Άγιοι Κυπριανὸς καί Ιουστίνη (2 Οκτωβρίου)

ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΣΤΙΝΗ

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Στις 2 Οκτωβρίου η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη του Ιερομάρτυρος Κυπριανού και της Παρθενομάρτυρος Ιουστίνης. Ο Κυπριανός ήταν μάγος, δηλαδή διώκτης του Χριστού και υπηρέτης των δαιμόνων. “Δαιμόνων ήν θεραπευτής και διώκτης Χριστού πικρότατος” (άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος). Έκανε όμως το έργο αυτό όχι συνειδητά, αλλά από άγνοια, επειδή νόμιζε ότι δεν υπάρχει ανώτερος και ισχυρότερος από τον διάβολο. Όταν αργότερα κατάλαβε, εξ αιτίας κάποιου περιστατικού, που θα διηγηθούμε παρακάτω, ότι ο Χριστός είναι πιο δυνατός και νικά και καταισχύνει τον διάβολο, τότε έκαψε τα μαγικά του βιβλία, βαπτίστηκε και στην συνέχεια χειροτονήθηκε, αλληλοδιαδοχικά, Διάκονος, Ιερεύς και Επίσκοπος. Μάλιστα αξιώθηκε να χύση και το αίμα του για τον Χριστό και γι’ αυτό ονομάζεται Ιερομάρτυς. Από υπηρέτης του σκότους και του ψεύδους έγινε κήρυκας του Φωτός και “μέγας της αληθείας αγωνιστής”.

Η Ιουστίνη ήταν “μία παρθένος από άρχοντας και επισήμους, γνησία νύμφη του Χριστού, άγαλμα έμψυχον, αφιέρωμα ασύλητον, ιερόν απαραβίαστον, κήπος κλεισμένος και σφραγισμένος, πηγή που εφυλάσσετο μόνο για τον Χριστό” (άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος). Αυτήν, που ήταν σε όλα απόρθητη και σεμνή, ερωτεύθηκε ένας ειδωλολάτρης και επειδή ήταν αδύνατο να την κάνη δική του, εσκέφτηκε έναν τρόπο σατανικό για να μπορέση να την αποκτήση. Παρακάλεσε τον Κυπριανό να της αλλάξη τα μυαλά με τις μαγείες του και να την φέρη κοντά του. Ο Κυπριανός που είχε κάνει κι’ άλλα τέτοια, το θεώρησε εύκολο πράγμα, αφού πίστευε ότι η δύναμη των δαιμόνων είναι ακατανίκητη. Όμως παρά τις προσπάθειές του, αυτή την φορά απέτυχε. Η Ιουστίνη με την καθαρότητα της ζωής της και την δύναμη της προσευχής της έδιωχνε τους δαίμονες, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να την βλάψουν στο ελάχιστο. Γύρισαν νικημένοι και ντροπιασμένοι και δήλωσαν στον Κυπριανό ότι δεν μπορούν τίποτε να κάνουν, αφού η κοπέλα αυτή προστατεύεται από δύναμη ανώτερη από την δική τους. Το γεγονός αυτό συγκλόνισε τον Κυπριανό και έγινε η αιτία να εγκαταλείψη τα είδωλα και την μαγεία, να γνωρίση και να βιώση την ζωή της Εκκλησίας και έτσι να απαλλαγή από την καταδυνάστευση του διαβόλου και να αισθανθή την πραγματική ελευθερία, “τήν ελευθερία των τέκνων του Θεού”.

Όποιος υπηρετεί τον Χριστό και τηρώντας τις εντολές Του προσπαθεί να νικήση και να μεταμορφώση τα πάθη του, αυτός ελευθερώνεται από την τυραννία των παθών και του διαβόλου και αποκτά την εσωτερική ελευθερία, που είναι και η αληθινή ελευθερία. Άλλωστε το έργο της Εκκλησίας είναι να καταργήση τα έργα του διαβόλου. Ο Χριστός, το δεύτερον πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, έγινε και τέλειος άνθρωπος, για να λυτρώση τον άνθρωπο από την καταδυναστεία του διαβόλου και του θανάτου.

Η ενασχόληση με την μαγεία υποδουλώνει τον άνθρωπο στον διάβολο. Βέβαια, όσοι ασχολούνται με την μαγεία υποστηρίζουν ότι υπάρχει λευκή και μαύρη μαγεία, καλά και κακά πνεύματα. Όμως αυτό δεν ισχύει, αφού σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας δεν υπάρχουν καλοί και κακοί δαίμονες, αλλά οι δαίμονες είναι όλοι κακοί. Στην αρχή ήσαν άγγελοι, αφού ο Θεός δεν δημιούργησε το κακό. Λόγω της υπερηφάνειάς τους, “εξέπεσαν της ουρανίου φρονήσεως”, απέβαλαν την αϋλία, απόκτησαν υλική παχύτητα και έγιναν νεκρά πνεύματα, που νεκρώνουν όσους τους πλησιάζουν. Σύμφωνα με την Πατερική διδασκαλία υπάρχουν πονηρά και πονηρότερα πνεύματα. Είναι οι λεπτότεροι δαίμονες που πολεμούν την ψυχή του ανθρώπου δια των λογισμών, των επιθυμιών κ.λ.π. και οι υλικότεροι που πολεμούν ιδιαιτέρως το σώμα με τα σαρκικά πάθη, ώστε με τον τρόπο αυτό να αιχμαλωτισθή η ψυχή.

Σήμερα είμαστε μάρτυρες πολλών εκδηλώσεων σατανισμού και σατανολατρείας. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει πολλά είδη μαγείας, που μπορούν να χωριστούν σε τρία βασικά: 1) στον λεγόμενο σατανισμό, με τον οποίον οι άνθρωποι έρχονται σε επικοινωνία με τους δαίμονες, 2) στην οιωνοσκοπία, κατά την οποίαν εξετάζουν τα ζώα, τα πουλιά, τον ήλιο το φεγγάρι κ.λ.π., για να διακρίνουν το μέλλον των ανθρώπων και 3) στην αστρολογία με την οποία ασχολούνται δυστυχώς πάρα πολλοί άνθρωποι, αφού προβάλλεται και από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και αναφέρεται παραπλανητικά ως επιστήμη, ενώ στην πραγματικότητα είναι μαντική τέχνη. Επιστήμη είναι η αστρονομία που είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό.

Πολλοί επισκέπτονται τους αστρολόγους και άλλους διαφόρους μάγους από περιέργεια, άλλοι για να λύσουν, όπως νομίζουν, κάποια προβλήματά τους και άλλοι πάλι για να μάθουν το μέλλον. Πρέπει όμως να γνωρίζουμε ότι ο διάβολος δεν λύνει, αλλά αντίθετα δημιουργεί πολλά προβλήματα και προξενεί πολλούς και ποικίλους πειρασμούς, και ότι κανείς δεν γνωρίζει το μέλλον παρά μόνο ο Θεός. Η Εκκλησία είναι εκείνη που δίνει απάντηση σε όλα τα μεγάλα θέματα που απασχολούν τον άνθρωπο, και λύνει όλα του τα προβλήματα και κυρίως τα λεγόμενα υπαρξιακά, όπως είναι ο σκοπός της ζωής, το μυστήριο του θανάτου, η ύπαρξη κολάσεως και παραδείσου κ.λ.π. Και ο βασικός λόγος που πολλοί συνάνθρωποί μας πέφτουν θύματα των σατανιστών, των πνευματιστών, των μάγων, είναι η άγνοια της ζωής της Εκκλησίας και του πλούτου της Ορθοδόξου Παραδόσεως, καθώς και η έλλειψη εμπιστοσύνης στην αγάπη και την πρόνοια του Τριαδικού Θεού. Έχουμε ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί μια ζωντανή και πλούσια παράδοση και εμείς δυστυχώς την αγνοούμε ή αλαζονικά την περιφρονούμε και περιφερόμαστε σαν νηστικοί επαίτες ζητώντας να τραφούμε από τα ύποπτα παρασκευάσματα της υποκουλτούρας και τα ξυλοκέρατα της αμαρτίας.

Στις ημέρες μας παρατηρείται και τούτο. Υπάρχει μια μαγική αντίληψη για όλα τα θέματα. Ο άνθρωπος θέλει να λύνη όλα του τα προβλήματα με μαγικό τρόπο, χωρίς να θέλη να καταβάλλη καμμιά προσπάθεια και κανένα κόπο. Ακόμη και τα Μυστήρια της Εκκλησίας τα αντιλαμβάνεται σαν μαγικές τελετές, που λύνουν όλα όσα τον απασχολούν χωρίς την δική του συμβολή και τον προσωπικό του αγώνα. Ο διάβολος εκδιώκεται με την προσευχή “ονόματι Ιησού μάστιζε πολεμίους”, την βίωση των Μυστηρίων της Εκκλησίας και την εν χάριτι άσκηση. Δηλαδή με τον προσωπικό αγώνα για μεταμόρφωση των παθών και απόκτηση προσωπικής κοινωνίας με τον προσωπικό Θεό της Εκκλησίας.

Η εμπιστοσύνη στην αγάπη και την πρόνοια του Θεού και η βίωση της ζωηφόρου παραδόσεως της Εκκλησίας χαρίζει την δυνατότητα της απαλλαγής από την τυραννία των παθών, την καταδυναστεία του διαβόλου και τον φόβο του θανάτου.

«Εκκλησιαστική Παρέμβαση»Οκτώβριος 1998