Ο Μέγας Βασίλειος και ο αϊ -Βασίλης
1. Η προσωπικότητα του Μ. Βασιλείου
Ο Μ. Βασίλειος υπήρξε ένας μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας, αλλά και ένας οικουμενικός διδάσκαλος. Το σημαντικό είναι ότι ο τίτλος Μέγας του αποδόθηκε από τα αδέλφια του, πράγμα το οποίο δείχνει την μεγάλη επιρροή που είχε στα μέλη της οικογενείας του. Από τα εννέα αδέλφια της οικογενείας του οι πέντε είναι γνωστοί άγιοι της Εκκλησίας μας.
Δεν πρόκειται να παρουσιάσω τα στοιχεία της προσωπικότητος του, αλλά να αναπτύξω με συντομία τα τρία σημεία τα οποία περιγράφονται στο απολυτίκιό του. Το απολυτίκιο είναι το εξής:
« Εις πάσαν την γήν εξήλθεν ο φθόγγος σου,
ως δεξαμένην τον λόγον σου,
δι’ ου θεοπρεπώς εδογμάτισας,
τήν φύσιν των όντων ετράνωσας,
τά των ανθρώπων ήθη κατεκόσμησας,
Βασίλειον ιεράτευμα, πάτερ όσιε,
πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ σωθήναι τα ψυχάς ημών» .Τα τρία σημεία, τα οποία θα υπογραμμίσω, είναι τα εξής: Το ένα « δι’ ου θεοπρεπώς εδογμάτισας» , το δεύτερο « τήν φύσιν των όντων ετράνωσας» και το τρίτο « τά των ανθρώπων ήθη κατεκόσμησας» .
« Δι’ ου θεοπρεπώς εδογμάτισας»
Ο Μ. Βασίλειος έζησε ως επίσκοπος σε μια πολύ δύσκολη περίοδο της Εκκλησιαστικής ιστορίας. Εννοώ την περίοδο μεταξύ της Α´ Οικουμενικής Συνόδου, που έγινε στην Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ., και της Β´ Οικουμενικής Συνόδου, που έγινε το 381 μ.Χ. Ο Μ. Βασίλειος αντιμετώπισε όλα τα θεολογικά ζητήματα της εποχής εκείνης με σοφία, διάκριση, σύνεση, αλλά και θεολογική προοπτική και ενώ εκοιμήθη σε ηλικία 49 ετών δύο μόλις χρόνια –τό 379– πριν συνέλθη η Β´ Οικουμενική Σύνοδος το έτος 381, εν τούτοις είχε προετοιμάσει όλο το θεολογικό έδαφος πάνω στο οποίο στηρίχθηκε η Σύνοδος αυτή.
Ο Μ. Βασίλειος δογμάτισε για τον Τριαδικό Θεό χρησιμοποιώντας νέα ορολογία και αυτό έγινε για να αντιμετωπίση τις διάφορες αιρέσεις που εμφανίσθηκαν και οι οποίες χρησιμοποιούσαν την αρχαία ελληνική φιλοσοφία για να κατανοήσουν την αποκεκαλυμμένη αλήθεια. Ο Φωστήρ της Καισαρείας δογμάτισε για το Άγιον Πνεύμα, για τις σχέσεις μεταξύ των Προσώπων της Αγίας Τριάδος. Το σημαντικό και πρωτόγνωρο, ακόμη και για την φιλοσοφία, είναι ότι για πρώτη φορά ο Μ. Βασίλειος ταύτισε την υπόσταση με το πρόσωπο.
Μέχρι τότε το πρόσωπο σήμαινε το προσωπείο, την μάσκα που χρησιμοποιούσε ο ηθοποιός για να παίξη έναν ρόλο, δηλαδή το πρόσωπο ήταν ένα επίθεμα του όντος. Ο Μ. Βασίλειος ανέπτυξε την άποψη ότι το πρόσωπο δεν είναι επίθεμα του όντος, αλλά ταυτίζεται με την υπόσταση, δηλαδή είναι αυτό που κάνει το όν να είναι όντως όν.
Όλη αυτήν την θεολογία ο Μ. Βασίλειος την ανέπτυξε « θεοπρεπώς» , ακριβώς γιατί ζούσε την υπαρξιακή θεολογία, είχε εμπειρίες του Θεού, όπως φαίνεται στα κείμενά του. Η θεολογία του δεν ήταν ακαδημαϊκή, ορθολογιστική, συναισθηματική, αισθητική, αλλά καθαρά υπαρξιακή.
« Την φύσιν των όντων ετράνωσας».
Στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία γινόταν διαρκώς λόγος για τα όντα, που υπάρχουν στον κόσμο, και το όν, του οποίου αντιγραφή είναι τα όντα. Βασικό κεντρικό ερώτημα της αρχαίας ελληνικής μεταφυσικής, όπως ισχυρίζεται ο Χάϊντεγκερ, είναι « γιατί να υπάρχουν τα όντα και όχι το τίποτε». Ο Μ. Βασίλειος σπούδασε στην Αθήνα την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, αλλά και όλη την επιστήμη της εποχής του, που ησχολείτο με τα όντα. Κατά την μαρτυρία του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, που ήταν προσωπικός του φίλος και συμμαθητής του στην Αθήνα, έμαθε εννέα επιστήμες της εποχής εκείνης.
Αν διαβάση κανείς την « εξαήμερό» του, δηλαδή την ερμηνεία που κάνει στην δημιουργία του κόσμου σε έξι ημέρες, θα διαπιστώση ότι μέσα στο βιβλίο αυτό κατόρθωσε να συγκεντρώση όλες τις επιστημονικές γνώσεις της εποχής του για τον κόσμο και την δημιουργία του. Ερεύνησε την φύση και τα όντα –τά φυτά, τα έντομα, τα πτηνά, τα ψάρια, τα ζώα κλπ.– είδε την ουσία των όντων, τις ενέργειες του Θεού στην κτίση, καθώς και την εντελέχεια και την τελολογία όλων των αισθητών πραγμάτων. Ο Μ. Βασίλειος αγάπησε την φύση και έκανε στις επιστολές του υπέροχες περιγραφές του τοπίου στο οποίο εμόναζε παρά τον Ίρι ποταμό.
« Τα των ανθρώπων ήθη κατεκόσμησας»
Ο Μ. Βασίλειος δεν ήταν ένας θεωρητικός Θεολόγος και επιστήμονας, αλλά ήταν και μεγάλος μεταρρυθμιστής. Ενδιαφερόταν για τους δούλους, τους πτωχούς, για την ελάφρυνση της φορολογίας του λαού, για τις αδικίες που υφίσταντο διάφοροι άνθρωποι, διοργάνωσε την φιλανθρωπία. Είναι ο θεμελιωτής των φιλανθρωπικών ιδρυμάτων. Μέχρι τότε το Κράτος δεν είχε αναπτύξει την κοινωνική πρόνοια.
Ο Μ. Βασίλειος εμφορούμενος από τις Χριστιανικές του αρχές ανέπτυξε σε μεγάλο βαθμό την φιλανθρωπία. Είναι γνωστή στην ιστορία η « Βασιλειάδα» του. Ο ιστορικός Σωζόμενος κάνει λόγο περί « Βασιλειάδος ό πτωχών εστιν επισημότατον καταγώγιον, υπό Βασιλείου κατασκευασθέν, αφ’ ου την προσηγορίαν την αρχήν έλαβε και εις έτι νυν έχει» . Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος κάνει λόγο για την « καινήν πόλιν» όπου « νόσος φιλοσοφείται και συμφορά μακαρίζεται και το συμπαθές δοκιμάζεται» . Πρόκειται για μια καινούρια πόλη.
Ο ίδιος ο Μ. Βασίλειος σε μια επιστολή του (επιστολή 94 προς Ηλίαν) δίδει μια μαρτυρία για το κέντρο αυτό της φιλανθρωπίας. Μέσα στην « Βασιλειάδα» υπήρχε μεγαλοπρεπής καθεδρικός Ναός, οικήματα γύρω από τον Ναό για τον Επίσκοπο και τους Κληρικούς, οικήματα για την φιλοξενία των αρχόντων και των δημοσίων λειτουργών, ξενώνας για την φιλοξενία των ξένων και των περαστικών από την πόλη, νοσοκομείο για την θεραπεία των ασθενών με το αναγκαίο προσωπικό από ιατρούς, νοσοκόμους, οδηγούς, υποζύγια, οίκους για στέγαση των απαραιτήτων εργαστηρίων και τεχνητών.
Υπάρχει πληροφορία που διασώζεται από τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο ότι τους λεπρούς, οι οποίοι την εποχή εκείνη ήταν απόβλητοι από την κοινωνία, διότι είχαν την αθεράπευτη και κολλητική ασθένεια της λέπρας, που ομοίαζε κάπως με την σημερινή ασθένεια του ααάέ, τους φρόντιζε ο ίδιος ο Μ. Βασίλειος και μάλιστα αφού τους καθάριζε τις πληγές στην συνέχεια τις ασπαζόταν για να τους δείξη την αγάπη του. Ποιός θα το έκανε αυτό σήμερα για τους ασθενείς του Εϊτζ;
Το σπουδαιότερο είναι ότι ο Μ. Βασίλειος έκανε όλο αυτό το έργο της φιλανθρωπίας, δείχνοντας το προσωπικό του παράδειγμα, αφού καίτοι ήταν εύπορος έδωσε όλην την περιουσία του σε όσους είχαν ανάγκη και μάλιστα όταν απέθανε είχε ως μόνα περουσιακά στοιχεία ένα τρίχινο ράσο και λίγα βιβλία. Αλλά η αγάπη του ήταν τέτοια, ώστε στην κηδεία του, από τον συνωστισμό του κόσμου, απέθαναν και άνθρωποι.
Η κοινωνική προσφορά του Μ. Βασιλείου σε συνδυασμό με την αγάπη του, την εξυπνάδα του και τις θαυματουργικές του επεμβάσεις φαίνεται και στο περιστατικό σύμφωνα με το οποίο υπάρχει η παράδοση της Βασιλόπιττας, όπως την διέσωσε ο Καθηγητής Φαίδων Κουκουλές, κατά την παρουσίαση του Δημήτρη Λουκάτου. Σύμφωνα με αυτήν « όταν ο άγιος Βασίλειος ήταν Επίσκοπος στην Καισάρεια, ο τότε Έπαρχος της Καππαδοκίας πήγε με σκληρές διαθέσεις να εισπράξει φόρους. Οι κάτοικοι φοβισμένοι εζήτησαν την προστασία του ποιμενάρχη τους. –"Σάς προτρέπω ευθύς, τους είπε εκείνος, να μου φέρει έκαστος ό,τι πολύτιμον έχει αντικείμενον". Μάζεψαν πολλά δώρα, και βγήκαν μαζί με τον Δεσπότη τους οι Καισαρείς να προϋπαντήσουν τον Έπαρχο.
Ήταν όμως τέτοια η εμφάνιση και η πειθώ του Μ. Βασιλείου, που ο Έπαρχος καταπραΰνθηκε, χωρίς να θελήσει να πάρει τα δώρα. Γύρισαν πίσω χαρούμενοι, κι ο άγιος Βασίλειος πήρε να τους ξαναδώσει τα τιμαλφή. Ο χωρισμός όμως ήτο δυσχερής, διότι πολλά όμοια είχον προσφέρει, δακτυλίους δηλαδή, νομίσματα κλπ.
Ο Βασίλειος τότε σκέφθηκε ένα θαυματουργόν τρόπο: Διέταξε να κατασκευασθώσι την εσπέραν του Σαββάτου πλακούντια (δηλ. μικρές πίτες) και εντός ενός εκάστου έθηκεν ανά έν αντικείμενον, την δ’ επομένην έδωκεν ανά έν εις έκαστον Χριστιανόν. Ποίον θαύμα! Εντός του πλακουντίου του εύρεν έκαστος ό,τι είχε προσφέρει! Από τότε, λέγει η παράδοση, κάθε στη γιορτή του αγ. Βασιλείου κάνουμε κι εμείς πίτες και βάζουμε μέσα νομίσματα».Ο Μ. Βασίλειος υπήρξε μεγάλη προσωπικότητα που δεν εξαντλείται στα λίγα που ανέφερα πιο πάνω. Αλλά ο χρόνος είναι περιορισμένος και δεν μπορώ να αναφερθώ και σε άλλα σημεία.
2. Η μορφή του αι-Βασίλη
Ενώ η Εκκλησία με την λατρεία της, την θεολογία της, την εικονογραφία της και το συναξάριο της τιμά σε μεγάλο βαθμό την μεγάλη προσωπικότητα του Μ. Βασιλείου, εν τούτοις η λαϊκή παράδοση και κυρίως η δυτική –ευρωπαϊκή και αμερικανική– νοοτροπία παρουσιάζει κατά ιδιαίτερο τρόπο τον Μ. Βασίλειο, δηλαδή από Μέγα Βασίλειο τον έκανε αι-Βασίλη, με πολλές παραλλαγές.Όταν διαβάση κανείς σχετικά κείμενα και αναλύσεις θα διαπιστώση ότι η μορφή του Μ. Βασιλείου αλλοιώθηκε στην Ευρώπη και τον Νέο Κόσμο. Ο καθηγητής της Λαογραφίας Δημήτρης Λουκάτος στο βιβλίο του « Χριστουγεννιάτικα και των γιορτών» γράφει ότι ο δικός μας άγιος Βασίλης « ήταν ένας καθαρά πρωτοχρονιάτικος άγιος, κάτι ανάμεσα στον πραγματικό Ιεράρχη της Καισάρειας και σ’ ένα πρόσωπο συμβολικό του Ελληνισμού, που ξεκινούσε από τα βάθη της ελληνικής Ασίας, κι έφτανε την ίδια μέρα σ’ όλα τα πλάτη, από τον Πόντο ώς την Επτάνησο κι από την Ήπειρο ώς την Κύπρο.
Ξεκινούσε σαν μεσαιωνικός πεζοπόρος, αμέσως ύστερ’ από τα Χριστούγεννα, με το ραβδί στο χέρι, και περνούσε απ’ τους διάφορους τόπους, καλόβολος πάντα και κουβεντιαστής με όσους συναντούσε» . Και συνεχίζει ο Καθηγητής: « Δεν κρατούσε κοφίνι στην πλάτη του ούτε σακκί φορτωμένο με δώρα. Εκείνο που έφερνε στους ανθρώπους ήταν περισσότερο συμβολικό: η καλή τύχη ιδιαίτερα κι η ιερατική ευλογία του.
Το μόνο κάπως συγκεκριμένο ήταν το μαγικό ραβδί του, απ’ όπου με θαυμαστόν τρόπο βλάσταιναν ή ζωντάνευαν κλαδιά και πέρδικες, σύμβολα των αντίστοιχων δώρων, που θα μπορούσε να μοιράσει στους ευνοουμένους του» . Και συνεχίζει ο Καθηγητής: “Δεν έφερνε τίποτα ο άγιος Βασίλης. Αντίθετα λές και ζητούσαν την ευλογία του, με το να μοιράζουν από δική τους πρόθεση οι άνθρωποι δώρα και λεφτά”, δηλαδή “γονείς και συγγενείς έδιναν στα παιδιά τους μπουναμάδες ή και μεταξύ τους τα δώρα"” (ένθ. ανωτ., σελ. 121). Γενικά στην δική μας παράδοση ο αι-Βασίλης ήταν « μικρασιάτης, μελαχρινός, αδύνατος, γελαστός, με μαύρα γένια και καμαρωτά φρύδια. Ντυμένος σαν βυζαντινός πεζοπόρος, με σκουφί και πέδιλα, στο χέρι του κρατούσε ένα ραβδί» (Σπύρος Δημητρέλης). Η πατρίδα του ανατολικού αι-Βασίλη είναι η Μικρά Ασία, και είναι γραμματισμένος, κατάγεται από την Καισάρεια και « βαστάει κόλλα και χαρτί, χαρτί και καλαμάρι» και προσφέρει ως δώρο « τή σταθερή και διαχρονική χαρά της γνώσης» .
Στην Δύση υπήρχε άλλος τύπος του δικού μας αι-Βασίλη. Στην Ευρώπη και ιδίως στην Ολλανδία ήταν ο Sinter Klaas, ο οποίος ήταν « ο προστάτης των ναυτικών, των εμπόρων και των παιδιών, έτσι όπως αυτός λατρεύτηκε στις κάτω Χώρες, κυρίως από τον 12ο αιώνα και μετά» . Τον 17ο αιώνα Ολλανδοί Καλβινιστές « μεταναστεύοντας στην Αμερική έπαιρναν μαζί τους και την εικόνα του Αγίου Νικολάου» , και έγινε ο Saint Nick και ο Santa Claus. Μετακινήθηκε όμως μερικές εβδομάδες αργότερα για να επισκεφθή τα παιδιά την παραμονή των Χριστουγέννων. Ο τύπος αυτός ταξίδευσε και σε άλλες Χώρες. « Γύρω στα 1870 η γλυκιά και γενναιόδωρη μορφή του ταξίδεψε και στην Βρεταννία, όπου και συγχωνεύτηκε με τον σκανδιναυϊκής προέλευσης, πατέρα των Χριστουγέννων και γέννησε μύθους, θρύλους, τραγουδάκια και αξεπέραστες συνήθειες» .
Ταυτιζόμενος ο Saint Nick, με τον Santa Claus και τον Father Christmas μεταφέρθηκε στην Αμερική από τους Ευρωπαίους μετανάστες και όπως ήταν επόμενο εκεί αλλάζει μορφή, αποκτά την μορφή « τού καλοθρεμμένου και ολοπόρφυρου αγίου, που επειδή δεν μπορεί να ζεί στις χιονισμένες πλαγιές του Άσπεν ή του Βερμόντ για λόγους παραδοσιακής αλλά και εμπορικής αποστασιοποίησης μένει κάπου στον Βόρειο Πόλο» .
Βεβαίως, εδώ πρέπει να σημειωθή ότι αυτός ο “τύπος”, που στην Ευρώπη και την Αμερική ονομάσθηκε Saint Nick, Santa Claus και Father Cristmas, από μας ονομάζεται αι-Βασίλης. Οι δυτικοί δεν τον ονομάζουν αι-Βασίλη, αλλά Saint Nick, Santa Claus και Father Cristmas. Εμείς ταυτίσαμε τον δυτικό αυτόν “τύπο” με τον αι-Βασίλη, αφού εξοβελίσαμε τον δικό μας Άγιο Βασίλειο. Ο Καθηγητής Δημ. Λουκάτος λέγει ότι αυτός ο δυτικός τύπος ήρθε σε μας “μέ πρωτοβουλία των αστικών τάξεων” και ονομάσθηκε αι-Βασίλης. Χάρη συννενοήσεως στα επόμενα θα τον τιτλοφορώ αι-Βασίλη.
Ο σημερινός αι-Βασίλης είναι δημιούργημα του αγγλοσαξωνικού κόσμου και απηχεί την νοοτροπία του. Ο αι-Βασίλης αυτός γεννήθηκε αρχές του 19ου αιώνα από έναν αστό προτεστάντη καθηγητή, τον Κλημέντιο Κλάρκ Μούρ « πού έγραψε για τα παιδιά του μια ιστορία με ήρωα έναν αι-Βασίλη, την The Night Before Christmas » και δημοσιεύθηκε την 23 Δεκεμβρίου του έτους 1823 στην εφημερίδα « Sentinel» . Η ιστορία αυτή εικονογραφήθηκε από τον πατέρα του χιουμοριστικού αμερικανικού σχεδίου Τόμας Νάστ, ο οποίος ήταν γερμανικής καταγωγής και « δανείστηκε στοιχεία από την γερμανική λαϊκή παράδοση των Χριστουγέννων αλλά και την παραδομένη μορφή του πλανόδιου γερμανού εμπόρου» .
Υπάρχουν αναλύσεις σύμφωνα με τις οποίες « ο Άγιος Βασίλης γεννήθηκε κατά τη διάρκεια του αμερικανικού Εμφυλίου, όταν ο Νάστ εργαζόταν στο Harper’s Weekly, στο μεγαλύτερο περιοδικό της εποχής, και του είχε ανατεθεί να απεικονίζει με αλληγορικές εικόνες τα δρώμενα του πολέμου. Μία από αυτές ήταν “ο Άγιος Βασίλης στο στρατόπεδο”, όπου παρουσιάζεται για πρώτη φορά ο Άγιος με τα χαρακτηριστικά ενός ευτραφούς άνδρα, ολοστρόγγυλου και ροδαλού, καλυμμένου από άστρα, ο οποίος μοίραζε δώρα σε ένα στρατόπεδο των Βορείων.
Ο Άγιος Βασίλης του Νάστ δεν εξελίχθηκε, παρέμεινε ο ίδιος με το κόκκινο κουστούμι με τα λευκά γουνάκια, την άσπρη γενιάδα και τα παιχνίδια του. Με αυτό το σκίτσο, τα Χριστούγεννα έγιναν ημέρα αργίας και ο Άγιος Βασίλης αναγορεύτηκε σε τοπική θεότητα - καλόκαρδο πνεύμα που αντιπροσώπευε την ευημερία και την οικογενειακή ζωή των Βορείων, σε αντίθεση με το μύθο της ιπποτικής παράδοσης και της βαθύτατα ιθαγενούς κολτούρας του Νότου.
Βασισμένος στην επιτυχία που γνώρισε το έργο του το 1862, ο Νάστ συνέχισε να παράγει σχέδια του Άγιου Βασίλη κάθε Χριστούγεννα κατά την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου. Και η σύλληψή του έγινε αποδεκτή, διότι έδωσε στην παραδοσιακή ασκητική αυστηρή και αποστεωμένη εικόνα του Father Christmas του Pelze - Nicol και του Pere Noel, μια άλλη διάσταση που αντικατόπτριζε την αφθονία και την ευμάρεια.
Ο Ντίκενς είχε ήδη μετατρέψει τα Χριστούγεννα σε γιορτή της αστικής τάξης. Όμως ο Άγιος Βασίλης δεν διαδραματίζει κανένα ρόλο στις εορταστικές προετοιμασίες του Ντίκενς. Τα Χριστούγεννα του Ντίκενς στρέφονται ενάντια στον πυρήνα του βικτωριανού καπιταλισμού και υπογραμμίζουν την ατομική συνείδηση, το κοινωνικό σύνολο, την φιλανθρωπία.
Τα Χριστούγεννα του Εμφυλίου του Νάστ –καί του Άγιου Βασίλη που τα συνοδεύει– βρίσκονται σε τέλεια συμφωνία με την ουσία της παράδοσης των Βορείων, η οποία είναι ο συγκερασμός της αρετής με το εμπόριο. Βέβαια ο Άγιος του Νάστ διανέμει δώρα αρχικά σε στρατιώτες και έπειτα σε παιδιά, μια ανταμοιβή για όποιον υπήρξε καλός κατά την διάρκεια της χρονιάς. Η πιο διάσημη απεικόνιση του Αγίου, κυκλοφόρησε το 1866 –στό τέλος του πρώτου ειρηνικού χρόνου– και εδραίωσε την εικονογραφία του χαρακτήρα. Τον βλέπουμε να διακοσμεί ένα έλατο, να φτιάχνει παιχνίδια, να διαβάζει το βιβλίο του με τα παραμύθια, να ράβει τα ρούχα του και τέλος να εξερευνά τον κόσμο με το τηλεσκόπιό του “πρός αναζήτηση σοφών παιδιών”. Με αυτόν τον τρόπο αποδίδεται η πολυάσχολη πλευρά του χαρακτήρα του και το πρότυπο του περιπετειώδους Yankee.
Ίσως αυτό που αποτελεί το πιο συμπαθητικό στοιχείο στον Άγιο Βασίλη του Νάστ είναι η τρυφερότητα που δείχνει απέναντι στα παιδιά. Τα παιδιά, τα οποία παρουσιάζονται τόσο συχνά όσο και ο Άγιος Βασίλης στο έργο του Νάστ, δεν μοιάζουν σε τίποτα με τα δυστυχισμένα παιδιά του δρόμου της βικτωριανής εποχής» .
Είναι φανερό ότι ο αι-Βασίλης του Τόμας Νάστ δείχνει το όνειρο της αμερικανικής κοινωνίας, που στηρίζεται στην ευημερία, την ευδαιμονία, την καλοπέραση, την αγαθωσύνη και την μακροημέρευση του ανθρώπου. Ένας τέτοιος αι-Βασίλης « είναι προσωποποίηση του αμερικανικού υλισμού, της αφθονίας, της χαράς και της ευδαιμονίας» . Βεβαίως πρέπει να σημειωθή ότι « ο εφευρέτης του χοντρούλη και αγαθούλη γέροντα είναι ο ίδιος που σχεδίασε τα σήματα των αμερικανικών κομμάτων, δηλαδή του γαϊδάρου για τους Δημοκρατικούς και του ελέφαντα για τους Ρεμπουμπλικανούς»
Στις αρχές του αιώνα μας ο αι-Βασίλης άλλαξε κάπως μορφή, και έγινε όπως ακριβώς τον γνωρίζουμε σήμερα. Σε αυτό συνετέλεσε η Κόκα-Κόλα. « Κι αν ήταν ο σκιτσογράφος Τόμας Νάστ που τον φαντάστηκε πρώτος, περίπου όπως είναι σήμερα, η Κόκα-Κόλα αποτέλεσε την αφορμή για να γίνει η μορφή του τόσο δημοφιλής.
Στα 1931, που η Κόκα Κόλα αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τον Σάντα Κλάους στη χειμωνιάτικη διαφημιστική της εκστρατεία και ανέθεσε σε έναν άλλο Αμερικανό καλλιτέχνη, τον Χάντον Σάνμπλομ, να τον σχεδιάσει. Εκείνος διάλεξε για τον Άγιο τα χρώματα της Κόκα Κόλα καί... να τος, με τις μαύρες μπότες του, το μακρύ σκουφί του, το κόκκινο κοστούμι του και την άσπρη του γούνα, όπως τον γνωρίσαμε και τον αγαπήσαμε» .
Η παράδοση σύμφωνα με την οποία ο αι-Βασίλης περνά μέσα από καμινάδες για να δώση δώρα στα παιδιά προέρχεται από το ποίημα του Κλέμεντ Μούρ με τίτλο « μιά επίσκεψη του Αγίου Νικόλα» , ο οποίος « δανείστηκε την ιδέα της καμινάδας, μαζί με την ιδέα του έλκηθρου και των οκτώ ελαφιών που το σέρνουν, από ένα φινλανδικό παραμύθι» .
Εν τω μεταξύ, αυτές τις ημέρες σε περιοδικά και εφημερίδες διαβάσαμε πολλά παράξενα γύρω από τον αι-Βασίλη. Το ένα από αυτά είναι ότι ο αι-Βασίλης έγινε “υποκείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης και όργανο οικονομικών συμφερόντων”, ότι “χωρίζει αντί να ενώνει” τους ανθρώπους και ότι “ο παγκοσμιοποιημένος Santa Claus” προκαλεί “τίς αντανακλαστικές αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών”, από την άποψη ότι πολλά Κράτη διεκδικούν, ερίζουν για την καταγωγή του αι-Βασίλη, από την “Γροιλανδία μέχρι την Αυστραλία και από την Λαπωνία μέχρι την Αυστρία”.
Και βέβαια αυτό συσχετίζεται με το εμπόριο, την διαφήμιση και την πολιτική. Το άλλο είναι ότι εφέτος είδαμε σε περιοδικό, αλλά αυτό γίνεται και αλλού, μαζί με τον αι-Βασίλη και αι-βασιλοπούλες, γυναίκες ντυμένες ως αι-Βασίληδες. Έξι στάρ του Χόλιγουντ “φόρεσαν την κόκκινη στολή και στάθηκαν μπροστά στο φακό όπως μόνο αυτές ξέρουν”. Είναι και αυτό γνώρισμα της εποχής μας.
Επομένως ο αι-Βασίλης της Μικράς Ασίας που είναι εγγράμματος και δίδει ως δώρο την γνώση, μετατρέπεται στον Σάντα Κλάους που δίδει « τήν εφήμερη ηδονή της κατανάλωσης» και έρχεται σε μας μετονομαζόμενος σε αι-Βασίλη. Δεν είναι ένα πρόσωπο με τα υπαρξιακά του ερωτήματα και τις αγωνίες, με την ασκητική του διάσταση, αλλά διακρίνεται για την « προτεταμένη κοιλιά, τα ροδοκόκκινα μάγουλα» και είναι η εικόνα της « καλοπέρασης και της αισιοδοξίας» .Είναι δε γνωστόν από τις διάφορες μελέτες ότι όλη η νοοτροπία της Αμερικανικής κοινωνίας διακρίνεται από ένα κράμα μεταξύ του πουριτανικού-καλβινιστικού πνεύματος σε συνδυασμό με μερικές απόψεις του διαφωτισμού και του ρομαντισμού, όπως απέδειξε δια πολλών ο Schaeffer. Κατά κάποιο τρόπο ο αμερικανικός αι-Βασίλης είναι έκφραση αυτού του πνεύματος. Αυτό δε το πνεύμα δημιούργησε διάφορα προβλήματα, με τα οποία θέλησε να ασχοληθή η επιστήμη της ψυχανάλυσης, γιατί η απώθηση των υπαρξιακών προβλημάτων δημιουργεί ποικίλες αρρώστιες, σωματικές και ψυχολογικές.
Αγαπητοί μου,
Η πορεία του ανθρώπου από τον Μ. Βασίλειο της Ορθοδόξου Παραδόσεως στον αι-Βασίλη αγγλοσαξωνικού τύπου δείχνει την υποβάθμιση του πολιτισμού, την πορεία από την οντολογία στον ευδαιμονισμό, τον ωφελιμισμό και την χρησιμοθηρία. Ο ιστορικός Ντανιελού έχει παρατηρήσει ότι οι αρχαίοι Έλληνες εξετάζοντας τον κόσμο ερωτούσαν τί είναι το όν και τί είναι τα όντα, έκαναν, δηλαδή οντολογία. Οι Πατέρες της Εκκλησίας ασχολήθηκαν με το νόημα του κόσμου, αλλά κυρίως απαντούσαν στο ερώτημα ποιός έκανε τον κόσμο και ποιός είναι ο σκοπός του.
Οι δυτικοί όμως, αντίθετα από τις προηγούμενες παραδόσεις, ερωτούν τί μας χρησιμεύει ο κόσμος, δηλαδή αναπτύχθηκε η χρησιμοθηρία και ο ωφελισμός. Εάν η πορεία από τον Μ. Βασίλειο στον αι-Βασίλη δείχνη την επιπεδοποίηση του ανθρώπου, αλλά και την υποβάθμισή του, η αντίστροφη πορεία από τον αι-Βασίλη του καταναλωτισμού και του ευδαιμονισμού στον Μ. Βασίλειο της Εκκλησίας δείχνει την αναβάθμιση του ανθρώπου, την ανύψωσή του, την πορεία του δηλαδή από το πράγμα στην υπόσταση, από το άτομο στο πρόσωπο. Αυτό είναι το νόημα των εορτών. Αυτό ας ευχηθούμε για εαυτούς και αλλήλους τον νέο χρόνο.
«ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ»- ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2003
Κοπή Πίτας στην Αρχιεπισκοπή - Δήλωση Α. Διαμαντοπούλου
Στην κοπή της πίτας στην αρχιεπισκοπή , απο τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμο, παρέστη η υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου.
Στο τέλος της τελετής η υπουργός δήλωσε: "Να είμαστε όλοι αισιόδοξοι ότι με πολλή δουλειά, με γνώση και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας θα τα καταφέρουμε αυτή τη δύσκολη χρονιά".
Σε ερώτηση για το χρονικό ορίζοντα εξόδου από την κρίση, η υπουργός απάντησε : "Η επόμενη χρονιά είναι κρίσιμη, τόσο για την οικονομία, όσο και για πολλούς τομείς της πολιτικής. Για αυτό και επιμένω ότι, με αισιοδοξία και δουλειά, τέτοια μέρα, την επόμενη χρονιά, θα είμαστε πολύ καλύτερα". Ο Αρχιεπίσκοπος είχε κόψει λίγο νωρίτερα την πρωτοχρονιάτικη πίττα και στο μέγαρο της Ιεράς Συνόδου στη Μονή Πετράκη, όπου ευχήθηκε "καλή χρονιά" στους υπαλλήλους και στους κληρικούς που υπηρετούν στην Ιερά Σύνοδο.
© 2009 ΑΘΗΝΑΪΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ - ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
Κάνε κλικ εδώ για να δεις ολόκληρη την ανάρτηση από το ΥΠΕΠΘ
Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Θα έκανα δώρο στον κ. Σηφουνάκη την άποψή μου για τις σχέσεις πολιτείας και Εκκλησίας.
Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος
"Στον κ. Σηφουνάκη θα έκανα δώρο την άποψή μου για τις σχέσεις πολιτείας και Εκκλησίας. Μπορεί ορισμένοι να αιφνιδιαστούν, όμως και εγώ συμφωνώ με τον διαχωρισμό και τους διακριτούς ρόλους".
Νίκος Σηφουνάκης (υφυπουργός Μεταφορών και Δικτύων)
"Η αλήθεια είναι πως ένα τέτοιο σπουδαίο δώρο δεν μπορεί να έχει... αντίδωρο. Χαίρομαι που ένας νέος ιεράρχης συμμερίζεται αυτή τη θέση και εύχομαι μαζί με τον Σεβασμιώτατο να κάνουμε κάποτε πράξη τους διακριτούς ρόλους".
Πηγή: «ΈΘΝΟΣ» 31/122009
Στέργιος Σάκκος, Ο καινούργιος άνθρωπος
Ὁ πυρήνας, ἡ οὐσία τοῦ εἶναι μας, μένει μαραζωμένη, διεφθαρμένη, παλιά καί ἄσχημη. Γι΄ αὐτό καί στήν οὐσία δέν ἀλλάζει ἡ ζωή μας. Πάντοτε τά ἴδια ἐγκλήματα, τά ἴδια πάθη, συνέχεια ἡ ἴδια ἀθλιότητα, ἡ ἴδια βρωμιά. Μήπως τό 2010 θά φέρει στόν κόσμο τήν εἰρήνη καί τήν ἀγάπη πού εὐχόμαστε; Μήπως τό 2010 θά πάψουν νά μᾶς ἀπειλοῦν οἱ ποικιλόχρωμες ταξιαρχίες τῆς βίας ἤ μήπως θά ἐκλείψει ἡ μάστιγα τῶν ναρκωτικῶν; Ὁ καινούργιος ἄνθρωπος εἶναι ἀκόμη γιά τούς περισσότερους ἕνα νοσταλγικό ὄνειρο.
Κι ὅμως ἡ ἐπίσκεψη ἔγινε! Ἦλθε στή γῆ μας ἕνας ἄνθρωπος, ὄχι ἀπό τόν κόσμο τοῦ σύμπαντος, ἀλλά ἀπό τόν κόσμο τοῦ ἀπείρου, ὄχι ἀπό τή χώρα τοῦ διαστήματος, ἀλλά ἀπό τή χώρα τῆς αἰωνιότητος. Πρίν λίγες μέρες ὅλοι γιορτάσαμε λαμπρά τή γέννησή του καί τοῦ εἴπαμε χίλια τραγούδια. Τήν πρώτη μέρα τοῦ χρόνου ἀκούσαμε -ὅσοι βρήκαμε τόν καιρό μέσα στό γιορτάσι τῶν ἡμερῶν- τό ὄνομά του· ۟Ἰησοῦς. Εἶναι αὐτός ὁ καινούργιος ἄνθρωπος, ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ νέος γενάρχης μας. Ἦλθε νά ἐμβολιάσει τή φύση μας ἀπό χοϊκή σέ οὐράνια, νά μᾶς δώσει τή δυνατότητα νά ἀνανεώσουμε τόν ἐσωτερικό μας ἄνθρωπο, τόν πηρήνα τῆς ὑπάρξεώς μας. Τό δικό του δῶρο σέ μᾶς πού πολύ ἀγάπησε, εἶναι ὁ ἴδιος του ὁ ἑαυτός.Ἁπλώνει τά χέρια του καί μᾶς προσφέρει καρδιά καινούργια, τρυφερή καί καθαρή, νοῦ καινούργιο, δυνατό καί γενναῖο, σπλάγχνα, αἷμα καί σάρκα ἀκόμη καινούργια, πού ξέρουν νά συνεργάζονται καί ὄχι νά ἀντιστρατεύονται στούς πόθους τῆς ψυχῆς μας. Ἁπλώνει τά χέρια του καί μᾶς μεταφέρει ἀπό τό καθεστώς τῆς ἁμαρτίας καί τῆς πλάνης, ὅπου καί τό πιό καινούργιο ἀποπνέει τήν ὀσμή τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου, στό καθεστώς τῆς χάριτος καί τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ὅπου καί τό πιό παλιό μεταποιεῖται σέ ὁλοκαίνουργιο.
Ὁ καινούργιος ἄνθρωπος ἦλθε, ἀλλά οἱ ἄνθρωποι δέν τόν δέχθηκαν. Γι΄ αὐτό ἡ φθορά ὅσο πάει καί μεγαλώνει. Ὁ πολιτισμός μας πνίγεται. Ἡ ἔλλειψη ἀγάπης κάνει στενό τό χῶρο πού ζοῦμε, καί μᾶς συνθλίβει. Ἡ ἔλλειψη εἰρήνης δημιουργεῖ μιά μπαρουτοκαπνισμένη ἀτμόσφαιρα, καί ἀσφυκτιοῦμε. Ἡ ἔλλειψη χαρᾶς φέρνει τό ἄγχος, προκαλεῖ τά ψυχικά νοσήματα, σπρώχνει σέ ὀλέθρια ὑποκατάστατα. Φανταζόμαστε U.F.O., πού μᾶς σκιάζουν ἤ μᾶς διασκεδάζουν, ἐνῶ ὁ οὐράνιος ἄνθρωπος εἶναι ἀνάμεσά μας, σκοντάφτουμε πάνω του, ἀλλά δέν τόν βλέπουμε. Δέν βλέπουμε ὅμως ἄραγε οὔτε τούς ἀνακαινισμένους ἀνθρώπους πού τόν δέχθηκαν; «Ὅσοι δέ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τό ὄνομα αὐτοῦ», γράφει ὁ Ἰωάννης. Αὐτοί «οὐκ ἐξ αἱμάτων οὐδέ ἐκ θελήματος σαρκός οὐδέ ἐκ θελήματος ἀνδρός, ἀλλ΄ ἐκ Θεοῦ ἐγεννήθησαν» (Ἰω 1,12-13). Μιά ὁλόκληρη Ἐκκλησία ζῆ καί ἀναπνέει δίπλα μας, χαίρεται μέ τή δική του χαρά, μιλᾶ μέ τή δική του ἀλήθεια κι εἶναι τό ζωντανό παράδειγμα τῆς ἐν Χριστῷ ἀνακαινώσεως. Ἀλλά καί ὁ πολιτισμός μας μαρτυρεῖ μέ τόν τρόπο του ὅτι στό βαθμό πού δέχθηκε τόν Χριστό, ἀνάλογα προόδευσε, στό βαθμό πού τόν ἀρνήθηκε, τόσο κατέρρευσε καί καταρρέει.
Ξεκινᾶμε, λοιπόν, γιά τό 2010. Ζωντανή πρόκληση μπροστά μας ὁ καινούργιος ἄνθρωπος Χριστός. Ἀλλά καί «σημεῖον ἀντιλεγόμενον» τῆς ζωῆς μας καί κριτής τῆς στάσεως πού θά πάρουμε ἀπέναντί του. Ἄν θέλουμε εὐλογημένη τήν καινούργια χρονιά, μᾶς χρειάζεται μιά καινούργια καρδιά, αὐτή πού προσφέρει ὁ Κύριος.(Στέργιος Σάκκος, ομότιμος καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης)
Περιοδικό «Απολύτρωσις»
Γιατί μόνο τα Χριστιανικά Σύμβολα;
Πολύς λόγος έγινε για την απομάκρυνση των θρησκευτικών συμβόλων – Εσταυρωμένου, Εικόνων – από τις σχολικές αίθουσες διδασκαλίας, συνεδριάσεως των Δικαστηρίων κ.α, έξ αφορμής αποφάσεως του Ευρωπαικού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Ε.Δ.Α.Δ.), ύστερα από την προσφυγή ιταλίδας μητέρας.
Σε απάντηση, μεταξύ των άλλων, ορθώς παρετηρήθη:«Ποιος Ευρωπαίος θα είχε το θάρρος να ζητήσει από τη Βουδιστική Ασία να αφαιρέσει τα σύμβολα του Βούδα από τους δημόσιους χώρους ή από την ινδουιστική Ασία να καταχωνιάσει τις πλούσιες απεικονίσεις εκείνης της θρησκείας ή από τους μουσουλμάνους να κρύψουν το Κοράνι, να πάψουν να αναφέρουν το όνομα του Αλλάχ δημοσίως, να μη διδάσκουν την πίστη τους στα σχολεία; Κανείς δεν θα είχε το θάρρος να το κάνει, γιατί ενστικτωδώς θα ένιωθε ντροπή να προτείνει στους άλλλους να απογυμνωθούν από την ιστορία τους και από την ιδιαίτερη παράδοσή τους……..»
Και όμως το ζητούν από την χριστιανική Ευρώπη. Τώρα δεν έχουν παρά να αποφασίσουν να απομακρύνουν και το τεράστιο θρησκευτικό σύμβολο από την Π. Διαθήκη με τις πλάκες του Μωυσή που δεσπόζει στη μεγάλη αίθουσα στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
«ΖΩΗ» - 31-12-2009
29 Δεκεμβρίου
Γεφυρώνει τούτη ἡ μέρα τοῦ Δεκεμβρίου τή γῆ μέ τόν οὐρανό. ῾Ενώνει τή σύντομη μέρα πού ζοῦμε μέ τήν ἀνέσπερη μέρα πού περιμένουμε. Συνδέει τό σήμερα μέ τό αἰώνιο παρόν τοῦ Θεοῦ. Στή σκέψη καί στήν καρδιά μας φέρνει τούς ἀδελφούς μας χριστιανούς πού τελείωσαν τή ζωή τους πάνω στή γῆ μέ θάνατο μαρτυρικό. «Τῇ 29ῃ τοῦ μηνός Δεκεμβρίου μνήμη πάντων τῶν χριστιανῶν καί ἀδελφῶν ἡμῶν τῶν ἐν λιμῷ καί δίψει καί μαχαίρᾳ καί κρύει τελειωθέντων».Εἶναι αὐτοί οἱ ὁποῖοι μέ τή φλογερή ψυχή τους ἀπέσπασαν ἀπό τά χέρια τοῦ Κυρίου τό ξεχωριστό χάρισμα «οὐ μόνον τό εἰς αὐτόν πιστεύειν, ἀλλά καί τό ὑπέρ αὐτοῦ πάσχειν» (Φι 1,29). ῎Ενδοξη φάλαγγα ἐπώνυμων καί ἀνώνυμων μορφῶν πού μέ τό αἷμα τοῦ μαρτυρίου ἔφθασαν τροπαιοφόροι στά κράσπεδα τοῦ οὐρανοῦ καί στεφανώθηκαν μέ τό αἰώνιο φῶς.Συναγμένοι μεστοί καρποί ἀπό τῆς γῆς τό χωράφι, ἀπαρχή εὐλογημένη, δοτή στόν Φυτουργό τῆς κτίσεως ἀπό τή στρατευομένη ᾿Εκκλησία, ἱκεσίας θυμίαμα, γιά νά στηρίζει ὁ Κύριος τά ἀγωνιζόμενα παιδιά Του.᾿Αγκαλιάζει ἡ καρδιά μου μέ εὐγνωμοσύνη τούτη τήν ἱερή πομπή.᾿Αντικρύζω πλούσιους καί πένητες, μορφωμένους καί ἀγράμματους, ἄρχοντες καί δούλους, ἀξιωματούχους καί ταπεινούς, πού ὑψώθηκαν ἀπό τή φθαρτότητα τῶν ἐπιγείων στήν αἰωνιότητα τῶν ἐπουρανίων.῾Η δροσιά τῆς νιότης συνάμα μέ τήν ὡριμότητα τῶν μεγάλων, ἡ βρεφική ἀθωότητα μέ τή σταθερότητα τῶν γερόντων στολίζουν μέ παραδείσιο κάλλος αὐτή τή χορεία. ᾿Από τόν «῞Ηλιο τῆς δικαιοσύνης» φωτοφόροι, ἀφήνουν πάνω σέ τούτη τή γῆ ἴχνη φωτός. ῾Ο δρόμος τους σφραγισμένος μέ μαρτυρία καί μαρτύριο γίνεται πορεία θριάμβου. ῾Η μελέτη τῆς ζωῆς καί τῆς θυσίας τους ἀντίδωρο ζωῆς, γιά νά μήν πεθάνουν οἱ ψυχές μας ἀπό τήν ἀσφυξία μέσα στίς χωματένιες βιοτικές μέριμνες.
29 Δεκεμβρίου. Μπρός στό νεογέννητο Βρέφος ἀνταμώνω ὅλους τούς μαρτυρικούς ἀδελφούς κάθε ἐποχῆς. Ζηλεύω μυστικά τά ἀνεκτίμητα δῶρα πού προσκομίζουν στόν μεγάλο Βασιλιά· τό διψασμένο, πεινασμένο κορμί τους, τά βασανισμένα καί πληγωμένα μέλη τους, χρυσάφι ἐκλεκτό, εὐωδιαστό λιβάνι, πολύτιμη σμύρνα.
Πῶς νά κρατήσω στά ἀδύναμα χέρια μιᾶς ὑλιστικῆς, εὐδαιμονιστικῆς ἐποχῆς τή βαρειά παρακαταθήκη τους· «Πάντες δέ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ διωχθήσονται» (Β´ Τι 3,12)! Ζητῶ ταπεινά ἡ πρεσβεία αὐτῶν τῶν ἀδελφῶν μας, πού πέρασαν μέσα ἀπό τήν πείνα καί τή δίψα, νά μᾶς χορταίνει καί νά μᾶς δροσίζει, ὅταν ἀδήριτα πεινᾶ καί διψᾶ ἡ ψυχή μας γιά οὐρανό. Τό δικό τους πολύπαθο χέρι ἄς κρατᾶ μέσα μας ἀναμμένη τή σπίθα γιά τήν ἁγιότητα στίς χαλεπές, παγωμένες μέρες μας. ᾿Από τῆς γῆς τά μήκη καί τά πλάτη φτασμένοι μπροστά στό θρόνο τοῦ ᾿Αρνίου ἄς δέονται, γιά νά βρίσκει συνεχιστές ἡ πομπή τους σέ κάθε τόπο, σέ κάθε ἐποχή... καί στή δική μας.
᾿Ιχνηλάτης - Περιοδικό «Απολύτρωσις»
Νέοι Σοσιαλιστές Πολωνίας: Όχι Χριστιανικά σύμβολα στα σχολεία!
Οι απόγονοι των παλαιών Σοσιαλιστών της Πολωνίας, είναι οι σημερινοί ‘Νέοι Σοσιαλιστές’, οι οποίοι απαίτησαν από τον Υπουργό Παιδείας της χώρας να καταργήσει από την 1η Ιανουαρίου 2010, την προσευχή και τα χριστιανικά σύμβολα από τα πολωνικά σχολεία.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση που έδωσαν στη δημοσιότητα οι ‘Νέοι Σοσιαλιστές’ θα προσφύγουν στη δικαιοσύνη ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αν δεν εφαρμοστούν οι διατάξεις του Συντάγματος.
Οι διαμαρτυρόμενοι υποστηρίζουν πως δεν είναι κατά της θρησκείας αλλά «ζητάμε την άρση των χριστιανικών συμβόλων από τα σχολεία και την τήρηση των διατάξεων του Συντάγματος της χώρας σχετικά με τον προσηλυτισμό και την θρησκευτική ελευθερία», επισήμανε ο πρόεδρος των Νέων Σοσιαλιστών Λέχ Καζίνσκι..Ωστόσο ο Υπουργός Παιδείας της Πολωνίας Γκεντόζ Ζουράφσκι, δήλωσε στα μέσα ενημέρωσης πως « η έκκλησή τους είναι σε λάθος κατεύθυνση, το Υπουργείο Παιδείας δεν έχει καμία σχέση με το ζήτημα αυτό.Τα θρησκευτικά σύμβολα τοποθετούνται από τον διευθυντή κάθε σχολείου, το Υπουργείο δεν επεμβαίνει γιατί δεν έχει αρμοδιότητα σε αυτό».
πηγή: Άρθρα και σκέψεις με πληροφορίες από Θρησκευτικά
Το «αναμνηστικό δώρο» του Οικουμενικού Πατριάρχη
Σε κάθε επισκέπτη του Οικουμενικού Πατριαρχείου το αναμνηστικό δώρο είναι πάντα το ίδιο.
Δύο μόνο περιπτώσεις θα αναφέρουμε:
- Στη Mεγάλη Δούκισσα του Οίκου των Ρομανώφ Μαρία Βλαντιμήροβνα Ρομάνοβα που επισκέφθηκε πρόσφατα τον Οικουμενικό Πατριάρχη στο Φανάρι δώρισε «το αναμνηστικό γραμματόσημο που εξέδωσε το Βατικανό γιά την επίσκεψη του Πάπα στο Φανάρι το 2006, όπου εικονίζονται οι δύο Προκαθήμενοι».
- Κατά την επίσκεψη στο Φανάρι του Πρωθυπουργού του Βελγίου Yves Leterne ο Οικουμενικός Πατριάρχης δώρισε «μία φωτογραφία, στην οποία απεικονίζονται ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄ καί ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος με υψωμένα τα χέρια στον εξώστη του Πατριαρχικού Οίκου, από την επίσκεψη του Πάπα στο Φανάρι το 2006».
30 Δεκ 2009
Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου, Για μιά καλή χρονιά
Θά σοῦ πάει καλά ὅλη ἡ χρονιά, ὄχι ἄν μεθᾶς τήν πρώτη τοῦ μηνός, ἀλλά ἄν καί τήν πρώτη τοῦ μηνός καί κάθε μέρα κάνεις αὐτά πού ἀρέσουν στόν Θεό. Διότι ἡ ἡμέρα γίνεται κακή ἤ καλή ὄχι ἀπό τή δική της φύση, ἀφοῦ δέν διαφέρει ἡ μιά μέρα ἀπό τήν ἄλλη, ἀλλά ἀπό τή δική μας ἐπιμέλεια ἤ ραθυμία.
Ἄν κάνεις τήν ἀρετή, σοῦ ἔγινε καλή ἡ μέρα. Ἄν κάνεις τήν ἁμαρτία, ἔγινε κακή καί γεμάτη κόλαση. Ἄν ἐμβαθύνεις σ' αὐτά κι ἔχεις αὐτές τίς διαθέσεις, θά 'χεις καλή ὅλη τή χρονιά κάνοντας κάθε μέρα προσευχές, ἐλεημοσύνες. Ἄν ὅμως ἀμελεῖς τήν προσωπική σου ἀρετή κι ἐμπιστεύεσαι τήν εὐφροσύνη τῆς ψυχῆς σου στίς ἀρχές τῶν μηνῶν καί στούς ἀριθμούς τῶν ἡμερῶν, θά ἐρημωθεῖς ἀπ' ὅλα τά ἀγαθά σου.
Αὐτό, λοιπόν, ἐπειδή τό ἀντιλήφθηκε ὁ διάβολος κι ἐπειδή φροντίζει νά καταλύσει τούς κόπους μας γιά τήν ἀρετή καί νά σβήσει τήν προθυμία τῆς ψυχῆς, μᾶς ἔμαθε νά βάζουμε στίς μέρες τήν ἐτικέτα τῆς εὐτυχίας ἤ τῆς δυστυχίας. Ἕνας πού ἔπεισε τόν ἑαυτό του ὅτι ἡ ἡμέρα εἶναι κακή ἤ καλή, οὔτε στήν κακή θά φροντίσει γιά καλά ἔργα, διότι τάχα ἄδικα τά κάνει ὅλα καί χωρίς σέ τίποτα νά ὠφελήσει, ἐξαιτίας τῆς κακορρίζικης ἡμέρας· οὔτε στήν καλή πάλι θά τό κάνει αὐτό, διότι τάχα σέ τίποτα δέν τόν ἐμποδίζει ἡ προσωπική του ραθυμία, ἐξαιτίας τῆς καλορρίζικης ἡμέρας, κι ἔτσι καί ἀπό τίς δύο πλευρές θά προδώσει τή σωτηρία του. Κι ἄλλοτε μέν διότι δῆθεν ἀνώφελα κοπιάζει, ἄλλοτε διότι δῆθεν περιττά, θά ζήσει μέσα στήν ἀργία καί τήν πονηριά. Γνωρίζοντας, λοιπόν, αὐτό πρέπει νά ἀποφεύγουμε τίς μεθοδεῖες τοῦ διαβόλου καί νά βγάλουμε ἀπό τό νοῦ μας αὐτήν τήν ἰδέα καί νά μή προσέχουμε τίς μέρες οὔτε νά μισοῦμε τή μιά καί ν' ἀγαποῦμε τήν ἄλλη...
Ὁ χριστιανός δέν πρέπει νά γιορτάζει μόνο μῆνες οὔτε πρωτομηνιές οὔτε Κυριακές, ἀλλά σ' ὅλη του τή ζωή νά ἔχει τή γιορτή πού τοῦ πρέπει. Καί ποιά γιορτή τοῦ πρέπει; Ἄς ἀκούσουμε τόν Παῦλο πού λέει· «Ὥστε ἑορτάζωμεν μή ἐν ζύμῃ παλαιᾷ, μηδέ ἐν ζύμῃ κακίας καί πονηρίας, ἀλλ' ἐν ἀζύμοις εἰλικρινείας καί ἀληθείας» (Α΄ Κο 5,8).
Ὅταν λοιπόν ἔχει καθαρή τή συνείδηση, ἔχεις πάντα γιορτή· τρέφεσαι μέ καλές ἐλπίδες καί ἐντρυφᾶς στήν προσδοκία τῶν μελλόντων ἀγαθῶν· ὅπως, ὅταν δέν ἔχεις παρρησία κι ἔχεις πέσει σέ πολλά ἁμαρτήματα, ἀκόμη κι ἄν εἶναι μύριες γιορτές καί πανηγύρια δέν θά 'σαι σέ καθόλου καλύτερη θέση ἀπό ἐκείνους πού πενθοῦν. Διότι, τί ὄφελος ἔχω ἐγώ ἀπό τή λαμπρή μέρα, ὅταν τήν ψυχή μου τή σκοτίζει ἡ συνείδηση;
Ἄν λοιπόν θέλεις νά 'χεις καί κάποιο κέρδος ἀπό τήν πρωτομηνιά, κάνε τό ἑξῆς. Ὅταν βλέπεις ὅτι συμπληρώθηκε ὁ χρόνος, εὐχαρίστησε τόν Κύριο, διότι σέ ἔβαλε σ' αὐτήν τήν περίοδο τῶν ἐτῶν. Δημιούργησε κατάνυξη στήν καρδιά σου, ξαναλογάριασε τόν χρόνο τῆς ζωῆς σου, πές στόν ἑαυτό σου· Οἱ μέρες τρέχουν καί περνοῦν, τά χρόνια συμπληρώνονται, πολύ μέρος τοῦ δρόμου προχωρήσαμε. Ἄραγε τί καλό κάναμε; Μήπως ἄραγε φύγουμε ἀπό δῶ ἄδειοι κι ἀπογυμνωμένοι ἀπό κάθε ἀρετή; Τό δικαστήριο εἶναι κοντά, ἡ ζωή μας τρέχει πρός τό γῆρας.
Ἰω. Χρυσοστόμου, Λόγος ἐν ταῖς Καλάνδαις, PG 48,955-956.
Αναβλήθηκε η Mega ….λη δίκη για την ταινία "Κώδικας ντα Βίντσι"
Αναβλήθηκε λόγω χρόνου (καθυστέρησαν οι προγραμματισμένες προηγούμενες δίκες) και θα γίνει περι τον Ιούνιο του 2010. Μέχρι τότε απ' ότι πληροφορούμαστε, άλλο δικαστήριο, ποινικό, θα γίνει για το ίδιο θέμα για το ίδιο κανάλι, τον Μάρτιο του 2010.
Μετα τις εορτές ας κάνουμε ο καθένας μας τον αγώνα μας, θερμή προσευχή και κάποια νηστεία για να καταδικαστούν οι υπεύθυνοι. Παράλληλα ας κινητοποιήσουμε τους πάντες να αντιδρούν προς τις βλασφημίες με έντονο, εντονότατο τρόπο.
Διότι οι αμαρτίες λιγοστεύουν και εξαλείφουν τα έθνη κατα την Γραφήν! Πόσο μάλλον οι φρικτότερες αμαρτίες, οι βλασφημίες των θείων!
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ
Mega ….λη δίκη για την ταινία "Κώδικας ντα Βίντσι"
Κύπρος – Εκεί φτάσαμε. Μπόνους στα σχολεία χωρίς τσιγάρο
Ένα επιπλέον κίνητρο δίνει το υπουργείο Παιδείας στους εκπαιδευτικούς, για να προωθήσουν την εκστρατεία κατά του τσιγάρου στις σχολικές κοινότητες. Όσα σχολεία εφαρμόσουν ολοκληρωμένα προγράμματα αντικαπνιστικής αγωγής, αποκτούν το δικαίωμα υποβολής υποψηφιότητας για διεκδίκηση χρηματικών επάθλων.
Η απόφαση λήφθηκε από το γραφείο Προγραμμάτων Αγωγής Υγείας, τα μέλη του οποίου εμπνεύστηκαν την εκστρατεία για «Σχολεία χωρίς καπνό» και ετοίμασαν πλούσιο βοηθητικό και υποστηρικτικό υλικό για επίτευξη του στόχου.Σε σχετική εγκύκλιο με θέμα «βράβευση καλών πρακτικών αντικαπνιστικής αγωγής 2009-2010», τονίζεται ότι δικαίωμα συμμετοχής έχουν όλα τα δημόσια σχολεία, όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης.
Όσα επιθυμούν να υποβάλουν αίτηση, θα πρέπει να συμπληρώσουν σχετικό έντυπο περιοχών δράσεων και να αποστείλουν παράλληλα, δείγματα εργασιών των μαθητών τους ή γενικό υλικό από τις αντικαπνιστικές δραστηριότητες που εφάρμοσαν, το αργότερο μέχρι τις 7 Μαΐου. Θα απονεμηθούν α’, β’ και γ’ βραβείο σε κάθε μια από τις ακόλουθες τρεις κατηγορίες: Σχολεία Δημοτικής Εκπαίδευσης, Γυμνάσια και Λύκεια - Τεχνικές Σχολές.
Το α’ βραβείο είναι €1000, το δεύτερο €600 και το τρίτο €400. Τα χρήματα μπορούν να αξιοποιηθούν από την κάθε σχολική μονάδα για την προώθηση δράσεων αγωγής υγείας. Να σημειωθεί ότι το υπουργείο θεωρεί ότι υπάρχει άμεση ανάγκη για αντικαπνιστική αγωγή και προς τούτο επικαλείται στοιχεία για τους παράγοντες που οδηγούν τους νέους ανθρώπους στην Κύπρο να καπνίσουν.
Υποδεικνύει, μάλιστα, ότι οι παράγοντες αυτοί δείχνουν ότι η αντικαπνιστική αγωγή δεν πρέπει να περιοριστεί στους μαθητές αλλά να επεκταθεί και προς το οικογενειακό τους περιβάλλον.
Μέσα από έρευνες διαπιστώθηκε μεταξύ άλλων:
?Οι έφηβοι που εξέφρασαν φιλοδοξία για περαιτέρω μόρφωση παρουσίασαν χαμηλότερα ποσοστά καπνίσματος. Για παράδειγμα, το 4% των μαθητών Γυμνασίου που καπνίζουν δήλωσαν ότι θέλουν να λάβουν τριτοβάθμια εκπαίδευση σε σχέση με 78.6% των καπνιστών εφήβων που είπαν ότι δεν επιθυμούν κάτι τέτοιο.
?Διαφάνηκε ότι οι νέοι άνθρωποι έχουν μια γενικά χαμηλή επιθυμία να αποκοπούν από το κάπνισμα.
?Η επιρροή από φίλους είναι επίσης φανερή: οι έφηβοι και οι νέοι που έχουν τα υψηλότερα ποσοστά καπνίσματος δήλωσαν ότι συναναστρέφονται συχνά με φίλους τους που καπνίζουν.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ
«Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» - 28 /12/2009
Παναγιώτης Τελεβάντος, Ποιοι διαθρησκειακοί διάλογοι είναι επιτρεπτοί;
Γράφει ο κ. Παναγιώτης Τελεβάντος
ΠΟΙΟΙ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΡΕΠΤΟΙ;
____________________
Ο Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ κ. Πέτρος Βασιλειάδης δημοσίευσε άρθρο (“Η αναγκαιότητα του διαθρησκειακού διαλόγου και τα προβλήματά του”) με αφορμή σχετικό άρθρο (“Διαθρησκειακός διάλογος: Μια προσέγγιση”) του Μητροπολίτη Ιωαννουπόλεως και Πρετορίας κ. Σεραφείμ. Ο κ. Βασιλειάδης παραπέμπει σε άρθρο μου “Προυποθέσεις διαλόγου με τους αλλοθρήσκους” και το θεωρεί τρόπο τινά απάντηση στις θέσεις που διατυπώνει ο Σεβασμιότατος Ιωαννουπόλεως. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα καθόλου υπόψη το άρθρο του κ. Σεραφείμ. Στην πραγματικότητα ήταν ένα παλιό αδημοσίευτο κείμενο που έγραψα για την ανάλυση της Ομολογίας Πίστεως για τον Οικουμενισμό το οποίο διασκεύασα για να δημοσιευθεί στον ιστοχώρο.
ΑΝΑΓΚΑΙΟΙ ΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
_____________________
Υπάρχουν πολλά θέματα που δεν μπορούμε να συμβωνήσουμε με τον κ. Βασιλειάδη. Ο προβληματισμός του κινείται σε απροκάλυπτα οικουμενιστικό πλαίσιο και οι όροι του είναι δανεισμένοι κατευθείαν από την προτεσταντική θεολογία. Το σίγουρο είναι ότι καμιά αντίρρηση δεν έχουμε να διεξάγονται διάλογοι με αλλόθρησκους, σχισματικούς και αιρετικούς. Μας θλίβει βαθύτατα η συστηματική κατασυκοφάντηση των παραδοσιακών πιστών ότι δήθεν αντιτιθέμεθα στη διεξαγωγή διαλόγων με τους αλλόθρησκους, τους σχισματικούς και τους αιρετικούς. Δεν ξέρω γιατί μετέρχονται πολλοί αδελφοί μας συστηματικά αυτή τη συκοφαντία.
Πάλιν και πολλάκις έχουμε τονίσει ότι οι αντιρρήσεις μας αφορούν αποκλειστικά και μόνον το συγκρητιστικό και αντικανονικό πλαίσιο που διεξάγονται. Οχι τους διάλογους αυτούς καθ’ εαυτούς. Οχι μόνο δεν έχουμε αντίρρηση αλλά θεωρούμε επιβεβλημένο καθήκον των Ορθοδόξων να πορευθούν “εις πάντα τα έθνη και να μαθητεύσουν πάντας τους λαούς βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος και να τους διδάξουν να τηρούν πάντα όσα ενετείλατο ημίν”. Πιο απλά: Αντιλαμβανόμαστε τους διαθρησκειακούς και διαχριστιανικούς διαλόγους ως ορθόδοξο ευαγγελισμό του κόσμου, ακριβώς όπως ο εκ των κορυφαίων θεολόγων του εικοστού αιώνα π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ διακήρυξε, επειδή “το σκάνδαλο του σχίσματος και των αιρέσεων” μας πληγώνει βαθύτατα.
“ΟΛΙΣΤΙΚΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ” = ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΟΣ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΣ
__________________
Ατυχώς αυτή την πεποίθηση ο κ. Βασιλειάδης αξιολογεί ως “νεωτερικά φονταμενταλιστική”, “σεχταριστική” και μη ανταποκρινόμενη στην “ολιστική πνευματικότητα” της εποχής μας. Ο όρος “ολιστική” εκφράζει απροκάλυπτα συγκρητισμό. Ατυχώς ο κ. Καθηγητής θεωρεί ότι η πίστη στη μοναδικότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας ως Κιβωτού βεβαίας σωτηρίας του ανθρώπου ερείδεται στον προτεσταντικό “φονταμενταλισμό” (ατόφια προτεσταντικός όρος) και όχι στο Ευαγγέλιο και στην Παράδοση της Εκκλησίας. Ο Απόστολος των εθνών Παύλος στην Πνύκα κατήγγειλε τον άγνωστο Θεό, τον ποιητήν του ουρανού και της γης ο οποίος ανέστησε τον Χριστόν εκ νεκρών, έστω και αν οι ρασιοναλιστές Αθηναίοι τον λοιδόρησαν με το “Ακουσόμεθα σε και πάλιν.” Την ίδια ακριβώς στάση τήρησαν οι Αγιοι Ιωάννης Χρυσόστομος με τους Εβραίους, όπως ακριβώς έκαναν οι Μέγας Φώτιος, Κύριλλος και Μεθόδιος με τους Σλαύους και οι Αγιοι Ιωάννης Δαμασκηνός και Γρηγόριος Παλαμάς με τους Μουσουλμάνους.
ΣΩΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ
_____________________
Η κυριότερη αστοχία της ερμηνευτικής του κ. Καθηγητή είναι ότι συγχύζει τη σωτηρία με την πίστη στη μοναδικότητα της αλήθειας της Εκκλησίας. Μια σύγχυση που φανερώνει την επίδραση της λεγόμενης “φιλελεύθερης” (liberal) προτεσταντικής θεολογίας στη σκέψη του. Κανένας Ορθόδοξος ποτέ δεν είπε ότι όσοι είναι Ορθόδοξοι σώζονται αυτόματα. Η sola fides (μόνον η πίστη) είναι θεμέλιο του Προτεσταντισμού. Οχι της Ορθοδοξίας. Επιπλέον ενώ είναι ακράδαντη πεποίθηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας ότι είναι η Μόνη κιβωτός της θείας χάριτος και η βεβαία οδός της σωτηρίας επειδή είναι το Σώμα του Σωτήρα Χριστού ουδέποτε πιστέψαμε ότι ο Θεός θα καταδικάσει στην Κόλαση όσους δεν είναι Ορθόδοξοι. Αυτές οι αντιλήψεις είναι ατόφια προτεσταντικές. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί πιστεύουν ότι η “Κρίσις εδόθη εις το Υιόν μόνον”. Με κανένα τρόπο δεν θέλουμε να νοσφισθούμε την εξουσίαν του Χριστού την ημέραν της Κρίσεως. Στη Β΄ Παρουσία θα είμαστε κρινόμενοι και απολογούμενοι. Οχι συμπάρεδροι του Κυρίου. Προσευχόμαστε εκτενώς να σωθούν όλοι ανεξαίρετα οι άνθρωποι. “Ζώντες τε και τεθνεώτες”. Και στη Θεία Λειτουργία, και στις ακολουθίες της Εκκλησίας και στις ατομικές μας προσευχές. Κηρύσσουμε την αλήθεια του Ευαγγελίου Του. Τους καλούμε να εγκεντριστούν στο πανάγιο σώμα Του: Την Ορθόδοξη Εκκλησία. Από εκεί και πέραν, όμως, αφήνουμε τα πάντα στην Κρίση και στο έλεος του Αγίου Θεού. Αγνοούμε ποιοι θα σωθούν και πώς ο Θεός θα κρίνει τα πλάσματά Του. Ένα γνωρίζουμε: Ότι ο Θεός ήρθε να σώσει. Οχι να καταστρέψει τον κόσμο. Πώς θα το κάνει; “Τις έγνω νουν Κυρίου”; Εχουμε, όμως, εμπιστοσύνη στη σοφία και στην αγάπη Του. Μια αγάπη που έδωκεν τον Μονογενήν αυτού Υιόν να σταυρωθεί για τον κόσμο. Η αντίληψη ότι όλοι όσοι δεν πιστεύουν στο Χριστό θα πάνε στην κόλαση είναι γνήσια Προτεσταντική. Ως ορθόδοξοι χριστιανοί γνωρίζουμε το “σπερματικό λόγο” του Αγίου Ιουστίνου του φιλοσόφου και μάρτυρος και την περί “διαθηκών” διδασκαλία του Αγίου Ειρηναίου Λουγδούνου.
Ενθυμούμεθα πάντοτε το νόμο της συνείδησης που αναφέρει ο Απόστολος Παύλος. Δεν ξεχνούμε επίσης ότι “το πνεύμα όπου θέλει πνει”, όπως δεν μας διαφεύγει η διδαχή που αποτυπώνεται τόσο εύγλωττα στην ιστορία της κολοκύνθης του Ιωνά. Η απόδοση προτεσταντικών δοξασιών σε ορθόδοξους πιστούς είναι είτε απαύγασμα άγνοιας για το τι φρονούμε είτε συκοφαντία για να σπιλωθούμε.
ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
_______________
Η ακράδαντη πεποίθηση για την αποκλειστικότητα της Ορθοδοξίας δεν αποκλείει συναντήσεις μεταξύ εκπροσώπων θρησκειών με τις οποίες επιδιώκεται η διασφάλιση της αρμονικής συμβίωσης των ανθρώπων και των θρησκειών. Απαραίτητη, όμως, προυπόθεση στις συναντήσεις αυτές είναι οι ορθόδοξοι αντιπρόσωποι να μην προβαίνουν σε κατάφωρη παραβίαση των Ιερών Κανόνων που απαγορεύουν αυστηρά και επί ποινή καθαιρέσεως (για κληρικούς) και αφορισμού (για λαικούς) τη συμπροσευχή με σχισματικούς και αιρετικούς. Πολλώ μάλλον με αλλόθρησκους. Ακόμη χειρότερα! Δεν επιτρέπεται να διεξάγονται διάλογοι με αλλόθρησκους που εδράζονται σε συγκρητιστικό υπόβαθρο (“ολιστική πνευματικότητα”). Δηλαδή διάλογοι οι οποίοι αρνούνται στη θεωρία ή και στην πράξη ότι η Ορθοδοξία είναι η Θεία Αποκάλυψη του μόνου αληθινού Θεού: Του Τριαδικού Θεού. Αυτό δεν σημαίνει ότι αναμένουμε τους αλλόθρησκους να εμφορούνται από ορθόδοξες δοξασίες.
Υπογραμμίζουμε μόνον την ανάγκη οι Ορθόδοξοι αντιπρόσωποι στους διαθρησκειακούς διαλόγους να προσέρχονται με ξεκάθαρες θέσεις και στόχους. Αν με άλλα λόγια οι διαθρησκειακοί διάλογοι και οι συναντήσεις διεξάγονται για κοινωνικά θέματα (λχ. συντονισμός βοήθειας προς σεισμοπαθείς, πλημμυροπαθείς ή άλλους εμπερίστατους αδελφούς μας) ή ως προσπάθεια υπέρβασης της καχυποψίας και της έχθρας μεταξύ των ανθρώπων, διασφάλιση της ανεξιθρησκείας, κτλ. κανένας δεν έχει αντίρρηση για τη διεξαγωγή τους. Αν, όμως, με αυτές τις συναντήσεις και τους διαλόγους, παραβιάζεται το δογματικό και κανονικό πλαίσιο της Ορθόδοξης παράδοσης τότε οι αντιρρήσεις μας είναι δεδομένες.
ΟΙ ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΟΙ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ
________________________________
Πέραν, όμως, των διαλόγων για διασφάλιση της ανεξιθρησκείας, συντονισμό για κοινωνικά και άλλα θέματα είναι επιβεβλημένο να διεξάγονται θεολογικοί διάλογοι για να καταγγέλλεται στα έθνη ο αληθινός Θεός και Σωτήρας του κόσμου Ιησούς Χριστός. Αποκλειστικός στόχοςτων ορθόδοξων αντιπροσώπων πρέπει να είναι ο εγκεντρισμός των αλλοθρήσκων (όπως και των αιρετικών και των σχισματικών) εις την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησία. Την μόνη αληθινή Εκκλησία, την Κιβωτό της χάριτος και ακαταίσχυντη ελπίδα του ανθρωπίνου Γένους. Η Ορθοδοξία δεν είναι θησαυρός αποκλειστικής μας χρήσης. Ανήκει σε όλους του ανθρώπους και έχουμε χρέος, κατά τις επιταγές του Κυρίου, να τον προσφέρουμε σε όλους τους καλοπροαίρετους συνανθρώπους μας. Και για να εκπληρώσουν αυτόν ακριβώς το στόχο πρέπει να προσέρχονται οι Ορθόδοξοι αντιπρόσωποι στους διαθρησκειακούς διαλόγους και συναντήσεις.
29 Δεκ 2009
“Σιμπσονική Θεολογία”. H νέα Θεολογία του Βατικανού;
Το Βατικανό ψηφίζει... Simpsons
Η επίσημη εφημερίδα του Βατικανού, L’ Osservatore Romano, αναγνώρισε πρόσφατα σε άρθρο της τη σημασία της δημοφιλούς τηλεοπτικής σειράς κινουμένων σχεδίων “The Simpsons”, με αφορμή τη συμπλήρωση μιας εικοσαετίας αδιάκοπης προβολής της.
Το άρθρο επαίνεσε όχι μόνο το χιούμορ της γνωστής σειράς, αλλά και τις φιλοσοφικές της αναζητήσεις και τις βιτριολικές σπόντες που ρίχνει κάθε τόσο στη θρησκεία.«Χωρίς τον Homer Simpson και τους άλλους κιτρινόδερμους χαρακτήρες πολλοί σήμερα δε θα γνώριζαν πώς να γελούν», έλεγε συγκεκριμένα το άρθρο, για να συγχαρεί τη σειρά που έφερε τα κινούμενα σχέδια στον κόσμο των ενηλίκων.
Συγκεκριμένα για το θέμα της απεικόνισης της θρησκείας, το άρθρο υποστήριζε ότι με τη συχνότητα που εμφανίζεται στη σειρά, από τα... υπνωτικά κηρύγματα του αιδεσιμότατα Lovejoy μέχρι τις συνομιλίες του Homer με το Θεό, θα μπορούσαμε να μιλάμε για τον κλάδο της “Σιμπσονικής Θεολογίας”.
Πηγή:Nooz.gr
Νέο video από την επίθεση κατά του Πάπα
Σύμφωνα με πηγές του Βατικανού, δεν πρόκειται να ασκηθούν κατηγορίες στην 25χρονη Ιταλοελβετίδα Σουζάνα Μαϊόλο εξαιτίας της επιβαρυμένης ψυχικής της υγείας.
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ
Το video από την επίθεση κατά του Πάπα στο Βατικανό
Και τώρα το «οικολογικό» Ισλάμ
Προωθούνται μέτρα για «πράσινο προσκύνημα» των πιστών σε Αίγυπτο και Σ. Αραβία
ΚΑΪΡΟ- Μετά την ατυχή Σύνοδο της Κοπεγχάγης για την Κλιματική Αλλαγή, η οικολογική συνείδηση του ισλαμικού κόσμου παίρνει σάρκα και οστά με συγκεκριμένα σχέδια προστασίας του περιβάλλοντος. Πρώτος ο μέγας μουφτής της Αιγύπτου Αλί Γκομά έκανε πρόταση για ένα «πράσινο προσκύνημα» των απανταχού μουσουλμάνων.
Αμέσως μετά τη σκυτάλη παρέλαβαν οι Αρχές της Σαουδικής Αραβίας, σπεύδοντας να ανακοινώσουν «οικολογικά μέτρα» για το ιερό προσκύνημα 3 εκατ. μουσουλμάνων που συρρέουν κάθε χρόνο στη Μέκκα.
Σε δέκα πόλεις η επέκταση του οικιστικού ιστού θα γίνεται με οικολογικά κριτήρια και με ζητούμενο τον περιορισμό των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εκμετάλλευση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και ανέγερση «πράσινων» τζαμιών ως προς τη θέρμανση, τον κλιματισμό και τον φωτισμό.
Παράλληλα θα γίνει μετεκπαίδευση των ιμάμηδων ώστε να είναι σε θέση να ευαισθητοποιήσουν με τα κηρύγματά τους τούς πιστούς.
Τα σχέδια αυτά αφορούν 1,4 εκατ. μουσουλμάνους που ζουν σε όλον τον κόσμο, αλλά το μεγάλο ερώτημα παραμένει: ποιος θα επωμισθεί το κόστος αυτών των κοσμογονικών αλλαγών;
«ΤΟ ΒΗΜΑ» - 29/12/2009
28 Δεκ 2009
ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΤΑΞΗ
Γράφει ο μοναχός Αρσένιος Βλιαγκόφτης
Χωρίς να ξεχνούμε καθόλου ότι η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού με κεφαλή τον ίδιο και μέλη όλους τους βαπτισμένους στο όνομά του Ορθοδόξως και Ανατολικώς -για να θυμηθούμε τον Μακρυγιάννη- και συγχρόνως αγωνιζομένους να ζουν όπως θέλει ο Χριστός, όμως για τις ανάγκες αυτού του άρθρου θα δώσουμε βαρύτητα στην άλλη διάσταση της Εκκλησίας, την πραγμάτωση και πορεία της δηλαδή στον ιστορικό χώρο και χρόνο για να μπορέσουμε να δούμε την Εκκλησία σε σχέση με τη λεγομένη Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Είναι γεγονός ότι για τη Νέα Τάξη, τη Νέα Εποχή και την Παγκοσμιοποίηση έχουν γραφεί και λεχθεί πολλά από πολλούς. Αυτό που εμείς επισημαίνουμε εδώ είναι, η διπλή στοχοθεσία της Νέας Εποχής: Αφ' ενός μια Νέα Τάξη Πραγμάτων σε πολιτικοοικονομικό και γεωστρατηγικό επίπεδο, με κατάληξη μια παγκόσμια κυβέρνηση, και αφ' ετέρου μια Νέα Τάξη Πραγμάτων σε θρησκευτικό επίπεδο.
Το δεύτερο έρχεται ως επακόλουθο του πρώτου, διότι αυτοί που έχουν δρομολογήσει την παγκόσμια ενοποίηση για την καλύτερη εκμετάλλευση από τους ίδιους του πλανήτη και των ανθρώπων του, έχουν αντιληφθεί ότι το γκρέμισμα των γεωγραφικών και οικονομικών συνόρων θα κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να ακυρωθεί, αν δεν ενοποιήσουν και θρησκευτικά-πολιτισμικά τον πλανήτη. Αυτό προσπαθούν να το κάνουν μέσω μιας νέας θρησκείας ή πανθρησκείας, πού θα προκύψει από το συγκρητιστικό ανακάτεμα των διαφόρων θρησκειών και της όποιας το βασικό δόγμα θα είναι η αυτοθεοποίηση του ανθρώπου. Νέα Τάξη λοιπόν σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο και σε θρησκευτικό επίπεδο. Αυτοί είναι οι δύο στόχοι της Νέας Εποχής.
Το πρόβλημα όμως για τη Νέα Εποχή είναι ότι κάποιοι αντιστέκονται στην προώθηση αυτών των στόχων. Ένας από τους πιο σημαντικούς χώρους πού αντιστέκονται είναι η Εκκλησία. Η αρνητική αυτή τοποθέτηση της Εκκλησίας απέναντι στη Νέα Εποχή και τη Νέα Τάξη δεν είναι ευκαιριακή, αλλά πηγάζει από την ίδια την πίστη της Εκκλησίας. Η Εκκλησία τονίζει την αξία του ανθρωπίνου προσώπου και της ελευθερίας με την οποία ο ίδιος ο Τριαδικός Θεός επροίκισε τον άνθρωπο. Έτσι όμως αποτελεί εμπόδιο στη Νέα Τάξη που επιθυμεί υπάκουα ρομπότ και όχι ελεύθερους ανθρώπους και πολίτες.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία επίσης υπήρξε κυρίως στην Ελλάδα -αλλά και σε άλλες χώρες- ένας θεσμός πού βοήθησε τα μέγιστα στη διατήρηση και της εθνικής ιδιοπροσωπίας, επειδή σέβεται εκτός από το ανθρώπινο πρόσωπο και τις ρίζες, την Ιστορία, την παράδοση και τον πολιτισμό του. Έτσι Εκκλησία και Γένος συμπορεύθηκαν και σχεδόν ταυτίσθηκαν στη συνείδηση του λαού μας, ιδιαίτερα στους δύσκολους αιώνες της τουρκικής σκλαβιάς. Λόγω αυτής της εναντιώσεως της Εκκλησίας στα νεοταξικά-νεοεποχίτικα σχέδια, ευρίσκεται και στο στόχαστρο της Νέας Τάξης ως εχθρός.
Οι παγκοσμιοποιητές της Νέας Τάξης προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την Εκκλησία-εχθρό με δύο τρόπους. Ο ένας είναι ο πόλεμος εναντίον της Εκκλησίας από έξω. Την πολεμούν συκοφαντώντας την ως φορέα τάχα αντιδραστικότητος, συντηρητισμού, φανατισμού κ.ο.κ. Βγάζουν στο φως υπαρκτά και ανύπαρκτα σκάνδαλα εκκλησιαστικών ταγών, τα οποία σχεδόν πάντα μεγαλοποιούν. Αυτή η απ’ ευθείας πολεμική εκτός του ότι στο βάθος ωφελεί και δυναμώνει την Εκκλησία, σύμφωνα και με τον λόγο του ιερού Χρυσοστόμου, δεν είναι τόσο επικίνδυνη όσο η ύπουλη τακτική πού χρησιμοποιείται για τη διάβρωση της Εκκλησίας από μέσα. Αυτός είναι ο δεύτερος τρόπος πολέμου εναντίον της Εκκλησίας.
Ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος εβεβαίωνε ότι η Νέα Εποχή δεν επιθυμεί να αδειάσουν οι Ορθόδοξοι ναοί, αλλά να γεμίσουν με ανθρώπους που θα έχουν αλλοιωμένο φρόνημα. Αυτό είναι και το πιο επικίνδυνο. Η Νέα Τάξη δεν επιθυμεί τόσο να γκρεμίσει την Εκκλησία και τις εκκλησίες (ναούς) -αυτό εξ άλλου απεδείχθη ανέφικτο και από την πρόσφατη ιστορική εμπειρία στην πρώην Σοβιετική Ένωση και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης- όσο επιθυμεί να μεταλλάξει την Εκκλησία σε κάτι άλλο από αυτό που είναι στην ουσία της. Δεν επιθυμεί η Νέα Τάξη να κάνει απλώς την Εκκλησία να μην αντιδρά στα σχέδιά της· επιθυμεί να την κάνει θεραπαινίδα και χειροκροτητή της. Δεν επιδιώκει να εξοβελίσει την Εκκλησία αλλά να την μεταλλάξει σε έναν άνευρο οργανισμό, ο όποιος θα ενσωματωθεί πλήρως στο σύστημα και θα δουλεύει, για λογαριασμό του, επιδιώκοντας και επιτυγχάνοντας κάποιους σκοπούς, πιο αποτελεσματικά απ' ότι το κράτος και απορροφώντας κραδασμούς πού προκαλούν ενέργειες της κοσμικής εξουσίας σε εθνικό ή παγκόσμιο επίπεδο1. Πολλοί διερωτώνται μήπως η καθιέρωση από τη διοικούσα Εκκλησία (Διαρκής Ιερά Σύνοδος) της 26ης Δεκεμβρίου ως «ημέρας του μετανάστη», αποτελεί τρόπον τινά ευθυγράμμισή της με το πολυφυλετικό, πολυθρησκευτικό και πολυπολιτισμικό μοντέλο, που η Νέα Τάξη θέλει να επιβάλει παγκοσμίως.
Η διάβρωση, εκτός από τον προσεταιρισμό ανθρώπων της Εκκλησίας σε υψηλές θέσεις, περιλαμβάνει πρωτίστως την χειραγώγηση της Εκκλησίας στην υιοθέτηση του πανθρησκειακού νεοταξικού μοντέλου, ότι δηλαδή δήθεν όλες οι θρησκείες είναι εξ ίσου θεμιτοί δρόμοι, που οδηγούν τον άνθρωπο στην Αλήθεια, δηλαδή στον Θεό, και στην προσωπική του καταξίωση.
Ο νεοεποχίτικος αυτός πανθρησκειακός συγκρητισμός (όλες οι θρησκείες είναι καλές και αληθινές) - ή ο διαχριστιανικός συγκρητισμός περισσότερο γνωστός ως οικουμενισμός - προωθείται από τη Νέα Τάξη κυρίως με το σύρσιμο σε διαθρησκειακούς διαλόγους και συμπροσευχές, οι οποίες ρητώς απαγορεύονται από τους ιερούς κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Όποιοι αρνούνται να μπουν σ' αυτή τη διαδικασία στιγματίζονται από το «προοδευτικό» ιερατείο της Νέας Τάξης ως φανατικοί, φονταμενταλιστές, ρατσιστές κ.ο.κ.
Στον νεοταξικό προγραμματισμό, ο ρόλος του αρχηγού αυτής της προσπάθειας θρησκευτικής ομογενοποίησης έχει ανατεθεί ήδη από τη δεκαετία του '60 στον πάπα της Ρώμης. Δικαίως τα Μ.Μ.Ε. γι' αυτό το λόγο τον αποκαλούν θρησκευτικό πλανητάρχη.
Μετά την πτώση των διδύμων πύργων στη Νέα Υόρκη το 2001 είχαμε μία επιδημία διαθρησκειακών συναντήσεων και συμπροσευχών προκειμένου -όπως έλεγαν- οι θρησκείες να συνεργασθούν για την προώθηση της ειρήνης και την πάταξη της τρομοκρατίας. Ήταν χαρακτηριστική η κολακευτική ομολογία του Εβραίου αρχιραββίνου στη διαθρησκειακή συνάντηση της Ασσίζης, που συνεκάλεσε ο πάπας το 2002: «Μόνον εσείς μπορούσατε να μας συγκεντρώσετε εδώ· και το κάνατε», είπε ο αρχιραββίνος απευθυνόμενος στον πάπα.
Το λάθος είναι ότι και η Ορθόδοξη Εκκλησία, με συντονιστή της δράσεώς της το Οικουμενικό Πατριαρχείο, μετέχει σ’ αυτές τις συναντήσεις και τις συμπροσευχές. Μερικές φορές μάλιστα παίρνει και την πρωτοβουλία για παρόμοιες διοργανώσεις.
Το επιχείρημα που χρησιμοποιούν οι θιασώτες και απολογητές των οικουμενιστικών ανοιγμάτων και συμπροσευχών είναι ότι έτσι πραγματοποιούν μια «αγαπητική έξοδο προς τους άλλους» και δίδουν μαρτυρία Χριστού. Όμως, όπως εύκολα αποδεικνύεται από τα πράγματα, οι διαθρησκειακοί διάλογοι και οι συμπροσευχές δεν ανταποκρίνονται σε μια αυτοφυή αναζήτηση του εκκλησιαστικού σώματος αλλά αποτελούν πρακτική που επιβάλλεται έξωθεν και άνωθεν. Το ότι καταβάλλεται προοπάθεια να χρησιμοποιηθούν οι θρησκείες για να εξυπηρετηθούν άλλες σκοπιμότητες (πολιτικές, γεωστρατηγικές, νεοταξικές) και συγκεκριμένα να αστυνομευθεί ο πλανήτης σύμφωνα με τα συμφέροντα των ισχυρών της γης, φαίνεται καθαρότερα μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στις Η.Π.Α. Στο πλαίσιο αυτό υπάρχει μία διαπλοκή και με άλλες παράλληλες δραστηριότητες και με άλλους οργανισμούς και φορείς (π.χ. διαθρησκειακά οικολογικά συμπόσια και άλλα όμοια)2.
Υπάρχει επίσης μια διαπλοκή εκκλησιαστικών ανδρών και φορέων με την πολιτική εξουσία σε εθνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι επί των ημερών του κ. Γιώργου Παπανδρέου ως υπουργού Εξωτερικών ήταν έντονη η συμμετοχή του υπουργείου στη διοργάνωση και στη χρηματοδότηση διαθρησκειακών συναντήσεων.
Επίσης τα τρία διαθρησκειακά οικολογικά συνέδρια που έλαβαν χώρα και τελούσαν υπό την αιγίδα του Οικουμενικού Πατριάρχου κ, Βαρθολομαίου, ευρίσκοντο συγχρόνως και υπό την αιγίδα του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αναφέρουμε επίσης την επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στις Βρυξέλλες «μετά από πρόσκληση του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Ρομάνο Πρόντι για τη συζήτηση της πορείας του διαθρησκειακού διαλόγου μεταξύ Χριστιανών, Ιουδαίων και Μουσουλμάνων, καθώς και της συνέχισης του»3.
Το καλό είναι ότι το σώμα της Εκκλησίας κρατάει ακόμη καλά. Η μεγάλη πλειοψηφία κλήρου και λαού δεν έχει διαβρωθεί από το πνεύμα της Νέας Εποχής και της Νέας Τάξης. Αυτό το διαπιστώνουμε κάθε μέρα συναναστρεφόμενοι με τους απλούς ανθρώπους του λαού μας. Αντιθέτως μάλιστα, συνεχώς αυξάνει η συνειδητοποίηση του τι γίνεται και πού θέλουν να οδηγήσουν τα πράγματα. Αυξάνει και το ρεύμα της αντίστασης στη Νέα Τάξη και τη Νέα Εποχή. Στόχος, το κάθε μοναστήρι και η κάθε ενορία να γίνει ένα μετερίζι αντίστασης. Οδηγούς, δόξα τω Θεώ, έχουμε πολλούς. Πατροκοσμάδες και Μακρυγιάννηδες πολλοί στην ιστορία της Ρωμιοσύνης.
===========
1.Βλ. σχετικά άρθρα μας «Η νήσος της εκκοσμικεύσεως» στο συλλογικό έργο «Εκκλησία και εκκοσμίκευση», εκδ. Μυριόβιβλος, Αθήνα 2003, σσ. 11-25.
2.Βλ. για περισσότερα στο βιβλίο μας «Οικουμενισμός, Νεοειδωλολατρία και Νέα Εποχή», εκδ. Παρακαταθήκη, Θεσσαλονίκη 2006, σσ. 9 κ.ε.
3.Βλ. προαναφερθέν βιβλίο μας σ.35
Ρεσάλτο-τεύχος 4, Μάρτιος 2006
Δήλωση Παπαθεμελή για το ατόπημα του Πάπα Βενέδικτου
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
28/12/09
Δήλωση Παπαθεμελή εξ αφορμής του γεγονότος ότι ο Πάπας απηύθυνε τις χριστουγεννιάτικες ευχές του στη ψευδώνυμη σκοπιανή γλώσσα.
«Ο προκαθήμενος της Καθολικής Εκκλησίας πρόσωπο ευρείας γνώσεως υψηλής κλασικής παιδείας δεν δικαιολογείται να αντιπαρέρχεται την ιστορική αλήθεια που επιβεβαιώνουν αδιάψευστες πηγές αιώνων σύμφωνα με τις οποίες οι Μακεδόνες είναι «Έλληνες γένος τωρχαίον» (Ηρόδοτος ΙΧ, 45,2).
Ο Πάπας Βενέδικτος XVI επέμεινε για άλλη μια φορά να απευθύνει τις χριστουγεννιάτικες ευχές του στην ψευδώνυμη γλώσσα των Σκοπίων, επαναλαμβάνοντας το αρχικό του λάθος.
Δεν υπήρξε στην ιστορία μακεδονική γλώσσα, όπως δεν υπήρξε σπαρτιατική, μυκηναϊκή, βοιωτική κ.λ.π. Η γλώσσα είναι μία ΕΛΛΗΝΙΚΗ. Οι διάλεκτοι πολλές. Αλλά και στην φανταστική εκδοχή να υπήρχε μακεδονική γλώσσα, αυτή δεν θα μπορούσε να είναι το σημερινό μιξοσλαβικό ιδίωμα των Σκοπίων. Η μακεδονική γλώσσα είναι η ελληνική γλώσσα. Η ψευδώνυμη των Σκοπίων είναι νόθον προπαγανδιστιικόν κατασκεύασμα, απόκλιση του βουλγαρικού ιδιώματος και ομιλείται από τους Σλάβους κατοίκους του γειτονικού μας κράτους που οι πρόγονοί τους εγκατεστάθησαν στην περιοχή τον 6ον - 7ον μ.Χ.αιώνα, χίλια χρόνια αφότου ο Μέγας Αλέξανδρος είχε καταστήσει τον ελληνικό πολιτισμό και τη γλώσσα του παγκόσμια γλώσσα.Κυβέρνηση και Εκκλησία της Ελλάδος αλλά και οι Έλληνες Καθολικοί οφείλουν να διαμαρτυρηθούν στο Βατικανό και να αξιώσουν να σταματήσει επί τέλους το ατόπημα, το οποίο θίγει και τον ίδιο τον Ποντίφηκα».
Blog: www.danagennisi.eu
Ηλ. Δ/νση: press@danagennisi.gr
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ
Ο Πάπας Urbi et Orbi ανενημέρωτος;;;
Νέα στοιχεία στην υπόθεση εμπορίας οργάνων Σέρβων
Μεγάλο βήμα προόδου σημειώθηκε στην έρευνα των σερβικών αρχών για την υπόθεση της παράνομης εμπορίας οργάνων Σέρβων, οι οποίοι είχαν πέσει θύματα απαγωγής κατά την περίοδο της κρίσης στο Κόσοβο, σύμφωνα με τον αρμόδιο για τα εγκλήματα πολέμου εισαγγελέα της Σερβίας, Βλαντίμιρ Βούκτσεβιτς.
"Έχουμε βρει τα ονόματα των ανθρώπων που έχουν πληροφορίες για το «κίτρινο σπίτι», το οίκημα αυτό όπου γινόταν οι παράνομες εγχειρήσεις αφαίρεσης οργάνων από τους απαχθέντες" δήλωσε ο κ. Βούκτσεβιτς στο κυριακάτικο φύλλο, της εφημερίδας "Μπλιτς" του Βελιγραδίου. Σύμφωνα με τον ίδιο οι αρχές έχουν βρει ονόματα ατόμων που ήταν είτε μέσα είτε γύρω από το μέρος αυτό, κατά τη διάρκεια των χειρουργικών επεμβάσεων. Ορισμένοι από αυτούς τους ανθρώπους έχουν ήδη υποβληθεί σε ανάκριση, αλλά ορισμένοι που θα μπορούσαν να καταθέσουν ως μάρτυρες φοβούνται τυχόν αντίποινα.
"Έχουμε βρει ορισμένους αξιόπιστούς ανθρώπους, που είναι πρόθυμοι να συνδράμουν την έρευνά μας. Τα όργανα πωλήθηκαν στη Δύση και τη Μέση Ανατολή, την Τουρκία και τη Σαουδική Αραβία", αποκάλυψε.
Σύμφωνα με τον Βλαντίμιρ Βούκτσεβιτς, οι νέες αυτές πληροφορίες έχουν ήδη προωθηθεί στον ειδικό εισηγητή του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Ο Σέρβος εισαγγελέας πιστεύει πως οι νέες αυτές αποκαλύψεις θα βοηθήσουν τον ίδιο και το Γραφείο του να ερευνήσουν περισσότερο σε βάθος την υπόθεση.
«ΕΘΝΟΣ» - 28/12/2009
ΔΕΙΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ
-Κάρλα Ντελ Πόντε, Σφαγείο ανθρώπων στην Αλβανία για εμπόριο οργάνων
-Το εμπόριο ανθρώπινων οργάνων ανθεί σ΄ολόκληρο τον κόσμο
Τάσος Μητσόπουλος, Λόγος και αντίλογος περί χριστιανοφοβίας
Xαίρομαι ειλικρινά γιατί η δημοσίευση ενός άρθρου μου αναφορικά με την επίμαχη απόφαση του ΕΔΑΔ για την καθαίρεση του συμβόλου του σταυρού από τις σχολικές αίθουσες στην Ιταλία, αποτέλεσε την αφορμή για έναν δημόσιο διάλογο από τις στήλες κυριακάτικων εφημερίδων.Σπεύδω να ευχαριστήσω θερμά όσους είχαν την ευγενή καλοσύνη να σχολιάσουν τις ταπεινές μου απόψεις.
Είμαι βέβαιος ότι μέσα από τη νηφάλια διαλεκτική που αναπτύσσεται συμβάλουμε, ο καθένας από τη δική του οπτική γωνία, σε μια πολυφωνία που την έχει ανάγκη η κοινωνία μας.
Θα ήθελα για μια ακόμη φορά να τονίσω ότι ήμουν και παραμένω συνεπής υποστηρικτής των διακριτών ρόλων κράτους και εκκλησίας. Η τοποθέτηση θρησκευτικών συμβόλων στις σχολικές αίθουσες στην Ιταλία έγινε με απόφαση του ιταλικού κράτους ήδη από τον 19ο αιώνα και αντανακλά τις σχέσεις που αναπτύχθηκαν με τη ρωμαιοκαθολική εκκλησία, η οποία ως γνωστόν έχει εδώ και αιώνες διεθνώς αναγνωρισμένη κρατική υπόσταση.
Στην περίπτωση της ορθόδοξης εκκλησίας δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Η ύπαρξη εικόνων ή άλλων χριστιανικών συμβόλων δεν είναι προϊόν απόφασης ή επιβολής του κράτους, αλλά μια εθιμική πρακτική που καθιερώθηκε εδώ και δεκαετίες, αν όχι και αιώνες, ως αποτέλεσμα σεβασμού της πλειονότητας των πολιτών στην κρατούσα θρησκεία των κατά τόπους κοινωνιών.
Ο αείμνηστος καθηγητής Αριστόβουλος Μάνεσης στα συγγράμματά του επισημαίνει ότι οι συνταγματικοί ή οι διεθνείς κανόνες που θεσπίζουν τη θρησκευτική ελευθερία δεν είναι δυνατόν να ερμηνεύονται ερήμην της κοινωνικής πραγματικότητας που επικρατεί σε μια χώρα. Όπως εξάλλου σημειώνει ο πρώην Πρύτανης του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου και Πρόεδρος της Νομικής Υπηρεσίας του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθηγητής J. Ρ. Jacquι, το σύστημα του “λαϊκού” κράτους «δεν πρέπει να επιδιώκει να διαγράψει το παρελθόν και αν το κάνει, θα προσβάλλει την ελευθερία συνείδησης των πολιτών».
Μια τέτοια παρακινδυνευμένη πρακτική θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε ακραία φαινόμενα όπως αυτά που καταγράφονται ήδη στη Βρετανία. Εργαζόμενοι να απολύονται γιατί έκαναν το σημείο του σταυρού και προσευχήθηκαν στον χώρο εργασία τους. Χριστούγεννα χωρίς φωτάκια, χωρίς διάκοσμο, χωρίς κάρτες, χωρίς φάτνες, χωρίς σύμβολα. Στοιχεία που η εφημερίδα Guardian αποκάλεσε «Τρέλα της πολιτικής ευπρέπειας» και ο εργατικός υπουργός Τζακ Στρο «μια ανοησία».
Έχω τελικώς την εντύπωση ότι η απόφαση του ΕΔΑΔ δεν διαφέρει και πολύ από το αποτέλεσμα του ελβετικού δημοψηφίσματος με το οποίο ζητείται ο τερματισμός ανέγερσης μιναρέδων γιατί με τον τρόπο αυτό προσβάλλονται οι θρησκευτικές πεποιθήσεις της πλειοψηφίας των Ελβετών.
Αυτό που στο άρθρο μου προσπάθησα να επισημάνω, χωρίς να είμαι οπαδός φονταμενταλιστικών απόψεων, είναι ότι η συλλήβδην απομάκρυνση εικόνων και συμβόλων από δημόσιους χώρους ή ακόμη και από τις σημαίες κρατών, ή η κατάργηση εθιμικών πρακτικών όπως ο χριστουγεννιάτικος διάκοσμος, κινδυνεύει να πάρει τον χαρακτήρα επιβολής μέτρων ενάντια στη θέληση των πολλών.
Ή αποδεικνύει στην πράξη τα μισαλλόδοξα αισθήματα από τα οποία διακατέχονται κάποιοι και την έλλειψη ανεκτικότητας που τους διακρίνει, στοιχεία που περισσότερο προσιδιάζουν σε αντιλήψεις φανατικών.
Γι’ αυτό και η βέλτιστη πρακτική σε ανάλογες περιπτώσεις δεν είναι η μονομερής λήψη και εφαρμογή μέτρων, είτε αυτά αφορούν πλειοψηφίες είτε αφορούν μειοψηφίες. Αλλά ο, με πνεύμα αμοιβαίου σεβασμού, διάλογος που οδηγεί σε συναινετικές λύσεις και προάγει την καταλλαγή που τόσο ανάγκη έχουν οι κοινωνίες μας.
* Ο Τάσος Μητσόπουλος είναι βουλευτής Λάρνακας, Επίτροπος Ευρωπαϊκών Υποθέσεων του ΔΗΣΥ.
«ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ » - 28/12/2009
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ
Τάσος Μητσόπουλος, Μήπως ζούμε σε εποχή χριστιανοφοβίας;
Αμερική - Τα Χριστούγεννα, η σύγχυση των Ακολουθιών, το άδειασμα των ναών και η διαίρεση των Ορθοδόξων
Η εμπορευματοποίηση έχει αγγίξει πλέον τα όρια της ολοκληρωτικής αλλοτρίωσης του νοήματος και του μηνύματος της γιορτής των Χριστουγέννων. Το κυρίαρχο ζητούμενο αυτές τις μέρες φαίνεται να είναι όχι το πώς θα βιώσουμε υπαρκτικά το μέγα και παράδοξο θαύμα της ενανθρώπησης του «Ενός της Τριάδος», ο οποίος με μία αφοπλιστική κίνηση αγαπητικής κένωσης, ενδύθηκε σάρκα ανθρώπινη, αλλά μάλλον το πώς θα στρώσουμε το λεγόμενο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι.
Αλήθεια πώς αλλιώς μπορεί να γιορτάσει βιωματικά ένας Ορθόδοξος Χριστιανός τη σάρκωση του Θεού, παρά μονάχα συμμετέχοντας στη ζωή Του, αποκτώντας νουν και καρδία Χριστού, δηλαδή, αγγίζοντας την Εν-Χριστοποίησή του; Για την Ορθοδοξία υπάρχει μόνο ο Χριστός της Εκκλησίας, ο Οποίος είναι ο Ιδρυτής και Νυμφίος της, κατά τρόπο πραγματικό και εμπειρικό, κι όχι θεωρητικό, μήτε συναισθηματικό για να ξεγελά την τραγικότητα του θανάτου.
Ο Χριστός των αφηρημένων εννοιών και διατυπώσεων ενός τυπικού θρησκευτισμού με έκφραση και έμφαση μιας συναισθηματικής κηρυγματικής, δεν έχει καμία σχέση με το Χριστό της Εκκλησίας και τη σωτηρία του ανθρώπου από τον βασανισμό της αμαρτίας, της φθοράς και του θανάτου. Στην ανταλλαγή των ευχών μας τείνουμε να αποφεύγουμε την ευχή «Καλά Χριστούγεννα» και επιδιδόμαστε σε μία γενικευμένη διατύπωση, του είδους «καλές γιορτές» ή «να περάσετε καλά» ή απλά «χρόνια πολλά και του χρόνου», ανυποψίαστοι πως η σάρκωση του Θεού-Λόγου είναι η αιτία της γιορτής.
Είναι γεγονός πλέον ότι οδεύομε προς την αποχριστιανοποίηση των Χριστουγέννων. Aδειασαν οι ναοί Η πλειάδα των ιερών ναών στην περιοχή της Νέας Αγγλίας τουλάχιστον, από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, εμφάνισαν εικόνα ερήμωσης. Κοινότητες λόγου χάρη που απαρτίζονται από 500 ή και 600 οικογένειες είχαν για εκκλησίασμά τους από 60 μέχρι 85 άτομα.
Να το πούμε ξεκάθαρα πως ο κόσμος έφυγε, άδειασαν οι ναοί όχι μόνο από τις κοινότητες που απροκάλυπτα με μεθοδεύσεις πνευματικών δικαστηρίων εκδιώχθηκαν στελέχη, υποστηρικτές και δωρητές για χάρη προβληματικών ιερέων, αλλά και από κοινότητες οι οποίες διατηρούσαν μέχρι πρότινος τον Ελληνικό και τον Ορθόδοξο χαρακτήρα τους, την εκκλησιαστική υμνωδία και τη συνειδητή μετοχή στα γενόμενα, μη μπορώντας να ανεχθούν άλλο οι άνθρωποι τη διαρκή ζητιανιά για όλο και περισσότερα χρήματα και την προκλητική τρυφηλή ζωή ιερωμένων κάθε βαθμίδας εξ' ονόματος του Χριστού. Φτάσαμε στο σημείο κοινότητες να αντιμετωπίζουν δυσκολίες να θερμάνουν ακόμα και τους ναούς τους.
Κι ακόμα η ετσιθελική επιβολή της αγγλικής γλώσσας στη λατρεία για να προσελκυστούν τάχα οι χιλιάδες των μικτών γάμων και τα εκατομμύρια των ανεκκλησίαστων Αμερικανών όχι μόνο δεν γέμισε τους ναούς μας ανά την Αμερική, αλλά απεναντίας έδιωξε και τους δικούς μας τους Ελληνορθόδοξους, γι' αυτό πολύ σύντομα δεν θα μπορούν οι κοινότητες να συντηρούν οικονομικά ιερείς και επισκόπους με τους υψηλούς μισθούς και τα δυσβάστακτα ευεργετήματα κι αναγκαστικά θα γίνει αυτό που γίνεται και σε άλλες Δικαιοδοσίες θα βγουν έξω να βρουν κι άλλες δουλειές να κάνουν για τον επιούσιο. Και τα φετινά Χριστούγεννα η λειτουργική ασυδοσία έφτασε στο αποκορύφωμά της.
Δυστυχώς ο κάθε ιερέας στην κοινότητά του θέσπισε «κατά το δοκούν», έκανε δηλαδή ό,τι τον βόλευε. Ιδού μερικά παραδείγματα: Άλλος έκανε το βράδυ της παραμονής Εσπερινό και συνωδά Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου αρχίζοντας στις 6 και τελειώνοντας στις 7:30. Άλλος μόνο Εσπερινό στις 6:30 και στη συνέχεια η χορωδία τραγούδησε τα κάλαντα και προτεσταντικά γλυκανάλατα τραγουδάκια στα αγγλικά παρακαλώ συνοδεία οργάνου. Αλλος τέλεσε Όρθρο και Λειτουργία στις 6 η ώρα το εσπέρας της παραμονής, ενώ ανήμερα της γιορτής ο ναός παρέμεινε κλειστός. Υπήρξαν και μερικοί, ελάχιστοι έστω, οι οποίοι έκαναν σωστά τις Ακολουθίες κι είναι προς τιμήν τους.
Οι περισσότεροι ναοί στη Νέα Αγγλία, αλλά και αλλαχού (αναφέρω τη Νέα Αγγλία επειδή διαβιώ εδώ και γνωρίζω από πρώτο χέρι τα γενόμενα) ανήμερα της γιορτής των Χριστουγέννων παρέμειναν ολότελα κλειστοί. Μερικοί που λειτούργησαν εμφάνισαν βδέλυγμα ερήμωσης, αφού σε κοινότητα 450 οικογενειών μόνο 19 ήταν παρόντες όλοι μαζί ο ιερεύς, τα ιεροπαίδια, ο ψάλτης, οι επίτροποι και οι πιστοί. Ας αφήσουμε πια αυτές τις αναπαραστάσεις της Γέννησης μέσα στο ναό με κούκλες, πλαστικά ζωάκια και τα λοιπά της φάτνης, μιλούμε για αφελή θεατρισμό πλέον.
Το πιο οδυνηρό είναι ότι δεν υπάρχει διάθεση, ούτε και επίγνωση από τους επαγγελματίες επόπτες του εκκλησιαστικού βίου για επανόρθωση. Βέβαια είναι αφέλεια να περιμένεις φως από τους φωτοσβέστες. Είναι οδυνηρό να το παραδεχθεί κάποιος, αλλά αληθινό, πως οι Ρωμαιοκαθολικοί εν προκειμένω διατηρούν σωστά την παράδοση της ώρας της τέλεσης της Ακολουθίας των Χριστουγέννων το μεσονύχτιο.
Η αλήθεια είναι ότι η κατρακύλα και η καταστρατήγηση της λειτουργικής ζωής που μας οδήγησε τελικά στο σημερινό κατάντημα ξεκίνησε από τον Αθηναγόρα τον μετέπειτα Οικουμενικό Πατριάρχη, με την αλλοτρίωση του εκκλησιαστικού μέλους σε θρησκευτικές καντάδες με τα εκβατικανισμένα μουσικά όργανα, συνεχίστηκε επί Ιακώβου στην εποχή του οποίου η εντυπωσιοθηρία είχε αναχθεί σε αυτοσκοπό και συνεχίζεται σήμερα επί Δημητρίου, ο οποίος ναι μεν τα κληρονόμησε, φαίνεται ωστόσο αδύναμος και απρόθυμος να τολμήσει να αποκαταστήσει την εκκλησιαστική λατρεία, όπως συμβαίνει άλλωστε και για άλλα ουσιώδη θέματα.
Κι έτσι η αλλοτρίωση και η ερήμωση φαντάζουν πια εφιαλτικές απειλές ιστορικού τέλους. Και μία ακόμα πιο γενική, αλλά ουσιώδη και έμπονη κυριολεκτικά επισήμανση, πως η γιορτή των Χριστουγέννων από το 1924 «διαιρεί» τους Ορθόδοξους και εξηγούμαι:
Η μισή Ορθόδοξη Εκκλησία γιόρτασε προχτές Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου τη Γέννηση του Χριστού και η άλλη μισή θα γιορτάσει στις 6 Ιανουαρίου, κι' αυτό είναι κατάλοιπο της αλλαγής του Ημερολογίου και των 13 ημερών που έχουν αναδειχθεί πια σε «μέγα» ζήτημα. Προχτές, έψαλλαν «η Παρθένος σήμερον τον υπερούσιον τίκτει» το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και οι Αυτοκέφαλες Εκκλησίες Ελλάδος, Κύπρου και Αλβανίας.
Τα υπόλοιπα Πατριαρχεία, Σλαβικά εν πολλοίς, συμπεριλαμβανομένου και των Ιεροσολύμων καίτοι ελληνόφωνο και ελληνογενές, θα γιορτάσουν τα Χριστούγεννα χωριστά, στις 6 Ιανουαρίου ανήμερα των Θεοφανείων, όπως άλλωστε αρχικά γιορταζόταν και ονομαζόταν Θεοφάνεια, από το Θεός-εφάνη.
Το παράδοξο που φτάνει στο σημείο του ακατανόητου είναι η Μοναστική Πολιτεία του Αγίου Όρους, η οποία και αυτή γιορτάζει 13 μέρες αργότερα, δηλαδή στις 6 Ιανουαρίου αν και το Οικουμενικό Πατριαρχείο στο οποίο ανήκει πνευματικά, κανονικά και εκκλησιαστικά γιόρτασε προχτές.
Η σύγχυση φαντάζει ολοκληρωτική. Υπογραμμίζεται ότι στην πρωτοχριστιανική ή αρχαία Εκκλησία όπως συνηθίζουμε να λέμε, τρεις ήταν οι βασικότερες γιορτές, οι εξής: Τα Θεοφάνεια, ήτοι η φανέρωση της Τριάδας, ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, ο οποίος ήταν το προμήνυμα της σάρκωσης του Υιού του Θεού και το Πάσχα, το οποίο για την Ορθοδοξία είναι η κατ' εξοχήν εορτή.
Ο εορτασμός των Χριστουγέννων μπήκε στο εορτολόγιο προς το τέλος του τετάρτου αιώνα και μάλιστα από την Εκκλησία της Ρώμης, θεσπίσθηκε και αρχικά γιορτάστηκε στην Αντιόχεια. Αναφορές της γιορτής βρίσκονται στα κείμενα τόσο του ιερού Χρυσοστόμου, ο οποίος την χαρακτηρίζει «μητρόπολη των εορτών», όσο και του Μεγάλου Βασιλείου. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι από τον 6ο αιώνα και μετά η γιορτή πλέον καθιερώθηκε επίσημα στο εορτολόγιο.Η αλλαγή όμως από το Ιουλιανό στο Γρηγοριανό Ημερολόγιο, το οποίο ήδη βρισκόταν σε εφαρμογή στην Ευρώπη επί τέσσερις σχεδόν αιώνες, συντέλεσε και στην κάθετη δυστυχώς «διαίρεση» των Ορθοδόξων όσον αφορά την κοινή ημερομηνία της γιορτής των Χριστουγέννων. Βέβαια, δεν τίθεται θέμα ευρύτερης Ευχαριστιακής και Εκκλησιολογικής «διάσπασης», αλλά δεν μπορεί να μην γίνεται κατανοητό ότι το μυστήριο της ενανθρώπισης ως γεγονός λειτουργικό της Εκκλησίας ορίζει τον χρόνο, κι όχι οι 13 μέρες.
Άλλωστε, ο χρόνος της Εκκλησίας δεν είναι χρόνος υλικός, αλλά χρόνος εσχατολογικός, ο οποίος όμως υπάρχει στο τώρα και στο εδώ, γι' αυτό ψάλλουμε «η Παρθένος σήμερον τον υπερούσιο τίκτει» ή «Χριστός γεννάται» σήμερα. Κρίμα να μην μπορούμε οι Ορθόδοξοι να συμφωνήσουμε ούτε στην κοινή ημερομηνία της γιορτής της Γέννησης του Χριστού.
Θεόδωρος Καλμούκος
“Εθνικός Κήρυκας “
Πηγή: Ρομφαία
Παναγιώτης Τελεβάντος, Τριαδικός Θεός και Σωτηρία δια του Τριαδικού Θεού
Γράφει ο κ. Παναγιώτης Τελεβάντος
ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΑ ΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ
===========================
Το κείμενο της Ομολογίας για τον Οικουμενισμό λέγει ότι ο μόνος αληθινός Θεός είναι ο Tριαδικός Θεός και η μόνη ασφαλής οδός της σωτηρίας είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Η σωτηρία επιτυγχάνεται ΜΟΝΟΝ στο Σώμα του Χριστού την Εκκλησία στην οποία εγκεντρίζεται ο πιστός με το βάπτισμα. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι προκαταλαμβάνουμε την κρίση του Θεού στη Β΄ Παρουσία.
ΠΕΡΙ “ΙΟΥΔΑΙΖΟΥΣΩΝ” ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
________________
Όσοι υπογράφουν την Ομολογία πίστεως για τον Οικουμενισμό, εκφράζουν τη διαφωνία τους με όσους επιδίδονται σε διαλόγους με άλλες θρησκείες με βάση την πλάνη ότι ο Χριστιανισμός είναι δήθεν Ιουδαίζουσα (Αβρααμιτική) θρησκεία διότι δήθεν οι Ιουδαίοι, οι Χριστιανοί και οι Μουσουλμάνοι πιστεύουν στον ίδιο Θεό, το Θεό της Παλαιάς Διαθήκης. Σύμφωνα με αυτή την πλανεμένη δοξασία οι τρεις αυτές θρησκείες έχουν κοινό έδαφος για διάλογο επί ίσοις όροις ως μέλη της ίδιας θρησκευτικής ρίζας.
Αυτή η θεωρία είναι πλάνη επειδή οι Εβραίοι και οι Μουσουλμάνοι δεν δέχονται τη θεότητα του Χριστού. Οι μεν Μουσουλμάνοι, τον θεωρούν ως προφήτη (αλλά σε κάθε περίπτωση ΟΧΙ Θεό). Ακόμη χειρότερα! Οι Εβραίοι τον θεωρούν τσαρλατάνο και ψευδοπροφήτη και ασφαλέστατα ΟΧΙ Θεό.
Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ
________________
Τι πιστεύουν οι χριστιανοί; Οτι ο Θεός Γιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης είναι ο Χριστός. Οπως μας διδάσκει η ορθόδοξη εικονογραφία ο Χριστός στο φωτοστέφανο που περιβάλλει το πανάγιό Του Πρόσωπο φέρει ΠΑΝΤΟΤΕ ενχαραγμένος σταυρός που δείχνει την ανθρώπινη φύση και τη σταύρωσή Του. Υπάρχει, όμως, επίσης εγχαραγμένο το μονόγραμμα “Ο ΩΝ” (δηλαδή αυτός που υπάρχει) που είναι ακριβώς η απάντηση που ο “Γιαχβέ” (“ο ων”) έδωσε στο Μωυσή όταν τον ρώτησε ποιος είναι. Επομένως οι Χριστιανοί ΔΕΝ πιστεύουν στον ίδιο Θεό με τους Εβραίους και τους Μουσουλμάνους επειδή ο Θεός των χριστιανών είναι ο Θεάνθρωπος Χριστός. Αρα οι διάλογοι μεταξύ Ορθόδοξων και αλλόθρησκων Αβραμιαίας ή μη ρίζας έχουν νόημα ΜΟΝΟ αν όσοι εκπροσωπούν την Ορθοδοξία στους διαλόγους προσέρχονται για να “καταγγείλουν” Χριστό (και επομένως και την Αγία Τριάδα) ως τον μόνον αληθινό Θεό και σωτήρα τους.
ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙΣ ΚΑΙ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΑΣΙΝ ΕΠΟΜΕΝΟΙ
__________________________
Μεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας όπως ο Ιερός Χρυσόστομος με τους Εβραίους και ο Άγιος Δαμασκηνός, Γρηγόριος Παλαμάς, κτλ. με τους Μουσουλμάνους επιχείρησαν διάλογο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ο Απόστολος Παύλος έκανε διάλογο με τους ειδωλολάτρες Αθηναίους στην Πνύκα: “Ον ουν αγνοούντες ευσεβείτε τούτον εγώ καταγγέλω υμίν”. Επομένως πρέπει να ακολουθήσουμε τον Απόστολο Παύλο, τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο, τον Αγιο Δαμασκηνό, τον Αγιο Γρηγόριο Παλαμά και τους άλλους Αγίους Πατέρες, όταν διαλεγόμεθα με τους αλλόθρησκους. Πρέπει να λέμε, όπως ακριβώς κάνει το κείμενο της Ομολογίας πίστεως για τον Οικουμενισμό στους αλλόθρησκους ότι ο Θεός που πιστεύουν είναι πλάσμα της φαντασίας τους και καρπός του πονηρού. Ο μόνος αληθινός Θεός είναι ο Τριαδικός Θεός. Αν θέλουν να ανοίξουν τα μάτια τους για να δουν τον αληθινό Θεό “τω Θεώ η δόξα” αλλιώς οι διάλογοι μαζί τους “αέραν δέρουσιν”.
ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΟΥΣ
________________________
Οι συζητήσεις, οι συναντήσεις, τα συνέδρια και ακόμη χειρότερα οι συμπροσευχές με τους αλλόθρησκους είναι με τον επιεικέστερο δυνατό χαρακτηρισμό άσκοπες αν αποτυγχάνουν οι ορθόδοξοι αντιπρόσωποι να μιλήσουν με τους αλλόθρησκους τη γλώσσα της αλήθειας. Χάσιμο χρόνου. Στην πραγματικότητα, όμως, με τις συναντήσεις αυτές και τους διαλόγους γίνεται κάτι πολύ χειρότερο από χάσιμο χρόνου. Βλαστημείται το πρόσωπο του Χριστού αφού διαμφισβητείται η θεότητά Του με την πλάνη ότι δήθεν οι “Αβρααμιτικές” θρησκείες πιστεύουν στον ίδιο Θεό. Η πίστη στην Αγία Τριάδα και η πίστη στο Χριστό ως το Σωτήρα του κόσμου είναι οι sine qua non όροι για να διεξαχθεί θεολογικός διάλογος με αλλόθρησκους. Οποιοι διάλογοι και συναντήσεις στοχεύουν σε κάτι διαφορετικό συνιστούν απροκάλυπτη βλασφημία έναντι του προσώπου του Κυρίου. Εξ ου και η τεράστια ευθύνη όσων διεξάγουν με τους αλλόθρησκους αυτής της μορφής διαλόγους ή ακόμη χειρότερα όποιοι συμπροσεύχονται μαζί τους σε “Διαθρησκειακές συναντήσεις” (Ασσίζης, Καμπέρρας, Νεάπολης, Λευκωσίας, κτλ.). Αυτές οι αχαρακτήριστες ενέργειες συντελούν, με τον πιο αρνητικό τρόπο, στην εμπέδωση της πεποίθησης ότι οι οπαδοί των λεγομένων “Ιουδαιζουσών” θρησκειών πιστεύουν στον ίδιο Θεό. Οσοι διοργανώνουν, εγκρίνουν, ή ανέχονται με την ένοχη σιωπή τους ή συμμετέχουν σε αυτές τις ασχημίες ας συνειδητοποιήσουν την ευθύνη τους έναντι του Θεού.