Επαίτης ο ήρωας

Η επέτειος της εθνικής εορτής του 1821 και ή οικονομική κρίση πού μαστίζει τη χώρα μας φέρνει στη σκέψη μας γενναίες μορφές, φωτεινά παραδείγματα, ήρωες στον πόλεμο και στην ειρήνη. Ή σύγκριση όμως του τότε και του σήμερα μελαγχολία μάλλον ή και απογοήτευση δημιουργεί.

Τότε πλεόναζαν οι μεγαλόψυχοι, οι ακέραιοι, οι ανιδιοτελείς, οι τίμιοι, σήμερα, δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό, οι μικρόψυχοι, οι ευτελείς, οι εμπαθείς. Ζούμε την ανατροπή της ηθικής τάξεως, την κοινωνική αποσάθρωση, την κυριαρχία της ζούγκλας.

Υπερβολή; Ένα από τα πολλά παραδείγματα είναι χαρακτηριστικό. Το μεταφέρουμε, όπως δημοσιεύθηκε επίκαιρα στον καθημερινό τύπο: «Ό Νικήτας Σταματελόπουλος, ό αποκληθείς Νικηταράς, ήρωας από τούς λίγους της Επαναστάσεως του 1821, πέθανε "στην ψάθα", ως γνωστόν, επαιτών στα σοκάκια του Πειραιά. Ή αρμόδια αρχή, μάλιστα, ή οποία χορηγούσε τα "πόστα" στους επαίτες είχε ορίσει για τον ήρωα-επαίτη μια θέση κοντά στο σημείο όπου βρίσκεται σήμερα ή εκκλησία της Ευαγγελίστριας και του επέτρεπε να επαιτεί κάθε Παρασκευή! Ήταν δε τόση ή ένδεια του σχεδόν τυφλού πλέον στρατηγού -ή Πατρίδα δεν του είχε χορηγήσει σύνταξη-, ώστε δεν είχε χρήματα ούτε για να αγοράσει ψωμί για την άρρωστη γυναίκα του -εκείνος μπορούσε να αντέξει περισσότερο την πείνα.

Ή περιπέτεια του ήρωα έφθασε στ' αυτιά πρέσβη Μεγάλης Δυνάμεως, ό όποιος ενημέρωσε σχετικά την κυβέρνηση του. Έτσι κάποια στιγμή, απεσταλμένος της πρεσβείας βρέθηκε στο "πόστο" όπου επαιτούσε ό οπλαρχηγός. Μόλις ό Νικηταράς αντελήφθη τον ξένο, μάζεψε αμέσως το απλωμένο του χέρι! "Τί κά νετε, στρατηγέ μου;" ρώτησε ό απεσταλμένος. "Απολαμβάνω ελεύθερη πατρίδα!" απάντησε περήφανα ό ήρωας. "Μα, εδώ την απολαμβάνετε, καθισμένος στο δρόμο;" επέμεινε ό ξένος, πού είχε εντολή "να μάθει τί γίνεται". "Ή πατρίδα μου έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά, αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πώς περνάει ό κόσμος", αντέτεινε ό περήφανος Νικηταράς.

Είδε κι απόειδε ό ξένος και γύρισε να φύγει, χαιρετώντας ευγενικά. Φεύγοντας, όμως, άφησε να του πέσει ένα πουγκί με χρυσές λίρες, ώστε να μην προσβάλει τον πένητα στρατηγό. Ό Νικηταράς άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγκί, το ψηλάφισε και φώναξε στον ξένο. "Σου έπεσε το πουγκί σου. Πάρε το μην το 'βρει κάνεις και το χάσεις"!» Μακάρι τέτοια παραδείγματα να γίνουν και σήμερα φωτεινοί οδοδείκτες στη δύσκολη πορεία μας. Έξοδος στα αδιέξοδα μας.

«ΖΩΗ» - 25/03/2010