Στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ (22/01/2010) δημοσιεύεται η είδηση ότι μια μητέρα σκότωσε το παιδί της και καταδικάστηκε σε ισόβια. Οι λεπτομέρειες αυτής της υπόθεσης είναι ότι ο γιος αυτής της μητέρας, είχε υποστεί βαρύτατη εγκεφαλική κάκωση - περισσότερες πληροφορίες δεν υπάρχουν - και η μητέρα ήταν βέβαιη (σημ. από τους γιατρούς συμπεραίνω) ότι το παιδί της θα ζούσε "σε μια ζωντανή κόλαση". Αυτό ισχυρίστηκε. Και δικαιολόγησε την πράξη της (σημ. του έδωσε υπερβολική δόση ηρωίνης στη φλέβα - λείπουν και πάλι πληροφορίες) λέγοντας ότι "ήταν αθώα επειδή σκότωσε τον γιο της από αγάπη.".
Το δικαστήριο όμως δεν πείστηκε και την καταδίκασε σε ισόβια. Το σκεπτικό της απόφασης ήταν : «Δεν μπορείς να πάρεις τον νόμο στα χέρια σου και δεν μπορείς να αφαιρέσεις μια ζωή, όσο σημαντικοί κι αν θεωρείς ότι είναι οι λόγοι».Εδώ χρειάζονται βέβαια κάποια σχόλια και αυτά δεν θα είναι και τόσο ευχάριστα, για όσους υποστηρίζουν τις μεταμοσχεύσεις. Η μητέρα του παιδιού δεν μπορούσε να πάρει "το νόμο στα χέρια της". Άλλοι όμως φτιάχνουν νόμους για να τους λύνονται τα χέρια. Έφτιαξαν τη νομοθεσία για τον εγκεφαλικό θάνατο με διαρκώς αναθεωρούμενα διαγνωστικά κριτήρια και η "ζωντανή κόλαση" μερικών ασθενών γίνεται αύθις "ζωντανός" Παράδεισος. Πότε; Όταν ο ίδιος έχει συγκατατεθεί να του πάρουν τα όργανα. Μπορεί όμως τη συγκατάθεση να τη δώσουν και οι συγγενείς. Αν, δε, τα έχουν καλά και με τη Θρησκεία, τότε είναι βεβαιότατοι - τους το λένε και οι ποιμένες - ότι ο δικός τους άνθρωπος πάει κατευθείαν στον Παράδεισο. Ύψιστη πράξη αγάπης είναι, κατά τους υψηλούς στην ιεροσύνη ποιμένες, η προθανάτια δωρεά. Όσοι το κάνουν μιμούνται τον Χριστό, που έδωσε το αίμα του για τη σωτηρία μας, λένε και μας φέρνουν το παράδειγμα με το εδάφιο της Προς Γαλάτας Επιστολής του Απ. Παύλου : " ει δυνατόν τους οφθαλμούς υμών εξορύξαντες αν εδώκατέ μοι". Πιο κάτω όμως, απευθυνόμενος πάλι στους Γαλάτες, τους λέει ο Απ. Παύλος : Να αγαπάτε τον πλησίον σας ως σεαυτόν,"ει δε αλλήλους δάκνετε και κατεσθίετε, βλέπετε μη υπ΄ αλλήλων αναλωθήτε".
Με τις μεταμοσχεύσεις τι κάνουμε; Δεν θα το γράψω εγώ, πάντως εμφανές είναι ότι "κατεσθίομεν" μερικούς. Η Βρετανή μητέρα δεν το ήθελε αυτό. Η επιστήμη έκανε ό,τι μπορούσε και έφερε το παιδί της στην κατάσταση της "ζωντανής κόλασης". Αυτό που είναι πολύ πιθανό, μετά από τέτοιες ανθρωποκτόνες"αγαπητικές" ενέργειες, οι λέξεις και οι έννοιες των λέξεων, πχ. του εγκεφαλικού θανάτου, να διασταλούν λίγο ακόμη. Και όταν μια ζωή προδιαγράφεται να είναι "ζωή κόλασης", θα έρθη ο νομοθέτης να τη μετατρέψει σε "ζωή παραδείσου". Μια ζωή με κατεστραμμένο εγκέφαλο και με ψυχή ανέκφραστη, τι να την κάνεις; Θα μπει στη μέση και η αγάπη και δεν θα φτάνουμε πλέον στο σημείο να συντηρούμε ασθενείς στην αξιοθρήνητη και τραγική κατάσταση, που οδήγησε τη γυναίκα να σκοτώσει το παιδί της. Τα προσχήματα θα εγκαταλειφθούν και μόνο η χαρά της ζωής θα αποτελεί δικαίωση και νόημα αυτής. Όλα τα άλλα θα είναι προσωπικές πεποιθήσεις και μέσα σ΄ αυτές θα είναι και η εγκατάλειψη της ζωής όταν ο βίος γίνεται κόλαση. Είναι κι αυτό ένα ατομικό δικαίωμα και πρέπει να το σεβόμαστε. Δεν ξέρω πόσο μέρος της ποινής της θα έχει εκτίσει μέχρι τότε η δυστυχισμένη Βρετανίδα.
Κυπριανός Χριστοδουλίδης
Θα γράψω εγώ ένα σχόλιο, αφού άλλοι δεν το κάνουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν άρχισα να δίνω πληροφορίες για το αντιεπιστημονικό επιχείρημα του εγκεφαλικού "θανάτου", η τότε καθηγήτρια (της Παντείου:) εγκληματολογίας ζήτησε να με ακούσει. Μαζί της ήταν και ένας νομομαθής - δεν θυμάμαι το όνομα - στα υψηλά στρώματα της Δικαστικής εξουσίας. Θα ήταν γύρω στο 1990.
Της εξέθεσα τα συμβαίνοντα και αναχώρησα. Γιατί το γράφω; Γιατί κανείς δικός μας, από αυτούς που μαζεύονται και ελεγχουν τους νόμους που κάποιοι φτιάχνουν, δεν θέλει να υψώσει το ανάστημά του μπροστά σε όλα αυτά που η ελεγχόμενη Παγκόσμια Νομοθεσία αποφασίζει. Φιλόδοξοι, αρκούμενοι στη διασημότητα του ονόματός τους και στους ακαδημαϊκούς τίτλους που έχουν, δεν τολμούν να σκαλίσουν πέραν του επιτρεπτού ορίου, όλα τα άθλια νομοθετήματα που ψηφίζει η δήθεν αλάνθαστη παγκόσμόσμια επιστημονική κοινότητα. Οι επί του θέματος μη γνωρίζοντες νομοθέτες, συγκαλούν συσκέψεις με επιστήμονες ιδίων φρονημάτων για να τους διαφωτίσουν και στη συνέχεια να αποφασίσουν αν αυτό είναι δίκαιο ή όχι. Όλοι οι άλλοι δεν είμαστε επιστήμονες! Έχω άδικο όταν γράφω ότι μας έχουν "για τα μπάζα"; Το ποιός είναι γι΄ αυτά, ας το κρίνει ο αναγνώστης.
Αγαπητέ Κυπριανέ. Διάβασα το άρθρο καθώς και τα σχόλια που κάνατε για την Παναγιώτα Αποστολοπούλου. Θα ήθελα να σας ενημερώσω και εσάς αλλά και όσους διαβάσουν το σχόλιο ότι εδώ και αρκετά χρόνια ισχύει το "Non-heart-beating donation". Τι είναι αυτό; Όταν λοιπόν κάποιοι αποφασίσουν ότι ο ασθενής όπως είναι δεν πρόκειται να τα καταφέρει από μόνος του να ζήσει μια ικανοποιητική ζωή εκτός του αναπνευστήρα με τα προβλήματα που έχει, επεμβαίνει ο Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων της Χώρας και πείθει τους συγγενείς μέσα στη συναισθηματική τους φόρτιση να υπογράψουν για να αφαιρεθούν τα όργανά του με σκοπό τη μεταμόσχευση μετά από την προαναφερόμενη διαδικασία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοια είναι αυτή. Αφήνουν τον ασθενή εκτός αναπνευστήρα χωρίς κατασταλτικά φάρμακα. Αν ο ασθενής δεν κάνει ικανοποιητική προσπάθεια ώστε να αναπνεύσει αρχίζει να ανέρχεται το διοξείδιο του άνθρακα (CO2) στο αίμα και στο τέλος πέφτει σε υπερκαπνικό κώμα. Τότε αρχίζει να μειώνεται και το οξυγόνο του αίματος (μπορεί να μειωθεί ταυτόχρονα και με την άνοδο του CO2) και η καρδιά δεν μπορεί να συντηρήσει ικανοποιητική πίεση για να αρδεύσει το σώμα. Εκείνοι ανιχνεύουν την πίεση με την κλασική μέθοδο της περιχειρίδας. Όταν πλέον παύσουν να την ανιχνεύουν, εφορμούν, οδηγούν τον ασθενή στο χειρουργείο και του αφαιρούν τα όργανα. Θάθελα να επισημάνω ότι δεν κάνουν αιματηρή μέτρηση της αρτηριακής πίεσης με καθετήρα σε αρτηρία αφ' ενός (συνεπώς ο ασθενής συνεχίζει να έχει ακόμη σφυγμικό κύμα ανιχνεύσιμο μόνο αιματηρά)και αφ' ετέρου δεν ανιχνεύουν την ηλεκτρική δραστηριότητα της καρδιάς με καρδιογράφημα. Έτσι όταν αφαιρούν την καρδιά αυτή συνεχίζει να έχει ηλεκτρική δραστηριότητα και να πάλλεται και φυσικά είναι κατάλληλη για μεταμόσχευση. Τώρα σ' αυτή τη μάννα που δεν άντεχε να βλέπει το παιδί της να μη μπορεί να ζήσει σαν άνθρωπος επέβαλλαν ισόβια. Τι διαφέρει η προαναφερθείσα διαδικασία με το να μην φρόντιζε εκείνη ικανοποιητικά το παιδί της για τα προς το ζην; Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει μία αμέλεια προς τις ζωτικές ανάγκες του παιδιού. Στη χώρα που συνέβη το περιστατικό νομίζω ότι ισχύει το "Non-heart-beating donation".Δεν τους ρωτάτε τι θα έκαναν αν η συγκεκριμένη μάννα δώριζε τα όργανά του παιδιού της για μεταμόσχευση; Θα άφηναν το παιδί νηστικό για να εκπέσουν οι ζωτικές λειτουργίες και όταν δεν ανίχνευαν αρτηριακή πίεση με τη μέθοδο της περιχειρίδας θα εφορμούσαν, θα αφαιρούσαν την πάλλουσα καρδιά του παιδιού της και θα την έκαναν ήρωα;
Είμαστε τελικά πολύ υποκριτές.
Επίσης δε ρωτάτε την ηγεσία του Υπουργείου Υγείας αν θα ισχύσει το "Non-heart-beating donation" και στην Ελλάδα; Και κάτι ακόμη. Ρωτήστε τους αν γιατροί στις εντατικές εφαρμόζουν παθητική ευθανασία σε όσους νομίζουν ότι δεν έχουν προσδόκιμο επιβίωσης.
Θα προσπαθήσω να σας ξαναγράψω εάν έχω κάτι σπουδαίο πάνω στις μεταμοσχεύσεις καθώς και από τα γεγονότα που έγιναν στην εντατική που νοσηλεύτηκε η Παναγιώτα και που δεν είναι μόνον αυτά.
Τελικά θα ξυπνήσουμε για να μη θρηνήσουμε;
Αγαπητέ Ανώνυμε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για τις χρήσιμες πληροφορίες και για όσες ακόμη μπορείς να προσφέρεις. Θα ήθελα απλά να επισημάνω ότι αναπνευστική λειτουργία υποτυπώδης, από τα δευτερεύοντα αναπνευστικά κέντρα υπάρχει (:το ερέθισμα δίδεται από τη μειωμένη τάση paCO2 και η υπεροξυγόνωση με την απνοϊκή δοκιμασία επιφέρει άπνοια).
Τώρα, ως προς την υποκρισία, είναι απίστευτη. Παγκοσμίως υπάρχουν σύλλογοι κατά των αμβλώσεων και προστασίας του αγέννητου παιδιού, αλλά δεν βλέπω κανένα να δραστηριοποιείται για την προστασία των ψυχορραγούντων. Τα αγέννητα τα προστατεύουμε, όχι όμως και τους ετοιμοθάνατους. Είπατε τίποτα;
"Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας", είπε ο Σαίξπηρ δια στόματος Άμλετ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν ζούσε σήμερα κάτι παρόμοιο θα έλεγε για "το δεσποτάτο" της Εκκλησίας. Αυτό το γράφουν μόνο τα μπάζα του διαδικτύου και τα μπάζα δεν είναι Σαίξπηρ. Οψόμεθα.