ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΣΜΟΙ
Κοινός τόπος ότι ή εκπαίδευση βρίσκεται σε διαρκή κρίση. Όλοι ανησυχούν. Οι μεν μιλούν για με ταρρύθμιση και οι δε για απορύθμιση. Επιρρίπτουν τις ευθύνες οι μεν στους δε με τελικό θύμα τα ίδια τα παιδιά και εξίσου τους γονείς. Το πρόβλημα όμως της παιδείας -ζήτημα ζωής ή θανάτου για το Έθνος μας- πρέπει να το δούμε καθαρά και συνολικά, χωρίς προκαταλήψεις και χωρίς τους παραμορφωτικούς φακούς της μικροπολιτικής. Με σοβαρότητα και υψηλό αίσθημα ευθύνης. Οι νέες ρυθμίσεις πού προωθεί το πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας προκάλεσαν ήδη πολλές αντιδράσεις και προβληματισμούς. Μεταξύ αυτών ή κατάργηση της βάσης του 10 για την εισαγωγή στα Α.Ε.Ι.
«Εξαιρετικά απογοητευτική είναι ή στάση της κυβέρνησης στην Παιδεία. Ή κατάργηση της βάσης του 10 αποτελεί ένα εξόχως λαϊκιστικό μέτρο, το όποιο πιέζει προς τα κάτω τον πήχη της εκπαίδευσης και αποτελεί ευρωπαϊκή πρωτοτυπία επιτρέποντας στον χειρότερο δυνατό μαθητή να μπει στο πλέον άχρηστο Α Ε. I. ή Τ.Ε.Ι. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πώς ή κυβέρνηση επιλέγει μάλιστα να διατηρήσει σε λειτουργία ιδρύματα πού δεν εξυπηρετούν κανένα σκοπό. Και αυτό σε μία περίοδο αν επανάληπτης δημοσιονομικής κρίσης, κατά την οποία υποτίθεται ότι ή κυβέρνηση μειώνει όπου και όπως μπορεί την κρατική σπατάλη...» («Καθημερινή» 15.4.2010).
ΟΧΙ ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Δυστυχώς οι μεταρρυθμιστικές προσπάθειες, πού κατά καιρούς επιχειρήθηκαν, έγιναν και γίνονται με κριτήρια όχι εκπαιδευτικά, αλλά δημοκοπικά,γι' αυτό και οδήγησαν την εκπαίδευση σε απόγνωση. Αποκτά ιδιαίτερη επικαιρότητα ή παλαιότερη επισήμανση στην Ακαδημία Αθηνών της Γαλλίδας Ελληνίστριας Ζακλίν ντέ Ρομιγύ πού αναφέρεται στο αυξανόμενο κύμα της αμάθειας: «Ή πολιτεία εδώ ακολουθεί τον χειρότερο δρόμο, κατεβάζει το επίπεδο των σπουδών. Αντί να το ύψωση εκεί πού μπορούν να φθάσουν οι λίγοι καλοί, το κατεβάζει εκεί πού φθάνουν οι πολλοί κακοί. Το να κάνης εκπτώσεις στην εκπαίδευση δεν είναι δημοκρατική ιδέα. Ή πο λιτικοποίηση βρίσκεται στη ρίζα όλων των κακών. Ή παραποίηση της έννοιας της δημοκρατικής ισότητας, ή δημαγωγική τάση για επιείκεια προς τούς πολλούς, όλα αυτά πηγάζουν από την αλλαγή των ανωτάτων στόχων της παιδείας πού πρέπει να μένουν αναλλοίωτοι για όλους...»
ΤΟΥΣ ΕΝΟΧΛΟΥΝ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑ
Πολύς λόγος έγινε προ καιρού για την απο μάκρυνση των θρησκευτικών συμβόλων -Εσταυ ρωμένου, Εικόνων- από τις σχολικές αίθουσες διδασκαλίας, συνεδριάσεων των Δικαστηρίων κ.ά., εξ αφορμής αποφάσεως του Ευρωπαϊκού Δικαστη ρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Ε.Δ.Α.Δ.), ύστερα από προσφυγή ιταλίδας μητέρας. Το άξιο ιδιαιτέρας προσοχής είναι ότι, τότε, τόσο η κυβέρνηση όσο και ή αντιπολίτευση αντέδρασαν αμέσως δηλώνοντας ότι θα προσφύγουν κατά της αποφάσεως. Και όχι μόνον ή υπουργός Παιδείας, αλλά και ό αρχηγός του κεντροαριστερού Δημοκρατικού κόμματος, το όποιο ηγείται στην αντιπολίτευση, εξέφρασε επιφυλάξεις για την απόφαση και τόνισε ότι «ο σταυρός στις σχο λικές αίθουσες αποτελεί παράδοση πού δεν ενοχλεί κανένα». Παρ' όλα αυτά, πρόσφατα, τρεις δικηγόροι της Θεσσαλονίκης, ό ένας δηλωμένος άθεος, ή δεύ τερη βουδίστρια και ό τρίτος «χριστιανός ορθόδοξος»(!), προσέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας και ζητούν να απομακρυνθούν οι εικόνες από τα δικαστήρια, γιατί «ή παρουσία θρησκευτικών συμβό λων. .. προσβάλλει την αξιοπρέπεια τους...» Όμως δεν διερωτήθηκαν, αν ή απαίτηση τους αυτή προσβάλλει τη θρησκευτική ευαισθησία και την αξιοπρέπεια της πλειονότητας του ελληνικού λαού, για τον όποιο τα θρησκευτικά σύμβολα αποτελούν παράδοση ιερή, αξία τιμής και σεβασμού. Επί τέλους πρέπει να γίνει από όλους κατανοητό, πώς μια ασήμαντη μειοψηφία δεν μπορεί να επιβάλει την καταλυτική άποψη της στη συντριπτική πλειοψηφία πού γαλουχήθηκε με αξίες πού σεβάσθηκαν γενεές γενεών.
«ΘΑ ΕΝΙΩΘΕ ΝΤΡΟΠΗ»
Και όχι μόνον αυτά. Όπως ορθώς παρετηρήθη: «Ποιος Ευρωπαίος θα είχε το θάρρος να ζητήσει από τη βουδιστική Ασία να αφαιρέσει τα σύμβολα τού Βούδα από τούς δημόσιους χώρους ή από την ινδουιστική Ασία να καταχωνιάσει τις πλού σιες απεικονίσεις εκείνης της θρησκείας ή από τούς μουσουλμάνους να κρύψουν το Κοράνι, να πάψουν να αναφέρουν το όνομα του Αλλάχ δημοσίως, να μη διδάσκουν την πίστη τους στα σχολεία; Κανείς δεν θα είχε το θάρρος να το κάνει, γιατί ενστικτωδώς θα ένιωθε ντροπή να προτείνει στους άλλους να απογυμνωθούν από την ιστορία τους και από την ιδιαίτερη παράδοση τους. Όποιος θα διακήρυττε αυτή την ουδετερότητα θα απωθείτο σαν ένας ξένος, θα αντιμετωπιζόταν σαν ένα πλάσμα χωρίς καρδιά. Ό Εσταυρωμένος δεν διαιρεί τούς ανθρώπους, τούς ενώνει σε ένα ορίζοντα άξιων, οι όποιες είναι στην υπηρεσία της ανθρωπότητας...»
«ΖΩΗ» 6/05/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου