Ο διωγμός της Εκκλησίας

Ο διωγμός της Εκκλησίας

του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Αν η Εκκλησία, η μόνη ενοποιητική δύναμη του Ελληνικού λαού, βρισκόταν σε διωγμό τί θα 'κανε; Το πρώτιστο μέλημά της θα ήταν να αναζητήσει και να ενεργοποιήσει τη δύναμή της αυτή της ενότητας του λαού για να αντιμετωπίσει τις διαλυτικές δυνάμεις, το "διαίρει και βασίλευε" που η Εξουσία εφαρμόζει παντού, στην πολιτική, στον κομματισμό, στο συνδικαλισμό και στον κόσμο μέσω της επίμονης προπαγάνδας των ΜΜΕ. Η εποχή μας δεν φέρει το όνομα του Κομμουνισμού, αλλά οι μέθοδοι της διάλυσης της ενότητας και της διάχυτης κακχυποψίας είναι κομμουνιστική. Θα μου πείτε ο κομμουνισμός είναι για τους φτωχούς. Μπορεί να προέλθει κάτι καλό υπέρ των φτωχών από την άρχουσα τάξη; Και η κομμουνιστική θεωρία δημιούργημα της άρχουσας τάξης είναι.

Αν η Εκκλησία, δηλαδή ο πιστός λαός μαζί με τους κληρικούς βρισκόταν σε διωγμό, θα αγωνιζόταν να περιμαζέψει τα τέκνα της όπως η κλωσαριά τα κλωσόπουλά της κάτω απ΄ τα φτερά της. Λένε ότι η κλώσα δεν κλωσάει τα αυγά της με τη ζεστασιά των φτερών της, αλλά με τη δύναμη του νου της, που τον έχει συγκεντρωμένο σ΄ αυτά. Έχει η Εκκλησία το νου της στα τέκνα της; Πολλοί νομίζουν ότι Εκκλησία είναι οι κληρικοί, γι΄ αυτό και εκφράζουν την δυσαρέσκειά τους με κάποιους κληρικούς απομακρυνόμενοι από την Εκκλησία. Εκκλησία δεν είναι ο κλήρος, είναι ο πιστός λαός ,που μαζί με τον κλήρο αποτελεί το σώμα του Χριστού. Η κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός.

Στην πραγματικότητα η Εκκλησία, οι περισσότεροι είναι φτωχοί λαϊκοί και κληρικοί, βρίσκεται σε διωγμό.

Η Εξουσία εμφανίζει την Εκκλησία, δηλαδή το σύνολο των φτωχών λαϊκών και κληρικών τους οποίους ενώνει η κοινή πίστη στον Κύριο Ιησού Χριστό ,ως έναν αναχρονιστικό θεσμό, που δεν εξυπηρετεί παρά μια μερίδα ανθρώπων οι οποίοι είναι εχθροί της προόδου και της εξέλιξης. Μια μερίδα στην οποία δεν ανήκει το μέλλον του τόπου.

Η Εξουσία χρησιμοποιεί την Εκκλησία ως τον αποδιοπομπαίο τράγο, για να συγκεντρώσει σ΄ αυτήν τη δυσαρέσκεια του κόσμου εναντίον της Εξουσίας.

Διωγμός είναι ο υποβιβασμός της Εκκλησίας σε μια διοικητική υπηρεσία του κράτους, όπως όλες οι άλλες υπηρεσίες και μάλιστα ήσσονος σημασίας, αφού δεν είναι παρά ενα κατάλοιπο του παρελθόντος που παρήλθε ανεπιστρεπτί και που διατηρείται για λόγους σεβασμού της παράδοσης. Διωγμός είναι επίσης η παρεμπόδιση του πνευματικού και του κοινωνικού της έργου δια της απαξιώσεως της πίστης και της παράδοσης. Από τον φτωχό κόσμο δεν αρπάζουν μόνο το ψωμί αλλά και την πίστη των πατέρων του, τον πολιτισμό του και την αρχαία σοφία του, για να μην έχει την ενότητα και τη δύναμη να αντισταθεί στη χειραγώγησή του.

Η Εκκλησία είναι η μόνη ενοποιητική δύναμη του Ελληνικού λαού. Η Εξουσία νομίζει ότι μπορεί να δρα απροκάλυπτα εναντίον των φτωχών αφού ο κόσμος απομακρύνθηκε οριστικά πλέον από την Εκκλησία και τίποτα δεν μπορεί να τον ενώσει και να του δώσει ελπίδα να αγωνιστεί και να υπερασπιστεί την ελευθερία του. Τα κόμματα και ο συνδικαλισμός εξ ορισμού διαιρούν τον κόσμο σε αντίπαλα στρατόπεδα σύμφωνα με τον Μαρξ, ο οποίος διακήρυττε την αιώνια πάλη και το μίσος των αντιπάλων.

Τί θα έκανε λοιπόν η Εκκλησία, ο πιστός λαός μαζί με τον κλήρο, αν διαπίστωνε ότι πράγματι βρίσκεται σε διωγμό; Νομίζω ότι το πρώτιστο μέλημά της θα ήταν να ακολουθήσει την οδό της θεληματικής πτωχείας ακολουθώντας τα λόγια του Ευαγγελίου "αν έχουμε διατροφάς και σκεπάσματα σ΄ αυτά να αρκούμαστε". Με το πνεύμα της αυτάρκειας θα μπορούσε να αναπτυχθεί η ενότητα και η αλληλεγγύη μεταξύ των πιστών ώστε ο φτωχός κόσμος να μη νιώθει εγκαταλειμμένος στη μοίρα του. Ο φτωχόκοσμος πληρώνει τώρα τη διάλυση και την αποξένωση, που ακολούθησε ο ευτελισμός των αξιών και η αντικατάστασή τους από το χρήμα. "Το ότι απέκοψαν τον κόσμο από τις ρίζες του, ο φτωχός κόσμος θα το πληρώσει με ανείπωτο πόνο", γράφει σε μια επιστολή του ο Καρλ Γιούγκ. "Ο κόσμος" λέει ο Αλμπέρ Καμί στον "Ξένο" του," δεν είναι παρά ένα άγνωστο τοπίο, όπου η καρδιά μου δεν βρίσκει στήριγμα".

Η Εκκλησία θα μετρούσε τόσο τις δυνάμεις της όσο κι αυτούς που έχουν ανάγκη από τη στήριξή της υλική και πνευματική. Ο κόσμος θα συγκεντρωνόταν στις ενορίες όπως γίνεται στο Εξωτερικό με τους Έλληνες της Διασποράς. Ούτε οι πραγματικοί πιστοί έλειψαν απ΄ τον κόσμο ούτε το πνεύμα της αλληλεγγύης και της ενότητας.

"Ό,τι κάνετε σε έναν από τους αυτούς τους ελαχίστους σε μένα το κάνετε και ό,τι αρνείστε σε μένα το αρνείστε".

Η Εκκλησία που κινητοποίησε τριάμισυ εκατομμύρια κόσμο για τις υπογραφές στις ταυτότητες με τον ίδιο τρόπο μπορεί να κάνει απογραφή του δυναμικού της και να κινητοποιήσει τον κόσμο υπέρ των φτωχών, γιατί και εκείνοι όπως και η ίδια διώκονται. Ο τρόμος ακινητοποιεί. Κι ο τρόμος της οικονομικής κρίσης επίσης. Οι ενορίτες δεν πρέπει να αρκούνται στον εκκλησιασμό τους. Πρέπει να συσπειρωθούν γύρω από την ενορία, ώστε να γνωρίζει ο ένας τις ανάγκες του άλλου για να βοηθιούνται αυτοί που αντιμετωπίζουν τη μεγαλύτερη ανέχεια και να μη βρίσκονται ξένοι και αβοήθητοι, σαν τους εξόριστους στην ίδια τους την πατρίδα. Αυτό για την Εκκλησία είναι μια νέα ιεραποστολή στον τόπο μας. Ήδη οι ενορίτες είναι απομονωμένοι ο ένας από τον άλλον.

Η Εκκλησία πρέπει να ξέρει ποιες οικογένειες αντιμετωπίζουν ανυπέρβλητες δυσκολίες και να κινητοποιεί αυτούς που προσφέρονται και μπορούν να τις βοηθήσουν. Η Ενορία αντιμετώπισε την ίδια κατάσταση στην ξενιτιά και την αντιμετωπίζει. Η Εκκλησία της διασποράς πρέπει να γίνει το πρότυπο για τη δική μας διασπορά μέσα στον ίδιο τον τόπο μας.

Ο στόχος της Εξουσίας είναι να ακινητοποιήσει τους φτωχούς, τους οποίους πλήττει η τεχνητή οικονομική κρίση, γιατί οι φτωχοί είναι οι περισσότεροι και οι πιο ευάλωτοι να γίνουν το ζαλισμένο κοπάδι της παγκοσμιοποίησης.

Αυτή είναι η μέθοδος κάθε διώκτη και αυτή είναι η μοίρα των διωκομένων. Η Εκκλησία είναι διωκόμενη. Ο ανώτερος κλήρος πρέπει να επιλέξει την θεληματική πτωχεία πρώτον ,για να μην προκαλεί το φτωχό κόσμο και δεύτερον για να συμβάλει στην ενότητα μεταξύ των πιστών, αντί της διάλυσης και της απομάκρυνσής τους από την Εκκλησία λόγω του σκανδαλισμού τους.

Πηγή:Ζωηφόρος