Ο π. Ιων Μπρία, (πρώην διευθυντής του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών) για τη Βασούλα

π. Ιων Μπρία,
Καθηγητής Ορθοδόξου Θεολογίας,
Πρώην Διευθυντής του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών

Μέσα στην αδελφότητα του λαού του Θεού, η δέσμευση απέναντι στον Χριστό αποτελεί το θεμέλιο και το κέντρο της ζωής και του λειτουργήματος όλων των πιστών, των ιερέων, των διδασκάλων και των επισκόπων. Μερικοί καλούνται σε μια αποστολή όπου η προσωπική τους ταυτότητα και πιστότητα στον Χριστό έχει ξεχωριστή σημασία, ή σε μια ξεχωριστή κλήση η οποία μπορεί να αντιπροσωπεύει μια στενότερη σχέση με τον Αναστάντα Χριστό.
Μέσα από αυτή την οικεία προσέγγιση και τον άφθονο διάλογο, ο πιστός μαθητής δεσμεύεται, με έναν επίσημο όρκο, να γίνει η ηχώ αυτής της μοναδικής χαράς. Αυτός ή αυτή δεν στέλνονται για να φανερώσουν μια νέα αποκάλυψη , αλλά για να ξαναπούν και να ξαναγράψουν εκ νέου ότι ήδη έχει αποκαλυφθεί και φανερωθεί. "Πάντοτε είχα μεγάλη επιθυμία να σας γράψω, για τη σωτηρία που χάρισε σε όλους μας ο Θεός." (Ιούδα, 3)
Η Φωτιά της Αγάπης είναι μια ιστορία γραμμένη από την υπενθύμιση της Υπενθύμισης. Σε αυτό το στάδιο της ιστορίας και σε αυτή τη συγκεκριμμένη θέση και περίπτωση, το όνομα αυτού που υπενθυμίζει είναι Βασούλα. Η ανάλυσή της είναι ρεαλιστική. Απέναντι στη σημερινή ανθρώπινη απιστία, στην απειθαρχία προς την εκκλησία, στην ψευδοπροφητεία, οι πάντες να μιλούν "τη γλώσσα του κόσμου", δεν υπάρχουν περιθώρια για συμβατικότητα και έλλειψη πειθαρχίας. Ο Χριστός επιθυμεί μια πειθαρχημένη κοινότητα με πειθαρχημένη πιστότητα στον Θεό. Όπου υπάρχει πίστη, ο Θεός εργάζεται μέσα από τους αδύνατους και τους ανίσχυρους, όπου όμως δεν υπάρχει μετάνοια και πίστη, η αδυναμία παραμένει αδυναμία.
Ο καιρός επείγει, γιατί οι παρείσακτοι και οι "έμποροι" του Χριστού αυξάνουν την άγνοια περί του Θεού με το να διαστρεβλώνουν και να υπονομεύουν την χάρη του Θεού, και με το να μην παραδέχονται ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο μοναδικός αφέντης και Κύριός μας. (Ιούδα, 4)
Όταν λέμε: Χριστός ανέστη, κάνουμε κάτι περισσότερο από το να καταγγέλλουμε αυτόν τον κόσμο. Ομολογούμε το νέο κόσμο που δεν θα παρέλθει. Ο προορισμός αυτής της εισαγωγής δεν είναι να καθιερώσει το περιεχόμενο και τη μέθοδο των "Πνευματικών Διαλόγων της Βασούλας", ούτε να κρίνει το γράψιμο της με διαφορετικό ύφος: δοξολογικό, συναισθηματικό, ποιητικό, εξομολογητικό. Είναι μάλλον για να δούμε πως τα δύο χέρια του Θεού, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος (Αγ. Ειρηναίος 130-2) παίρνουν μια μαθήτρια και επιτελούν θαυμαστά έργα μέσω αυτής.
Ο Ιησούς Χριστός μας δίδαξε το Λόγο του Θεού, όντας ο Ίδιος ο ζωντανός Λόγος του Θεού. Όταν οι Ιουδαίοι κατηγόρησαν τον Ιησού πως ο Ίδιος δεν είχε σπουδάσει, απήντησε: "Αυτά που διδάσκω δεν είναι δικά Μου αλλά Εκείνου που Με έστειλε. Όποιος είναι πρόθυμος να τηρεί το θέλημά Του, αυτός θα καταλάβει αν αυτά που λέω προέρχονται από τον Θεό, ή τα λέω από μόνος Μου." (Ιωάν. 14:23-24) Και το Ευαγγέλιο έχει μια ορισμένη αντικειμενικότητα. Αναφέρεται στις "Εντολές Μου", σε ότι είναι γραμμένο στο Βιβλίο των Ψαλμών (Λουκ. 220: 42), στο Νόμο του Μωυσή, στους Προφήτες (Λουκ. 24: 44). Ο Ιησούς δεν παρέμεινε στην έρημο, αλλά ερμήνευσε τα χωρία από τις Γραφές μέσα στο Ναό, και στις συναντήσεις καθ' οδόν (Ματθ, 24:27-32). Διά της διδασκαλίας Του δημιούργησε έναν κύκλο μαθητών: "Γιατί τους δίδασκε με αυθεντία και όχι όπως οι γραμματείς." (Ματθ. 7:29) Όλη Του η ζωή και η θητεία είναι σύμφωνες με την οικονομία του Θεού της Σωτηρίας. Ήταν απορροφημένος από τις υποθέσεις του Πατέρα Του (Λουκ. 2:49). Γύρισε όλους του Αγίους Τόπους, αλλά επέστρεψε τελικά στην Ιερουσαλήμ, όπου η Σταύρωσή Του έγινε η δόξα Του.
Ο Αναστάς Χριστός ενεργεί τώρα εν Πνεύματι, καθώς έγινε αντιληπτό την ημέρα της Πεντηκοστής. Χρειάζεται το Πνεύμα για να επικοινωνήσει μαζί μας, ως εκ τούτου μας συνιστά: "Το Πνεύμα μη σβέννυτε". Το Πνεύμα της Αληθείας, το οποίον "θα σας διδάξει τα πάντα και θα φέρει στη μνήμη σας όλα όσα σας έχω πει Εγώ." (Λουκ.14:26) Το Πνεύμα είναι η μαρτυρία Του, "άλλη μαρτυρία" (Α΄Ιωαν. 5:6), "γιατί δεν θα μιλήσει από μόνος Του, αλλά θα πει όσα θ' ακούσει, και θα σας αναγγείλλει αυτά που μέλλουν να συμβούν." (Ιωαν. 16:13). Αλλά το Πνεύμα είναι ελευθερία, σαν άνεμος που πνέει όπου θέλει. Όπου υπάρχουν ψευδοδιδάσκαλοι και ψευδοδιδασκαλία, το Πνεύμα επαναλαμβάνει ακριβώς τα λόγια του Ιησού. Όπου υπάρχουν πιστοί μαθητές, το Πνεύμα αποκαλύπτει τους κρυμμένους θησαυρούς της Θεικής Σοφίας. Το Πνεύμα θα ολοκληρώσει μέσα μας την τέλεια αγάπη του Αναστάντος Χριστού. "Μη λέτε ότι όλα όσα είχα να σας πω έχουν ειπωθεί! Γιατί Με περιορίζετε όπως το εαυτό σας;" Ο Ιησούς διαμοιράζει χαρίσματα, ικανότητες, διακονίες, μέσω του Αγίου Πνεύματος. Το Αγιο Πνεύμα, που είναι πανταχού παρόν και τα πάντα πληρούν, στέλνεται για να προσεγγίσει όλο τον κόσμο.
"Και εσείς θα γίνετε μάρτυρες δικοί Μου." Εδώ είναι ο ρόλος αυτών που υπενθυμίζουν την Υπενθύμιση και μαρτυρούν τη Μαρτυρία, που δεν επιλέχθηκαν και ορίστηκαν για ένα λειτούργημα, αλλά ευλογήθηκαν και χρίστηκαν για να ομολογήσουν ότι Ανέστη Χριστός! "Είμαι ελεύθερος να σας στέλνω νέους οιωνούς και νέους εργάτες". Το ποιόν τους είναι η τέλεια αγάπη και η πιστότητα, και όταν είναι αναγκαίο ο Ιησούς Χριστός τους ζητά να ξαναγράψουν το μήνυμά Του. Τι μάθημα για το "σχολαστικό" χαρακτήρα του Χριστιανισμού. Το Ευαγγέλιο δεν επιβάλλεται δι' αυτοκρατορικού διατάγματος, δικαστικής απόφασης, αποφάσεων συνόδου, δια πνευματικής καταπίεσης η πολιτιστικού κονφορμισμού. Ο Χριστιανός είναι ένας "σχολαστικός" απορροφημένος από ένα διάλογο μεταξύ δασκάου και μαθητού και ευχάριστες αμοιβαίες επικοινωνίες, Θα μπορούσε να μετατραπεί σε μεταστροφή, αναγέννηση πνεύματος και καρδιάς. Οι σχολαστικοί θα πουν τότε: "Υπόσχομαι να παραμείνω πιστός σε Σένα, αυτός είναι ο επίσημος όρκος μου. Βοήθησέ με να τηρήσω αυτό τον όρκο παντοτινά". Ο μαθητής του Κυρίου παραμένει ένας σπουδαστής, ένας μαθητής.
"Η Φωτιά της Αγάπης" προσφέρει ένα βαρύ λόγο και μια προειδοποίηση για τον Οικουμενικό Χριστιανισμό. το σύμβολο των "τριών σιδερένιων ραβδιών" είναι αληθινό και συμφωνεί με την "ακαμψία" των Εκκλησιών που πέτρωσαν μέσα στον ύπνο και στο λήθαργο της διαίρεσης. Έχει να κάνει επίσης με τη δέσμευση απέναντι στον Χριστό. Στο Μήνυμά Του ο Χριστός ζητάει κάποιες επείγουσες "επανορθώσεις", τουλάχιστον να εορτάζεται το Πάσχα σε κοινή ημερομηνία. Μόνο η φωτιά της Αγάπης μπορεί να λιώσει και να λυγίσει τα ακίνητα ραβδιά. Αν δεν γίνει αυτό, ο Ιησούς θα απορρίψει τους Χριστιανούς σαν "σάπιο ξύλο". Σε μια εποχή που τόσες πολλές σεκταριστικές και φονταμενταλιστικές ομάδες συγκρατούν όλη μας την προσοχή και δεν αφήνουν χρόνο για τη θύμηση του Θεού, οι Χριστιανοί δεν μπορούν να κωφεύουν τελείως στην πεποίθηση και συμβουλή της Βασούλας όσον αφορά τα νέα σημάδια της ενότητος, εδώ κι εκεί. Υπάρχει κάτι το παγκόσμιο σε αυτό το μήνυμα που υπενθυμίζει ότι "όλοι σας είστε ένας, χάρη στον Ιησού Χριστό" (Γαλ. 3:28).
Η παράδοση δεν καθορίζει όρια ως προς το υλικό και το μέσο που χρησιμοποιείται για την κοινοποίηση του μηνύματος του Ευαγγελίου, η μόνη απαίτηση είναι η καταλληλότητά του. Η ιστορική εφαρμογή διατηρεί έναν ακριβή αριθμό διδακτικών λειτουργημάτων: ποιμένες, ιερείς, διδασκάλους, θεολόγους, επισκόπους. Θα μπορούσαμε να ερμηνεύσουμε την Παράδοση σα να είχε σχέση και με άλλα είδη επικοινωνίας, όπως με εξαιρετικές χαρισματικές υπομνήσεις; Το γεγονός αυτό παρέχει άραγε αρκετή βάση για να γίνει όσο το δυνατόν πιο κατανοητή η πάποψη εκείνων που έχουν το χάρισμα της ενόρασης, επικοινωνώντας με γραπτό λόγο, που τον δέχονται εκ των άνω;
Η Εκκλησία θα πρέπει τότε να αναγνωρίσει τα χαρίσματα των πιστών, να τα αναπτύξει και να τα ενσωματώσει στη ζωή του όλου Σώματος. Ξεχωρίζοντας τα, περιορίζοντας ορισμένα και ενθαρρύνοντας άλλα.
Η Συγγραφέας της Φωτιάς της Αγάπης κατέχει μια ορατή μαρτυρία της εμπειρίας της μέσω των χεριών της. Η δουλειά της φωνής καιτου χεριού δεν είναι μηχανική. Έχει να αντιμετωπίσει την ανθρώπινη φύση, τις δυνάμεις, τις αποτυχίες και την αδυναμία της. Χρειάζεται την υποστήριξη της κοινωνίας των πιστών και των αγίων. Η επιμονή της να λέει "Χριστός Ανέστη" σαν αδιάλειπτη προσευχή μπορεί να εκνευρίσει πολλούς. Υπόκειται σε αυστηρή εξέταση από όσους αμφισβητούν την αντικειμενικότητα και το ιστορικό των εμφανίσεων της, της αποκάλυψης και της προφητείας. Θα πρέπει να αντιλαμβάνεται ότι αναλαμβάνει ένα μεγάλο ρίσκο γιατί η αυθεντία της είναι υποκείμενο-αυθεντία, η ιδία υπό την κρίση και τον σωφρονισμό του Θεού. Ο Αναστάς Χριστός, όπως η χήρα, συνεχίζει να την ενοχλεί (Λουκ. 18:5). Η διαθεσιμότητά της, αν και καθυστερημένη, είναι ήδη μια χάρη, που επιτρέπει στον Κύριο να την μεταμορφώσει και να την χρησιμοποιήσει: "Γι' αυτό τρεις φορές παρακάλεσα τον Κύριο να το διώξει από πάνω μου. Η απάντησή Του ήταν: "Σου αρκεί η δωρεά Μου, γιατί η δύναμή Μου φανερώνεται στην πληρότητά της μέσα σ' αυτή την αδυναμία σου". Με περισσότερη ευχαρίστηση, λοιπόν, θα καυχηθώ για τις ταλαιπωρίες μου για να κατασκηνώσει σε μένα η δύναμη του Χριστού. Γι' αυτό χαίρομαι για τα παθήματά μου, για τις βρισιές, τις θλίψεις, τους διωγμούς και τις πιέσεις που πέρασα για χάρη του Χριστού. Γιατί όταν φαίνεται πως έχω χάσει κάθε δύναμη, τότε είμαι πραγματικά δυνατός" (Β΄Κορ. 12:8-10).