Στέργιος Σάκκος, Έν αναμονή του Ευαγγελισμού - Χαρά μεγάλη

Ἐν ἀναμονῃ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ - Χαρά μεγάλη

Πόνος καί πόθος καί πληγή ἀγιάτρευτη τοῦ πεσμένου ἀνθρώπου τό κυνήγι τῆς χαρᾶς. Ἀπό τή μαύρη ἐκείνη ὥρα πού ἀναρχικά περιφρόνησε τόν Ἄναρχο Θεό καί ἰταμά διέρρηξε τό δεσμό τῆς ἀγάπης του, ἔχασε τόν Παράδεισο καί μαζί του ἔχασε τή χαρά. Κι οὔτε ὑπῆρχε ἐλπίδα νά τήν ξαναβρεῖ, ἔτσι πού ἔμενε ἀλλοτριωμένος ἀπό τόν Θεό καί ἐχθρός ἀπέναντί του. Γι᾿ αὐτό ἦταν τό πιό εὐχάριστο μήνυμα, τό ὄντως εὐαγγέλιο γιά τήν ἀνθρωπότητα, ἡ ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ νά εἰσβάλει στήν ἱστορία της, ν᾿ ἀρχίσει τήν ἀνθρώπινη ζωή του ἀπό τά σπλάγχνα τῆς Παρθένου Μητέρας του, τήν ὁποία κατέστησε τόν πρῶτο θεωμένο ἄνθρωπο, τήν ἀπαρχή τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου. Κι εἶναι ὁ εὐαγγελισμός τῆς Παρθένου, ἀπό τήν πρώτη φορά ὥς σήμερα, μήνυμα τό διο καινούργιο, τό διο χαρούμενο καί λυτρωτικό γιά ὅλους.

Καί σήμερα, ὅπως πάντοτε, τό μεγάλο ζητούμενο εἶναι ἡ χαρά καί ἡ εἰρήνη. Δέν μπορεῖ νά τήν παράσχει κανένας ἡγέτης αὐτοῦ τοῦ κόσμου, δέν μπορεῖ νά τήν παραγάγει κανένα ἐργοστάσιο αὐτῆς τῆς γῆς. Ἡ ἱστορία τοῦ παρελθόντος καί ἡ πραγματικότητα τοῦ παρόντος τό βεβαιώνουν ἀδιάψευστα. Ὅλα ἐκεῖνα πού θεωρήθηκαν προϋποθέσεις καί συστατικά γιά νά νιώσει ὁ ἄνθρωπος πεπληρωμένος καί ὁλοκληρωμένος, κατασκευάσθηκαν καί δοκιμάσθηκαν· συνθῆκες εὐδαιμονίας, καθεστῶτα εὐημερίας, ὑλικά ἀγαθά, πολιτικά συστήματα. Καί πολλά ἀκόμη πού ἀγγίζουν τήν ψυχή καί τό πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου, μέ τή μορφή ἑνός στοχασμοῦ ἤ διαλογισμοῦ, ἐπινοήθηκαν καί διαδόθηκαν· τά ἀγαθά τῆς διανοήσεως καί τοῦ πολιτισμοῦ, φιλοσοφίες καί ἠθικές, τρόποι ζωῆς φιλοσοφημένης.

Κι ὅμως. Μέ τόσα καί τόσα ἡ δίψα τοῦ ἀνθρώπου γιά εὐτυχία παραμένει ἡ διά, ἀνεκπλήρωτη. Ἡ γῆ ἐξακολουθεῖ νά στενάζει καί νά θρηνεῖ γιά τήν καταστροφή της, ὁ κόσμος συνεχίζει νά πληγώνεται ἀπό ἀδικίες, νά ματώνει ἀπό πολέμους, νά φρικιᾶ ἀπό ἀγριότητες, νά νικᾶται ἀπό τό θάνατο. Σήμερα, είμαστε τόσο παλιοί, ὅσο ἄν βρισκόμασταν στήν ἀρχή τοῦ κόσμου ἤ τότε πού ἀποφάσισε ὁ Θεός νά μᾶς ἐπισκεφθεῖ. Καί τό μήνυμά του -μήνυμα πού μεταφέρει ἡ Ἐκκλησία μέσα στό χρόνο- εἶνε τόσο καινούργιο, ὅσο ἐκείνη τή φορά πού πρωτοακούστηκε ὡς χαιρετισμός τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ πρός τήν ταπεινή κόρη τῆς Ναζαρέτ· «χαῖρε, Κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετά σοῦ» (Λκ 1,28). Δέν εἶναι ἕνας ἁπλός χαιρετισμός οὔτε μία φιλόφρονη εὐχή. Εἶναι μία προσφορά, ἡ προσφορά τῆς χάριτος καί τῆς χαρᾶς τοῦ Θεοῦ. Αὐτή χαριτώνει ἀκόμη περισσότερο τήν Κεχαριτωμένη καί τήν καθιστᾶ τῆς ὄντως «χαρᾶς δοχεῖον», ὅπου θά ἐγκατασταθεῖ ἡ Πηγή τῆς χαρᾶς, ὁ Χορηγός τῆς χάριτος, αὐτός ὁ διος ὁ Θεός! Τήν ἐνανθρώπησή του θά ἀναγγείλει ἕνας ἄγγελος πάλι ὡς εὐαγγέλιο χαρᾶς τοῦ κόσμου ὅλου· «ἰδού εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστός Κύριος» (Λκ 2,10).

Πότε ἐπιτέλους θά τό παραδεχθοῦμε; Πότε θά τό καταλάβουμε πώς ἡ χαρά πού ἀναζητᾶμε δέν ἔχει σχέση μέ τίς ἀνάγκες τοῦ σώματος, τοῦ νοῦ ἤ καί τῆς ψυχῆς μέ τήν ψυχολογική της ἔννοια; Ἔχει σχέση ἄμεση καί οὐσιαστική μέ τίς ἀνάγκες τοῦ εἶναι μας γιά Θεό, γιά ἀληθινό Θεό, ὅπως μᾶς τόν φανερώνει ἡ Ἐκκλησία μέ τήν ἐγγύηση τῆς θείας ἀποκαλύψεως. Ὅταν ὁ πραγματικός ἑαυτός μας, ἐκεῖνος πού βρίσκεται κάτω ἀπό τά ὁποιαδήποτε φτιασίδια τοῦ κόσμου, μέ τά ψεύτικα πιστεύω καί τήν ψεύτικη ζωή, ἀναστηθεῖ ἀπό αὐτόν τόν τάφο του καί συνδεθεῖ μέ τόν Θεάνθρωπο Κύριο, τότε θά γεμίσει χαρά, τότε θά νιώσει εἰρήνη, τότε θά καταλάβει εὐτυχία.

Ἡ μακραίωνη ἱστορία τῶν ἐν Χριστῷ λυτρωμένων τό μαρτυρεῖ. Κάνουμε κτῆμα μας τή χαρά, ὅταν κάνουμε δικό μας τόν Χριστό, ὅταν μέ τήν ὑπακοή μας στό ἅγιο θέλημά του γινώμαστε οἱ διοι δικό του κτῆμα. Ἡ Παναγία Μητέρα του, ἡ πρώτη στή χορεία τῶν ἁγίων, συνιστᾶ τό πρῶτο ἱστορικό πείραμα πού ἐπιτέλεσε ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ στό ἀνθρώπινο γένος. Εἶνε τό πρότυπο καί τό μοντέλο τοῦ χαριτωμένου, τοῦ χαρούμενου, τοῦ λυτρωμένου ἀνθρώπου. Εἶνε ἡ ἐγγύηση ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τῆς γῆς μποροῦμε νά γίνουμε χαριτωμένοι καί χαρούμενοι, ἑνωμένοι μέ τόν μοναδικό σωτῆρα, τόν Ἰησοῦ Χριστό.

Ἡ ἐπίσκεψη καί ἡ παρουσία τοῦ Κυρίου μέσα μας, ὅπως συγκεκριμενοποιεῖται μέ τά μυστήρια τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας του, ἐξασφαλίζει τή ζωντανή χαρά μας. Αὐτή ἡ χαρά δέν ἀφαιρεῖται, διότι τίποτε δέν μπορεῖ νά μᾶς τήν στερήση. Αὐτή ἡ χαρά ὁλοκληρώνει, διότι χορταίνει τόν ἑαυτό μας, χωρίς νά ἐξαρτᾶται ἀπό τίποτε τό ἐξωτερικό ἤ καί τό ἐσωτερικό, ἀπό τίποτε τό ἀνθρώπινο. Ζῆ ὁ Κύριος στήν καρδιά μας; Ζῆ ἡ χαρά στή ζωή μας καί ζοῦμε χαρούμενοι ἐν Κυρίῳ κι ἐμεῖς.

(Στέργιος Ν. Σάκκος, ομότιμος καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης)