ἐστὶν ἡ ἐκ τῶν μητρῴων κόλπων πρόοδος, ὁπηνίκα εἰς τὴν γῆν ἀπαγώμεθα ἐκ γῆς» (Μέγας Ἀθανάσιος).
Ὑπάρχει καὶ δεύτερη γέννηση γιὰ τὸν χριστιανό. Μᾶς τὴν ἀποκάλυψε ὁ Κύριος στὸ διάλογό του μὲ τὸν Νικόδημο, ὅταν τοῦ εἶπε ὅτι προκειμένου κάποιος νὰ γίνει μέτοχος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀνάγκη νὰ γεννηθεῖ ἄνωθεν. Ἐὰν δὲν γεννηθεῖ ἀπὸ ἐπάνω, δηλαδὴ ἀπὸ τὸν οὐρανό, δὲν δύναται νὰ δεῖ τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀπολαύσει τὰ ἀγαθά της.Ἔκπληκτος ὁ Νικόδημος ἐρωτᾶ τὸν θεῖο Διδάσκαλο πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ γεννηθεῖ ὁ ἄνθρωπος καὶ μάλιστα ὅταν ἔχει πλέον γηράσει; Μήπως μπορεῖ νὰ μπεῖ γιὰ δεύτερη φορὰ στὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας του; (Ἰω. γ΄ 3-4). Καὶ ὁ Κύριος τοῦ δίνει λεπτομερεῖς ἐξηγήσεις τί ἐννοοῦσε μὲ τὰ ὅσα τοῦ εἶπε προηγουμένως. «Ἐὰν δὲν γεννηθεῖ κανεὶς πνευματικὰ ἀπὸ τὸ νερὸ τοῦ ἁγίου Βαπτίσμα τος καὶ ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, τὸ Ὁποῖο ἀοράτως μὲ τὸ νερὸ αὐτὸ ἐνεργεῖ τὴν ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου, δὲν μπορεῖ νὰ εἰσέλθει στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ» (Ἰω. γ΄ 5).
Οἱ ἅγιοι Πατέρες χαρακτηρίζουν τὸ Βάπτισμα παλιγγενεσία, δηλαδὴ ἀρχὴ νέας ζωῆς, ξαναζωντάνεμα. Εἶναι «ὄχημα πρὸς οὐρανόν, βασιλείας πρόξενον, υἱοθεσίας χάρισμα» (Μέγας Βασίλειος). Ὁ δὲ ἅγιος Γρηγόριος λέγει ὅτι τὸ Βάπτισμα «μεταδίδει φῶς καὶ κάνει τὸ χριστιανὸ φωτεινό, διαλύει τὸ σκοτάδι... κλειδὶ ποὺ ἀνοίγει τὴν πόρτα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν».
Ἡ δεύτερη λοιπὸν αὐτὴ γέννησή μας πραγματοποιεῖται ἀπὸ τὴ θεία Χάρη, ἡ ὁποία μᾶς προσφέρεται διὰ τοῦ θείου λουτροῦ τοῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος. Μᾶς ὁδηγεῖ ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό, διότι «ἐστὶν ἐκ χάριτος, ἡ διὰ τοῦ θείου λουτροῦ ἡμῖν προσερχομένη» (Μέγας Ἀθανάσιος).
Ὑπάρχει καὶ τρίτη γέννηση ἐξίσου ἀναγκαία καὶ αὐτὴ γιὰ τὸν πιστὸ χριστιανό. Ὁ καρδιογνώστης Κύριος προγνώριζε τὸ εὐμετάβολον τοῦ ἀνθρώπου, ὅτι εὔκολα ὁ καθένας μας γλιστρᾶ στὴν ἁμαρτία· γνώριζε καὶ τὸν πόλεμο ποὺ ὑφιστάμεθα ἀπὸ τὸν πανοῦργο Διάβολο, προκειμένου νὰ μᾶς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ χάρισε στὴν Ἐκκλησία τὸ φιλάνθρωπο Μυστήριο τῆς Μετανοίας. Ὅλοι ὅσοι θέλουν νὰ μετανοήσουν, ἔχουν τὴ δυνατότητα νὰ γευθοῦν τὸ ἔλεος τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ. «Ἐὰν με τανοήσωσι πάντες οἱ βουλόμενοι, δύνανται τυχεῖν τοῦ παρὰ τοῦ Θεοῦ ἐλέους», διότι «ἡ χρηστότης καὶ ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ ἄμετρον τοῦ πλούτου αὐτοῦ τὸν μετανοοῦντα ἀπὸ τῶν ἁμαρτημάτων ὡς δίκαιον καὶ ἀναμάρτητον ἔχει».
Ὅταν ὁ χριστιανὸς μετανοεῖ εἰλικρινὰ καὶ ἐπιστρέφει κοντὰ στὸν στοργικὸ οὐράνιο πατέρα του μὲ βαθιὰ μετάνοια καὶ εἰλικρινὴ ἐξομολόγηση στὸ φιλάνθρωπο Μυστήριο τῆς Μετανοίας, γίνεται δεκτὸς ἀπὸ τὸν φιλάνθρωπο Θεό. Σκέψου τὸν σπινθήρα ποὺ πέφτει στὸ πέλαγος. Ἔτσι εἶναι καὶ ἡ κακία τοῦ ἀνθρώπου ποὺ μετανοεῖ. Σβήνεται μέσα στὸ πέλαγος τῆς ἀγάπης καὶ τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Οὐράνιου Πατέρα μας (Ἱερὸς Χρυσόστομος).
Ἡ τρίτη γέννησή μας λοιπὸν πραγματοποιεῖται μὲ τὴν εἰλικρινὴ καὶ βαθιὰ μετάνοιά μας καὶ μὲ τὰ θεάρεστα ἔργα ποὺ πράττουμε, ποὺ ἐπιβεβαιώνουν τὴν ἀμετάκλητη ἀπόφασή μας νὰ ἐπιστρέψουμε καὶ νὰ ζήσουμε κοντά του σύμφωνα μὲ τὸ ἅγιο θέλημά του. «Ἡ τρίτη ἐκ τῆς μετανοίας ἡμῖν καὶ τῶν ἀγαθῶν πόνων προσγίνεται»(Μέγας Ἀθανάσιος).
Ὄντως οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ τρεῖς φορὲς γεννιόμαστε. Ἡ μὲν πρώτη εἶναι αὐτὴ κατὰ τὴν ὁποία ἐρχόμαστε σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο καὶ παραμένουμε πάλι στὴ γῆ, εἶναι ἔργο τῶν γονέων μας. Αὐτοὶ καθίστανται συνδημιουργοὶ τοῦ Θεοῦ.
Ἡ δεύτερη καὶ ἡ τρίτη γέννηση μᾶς ὁδηγοῦν ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό. Εἶναι ἔργο κατ’ ἐξοχὴν τῆς ἐλεύθερης προσωπικῆς μας ἐπιλογῆς. Πραγματοποιεῖται μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, διὰ τῶν ἁγίων Μυστηρίων της, διὰ τοῦ ἱεροῦ Βαπτίσματος καὶ τῆς Μετανοίας, ἀφοῦ μόνο ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ταμιοῦχος τῆς θείας Χάριτος καὶ μόνο μέσα στὴν Ἐκκλησία σωζόμαστε.
Νὰ εὐγνωμονοῦμε τὸν ἅγιο Θεό, τὸν χορηγὸ τῆς ζωῆς μας, καὶ τοὺς καλούς μας γονεῖς, ποὺ ὄχι μόνο μᾶς ἔφεραν στὸν κόσμο, ἀλλὰ καὶ μᾶς ὁδήγησαν στὴν ἁγία του Ἐκκλησία ἀπὸ βρεφικῆς ἡλικίας καὶ γευόμαστε τὶς δωρεὲς τῆς θείας Χάριτος. Νὰ λευκαίνουμε ὁλονὲν καὶ περισσότερο τὸ χιτώνα τῆς ψυχῆς μας καὶ νὰ τὴν ἁγιάζουμε μὲ τὸν θεῖο του λόγο καὶ μὲ ὅλα τὰ μέσα τῆς θείας Χάριτος ποὺ μᾶς χάρισε ὁ Κύριος στὴν Ἐκκλησία του.Νὰ θυμόμαστε λοιπὸν τὶς τρεῖς γεννήσεις μας, ὅσο ζοῦμε καὶ ἀναπνέουμε, καὶ ποτὲ νὰ μὴν τὶς ξεχνοῦμε.
«Ο ΣΩΤΗΡ»15-2-2011

Διημερίδα της ΠΕΘ: "Η Κυριακή της Ορθοδοξίας - Απάντηση στη σύγχρονη αποστασία του ανθρώπου"


ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΕΝΩΣΙΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ

Χαλκοκονδύλη 37. 10432 ΑΘΗΝΑ

Τηλ. 2105224180-FAX. 2105224420

Iστοχώρος: www.petheol.gr

e-mail: panenthe@otenet.gr

& : enosis@petheol.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Διημερίδα της ΠΕΘ 12 και 13 Μαρτίου 2011

Αίθουσα της Εταιρίας των Φίλων του Λαού

(Ευριπίδου 12 Αθήνα)

KΕΝΤΡΙΚΟ ΘΕΜΑ:Η Κυριακή της Ορθοδοξίας - Απάντηση στη σύγχρονη αποστασία του ανθρώπου.

Συντονιστές: Ηλίας Μπάκος και Ηλίας Φραγκόπουλος

Σάββατον 12 Μαρτίου 2011

10.40-11.00: Εόρτιοι ύμνοι. από τη χορωδία του κ. Γεωργίου Καραγιάννη. Προσφωνήσεις - Χαιρετισμοί.

Προσφώνηση της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους από τον Σιμωνοπετρίτη ιερομόναχο π. Αιμιλιανό.

11.00-11.20: 1η Εισήγηση. Παλαιά και νέα Εικονομαχία : παραλληλία πρός ανάνηψη.

Εισηγητής: π. Γεώργιος Μεταλληνός, Ομότ. Καθηγητής Πανεπιστημίου.

11.20-11.40: 2η Εισήγηση. Ελληνορθόδοξη παιδεία και Σχολείο.

Εισηγητής: κ. Ιωάννης Κογκούλης, Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

11.40-12.00: 3η Εισήγηση. Η σχέση της παιδαγωγίας των φιλολογικών μαθημάτων και του Ορθοδόξου χριστιανικού μαθήματος.

Εισηγητής: κ. Μαρία Μαντουβάλου, Ομότιμος Καθηγήτρια Πανεπιστημίου.

12.00-12.20: 4η Εισήγηση. Η παιδεία και ο μύθος της πολυπολιτισμικότητας .

Εισηγητής: κ. Κων/τίνος Χολέβας, Πολιτικός επιστήμων-Δικηγόρος.

12.20-12.40: 5η Εισήγηση. Η θεσμική κατοχύρωση του Θρησκευτικού μαθήματος στην Εκπαίδευση.

Εισηγητής: κ. Γεώργιος Κρίππας, Καθηγητής ελευθέρου Πανεπιστημίου - δρ. Συνταγματικού δικαίου.

12.40-13.00 6η Εισήγηση: Το εορτολόγιο της Εκκλησίας και η θεολογική ορολογία της Ορθοδόξου πίστεως ως βασικοί παράγοντες της θρησκευτικής αγωγής.

Εισηγητής: πανοσ. Αρχιμανδρίτης π. Χρυσόστομος Παπαθανασίου, Ιεροκήρυξ του Καθεδρικού Ιερού Ναού Αθηνών -Διευθυντής του ιδιαιτέρου Γραφείου του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Ιερωνύμου.

13.00-13.30 Διάλειμμα

13.30-14.00 Διαλογική συζήτηση .

ΚΥΡΙΑΚΗ 13 Μαρτίου 2011

7.30-10.00 π.μ. Θεία Λειτουργία, στόν ιερό ναό Αγίου Γεωργίου της Ριζαρείου Σχολής ( Χαλάνδρι) και τό καθιερωμένο μνημόσυνο των κοιμηθέντων αδελφών μας. Τών ιερών ακολουθιών θά προστεί ο πρωτ. π. Γεώργιος Ευθυμίου, επίκουρος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Αθηνών, ο οποίος θα κηρύξει και τον θείον λόγον με θέμα εόρτιο.

Μετά το πέρας των ακολουθιών θά προσφερθεί καφές στη μεγάλη αίθουσα της Σχολής και θά ανακοινωθούν τα Πορίσματα της Διημερίδας.

Παρακαλούμε να τιμήσετε με την παρουσία σας τις ανωτέρω εκδηλώσεις.

Ο Πρόεδρος ..............................................Ο Γεν. Γραμματέας

Mάρκος Ορφανός........... Ηλίας Δ. Mπάκος

Ομότ. Kαθηγητής Πανεπιστημίου.. .......................Δρ Θεολόγος-Φιλόλογος

27 Φεβ 2011

Μια ευκαιρία ο Πάπας να επισκεφθεί τη Σερβία

Στο Διεθνές Διαθρησκευτικό Συνέδριο που διοργανώθηκε στην πόλι Νις της Σερβίας και είχε θέμα "Αιώνιες αξίες και Διάταγμα του Μιλάνου» συμμετείχαν Ορθόδοξοι, Ρωμαιοκαθολικοί, Μουσουλμάνοι και Εβραίοι. (Podsećanje na hrišćanske korene). Όπως δήλωσε ο Επίσκοπος Μπάτσκας Ειρηναίος Μπούλοβιτς, η πόλη Νις, ως γενέτειρα του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, ετοιμάζεται για τον εορτασμό του Ιωβηλαίου το 2013. Τότε θα γιορτασθούν τα 1700 χρόνια από το Διάταγμα των Μεδιολάνων. Οι εκδηλώσεις θα είναι μια ευκαιρία Οικουμενικού διαλόγου συνάντησης μεταξύ των δύο χριστιανικών εκκλησιών και για τα Μ.Μ.Ε μια ευκαιρία ο Πάπας να επισκεφθεί τη Σερβία.

Δείτε σχετικά και:

-Νις –Φωτογραφίες από το Διαθρησκευτικό Συνέδριο για το Ιωβηλαίο του 2013 (2)

-Νις –Φωτογραφίες από το Διαθρησκευτικό Συνέδριο για το Ιωβηλαίο του 2013

-Ο Επίσκοπος Μπάτσκας Ειρηναίος για την επίσκεψη του Πάπα στη Σερβία :«ο κατάλογος των προσκεκλημένων δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί».

-Νις –Συνέδριο για το Ιωβηλαίο του 2013 σε συνεργασία με Παπικούς

-Αντιπροσωπεία του ιδρύματος Pro Oriente στον Πατριάρχη Σερβίας Ειρηναίο

-Νις- Ετοιμασίες για την υποδοχή του Πάπα

-Σερβία - Η επίσκεψη του Πάπα και ο σταυρός στην αρχαία Ναϊσσό

-Πατριάρχης Σερβίας Ειρηναίος:"Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ Ορθοδόξου και Ρωμαιοκαθολικού σταυρού"

-Eπίσκοπος Ράσκας και Πριζρένης Αρτέμιος, Η Αγιοσαββική Εκκλησία κινδυνεύει

-Σερβία – Συνεργασία Παπικών και Ορθοδόξων για τον εορτασμό του Ιωβηλαίου το 2013

Νις –Φωτογραφίες από το Διαθρησκευτικό Συνέδριο για το Ιωβηλαίο του 2013 (2)

ΝΙΣ

Στο Διαθρησκευτικό Συνέδριο συμμετείχαν Ορθόδοξοι, Ρωμαιοκαθολικοί, Μουσουλμάνοι και Εβραίοι.

Δείτε σχετικά και:

-Νις –Φωτογραφίες από το Διαθρησκευτικό Συνέδριο για το Ιωβηλαίο του 2013

-Ο Επίσκοπος Μπάτσκας Ειρηναίος για την επίσκεψη του Πάπα στη Σερβία :«ο κατάλογος των προσκεκλημένων δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί».

-Νις –Συνέδριο για το Ιωβηλαίο του 2013 σε συνεργασία με Παπικούς

-Αντιπροσωπεία του ιδρύματος Pro Oriente στον Πατριάρχη Σερβίας Ειρηναίο

-Νις- Ετοιμασίες για την υποδοχή του Πάπα

-Σερβία - Η επίσκεψη του Πάπα και ο σταυρός στην αρχαία Ναϊσσό

-Πατριάρχης Σερβίας Ειρηναίος:"Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ Ορθοδόξου και Ρωμαιοκαθολικού σταυρού"

-Eπίσκοπος Ράσκας και Πριζρένης Αρτέμιος, Η Αγιοσαββική Εκκλησία κινδυνεύει

-Σερβία – Συνεργασία Παπικών και Ορθοδόξων για τον εορτασμό του Ιωβηλαίου το 2013

-Νις – Άρχισαν οι προετοιμασίες για το ιωβηλαίο του 2013

Ευάγγελος Πονηρός, Ανυποχώρητος αγώνας προασπίσεως της Ορθόδοξης Χριστιανικής Παιδείας

Ανυποχώρητος αγώνας προασπίσεως της ορθόδοξης χριστιανικής παιδείας

του Ευαγγέλου Στ. Πονηρού, Δρ Θ., Μ.Φ.

Α΄. Ὁ ἀπρόκλητος πόλεμος εἰς βάρος τῶν δικαιωμάτων τῶν ὀρθοδόξων μαθητῶν

Ὁ εἰς βάρος τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας πόλεμος δέν εἶναι καινούργια ἐπινόηση. Κάθε τόσο ἐπανέρχεται μέ νέα προσχήματα, νέες «προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις». Μέχρι στιγμῆς δέν ἐπέτυχε τόν σκοπό του, νά ἐξαλείψει τήν ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία ἀπό τά ἑλληνικά σχολεῖα καί νά ζημιώσει τά παιδιά μας. Δέν ἐπέτυχε, διότι ἐπαγρυπνοῦν κληρικοί, θεολόγοι, γονεῖς, μαθητές.

Στίς 13-4-2010 ὁ γράφων κατέθεσε ὑπόμνημα τριανταεπτά σελίδων στήν συνοδική ἐπιτροπή Παιδείας καί Νεότητος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐπισημαίνοντας τούς κινδύνους οἱ ὁποῖοι ἀπειλοῦν τά παιδιά τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν, τά παιδιά μας, ἀπό τήν ἀπαγόρευση ἤ τήν νόθευση τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας μέ ἀλλότριες προσμείξεις. Ἀπό τίς ἀρχές Μαΐου τοῦ 2010 μέχρι σήμερα δημοσιεύσαμε τό ὑπόμνημα σέ ἐμπλουτισμένη μορφή, καθώς καί σειρά ἄρθρων σέ πλῆθος ἐντύπων καί ἰστοσελίδων ὑποστηρίζοντας καί ἀποδεικνύοντας τό δικαίωμα τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν γονέων καί μαθητῶν νά ἀπολαμβάνουν τήν ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία στά ἑλληνικά σχολεῖα. Ὀργανώσαμε ραδιοφωνικές ἐκπομπές καί διαλέξεις, ἀνασκευάσαμε πλῆθος ἀνυποστάτων καί προχείρων ἰσχυρισμῶν. Καλέσαμε σέ δημόσιο διάλογο ὅσους ἀμφισβητοῦν τό δικαίωμα αὐτό. Παρακολουθοῦμε ἐπισταμένως ὅλα τά σχετικά μέ τό θέμα δημοσιεύματα.

Τό ἀποτέλεσμα; Κανένας ἀπό ὅσους ἀμφισβητοῦν τά δικαιώματα τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν δέν δέχθηκε νά μετάσχει σέ δημόσιο διάλογο καί νά μᾶς ἀντιμετωπίσει. Κανένας δέν ἐπιχείρησε νά ἀνασκευάσει κατά τόν ὁποιονδήποτε τρόπο τά δημοσιευμένα ἐπιχειρήματά μας. Εἶναι φανερό, ὅτι οἱ πολέμιοι τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας δέν ἔχουν ἐπιχειρήματα.

Παρ΄ ὅλα αὐτά διαπιστώνουμε, ὅτι κάποιοι ἐμμένουν, ἐμμένουν μολονότι γνωρίζουν ὅτι δέν ἔχουν δίκαιο. Δέν θά ἐξετάσουμε τί ἀπό τά δύο ἰσχύει ἐδῶ, τό ἀρχαιοελληνικό «οὐ μέ πείσῃς κἄν μέ πείσῃς» ἤ τό ἀρβανίτικο «ἄστε ντοῦε» (δηλ. «ἔτσι θέλω»). Ἁπλῶς προειδοποιοῦμε, ὅτι οὔτε τό ἕνα, οὔτε τό ἄλλο θά δικαιωθοῦν διά τῆς παλαιᾶς καί προσφιλοῦς σέ κάποιους μεθόδου τῶν πολιτικῶν ἐπιρροῶν. Καί τοῦτο διότι γνωρίζουμε πολύ καλά ὅτι τόσο ἡ ἐκτελεστική, ὅσο καί ἡ νομοθετική ἐξουσία στή χώρα μας, πολύ δέ περισσότερο ἡ δικαστική, δέν θά ἤθελαν κατά κανένα τρόπο νά δυσαρεστήσουν τόν ἑλληνικό λαό μαχόμενες τήν πίστη, τήν παράδοση, τήν ἱστορία του.

Β΄. Ἡ «πολυπολιτισμικότητα» πρόσχημα ἀπαγορεύσεως ἤ νοθεύσεως τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας

Ἄς παύσουν πιά μερικοί νά πιπιλοῦν τήν ἀνούσια καραμέλα τῆς «πολυπολιτισμικότητας» προσπαθώντας ἄλλοτε νά ἀπαγορεύσουν πλήρως τήν ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία, ἄλλοτε νά περιορίσουν τό δικαίωμα τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν γιά ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία, ἄλλοτε δέ νά τήν νοθεύσουν. Ἄς συνειδητοποιήσουν δέ μερικές ἁπλές ἀλήθειες:

Ἀνέκαθεν ὁλόκληρη ἡ ὑφήλιος ἦταν «πολυπολιτισμική», ἀλλά ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ἀνέκαθεν πίστευαν καί πιστεύουν, ὅτι ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία εἶναι πλῆρες ἐφόδιο γιά τά παιδιά τους, τά παιδιά τά ὁποῖα ἔχουν βαπτισθεῖ στό ὅνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Τήν παιδεία αὐτή οὐδέποτε διανοήθηκε χριστιανός ὀρθόδοξος, κληρικός, θεολόγος ἤ ἁπλός πιστός νά τήν ἀποποιηθεῖ ἤ νά τήν νοθεύσει, γιατί νά τό πράξει τώρα; Ἐπειδή ἡ ὑφήλιος παραμένει «πολυπολιτισμική», ὅπως ἦταν πάντοτε;

Νόθευση τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας δέν ἐπιτρέπεται στά δημόσια σχολεῖα, ὅπως καί στά ἰδιωτικά τά ὁποῖα χορηγοῦν ἀπολυτήρια ἰσότιμα μέ τοῦ δημοσίου, διότι αὐτό θά ἔχει ὡς συνέπεια τόν δυσμενή ἐπηρεασμό τῆς συνειδήσεως τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν μαθητῶν.

Κανένας δέν ἔχει τό παραμικρό δικαίωμα, μέ τό πρόσχημα τῆς «πολυπολιτισμικότητας» ἤ ὁποιοδήποτε ἄλλο πρόσχημα, νά ἀπαγορεύσει στούς ὀρθοδόξους χριστιανούς νά διαπαιδαγωγοῦνται ὡς ὀρθόδοξοι χριστιανοί μέσα στά δημόσια σχολεῖα γιά τά ὁποῖα πληρώνουν οἱ γονεῖς τους φόρους. Τέτοιες ἀπαγορεύσεις ἐπέβαλαν στό παρελθόν διάφορα ὁλοκληρωτικά καθεστώτα καί δέν θά περάσουν στήν πατρίδα τῆς δημοκρατίας, στήν δημοκρατική Ἑλλάδα τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου χριστιανικοῦ αἰώνα.

Ἐάν τό περίφημο σύνθημα τῆς «πολυπολιτισμικότητας» συνεπάγεται ὅτι θά καταναγκασθοῦμε, διά τῆς βίας, ἤ μέσῳ ἀδίκων νομοθετημάτων καί κατά παράβαση ὅλων τῶν διεθνῶν κανόνων δικαίου, νά ἀπαρνηθοῦμε τόν δικό μας πολιτισμό, παιδεία, πίστη, τότε, ἄς μᾶς συγχωρήσουν οἱ διαπρύσιοι κήρυκές της, ἀλλά δέν θά συμφωνήσουμε, δέν θά συμπράξουμε, δέν θά συμμορφωθοῦμε. Οἱ «εὐσεβεῖς πόθοι» μερικῶν θά παραμείνουν πόθοι καί δέν θά γίνουν ποτέ πραγματικότητα.

Κανένας χριστιανός κληρικός, θεολόγος, ἤ ἁπλός πιστός δέν θά πέσει στήν θανάσιμη παγίδα ἡ ὁποία ἔχει ἤδη στηθεῖ: «νοθεύστε τήν ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία, ὥστε νά μήν ἀπαγορευθεῖ τελείως». Ἡ νόθευση εἶναι τό ἴδιο ἀντιδημοκρατική ἐνέργεια μέ τήν ἀπαγόρευση, καταλήγει δέ σέ αἱρετική ἐκτροπή γιά τούς χριστιανούς. Τόσο ἡ ἀπαγόρευση τῆς χριστιανικῆς παιδείας ὅσο καί ἡ νόθευση προσκρούουν στό Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος, ἀλλά καί στίς διεθνεῖς συμβάσεις τίς ὁποῖες ἔχει ἡ Ἑλλάδα ἐπικυρώσει.

Γ΄. Τό περιβόητο ζήτημα τῶν «ἀπαλλαγῶν»

Γράφτηκαν πολλά τυχαῖα γιά τό ζήτημα αὐτό. Ὀφείλουμε ὅμως νά τονίσουμε, ὅτι δέν ὑφίσταται λόγος ἀπαλλαγῆς τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανοῦ μαθητῆ, βαπτισμένου μέ τό βάπτισμα τῆς Ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἀπό τό ὀρθόδοξο χριστιανικό μάθημα θρησκευτικῶν. Καί τοῦτο διότι πίστη καί μάθημα ταυτίζονται. Τό μάθημα ἀναπτύσσει τήν ἤδη ὑπάρχουσα πίστη καί τήν χριστιανική παιδεία τήν ὁποία ἔχει λάβει τό παιδί ἀπό τήν οἰκογένειά του.

Δυστυχῶς ἐπιχειροῦν μερικοί νά στρεβλώσουν τήν ἀλήθεια καί νά μᾶς πείσουν ὅτι ὁ ὅρος «ὑποχρεωτικό μάθημα» δηλώνει καταναγκασμό εἰς βάρος τοῦ μαθητῆ. Στό σόφισμα αὐτό ἀποπειρῶνται νά βασίσουν τήν περί ἀπαλλαγῶν θεωρία. Ἡ θεωρία ὅμως τυγχάνει παντελῶς ἀνεδαφική, εἶναι ἀδύνατoν νά ἀποτελεῖ καταναγκασμό τό ὀρθόδοξο χριστιανικό μάθημα γιά ὀρθοδόξους χριστιανούς. Ὅσο εἶναι καταναγκασμός γιά τόν Ἕλληνα ἡ ὑποχρεωτική διδασκαλία τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, λογοτεχνίας, ἱστορίας, πολιτισμοῦ, ὅσο εἶναι δηλαδή καταναγκασμός ἡ καλλιέργεια τῆς ἑλληνικῆς ἐθνικῆς συνειδήσεως σέ ἕνα ἑλληνόπουλο, τόσο θά ἦταν καταναγκασμός καί ἡ καλλιέργεια τῆς χριστιανικῆς συνειδήσεως σέ ἕνα χριστιανόπουλο μέσῳ τοῦ χριστιανικοῦ μαθήματος θρησκευτικῶν.

Ἐάν κάποιοι ἐπιμείνουν νά διαδίδουν τέτοιου εἴδους ἰδέες, ὅτι δηλαδή καί οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί πρέπει νά ἀπαλλάσσονται ἀπό τό ὀρθόδοξο χριστιανικό μάθημα, ἡ ἐμμονή αὐτή θά σημαίνει πλέον προπαγάνδα καί ψυχολογική πίεση εἰς βάρος ἀνηλίκων.

Ἡ ἀπαράδεκτη αὐτή σειρά ψυχολογικῶν πιέσεων εἰς βάρος τῶν παιδιῶν μας θά ἔχει καί συνέχεια. Τό ἄρθρο 16 τοῦ Συντάγματος συνδέει μέ τήν συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου τά μαθήματα τά ὁποῖα ἀφοροῦν στή θρησκεία, ἀλλά καί στήν ἐθνικότητα. Θά ὑποστηριχθεῖ, ὅτι ἐφ΄ ὅσον οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί ἔχουν δικαίωμα ἀπαλλαγῆς ἀπό τό ὀρθόδοξο χριστιανικό μάθημα θρησκευτικῶν, θά ἔχουν καί οἱ Ἕλληνες τό γένος δικαίωμα ἀπαλλαγῆς ἀπό ὅσα μαθήματα ἀναπτύσσουν τήν ἑλληνική ἐθνική τους συνείδηση. Αὐτή θά εἶναι ἡ μοιραία συνέχεια αὐτῶν τῶν κωμικοτραγικῶν θεωριῶν οἱ ὁποῖες διατυπώνονται εἰς βάρος τῶν παιδιῶν τῆς Ἑλλάδας.

Δ΄. Αἱρετική καί ἀντισυνταγματική τυχόν ἀπόπειρα διαχωρισμοῦ τῆς χριστιανικῆς παιδείας σέ ἐκκλησιαστική καί κρατική

Ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία εἶναι καί θά παραμείνει ἑνιαία. Ἐάν κάποιος, ὁμιλοῦμε τελείως ὑποθετικά, εἰσηγηθεῖ διχασμό της σέ ἐκκλησιαστική καί κρατική, αὐτός θά εἰσηγηθεῖ ταυτοχρόνως νέα αἵρεση, αἵρεση τοῦ 21ου χριστιανικοῦ αἰώνα. Ἐάν τό μάθημα παρουσιάζει τήν χριστιανική πίστη μέ ἀποστασιοποιημένο τρόπο, ψευδοεπιστημονικό, βασισμένο σέ ἐσφαλμένες ἑρμηνεῖες τῶν νόμων καί βάσει αὐτῶν ἀπορρίπτει ἐν τέλει τήν δισχιλιετή ὀρθόδοξη χριστιανική κατήχηση, θά ἐνέχει τόν κίνδυνο διασαλεύσεως τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν μαθητῶν. Ἔτσι ἀντί νά τήν ἀναπτύσσει, ὅπως τό ἑλληνικό Σύνταγμα ἐπιτάσσει, θά τήν ναρκώνει. Θά εἶναι τόσο ἀντιορθόδοξο ὅσο καί ἀντισυνταγματικό.

Τυχόν ἐμμονή σέ θεωρίες ὅτι πρέπει τάχα νά καταντήσει τό κρατικό μάθημα ἐχθρικό ἤ ἀδιάφορο πρός τήν δισχιλιετή κατήχηση τῆς Ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, θά θεωρηθεῖ βλασφημία κατά τοῦ ἀποστόλου Παύλου καί τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ, ἀπό τούς ὁποίους προέρχεται ὁ θεολογικός ὅρος «κατηχεῖν». Θά καταντήσει ἐπίσης, ὅποιος τυχόν ἐμμείνει σέ τέτοιες ἀπαράδεκτες θεωρίες, νά ἀπορρίψει ὁλόκληρη τήν πατερική παράδοση, ἡ ὁποία υἱοθέτησε τόν ὅρο καί καλλιέργησε τό περιεχόμενό του.

Τό γράψαμε καί τό ξαναγράψαμε: ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία ἡ παρεχόμενη ἀπό τά δημόσια σχολεῖα δέν εἶναι δυνατόν νά εἶναι ἐχθρική ἤ ἔστω ἀδιάφορη πρός τήν δισχιλιετή κατήχηση τῆς Ὁρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Κάτι τέτοιο ἀφ΄ ἑνός δέν βασίζεται στήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας καί στήν ἱστορία τῆς νεότερης Ἑλλάδος, ἀφ΄ ἑτέρου δίνει τό δικαίωμα σέ ὅλους τούς ὀρθοδόξους χριστιανούς μαθητές νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τό μάθημα αὐτό. Ἐάν δηλαδή τό σχολικό μάθημα καταστεῖ ἐχθρικό ἤ ἀδιάφορο πρός τήν δισχιλιετή κατήχηση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, θά μείνουμε κυριολεκτικά σέ ἄδειες αἴθουσες χωρίς διδακτικό ἔργο.

Ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία εἶναι καί θά παραμείνει ἑνιαία. Ἀπόπειρα διχασμοῦ της σέ ἐκκλησιαστική καί κρατική θά ὁμοιάζει μέ τό ἑξῆς παρανοϊκό ἐγχείρημα: σάν νά ἔχουμε ἕνα ὑγιές δένδρο καί ἀφοῦ τό σχίσουμε στά δύο μέ τό πριόνι, νά ἰσχυριζόμαστε κατόπιν ὅτι δημιουργήσαμε δύο δένδρα. Στήν προκειμένη περίπτωση μέ τίς ὡς ἄνω ἀλχημεῖες θά καταστρέψουμε τό ἕνα καί μοναδικό ὑγιές δένδρο, τήν ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία καί συνακολούθως τίς ψυχές τῶν παιδιῶν οἱ ὁποῖες ἀπό αὐτό τρέφονται.

Ἐάν κάποιος διαβάλλει τό ὀρθόδοξο χριστιανικό μάθημα ὡς «μονοφωνικό», διαβάλλει ταυτοχρόνως ὡς «μονοφωνική» καί τήν ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη, στήν ὁποία αὐτό ἀντιστοιχεῖ καί τήν ὁποία αὐτό ἀναπτύσσει. Διαβάλλοντας τήν πίστη ὑπάρχει ὁ κίνδυνος νά διασαλεύσει τήν ὀρθόδοξη χριστιανική συνείδηση τῶν μαθητῶν μας καί θά διαπράξει ἔτσι ἕνα ἀποτρόπαιο ἔγκλημα!

Δέν εἶναι λοιπόν δυνατόν νά ἰσχυρισθοῦμε, ὅτι θά θεσμοθετήσουμε ὀρθόδοξο χριστιανικό μάθημα τό ὁποῖο θά περιφρονεῖ τήν κατήχηση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τέτοιου εἴδους γνώμη δέν θά ἦταν ἁπλῶς σχιζοφρενική, ἀλλά πέρα γιά πέρα αἱρετική καί ἀντίθετη μέ ὁποιοδήποτε ἑλληνικό νόμο ἤ διεθνῆ σύμβαση. Τό σχολικό λοιπόν μάθημα πρέπει καί νά ἀποτελεῖ μέρος τῆς δισχιλιετοῦς κατηχήσεως τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, νά ἐμπνέεται ἀπό αὐτήν, νά τήν καλλιεργεῖ καί μέσῳ αὐτῆς νά καλλιεργεῖ τίς ψυχές τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν παιδιῶν. Κανένας λοιπόν δέν θά μᾶς ἀναγκάσει, μέ ὁποιεσδήποτε σαθρές θεωρίες, νά διδάξουμε «ἄλλο εὐαγγέλιο». Ἀλλιῶς, ὅποιο μάθημα τό ἀντικαταστήσει, εἶναι καταδικασμένο σέ μαρασμό. Εἶναι ἑπομένως καιρός νά θέσουμε τέρμα στά σαθρά σοφίσματα καί στίς οἰκτρές παρεξηγήσεις.

Ε΄. Τό ἄρθρο 13 τοῦ Συντάγματος καί τό δικαίωμα γιά ὀρθόδοξη παιδεία

Κατάπληξη προξενεῖ τό γεγονός, ὅτι χρησιμοποιήθηκε ἀκόμη καί τό 13ο ἄρθρο τοῦ Συντάγματος ὡς ἐπιχείρημα προκειμένου νά περιορισθεῖ τό δικαίωμα τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν νά ἀπολαμβάνουν τήν ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία. Ἀναφέρει τό ἄρθρο αὐτό στήν πρώτη του παράγραφο: «Η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη. Η απόλαυση των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων δεν εξαρτάται από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις κανενός.»

Εἶναι φανερό, ὅτι τό ἄρθρο αὐτό ὄχι μόνον δέν ἐπιβάλλει τήν μείωση τοῦ δικαιώματος τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν νά ἀπολαμβάνουν τήν ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία, ἀλλά ὅλως ἀντιθέτως ἐνισχύει τό δικαίωμα αὐτό. Διότι πιθανή ἀπαγόρευση ἤ νόθευση τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ μαθήματος θρησκευτικῶν περιορίζει αὐτομάτως τήν ἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν, ἀφοῦ αὐτοί δέν θά ἔχουν πλέον τό δικαίωμα νά διαπαιδαγωγοῦνται ὡς ὀρθόδοξοι χριστιανοί στά σχολεῖα γιά τά ὁποῖα πληρώνουν φόρους.

Στ΄. Τό θρήσκευμα στά σχολικά ἀπολυτήρια

Ἀτυχῶς ὑποστηρίχθηκε, ὅτι ἡ ἐγκύκλιος τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας ἡ ὁποία προβλέπει ἀναγραφή τοῦ θρησκεύματος στά ἀπολυτήρια τοῦ σχολείου ἀντίκειται στίς ἀποφάσεις 2280, 2281, 2282, 2283, 2284, 2285/2001 τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας. Οἱ ὡς ἄνω ἀποφάσεις εἶναι ταυτόσημες καί ἀφοροῦν σέ συγκεκριμένο ζήτημα τῶν τότε ὑπουργείων Δημόσιας Τάξης καί Οἰκονομικῶν. Τό συγκεκριμένο αὐτό ζήτημα ἦταν ἡ ἀναγραφή τοῦ θρησκεύματος στά δελτία ἀστυνομικῆς ταυτότητας. Οἱ ἀποφάσεις αὐτές δέν εἶναι δυνατόν νά ἐφαρμοσθοῦν στήν προκειμένη περίπτωση, διότι δέν ἐκδόθηκαν γιά ζητήματα τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καί κατά κανένα τρόπο δέν ἀναφέρονται σέ θέματα ἁρμοδιότητάς του.

Ἐάν τό Ὑπουργεῖο Παιδείας δέν γνωρίζει τό θρήσκευμα στό ὁποῖο μετέχει ὁ ἄνθρωπος, τότε εἶναι ἀδύνατο νά παράσχει θρησκευτική παιδεία. Σέ τέτοια περίπτωση παραβιάζεται τό ἄρθρο 16 τοῦ Συντάγματος τό ὁποῖο προβλέπει ὅτι ἡ ἀπό τό κράτος παρεχόμενη παιδεία ὀφείλει νά ἀναπτύσσει τήν θρησκευτική συνείδηση. Ὁ ὀρθόδοξος χριστιανός ἔχει συνείδηση ὅτι εἶναι ὀρθόδοξος χριστιανός. Ἐάν τοῦ ἀπαγορευθεῖ νά τό δηλώνει, τότε καταπατῶνται βάναυσα τά ἀνθρώπινα δικαιώματά του, διότι τοῦ ἀπαγορεύεται νά διαπαιδαγωγεῖται σύμφωνα μέ τήν πίστη του.

Ζ΄. Ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία στήν πρωτοβάθμια ἐκπαίδευση

Ὅ,τι ἔχουμε ἤδη ἀναφέρει γιά τήν δευτεροβάθμια ἐκπαίδευση, ἰσχύει καί γιά τήν πρωτοβάθμια. Οἱ ἐκπαιδευτικοί τῆς πρωτοβάθμιας ἐκπαιδεύσεως γνωρίζουν πολύ καλά, ὅτι τυχόν παράλειψη τῆς διδασκαλίας τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας στά παιδιά τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν θά ἀποτελοῦσε παραβίαση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων τους καί θά συνιστοῦσε ὑπηρεσιακό παράπτωμα. Παράπτωμα τό ὁποῖο θά εἶχε ὡς ἐπακόλουθο κατ΄ ἀρχήν σειρά καταγγελιῶν ἀπό τούς γονεῖς τῶν παθόντων μαθητῶν καί κατόπιν ὑπηρεσιακές κυρώσεις.

Εἴμαστε ἑπομένως βέβαιοι, ὅτι πράττουν στό ἀκέραιο τό καθῆκον τους, τόσο ἔναντι τῶν παιδιῶν καί τῶν γονέων οἱ ὁποῖοι τούς τά ἐμπιστεύθηκαν, ὅσο καί ἔναντι τῆς πολιτείας ἡ ὁποία τούς ἀνέθεσε τό ἀνεκτίμητο ἔργο τῆς διδασκαλίας. Κανένας Ἕλληνας δάσκαλος δέν θά ἦταν δυνατόν ποτέ νά ζημιώσει τίς ἀθῶες ψυχές τῶν μαθητῶν του λόγῳ ὀκνηρίας ἤ λόγῳ ὁποιασδήποτε προφάσεως.

Η΄. Ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία ἀρνί τοῦ αἰσώπειου μύθου;

Γιά νά γίνει κατανοητό ποιά τακτική δέν πρέπει νά ἐφαρμοσθεῖ ποτέ στήν περίπτωση τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ μαθήματος θρησκευτικῶν, καί πώς ἄν ποτέ ἐφαρμοσθεῖ πρέπει νά τήν ἀποκρούσουμε πάσῃ θυσίᾳ, θά παραθέσουμε σέ νεοελληνική ἀπόδοση τόν ὑπ΄ ἀριθμ. 221 μύθο τοῦ Αἰσώπου ὁ ὁποῖος ἔχει τήν ἐπιγραφή <<Λύκος καί ἀρήν>>, δηλαδή «λύκος καί ἀρνί»:

«Ἕνας λύκος εἶδε ἕνα ἀρνί νά πίνει νερό ἀπό κάποιο ποτάμι καί ἀποφάσισε νά βρεῖ κάποια καλή δικαιολογία γιά νά τό κατασπαράξει. Ἔτσι στάθηκε παραπάνω καί τό κατηγοροῦσε, ὅτι θολώνει τό νερό καί δέν τόν ἀφήνει νά πιεῖ. Κι ἐκεῖνο τοῦ ἐξήγησε, ὅτι πίνει μόλις ἀκουμπώντας τά χείλη του στό νερό. Εἶδε ὁ λύκος ὅτι ἡ πρόφασή του ἀπέτυχε νά φέρει ἀποτέλεσμα, καί τοῦ εἶπε: «ὅμως πέρυσι ἔβρισες τόν πατέρα μου». Κι ὅταν τό ἀρνί τοῦ ἀπάντησε ὅτι πέρυσι δέν εἶχε κἄν γεννηθεῖ, τοῦ εἶπε ὁ λύκος: «ἐάν ἐσύ εἶσαι ἰκανό νά ἀποδεικνύεις τό δίκιο σου, αὐτό δέν θά μ΄ ἐμποδίσει νά σέ φάω.» Ὁ μῦθος αὐτός δηλώνει, ὅτι ὅσους ἔχουν τήν πρόθεση νά ἀδικήσουν, οὔτε ἡ δίκαιη ἀπολογία εἶναι ἰκανή νά τούς σταματήσει.»

Τό δύσμοιρο ἀρνί τοῦ αἰσώπειου μύθου ἀπέδειξε ἐπανειλημμένως τήν ἀθωότητά του στόν λύκο, ἀλλ΄ ἐκεῖνος, ἀφοῦ ἐξάντλησε ὅλες τίς πιθανές δικαιολογίες, κατέφυγε στήν ὠμή καί ἀπροκάλυπτη βία.

Τό δίκαιο αἵτημα τῆς διατηρήσεως καί τοῦ ἐμπλουτισμοῦ τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας στά ἑλληνικά σχολεῖα τό ἔχουν ἀποδείξει περίτρανα μέ σειρά δημοσιευμάτων ἔγκριτοι θεολόγοι, κληρικοί καί λαϊκοί, ἀλλά καί νομικοί διεθνοῦς κύρους, προστατεύεται δέ καί ἀπό τήν ἑλληνική καί διεθνῆ νομοθεσία καί νομολογία. Τυχόν ἀπόφαση ἀπαγορεύσεως, νοθεύσεως ἤ κατά τόν ὁποιονδήποτε τρόπο συρρικνώσεως τῶν ἐν λόγῳ μαθημάτων θά σημάνει βίαιη ἐπιβολή ἀδικίας. Θά ἀντιμετωπίσουμε πλέον συνειδητή αὐθαιρεσία, ἡ ὁποία θά ἀποσκοπεῖ σέ ἀπ΄ εὐθείας καταπάτηση τῶν δικαιωμάτων τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν. Τέτοιου εἴδους ἐγχειρήματα, θά λάβουν ὡς ἀπάντηση τόν ἀνυποχώρητο ἀγώνα τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν μελῶν τοῦ μυστικοῦ σώματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας Του.

Ζωηφόρος