30 Ιουν 2010

Στέργιος Ν. Σάκκος , Το όνομα του Παύλου

Πρίν κλείσει τόν κύκλο τῶν ἡμερῶν του ὁ Ἰούνιος, προβάλλει τή μορφή τοῦ κορυφαίου ἀποστόλου Παύλου. Ἀπό τή γιγάντια προσωπικότητα αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ ὁποίου ἡ λαλιά ἀκούστηκε ὅπου φυτρώνει ἡ ἐλιά -δηλαδή σ᾿ ὅλη τήν περιοχή πού βρέχεται ἀπό τή Μεσόγειο- ἕνα μονάχα στοιχεῖο θά σχολιάσουμε, τό ὄνομά του. Τό παραδίδει ἡ ἱστορία μέ τρεῖς μορφές: Σαούλ, Σαῦλος, Παῦλος.

Αὐτά τά τρία ὀνόματα ἀποκαλύπτουν τρία ξεχωριστά προσόντα: τήν ἰουδαϊκή καταγωγή καί θρησκεία, τήν ἑλληνική παιδεία καί διανόηση, τή ρωμαϊκή ὑπηκοότητα. Τοῦτα τά προσόντα μαζί μέ τά ἄλλα ἐξαιρετικά φυσικά χαρίσματα τοῦ Παύλου, τά ὁποῖα ἐπένδυσε τό ἅγιο Πνεῦμα, τοῦ ἐξασφάλισαν τίς προϋποθέσεις γιά νά ἀνταποκριθεῖ στήν κλήση τοῦ Θεοῦ «τέθεικά σε εἰς φῶς ἐθνῶν», νά ὑποτάξει «πᾶν ὕψωμα ἐπαιρόμενον... εἰς τήν ὑπακοήν τοῦ Χριστοῦ».

Ὑψηλότερη βαθμίδα γιά τήν προσέγγιση στόν Θεό, ἀπό ἐκείνη στήν ὁποία ἀνέβαζε τόν ἄνθρωπο ἡ ἰουδαϊκή θρησκεία, δέν ὑπῆρχε. Καί ὁ Σαούλ εἶχε τό προνόμιο νά ἀνήκει στόν περιούσιο, στόν ἐκλεκτό λαό τοῦ Θεοῦ. «Ἑβραῖος ἐξ Ἑβραίων» καί μάλιστα ζηλωτής φαρισαῖος κατεῖχε τήν ἀποδεκτή λατρεία, τίς ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ καί τίς προφητεῖες γιά τόν ἀναμενόμενο Μεσσία. Ὅλα αὐτά, μάλιστα, τά δίδασκε ὡς ραββίνος.

Λόγιος, κάτοχος τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καί παιδείας καθώς εἶχε γεννηθεῖ στήν πολυάνθρωπη καί ἐμπορική Ταρσό τῆς Κιλικίας, ὅπου κυριαρχοῦσε ὁ Ἑλληνισμός, ὁ Σαούλ ἐξελληνίσθηκε. Αὐτό δηλώνει τό ὄνομά του Σαῦλος. Ἡ ἑλληνική γλώσσα ἦταν τότε παγκόσμια καί ἡ ἑλληνική διανόηση εἶχε ἤδη δώσει τά καλύτερα δείγματά της. Μέ τό ἐφόδιο αὐτό ὁ Σαῦλος εἶχε πρόσβαση ὄχι μόνο στούς Ἑβραίους καί στούς προσηλύτους, πού ἔρχονταν στή συναγωγή, ἀλλά καί σ᾿ ὅλο τόν πολιτισμένο κόσμο.

Ὁ τίτλος τοῦ ρωμαίου πολίτη, περιζήτητος γιά τήν ἐποχή, ἔδωσε στόν Παῦλο τή δυνατότητα νά κινεῖται μέ ἄνεση μέσα στήν ἀπέραντη ρωμαϊκή αὐτοκρατορία. Ἐν ὀνόματι τῆς ρωμαϊκῆς του ὑπηκοότητας ἀπολαμβάνει τήν ἰδιαίτερη φροντίδα τοῦ ρωμαίου χιλιάρχου στά Ἰεροσόλυμα καί σώζεται ἀπό τόν ἑβραϊκό φανατισμό στό δικαστήριο τῆς Καισάρειας, ὅπου «Καίσαρα ἐπικαλεῖται». Ἔτσι κατορθώνει νά ἁλιεύσει ψυχές γιά τόν Χριστό ἀκόμη καί ἀπό τήν «Καίσαρος οἰκίαν».

Στά τρία ὀνόματα τοῦ Παύλου τυπικά ἀλλά καί οὐσιαστικά συμφιλιώνονται, ἐξαγνίζονται καί ἀξιοποιοῦνται οἱ τρεῖς μεγάλες δυνάμεις τῆς ἐποχῆς του: Ἰουδαϊσμός, Ἑλληνισμός, ρωμαϊκή ἐξουσία. Ὅ,τι καλό ὑπῆρχε σ᾿ αὐτές τό ἀξιοποίησε καί τό ἔθεσε στήν ὑπηρεσία τῆς ἀνθρωπότητας ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν καί ἡ Ἐκκλησία. Ἄν ἤθελε νά τό θυμηθεῖ καί νά τό προσέξει αὐτό ἡ σύγχρονη Εὐρώπη, θά ἔπρεπε νά ζητήσει συγγνώμη ἀπό τόν πνευματικό της πατέρα. Νά πετάξει τά «σκύβαλα», πού στό πέρασμα τῶν εκοσι αἰώνων σώρευσε, καί νά ξαναγυρίσει στήν πίστη ὅπου ἐκεῖνος τήν ὁδήγησε. Αὐτό θά ἦταν τό πιό θετικό βῆμα γιά τήν πραγματική εὐημερία καί τήν ἀληθινή ἑνότητα τῶν λαῶν.

(Στέργιος Ν. Σάκκος, ομότιμος καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης)

Δημήτριος Νατσιός, Εν αναμονή της θρυαλλίδας

«Ουκ εστι των έξω της πόλεως εχθρών κρατήσαι πριν αν τους εν αυτή τη πόλει κολάσητε εχθρούς»
Δημοσθένης

Ακούγεται, «η μυστική βοή τους έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων» γράφει ο Καβάφης. Ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί η ελληνική κοινωνία. Το ποδόσφαιρο και η προσμονή των θερινών διακοπών καταπαύουν, κατασιγάζουν προς ώρας την οργή και την σωρευμένη αγανάκτηση. Όταν όμως έλθει το φθινόπωρο και ο δαπανηρός χειμώνας, τι θα συμβεί; Όταν θα πολιορκείται το σπιτικό από λογαριασμούς, πετρέλαια και φροντιστήρια παιδιών, οι οικονομικοί χαλκάδες και οι πνιγηρές αλυσίδες που απελπίζουν τον κόσμο, ποιος εγγυάται την ηρεμία; Τότε θα ξεβραστεί η πραγματική κρίση, θα βιώσουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. «Τα ακαθαρτότερα στοιχεία» της κοινωνίας που επιπλέουν τόσα χρόνια «εν είδει εξαφρίσματος» (=αφρός) επί της επιφανείας, που κυβερνούν φλυαρούν και κλέπτουν ασυστόλως την Ελλάδα» (Ροΐδης) είναι τα πρώτα που, θα κριθούν και θα καταδικαστούν. Φαύλοι και ευτελείς πολιτικοί, δημοσιογράφοι – σαλιγκάρια που εξυμνούν την εξουσία, τηλεπώνυμα νούμερα, διαφθορείς του λαού, ψευτοεπιχειρηματίες δανειοσυντήρητοι λυμεώνες του δημόσιου χρήματος, γι’ αυτούς έρχεται δριμύς ο χειμών. «Ει μη ταχέως απολλώμεθα ουκ αν εσώθημεν», αν δεν καταστραφούμε «ταχέως», δεν θα σωθούμε, λέει ο αρχαίος λόγος. Διακόσια χρόνια μετά την απελευθέρωση το ελληνικό κράτος, το κράτος της εξάρτησης, της οικογενειοκρατίας, του θεσιθηρισμού των «ημετέρων», της στυγνής κομματοκρατίας, της περιφρόνησης των «πατρίων», πτωχεύει, χρεοκοπεί πολιτικά, πνευματικά, οικονομικά. Ήλθε, μάλλον, η ώρα της κοινωνικής, της λαϊκής επανάστασης. Ο βρώμικος, ο ρυπαρός αφρός που επικάθησε στην επιφάνεια της πατρίδας και την κατέστρεψε, θα οδηγηθεί στην φυσική του κατάληξη: στον υπόνομο.

Αυτό νομοτελειακά θα συμβεί, όλοι το προβλέπουν. (Το σεσηπός σύστημα όταν καταρρέει, προσφεύγει για να εκτονωθεί η δυσφορία, στο γνωστό κουτοπόνηρο τέχνασμα: προκήρυξη βουλευτικών εκλογών. Δύο μήνες βατραχομυομαχίες, δημοκοπίες, ψεύδη και υποκρισίες. Μάλλον τελείωσε η νομιμοφανής εξαπάτηση του λαού. Μειώθηκαν εξάλλου δραματικά οι ολιγόφρενοι οπαδοί και οι αφοσιωμένοι ζητωκραυγαστές. Ως γνωστόν «ζη χύτρα, ζη φιλία»).

Η χρεοκοπία, «το δυστυχώς επτωχεύσαμεν» υπάρχει κατ’ ουσίαν προ πολλού. Αναβλήθηκε για λίγο, διότι οι Προστάτιδες Δυνάμεις – συμμορίες τύπου ΔΝΤ, τρόικας και Ε.Ε. έδωσαν παράταση ζωής στον εν ληθάργω Βαλκάνιο παρία για να «κλείσουν» κάποια θέματα. Ο προθυμότατος Γ.Α.Π. και η αμερικανοειδής παρέα του που καμώνονται τους κυβερνήτες, επείγονται, κατ’ εντολήν, να:

Πρώτον: Προδώσουν και παραδώσουν την Μακεδονία. Είναι έτοιμοι, ερήμην του λαού, να διαπράξουν την ανηθικότερη, την αισχρότερη διαχρονικώς και παγκοσμίως πολιτική πράξη. Ανταλλάσουν με το μελάνι μιας υπογραφής και με τα φαρισαϊκά «φιλικά» χτυπήματα στην πλάτη, ποταμούς αίματος για την ελευθερία της Μακεδονίας. Πού ακούστηκε κράτος, κρατίδιο και ανθυποκρατίδιο να παραχωρεί, χωρίς στρατιωτική ήττα, την μισή του ιστορία; Τα χαζοχαρούμενα, ευτυχισμένα Αμερικανάκια δεν νοιάζονται, τους ενδιαφέρουν οι χαιρέκακοι έπαινοι των ισχυρών. Ο λαός όμως δεν βλέπει, δεν προβλέπει την επερχόμενη καταστροφή. Την επομένη της επαίσχυντης υπογραφής, το κρατίδιο των Σκοπίων, «χωμένο κάτω από τα σκέλια των Τούρκων», θα απαιτεί όλη τη Μακεδονία, εφ’ όσον θα είναι ο μοναδικός και «νόμιμος» κάτοχος του ονόματος. Είχε γράψει κάποτε ο Ουράνιος Ιωαννίδης, πρώην υπουργός Παιδείας της Κυπριακής Δημοκρατίας, κάτι το εξαιρετικό. Το αντιγράφω: «Η ιστορία, εξ ορισμού είναι μια συμφωνία μεταξύ των νεκρών, των ζωντανών και των αγέννητων. Και αφού είναι τριμερής η συμφωνία δεν μπορεί ν’ αλλάξει εν απουσία των δύο μερών, των νεκρών και των αγέννητων». Η ιστορία της Μακεδονίας ανήκει στα γεγονότα της ελληνικής ιστορίας. Και τα γεγονότα δεν αλλοιώνονται με τετρομαγμένες υπογραφές. (Η λέξη γεγονότα είναι μετοχή παρακειμένου του ρήματος, γίγνομαι. Σημαίνει αυτά που έχουν συμβεί).

Δεύτερον: Να παραδοθεί, στο λυσσασμένο σκυλί που ενδύθηκε τώρα την οθωμανική δορά, η Κύπρος. Ο Γ.Α.Π. ένθερμος υποστηρικτής του κακοποιού σχεδίου Ανάν, ο Χριστόφιας πειθήνιο ενεργούμενό του, ο περίεργος αυτός Δρούτσας, φραγκολεβαντίνος ολκής… πού θα βρεθεί καλύτερη συγκυρία για να αλωθεί το πολύπαθο νησί;

Τρίτον και τέταρτο: Αιγαίο και Θράκη. Τι να γράψεις και τι να αναλύσεις. Αισχρόν εστί και λέγειν και γράφειν.

Βαυκαλίζουν τον λαό με κενές ελπίδες, για έξοδο από την κρίση. Ψεύδονται και εξαπατούν. Μπορεί να πανηγύριζαν οι ημέτεροι υπάλληλοι του Δ.Ν.Τ. για τα δάνεια, όμως μια ματιά στην ιστορία μας αποκαλύπτει ότι οι τέσσερις πτωχεύσεις της Ελλάδας ήταν άμεσες συνέπειες δανειοδότησης υπό άκρως δυσμενείς όρους. Στο εξαίρετο, δυσεύρετο βιβλίο «Η ξενική εξάρτησις κατά την διαδρομήν του νεοελληνικού κράτους (1821-1945)», ο Τάσος Λιγνάδης σημειώνει τα εξής:

«Τρία έτη μετά την σύναψιν των δυο δανείων της Ανεξαρτησίας (1824-1825) ακολουθεί η πρώτη πτώχευσις της Ελλάδος (1827). Μετά την χορήγησιν του δανείου των 60.000.00 φρ. εις τον Όθωνα, σημειούται η δευτέρα πτώχευσις (1843). Τρία έτη μετά την σύναψιν του δανείου του 1890 έχομεν την τρίτην πτώχευσιν (1893). Τέλος, μετά τα μεγάλα δάνεια της αποκαταστάσεως των προσφύγων, επακολουθεί η τετάρτη πτώχευσις (1932). Εάν συγκρατήσωμεν εις την μνήμην τους πολιτικούς λόγους, οι οποίοι ωδήγησαν και εις την σύναψιν των δανείων και εις τα πτωχεύσεις, ήτοι την δυνατότητα να μετατρέπεται το οικονομικόν χρέος της Ελλάδος εις χρέος πολιτικής υποδουλώσεως, αντιλαμβανόμεθα την όλην, όσον και μοιραίαν, συμπεριφοράν ενός απλού φαινομένου, του οποίου τα συμφέροντα των ξένων και η συνακόλουθος υποκριτική ιστοριογραφία ηθέλησαν να το εμφανίσουν δια λόγους ευεξήγητους ως σύνθετον.

Η Ελλάς κατεδικάσθη να πληρώνη τα δάνειά της δι’ άλλων δανείων κα τούτο εξησφάλισε ες αεί και την ανάγκην εξαρτήσεως και την μόνιμον πτωχευτικήν συμπεριφοράν της χώρας. Εν κατακλείδι δε πρέπει να προστεθή ότι η Ελλάς υπήρξε το μόνον εκ των ευρωπαϊκών κρατών, το οποίον υπέστη δ ι π λ ω μ α τ ι κ ό ν έ λ ε γ χ ο ν της οικονομίας του και το μόνον κράτος εις όλον τον κόσμον, το οποίον υπεχρεώθη να καταβάλη και το αρχικόν ονοματικόν κεφάλαιον και τον αρχικόν ονοματικόν τόκον. Τα εκ της δανειοδοτήσεως υπάρξαντα αναμφιβόλως πλεονεκτήματα ωχριούν ενώπιον του φόρου αίματος, τον οποίον ηναγκάσθη να καταβάλη η Ελλάς, διά να κατορθώση να υπάρξη ως «ελεύθερον» κράτος. Η τελευταία αυτή φράσις αφιερούται εις το ρομαντικόν ψεύδος του φιλελληνισμού, το οποίον έχει αντικατασταθεί εις τας ημέρας μας, από την θεωρίαν περί ευρωπαϊκής συνειδήσεως, η οποία υποκρύπτει τον επενδεδυμένον κίνδυνον της μονοπωλιακής επικρατήσεως και την μέσω τρίτων «ευγενών» φορέων οικονομικήν αποικιοποίησιν της Ελλάδος».

Ας προσεχθεί η αραιογραμμένη -και στο πρωτότυπο -φράση. Διπλωματικός έλεγχος της οικονομίας, δηλαδή υποδούλωση και γονάτισμα στα κελεύσματα των ξένων. Αναβολή της πτώχευσης, κολακείες και χαζοχαρούμενες γαλιφιές μέχρι να υπογραφούν οι προδοσίες. Στη συνέχεια οι προδότες είναι άχρηστοι. Δεν θα προλάβουν όμως. Το μείγμα είναι εκρηκτικό. Αναμένεται η θρυαλλίδα…

Νατσιός Δημήτρης, δάσκαλος-Κιλκίς

antibaro.gr/node/1710

Μόσχα- Συνεδρίαση της Μόνιμης Επιτροπής για τη συναίνεση και τη συνεργασία του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών

Στις 30 Ιουνίου 2010 στις εγκαταστάσεις του ξενοδοχέιου Ντανίλοφσκαγια της Μόσχας άρχισε η συνεδρίαση της Μόνιμης Επιτροπής για τη συναίνεση και τη συνεργασία του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, στην οποία συμμετείχαν εκπρόσωποι των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, των προτεσταντικών και αγγλικανικών «Εκκλησιών» από διάφορες χώρες του κόσμου.

Στην εναρκτήρια ομιλία του ο Πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνας τόνισε τη σημασία του διαχριστιανικού διαλόγου και κάλεσε στην επανεξέταση του προτύπου των διεκκλησιαστικών σχέσεων:

«Για αυτό το λόγο πρέπει να καταφύγουμε στην κληρονομιά της Αρχαίας Εκκλησίας, να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τον τρόπο διασφάλισης της εκκλησιαστικής ενότητας την τότε εποχή. Από την άλλη πλευρά, από τα αποστολικά ακόμα χρόνια, ήταν διαδεδομένη η έκφραση lex orandi est lex credendi, η οποία προσδιόρισε την αμοιβαία σχέση μεταξύ προσευχής και πίστης. Αυτό είναι, το οποίο πολύ συχνά γίνεται σήμερα πέτρα σκανδάλου για τους χριστιανούς και μαρτυρεί τη λησμονιά αυτής της παλαιοχριστιανικής αρχής, τη μετάβαση του ενδιαφέροντος από την πίστη και την προσευχή σε κάποιους άλλους παράγοντες, οι οποίοι έχουν μόνο μια έμμεση σχέση με τους σκοπούς και στόχους του χριστιανικού κηρύγματος. Έτσι στην προσπάθειά τους να προσελκύσουν το ενδιαφέρον του κοινού οι ορισμένοι διαχριστιανικοί οργανισμοί άρχισαν να χρησιμοποιούν πλέον τη γλώσσα των σύγχρονων μέσων μαζικής ενημέρωσης, η οποία από τη μια πλερά είναι κατανοητή πλήρως από τη σύγχρονη κοινωνία, όμως από την άλλη δεν έχει μέσα της τίποτε εκείνο, το οποίο θα αποδεικνύει το ιδιαίτερο χαρακτήρα της χριστιανικής κοσμοαντίληψης και τις αξίες αυτής. Επομένως ταυτιζόμαστε δήθεν με τους άλους θεσμούς της κοινωνίας των πολιτών για να γίνουμε ένα από τους πολλούς πρωταγωνιστές της κοινωνικής και πολιτικής διαδικασίας. Η χριστιανική κοινότητα πρέπει να κατέχει μια γλώσσα, η οποία να είναι κατανοητή από την κοινωνία και ταυτόχρονα να περιλαμβάνει κάποιο στοιχείο κριτικής, το οποίο να τη διακρίνει από τη γλώσσα των κοινωνικών κινημάτων και οργανισμών. Με άλλα λόγια, οι χριστιανοί δεν πρέπει να συμμορφώνονται με τα κοινωνικά ρεύματα και πρότυπα, αλλά σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο, να κρατάνε με εμμονή τὰς παραδόσεις ἃς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου εἴτε δι’ ἐπιστολῆς ἡμῶν (Β΄Θεσ. 2. 15).

Η διαχριστιανική συνεργασία διατρέχει ιδιαίτερο κίνδυνο από τη φιλελευθεροποίηση των κανόνων της χριστιανικής ηθικής, την οποία ορισμένα ρεύματα μέσα στο σύγχρονο Προτεσταντισμό προσπαθούν να παρουσιάσουν ως νέο, «ανθρωπιστικό» πρότυπο του χριστιανικού κηρύγματος. Για τους ορθοδόξους η άποψη σύμφωνα με την οποία τα ηθικά ιδεώδη του Ευαγγελίου χαρακτηρίζονται ως προϊόντα της περασμένης εποχής, τα οποία δεν ισχύουν δήθεν καθόλου στις μέρες μας, είναι απαράδεκτη. Αυτό αφορά και στα θέματα της θεολογίας και της εκκλησιαστικής πράξης, το νόημα και ο σκοπός των οποίων μέσα από αυτή την προοπτική δεν είναι πια να φέρουν τους ανθρώπους στον Θεό, αλλά περιορίζονται στη λεγόμενη «ανθρωποποίηση» του εκκλησιαστικού βίου, ο οποίος πλέον συμμορφώνεται αποκλειστικά με τα πρότυπα του «κόσμου τούτου», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Μητροπολίτης Ιλαρίωνας.

Εν συνεχεία ακολούθησε η συζήτηση σχετικά με τα επίκαιρα θέματα των διεκκλησιαστικών σχέσεων.

Απαντώντας σε διάφορες ερωτήσεις ο Μητροπολίτης Ιλαρίωνας τόνισε τη σημασία του θεολογικού διαλόγου στις ημέρες μας, όταν το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών επικοινωνεί με τη γλώσσα των ΜΜΕ. Για να μην περιορίζεται η συζήτηση για τις ηθικές αξίες του χριστιανισμού στη συζήτηση των ηθικών ζητημάτων ως πολιτιστικών φαινομένων, πρέπει να γυρίσουμε στις βιβλικές αρχές και στην κληρονομιά της αρχαίας Εκκλησίας. Τελευταία οι Ορθόδοξοι όλο και περισσότερα βρίσκουν κοινά σημεία επαφής στα θέματα της ηθικής με τους Ρωμαιοκαθολικούς, ενώ οι φιλελεύθερες απόψεις για την ηθική που επικρατούν σε ορισμένες προτεσταντικές κοινότητες γίνονται αφορμή για την αμφισβήτηση της χριστιανικής ταυτότητας αυτών των κοινοτήτων.

Να σημειωθεί ότι οι εργασίες της Μόνιμης Επιτροπής για τη συναίνεση και τη συνεργασία του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών θα συνεχιστούν έως τις 3 Ιουλίου.

mospat.ru

Να παραμείνουν οι σταυροί στις σχολικές αίθουσες επιδιώκει η ιταλική κυβέρνηση


Ρώμη - Έφεση σε απόφαση του ΕΔΑΔ

Η κυβέρνηση της Ιταλίας άσκησε έφεση σε απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ), προκειμένου να ανατραπεί η απαγόρευση παρουσίας σταυρού στις σχολικές αίθουσες.

Οι δικαστές στο Στρασβούργο είχαν κρίνει το 2009 ότι ο σταυρός μπορεί εύκολα να ερμηνευθεί από τους μαθητές όλων των ηλικιών ως θρησκευτικό σύμβολο, σύμβολο που μπορεί να ενοχλήσει μαθητές άλλων θρησκευμάτων ή άθεους.

Από την πλευρά της, η Ιταλία δήλωνε ότι ο σταυρός αποτελεί και σύμβολο της χώρας.

Την Τετάρτη η ιταλική κυβέρνηση άσκησε έφεση στην απόφαση. Εάν χάσει θα πρέπει όλα τα θρησκευτικά σύμβολα να απομακρυνθούν από τις σχολικές αίθουσες.

Η οριστική απόφαση των δικαστών του Στρασβούργου, σε μερικούς μήνες, θα είναι δεσμευτική για την Ιταλία και ως δικαστική απόφαση που παίρνει τη μορφή νομολογίας μπορεί να εφαρμοστεί στα 47 κράτη μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Στην υπόθεση αυτή περίπου δέκα χώρες έχουν το ρόλο «τρίτου μεσολαβητή».

«Οι χώρες έχουν το δικαίωμα να προσδιορίζονται σε σχέση με μια θρησκευτική κληρονομιά» δήλωσε ο σύμβουλός τους, ο καθηγητής του αμερικανικού δικαίου Τζόζεφ Ουέιλερ, λέγοντας ότι το σύμβολο του σταυρού υπάρχει σε σημαίες και νομίσματα.

Στο δικαστήριο του Στρασβούργου είχε προσφύγει αρχικά η Ιταλίδα μητέρα Σόλιε Λάουτσι, η υπόθεση της οποίας είχε απορριφθεί από τη Δικαιοσύνη της χώρας της.

Ο συνήγορός της Νικόλα Παολέτι είχε υποστηρίξει ότι «στα σχολεία που είναι δημόσια τα παιδιά πιστεύουν ότι το κράτος ταυτίζεται με αυτήν την πίστη και, αν δεν είναι καθολικών πεποιθήσεων, μπορεί να αισθάνονται μειονότητα και να υποφέρουν».

Το δικαστήριο έκρινε τότε ότι η παρουσία του σταυρού στα δημόσια σχολεία είναι «αντίθετη με το δικαίωμα των γονιών να αναθρέψουν τα παιδιά τους σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους και με το δικαίωμα των παιδιών στην ελευθερία της έκφρασης».

Newsroom ΔΟΛ – 30/06/2010

news.in.gr/world/article/?aid=1231050478

Ολόκληρο το βίντεο από τη «λειτουργία» στο Βατικανό (29/06/2010) με την παρουσία της Αντιπροσωπείας του Οικουμενικού Πατριαρχείου

Η Πατριαρχική αντιπροσωπεία αποτελούνταν από τον Μητροπολίτη Σασίμων Γεννάδιο, γραμματέα της Μικτής Επιτροπής Θεολογικού Διαλόγου Ορθόδοξου Εκκλησίας και Ρωμαιοκαθολικών και αντιπροέδρου της Κεντρικής Επιτροπής του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, τον Επίσκοπο Αριανζού Βαρθολομαίο, βοηθό επίσκοπο της Μητροπόλεως Γερμανίας και το διάκονο Θεόδωρο Μεϊμάρη εκ του Πατριαρχείου.

Δείτε σχετικά και:

-Βατικανό – Πατριαρχική αντιπροσωπεία και στη «λειτουργία» των Αγίων Πέτρου και Παύλου (29/06/2010)

-Βατικανό – Πατριαρχική αντιπροσωπεία στον εσπερινό των Αγίων Πέτρου και Παύλου (28/06/2010)

-Αντιπροσωπεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Βατικανό για την εορτή του Αποστόλου Πέτρου

Η τραγικότητα των Αιρετικών

ΠΡΩΤΟΠΡ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Μ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ

Η ΤΡΑΓΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

«αιρετικόν άνθρωπον... παραιτού»

Πολλές ερμηνείες έχει λάβει ο όρος «αιρετικός» από τους ερμηνευτές, και μάλιστα τους νεωτέρους, στο χώρο της Κ. Διαθήκης. Υπάρχει όμως και η συγκεκριμένη σημασία, που έλαβε ο όρος στη γλώσσα των Αγίων Πατέρων, στη γλώσσα της Ορθοδοξίας. Για τους αγίους Πατέρας μας «αιρετικός» σημαίνει: διαστρεβλωτής της πίστεως, της αποκεκαλυμμένης Αληθείας, του θεόθεν δεδομένου τρόπου σωτηρίας. Αίρεση δε, είναι αλλοτριωμένη εκδοχή του Προσώπου του Σωτήρος Χριστού, που δεν μπορεί να οδηγήσει στη σωτηρία, στη θέωση, τον άνθρωπο και να λυτρώσει από το κακό τον κόσμο....

Οι άγιοι Πατέρες, γνήσιοι θεολόγοι

Για να κατανοήσουμε την τραγικότητα, μέσα στην οποία ζουν και κινούνται οι αιρετικοί, πρέπει να δούμε το διαμετρικά αντίθετό τους μέγεθος, δηλαδή τους αγίους Πατέρες, στο κύριο έργο τους, την θεολογία. Βέβαια ο εγκλωβισμένος στα κοινωνιολογικά σχήματα των καιρών μας θα σπεύσει εδώ να διαμαρτυρηθεί, μη μπορώντας να εννοήσει, ότι όλο το έργο των Πατέρων, σε κάθε εποχή, είναι θεολογία. Γιατί ενωμένοι με το Θεό αντιμετωπίζουν οι Πατέρες όχι μόνο τα προβλήματα της πίστεως, αλλά και όλης της ζωής. Θεό - Αλήθεια προσφέρουν, αντιμετωπίζοντας κρίσεις δογματικές, αλλά Θεό - Αλήθεια προσφέρουν ποιμαίνοντας τα πνευματικά τους τέκνα και οδηγώντας τα στα πλαίσια της εν Χριστώ ζωής, που είναι η αγιοπνευματική κοινωνία. Οι Άγιοι Πατέρες θεολογούν πάντα με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Γίνονται πρώτα δοχεία και Ναοί του Πνεύματος, με την άσκησή τους και τον πνευματικό τους αγώνα, και καταξιώνονται να γίνουν Πνευματοκίνητοι, Θεοκίνητα στόματα του Λόγου και χείρες του Πνεύματος. Η θεολογία τους είναι, έτσι, έκφραση των μυστικών εμπειριών τους. Εκφράζουν αυτό, που το Πνεύμα αποκαλύπτει μέσα τους, σκορπίζουν γύρω το φως Του. Λέγουν αυτό, που βλέπουν, στη φωτισμένη και θεοφόρο καρδιά τους. Δεν είναι, λοιπόν, οι στοχαστές και φιλόσοφοι του κόσμου, οι διανοητές - όπως λέμε. Ο στοχασμός μας δεν μπορεί ποτέ να γίνει Θεολογία. Μένει φιλοσοφία, μεταφυσική, αναζήτηση ανθρώπινη.

Η Θεολογία των Πατέρων είναι το αποτέλεσμα της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος μέσα τους. Αυτό ομολογεί ένας από τους λίγους, που δίκαια πήραν το όνομα του Θεολόγου της Εκκλησίας, ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Δεν είναι του καθενός, να φιλοσοφεί γύρω από το Θεό. Δεν είναι του καθενός. Αυτό το πράγμα δεν είναι τόσο φθηνό και ταπεινό... Δεν είναι του καθενός, παρά μόνο των δοκιμασμένων και όσων έχουν προχωρήσει στη θεωρία (δηλαδή στη θέα του Θεού) και που προηγουμένως έχουν καθαρισθεί και στην ψυχή και το σώμα, ή τουλάχιστον καθαρίζονται τώρα». Οι άγιοι Πατέρες έχουν κάθε δικαίωμα να λέγουν: «έδοξε τω Πνεύματι τω Αγίω και ημίν» χωρίς τον παραμικρό κίνδυνο να κατηγορηθούν για έπαρση.

Όπως εντελώς φυσικά και απροσποίητα διεκήρυξαν οι Αγιορείτες Ησυχαστές στον Τόμο του 1341: «Ταύτα υπό των Γραφών εδιδάχθημεν, ταύτα παρά των ημετέρων Πατέρων παρελάβομεν, ταύτα δια της μικράς εγνώκαμεν πείρας...». Η ταπεινοφροσύνη τους φαίνεται στο «μικράς». είναι όμως αναγκασμένοι να μιλήσουν και για την δική τους θεοπτική εμπειρία.

Οι Αιρετικοί, οι αθεράπευτοι «θεραπευτές»

Η αίρεση δεν είναι απλά λογικό λάθος, ούτε οι αιρετικοί απλώς αστοχούν στην εύρεση της αλήθειας. Στην περίπτωσή τους συμβαίνει κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Κατά το γράμμα γνωρίζουν την Γραφή, κατά τρόπο -πολλές φορές- εκπληκτικό. Τους λείπει όμως κάτι ουσιαστικό και η έλλειψή του τους διαφοροποιεί ριζικά από τους Πατέρες. Τους λείπει η αγιοπνευματική εμπειρία των Πατέρων. Ο εσωτερικός φωτισμός του Πνεύματος. Γιατί δεν έχουν περάσει την θεραπεία της Εκκλησίας. Μπορεί ηθικά να είναι (εξωτερικά) ανεπίληπτοι. Δεν έχουν όμως μέσα τους το Πνεύμα. Δεν βλέπουν, λοιπόν, όσα βλέπουν εν Πνεύματι οι Πατέρες. Μπορεί διανοητικά να είναι εκπληκτικά ανεπτυγμένοι. Είναι πράγματι γεγονός, ότι όλοι οι μεγάλοι αιρετικοί εντυπωσιάζουν με την πολυγνωσία και «σοφία» τους! Ακόμη και σήμερα... Δεν έχουν όμως καθαρή την καρδιά, ούτε έχουν μεταβληθεί σε ναούς του Αγίου Πνεύματος. Η αίρεση προϋποθέτει κακή ή ανύπαρκτη θεραπεία. Γι’ αυτό για τους αιρετικούς η Θεολογία είναι διανοητική - επιστημονική υπόθεση, λογικό και συλλογιστικό παιχνίδι. Η εμπειρία της θεώσεως, που καταξιώνει τους Πατέρες, είναι αυτό, που τους λείπει. Γι’ αυτό ο αιρετικός δεν μπορεί να διακρίνει στο κρίσιμο σημείο την αλήθεια από την πλάνη. Γιατί δεν βλέπει μέσα του την αλήθεια, δεν την γνωρίζει στην καρδιά του. Δεν έχει το όχημα της «νοεράς προσευχής» και γι’ αυτό δεν μπορεί να φτάσει στον «δοξασμό», που είναι η αποκάλυψη της «πάσης αληθείας» από το Άγιον Πνεύμα. Εδώ ακριβώς αποκαλύπτεται και η τραγικότητα όλων των αιρετικών, και προ πάντων των αιρεσιαρχών. Αφώτιστοι οι ίδιοι, ζητούν να φωτίσουν. Αθεράπευτοι οι ίδιοι, ζητούν να θεραπεύσουν. Άθεοι οι ίδιοι, ζητούν να θεολογήσουν. Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε τους αιρετικούς με ψευτογιατρούς και τσαρλατάνους, που απατούν. Αλλ’ είναι κάτι χειρότερο: είναι γιατροί, που προσφέρουν δολοφονική θεραπεία, που σκοτώνει τον άνθρωπο αιώνια. Είναι φαρμακοποιοί, που κυκλοφορούν φάρμακα δηλητηριασμένα - αλλοιωμένα, που είναι επικίνδυνα για την δημόσια υγεία, και όχι την σωματική, αλλά την πνευματική και αιώνια.

Η διαφορά στα πράγματα

Ακολουθώντας την πατερική θεώρηση της αιρέσεως, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε την φθοροποιό δύναμή της στην ιερή υπόθεση της σωτηρίας μας. Μέσα στην άμβλυνση των πνευματικών μας αισθητηρίων, πολύ συχνά τοποθετούμε τη διαφορά Ορθοδοξίας και αιρέσεων σε επίπεδο λεκτικών ή τυπικών παραλλαγών. Αυτό οδηγεί στην ελαχιστοποίηση της διαφοράς και στην εντύπωση, ότι η διαφωνία είναι για ασήμαντα πράγματα, που μπορούν εύκολα με κάποια καλή διάθεση να θεραπευθούν. Και τούτο συμβαίνει, γιατί συνήθως νοούμε τους εαυτούς μας ως Ορθοδόξους και παραβάλλουμε τους ετεροδόξους προς τους εαυτούς μας. Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, ότι διακρίνουμε περισσότερες ομοιότητες από διαφορές! Αν δούμε όμως τις αιρέσεις από πλευράς πραγματικότητος πατερικής και αντιπαραθέσουμε στην ετεροδοξία της εποχής μας τους Αγίους μας Πατέρες, τότε θα διαπιστώσουμε, ότι πρόκειται για διαφορά πραγμάτων και όχι λέξεων. Πρόκειται για διαφορά πρωταρχικά θεραπευτικής μεθόδου. Η πνευματικότητα της Ορθοδοξίας γεννά Αγίους Πατέρες, ενώ η «πνευματικότητα» των αιρέσεων σπείρει τον όλεθρο. Γι’ αυτό οι Άγιοι Πατέρες θα μένουν πάντα τα «πάγχρυσα στόματα του Λόγου», που θα καλούν όχι μόνο τους αιρετικούς και ετεροδόξους, αλλά και μας τους κατ’ όνομα μόνο ορθοδόξους, στην γνήσια εν Χριστώ θεραπεία, που οδηγεί στον δοξασμό και την αληθινή Θεολογία.

“ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ”

(Απάνθισμα κηρυγμάτων από την

«ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ» των ετών 1980 και 1983)

ΠΡΩΤΟΠΡ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Μ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

29 Ιουν 2010

Ο Οίκουμενισμός χωρίς μάσκα


Άρχιμ. Χαραλάμπους Βασιλοπούλου

Ο Οίκουμενισμός χωρίς μάσκα

‘Από τήν διαφωτιστικήν καί άξιόλογον προσφοράν τού άειμνήστου άγωνιστοϋ Κληρικοϋ πατρός Χαραλ. Βασιλοπούλου «Ο ΟΙκουμενισμός χωρίς μάσκα», βιβλίον Ιδιαίτερα έπίκαιρον εις τάς πονηρά ς ήμέρας μας, φιλοξενούμε μόνον τήν είσαγωγήν καί τό τελευταϊον Κεφάλαιον τού βιβλίου πρός ένημέρωσιν καί άφύπνισιν καί τών εύσεβών .

Τί είναι Οίκουμενισμός

Καί τώρα θά έρωτήσης, άναγνώστα, τί είναι ό Οικουμενισμός; Ποιό είναι τό «πιστεύω» τού Οίκουμενισμού; Πού στηρίζεται; Ποίοι κρύβονται πίσω του; Τί έπιδιώκει καί τί μέσα χρησιμοποιεί;Στά σοβαρά αύτά έρωτήματα θά σού δοθή άπάντησις, διά τού παρόντος βιβλίου.

Θά πρέπει όμως, προηγουμένως καί άπό τήν άρχή, νά ξεκαθαρίσωμε κάπως τά πράγματα, ώστε νά γνωρίζης περί τίνος άκριβώς πρόκειται. Πρέπει νά βρίσκεσαι άπό τήν άρχή στό κέντρο Τού νοήματος τού μεγάλου τούτου ζητήματος, ώστε νά μπορέσης εύκολα νά παρακολουθήσης έπειτα, βήμα πρός βήμα, όλες τις συγκλονιστικές άποκαλύψεις τού όλεθρίου σκοπού, πού έπιδιώκει καί τών καταχθονίων καί σατανικών μέσων, πού χρησιμοποιεί ό Οίκουμενισμός.

‘Ο Οικουμενισμός είναι ένα Κίνημα παγκόσμιον τού Διεθνούς Σιωνισμού καί έχει ώς μοναδικόν σκοπόν τήν πολιτικήν Καί θρησκευτικήν Κατάκτησιν τής Οίκουμένης! Στά μάτια όμως τού Κόσμου φαίνεται, ότι ό Οίκουμενισμός είναι Κίνημα παγκόσμιον, διά τήν πολιτικήν, οίκονομικήν καί τήν θρησκευτικήν ένωσιν τής άνθρωπότητος.

‘Εκ πρώτης, βεβαίως, όψεως, διά τούς άγνοούντας τά πράγματα, ό σκοπός αύτός τής ένώσεως τής άνθρωπότητος φαίνεται καλός καί ώφέλιμος. Καί τούτο, διότι στόν Οίκουμενισμό έπιφανειακά κυριαρχεί τό σύνθημα τής ειρήνης, πού τό λαχταρούν όλοι. Κυριαρχεί τό σύνθημα τής ένότητος, Πού τό θέλουν οι πάντες.

Μιλούν άκόμη κατά κόρον γιά άγάπη. Καί Ποιός δέν τήν Θέλει τήν άγάπη! ‘Αλλά ή άγάπη τού Οίκουμενισμού είναι άπάτη. Δέν ξεκινά άπό τόν πόνο γιά τόν συνάνθρωπο, όπως τόν έδίδαξε ό Χριστός, άλλά άπό τό μϊσος, τήν ίποκρισία καί τό ψέμμα, διά τήν ύποταγήν τών πάντων.

Γι’ αύτό, ένώ άκοϋμε νά μιλούν γιά ένότητα, γιά εΙρήνη, γιά άγάπη, γιά συνεργασία οικονομική καί κοινό νόμισμα, έν τούτοις βλέπομε άπό τήν άλλη μεριά τήν έντασι, τήν όξυνσι, τήν καλλιέργεια διαφορών, διενέξεων καί μίσους. Παρατηρούμε διπλωματική δραστηριότητα γιά τήν καταβαράθρωσι καί έξαφάνισι τών μικρών καί άδυνάτων Κρατών.

‘Αλλά δέν θά έπεκταθούμε έδώ περισσότερο, γιά τήν σατανική άλυσίδα τών σκοτεινών δυνάμεων, πού προπαρασκευάζουν μυστικά τήν καταστροφή τών ‘Εθνών καί Ιδιαίτερα τών ‘Ορθοδόξων Χριστιανικών Κρατών. αύτό άς τό έξετάσουν άλλοι άρμοδιώτεροι καί άς λάβουν τά μέτρα τους. εμέϊς, έδώ, Θά σταθούμε μόνον στόν Θρησκευτικό Οίκουμενισμό.

Τί είναι ό σημερινός θρησκευτικός Οίκουμενισμός!

‘Ο θρησκευτικός Οίκουμενισμός τής σήμερον είναι Κίνησις, διά τήν ένωσιν τών αίρετικών Όμολογιών τής Δύσεως μετά τής ‘Ορθοδοξίας κατ’ άρχάς καί εΙς δεύτερον στάδιον διά τήν ένωσιν όλων τών θρησκειών εις ένα τερατώδες κατσκεύασμα, εΙς μίαν Πανθρησκείαν. Τελικόν όμως σκοπόν έχε νά έξαφανίση, μέσα σ’ αύτό τό χωνευτήρι, τόν Χριστιανισμόν καί ιδίως τήν Όρθοδοξίαν, πού κατέχει τήν Άλήθειαν. Σκοπεύει δέ εις τήν τελική φάσι τού σκοτεινού του σχεδίου νά άντικαταστήση τήν λατρεία τού ένός Θεού, μέ τήν λατρεία τού Σατανά!

Αύτό φαίνεται έκ πρώτης όψεως άπίστευτο. Καί όμως, αύτό κυρίως έπιδιώκει ό πολυδαίδαλος μηχανισμός τής Οικουμενικής Κινήσεως, διά τήν δραστηριότητα τής όποιας τόσον συχνά άκούμε στις ήμέρες μας νά γίνεται λόγος.‘Ο Οίκουμενισμός, όπως άποδεικνϋεται άπό στοιχεϊα σοβαρά καί άδιάσειστα, πού θά διαβάσης, άναγνώστα, στή συνέχεια, εΙναι ένα σατανικό κατασκεύασμα τών σκοτεινών Δυνάμεων. Είναι μιά μεγάλη, φοβερή καί τρομερή αίρεσις ή μάλλον παναίρεσις. Είναι μία σύνθεσις θρησκειών, φιλοσοφιών καί παραδόσεων σέ μιά τραγελαφική ένότητα.

Είναι μία δολία πλάνη, καταστρωμένη μέ σατανικό σχέδιο, ή δποία ύποστηρίζει, ότι πουθενά δέν ύπάρχει ή μοναδική, ή άπόλυτος, ή ένιαία ‘Αλήθεια. Ούτε καί στήν ‘Ορθοδοξία!

“Ετσι ό Οίκουμενισμός καταντά ένα τέρας, πού καταβροχθίζει τά πάντα. Καταντά ένα καμίνι, πού προσπαθέϊ νά χωνέψη καί συγκεράση όλες τίς θρησκεϊες. Είναι ένας νεώτερος αίρετικός Συγκρητισμός, πού ύπόσχεται νά λύση όλα Τά Προβλήματα! ‘Ο δέ Θεός γιά τόν Οίκουμενισμό, εΙναι ένας άόριστος Θεός, πού δέχεται έξ ίσου τήν λατρείαν όλων τών θρησκειών.

Γιά τόν Οίκουμενισμό δέν ύπάρχει προσωπικός Θεός. ‘Ο Οίκουμενισμός δέν πιστεύει τίποτε, άλλά καί τίποτε δέν άπορρίπτει στό άνακάτεμα καί στή νέα σύνθεσι τής θρησκείας, τήν όποίαν έπιδιώκει νά κατασκευάση. Δέν ύπάρχουν γιά τόν Οικουμενισμό Θρησκείες καί Πατρίδες. Μέ τρόπο έπιδέξιο καί δήθεν γιά λόγους ειρηνικής συνεργασίας προβάλλει έμμεσα τό σύνθημα: «Κάτω τά σύνορα!!».

“Ολα, λοιπόν συνθλίβονται, άφομοιώνονται καί έξαφανίζονται στό άβυσσαλέο στόμα τού Οίκουμενισμού.

‘Ο Οίκουμενισμός είναι μιά φοβερή λαίλαψ, πού προετοιμάζεται νά ξεθεμελιώση, όπως φαντάζεται, τήν «Μίαν, Άγίαν, Καθολικήν καί Άποστολικήν Έκκλησίαν» τού Χριστού. Είναι άγριος τυφών τών δυνάμεων τού σκότους, πού συγκεντρώνει τήν καταστροφική του μανία έναντίον κυρίως τής ‘Ορθοδοξίας, μέ τόν σκοτεινό του πόθο νά τήν έκμηδενίση καί νά τήν άφανίση.

Καί τούτο, διότι γνωρίζει, ότι μόνη ή ‘Ορθοδοξία κρατέϊ άνόθευτη τήν ‘Αλήθεια καί Μόνη αύτή μπορει νά σώση τόν άνθρωπο. «Τις πέτρες τίς πετούν στις καρυδιές, πού έχουν καρύδια», έλεγε παραστατικά ό Κολοκοτρώνης.

“Ετσι καί ό Οικουμενισμός χτυπα τήν ‘Ορθοδοξία, διότι αύτή έχει άξια, κατέχει τόν θησαυρόν τής ‘Αληθείας.

‘Αλλά, ένώ είναι τόσον τρομερά τά σχέδια τού Οίκουμενισμού, έν τούτοις τά κρύβει έπιμελέστατα κάτω άπό ένα άριστοτεχνικό μανδύα άθωότητος. “Ολα προχωρούν μέ μελέτη, μέ σύστημα, μέ όργάνωσι.

‘Ο Οίκουμενισμός, σήμερα, είναι ή έξέλιξις τού φοβερούσχεδίου τών όργάνων τού Σατανά στό πιό κρίσιμο σημείο.Μέ τόν Οίκουμενισμό, χτυπούν σήμερα, μέ ολας των τάς δυνάμεις, τήν ‘Εκκλησία τού Χριστού σί άσπονδοι καί δόλιοι έχθροί της. Σκοτεινές δυνάμεις καί άόρατα έπιτελεία έχουν συγκεντρώσει τά πυρά τους στό σκοπό αύτό. Πόλεμος γίνεται. Καί πόλεμος μεγάλος, πού δυστυχώς οί πολλοί δέν τόν έχουν κάν πάρει είδησι.

“Ολοι οί έχθροί τού Χριστού, ένωμένοι κάτω άπό ένα άόρατο έπιτελείο, πού κρύβεται Πίσω άπό ώραίες λέξεις, σοβαροφανείς όργανισμούς καί ένωτικά συνθήματα άπάτης, δουλεύουν ήμέρα καί νύχτα, γιά νά άφανίσουν τήν Άγίαν Του Έκκλησία, νά νοθεύσουν τήν ‘Αλήθεια, πού μάς άπεκάλυψε ό Θεάνθρωπος καί νά ματαιώσουν έτσι τήν σωτηρία τού άνθρώπου,νά βάλουν δέ στή θέσι τού Χριστού, ώς άρχηγό τού κόσμου,τόν διάβολο «ώστε ατόν εις τόν Ναόν τού Θεού ώς Θεόν καθίσαι άποδεικνύντα έαυτόν, ότι έστί Θεός» (Β’ Θεσ. β’ 4).

Αι δυνάμεις τού σκότους έθεσαν τελευταίως σέ ένέργεια όλα τά μέσα, γιά νά μπορέσουν νά ξεθεμελιώσουν τήν Έκκλησία τού Χριστού. Γενική, λοιπόν, έπίθεσι έπιχειρούν έναντίον τής ‘Εκκλησίας έφ’ όλων τών μετώπων κάτω άπό τήν άθώα έπωνυμία τού Οίκουμενισμού.

‘Ο Οίκουμενισμός, μέ λίγα λόγια, είναι ένα καταχθόνιον παγκόσμιον Κίνημα πολιτικόν καί θρησκευτικόν, μέ σκοπόν τήν υποταγήν τής άνθρωπότητος κάτω άπό μίαν παγκόσμιον Κυβέρνησιν... καί τήν ένωσιν όλων τών Θρησκειών εις μίαν Πανθρησκείαν, ώστε νά έξαφανισθή ό Χριστιανισμός, νά έξαφανισθή ή σώζουσα Όρθόδοξος πίστις καί νά λατρεύεται στό τέλος, άντί τού άληθινού Θεού, ό Σατανάς!

Τό καθήκον τών Έλλήνων

Τί πρέπει νά κάνωμε τώρα έμεϊς οΙ “Ελληνες έναντίον αύτών τών ζοφερών σχεδίων τού Οίκουμενισμού; Εχομε Ιερό καθήκον καί έπιτακτική ύποχρέωσι νά κρατήσωμε άκηλίδωτη τήν Όρθόδοξον Πίστιν μας άπό τούς πνιγηρούς άνέμους τών Οίκουμενιστών. ‘Εχομε Ιερό χρέος νά άγωνισθούμε ύπέρ τής ‘Εκκλησίας μας. Διότι δέν πρέπει ποτέ νά ξεχνάμε, ότι ή ‘Ορθοδοξία είναι τό κέντρον καί ή ούσία της δυνάμεως τού ‘Ελληνικού ‘Εθνους. ‘Η ‘Ορθοδοξία είναι ή Πανίσχυρη σπονδυλική στήλη τού Γένους μας.

Τό Έλληνικόν ‘Έθνος μέ τήν ‘Ορθοδοξία έμεγαλούργησε,έθριάμβευσε καί έφθασε στόν κολοφώνα τής δόξης. Μέ τήν πίστι στήν ‘Ορθόδοξο ‘Εκκλησία καί μέ τήν δύναμί της άποτίναξε βαρβαρικούς ζυγούς, συνέτριψε ύπερφιάλους, σκληρούς τυράννους καί άπέκτησε τόν ζείδωρο τής ‘Ελευθερίας άνεμο.

‘Ισχύς, δύναμις καί κραταίωμα τής Φυλής μας εΙναι ή Άγία μας ‘Εκκλησία. Μέ αύτήν ζή ό Λαός μας. Μέ αύτήν άναπνέει καί γιγαντούται. Δέν θά ύπήρχε σήμερα τό ‘Ελληνικό ‘Εθνος, έάν δέν ήταν βαθειά ριζωμένο στήν άσάλευτη Όρθοδοξία. ‘Εάν όμως άπομακρυνθή άπό τούς κρουνούς τής θείας δυνάμεώς της, θά άφανισθή...

Στόν άφανισμό αύτό μάς όδηγεί ό σημερινός Οίκουμενισμός, ό όποιος προσπαθει νά άποκόψη τις ρίζες τής Φυλής μας άπό τήν Ζωοδότειρα ‘Ορθοδοξία.

Τό πρώτο, λοιπόν, καθήκον ήμών τών ‘Ελλήνων είναι ν’ άντιτάξωμε πείσμονα άντίστασι στόν θανάσιμον τούτον έχθρόν. Καθήκον όλων μας είναι νά άρνηθούμε τήν είδωλολατρεία, πού εισάγει ό Οίκουμενισμός. Νά μήν έπιτρέψωμε στούς προσηλυτιστάς έχθρούς τής πίστεώς μας νά καταδολιεύουν τήν θρησκευτική καί έθνική μας ένότητα. Καθήκον μέγα καί εύθύνη μοναδική έχομε, νά διαδώσωμε παντού τήν Όρθοδοξία. Καλούμεθα, σήμερα, ν’ άναλάβωμε τήν έκπλήρωσι τής υψίστης άποστολής μας, πού είναι νά φέρωμε τό άληθές μήνυμα τής έν Χριστώ άπολυτρώσεως καί άποκαλύψεως στήν σύγχρονη άνθρωπότητα.

Νά γίνωμε φωτοδότες τού άνεσπέρου φωτός τού Κυρίου σ’ έκείνους πού.έχουν έγκλωβισθή στό έρεβος τής αίρέσεως καί σ’ όλους όσους δηλητηριάζει ή Λερναία “Υδρα τού Οίκουμενισμού.

Πρέπει, έμεϊς σί “Ελληνες, νά έχωμε πάντα στό νού μας, ότι ή Θεία Πρόνοια μάς διάλεξε γιά αύτήν τήν Οίκουμενική άποστολή, τής έπανόδου στήν ‘Ορθοδοξία τών άποσχισθέντων έξ Αυτής. Καί άλλοίμονό μας άν, άντί αύτού, αύτοκτονήσωμε μέσα στήν άθεία τού σημερινού Οικουμενισμού! Τό καθήκον τών ‘Ελλήνων είναι νά διαφυλάξουν τήν θεία, τήν μεγάλη, τήν ‘Ιερή Παρακαταθήκη τής Παραδόσεως, άμίαντη, άφθαρτη, άπαραχάρακτη. Κάθε Όρθόδοξος “Ελλην καλείται νά προτάξη τήν άδάμαστη καί άκαταγώνιστη δύναμι τής πίστεώς μας έναντίον τών ύπούλων έχθρών τής ‘Ορθοδοξίας, οι όποίοι μάχονται νά διαστρέψουν τήν ‘Αλήθεια τής Έκκλησίας μας. Κάθε “Ελλην καλείται νά προασπίση τήν πίστιν του, άγωνιζόμενος έναντίον έκείνων, Πού έπιδιώκουν τήν κατάλυσι καί τήν κατάργησι τής ‘Ιεράς Παραδόσεως καί τού Δόγματος τής ‘Αγίας μας ‘Εκκλησίας, μέ αίτιολογικά δόλια καί πλημμυρισμένα άπό άμαρτία.

“Ολοι οι “Ελληνες καλούνται νά όρθώσουν άνάστημα έναντίον έκείνων, πού έπιδιώκουν τήν κατάργησι τών ‘Ιερών Κανόνων έν όνόματι μιάς άμαρτωλής άνακαινίσεως καί άναγεννήσεως τής ‘Εκκλησίας. Οι ‘Ορθόδοξοι Χριστιανοί τής Πατρίδος μας καλούνται νά βροντοφωνάζουν όχι! στούς δολιοφθορείς τής άγιας μας Πίστεως καί τής Πατρίδος, ώ όποίοι συνεργάζονται μέ τόν χριστιανομάχο Οίκουμενισμό. Καθήκον ήμών τών ‘Ελλήνων είναι νά ζούμε μέσα στήν ζωογόνο Πνοή τής ‘Ορθοδοξίας, σύμφωνα μέ τόν Νόμον τού Θεού, χωρίς νά ξεφεύγουμε, ούτε κεραία άπό τά άπαραχάρακτα όρια τής ‘Εκκλησίας. Νά καταγγέλωμε άκόμη τούς έχθρούς τής ‘Εκκλησίας. Νά έπισημαίνωμε τις φθοροποιές ξενοκίνητες δυνάμεις τού σκότους, άρνούμενοι διάλογο μέ τόν άθεο Οίκουμενισμό.

Καί όταν θά παλεύωμε γιά τήν πίστι μας έναντίον Σιωνιστών, Μασώνων, Χιλιαστών, Παπικών, Προτεσταντών, άθέων νά ένθυμούμεθα μέ Ιερό ρίγος, ότι τό “Αγιον καί Ίερόν Εύαγγέλιον έγράφη εις τήν ‘Ελληνική γλώσσα. Αι Οίκουμενικαί Σύνοδοι συνεκροτήθησαν όλες σέ έλληνικό έδαφος καί τά Δόγματα διετυπώθησαν Έλληνιστί.

Νά ένθυμούμεθα, ότι τό Έλληνικόν “Εθνος έδωσε γιγάντια άναστήματα πίστεως: “Ελληνες ήσαν οί μεγάλοι Πατέρες καί διδάσκαλοι τής Οίκουμένης. “Ελληνες ήσαν σί περισσότεροι “Αγιοι Μάρτυρες, ‘Οσιοι, ‘Ομολογηταί καί έγκρατευταί.

Ή ‘Ελλάς έκράτησε άνόθευτη τήν ‘Ιερά Παράδοσι καί τήν ‘Ορθοδοξία. Τό Έλληνικόν “Εθνος έστειλε τούς Ίεραποστόλους στήν ‘Ανατολή, στήν Δύσι, στό Νότο καί στό Βορρά καί διέδωσε τήν Πίστιν τού Χριστού στήν ‘Ασία, στήν Εύρώπη καί στήν ‘Αφρική. Μετελαμπάδευσε τό Φώς τού Χριστού στους Σλαύους τού Βορρά. Δέν ύπάρχει μεγαλυτέρα δύναμις, γιά τό ‘Ελληνικό “Εθνος, άπό τήν εύλογία αύτή τού Θεού.Διά τούτο πάς “Ελλην πρέπει νά έπαγρυπνή καί νά μάχεται μέ όλας του τάς δυνάμεις, γιά τήν ‘Ορθοδοξία. Νά κτυπά άνελέητα τις ύπουλες προπαγάνδες καί τίς αίρέσεις, πού φέκαρουν διαιρέσεις καί διχασμόν τού ‘Εθνους.

Προσοχή προπαντός άπό τούς καταχθονίους Οικουμενιόλια στάς. Οι Οικουμενισταί είναι έχθροί τής Πατρίδος, χειρότεροι άπό κάθε άλλον έχθρόν καί θά πρέπει νά τεθούν έκτός Νόμου τώρα, προτού, αύριον, νά είναι άργά. Διότι, τό τονίζομεν, χάνοντας τήν Άγίαν Όρθοδοξίαν μας δέν είναι δυνατόν νά ύπάρξωμε πλέον ούτε ώς “Εθνος Έλληνικόν, ούτε ώς Λαός ‘Ελληνικός.

Σύσσωμοι οι ‘Ορθόδοξοι Χριστιανοί διακηρύττομε τήν πίστι μας εΙς τήν Μίαν, Άγίαν, Καθολικήν καί Άποστολικήν Έκκλησίαν. Δηλούμεν δέ μέ ιερή συγκίνησι, ότι τήν άγιωτάτήν την τού Χριστού Έκκλησίαν μας θά κρατήσωμε άμετακίνητη καί τήν Όρθόδοξον Πίστι άπαραχάρακτη, όπως μάς τήν παρέδωσεν ό Κύριος καί οΙ ‘Απόστολοι. Θά μείνωμε μέχρι θανάτου σταθεροί στήν ‘Εκκλησία τού Χριστού, τής όποίας «καί πύλαι ‘Αδου ού κατισχύσουσιν» (Ματθ. ΙΣΤ’ 18). Δέν θά άφήσωμε τήν ‘Ορθοδοξία μας νά τήν βεβηλώση ό έπάρατος Οίκουμενισμός. Βροντοφωνούμε δέ πρός όλας τάς κατευθύνσεις, όιωνι- πως οι Πατέρες μας:

«Αύτη η Πίστις τών ‘Αποστόλων.

Αϋτη ή Πίστις τών Πατέρων.

Αϋτη ή Πίστις τών ‘Ορθοδόξων.

Αύτη ή Πίστις τήν Οίκουμένην έστήριξεν».

(‘Από τό βιβλίον «‘Ο Οίκουμενισμός χωρίς μάσκα», έκδοσις Ε’, ‘Αθήναι 1988).

Antilaloi_apo_toys_aiwnes/431982

Στέργιος Ν. Σάκκος, Απόστολος Παύλος. Σκεύος εκλογής


᾿Ανταγωνιστική στό ἔπακρο ἡ ἐποχή μας· καθημερινό θέμα οἱ ἐπιλογές, οἱ διαγωνισμοί, οἱ ἐξετάσεις σέ ὅλα τά ἐπίπεδα. ᾿Από τόν μαθητή-ὑποψήφιο τῶν ἀνωτέρων καί ἀνωτάτων σχολῶν, μέχρι τόν ἐνήλικα πού ζητᾶ νά προσληφθεῖ σέ κάποια ὑπηρεσία ἤ ἑταιρεία, ὅλοι ἔχουν τήν ἔγνοια ν᾿ αὐξήσουν τά προσόντα, νά συγκεντρώσουν τά μόρια πού θά τούς ἐξασφαλίσουν τήν ἐπιθυμητή ἐκλογή. Μά ἄς στρέψουμε τήν προσοχή μας σέ μία προσωπικότητα πού συγκέντρωνε πάνω της τέτοια προσόντα καί διέθετε τέτοιες προϋποθέσεις, ὥστε νά ἀξιωθεῖ τῆς ἐπιλογῆς τοῦ Θεοῦ. Πρόκειται γιά τόν ἀπόστολο Παῦλο, τόν ὁποῖο ὁ ἴδιος ὁ Κύριος χαρακτήρισε «σκεῦος ἐκλογῆς».

Γοητευμένος ἀπό τήν ἱερή αὐτή προσωπικότητα, μία ἄλλη μεγάλη μορφή τῆς ᾿Εκκλησίας, ὁ ἅγιος ᾿Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος, πού αὐτοχαρακτηρίζεται «ἐραστής τοῦ Παύλου», στήν πρώτη ἀπό τίς ἑπτά ἐγκωμιαστικές ὁμιλίες του γιά τόν ἀπόστολο γράφει· «Δέν θά ἦταν κανείς ἐκτός πραγματικότητος, ἄν ὀνόμαζε τήν ψυχή τοῦ Παύλου λειμώνα ἀρετῶν καί πνευματικό παράδεισο· τόσο πολύ ἀνθοβολοῦσε μέσα στή χάρη, ἀποδεικνύοντας τήν προαίρεση τῆς ψυχῆς του ἰσάξια τῆς χάριτος πού τοῦ δόθηκε».

Πίσω ἀπό τήν ὄντως μεγάλη ψυχή τοῦ Παύλου διακρίνεται ἡ θαυμαστή συνεργασία τῆς φύσεως, τῆς προαιρέσεως καί τῆς θείας χάριτος. ῾Η φύση εἶναι ἡ πρώτη ὕλη τήν ὁποία πρέπει νά ἐπεξεργασθεῖ σωστά ἡ προαίρεση τοῦ καθενός μέ τήν ἑκούσια ἄσκηση. Τήν ἀνθρώπινη προσπάθεια θά ἐπενδύσει στή συνέχεια ἡ θεία χάρη, ἡ ὑπέροχη αὐτή δύναμη ἡ «τά ἀσθενῆ θεραπεύουσα καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα», πού εἶναι ἀπαραίτητη γιά τή συγκρότηση τῶν ἀληθινά μεγάλων, τῶν ἁγίων μορφῶν.

Μέσα στήν Καινή Διαθήκη, ἡ ὁποία κατά τό μεγαλύτερο μέρος της γράφτηκε ἀπό ἤ γιά τόν ἀπόστολο Παῦλο, προβάλλει μεγαλόπρεπα ἡ ἡγετική φυσιογνωμία του. Τίς ἡγετικές του ἱκανότητες ἐπέδειξε ὁ ἀπόστολος ἤδη στήν πρό Χριστοῦ ζωή του, στήν ἐκτός τῆς ᾿Εκκλησίας δράση του. Μέσα στήν ᾿Εκκλησία τά χαρίσματά του ἀξιοποιήθηκαν καί αὐξήθηκαν, καθώς διατέθηκαν στήν ὑπηρεσία τοῦ εὐαγγελίου.

«Καί ᾿Ιουδαῖος ὤν, τά ὑπέρ τήν ἀξίαν ἐποίει δεσμεύων, ἀπάγων, δημεύων», σημειώνει ὁ χρυσορρήμονας. Γνωρίζουμε τόν Σαῦλο ὡς ἕνα ἀπό τά ζωηρότερα μέλη τῆς ἰουδαϊκῆς κοινωνίας, πού ἀντιλήφθηκαν πολύ νωρίς τόν κίνδυνο τόν ὁποῖο διέτρεχε ὁ ᾿Ιουδαϊσμός ἀπό τή νέα θρησκεία τοῦ ᾿Ιησοῦ. Διορατικός καί ὀργανωτικός, ὁρμητικός καί ἀνήσυχος παρατηρεῖ τίς κινήσεις τῶν χριστιανῶν. Βλέπει νωθρούς καί κοντόφθαλμους τούς ἡγέτες τοῦ λαοῦ του, τούς ἀρχιερεῖς καί γραμματεῖς, καί κρίνει πώς πρέπει νά πάρει στά χέρια του τήν ὑπόθεση. ᾿Αξιώνει νά τόν ἐξουσιοδοτήσουν, ὥστε νά ἡγηθεῖ καταδιωκτικοῦ σώματος. Δέν πρέπει νά χαθεῖ χρόνος γιά τήν ἐνασχόληση μέ μεμονωμένα πρόσωπα. Στρατολογεῖ ἐπίλεκτα μέλη. Προγραμματίζει νά ἐγκατασταθεῖ στή Δαμασκό, τήν πρωτεύουσα τῆς Συρίας, ἀπ᾿ ὅπου θά ἐξαπολύσει τά ὄργανά του. Αὐτή τή μέθοδο θά χρησιμοποιήσει κι ἔπειτα ὡς κυνηγός ψυχῶν γιά τόν Χριστό ὁ ἀπόστολος. Θά στήσει τή βάση του σέ μεγάλα κέντρα. ᾿Εκεῖ θά ἱδρύσει τίς πρῶτες ἐκκλησίες κι ἀπό ἐκεῖ θά ἐξαποστείλει ἱεραποστόλους καί διδασκάλους, γιά νά κηρύξουν τό εὐαγγέλιο, νά ἐπεκτείνουν καί νά ἑδραιώσουν τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Τόν συναντοῦμε ἀργότερα ὡς ἀπόστολο πλέον τοῦ Κυρίου στήν πρωτεύουσα τοῦ ἑλληνορωμαϊκοῦ κόσμου, στό «κλεινόν ἄστυ», τήν ᾿Αθήνα. Κάθε ᾿Ασιάτης στή θέση του θά ἔνιωθε μειονεκτικά. ῎Οχι ὅμως ὁ Παῦλος. Αὐτός γνωρίζει νά ἀξιοποιεῖ τήν κάθε εὐκαιρία γιά νά μιλήσει γιά τόν ᾿Ιησοῦ καί τήν ἀνάσταση. Μεταβάλλει σέ ἄμβωνα τό ἐπισημότερο βῆμα τῆς πολιτικῆς, φιλοσοφικῆς καί δικαστικῆς ζωῆς τῶν ᾿Αθηναίων, τόν ῎Αρειο Πάγο! Κι ἔχει τό κήρυγμά του εὐλογημένα ἀποτελέσματα, τίς ἀπαρχές τῆς ἐκκλησίας τῶν ᾿Αθηνῶν.

Πέρασαν χρόνια, κι ὁ Παῦλος μεταφέρεται πάνω σέ ἕνα πλοῖο δέσμιος ἀπό τήν Καισάρεια τῆς Παλαιστίνης στή Ρώμη, τήν πρωτεύουσα τῆς αὐτοκρατορίας κι ὅλου τοῦ κόσμου. Μαζί του ταξιδεύουν κι ἄλλοι δέσμιοι, ἐνῶ ἕνα στρατιωτικό ἄγημα μέ διοικητή τόν ἑκατόνταρχο ᾿Ιούλιο τούς συνοδεύει. ῾Ο ταλαιπωρημένος δέσμιος ἐπιβάλλεται στόν ἑκατόνταρχο ᾿Ιούλιο. ᾿Αλλά καί ὁ καπετάνιος τοῦ πλοίου κι ὅλο τό πλήρωμα καί οἱ εἰδωλολάτρες ἐπιβάτες ἀναγνωρίζουν τήν ξεχωριστή προσωπικότητά του, πού συνδύαζε τό δυναμισμό μέ τήν ἁγιότητα, τήν εὐφυΐα μέ τή σεμνότητα, τήν ἐπιβολή μέ τήν ἁπλότητα. ῾Ο ἄσημος φυλακισμένος ἀποδεικνύεται οὐσιαστικά καπετάνιος γιά τό πλοῖο καί ἑκατόνταρχος γιά τό στράτευμα.

῞Οπου κι ἄν βρισκόταν ὁ Παῦλος, καί σέ χώρους ἔξω ἀπό τήν ᾿Εκκλησία, θά τοποθετοῦνταν ἀσφαλῶς στή θέση τοῦ ἀρχηγοῦ. ῏Ηταν μία προσωπικότητα ἄριστα συγκροτημένη, πολυτάλαντη καί ἡγετική. ῏Ηταν μία σπάνια φυσιογνωμία καί δέν θά ἦταν, βέβαια, ἐφικτό νά τόν μιμηθεῖ ὁ καθένας. Καθώς ὅμως τιμοῦμε τή μνήμη του, ἀξίζει ν᾿ ἀκούσουμε τήν προτροπή τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου, πού τόν ἀγάπησε καί τόν μιμήθηκε στά μέτρα τῶν δικῶν του δυνατοτήτων· «Σπουδάσωμεν πρός τόν ἐκείνου ζῆλον ἐλθεῖν, ἵνα δυνηθῶμεν καί τῶν αὐτῶν ἀγαθῶν ἐπιτυχεῖν»! ᾿Εξάλλου, ὅλοι μας εἴμαστε ἐκλεκτοί Θεοῦ ὡς μέλη τοῦ σώματός του, τῆς ἁγίας ᾿Εκκλησίας του.

῾Η ἐποχή μας, εἶναι γεγονός, δέν διακρίνεται γιά τόν θρησκευτικό ζῆλο. ῎Αλλα πρότυπα θαυμάζει ὁ σημερινός ἄνθρωπος καί γι᾿ ἄλλες ἐπιδιώξεις μοχθεῖ. Συνήθως ἀναλώνεται σέ ἐνδογήινες ἐπιλογές, οἱ ὁποῖες καί συχνά τόν ἀπογοητεύουν. ῾Ωστόσο, ὅσοι πιστοί, δέν πρέπει νά παρασυρόμαστε ἀπό τό ρεῦμα τοῦ κόσμου. Εἴμαστε διαλεγμένοι ἀπό τόν Κύριο! Μποροῦμε καί ὀφείλουμε ὅλοι νά παραδειγματισθοῦμε ἀπό τόν ἀπόστολο Παῦλο, αὐτό τό ἐξαιρετικό «σκεῦος ἐκλογῆς» τοῦ Θεοῦ. ῞Οπου ὁ καθένας μας βρίσκεται, ὅπου τόν ἔταξε ὁ Θεός, νά γίνουμε μιμητές τοῦ Παύλου. Παράδειγμα γιά ὅλους ὁ φλογερός ζῆλος του. Νά θερμανθεῖ καί ἡ δική μας καρδιά ἀπό ἀγάπη πρός τόν Κύριο! Πόσο διαφορετική θά γίνει τότε ἡ ζωή μας!

(Στέργιος Ν. Σάκκος, ομότιμος καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης)

Παναγιώτης Τελεβάντος, Πρέπει να ανακηρυχθεί Πατριαρχείο η Εκκλησία της Κύπρου;

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΚΗΡΥΧΘΕΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ;

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

===================

Ο κ. Νίκος Νικολαίδης, Καθηγητής της Πατρολογίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών και διευθυντής του Γραφείου Διαφωτίσεως των Μητροπόλεων Κύκκου και Ταμασού στη ραδιοφωνική εκπομπή του κ. Ποταμίτη στο ΡΙΚ 3 εξέφρασε μια επιπρόσθετη παράδοξη θέση πέραν των άστοχων του θέσεων για τις διαφορές Ορθοδοξίας και Παπισμού: Εθεσε θέμα ανακήρυξης της Εκκλησίας της Κύπρου σε Πατριαρχείο!!!

Η ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΤΟΥ κ. ΝΙΚΟΛΑΙΔΗ ΣΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ

_______________

Συμβούλευσε τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου, όπως ο ίδιος απεκάλυψε στην εκπομπή, να προχωρήσει σε ανακήρυξη της Εκκλησίας της Κύπρου σε Πατριαρχείο. Και ποιο λόγο πρόβαλε για την κατεπείγουσα και αδήριτη αυτή ανάγκη;

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΤΗ ΣΤΗ ΔΩΔΕΚΑΤΗ ΘΕΣΗ

___________________

Οταν ανεκηρύχθηκε το Αυτοκέφαλο, είπε, η Εκκλησία της Κύπρου κατείχε την έκτη θέση στα πρεσβεία τιμής μεταξύ των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κατείχε την ακριβώς επόμενη θέση μετά τους πέντε προκαθημένους των πρεσβυγενών Πατριαρχείων. Ενώ τώρα, παρατήρησε, από την έκτη θέση η Εκκλησία της Κύπρου εκτοπίστηκε στη δωδέκατη επειδή πολλές εθνικές Εκκλησίες στο μεταξύ κατέστησαν αυτοκέφαλες και ανακηρύχθηκαν σε Πατριαρχεία!

“ΟΥΧ ΟΥΤΩΣ ΕΣΤΑΙ ΕΝ ΥΜΙΝ” !!!

____________

Καταλάβατε ποιο είναι το πρόβλημα πατέρες και αδελφοί; Τα πρωτεία!!! Ποιος ξέρει γιατί ο κ. Νικολαίδης σκέφτεται έτσι; Ποιος ξέρει γιατί συμβούλευσε τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου να ενεργήσει προς αυτή την κατεύθυνση; Και ακόμη πιο σοβαρό: Ποιος ξέρει γιατί ο κ. Νικολαίδης ένιωσε την ανάγκη να ομολογήσει αυτόκλητα δημόσια ότι ο ίδιος έδωσε μια τόσο ασύνετη συμβουλή στον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου; Είναι απλώς καρπός ακρισίας τον οποίο ο ίδιος αφελώς θεωρεί λαμπρή ιδέα ή κρύβει ύποπτη σκοπιμότητα.

Ο ΜΑΚΑΡΙΟΤΑΤΟΣ ΝΑ ΑΠΟΡΡΙΨΕΙ ΤΗΝ ΕΙΣΗΓΗΣΗ

___________________

Σε κάθε περίπτωση ελπίζω διακαώς ότι ο Μακαριότατος και οι άλλοι συνοδικοί μας θα πετάξουν τη συμβουλή του κ. Νικολαίδη στον κάλαθο των αχρήστων εκεί που πρέπει να ρίχνονται χωρίς χρονοτριβή οι αντιευαγγελικές επιδιώξεις για πρωτεία και πρωτοκαθεδρίες.

ΚΑΡΙΚΑΤΟΥΡΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ

_____________

Διερωτώμαι: Δεν αντιλαμβάνεται ο κ. Καθηγητής ότι, αν ο μη γένοιτο, γίνει ποτέ μια τέτοια πρόταση πραγματικότητα θα είναι μια καρικατούρα Πατριαρχείου τώρα που η Κύπρος έμεινε μισή μετά την Τουρκική εισβολή; Και γιατί επελέγη αυτή η χρονική στιγμή για να τεθεί θέμα ανακήρυξης της Εκκλησίας της Κύπρου σε Πατριαρχείο; Λόγω της πανορθόδοξης αίγλης που απέκτησε η Εκκλησία μας επειδή δώδεκα αρχιερείς της με επικεφαλής τον Μακαριότατο παρέθεσαν τράπεζα στον Πάπα στην Αρχιεπισκοπή που την ευλόγησε ο αιρεσιάρχης της Ρώμης; Δεν είναι από μόνη της η αντικανονική στάση της πλειοψηφίας της συνόδου της Εκκλησίας της Κύπρου πειστικότατο τεκμήριο ότι δεν της αξίζει η προαγωγή σε Πατριαρχείο!

ΤΟ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΚΥΠΡΟΥ

________________

Διαφεύγει άραγε του κ. Νικολαίδη ότι το Αυτοκέφαλον της Εκκλησίας της Κύπρου ήταν ουσιαστικά καρπός της αίγλης του μεγάλου Πατέρα και Διδασκάλου της Εκκλησίας Αρχιεπισκόπου Κωνσταντίας Επιφάνιου; Σήμερα ποια αίγλη έχει η Εκκλησία της Κύπρου, που να της δίνει πανορθόδοξο κύρος; Μήπως η διοργάνωση Διαθρησκειακών; Η πρόσκληση στον Πάπα να την επισκεφθεί την Κύπρο για πρώτη φορά στην Ιστορία της; Η εκκοσμίκευση σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής της; Οι επιχειρηματικές της δραστηριότητες; Γιατί, λοιπόν, συμβουλεύει ο κ. Νικολαίδης τους Ιεράρχες μας να επιδιώξουν αναβάθμιση στα πρεσβεία των θρόνων; Δεν θα συνιστούσε προπέτεια, αλαζονεία και ακρισία εκ μέρους των αρχιερέων της Εκκλησίας μας αν τυχόν εισακούσουν την εισήγηση του κ. Νικολαίδη;

“ΟΛΑ ΤΑ ΕΙΧΕ Η ΜΑΡΙΟΡΗ Ο ΦΕΡΕΤΖΕΣ ΤΗΣ ΕΛΕΙΠΕ!”

____________________

Αυτό δα έλειπε ως τοπική Εκκλησία να θέσουμε ένα τόσο άκαιρο αίτημα! Αντί να ζητήσει να υπάρχει εκπροσώπηση από καταξιωμένους θεολόγους (Τσελεγγίδη, Ζήση, Μεταλληνό, Σαράντη, κτλ) στους διαλόγους με τους αιρετικούς, αντί να επιχειρηματολογήσει πειστικά για να ληφθεί απόφαση για έξοδο της Εκκλησίας της Κύπρου από το Παγκόσμιο Συμβούλιο των αιρέσεων γνωστό ως ΠΣΕ, αντί να συμβουλεύσει τον Αρχιεπίσκοπο και τους άλλους συνοδικούς με εμπεριστατωμένο υπόμνημα να καταδικαστούν οι προδοτικές κατά της Ορθοδοξίας συμφωνίες και τα αιρετικά εκκλησιολογικά κείμενα που έχουν υπογραφτεί στη Ραβέννα, την Ελούντα και το Πόρτο Αλέγκρε ο κ. Νικολαίδης θεώρησε φρόνιμο να συμβουλεύσει τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο να ανακινήσει θέμα πρεσβείων και να προωθήσει ανακήρυξη της Εκκλησίας της Κύπρου σε Πατριαρχείο!!!

ΘΛΙΒΕΡΟ ΚΑΤΑΝΤΗΜΑ

___________

Η Εκκλησία της Ελλάδας που αποτελεί ίσως την πιο δυναμική Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ορθοδοξίας ακολουθεί στα πρωτεία τιμής μετά την Εκκλησία της Κύπρου. Παρόλα αυτά δεν ζητά, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση, να ανυψωθεί σε Πατριαρχείο. Και θα εγείρει μια τόσο ασύνετη αξίωση η Εκκλησία της Κύπρου;

ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΘΛΙΒΟΜΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΥΝΕΤΗ ΕΙΣΗΓΗΣΗ

________________

Γνωρίζω τον κ. Νικολαίδη από δεκαετίες και μου κάνει αλγεινεστάτη εντύπωση η ασύνετη του συμβουλή προς το Μακαριότατο, όπως και οι υπόλοιπες άστοχες θέσεις που εξέφρασε στη συνέντευξή του για πλείστα θέματα. Ειλικρινά δεν μπορώ να ερμηνεύσω τη στάση του και γι’ αυτό το θέμα όπως και την προσπάθειά του να γίνει μετά τον γνωστό οικουμενιστή και νεωτεριστή θεολόγο κ. Πιτσιλλίδη ο θεωρητικός της υπεράσπισης της πρόσκλησης που απηύθυνε η Εκκλησία μας στον Πάπα να επισκεφθεί την Κύπρο.

Η Κύπρος πληρώνει Τουρκοκύπριους εκπαιδευτικούς

Τους πληρώνουμε και ... μεταφορικά

Τουρκοκύπριους εκπαιδευτικούς να διδάσκουν σε τουρκόφωνους μαθητές στη Δημοτική και Μέση εκπαίδευση μίσθωσε το υπουργείο Παιδείας!

Σοβαρά ερωτήματα εγείρονται αναφορικά με τη μίσθωση υπηρεσιών Τουρκοκυπρίων εκπαιδευτικών για τις ανάγκες εκπαίδευσης των τουρκόφωνων και αθίγγανων μαθητών της Δημοτικής και της Μέσης Γενικής εκπαίδευσης, δήλωσε ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ελέγχου, βουλευτής του ΔΗΣΥ Γιώργος Γεωργίου.

Σε δηλώσεις μετά τη συνεδρία της Επιτροπής, ο κ. Γεωργίου είπε ότι το πρώτο ερώτημα είναι, «γιατί το Υπουργείο Παιδείας και κατ’ επέκταση το κράτος, έχει μισθώσει υπηρεσίες Τουρκοκυπρίων για παροχή μαθημάτων τουρκικής γλώσσας κατά παράβαση της σχετικής νομοθεσίας και κανονισμών, όπου υπάρχουν εκατοντάδες αδιόριστοι εκπαιδευτικοί Ελληνοκύπριοι, οι οποίοι βάσει των κανονισμών και της νομοθεσίας είναι στον κατάλογο διοριστέων και εκκρεμεί ο διορισμός τους, κατά παράβαση αυτής της διαδικασίας, η οποία εφαρμόζεται».

Το δεύτερο ερώτημα, πρόσθεσε, «είναι κατά πόσο οι εκπαιδευτικοί αυτοί που έρχονται στις ελεύθερες περιοχές από τα κατεχόμενα και δεν είναι μόνιμοι κάτοικοι των ελεύθερων περιοχών έχουν πάρει τα ακαδημαϊκά τους προσόντα από τα ψευδοπανεπιστήμια των κατεχομένων».

«Αν ναι, τότε με βάση την ισχύουσα νομοθεσία και τη μη αναγνώριση των λεγόμενων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στα κατεχόμενα, οι εκπαιδευτικοί αυτοί διδάσκουν χωρίς να έχουν προσόντα», είπε.

Το τρίτο ερώτημα, συνέχισε, αφορά το ότι «αυτοί οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι δεν έχουν τη μόνιμη διαμονή τους στις ελεύθερες περιοχές της Κυπριακής Δημοκρατίας πηγαινοέρχονται από τα κατεχόμενα στη Λεμεσό καθημερινά και η Δημοκρατία ανέλαβε και τα έξοδα διακίνησής τους, κάτι το οποίο δεν υπάρχει για τους Ελληνοκύπριους καθηγητές που διδάσκουν στις ελεύθερες περιοχές της Δημοκρατίας».

«Ρωμιοσύνη»-02/06/2010