>Επί δυόμισι χρόνια ο Σταύρος παρέμενε «φυτό», τώρα χρειάζεται φυσιοθεραπεία, αλλά δεν βρίσκει ανταπόκριση
Της Μαριλένας Παναγή
Μέχρι τον περασμένο Απρίλιο, ο Σταύρος, ένας νέος 27 ετών, έμοιαζε με ένα άψυχο σώμα τοποθετημένο σε ένα κρεβάτι.
Ακίνητος, άκαμπτος και ανέκφραστος, δεν είχε επικοινωνία με το περιβάλλον του. Μισάνοιγε κάποτε το ένα του μάτι ή κουνούσε στιγμιαία το ένα του χέρι, αλλά οι γιατροί υποστήριζαν ότι επρόκειτο για σπαστικές κινήσεις. Για την ακρίβεια, οι γιατροί που τον παρακολουθούσαν από τον Δεκαπενταύγουστο του 2007, όταν είχε εμπλακεί σε τροχαίο δυστύχημα, υποστήριζαν από την αρχή ότι ο Σταύρος θα έχανε τη μάχη για ζωή.
Επί οκτώ μήνες νοσηλευόταν σε κωματώδη κατάσταση στο νοσοκομείο της Λευκωσίας. Μεταφέρθηκε μετά σε κωματώδη κατάσταση, στο Μέλαθρο Αγωνιστών στην Παλώδια οπού παρέμεινε για άλλους 8 μήνες. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε σε κλινική για χρόνιους ασθενείς στη Λάρνακα. Η κατάσταση του παρέμενε για δυόμισι χρόνια η ίδια. Καμία κίνηση, καμία επικοινωνία με το περιβάλλον. Ήταν αυτό που συνήθως αποκαλείται «φυτό». Οι γιατροί επέμεναν ότι δεν είχε επιστροφή. Η οικογένεια του όμως δεν πίστεψε ποτέ αυτό τον ισχυρισμό. Άλλωστε από την πρώτη στιγμή, ο πατέρας είχε μεριμνήσει να έρθει στην Κύπρο γιατρός από το Ισραήλ για να δει το παιδί του. Από τότε, τον Αύγουστο του 2007, ο Ισραηλινός γιατρός τους είχε πει ότι ο Σταύρος θα ζούσε, απλώς δεν μπορούσε να εκτιμήσει σε ποια κατάσταση.
Σε κάποια στιγμή οι Κύπριοι γιατροί έκριναν ότι έπρεπε να τοποθετηθεί τεχνητό μέλος σε κάποιο σημείο του κρανίου του που είχε καταστραφεί στο δυστύχημα. Η επέμβαση έγινε, αλλά το τεχνητό μέλος μετά από μερικούς μήνες θρυμματίστηκε και έτσι η επέμβαση επαναλήφθηκε.
Από το 2007 μέχρι τον Μάρτιο του 2010 η οικογένεια πάλευε. Κάθε έξι μήνες τον επισκεπτόταν ο γιατρός από το Ισραήλ και παρακολουθούσε την κατάσταση του. Σε μια από αυτές τις επισκέψεις, είχε διαγνώσει υδροκεφαλή και έκρινε ότι επιβαλλόταν η παρακέντηση.
Η οικογένεια ήθελε το παιδί της να μεταφερθεί στο Ισραήλ, ο υπουργός Υγείας όμως, αφού πήρε τις απαραίτητες διαβεβαιώσεις από τους Κύπριους γιατρούς, έπεισε την οικογένεια να γίνει η παρακέντηση στο νοσοκομείο Λευκωσίας. Αυτή η ιατρική πράξη δεν πρόκειται να βγει ποτέ από το μυαλό της οικογένειας του Σταύρου, αφού όπως ο πατέρας του υποστηρίζει, έζησε την υπεροψία ενός συγκεκριμένου γιατρού σε όλο της το μεγαλείο. Αυτή ήταν η αφορμή για να μεταφερθεί τελικά ο 27χρονος στο Ισραήλ. Εκείνο το ταξίδι ήταν η αιτία για την οποία ο Σταύρος μπορεί σήμερα να αντιλαμβάνεται τα πάντα, να επικοινωνεί με το περιβάλλον, να κουνά τα χέρια του και να απαντά με τα μάτια στις ερωτήσεις που οι άλλοι του κάνουν. Μέχρι τον περασμένο Μάρτιο ζύγιζε μόλις
Καταφέρνει μάλιστα σήμερα και χαρίζει κάποιες στιγμές ένα αμυδρό χαμόγελο. Ένα τέτοιο χαμόγελο χάρισε και σε μας όταν τον επισκεφτήκαμε στην κλινική στην οποία νοσηλεύεται.
– «Σταύρο μου, ήρθαν για να μας βάλουν στην εφημερίδα για τις φυσιοθεραπείες σου», του είπε ο κ. Γιώργος, ο πατέρας του, δίνοντας του ταυτόχρονα με μια μικρή σύριγγα λίγο χυμό για να πιεί. Χαμογέλασε τότε ο Σταύρος και με κόπο κατάφερε να καταπιεί τη μικρή ποσότητα χυμού που είχε στο στόμα του.
- «Θέλεις κι άλλο»; Ρώτησε ο πατέρας και ο Σταύρος έκλεισε τα μάτια για να του απαντήσει με αυτό τον τρόπο καταφατικά.
Αφήσαμε πατέρα και γιο να τελειώσουν αυτό που έκαναν και στη συνέχεια άρχισα να ρωτώ τον κ. Γιώργο πώς και γιατί ο Σταύρος βρίσκεται το τελευταίο διάστημα σχεδόν σε όλες τις συζητήσεις των μελών του facebook.
- «Η ιστορία μας είναι μεγάλη και στην κυριολεξία είμαστε «όπως στα έργα». Ο Σταύρος επί δυόμισι χρόνια ήταν σε κώμα και τώρα που επανήλθε δυστυχώς για κάποιο λόγο δεν του προσφέρεται η φυσιοθεραπεία που χρειάζεται».
– Γιατί δεν σας την προσφέρει το κράτος δωρεάν; Αφού έχουμε τη δυνατότητα στην Κύπρο. – «Για κάποιο λόγο εγώ εδώ και μήνες περιμένω απάντηση από το υπουργείο Υγείας, αλλά δεν την παίρνω».
Ο πατέρας, άρχισε να διηγείται την ιστορία του Σταύρου. Τις προσπάθειες που κατέβαλε, τις δεκάδες επιστολές που έστειλε, τον κόπο και την υπομονή που κάνει ολόκληρη η οικογένεια.
Όταν έφθασε στο Φεβρουάριου του 2010 οπόταν και κρίθηκε επιβεβλημένη η παρακέντηση, ο θυμός κατέλαβε τον πατέρα. Τα μάτια του έβγαζαν σπίθες:
– «Θέλαμε ο Σταύρος να πάει στο Ισραήλ για να κάνει την παρακέντηση ο γιατρός του, εκείνος που είχε διαγνώσει την υδροκεφαλή. Πήγαμε μέχρι τον υπουργό Υγείας ο οποίος όμως, μας παρακάλεσε και μας έπεισε να δεχτούμε να γίνει η παρακέντηση στην Κύπρο. Μας υποσχέθηκε ότι θα ακολουθούσαν τις υποδείξεις του Ισραηλίτη γιατρού. Έτσι δεχτήκαμε και συναντηθήκαμε με έναν από τους γιατρούς του νοσοκομείου. Ο άνθρωπος μας άκουσε και έτσι άρχισε η διαδικασία. Η παρακέντηση άρχισε μέρα Παρασκευή και η υπόδειξη του Ισραηλίτη ήταν να κρατήσει η παρακολούθηση για μια εβδομάδα. Προχωρούσαμε κανονικά όταν τη Δευτέρα το πρωί, ήρθε στο νοσοκομείο ένας άλλος γιατρός και άρχισε να φωνάζει και να διαμαρτύρεται επειδή έγινε η παρακέντηση. Προσπαθήσαμε να μιλήσουμε μαζί του, όμως εκείνος επέμενε και έτσι ο Σταύρος πήρε άρον-άρον εξητήριο χωρίς καν να δουν πώς πήγε η παρακέντηση».
– Και μετά πώς βρεθήκατε στο Ισραήλ; – «Μετά από αυτό, ούτε ο Υπουργός δεν μπορούσε να αρνηθεί. Έτσι έγινε δεκτό το αίτημα μας και πήγαμε στο Ισραήλ. Αυτό έγινε τον Μάρτιο του 2010».
– Μέχρι τότε ο Σταύρος δεν είχε καμία απολύτως εξέλιξη;
– «Όχι, ούτε καν επικοινωνούσε. Απλώς έκανε κάποιες κινήσεις με το αριστερό του χέρι και άνοιγε κάπως τα μάτια. Βρισκόταν σε κωματώδη κατάσταση, δύο και πλέον χρόνια μετά το δυστύχημα. Έγινε η παρακέντηση και ξαφνικά, άρχισε να κουνά το δεξί του χέρι το οποίο πριν δεν είχε καμία απολύτως κίνηση. Άνοιξε τα μάτια του και σιγά-σιγά αντιληφθήκαμε ότι επικοινωνούσε με το περιβάλλον».
– Πώς έγινε αυτό; – «Είχα μπει στο δωμάτιο και του φώναξα όπως πάντα με το όνομά του. Πριν δεν ανταποκρινόταν. Διαπίστωσα όμως εκείνη τη στιγμή ότι μόλις άκουσε το όνομα του γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος μου. Ε γιατρέ ο Σταύρος εξύπνησε, άρχισα να λέω στο γιατρό του και παρακολουθήσαμε τις κινήσεις του μέχρι που καταλάβαμε ότι πλέον μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε μαζί του».
– Για πόσο καιρό μείνατε στο Ισραήλ; – «Στο Ισραήλ, μετά από έγκριση του υπουργείου Υγείας, μείναμε τέσσερις εβδομάδες για φυσιοθεραπεία η οποία βοήθησε πάρα πολύ διότι αυξήθηκαν κατά πολύ οι ικανότητες του Σταύρου. Όταν ολοκληρώθηκαν οι τέσσερις εβδομάδες μας είπαν να έρθουμε στην Κύπρο και θα γινόταν η φυσιοθεραπεία στο νοσοκομείο της Λευκωσίας. Όταν όμως φτάσαμε, μας ενημέρωσαν ότι θα έρθουμε εδώ στην κλινική των χρόνιων ασθενών όπου δεν προσφέρεται φυσιοθεραπεία και έτσι πληρώνουμε εμείς».
Οι κραυγές του Σταύρου δεν ακούγονται
ΟΣΗ ώρα ο κ. Γιώργος προσπαθούσε να εξηγήσει τις προσπάθειες που έκαναν, τις επιστολές που έχουν αποστείλει και τα τηλεφωνήματα που έκαναν για να εξασφαλίσουν δωρεάν φυσιοθεραπεία που το παιδί τους χρειάζεται, ο Σταύρος αντιδρούσε.
– Γιατί δυσφορεί; – «Ξέρει το πρόβλημα γι’ αυτό τον βλέπεις να ακούγεται έτσι. Θυμώνει όταν μιλάμε γι’ αυτό το θέμα διότι καταλαβαίνει ότι και εμείς δυσκολευόμαστε να πληρώνουμε μόνοι μας φυσιοθεραπευτή και νευριάζει που δεν λύνεται αυτό το πρόβλημα».
Ο Σταύρος όντως είχε θυμώσει. Έσφιγγε το αριστερό του χέρι και η γκριμάτσα στο πρόσωπο του αποδείκνυε το θυμό του.
– «Ηρέμισε Σταύρο μου και θα τα κανονίσω εγώ όλα» του είπε ο κ. Γιώργος.
–Τι σας λένε από το υπουργείο Υγείας; – «Απολύτως τίποτα. Δεν είχα καμία απολύτως απάντηση από οποιονδήποτε ούτε από το Υπουργείο ούτε από τους γιατρούς για τη φυσιοθεραπεία του Σταύρου. Σ’ αυτή την κλινική δεν προσφέρεται φυσιοθεραπεία.
[ Ζητήσαμε να πάμε στο νοσοκομείο όπου προσφέρεται φυσιοθεραπεία, αλλά δεν μας απάντησαν.
Γι’ αυτό το λόγο έχουμε απελπιστεί και ζητάμε τη βοήθεια σας. Με τη φυσιοθεραπεία που είχε αρχίσει στο Ισραήλ παρουσίασε όλη αυτή τη βελτίωση. Δεν θα γίνει εντελώς καλά από τη μια στιγμή στην άλλη. Από τη στιγμή όμως που «ξύπνησε» και μπορεί να επικοινωνήσει, η φυσιοθεραπεία είναι απαραίτητη και θα τον δυναμώσει. Δες, πριν δεν είχε μυς στο χέρι του, τώρα έχει».
Ο Σταύρος συνέχισε να δυσφορεί με τη συζήτηση μας και έτσι προτίμησα να την σταματήσω. Εκείνη τη στιγμή μπήκε στο δωμάτιο η αδελφή του και το χαμόγελο έκανε πάλι την στιγμιαία εμφάνιση του στο πρόσωπο του Σταύρου...
Το αίτημα «προωθείται»...
ΜΑΡΙΛΕΝΑ ΠΑΝΑΓΗ
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
Ανήκω στην κατηγορία εκείνη των Κυπρίων που θεωρούν ότι οι γιατροί μας στην Κύπρο δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους γιατρούς στον υπόλοιπο κόσμο. Αυτό είναι μια πραγματικότητα την οποία όλοι μας θα πρέπει να δεχθούμε και να αναγνωρίσουμε.
Άλλωστε, εάν δεν ίσχυε αυτό, δεν θα ακούγαμε μόνο για συγκεκριμένους γιατρούς να μην δίνουν την απαραίτητη σημασία στους ασθενείς τους.
Η περίπτωση του Σταύρου αναδεικνύει για ακόμη μια φορά το φαινόμενο αυτό το οποίο μάλλον θα πρέπει να απασχολήσει το υπουργείο Υγείας που είναι και το αρμόδιο, ώστε να λάβει τα απαραίτητα μέτρα για εκείνους τους λίγους γιατρούς που για κάποιο λόγο αντιδρούν με τρόπο που προσβάλλει ή/και θέτει σε κίνδυνο τους ασθενείς. Ο Σταύρος τώρα απλώς χρειάζεται εκείνο το κάτι ακόμα που θα τον βοηθήσει να βελτιώσει τη ζωή του.
- «Πρέπει να τα καταφέρουμε με τη φυσιοθεραπεία», μου είπε ο κ. Γιώργος τη στιγμή που κατευθυνόμασταν προς τον ανελκυστήρα.
- Θα τα καταφέρουμε κύριε Γιώργο, μάλλον η αίτηση σας έχει απλώς καθυστερήσει στις διαδικασίες, απάντησα για να τον καθησυχάσω. Η τοποθέτηση μου αυτή βγήκε αληθινή κατά το ήμισυ. Με όσους μίλησα στο υπουργείο Υγείας ξέρουν για την περίπτωση του Σταύρου. Όλοι γνωρίζουν για το αίτημα που έχουν ενώπιον τους για τη φυσιοθεραπεία του. «Προωθείται» ήταν η γενική και αόριστη απάντηση που πήρα. Φυσικά και προωθείται, το πότε θα τελειώσουν όμως οι διαδικασίες της δημόσιας υπηρεσίας δεν μπόρεσε κανείς να μου απαντήσει.
«Φιλελεύθερος»-27/06/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου