Παπικοί και Αγγλικανοί επιταχύνουν τα οικουμενιστικά βήματα

Η ιδέα της πλήρους κοινωνίας μεταξύ Παπικών και Αγγλικανών ήταν στην πρώτη γραμμή του οικουμενικού διαλόγου μετά την Β΄ Βατικάνεια Σύνοδο.
Πιστεύουν ότι ο Αγγλικανισμός δεν είναι μια αίρεση και ότι έχουν πολύ περισσότερα κοινά από ό, τι οι περισσότεροι άνθρωποι μπορεί να πιστεύουν.
Τρία κύρια σημεία διαφωνίας μεταξύ Παπικών και Αγγλικανών είναι : η χειροτονία γυναικών ως ιερέων και επισκόπων, ηθικά ζητήματα και ο ρόλος του Πάπα.
Ο «Αιδεσιμότατος» Bill Franklin λέει ότι περίπου το 90% των θεμάτων που προέκυψε από τον διχασμό εξαιτίας της Μεταρρύθμισης έχουν επιλυθεί.

Βενέδικτος XVI και Rowan Williams, Αρχιεπίσκοπος του Canterbury, συμφωνούν να ενισχύσουν τον οικουμενικό διάλογο.

Παπικοί και Αγγλικανοί διδάσκουν περί Οικουμενισμού.
Είναι μια τάξη που δεν θα βρείτε πουθενά αλλού.
Ένας Παπικός και ένας Αγγλικανιός διδάσκουν μαζί για τον Οικουμενισμό στο Angelicum Πανεπιστήμιο της Ρώμης .
ΔΕΙΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΑΙ
- Επιμένουν οι Αγγλικανοί στον Οικουμενισμό
- Βατικανό και Αγγλικανοί
- Καρποφορία της αγγλικανικής Ουνίας
- Το δίκοπο σπαθί του Βενέδικτου

«Στοπ» στους μιναρέδες

[Οι επικεφαλής της εκστρατείας κατά των μιναρέδων στην Ελβετία, Ούλριχ Σλούερ (αριστερά) και Βάλτερ Βόμπμαν (δεξιά), αλληλοσυγχαίρονται μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος στο χθεσινό δημοψήφισμα]

Θα συνεχίσουν οι Αραβες να καταθέτουν τα πετροδολάριά τους στις ελβετικές τράπεζες και να πηγαίνουν για σκι στο Σεν Μόριτς; Η φιλήσυχη Ελβετία άνοιξε ξαφνικά «πόλεμο» με τον ισλαμικό κόσμο εν μέσω οικονομικής κρίσης. Χτες οι πολίτες της αγνόησαν τις εκκλήσεις της κυβέρνησης, των τραπεζών και των επιχειρηματιών και αποφάσισαν με 57,5% να μην υψωθεί στο εξής κανένας νέος μιναρές στη χώρα.
Το συνταγματικό δημοψήφισμα έγινε με πρωτοβουλία τριών ακροδεξιών κομμάτων (με επικεφαλής το Λαϊκό Κόμμα Ελβετίας) που έκριναν ότι ο μιναρές αποτελεί «σύμβολο πολιτικής εξουσίας και φονταμενταλισμού».
Μολονότι υπάρχουν μόνο 150 τζαμιά και 4 μιναρέδες σε όλη την Ελβετία, ο καβγάς φούντωσε όταν άρχισαν να ξεφυτρώνουν μιναρέδες όχι μόνο στις μεγάλες πόλεις, αλλά και... σε χωριά.
Σύμφωνα με τις πρώτες ενδείξεις, η ζυγαριά έγειρε χάρη στην ψήφο των Ελβετίδων, που απεχθάνονται τις μπούρκες και την καταπίεση των γυναικών στο Ισλάμ. Εβαλαν όμως σε δοκιμασία τις σχέσεις της χώρας τους με την ΕΕ και την Υπατη Αρμοστεία Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ.
Το αποτέλεσμα ήταν ένα σοκ εντός και εκτός των ελβετικών συνόρων, καθώς το «Ναι» στην απαγόρευση των μιναρέδων επικράτησε σε 22 από τα 26 καντόνια. Μόνο στη Γενεύη επικράτησε καθαρά το «Οχι», έδρα διεθνών οργανισμών και με έντονο μουσουλμανικό στοιχείο.
Δεδομένου ότι οι δημοσκοπήσεις προέβλεπαν επικράτηση του «Οχι» με 53%, ο Οργανισμός Ισλαμικής Διάσκεψης αντέδρασε με «έκπληξη και απογοήτευση».
«Τώρα πρέπει επειγόντως να βρούμε ένα σημείο διαλόγου ώστε να αποφευχθούν οι παρεξηγήσεις», είπε ο αντιπρόσωπος του ΟΙΔ στη Γενεύη. Για «αρνητικό σοκ και δυσάρεστη έκπληξη» έκανε λόγο η Διεθνής Αμνηστία, ενώ το Κόμμα των Ελβετών Πρασίνων σχεδιάζει να προσβάλει τη συνταγματική μεταρρύθμιση, στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός της Ελβετίας, Χανς-Ρούντολφ Μερτς, είχε απευθύνει έκκληση στους πολίτες να ψηφίσουν «Οχι» σε τηλεοπτικό διάγγελμα, υπογραμμίζοντας πως οι μουσουλμάνοι της Ελβετίας πρέπει να έχουν δικαίωμα πλήρους άσκησης των θρησκευτικών τους καθηκόντων.
Μολονότι οι υπάρχοντες μιναρέδες δεν θα γκρεμιστούν ούτε θα απαγορευτεί η ανέγερση νέων τζαμιών, πολλοί φοβούνται μποϊκοτάζ των ελβετικών προϊόντων και βίαιες διαδηλώσεις στις ελβετικές πρεσβείες του εξωτερικού.
Ό,τι δηλαδή έπαθε και η Δανία το 2005, για τα σκίτσα του Μωάμεθ. Με τη διαφορά ότι η Ελβετία είναι το αρχέτυπο της μετριοπάθειας και της ουδετερότητας και δεν αντέχει να τσαλακωθεί η εικόνα της.
Άλλωστε, από τους 400.000 μουσουλμάνους που κατοικούν στη χώρα των Αλπεων, μόνο το 14% ζει με τον παραδοσιακό ισλαμικό τρόπο. Οι περισσότεροι προέρχονται από την Ευρώπη (Κόσοβο, Αλβανία, Βοσνία) και την Τουρκία. «Η κυβέρνηση θα σεβαστεί την ετυμηγορία του ελβετικού λαού», ανακοίνωσε η κυβέρνηση της Βέρνης, καλώντας σε διάλογο τις θρησκευτικές και κοινωνικές ομάδες.
Οσο για τους εκπροσώπους των μουσουλμάνων της Ελβετίας, δεν έκρυψαν την απόγνωσή τους. «Φοβάμαι ότι θα έχουμε μεγάλους μπελάδες. Τις δύο τελευταίες εβδομάδες είχαμε περισσότερες επιθέσεις σε τζαμιά της Ελβετίας, από όσες τα τελευταία 40 χρόνια», είπε στο BBC ο τουρκικής καταγωγής πρόεδρος της Ενωσης Μουσουλμανικών Οργανώσεων της Ζυρίχης, Ταμίρ Χατζιπολού.
«Είμαι αποκαρδιωμένος. Τι θα πούμε στα παιδιά μας;», συμπλήρωσε ο πρώην εκπρόσωπος του τζαμιού της Γενεύης, Χαφίντ Ουαρντίρι.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΑΤΟΣ
johnpapadatos@pegasus.gr
πηγή:ΕΘΝΟΣ - 30/11/2009

Απαγόρευση της μπούρκας αλά ιταλικά

Παρελθόν αποτελεί για μία ιταλική κωμόπολη η μπούρκα. Με απόφαση του δημάρχου του Varallo, λίγο έξω από το Torino, απαγορεύεται η χρήση της μπούρκας και του νικάμπ σε όλη τη δημοτική επικράτεια.
Μάλιστα, ο δήμαρχος, προκειμένου να γίνει η απόφασή του άμεσα κατανοητή, ζήτησε να τυπωθεί η απαγόρευση και στα αραβικά και να αναρτηθεί σε ειδικές ταμπέλες, ίδιες με αυτές στις οποίες αναγράφονται οι κανόνες του κώδικα οδικής κυκλοφορίας.
Οι υπεύθυνοι του δήμου τονίζουν ότι η χρήση της μπούρκας (ένδυμα που καλύπτει όλο το σώμα των μουσουλμάνων γυναικών) ή και του νικάμπ (καλύπτει επίσης όλο το σώμα, με ένα μικρό άνοιγμα στο ύψος των ματιών) δημιουργούν πρακτικά προβλήματα, όπως στη διαδικασία αναγνώρισης από τις αστυνομικές Αρχές.
Ο δήμαρχος και βουλευτής της Λέγκας του Βορρά προσθέτει ακόμα ότι «πέρα από την καθημερινή πλευρά του προβλήματος, τίθεται και ένα θέμα σεβασμού και προσαρμογής στις ιταλικές συνήθειες και στους τοπικούς κανόνες».
Όπως είπε, οι αλλοδαποί θα καλούνται να υπογράφουν ένα «προσωπικό συμβόλαιο», με το οποίο ο μετανάστης θα αποδέχεται ουσιαστικά τα τοπικά ήθη και έθιμα, από το σταυρό στα σχολεία μέχρι τη χριστουγεννιάτικη φάτνη.
Πηγή: zougla

Η Κύπρος είναι ελληνική

Ο Ελληνισμός της Κύπρου δεν θα πάψει να αντιστέκεται. Η Κύπρος είναι ελληνική! Το γράφει η ιστορία στα βιβλία, το γράφουν τα αγγεία στα μουσεία, το γράφουν κι οι πέτρες στους αγρούς.

Μετά την ανάληψη της εξουσίας από το διεθνιστικό Α.Κ.Ε.Λ., διαπιστώνουμε ότι οι προσπάθειες για τον αφελληνισμό της Κύπρου όχι μόνον συνεχίζονται, αλλά έχουν εντατικοποιηθεί.
Δυστυχώς, σε κάποια σημεία φαίνεται να υπάρχει ταύτιση απόψεων με τους κακούς δαίμονες του Ελληνισμού, Τούρκους και Αγγλοαμερικάνους.
Οι κυβερνώντες έχουν επιδοθεί σε μια εκστρατεία αφελληνισμού της Κύπρου, με την αλλαγή των βιβλίων της ιστορίας και την μεθοδευμένη κατάργηση της ελληνοκεντρικής παιδείας μέσω μιας ύποπτης εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης.
Στόχος τους, να "ανακαλυφθεί" το νέο έθνος των Κυπρίων, έχουν δε την ψευδαίσθηση ότι μ’ αυτό τον τρόπο η "λύση" που επιδιώκουν έχει περισσότερες πιθανότητες να περάσει και να λειτουργήσει.
Οι θιασώτες του αφελληνισμού δεν παρέλειψαν δηλαδή, να κάνουν την απαραίτητη προεργασία. Άλλωστε ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Δημήτρης Χριστόφιας φρόντισε αρκετές φορές σε δηλώσεις του, να τονίσει ότι «… θα πρέπει να το χωνέψουμε ότι η Κύπρος δεν θα κυβερνάται από τους Έλληνες».
Η τελευταία "προσφορά" που έκανε για να βοηθήσει τον "σύντροφο Ταλάτ", της εκ περιτροπής προεδρίας με σταθμισμένες ψήφους είναι απόδειξη ότι ένιωσε ότι είχε επιτέλους προετοιμαστεί αρκετά το έδαφος για την προαναγγελθείσα "χώνεψη" (από μέρους μας) της εκ περιτροπής προεδρίας (βασικά του γεγονότος ότι η Κύπρος θα κυβερνάται από Τούρκους).
Τα όσα τραγελαφικά βιώσαμε πρόσφατα με την καταγγελία του Α.Π.Ο.Ε.Λ. στην ΟΥΕΦΑ για τις ελληνικές σημαίες στον αγώνα με την ΠΟΡΤΟ δεν είναι άσχετα με τα πιο πάνω (την αναληφθείσα προσπάθεια αφελληνισμού της Κύπρου). Θα πρέπει οι πάντες να αντιληφθούν ότι τέτοια λάθη (δήθεν από άγνοια) δεν γίνονται. Κάποιοι σκέφτηκαν αυτό το "κόλπο" για να μετρήσουν αντιδράσεις.
Γιατί είναι φανερό πως εκτιμούν ότι η εθνικοφροσύνη των Ελλήνων της Κύπρου στέκεται εμπόδιο στην προώθηση των ύπουλων σχεδίων που έχουν εκπονήσει για να καταστρέψουν την Κύπρο (εξυπηρετώντας τουρκικά και αγγλοαμερικανικά συμφέροντα).
Εκτιμούν ότι εθνικά σωματεία όπως ο Α.Π.Ο.Ε.Λ. στέκονται εμπόδιο στα σχέδια των εχθρών της Κύπρου και πρέπει να πληγούν για να εκλείψουν τα όποια προπύργια ελληνικής αντίστασης. Έχουν δυστυχώς συμμάχους εντός των τειχών στις επιδιώξεις τους αυτές. Δεν είναι αποκυήματα της φαντασίας μας αυτά.
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι κάποιοι με τετράγωνη λογική (την ψυχρή λογική της επιβολής της θέλησης του ισχυρού) επιδιώκουν να απονευρώσουν εθνικά, σταδιακά και με μέθοδο, τους Έλληνες της Κύπρου. Σε αυτή τη χρονική περίοδο, ενώ βρίσκονται σε εξέλιξη οι συνομιλίες για εξεύρεση "λύσης" Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (η οποία καθιστά την ελληνική πλειοψηφία του 82% σε ισότιμο συνέταιρο της τουρκικής μειοψηφίας του 18% και μετατρέπει την Ελληνική Κύπρο σε συνεταιρικό κράτος με τους Τούρκους), φρονούν ότι θα πετύχουν πολλά εάν πλήξουν τα "εθνικά αποθέματα" των Ελλήνων Κυπρίων.
Σκέφτηκαν ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να ενεργοποιήσουν (εκ νέου) αυτή την ανίερη προσπάθεια αφελληνισμού των "ιθαγενών", είναι να διωχθεί η ελληνική σημαία.
Είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθούν οι κυβερνώντες (και άλλοι συνοδοιπόροι τους στην φρούδα επιδίωξή τους για "λύση" Δ.Δ.Ο.) ότι αυτή η συμπόρευσή τους με τα ξένα συμφέροντα θα αποβεί μοιραία για τον Κυπριακό Ελληνισμό;
Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουν ότι ο προτεινόμενος αυτός αφελληνισμός της Κύπρου, που προωθείται μανιωδώς από τους Αγγλοαμερικάνους, αποτελειώνει τον Κυπριακό Ελληνισμό και επαναφέρει στην Κύπρο την τουρκοκρατία;Ας το βάλουν όμως όλοι καλά στο μυαλό τους:
Ο Ελληνισμός της Κύπρου δεν θα πάψει να αντιστέκεται. Η Κύπρος είναι Ελληνική!
Το γράφει η ιστορία στα βιβλία, το γράφουν τα αγγεία στα μουσεία, το γράφουν κι οι πέτρες στους αγρούς.
Παρά τις σατανικές μεθοδεύσεις τους, με τα σχέδια Ανάν τους, παρά την πλύση εγκεφάλου που επιχειρείται με τον έλεγχο των Μ.Μ.Ε., παρά τους "πιασμένους" της ΟΥΕΦΑ και των Βρυξελών, η καρδιά, ο νους μας, το αίμα που ρέει στις φλέβες μας, τα κόκαλά μας, παραμένουν προς πείσμα τους ελληνικά.
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΑΝΙΚΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ
Πηγή:«ΑΛΗΘΕΙΑ» - Δευτέρα, 30 Νοεμβρίου 2009

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΣΟΝΙΑ

Ἐξοχώτατοι Ἄρχοντες,
Ἐντιμότατε κ. Πρόεδρε τῆς ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Αἰδεσιμ. καί Ἐλλογιμ. π. Γεώργιε,
Ἐλλογιμώτατε κ. Τσαρούχα,
Πανοσιολ. καί Αἰδεσιμ. ἀδελφοί,
Κυρίες καί Κύριοι,

Καθώς μελετᾶ κανείς τά τυπικά τῶν μυήσεων καί τελετῶν τῆς Μασονίας ἐντυπωσιάζεται ἀπό τήν αὐστηράν τήρησιν τοῦ Τυπικοῦ ὡς νά εἶναι θεόσδοτο κείμενο καθώς καί ἀπό τήν μεγίστην εὐσέβειαν καί πίστιν τῶν μοσόνων στόν Θεόν τῆς Μασονίας «Μέγα ἀρχιτέκτονα τοῦ σύμπαντος (Μ.Α.Τ.Σ.)» τοῦ ὁποίου τόν ἁγιασμόν, εὐλογίαν καί βοήθειαν ἐπικαλοῦνται διαρκῶς διά τά ἔργα τους, τάς συνεδρίας τους καί τή ζωή τους. Μέ τήν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματός του ἡ στοά ἄρχεται τῶν ἐργασιῶν της καί μέ τήν ἰδίαν ἐπίκλησιν κλείει αὐτάς. Εἰς αὐτόν ὁρκίζεται πίστιν ὁ μυούμενος καί εἰς τό ὄνομά του καθιεροῦται ὡς μέλος τῆς Στοᾶς.
Ἀποτελεῖ ἑπομένως πολύ σημαντικόν γεγονός νά γνωρίζομε ποιός εἶναι αὐτός ὁ Θεός ὁ κρυπτογραφικά ἀναφερόμενος ὡς ΜΑΤΣ γιατί ἀπό τό ἀπό ποιός εἶναι κρίνεται καί ἡ ἀξιοπιστία του καί ἡ σοβαρότης τῶν ὀπαδῶν του.
Στόν ἀληθινόν Θεόν ὁδηγεῖται κανείς μέ τήν ἀποκάλυψιν Του. Ὡστόσο μελετώντας ὁ ἄνθρωπος τόν κόσμο, τόν ἑαυτό του καί τή ζωή του ἀντιλαμβάνεται μέ τήν σκέψη καί τήν λογική ὅτι ὅλα τά θαυμάσια πράγματα πού τόν περιβάλλουν ὡς μακρόκοσμος ἤ μικρόκοσμος δέν εἶναι δυνατόν νά εἶναι ἔργα τῆς τύχης ἤ τοῦ ἑαυτοῦ των διότι ἄλλως δέν θά τά καθόριζε τό ὅριον ἡ σχετικότης καί ἡ ἔλλειψις. Ἑπομένως εἶναι δημιουργήματα καί ὄχι αὐτοδημιουργήματα.
Ἡ ἑνότητα τοῦ σύμπαντος καί στό περιεχόμενο καί στούς νόμους καί στήν τάξη πού τό διέπει προϋποθέτει μία ἑνιαία πηγή ἡ ὁποία ἀπεκαλύφθη ἐν χώρῳ καί χρόνῳ ὡς μοναδικότητα καί αὐθυπαρξία τοῦ τρισυποστάτου Θεοῦ τοῦ ζῶντος εἰς τούς αἰώνας. Ὁ ἐνσαρκωθείς Υἱός καί Λόγος τοῦ Πατρός «ἐκεῖνος ἐξηγήσατο», ἐκεῖνος ἀπεκάλυψε τό σχέδιο γιά τήν σωτηρία καί τήν θέωσή μας. Ἡ ἀληθινή πληροφόρηρση καί γνώση ἑπομένως γιά τόν ἀληθινόν Θεόν προέρχεται ἀπό τόν ἴδιο, εἶναι ἰδικόν του δῶρο. Στό ὄρος Σινᾶ ἡ ἀνθρωπότητα πληροφορήθηκε τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ πού ἀπ΄ήντησε στήν ἐρώτηση τοῦ Μωϋσέως «’Εγώ εἶμαι ὁ ὤν» καί ὁ Χριστός ὁλοκλήρωσε τήν ἀποκάλυψη δεικνύοντας τόν τρισυπόστατον Θεόν, προσευχόμενος κατά τήν Ἀρχιερατικήν Του προσευχήν λέγων: «ἐφανέρωσα τό ὄνομα σου τοῖς ἀνθρώποις οὕς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κόσμου» καί διασαλπίζων ὅτι: «αὕτη ἐστί ἡ αἰώνιος ζωή ἵνα γινώσκουσί σε τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὅν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν» (Ἰω.17,6).
Κατά ταῦτα ὅ,τι γνωρίζομεν γιά τόν ἀληθινόν Θεόν τό γνωρίζομεν ἀπό τόν ἴδιον, δέν τό ξέρομε ἀπό ἰδική μας ἔρευνα εἶναι δωρεά τῆς ἀποκαλύψεώς Του καί ὄχι τῆς ἀνθρωπίνης προσπαθείας μας. Τίθεται λοιπόν τό ἐρώτημα πῶς ἡ Μασονία τολμᾶ νά παρουσιάζει ἕναν καινούργιο Θεό πού ἐκ πρώτης ὄψεως ἐμφαίνεται ὡς ἀνθρώπινο κατασκεύασμα, προσκαλοῦσα τά μέλη της νά προσεύχονται καί νά ἐπικαλοῦνται αὐτό τό ἀνύπαρκτο ἀνθρωποδημιούργημα; Ὑπάρχει ἴχνος σοβαρότητος καί λογικῆς σέ αὐτό καί ἐπειδή ὅταν ἕνα προφανῶς παράλογο καί ἀσύστατο πρᾶγμα προωθεῖται ἀπό ἀνθρώπους κάθε ἄλλο παρά ἀφελεῖς καί ἀνοήτους κατ΄α κόσμον, τό συμπέρασμα προκύπτει εὐθέως ὅτι ἀνθρώπινο κατασκεύσμα εἶναι μόνον ἡ μάσκα τήν ὁποία προβάλλει ἐντέχνως ἡ Μασονία μέ τό κρυπτογραφικό ὄνομα (Μ.Α.Τ.Σ.) Μέγας Ἀρχιτέκτων τοῦ σύμπαντος.
Ἡ ὕπαρξις πού κρύπτεται πίσω ἀπό αὐτήν τήν μάσκα καί ἀποκαλύπτεται μόνον σέ ὅσους ἔχουν ὑποστεῖ πλήρη θεοσοφική πλύσιν ἐγκεφάλου εἶναι ὁ πολυώνυμος ἀρχέκακος ὄφις, ὁ ἀρχαῖος πτερνιστής, ὁ μισάνθρωπος καί μισόκαλος Ἑωσφόρος ἤ Σατανᾶς ἤ Διάβολος καί αὐτό, τό ὄντως τρομακτικό δέν τό λέμε ἐμεῖς, τό ἀποκαλύπτει στήν ἐντός τῆς Στοᾶς δημοσιότητα ὁ 33ου βαθμοῦ μασόνος Κωστής Μελισσαρόπουλος καί ἐπί πολλά ἔτη διευθυντής τοῦ Θεοσοφοκοῦ περιοδικοῦ «ΙΛΙΣΣΟΣ» μέ τό βίβλιόν του «Ἑπτά τεκτονικαί ὁμιλίαι εἰς 18ον» Ἀθήναι 1974, εἰς τό ἕκτον κεφάλαιόν του ἐπιγραφόμενον «Ἡ ἔννοια τοῦ μεγάλου Ἀρχιτέκτονος τοῦ Σύμπαντος».Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Πειραιῶς χειμαζομένη ἐκ τῆς δράσεως καί λειτουργίας ἐντός τῶν δικαιοδοσιακῶν αὐτῆς ὁρίων δέκα πέντε (15) μασονικῶν στοῶν ἀνηκόντων τόσον εἰς τήν λεγομένην Μεγάλην Στοᾶν τῆς Ἑλλάδος ὅσον καί στούς ἀποσχισθέντας ἐξ αὐτῆς, θεωρεῖ ὑψίστην εὐλογίαν τοῦ Τρισαγίου καί Παναχράντου Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας καί Σωτῆρος ἡμῶν Κυρίου τήν διοργάνωσιν τῆς σημερινῆς ἡμερίδος ὑπό τοῦ δημοσιογραφικοῦ ὀργάνου τῆς Χριστιανικῆς Δημοκρατίας ἐφημερίδος «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ» καί ἀναπέμπει ἀπείρους δοξαστικάς εὐχαριστίας εἰς τόν Θεόν διά τήν ἐπιδαψίλευσιν τῆς σημερινῆς εὐλογίας Του ἀλλά καί ἀδιαπτώτους εὐγνώμονας εὐχαριστίας στούς διοργανωτάς καί στούς ὁμιλητάς τῆς Ἡμερίδος τόν Ἐντιμολ. κ. Ἐμμανουήλ Μηλιαράκην, τόν Αἰδεσιμ. καί Ἐλλογ. π. Γεώργιον Μεταλληνόν, ὁμότ. Καθηγητήν Πανεπ. Ἀθηνῶν καί τόν ἀγωνιστήν τοῦ δημοσιογραφικοῦ λόγου καί τῶν δημοκρατικῶν ἐλευθεριῶν ἔγκριτον δημοσιογράφον κ. Κων. Τσαρούχαν.
Ὡσαύτως εὐχαριστοῦμεν ἐκ προσώπου τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως τόν ἐξοχώτατον καί φίλτατον Δήμαρχον Πειραιῶς κ. Παναγιώτην Φασούλαν διά τήν δωρεάν παραχώρησιν τοῦ κινηματοθεάτρου ΑΤΤΙΚΟΝ, τούς συνεργάτας τοῦ ραδιοφώνου πού μιλάει στήν ψυχή μας τῆς ΠΕΙΡΑΪΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ διά τήν μετάδοσιν τῆς ἡμερίδος διά τῶν ἐρτζιανῶν κυμμάτων καθώς καί ὅλους τούς παρευρισκομένους καί συμμετέχοντας ὡς καί τούς ἐγγύς καί μακράν ἀκροατάς τοῦ Ραδιοφώνου μας. Εἰς τό σημεῖον αὐτό μετά βαθείας συγκινήσεως ἐκ μέρους τῆς ὀργανωτικῆς ἐπιτροπῆς τῆς Ἡμερίδος καί τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως ἀφιεροῦμεν τήν σημερινήν συνάντησιν στήν αἰώνιον μνήμην τῶν μακαρίων ἀγωνιστῶν τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστως καί τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους πρωτιστεύοντας εἰς τόν κατά τοῦ σατανισμοῦ ἀγώνα ἀοιδίμων Ἀρχιμ. κυροῦ Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου καί Νικολάου Ψαρουδάκη.
Καί μέ τούς λόγους αὐτούς παρακαλῶ ὅπως μοῦ ἐπιτραπῇ νά κηρύξω τήν ἔναρξιν τῆς Ἡμερίδος καί καλέσω στό βῆμα πρῶτον τόν Αἰδεσιμολογιώτατον καί Ἐλλογιμώτατον π. Γεώργιον Μεταλληνόν.
Πηγή: amen
==========
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ
-ΕΚΔΗΛΩΣΗ (Υπό την αιγίδα της Ι.Μ. Πειραιώς) - ΜΑΣΩΝΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΤΑΞΗ
-Ι.Μ.Πειραιώς: Ψήφισμα για "Μασόνια και Νέα Τάξη"

Ι.Μ.Πειραιώς: Ψήφισμα για "Μασόνια και Νέα Τάξη"

Της ομηγύρεως όσων συμμετείχαν στην Ημερίδα της 29ης Νοεμβρίου 2009 με θέμα· «Μασονία και Νέα Τάξη, Σχέσεις του Τεκτονισμού με το Χριστιανισμό, την Πολιτική και τη Δημοκρατία», που πραγματοποιήθηκε, υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, από την εφημερίδα «Χριστιανική» στο κινηματοθέατρο Αττικόν, έναντι του Ιερού Ναού του Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.
Η Ημερίδα, λόγω του θέματος, αφιερώθηκε στους μακαριστούς αρχιμανδρίτη Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο και τον Νικόλαο Ψαρουδάκη, ιδρυτή της Χριστιανικής Δημοκρατίας, οι οποίοι με τα βιβλία τους αποκάλυψαν τον αντιχριστιανικό και αντιδημοκρατικό χαρακτήρα της Μασονίας.

Γιατί τώρα η εκδήλωση;

Σημαντικά γεγονότα διεθνούς και εθνικού επιπέδου επαναφέρουν στην επικαιρότητα το ρόλο Οργανώσεων που λειτουργούν κατά τρόπο μυστικό και συνωμοτικό και τελευταίως εντατικοποιούν την δράση τους με βασικούς στόχους·
- Την πολιτιστική ισοπέδωση των λαών με κύρια μέσα τον θρησκευτικό συγκρητισμό και την απαξίωση παραδοσιακών αρχών, θεσμών και ιδανικών, πάγιες επιδιώξεις της Μασονίας και των παραφυάδων της (Βλέπε απόφασιν Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για αφαίρεση του Τιμίου Σταυρού από τα Σχολεία, πολεμική κατά του μαθήματος των θρησκευτικών, απαγόρευση προσευχής κ.α.).
- Την παγκοσμιοποίηση σ’ όλους τους τομείς, με κατάληξη την διακυβέρνηση των λαών μέσω μιας παγκόσμιας υπερκυβέρνησης-δικτατορίας. Στόχος που προβλέπεται και από την Συνθήκη της Λισαβώνας και προωθείται συστηματικά από την Λέσχη Μπίλντεμπεργκ, την Τεκτονική Εταιρεία, των Ιλλουμινάτι, την Τριμερή κ.α. Ετσι·
Η Λέσχη Μπίλντεμπεργκ έχει συνεδριάσει δύο φορές τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας, στην Βουλιαγμένη Αττικής.
Η Τεκτονική Εταιερεία Ιλλουμινάτι του Λονδίνου, που απροκάλυπτα διακηρύσσει ότι έχει ως βασικό στόχο της τον σχηματισμό μιας παγκόσμιας υπερκυβέρνησης, προσφάτως είχε συνεδριάσει στην Αθήνα προγραμματίζοντας την ίδρυση παραρτημάτων της στην Ελλάδα.
Στο πρώτο λιμάνι της χώρας λειτουργούν ήδη δεκαπέντε Μασονικές Στοές!
Για την ιμπεριαλιστική πολιτιστική αυτή επίθεση της Μασονίας και των παραφυάδων της εναντίον του Πειραιώς και γενικότερα της Πατρίδος μας ο Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ αντέταξε ευθύς εξ’ αρχής σθεναρά αντίσταση, με δηλώσεις και αρθρογραφία.
Ταυτόχρονα η εφημερίδα «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ», η οποία ιδρύθηκε πριν 56 χρόνια από τον αείμνηστο Νικόλαο Ψαρουδάκη, συνεπή αγωνιστή και συστηματικό πολέμιο του Τεκτονισμού και όλων των αντιχριστιανικών οργανώσεων, εκτίμησε ότι στη σημερινή συγκυρία είναι αναγκαία η προς τούτο υπεύθυνη ενημέρωση του ελληνικού λαού, από την Πνευματική Ηγεσία του τόπου και ιδιαιτέρως από την ποιμαίνουσα Εκκλησία μας και οργάνωσε, υπό την αιγίδα της Ι. Μητροπόλεως Πειραιώς, την Ημερίδα «Μασονία και Νεα Ταξη» ως μια πρώτη και επίκαιρη συμβολή στον αναγκαίο αγώνα της ενημέρωσης.

Το Ψήφισμα έχει ως εξής·

Α. Σήμερα, την 29 Νοεμβρίου 2009, ημέρα Κυριακή, όσοι συμμετείχαμε στην Ημερίδα με θέμα· «Μασονία και Νέα Τάξη, Σχέσεις του Τεκτονισμού με το Χριστιανισμό, την πολιτική και τη Δημοκρατία», αφού ακούσαμε τις εισηγήσεις του πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Μεταλληνού, ομότιμου καθηγητού της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνῶν, του κ. Εμμανουήλ Μηλιαράκη, δημοσιογράφου και προέδρου της «Χριστιανικής Δημοκρατίας» και του κ. Κωστα Τσαρούχα, δημοσιογράφου και συγγραφέα, καθώς επίσης το χαιρετισμό του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ και, τέλος, τις απαντήσεις των εισηγητών σε ερωτήσεις των ακροατών, αποδεχόμαστε τις ακόλουθες εκτιμήσεις και προβαίνουμε στις εν συνεχεία προτάσεις προς την Ιερά Συνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος και την Ελληνική Πολιτεία καθώς και την ανεξάρτητη Δικαστική Εξουσία, που εποπτεύει την τήρηση του Συντάγματος και των νόμων της Δημοκρατίας.
Β. Αφορμώμενοι από την Ορθόδοξη Παράδοσή μας και το σεβασμό στην ελευθερία των προσώπων καθώς και από το αίτημα της διαφάνειας και της ισονομίας κατά τη λειτουργία των θεσμών της Δημοκρατίας και αποβλέποντας στην ειρηνική και δίκαιη προαγωγή της κοινωνικής ζωής των Ελλήνων προβαίνουμε στις εξής διαπιστώσεις·
1. Η Μασονία η άλλως Τεκτονισμός η Ελευθεροτεκτονισμός εξακολουθεί να λειτουργεί και να δρα μυστικά και μάλιστα συνωμοτικά, τόσο στην ελληνική κοινωνία όσο και σε πολλές χώρες του εξωτερικού και, παρά τις αντιφάσεις και αλληλοσυγκρούσεις μεταξύ διαφόρων μασόνων η Μασονικών Στοών, οι μασόνοι έχουν γενικά κοινά βασικά χαρακτηριστικά, που τα επιβεβαιώνουν τόσο τα Τυπικά και Καταστατικά τους κείμενα και οι δημοσιεύσεις τους σε περιοδικά της Μασονίας, όσο και οι δράσεις τους με αφορμή θρησκευτικά η ιδεολογικά, εθνικά, πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα. Αυτά αποκάλυψαν τόσο οι εισηγήσεις των ομιλητών όσο και τα συγγράμματα συγγραφέων, όπως των μακαριστών αρχιμανδρίτου Επιφανίου Θεοδωροπούλου και Νικολάου Ψαρουδάκη, ιδρυτού της Χριστιανικής Δημοκρατίας και συγγραφέα πολλών αποκαλυπτικών βιβλίων κατά της Μασονίας. Σ αὐτούς προστίθενται πολλοί άλλοι αξιόλογοι και αγωνιστές κήρυκες και συγγραφείς κληρικοί και λαϊκοί.

2. Θρησκευτική σκοπιά

α. Η Μασονία, παρά τα λεγόμενα μερικών Διδασκάλων της Στοάς, για να αποκρύψουν το θρησκευτικό χαρακτήρα της μυστικής Εταιρείας η Ταγματος, είναι αναμφισβήτητα θρησκεία, φιλοδοξούσα να αποβεί υπερθρησκεία, και μάλιστα ξένη και αντίθετη και εχθρική στον Χριστιανισμό, τον οποίο συστηματικά υπονομεύει σε πολλά επίπεδα.
Η Μασονία έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας θρησκείας, όπως απέδειξε η «Πράξις περί Μασονίας» της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος το 1933 καθώς και το εμπεριστατωμένο υπόμνημα του καθηγητή Π. Μπρατσιώτη και τα βιβλία του καθηγητή Π. Τρεμπέλα, καθώς επίσης και άλλων χριστιανών και ιδιαιτέρως του μακαριστού αρχιμανδρίτου Επιφανίου Θεοδωροπούλου (·πρόταση νέου «Θεού», του Μεγάλου Αρχιτέκτονα του Συμπαντος, Τυπικά θρησκευτικών τελετών, προσευχές, όρκοι, βωμοί, ναοί, λατρεία, ευλογίες, μυστήρια, σύμβολα, θρησκευτική ορολογία κ.λπ., κ.λπ.).
(βλ. = Επιφανίου Θεοδωροπούλου, 1965, Η Μασονία υπό το φως της αληθείας, εν Αθήναις, Εκδ. Πατμος).
Εξάλλου, σε μασονικά κείμενα διαβάζουμε·
β. Στο περιοδικό των μασόνων Πυθαγόρας - Γνώμων (1935), ο θεωρητικός της Μασονίας Α.Πάϊκ, κάτω από τον τίτλο «Το πιστεύω των Τεκτ.·» γράφει·
« Ο Ελευθεροτεκτονισμός επιδιώκει την διάδοσιν μόνον του ιδικού του πιστεύω, καθ ὅ η παγκόσμιος θρησκεία διδάσκεται υπό της φύσεως και της λογικής. Αι Τεκτονικαί Στοαί δεν είναι Ναοί Ιουδαϊκοί η Μουσουλμανικοί η Χριστιανικοί. Ο Τεκτονισμός επαναλαμβάνει τας ηθικάς αρχάς όλων των θρησκειών... Απανθίζει εξ όλων των πιστεύω το καλόν»... (βλ. και Ν. Ψαρουδάκη, 1991, Μασονία· Η έχιδνα του Σιωνισμού, Αθήνα, Εκδ. Ορθ. Μετωπο, σελ. 116 - 7).
γ. « Ο Μεγας του Συμπαντος Αρχιτέκτων είναι ο Μεγας ημών διδάσκαλος και ο αλάθητος νόμος, τον οποίον μας παρέδωσε, είναι εκείνος, σύμφωνα με τον οποίον εργαζόμεθα. Θρησκευτικαί συζητήσεις εν τη Στοά απαγορεύονται αυστηρώς, διότι οι τέκτονες ακολουθούμεν μόνον την γενικώς παραδεδεγμένην θρησκείαν, την θρησκείαν της Φυσεως» (περ. Πυθαγόρας - Γνώμων, 1935, σελ. 15).
δ. Στη Μασονική Εγκυκλοπαίδεια του Ν. Λασκαρη (με άδεια της Μ.· Στ.· της Ελλάδος και του Υ.Σ. του 33ου βαθμού) γράφονται στο λήμμα «Θρησκεία και ο Τεκτονισμός»· Η Τεκτονική Θρησκεία δεν κάνει διακρίσεις... Ο Τεκτονισμός δεν είναι Ιουδαϊσμός... Δεν είναι ούτε Χριστιανισμός... Η θρησκεία του Τεκτονισμού είναι η γενική θρησκεία της φύσεως και της πρωταρχικής αποκαλύψεως... Αποτελεῖ όμως αναμφισβητήτως την πύλην, δια της οποίας εισάγονται οι πιστοί εις τον Ναόν της Θείας Αληθείας»!
(βλ. Ν. Ψαρουδάκη, 1999, Λογοι διαλύσεως της Μασονίας, Μαρούσι, Εκδ. Ορθ. Μετωπο, σελ. 29).
ε) Κατά τον Κ. Μελισσαρόπουλο, μασόνο 33ου βαθμού, στο βιβλίο του « Επτά Τεκτονικαί Ομιλίαι εις 18ον», ο Μ.Α.Τ.Σ. δεν είναι ο Θεός που δημιούργησε τον κόσμο εκ του μηδενός, όπως ο Χριστιανικός Θεός, αλλά πίσω από τον Αγγελο του Φωτός Ελβίς, το Πνεύμα του Πυρός, κρύβεται ο Φωσφόρος άγγελος, ο Εωσφόρος, ο Σατανάς, αφού ερμηνεύεται η Γενεσις σύμφωνα με αποκρυφιστικές δοξασίες, όπου αντιστρέφονται όλα στο όνομα της ελεύθερης σκέψης». (βλ. Ν. Ψαρουδάκης, 1999, ο.π., σελ. 32 - 35)
στ. Οι Γαλλοι μασόνοι φαίνεται προχωρούν περισσότερο. Το 1875 κατά τη σύνταξη του νέου Συντάγματος και του Γεν. Κανονισμού... πρότειναν αντί του (προσωπικού) Μ.Α.Τ.Σ. να γίνει αποδεκτή η ύπαρξις Αρχῆς Δημιουργού, οπότε (κατά τούς Αγγλους Μασόνους) γίνεται η ιδεολογία των μασόνων αθεϊστική.
ζ) Συμφωνα με τις «θεμελιώδεις διατάξεις της Μασονίας (Τεκτονικό Δελτίο, της Μ.Σ. της Ελλάδος, τ. 74 - 5/1967), σελ. 281 - 89) που «είναι το δογματικό στήριγμα της μασονικής θρησκείας» (βλ. Ν.Ψ., ο.π. σελ. 37 - 39) καθιερώνεται ως Θεός της Μασονίας ο Εωσφόρος η Σατανάς η Διάβολος.
Τα ανωτέρω θεωρούνται απαραβίαστα.
Κατόπιν των ανωτέρω δεν συμβιβάζεται η ιδιότητα του χριστιανού και μάλιστα του Ορθοδόξου με την ιδιότητα του μασόνου, που ορκίζεται πι-στη στον Μ.Α.Τ.Σ., στα δόγματα και τα Τυπικά της Μασονίας. Αλλος ο Θεός των μασόνων με την ιδεολογία που εξασφαλίζει τούς ολίγους, τούς ταξικά συνασπισμένους με μυστικό τρόπο και όρκους και άλλος ο Θεός των χριστιανών, η Αγία Τριάδα, που αγκαλιάζει όλους τούς ανθρώπους, χωρίς διακρίσεις, με το πνεύμα της Αγάπης, που είναι ο ίδιος ο Θεός.
Επομένως, όσοι χριστιανοί ασπάστηκαν τη Μασονία και όσοι μασόνοι νομίζουν ότι μπορούν συγχρόνως να είναι και Χριστιανοί και μάλιστα Ορθόδοξοι, πρέπει να διαφωτιστούν από την Εκκλησία, να μετανοήσουν και να κατανοήσουν πλήρως την επικίνδυνη τακτική της Μασονίας, δηλαδή της ηγεσίας των μασόνων, που κρατάει στο σκοτάδι τούς πρωτόβαθμους μασόνους και υπηρετεί τα διεθνή κέντρα του Σιωνισμού για την παγκόσμια εξουσία και την Πανθρησκεία, η οποία αντιστρατεύεται το Χριστιανισμό και εκφράζει το Διεθνή Σιωνισμό, που εξέπεσε στη θρησκεία του Εωσφόρου, όπως αποδεικνύει το Ταλμούδ, η Καμπάλα και η Ραβινική διδασκαλία.
Επειδή, εξάλλου οι μασόνοι, σε κατάλληλες ευκαιρίες, για να προσελκύσουν μέλη και υποψήφια θύματα και να διαφημίσουν τη Μασονία, ισχυρίζονται, ίσως κάποτε ψευδώς, ότι κάποιοι ιεράρχες ανήκουν η ανήκαν στη Μασονία, γι αὐτό είναι αναγκαία η διαρρήδην αποκήρυξη της Μασονίας από κάθε ιεράρχη και από τη σύνολη Ιεραρχία, όπως έγινε και το 1933 το 1972, το 1986 και το 1996.
Οπως, έγραψε ο μακαριστός Μητροπολίτης Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος, όσοι προσήλθαν στη Μασονία, είναι τραγικά πρόσωπα και θύματα μιας απάτης και η Εκκλησία οφείλει να τούς αναζητήσει, να τούς ανεύρει και να τούς σώσει από την πλάνη.

3. Πολιτική και Δημοκρατική σκοπιά

Επειδή η εκάστοτε μασονική ηγεσία ισχυρίζεται ότι είναι φιλανθρωπική οργάνωση και δεν ασχολείται η δεν επιδιώκει την πολιτική εξουσία, για να καθησυχάσει την κοινή γνώμη και να εξαπατήσει τούς αφελείς, ενώ στην πράξη συνήθως, με μυστικές συμμαχίες και διεθνείς εξαρτήσεις, επηρεάζει την πολιτική ζωη από τα παρασκήνια, το χρέος όλων των πολιτών και ιδιαίτερα των χριστιανών είναι να αποκαλύψουν τα τεκταινόμενα, που υπονομεύουν τη Δημοκρατία και την Ανεξαρτησία της χώρας.
Η πολιτική όμως δραστηριότητα των Ελλήνων, που γίνεται σύμφωνα με τούς δημοκρατικούς θεσμούς και αποβλέπει στην πρόοδο και τη δικαιοσύνη στην ελληνική κοινωνία, είναι ευκτέα, γιατί διεξάγεται με διαφάνεια και διευκολύνει τον πολιτικό διάλογο, που ευνοούν την κοινωνική συνοχή.
Πάντως η σχέση της Μασονίας και της Πολιτικής είναι στενή. Εξάλλου, υπάρχουν και κλάδοι της Μασονίας που διαψεύδουν, όσους μασόνους ισχυρίζονται ότι δεν επιδιώκουν την πολιτική. Ιδιαίτερα οι Στοές του Γαλλικού δόγματος, οι Ιλλουμινάτοι, η Λεσχη Μπίλντερμπεργκ και άλλοι αποκαλύπτουν τούς πολιτικούς τους στόχους.
Εμμεσα η άμεσα φαίνεται ότι οι μασόνοι υπηρετούν τα συμφέροντα των πλουτοκρατιών της μιας η άλλης φατρίας και όχι του λαού ολοκλήρου.
Η απόδειξη της πολιτικής δράσης των μασόνων προκύπτει από πλήθος γεγονότα, κάποτε με εγκληματικούς σκοπούς, ασυμβίβαστους με την εθνική ανεξαρτησία.
Το σκάνδαλο της Ιταλικῆς Στοάς Ρ-2 το 1981, που συμμετείχε, σε συνεργασία με την Μαφία την Τράπεζα του Βατικανού και την αμερικανική Σ.Ι.Α., στην ανατροπή της Ιταλικῆς Δημοκρατίας και τη διακυβέρνηση της χώρας με προεδρικό καθεστώς μασονικού χαρακτήρα και αμερικανική εξάρτηση. Εξάλλου, το οικονομικό σκάνδαλο της Ρ-2 ήτον τεράστιο, αφού η Στοα με μέλη της είχε διεισδύσει σε καίριους τομείς της Κυβέρνησης και της δημόσιας διοίκησης, ώστε να υπονομεύει το δημόσιο συμφέρον. Ενδεικτικά αναφέρουμε σχετικά έργα και δημοσιεύματα·
— Ν. Ψαρουδάκης, 1991, Μασονία· Η έχιδνα του Σιωνισμού, Αθήνα, Εκδ. Ορθ. Μετωπο σελ. 90 - 98.
— Κ. Τσαρούχα, 2004, Η Μασονία στην Ελλάδα, Αθήνα, Εκδ. - Ελλ. Γράμματα,
Πλήθος άρθρων των εφημερίδων Ελευθεροτυπία, Τα Νεα, Το Βήμα, Απογευματινή, Ακρόπολις, Αυριανή, Χριστιανική και άλλες κατά την περίοδο Μαΐου - Ιουνίου 1981.
Η Μασονία συσπειρώνοντας φιλόδοξους ανθρώπους μέσα στις μυστικές Στοές της για να επιτύχουν τη μασονική αλληλεγγύη, καλλιεργεί το αντιδημοκρατικό πνεύμα, υπονομεύοντας την ισορροπία της Δημοκρατίας αλλά και σε περιόδους κρίσιμες την Εθνική Ασφάλεια, ώστε να προκαλεί κάθε ελεύθερο πολίτη και κάθε χριστιανό, που εκτιμά τούς αγώνες και τις θυσίες του ελληνικού λαού για την πίστη και την πατρίδα.
Για την απόδειξη των ανωτέρω αναφέρουμε μερικά αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά της Μασονίας.
α) Είναι μυστική συνωμοτική οργάνωση μιας ολιγαρχικής ελίτ, που συνάπτει συμμαχία συμφερόντων με στόχο την εξουσία εις βάρος των άλλων πολιτών.
β) Διακρίνει «καθαρούς και εκλεκτούς μασόνους» και «βεβήλους» με ρατσιστικό τρόπο, όπως χαρακτηρίζονται οι εκτός Στοάς.
γ) Αποκλείει από τούς κόλπους της τούς οικονομικά ασθενείς, τούς αγρότες, τούς εργάτες και τούς μαύρους. Είναι κατ ἀρχάς ρατσιστική συμμαχία των λευκών αστών.
δ) Συνδέθηκε με την Αγγλική κυρίως Αποικιοκρατία, το οικονομικοπολιτικό πραξικόπημα - σκάνδαλο της Ιταλικῆς Στοάς P-2 και το σύγχρονο Ιμπεριαλισμό (βλ. Μ.Μ.Ε. του 1981).
ε) Οι μισοί, περίπου, πραξικοπηματίες της Χούντας και μέλη των Κυβερνήσεων της Δικτατορίας ήταν μασόνοι.
στ) Η μασονική δράση για τη λήψη αποφάσεων είναι αυστηρά ιεραρχική, όπου οι χαμηλόβαθμοι μασόνοι αγνοούν τα μυστικά και δεν ελέγχουν τούς υψηλόβαθμους, που επιβάλλονται εκ των άνω, ασκώντας και με απειλές το νόμο της σιωπής.
ζ) Η Μασονία έχει στενές σχέσεις με Στοές του Εξωτερικοῦ, κυρίως της Αγγλίας και των ΗΠΑ, και εξαρτάται από σιωνιστικά διεθνή κέντρα του ιμπεριαλισμού και της παγκοσμιοποίησης ανεξέλεγκτα.
η) Μεσα στις Στοές επιβάλλεται προληπτική λογοκρισία και απαγορεύεται η ελευθερία της εκφράσεως για πολιτικά η θρησκευτικά θέματα, αν και η Μασονία καυχάται για την ελευθερία της έρευνας της αλήθειας και για το πνεύμα του Διαφωτισμού.
θ) Η Μασονία καταδυναστεύει την ελεύθερη συνείδηση, επιβάλλοντας φρικτούς όρκους, αδιαφορώντας για την αξιοπρέπεια των προσώπων, που απειλεί ακόμα και με κίνδυνο της ζωής τους.
ι) Γενικά η Μασονία αντιστρατεύεται πλήρως στη διαφάνεια, που αποτελεί πρωταρχικό χαρακτηριστικό της Δημοκρατίας η οποία απαιτεί φως, πειθώ λόγου, ανιδιοτέλεια και παρρησία, τα οποία ενισχύουν την ισοπολιτεία και την αξιοκρατία.
ια) Τελος, συνέπεια των ανωτέρω, οι σκοποί, η δομή και οι μέθοδοι της Μασονίας αντιστρατεύονται σε συγκεκριμένα άρθρα του Συντάγματος. Διαπρεπείς δικαστικοί και νομικοί διακήρυξαν το ασυμβίβαστο της ιδιότητας του δικαστή και της ιδιότητας του μασόνου, που θέτουν υπεράνω όλων την υπακοή τους στα μασονικά Συντάγματα.

Π ρ ο τ ά σ ε ι ς :

- Για τούς παραπάνω λόγους προτείνουμε στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία και το Οικουμενικό Πατριαρχείο να ανανεώσουν την καταδίκη της Μασονίας, ενημερώνοντας τον ελληνικό λαο και γενικά τούς χριστιανούς για την απάτη και τούς πραγματικούς σκοπούς και τις μεθόδους της Μασονίας, στα πλαίσια της Ελληνικῆς Πολιτείας και σε διεθνές επίπεδο.
- Επίσης, καλούμε την Πολιτεία και την ανεξάρτητη Δικαστική Εξουσία να ελέγξουν την εφαρμογή του Συντάγματος και των νόμων εκ μέρους των Μασονικών Στοών, θωρακίζοντας τη Δημοκρατία και προφυλάσσοντας την Εθνική Ανεξαρτησία, από μυστικές και ανεξέλεγκτες δυνάμεις και συμφέροντα που εξαρτώνται από κέντρα του εξωτερικού.
- Ιδιαιτέρως ζητούμε την διάλυση του Τεκτονικού Ιδρύματος γιατί·
α) Εχει παρεκκλίνει του σκοπού του και εξαπατά το κράτος αφού ιδρύθηκε με σκοπό «την ευόδωσιν έργων ευποιΐας, ιδία δια περιθάλψεως ενδεών και μορφώσεως απόρων παίδων», αλλά έχει κύριο έργο του την ίδρυση, λειτουργία και συντήρηση Μασονικών Στοών και την προώθηση της λατρείας του ΜΑΤΣ.
β) Το Τεκτονικό Ιδρυμα πραγματοποιεί μυήσεις και εμφανίζεται ως δήθεν Σωματείο ενώ νομικώς είναι ανύπαρκτο χωρίς δικαστική αναγνώριση.
Για όλα τα παραπάνω έχομε στη διάθεση κάθε Αρχῆς φάκελλο αδιάσειστων στοιχείων για την αντισυνταγματική και παράνομη λειτουργία του Τεκτονικού Ιδρύματος.
+ O ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ
ΠΡΩΤΟΠΡ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ, ΟΜ. ΚΑΘΗΓ. ΠΑΝΕΠΙΣΤ. ΑΘΗΝΩΝ
ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΗΛΙΑΡΑΚΗΣ, ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΑΡΟΥΧΑΣ, ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ
Πηγή:Ρομφαία
============
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ
ΕΚΔΗΛΩΣΗ (Υπό την αιγίδα της Ι.Μ. Πειραιώς) - ΜΑΣΩΝΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΤΑΞΗ

Κύπρος- Καμπάνες σε δήμους για εικονικούς πολιτικούς γάμους

ΚΥΡΩΣΕΙΣ εναντίον των δήμων που τελούν εικονικούς γάμους και δεν συνεργάζονται με τις Αρχές, θα λαμβάνει το υπουργείο Εσωτερικών, σε μια προσπάθεια να περιορίσει το φαινόμενο που εκθέτει την Κύπρο στην Ευρώπη.
Ήδη, σύμφωνα με πληροφορίες του «Φ» έχει ετοιμασθεί νομοσχέδιο το οποίο προβλέπει την αφαίρεση της εξουσίας από δήμους να τελούν πολιτικούς γάμους, στην περίπτωση που διαπιστωθεί ότι συστηματικά παρανομούν.
Οι αρμόδιες Αρχές έχουν διαπιστώσει ότι ορισμένοι δήμοι αρνούνται να συνεργαστούν κατά τη διερεύνηση καταγγελιών ή υποψιών για τέλεση εικονικών γάμων, με αποτέλεσμα κάποιοι να εκμεταλλεύονται την ανοχή τους.
Σύμφωνα με το τροποποιητικό νομοσχέδιο που ετοίμασε το υπουργείο Εσωτερικών σε συνεννόηση με την Ένωση Δήμων, θα καθίσταται απαραίτητη η προσκόμιση πρόσθετων εγγράφων σε σχέση με την ταυτότητα των ενδιαφερομένων, την ικανότητά τους να τελέσουν εικονικό γάμο, καθώς και το πιστοποιητικό που εκδίδεται από τον Ληξίαρχο Γάμων προς επιβεβαίωση ότι δεν έχουν τελέσει άλλο γάμο στη Δημοκρατία.
Επίσης θεσμοθετείται η προγαμιαία συνέντευξη με τον Ληξίαρχο Γάμων, καθορίζεται ο τόπος τέλεσης γάμου και δίνεται η εξουσία στον υπ. Εσωτερικών να στερήσει από δήμο την αρμοδιότητα τέλεσης πολιτικών γάμων για συγκεκριμένο διάστημα, σε περίπτωση καταδίκης του δημάρχου ή αντιδημάρχου ή εξουσιοδοτημένου λειτουργού για οποιοδήποτε αδίκημα σε σχέση με εικονικούς γάμους.
Σύμφωνα με στοιχεία που παρέθεσε σε σεμινάριο της Ένωσης Δήμων η διευθύντρια του Τμήματος Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης Άννυ Σιακαλλή, από το 2003 μέχρι σήμερα έχουν εξεταστεί 376 γάμοι, από τους οποίους οι 163 κρίθηκαν ως εικονικοί, δηλαδή σε ποσοστό 44%. Κατά το 2008 τελέστηκαν 2.478 πολιτικοί γάμοι και μόνο οι 850 ήταν μεταξύ Κυπρίων και υπηκόων τρίτων χωρών, ενώ οι γάμοι μεταξύ κοινοτικών και υπηκόων τρίτων χωρών ήταν διπλάσιοι.
Από τη διερεύνηση περιπτώσεων εικονικών πολιτικών γάμων έχουν διαπιστωθεί και τα εξής συγκλονιστικά: Τελέστηκε γάμος μεταξύ αλλοδαπού και 14χρονης Κυπρίας, έγινε γάμος μεταξύ αλλοδαπού και διανοητικά ανίκανης Κυπρίας, τελέστηκε από δήμο γάμος μεταξύ Κύπριου και αλλοδαπής, η οποία δεν ήταν παρούσα αλλά εμφανίστηκε ο... αντιπρόσωπος της.
Επίσης, σύμφωνα με την κ. Σιακκαλή, πρόσφατα έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο, πολίτιδες από συγκεκριμένο Ευρωπαϊκό κράτος που έρχονται οργανωμένα στην Κύπρο για διακοπές, να τελούν επ’ αμοιβή πολιτικό γάμο κυρίως με αιτητές ασύλου που δεν εγκρίθηκαν και στη συνέχεια εγκαταλείπουν την Κύπρο.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΗΣ
«Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» - 30/11/2009
ΔΕΙΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΑΙ
-Κύπρος - Συμφωνούν ότι διαφωνούν για τους πολιτικούς γάμους
-Κύπρος - Κατακόρυφη η μείωση των πολιτικών γάμων
-Κύπρος, Οι δήμοι προβάλλουν τους πολιτικούς γάμους και τους τελούν σε μουσεία, ξενοδοχεία και σε σημεία με πολιτιστικό ενδιαφέρον.

Βαρθολομαίος: "Μετ’ ανυστάκτου ενδιαφέροντος…..παρακολουθούμεν τὴν πορείαν του..…. θεολογικού Διαλόγου "

Ὁμιλία τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου κατὰ τὴν Θρονικὴν Ἑορτὴν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου
(30 Νοεμβρίου 2009).

Σεβασμιώτατε Καρδινάλιε κύριε Walter Kasper, ἐκπρόσωπε τῆς Α. Ἁγιότητος τοῦ Πάπα καὶ Ἐπισκόπου Ρώμης κυρίου Βενεδίκτου τοῦ 16ου, μετὰ τῆς τιμίας ὑμῶν συνοδείας,
Μετὰ πολλῆς χαρᾶς ὑποδεχόμεθα ὑμᾶς καὶ πάλιν εἰς τὰς αὐλὰς τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἐκκλησίας τῆς Νέας Ρώμης, ἵνα συνεορτάσωμεν τὴν ἱερὰν μνήμην τοῦ ἱδρυτοῦ καὶ προστάτου αὐτῆς Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου.
Ἀπὸ μέσης καρδίας εὐχαριστοῦμεν τῷ ἀγαπητῷ ἡμῖν ἐν Κυρίῳ ἀδελφῷ ἁγιωτάτῳ Πάπᾳ τῆς παλαιᾶς Ρώμης κυρίῳ Βενεδίκτῳ διότι ηὐδόκησε καὶ ἐφέτος νὰ ἀποστείλῃ ἐκπροσώπους αὐτοῦ εἰς τὴν Θρονικὴν Ἑορτὴν τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας στοιχῶν τῷ ἀπὸ δεκαετιῶν καθιερωθέντι ἔθει τῆς ἀνταλλαγῆς ἐπισκέψεων κατὰ τὰς θρονικὰς ἑορτὰς τῶν δύο παλαιφάτων καὶ ἀποστολικῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν εἰς ἐπιβεβαίωσιν τῆς βουλήσεως αὐτῶν ὅπως ἄρουν τὰ ἐπὶ χιλιετίαν συσσωρευθέντα ἐμπόδια εἰς τὴν μετ’ ἀλλήλων πλήρη κοινωνίαν.
Εἰς τὴν ἐνταῦθα παρουσίαν ὑμῶν ἀποδίδομεν σπουδαίαν συμβολικὴν σημασίαν, καθότι δι’ αὐτῆς δηλοῦται κατὰ τρόπον λίαν ἐπίσημον ἡ βούλησις καὶ τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης ὅπως πράξῃ καὶ αὕτη πᾶν τὸ κατ’ αὐτήν, ἵνα ἐπανεύρωμεν τὴν ἐν τῇ αὐτῇ πίστει καὶ μυστηριακῇ κοινωνίᾳ ἑνότητα ἡμῶν κατὰ τὸ θέλημα τοῦ καλέσαντος ἡμᾶς εἰς ἑνότητα «ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ» (Ἰω. ιζ’, 21).
Ὁ σήμερον ἑορταζόμενος Ἀνδρέας ὁ Πρωτόκλητος ὑπῆρξεν, ὡς γνωστόν, αὐτάδελφος τοῦ κορυφαίου τῶν Ἀποστόλων Πέτρου, ἀπὸ κοινοῦ δὲ ἐγνώρισαν τὸν Ἰησοῦν καὶ ἐπίστευσαν εἰς Αὐτόν. Κοινὴ ἡ πίστις τῶν αὐταδέλφων Ἀποστόλων, κοινὴ καὶ ἡ πίστις τῶν Ἐκκλησιῶν, τὰς ὁποίας οὗτοι ἵδρυσαν καὶ καθηγίασαν διὰ τοῦ κηρύγματος καὶ τοῦ μαρτυρίου των.
Τὴν κοινὴν ταύτην πίστιν ἐδογμάτισαν οἱ κοινοὶ Πατέρες τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν συνελθόντες ἐξ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν ἐν οἰκουμενικαῖς συνόδοις, παραδόντες αὐτὴν ὡς θησαυρὸν πολύτιμον εἰς τὰς Ἐκκλησίας ἡμῶν, ἵνα ἐπ’ αὐτῆς οἰκοδομήσωμεν τὴν ἐν Χριστῷ ἑνότητα ἡμῶν. Τὴν κοινὴν ταύτην πίστιν, τὴν ὁποίαν ἐπὶ μίαν χιλιετίαν διεφυλάξαμεν ἀλώβητον ἔν τε τῇ ἀνατολῇ καὶ ἐν τῇ δύσει, καλούμεθα καὶ πάλιν νὰ θέσωμεν ὡς βάσιν τῆς ἑνότητος ἡμῶν, ἀποκαθαίροντες αὐτὴν ἐκ πάσης τυχὸν προσθήκης ἢ ἀλλοιώσεως, ὥστε «σύμψυχοι, τὸ ἓν φρονοῦντες» (Φιλ. β’, 2) νὰ χωρήσωμεν εἰς τὴν ἐν τῇ θείᾳ Εὐχαριστίᾳ κοινωνίαν, ἐν τῇ ὁποίᾳ καὶ εὑρίσκεται τὸ πλήρωμα τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ πορεία αὕτη πρὸς ἀνάκτησιν τῆς πλήρους κοινωνίας, τῆς ὁποίας ἀπήλαυον αἱ Ἐκκλησίαι ἡμῶν κατὰ τὴν πρώτην χιλιετίαν, ἔχει ἤδη ἀρχίσει διὰ τοῦ διαλόγου τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἀληθείας, ὅστις καὶ συνεχίζεται, χάριτι θείᾳ, παρὰ τὰς ἐνίοτε ἀναφυομένας δυσκολίας. Μετ’ ἀνυστάκτου ἐνδιαφέροντος καὶ ἀδιαλείπτου προσευχῆς παρακολουθοῦμεν τὴν πορείαν τοῦ μεταξὺ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν ἡμῶν διεξαγομένου ἐπισήμου θεολογικοῦ Διαλόγου ὑπὸ τὴν συμπροεδρείαν καὶ τῆς ὑμετέρας Σεβασμιότητος, ὅστις εἰσέρχεται ἤδη εἰς τὴν ἐξέτασιν κρισίμων ἐκκλησιολογικῶν ζητημάτων, ὡς εἶναι τὸ θέμα τοῦ πρωτείου γενικῶς, καὶ εἰδικώτερον ἐκεῖνο τοῦ ἐπισκόπου Ρώμης, κατὰ τὴν πρώτην χιλιετίαν. Εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστὸν ὅτι τὸ ἀκανθῶδες τοῦτο θέμα ὑπῆρξε πέτρα σκανδάλου εἰς τὴν πορείαν τῶν σχέσων τῶν δύο Ἐκκλησιῶν ἡμῶν, διὸ καὶ ἡ ἄρσις ἐκ τοῦ μέσου ἡμῶν τοῦ ἐμποδίου τούτου θέλει ἀναμφιβόλως διευκολύνει μεγάλως τὴν πορείαν ἡμῶν πρὸς τὴν ἑνότητα. Πεποίθαμεν, ὅθεν, ὅτι ἡ μελέτη τῆς ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὴν πρώτην χιλιετίαν ὡς πρὸς τὸ θέμα τοῦτο θέλει προσφέρει τὴν λυδίαν λίθον πρὸς ἀξιολόγησιν καὶ τῶν ἐν τῇ δευτέρᾳ χιλιετίᾳ ἐξελίξεων, αἵτινες ἀτυχῶς ὡδήγησαν τὰς Ἐκκλησίας ἡμῶν εἰς μείζονα ἀπ’ ἀλλήλων ἀποξένωσιν καὶ διηύρυναν τὸ μεταξὺ ἡμῶν χάσμα.
Εἰς ἕνα κόσμον, ὁ ὁποῖος σπαράσσεται ἀπὸ ἀντιθέσεις καὶ συγκρούσεις, ὁ εἰρηνικὸς καὶ ἐποικοδομητικὸς διάλογος ἀποτελεῖ τὴν μόνην ὁδὸν πρὸς ἐπίτευξιν καταλλαγῆς καὶ ἑνότητος. Εἰς τὴν ἀποστολικὴν περικοπήν, ἡ ὁποία ἀνεγνώσθη κατὰ τὴν σημερινὴν Θείαν Λειτουργίαν, οἱ Ἀπόστολοι προβάλλονται ὡς ὑπόδειγμα ἄκρας ταπεινοφροσύνης κατὰ τὸ παράδειγμα τοῦ σταυρωθέντος Κυρίου: «λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν· ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν, πάντων περίψημα ἕως ἄρτι» (Α’ Κορ. δ’, 12-13). Ἐὰν τὸ ἦθος τοῦτο τῆς ταπεινοφροσύνης πρέπει νὰ ἐπικρατῇ εἰς τὰς σχέσεις τῶν πιστῶν πρὸς τοὺς διώκτας τῆς Ἐκκλησίας, πόσον μᾶλλον ἐπιβάλλεται τοῦτο εἰς τὰς μεταξὺ τῶν ἰδίων τῶν χριστιανῶν σχέσεις! Ἡ εἰρηνικὴ διευθέτησις τῶν ὑφισταμένων διαφορῶν εἰς τὰς διαχριστιανικὰς σχέσεις οὐδόλως συνεπάγεται ἀπομάκρυνσιν ἐκ τῆς ἀληθείας.
Ἡ ἀλήθεια δὲν φοβεῖται τὸν διάλογον, ἀλλ’ ἀντιθέτως, χρησιμοποιεῖ αὐτὸν ὡς μέσον, διὰ νὰ γίνῃ ἀποδεκτὴ καὶ ὑπ’ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι διὰ διαφόρους λόγους ἀφίστανται αὐτῆς. Ἡ μισαλλοδοξία καὶ ὁ φανατισμὸς προκαλοῦν τὴν ἀμυντικὴν περιχαράκωσιν ἑκάστης πλευρᾶς εἰς τυφλὴν ἐμμονὴν εἰς τὰς ἰδίας αὑτῆς θέσεις καὶ ἀπόψεις, μονιμοποιεῖ τὰς διαιρέσεις καὶ ἐξανεμίζει πᾶσαν ἐλπίδα καταλλαγῆς. Μία τοιαύτη στάσις οὐδεμίαν ἀπολύτως σχέσιν δύναται νὰ ἔχῃ πρὸς τὸ πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ καὶ πρὸς τὸ παράδειγμα τῶν Ἀποστόλων. Μόνον «ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπῃ» (Ἐφ. δ’, 15) ἀληθεύομεν ἀληθῶς, ὡς καὶ μόνον ἐν ἀληθείᾳ ἀγαπῶντες (Β’ Ἰω. 1) ἀγαπῶμεν γνησίως. Ὁ εἰλικρινὴς καὶ ἐν πνεύματι ταπεινοφροσύνης διάλογος διασφαλίζει τὸν εὐλογημένον τοῦτον συνδυασμόν, ὅστις καὶ ἀποτελεῖ τὴν μόνην θεοδίδακτον ὁδὸν δι’ ὅσους ἐπιθυμοῦν νὰ εἶναι μιμηταὶ τῶν Ἀποστόλων (Α’ Κορ. δ’, 16).
Τὸ πνεῦμα τοῦτο τοῦ εἰλικρινοῦς καὶ ἐν ἀγάπῃ διαλόγου καλεῖται σήμερον ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ νὰ ἐφαρμόσῃ ἡ ἰδία εἰς τὰς μεταξὺ τῶν διῃρημένων χριστιανῶν σχέσεις, ἀλλὰ καὶ νὰ κηρύξῃ αὐτὸ πρὸς πάντα ἄνθρωπον καλῆς θελήσεως εἰς οἱονδήποτε χῶρον καὶ ἂν ἀνήκῃ οὗτος. Γνωρίζομεν ἐκ πείρας πικρᾶς ὅτι ἡ θρησκεία δύναται εὐκόλως νὰ χρησιμοποιηθῇ ὡς σημαία φανατισμοῦ καὶ συγκρούσεων μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων.
Ἔχομεν προσωπικῶς κατ’ ἐπανάληψιν τονίσει ὅτι ὁ πόλεμος ἐν ὀνόματι τῆς θρησκείας ἀποτελεῖ πόλεμον κατὰ τῆς θρησκείας. Διὰ τοῦτο ὁ διαθρησκειακὸς διάλογος ἐπιβάλλεται ὅλως ἰδιαιτέρως εἰς τὰς ἡμέρας μας, χωρὶς τοῦτο νὰ συνεπάγεται οἱονδήποτε συμβιβασμὸν εἰς τὰς θρησκευτικὰς ἑκάστου πεποιθήσεις. Τὸν διάλογον τοῦτον ἐνθαρρύνει καὶ καλλιεργεῖ καὶ τὸ ἡμέτερον Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, συμβάλλον καὶ οὕτω τὸ κατ’ αὐτὸ εἰς τὴν ἐμπέδωσιν τῆς εἰρήνης ἐν τῷ συγχρόνῳ κόσμῳ.
Σεβασμιώτατε Καρδινάλιε μετὰ τῆς ἐντιμοτάτης ὑμῶν συνοδείας,
Εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Πόλεως ταύτης ἡ Θεία Πρόνοια ἀνέθηκε, διὰ τῆς ὑπὸ ἱερῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων θεσπισθείσης τάξεως, τὴν διακονίαν τῆς πρωτοθρόνου ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ Ἐκκλησίας, ἐχούσης τὴν εὐθύνην τοῦ συντονισμοῦ καὶ τῆς ἐκφράσεως τῆς ὁμοφωνίας τῶν κατὰ τόπους ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Ἐν τῇ εὐθύνῃ ταύτῃ ἐργαζόμεθα ἤδη ἐπισταμένως διὰ τὴν προετοιμασίαν τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διὰ τῆς ἐνεργοποιήσεως τῶν ἁρμοδίων προσυνοδικῶν ὀργάνων.
Οὕτω, κατὰ τὸν παρελθόντα Ἰούνιον συνῆλθεν ἐπιτυχῶς ἡ Δ’ Προσυνοδικὴ Πανορθόδοξος Διάσκεψις ἐπιληφθεῖσα τοῦ θέματος τῆς Ὀρθοδόξου Διασπορᾶς, ἐπίκειται δὲ ἡ συνάντησις τῆς Προπαρασκευαστικῆς Ἐπιτροπῆς πρὸς μελέτην καὶ προετοιμασίαν καὶ τῶν λοιπῶν θεμάτων τῆς Μεγάλης Συνόδου. Σκοπὸν τῆς ὅλης προσπαθείας ἀποτελεῖ ἡ σφυρηλάτησις τῆς ἑνότητος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὥστε «ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ» νὰ συνεισφέρῃ εἰς τὴν μαρτυρίαν τοῦ Εὐαγγελίου ἐν τῷ συγχρόνῳ κόσμῳ. Ἐν τῇ προσπαθείᾳ ταύτῃ καὶ τῇ καθόλου, πολυτρόπως δυσχερεῖ, διακονίᾳ αὐτῆς ἡ Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως πολύτιμον πάντοτε ἡγεῖται τὴν συμπαράστασιν τῆς ἐν τῇ Παλαιᾷ Ρώμῃ Ἐκκλησίας, πρὸς τὴν ὁποίαν ἐν ἀγάπῃ πολλῇ στρέφομεν τὴν σκέψιν ἡμῶν καὶ ἐν τῇ ὥρᾳ ταύτῃ.
Ἀσπαζόμενοι ὑμᾶς, καὶ δι’ ὑμῶν τὸν ἀποστείλαντα ὑμᾶς ἐνταῦθα ἀγαπητὸν ἐν Κυρίῳ ἀδελφόν, φιλήματι ἁγίῳ εὐχόμεθα ὅπως Κύριος ὁ Θεός, πρεσβείαις τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Πρωτοκλήτου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, σκέπῃ καὶ προστατεύῃ τὴν Ἐκκλησίαν Αὐτοῦ ἀπὸ παντὸς κακοῦ ὁδηγῶν αὐτὴν εἰς τὴν ἐκπλήρωσιν τοῦ ἁγίου θελήματος Αὐτοῦ.
Ὡς εὖ παρέστητε ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί !
(Φωτογραφία του Νικόλαου Μαγγίνα από “amen”)
Πηγή:http://www.ec-patr.org/docdisplay.php?lang=gr&id=1135&tla=gr

Κυπριανός Χριστοδουλίδης, Η εμπορεύσιμη ελευθερία

Διαβάστε την ανταπόκριση της "Καθημερινής", 30/11/2009, για την αντίδραση του Γάλλου υπουργού εξωτερικών σχετική με την άρνηση των Ελβετών να αποδεχθούν την ανέγερση μιναρέδων. Ιδού τι γράφει :
Ο υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας Μπερνάρ Κουσνέρ δήλωσε σήμερα «σοκαρισμένος» από το αποτέλεσμα του ελβετικού δημοψηφίσματος τονίζοντας ότι είναι μια «έκφραση μισαλλοδοξίας» . «Έχω σοκαριστεί από την απόφαση αυτή που είναι αρνητική όσον αφορά τις ανησυχίες, ακόμη και των Ελβετών, γιατί αν δεν μπορούν να οικοδομηθούν μιναρέδες, αυτό σημαίνει ότι καταργούμε μια θρησκεία», δήλωσε στο ραδιόφωνο RTL.
«Ελπίζω ότι οι Ελβετοί θα υπαναχωρήσουν στην απόφαση αυτή αρκετά γρήγορα», πρόσθεσε. «Είναι μια έκφραση μισαλλοδοξίας και απεχθάνομαι τη μισαλλοδοξία», είπε ο Κουσνέρ.
Όταν ρωτήθηκε αν τάσσεται υπέρ της απαγόρευσης της μπούρκας στη Γαλλία, ο υπουργός απάντησε ότι «δεν ξέρει» . Η μπούρκα «είναι μια προσβολή στα δικαιώματα των γυναικών» τις οποίες πρέπει «να προστατεύσουμε». «Είναι ένας περιορισμός της ελευθερίας τους και στις δημόσιες υπηρεσίες πιστεύω ότι δεν πρέπει να το δεχτούμε. Τώρα αν περπατούν με μπούρκα στο δρόμο, αυτό είναι επίσης μια θεμελιώδης ελευθερία», δήλωσε ο επικεφαλής της γαλλικής διπλωματίας.
Αυτή είναι λοιπόν η γνώμη της γαλλικής διπλωματίας δια στόματος του κ. Μπερνάρ Κουσνέρ. Από τη μια "παλασσάρεται" προστάτης των μιναρέδων (σημ. αποβλέπει στις ψήφους των Γάλλων Μουσουλμάνων) και από την άλλη δηλώνει προστάτης των δικαιωμάτων του γυναικείου μουσουλμανικού πληθυσμού. Ο οποίος όμως επιμένει να φορά τη γνωστή μπούρκα και η μπούρκα, προσβάλλει τα δικαιώματα των γυναικών! Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία σ΄ αυτό. Τα δικαιώματά τους περιορίζονται και η ελευθερία τους "στενεύει" με την μπούρκα, αφού - υποτίθεται - όλες τις έψαξε, όλες τις ρώτησε, και έμαθε "πώς αισθάνονται".
Το συλλογικό ασυνείδητο δεν είναι δύσκολο να το μάθουμε. Με δυο-τρία κατευθυνόμενα γκάλοπ έχουμε το λανθάνον επιθυμητό συνειδητό εξαγόμενο.
Πάντως, διπλωμάτης καθώς είναι, δήλωσε ότι είναι θεμελιώδης ελευθερία (των γυναικών) να περπατούν με τη μπούρκα στο δρόμο, όχι όμως να τη φορούν στις δημόσιες υπηρεσίες. Ο δρόμος είναι δημόσιος, αλλά οι δημόσιες υπηρεσίες δεν είναι ... δημόσιες. Ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία : Την εμπορεύσιμη και απαλλαγμένη μισαλλοδοξίας "ιστορία ελευθερίας", οι δημόσιες υπηρεσίες έχουν άλλη.
Κυπριανός Χριστοδουλίδης

Κωνσταντίνος Χολέβας, Ο Πατριάρχης Παύλος, το Κοσσυφοπέδιο και Εμείς

Κωνσταντίνος Χολέβας - Πολιτικός Επιστήμων

Καταγράφω τρεις ειδήσεις που συνδέονται μεταξύ τους και θα τις σχολιάσω στη συνέχεια:
1) Στις 15 -11-2009 εκοιμήθη ο υπέργηρος Πατριάρχης της Ορθόδοξης Σερβικής Εκκλησίας Παύλος. Είχε παρακολουθήσει μαθήματα επί ένα χρόνο στην Ελλάδα ως υπότροφος της Εκκλησίας μας και μιλούσε λίγα ελληνικά. Τρεις πιθανοί διάδοχοί του, ο Μητροπολίτης Μαυροβουνίου Αμφιλόχιος, ο Μητροπολίτης Νόβισαντ και Μπάτσκας Ειρηναίος και ο Μητροπολίτης Μπρανιτσέβου και Πόζαρεβατς Ιγνάτιος, έχουν εκπονήσει διδακτορική διατριβή στη Θεολογική Σχολή Αθηνών και ομιλούν άριστα τα ελληνικά. Ο Πατριάρχης Παύλος ήταν ο πρώτος ξένος, ο οποίος το 1992 είχε λάβει ξεκάθαρη θέση υπέρ των ελληνικών θέσεων τονίζοντας ότι γνωρίζει μόνο μία Μακεδονία και αυτή είναι ελληνική!
2) Στις 18-11-2009 ο Έλληνας Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Δρούτσας επισκέφθηκε το Βελιγράδι και ο Σέρβος ΥΠ.ΕΞ Βουκ Γέρεμιτς του είπε δημοσίως: Η Σερβία υποστηρίζει την Ελλάδα ως προς το όνομα της χώρας που έχει πρωτεύουσα τα Σκόπια. Ο Πρόεδρος της ΦΥΡΟΜ Μπόρις Ιβανόφ βρέθηκε στο Βελιγράδι για την κηδεία του Πατριάρχη Παύλου, αλλά σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις δηλώσεις Γέρεμιτς απέσχε από όλες τις επίσημες εκδηλώσεις. Ο σκοπιανός Τύπος έγραψε ότι δημιουργήθηκε έντονο διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ Σερβίας- ΦΥΡΟΜ.
3) Στις 18-11-2009 ο Σέρβος Υπουργός Πολιτισμού Νεμπόισα Μπράντιτς και ο Έλληνας Πρέσβυς στο Βελιγράδι Δημοσθένης Στωίδης επισκέφθηκαν τον πύργο Νεμπόισα στη συμβολή των ποταμών Δούναβη και Σάβα. Εκεί θανατώθηκε το 1798 από τους Τούρκους ο Ρήγας Φεραίος. Ο πύργος έχει αγορασθεί από την ελληνική κυβέρνηση και θα μετατραπεί σε εκθεσιακό-μουσειακό χώρο όπου θα προβάλλονται οι αγώνες των Σέρβων και των Ελλήνων για την ελευθερία, ενώ θα φιλοξενεί και το ελληνο-σερβικό πολιτιστικό κέντρο.
Η συνισταμένη των τριών ειδήσεων είναι ότι, παρά τις αναταράξεις και τις διακυμάνσεις που κατά καιρούς εμφανίζονται, μπορούμε να πούμε ότι μετά από 180 υπάρξεως των δύο ανεξαρτήτων κρατών Ελλάδος και Σερβίας, οι σχέσεις παραμένουν εντυπωσιακά καλές και οι ιστορικοί, θρησκευτικοί, πολιτιστικοί και οικονομικοί δεσμοί ενισχύονται σταθερά. Στην εξωτερική πολιτική δεν λειτουργεί κανείς με συναισθηματικά κριτήρια, όμως δεν είναι τυχαίο ότι σε όλες τις μεγάλες συγκρούσεις ( Βαλκανικοί Πόλεμοι, 2 Παγκόσμιοι Πόλεμοι ) οι δύο λαοί ανήκαν πάντα στο ίδιο στρατόπεδο. Ούτε ήταν τυχαία και ανεξήγητη η στάση του ελληνικού λαού κατά των βομβαρδισμών του 1999, μία στάση την οποία θυμάται καλά ο λαός και η ηγεσία της Σερβίας. Βεβαίως κάθε χώρα έχει τα δικά της συμφέρονται και αυτά μπορεί άλλοτε να συγκλίνουν και άλλοτε να αποκλίνουν. Όμως πρέπει να σταθούμε με έμφαση στο γεγονός ότι μέσα στο θολό βαλκανικό τοπίο η Ελλάδα έχει μία γειτονική χώρα, η οποία τουλάχιστον έχει την καλή πρόθεση να μάς κατανοήσει και να συνεργασθεί αρμονικά σε διάφορους τομείς.
Η προσωπικότητα του Πατριάρχη Παύλου βοήθησε πολύ την καλλιέργεια αυτών των καλών σχέσεων ιδιαιτέρως στον εκκλησιαστικό τομέα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Σερβίας σε συνεργασία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο θεωρεί Σχισματική την τεχνητή κρατική «Εκκλησία της Μακεδονίας», τη οποία δημιούργησε ο κομμουνιστής Τίτο αποσπώντας τρεις Μητροπόλεις από το Βελιγράδι. Σήμερα η κρατική «Εκκλησία» δεν αναγνωρίζεται από τις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες, ενώ το Σερβικό Πατριαρχείο έχει περιλάβει στους κόλπους του την Αυτόνομη Αρχιεπισκοπή Αχρίδος, η οποία ποιμαίνει τους Ορθοδόξους Χριστιανούς της ΦΥΡΟΜ. Ο επικεφαλής της Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης, σκοπιανός με ελληνική παιδεία, δεν ζει πλέον στα Σκόπια διότι διώκεται συστηματικά. Προφανώς ο τίτλος του ως Αρχιεπισκόπου Αχρίδος και η αμφισβήτησή του κατά του ψευδομακεδονισμού των κυβερνώντων τον καθιστούν «μαύρο πρόβατο» για τον σκοπιανό εθνικισμό.
Ο μακαριστός Πατριάρχης Παύλος επαινέθηκε για τη μετριοπάθειά του. Όμως είχε και αυτός μία εμμονή , όπως κάθε Σέρβος κληρικός ή λαϊκός, πολιτικός ή απλός πολίτης. Θεωρούσε απαράδεκτη την αποκοπή του Κοσσυφοπεδίου από την Σερβία. Ο Παύλος είχε διατελέσει Μητροπολίτης Ράσκας και Πριζρένης, δηλαδή Κοσσυφοπεδίου, και είχε ζήσει τις χλευαστικές επιθέσεις φανατικών Αλβανών εναντίον του και εναντίον των ιστορικών Ορθοδόξων μοναστηριών της περιοχής. Την ίδια εμμονή επιδεικνύει και η σημερινή σερβική κυβέρνηση. Ο Βουκ Γέρεμιτς το είπε και αυτό σαφέστατα στον Έλληνα Αναπληρωτή ΥΠ.ΕΞ: Καμμία σερβική κυβέρνηση δεν πρόκειται να αναγνωρίσει ανεξάρτητο Κοσσυφοπέδιο (Κόσσοβο). Οι λόγοι είναι ιστορικοί, θρησκευτικοί, γεωπολιτικοί, οικονομικοί και πολλοί άλλοι. Παρά την αμερικανική στήριξη προς τον αλβανικό εθνικισμό η μικρή και οικονομικά προβληματική Σερβία δίνει σε όλους μας μαθήματα εθνικής αξιοπρεπείας.
Θυμίζω ότι εκκρεμεί η σερβική προσφυγή στο Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου της Χάγης για το θέμα της απόσχισης του Κοσσόβου. Για τη χώρα μας το ζήτημα έχει πολλαπλή σημασία, διότι το Δικαστήριο καλείται αν απαντήσει αν είναι σωστό να δημιουργούνται νέα κράτη μετά από βιαία απόσχιση, της οποίας προηγήθηκε η χρήση ενόπλου βίας. Η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να στηρίξει τις σερβικές θέσεις για το Κόσσοβο, διότι και εμείς επικαλούμαστε το Διεθνές Δίκαιο στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στην Θράκη. Αν αναγνωρίσουμε τα τετελεσμένα των Κοσσοβάρων θα είναι σαν να νομιμοποιούμε και τον Αττίλα και το ψευδοκράτος των Τουρκοκυπρίων.
Ουδείς πρόκειται να θυμώσει μαζί μας γι’ αυτό. Η παρουσία των στρατιωτών μας στο Αφγανιστάν είναι αρκετή για να αποδείξει την πίστη μας στους συμμάχους.
Πηγή:Ζωηφόρος

Οι Ελβετοί είπαν «όχι» στους μιναρέδες

Δημοψήφισμα για την απαγόρευση ανέγερσης νέων μιναρέδων διενεργήθηκε σήμερα στην Ελβετία. Οι ψηφοφόροι ενέκριναν την πρόταση απαγόρευσης, την οποία στηρίζει το δεξιό Λαϊκό Κόμμα της Ελβετία (SVP). Τα 22 από τα 26 καντόνια της χώρας είπαν «όχι» στους μιναρέδες με ποσοστό 57,5%.
«Η πρωτοβουλία φαίνεται να γίνεται αποδεκτή, υπάρχει μια θετική τάση. Αποτελεί μεγάλη έκπληξη», είχε μεταδώσει νωρίτερα η γαλλόφωνη τηλεόραση 30 λεπτά μετά τη διακοπή της ψηφοφορίας το μεσημέρι.
Τόσο η ελβετική κυβέρνηση όσο και το κοινοβούλιο απέρριψαν την πρωτοβουλία με το αιτιολογικό ότι παραβιάζει το Ελβετικό σύνταγμα, τη θρησκευτική ελευθερία και την παραδοσιακή ανεκτικότητα που χαρακτηρίζει τη χώρα. Επίσης, και η επιτροπή ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών εξέφρασε τις ανησυχίες της, ενώ η Διεθνής Αμνηστία, προειδοποίησε ότι τυχόν απαγόρευση ανέγερσης μουσουλμανικών τεμένων, θα σημαίνει παραβίαση των υποχρεώσεων της Ελβετίας στην ελευθερία της έκφρασης και της ανεξιθρησκίας.
Η δεξιά από την πλευρά της υπερασπίζεται το δικαίωμα της ανεξιθρησκίας, ωστόσο υποστηρίζει ότι τα τζαμιά είναι ένα πολιτικό σύμβολο, που εισαγάγει βήμα-βήμα το νόμο της Σαρία, που είναι ασύμβατος με την ελβετική νομοθεσία και την Δημοκρατία.
Σύμφωνα με τη ελβετική νομοθεσία, το δημοψήφισμα δεν θα έχει καμία ισχύ εάν δεν γίνει αποδεκτό από την πλειονότητα των καντονίων-οι διοικητικές υποδιαιρέσεις της ομοσπονδιακής Ελβετίας. Μέχρι στιγμής, η πλειοψηφία των ψηφοφόρων στα γερμανόφωνα καντόνια ψήφισε κατά της δημιουργίας μιναρέδων, ενώ οι ψηφοφόροι στα γαλλόφωνα καντόνια είναι θετικοί στην ανέγερση νέων τζαμιών.
Σημειώνεται ότι στην Ελβετία ζουν 400 χιλιάδες μουσουλμάνοι και υπάρχουν τέσσερα μουσουλμανικά τεμένη.
Πηγή:tvxs.gr/v27266

Η νέα ιδεολογία στην εκπαίδευση και το υπουργείο απροσδιόριστης Παιδείας

Ιωάννης Σ. Τουλουμάκος, ομ. Καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ

Η καθιερωθείσα προσφάτως με μία από τις πρώτες αποφάσεις της νέας κυβερνήσεως μετονομασία του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων σε «Υπουργείο Παιδείας, Δια βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων», εξ όσων γνωρίζω, δεν συζητήθηκε στον βαθμό και στην έκταση που θα έπρεπε και είναι βέβαιο πως δεν πρόκειται να συζητηθεί. Ο κοινός πολίτης και πολύ περισσότερο ο εκπαιδευτικός που έχει το δικαίωμα – αλλά και την υποχρέωση – να ενδιαφέρεται για το κατ’ εξοχήν εθνικό πρόβλημα, ποιά παιδεία (και πώς) παρέχεται στην νέα γενιά, εύλογα διερωτάται, τι σημαίνει η απαλοιφή του ίδιου – με την σχετική διάταξη και του ισχύοντος Συντάγματος (αρ. 16§2) κατοχυρωμένου – χαρακτηρισμού από την ονομασία του κατ’ εξοχήν αρμόδιου θεσμού της Πολιτείας. Ή, ακριβέστερα: αν και ποια νέα ιδεολογία προϋ­πο­θέτει η μετονομασία και ποιες νέες θεσμικές ή άλλες επιλογές (με τις πιθανές συνέπειες) υποδηλώνει.
Στη θεωρητική της έκφραση αλλά και στην πρακτική της εφαρμογή η νέα ιδεολογία που προφανώς συνδέεται με την καθιερωθείσα μετονομασία είναι, χάρη στην πολύπλευρη προβολή της κατά τα τελευταία δέκα χρόνια στη χώρα μας, ευρέως γνωστή: Εξαιτίας του δυσανάλογα μεγάλου αριθμού οικονομικών μετανα­στών στη χώρα μας (αλλά και για άλλους λόγους που δεν μπορούν να εκτεθούν εδώ) υποστηρίχθηκε με βιβλία, άρθρα και ποικίλα δημοσιεύματα στον ημε­ρήσιο τύπο, ότι το «εθνικό κράτος», όπως είναι γνωστό από τον 19ο αι., δεν μπορεί να αντι­με­τωπίσει τα προβλήματα και τις αναγκαιότητες της νέας «πολυπολιτισμικής κοινωνίας» με τις «ρατσιστικές» και άλλες διαχωριστικές τάσεις που ανέχεται ή περιθάλπειž ότι η ιδέα του Έθνους, όπως και η εθνική ιστορία, είναι «κατασκευές» της αστικής τάξης του 19ου αι.ž και ότι η βασιζόμενη στην εθνική ιστορία (δηλ. την συλλογική μνήμη) κατά κύριο, στην γλώσσα κατά δεύτερο λόγο, εθνική συλλογικότητα πρέπει να αντικατα­σταθεί, σύμφωνα και με τις σύγχρονες ανάγκες της πολυπολιτισμικής κοινωνίας, με άλλες (όπως είναι εκείνες του «φύλου», ή της «τάξης»).
Στην πρακτική της εφαρμογή η νέα ιδεολογία, με την οποία προφανώς υπαγορεύθηκε η μετονομασία του Υπουργείου, είναι γνωστή από τα σχολικά βιβλία, δηλ. Αναγνωστικά και ιστορικά εγχειρίδια του Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου, τα οποία εγκρίνονται από το Παιδα­γωγικό Ινστιτούτο και διαβιβάζονται στο Υπουργείο για να αποσταλούν στα σχο­λεία, χωρίς την αρμοδιότητα του τελευ­ταίου για οποιαδήποτε παρέμβαση στο περιεχό­μενό τους: Γεγονότα και πρόσωπα της εθνικής ιστορίας που αποτελούσαν βασικής σημασίας σημεία αναφο­ράς για την συλλογική μνήμη και πρότυπα συμπεριφοράς, ή απουσιάζουν ή υποβαθ­μί­ζονται ή ακόμη – ίσως το χειρότερο – έμμεσα ή και κατάφωρα απαξιώνονταιž απα­ξιώνο­νται για να προβληθούν, αντ’ αυτών, άλλα, επιλεγμένα με ιδεολογικές ή ακόμη και κομματικές σκοπιμότητες, ή αδιάφορα, που καλλιεργούν την αντικοινω­νικότητα, την ταξική αντίθεση ή και το ταξικό μίσος, την αναξιοκρατία και την ισοπέδωση (τα πρώτα), ή προκαλούν την εξασθένηση της συλλογικής μνήμης και όχι σπάνια την φθορά της πνευματικής ευαισθη­σίας (τα τελευταία) – σε κατάφωρη αντίθεση προς την αναφερθείσα συνταγματική διάταξη. [Σχετικά παραδείγματα από όλα τα σχολικά βιβλία βλ. στην μελέτη του υπογράφοντος «Κοινωνική συνείδη­ση και εθνική ταυτότητα στη νέα ιδεολογία των σχολικών βιβλίων», Θεσσαλονίκη 2008].
Εθνική Παιδεία είναι στην δική μας περίπτωση μια μακραίωνη πολιτισμική παράδοση, της οποίας τα χαρακτηριστικά στοιχεία, η ελληνική σκέψη και η χριστιανική πίστη, ως καθορι­στι­κοί παράγοντες ενός τρόπου ζωής αποτέλεσαν και αποτελούν τις βάσεις του δυτικού (ευρωπαϊκού) πολιτισμούž εθνική παιδεία είναι ακόμη η συλλογική μνήμη και η γλώσσα που συνδέουν τους γηγενείς με τους ομοεθνείς τους των πέντε εκατομμυρίων οι οποίοι ζουν απα­­ντα­χού της γης και αισθάνονται αυτήν την χώρα ως πατρίδα τους. Πώς και με ποιες άλλες συλλογικότητες θα μπορούσε να αντικατασταθεί από την νέα ιδεολογία αυτή η παλαιό­τερη, πολύ ευρύτερη από οποιαδήποτε άλλη, εθνική συλλογικότητα, ή σε άλλη διατύπωση: να αντικατασταθεί ο «παρωχη­μένος» για τους υποστηρικτές της προσδιορισμός του «έθνους» σε ποικίλα συμφραζόμενα, (όπως π.χ. στο «Εθνικό Συμβούλιο» του Κόμματος) αποτελεί πρόβλη­μα, που θα έπρεπε, όπως και άλλα, να συζητηθούν ευρέως, εφ’ όσον άμεσα την αφορά, στην κοινωνία.
Έως ότου πάντως αρχίσει η συζήτηση αυτή, καλό θα ήταν η φοιτητική νεολαία του κόμ­μα­τος να μην έχει ως έμβλημα την υψωμένη γροθιά και την λέξη ανατροπήž και να μη διαφημίζονται ευρέως, στο χώρο Πανεπιστημίου αλλά και στις οδούς της πόλης, τα «party’s» της, με αφίσες που προσβάλλουν κάθε έννοια παιδείας, εθνικής ή μη.
πηγή:Διπλωματικό περισκόπιο

Αφιέρωμα στον Γέροντα Παΐσιο

Αληθινά Σενάρια: Αφιέρωμα στον Γέροντα Παΐσιο

Moναχός Μωυσής, Η Αθωνιάδα σχολή και οι άγιοί της

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Συμπληρώνονται εφέτος 260 έτη από την ίδρυση της Αθωνιάδας Σχολής, παρά τη μονή Βατοπεδίου. Πρόκειται για ένα από τα αρχαιότερα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας μας, με έντονη πνευματική δραστηριότητα.
Ιδρυτής της είναι ο λόγιος Βατοπεδινός προηγούμενος Μελέτιος (1748). Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κύριλλος ο Ε’ εκδίδει το πρώτο σιγίλιο υπέρ της μονής (1750).
Πρώτος σπουδαίος σχολάρχης διετέλεσε ο περίφημος Νεόφυτος ο Καυσοκαλυβίτης (+1780), ο οποίος υπήρξε αρχηγέτης του γνήσια αναγεννητικού κινήματος των ιεροπρεπών Κολλυβάδων. Ακολουθούν ο Κυπριανός ο Κύπριος (+1783) και το 1753 ο σοφός Ευγένιος ο Βούλγαρης (+1806).
Στις αρχές του 1752 καθηγητής και σχολάρχης υπήρξε ο δραστήριος ιερομόναχος Αγάπιος (+1752) από τη Γαλάτιστα Χαλκιδικής, που είχε διακονήσει στον Πανάγιο Τάφο των Ιεροσολύμων και σε μετόχια του στη Ρωσία. Μαρτύρησε από τους Τούρκους έξω της Θεσσαλονίκης στις 18-8-1752.
Το 1749 έρχεται στη Σχολή ως μαθητής ο γνωστός ιερομόναχος Κοσμάς ο Αιτωλός (+1779), ο οποίος καθηγητές είχε τον Ε. Βούλγαρη, τον Π. Παλαμά και τον Ν. Τζατζούλιο. Μετά μακρά παραμονή στη μονή Φιλοθέου εξέρχεται του Αγίου Όρους κηρύττοντας συνεχώς, κτίζοντας σχολεία κι εκκλησίες, ενδυναμώνοντας τον υπόδουλο λαό. Το κήρυγμά του στέφει ο ένδοξος ιερομάρτυς με το αίμα του στο Κολικόντασι της Β. Ηπείρου στις 24-8-1779.
Μαθητής, δάσκαλος και σχολάρχης διετέλεσε και ο πολύσοφος όσιος Αθανάσιος ο Πάριος (+1813). Πρωτοήλθε στη Σχολή το 1752 υπό τον Νεόνυμφο και τον Ευγένιο. Το διδακτικό, κηρυκτικό και συγγραφικό του έργο είναι ιδιαίτερα μεγάλο. Ήταν πρόμαχος των παραδοσιακών Κολλυβάδων.
Μαθητής του Αθανασίου του Παρίου υπήρξε ο συνώνυμός του από την Κουλακιά -σημερινή Χαλάστρα- της Θεσσαλονίκης, επί διετία, ο νεομάρτυς Αθανάσιος ο Κουλακιώτης (+1774). Μαρτύρησε έξω της Θεσσαλονίκης για την πίστη του στις 8-9-1774.
Συντοπίτης του νεομάρτυρα Αθανασίου ήταν ο επίσης νεομάρτυρας Ιωάννης (+1776). Πιθανώς διετέλεσε δάσκαλος της Σχολής. Οι Τούρκοι ισχυρίζονταν ότι ήθελε να γίνει μουσουλμάνος, εκείνος αρνούμενος τη συκοφαντία δέχθηκε να μαρτυρήσει, ομολογώντας με θάρρος την πίστη του στον Χριστό. Απαγχονίστηκε στο παζάρι της Θεσσαλονίκης στις 15-2-1776.
Μαθητής της Σχολής αξιόλογος υπήρξε ο όσιος Κύριλλος Παπαδόπουλος (+1833) από την Πάρο. Καθηγητή του είχε τον συμπατριώτη του Αθανάσιο. Είχε υψηλή παιδεία και μεγάλη αρετή. Διετέλεσε “γενικός ιεροκήρυκας Αιγαίου”, ιδρυτής και ανακαινιστής μονών και χαρισματούχος όσιος.
Μαθητής της Αθωνιάδας επίσης υπήρξε ο ιεροδιάκονος Αρκάδιος ο Ιβηρίτης, που γεννήθηκε στο Αϊβαλί της Μ. Ασίας το 1893. Το 1912 προσήλθε στην αθωνική μονή των Ιβήρων. Το 1914 εκάρη μοναχός σε αυτή. Το 1916 ήταν μαθητής στην Αθωνιάδα. Μαρτύρησε με τον παραδελφό του ιερομόναχο Γαβριήλ στις 14-9-1922 στο μετόχι της μονής στο Αϊβαλί από τους Τούρκους.
Πνευματικός της Σχολής διετέλεσε ο άγιος Μακάριος ο Νοταράς (+1805), πρώην μητροπολίτης Κορίνθου, ακόλουθος πιστός του αγιορειτικού κινήματος των Κολλυβάδων, συγγραφέας και διδάχος με υπέροχο βίο και θαυμαστές θαυματουργίες στη Χίο όπου και ανεπαύθη εν Κυρίω στις 17-4-1805.
Συνέκδημος του αγίου Μακαρίου υπήρξε ο όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης (+1809). Στον χώρο όπου βρίσκεται σήμερα η Σχολή, στη Βατοπεδινή σκήτη του Αγίου Ανδρέου, παρά τις Καρυές, συναντήθηκαν οι δύο ιεροί άνδρες, Μακάριος και Νικόδημος, το 1777, για να συνεννοηθούν για την έκδοση της περίφημης “Φιλοκαλίας”. Ο όσιος Νικόδημος διετέλεσε έφορος της Σχολής.
Σε καιρούς δύσκολους, ως τους σημερινούς, είναι μεγάλη η ανάγκη να μη λησμονάμε την προσφορά της Εκκλησίας στην παιδεία του Γένους, με την ανάδειξη τόσων λαμπρών μορφών. Να δούμε τι θα αναδείξουν οι σημερινές σχολές μας δίχως ιερά πρότυπα. Η σημερινή Αθωνιάδα Σχολή αγωνίζεται να συνεχίζει την παράδοση που έχει 260 ετών προσφορά αγιότητος.
Μακεδονία - 29/11/2009

Παναγιώτης Τελεβάντος, Σχόλιο στην επιστολή του «Κοσμά Φλαμιάτου» προς τον καθηγητή Πέτρο Βασιλειάδη

Γράφει ο κ. Παναγιώτης Τελεβάντος Φιλόλογος - Θεολόγος

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΑ ΦΛΑΜΙΑΤΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΠΕΤΡΟ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ
__________________________
Η επιστολή του "Κοσμά Φλαμιάτου" προς τον Καθηγητή κ. Βασιλειάδη είναι ένα θαυμάσιο κείμενο για το οποίο εκφράζουμε θερμά συγχαρητήρια στους συντάκτες του.
Κρίμα που έμεινε αδημοσίευτη για τόσο καιρό.
Αν είχε δημοσιευθεί νωρίτερα θα είχε βοηθήσει όλους μας να συνειδητοποιήσουμε τη σοβαρότητα του θέματος στις αληθινές του θλιβερές διαστάσεις.

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ
______________
Επισημαίνω ορισμένα από τα πολλά σημαντικά στοιχεία της επιστολής:
1.) Είναι γραμμένη με μετριοπάθεια, δύναμη θεολογικής σκέψεως και από κάλαμο που έχει επάρκεια για αξιολόγηση των δεδομένων.
2.) Δίνει ολοκληρωμένη εικόνα του τι έγινε στην Ημερίδα για το διάλογο στο ΑΠΘ.
3.) Απεκάλυψε, για μια ακόμη φορά, με τα χείλη του Καρδινάλιου Κάσπερ (τα πιο υπεύθυνα μετά τον Πάπα χείλη) του Βατικανού, ότι οι Παπικοί αντιλαμβάνονται την ένωση με τους όρους της εκκλησιολογίας της Β' Βατικάνειας Συνόδου: Δηλάδη ως εξουνιτισμό των Ορθοδόξων.
4.) Οι καθηγητές Σταμούλης, Κωνσταντίνου και Βασιλειάδης (ο καθένας με το δικό του τρόπο), κάνουν πλάτες στην πρόταση του εκπροσώπου του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου Β΄ π. Παύλου Κουμαριανού να προχωρήσουμε στη δια-κοινωνία (inter-communio), με άλλα λόγια σε ένωση με τους Παπικούς και να αφήσουμε τις όπoιες άλλες διαφορές για "συζήτηση" στο μέλλον,
5.) H Ημερίδα είχε ολοφάνερα ως στόχο τη διακρίβωση των αντιδράσεων των πιστών για τα καταχθόνια οικουμενιστικά σχέδια στην Πάφο.

Η ΦΙΛΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΝΩΣΙΣ “ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ”
________________________
Παρακαλούμε θερμά τους συντάκτες του κειμένου να δίνουν με την ίδια τεκμηρίωση και νηφαλιότητα τις θέσεις τους για όσα οικουμενιστικά παρατράγουδα σημειώνονται.
Είναι διάχυτη η εντύπωση ότι οι καλοί αδεφοί της Ενωσης "Κοσμάς Φλαμιάτος" είναι ακραίοι ως προς τις αντιδράσεις τους εναντίον του Οικουμενισμού.
Ομολογώ ότι γνωρίζω ελάχιστες από τις ενέργειές τους και έχω υπόψη μου πολύ λίγα κείμενα από όσα έχουν κατά καιρόν εκδώσει.
Η εντύπωση που απεκόμισα, όμως, από τη συγκεκριμένη επιστολή και τρία ή τέσσερα κείμενά τους που έτυχε να διαβάσω στο παρελθόν, είναι ότι γράφουν με νηφάλιο και κόσμιο τρόπο, ξέρουν θεολογία και είναι αντικειμενικοί.
Η πρώτη μου επαφή με τα κείμενά τους ήταν όταν διάβασα το άρθρο που δημοσίευσε ο κ. Σημάτης στον "Ορθόδοξο Τύπο" ως απάντηση στις ατεκμηρίωτες θέσεις του π. Τσέτση εναντίον της Ομολογίας πίστεως για τον Οικουμενισμό. Διαπίστωσα αμέσως ότι κανένας φανατισμός και καμιά εμπάθεια δεν διέκρινε τις θέσεις του. Αντίθετα! Και πειστικά επιχειρήματα περιείχε και δύναμη θεολογικής σκέψεως το διέκρινε.
Η επιστολή της Ενωσης “Κοσμάς Φλαμιάτος” προς τον κ. Βασιλειάδη, που μόλις έδωσαν στο φως της δημοσιότητας, ενισχύει τη θετική εντύπωση που σχημάτισα με την ανάγνωση των άλλων (έστω λίγων) κειμένων τους που διάβασα.
Τους παρακαλούμε θερμά να συνεχίσουν τον αγώνα τους με τον ίδιο θεάρεστο τρόπο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Φιλορθόδοξος Ένωσις «Κοσμάς Φλαμιάτος», Κάποιες επί πλέον πληροφορίες για την Ημερίδα της Θεσσαλονίκης

Δημήτρης Νατσιός, Περί παίδων αγωγής

Ο μεγάλος μας ποιητής Κωνσταντίνος Καβάφης στο περίφημο ποίημά του «Ιθάκη» σημείωνε τούτα τα σπουδαία:
«Πάντα στο νου σου να ‘χεις την Ιθάκη
το φθάσιμο εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου
καλύτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
Και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
Πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο».
Ένα ταξίδι ωραίο είναι ο γονικός ρόλος. Ένα ταξίδι, πάνω σε μια σχεδία, που περιπλανάται εδώ κι εκεί, που συναντά τους Λαιστρυγόνες, τους Κύκλωπες και τον άγριο Ποσειδώνα, αναλαμβάνουν οι γονείς.
Ο πηγαιμός είναι το μεγάλωμα των παιδιών, στον πηγαιμό αυτόν αποκτάς πείρα και σοφία, φτάνεις γέρος πια στην Ιθάκη. Είναι το ταξίδι αυτό γεμάτο χαρές, προκλήσεις, θύελλες, λύπες, όλα όμως τα λησμονεί ο γονέας, όταν φτάσει στην Ιθάκη του.
Όταν αντικρίσει τα παιδιά του, ν’ ανοίγουν τα δικά τους φτερά, να ετοιμάζονται για τον δικό τους γοητευτικό πηγαιμό.
Οι περισσότεροι γονείς σκεφτόμαστε πώς θα κάνουμε αυτό το συναρπαστικό και συνάμα δύσκολο ταξίδι με επιτυχία, ανατρέφοντας σωστά τα παιδιά μας.
Οι περισσότεροι αισθανόμαστε ότι δεν είμαστε καλοί πλοηγοί και κυβερνήτες, αισθανόμαστε ενοχές, δεν ανατρέφουμε ορθά τα παιδιά μας. Αναζητούμε κανόνες, μαγικές συνταγές, συμβουλές. Δεν υπάρχουν δυστυχώς. Γιατί; Γιατί κάθε παιδί είναι διαφορετικό. Υπάρχει ο δικός του δρόμος, ο δικός του τρόπος, η δική του στιγμή, ο δικός του χαρακτήρας. Όπως δεν υπάρχουν δύο ίδια δακτυλικά αποτυπώματα, έτσι δεν υπάρχουν δύο ίδια παιδιά.
Τι απομένει λοιπόν στον γονέα; Τι μπορεί να κάνει; Είναι άοπλος, έρμαιο της τύχης του. Όχι. Έχει στα χέρια του δύο ισχυρά όπλα. Το πρώτο είναι η αγάπη. Αυτό το μυστήριο, η μοναδική, η ασύγκριτη αγάπη. «Όπερ φύσις ου δύναται, η αγάπη δύναται». Αυτό που δεν μπορεί να πετύχει η φύση, ο άνθρωπος, δηλαδή, με τις φυσικές του δυνάμεις, το κατορθώνει η αγάπη, σημειώνει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Το δεύτερο είναι η ίδια η ζωή μας, το παράδειγμα μας. Αυτή διδάσκει, η ζωή μας, και όχι τα λόγια, τα «πρέπει». Από τη στιγμή που μπαίνει το πρέπει, το παιδί γίνεται αρνητικό. Να πιάσω το πρέπει από το «ι» και να το γδάρω μέχρι το «π», έλεγε ο ποιητής μας, ο Ελύτης.
«Ου γαρ ο λόγος τοσούτον, όσον ο βίος στην αρετή άγει». Δεν οδηγούν τα λόγια, η ίδια η ζωή στην αρετή, θα σημειώσει και ο αρχαίος φιλόσοφος Πλούταρχος.
Υπάρχει όμως κι ένα τρίτο όπλο που έχει στα χέρια του ο Έλληνας γονέας. Είναι η παράδοσή μας. Το χρυσοφόρο αυτό κοίτασμα που έπλασαν τόσες γενεές προγόνων, από το οποίο μπορούμε να αντλούμε και να ξεδιψούμε. Να δανειζόμαστε τιμαλφείς αξίες και αξιοθαύμαστα πρότυπα και να διδασκόμαστε. Το είχε πει με το δικό του άφθαστο τρόπο ο Παλαμάς.
«Δεν θέλω ‘γω καινούργια ή ξένα δώρα παλιά δικά μου πλούτη σου ζητώ».
Θα ταξιδέψω λοιπόν, σήμερα μαζί σας, πίσω στο χρόνο. Θα σκάψω στην παράδοση μας. Θα αποκαλύψω, κατά τον δυνατόν, τον χρυσό των προγόνων μας, που καλύφθηκε από την κρούστα της λήθης και μπαζώθηκε από τις τσιρίδες των φραγκογραικύλων της σήμερον.
Θα ξεκινήσω από τον παππού μας, την αρχαία Ελλάδα, θα ανηφορίσω στις ατραπούς της ιστορίας και θα συναντήσω τον πατέρα μας, το Βυζάντιο, την αειθαλή Ρωμανία - πάντα ανθεί και μας φέρνει κι άλλα τζιβαϊρικά.
Θα καταλήξω στην νεότερη, στην σύγχρονη εποχή, σε μας τους γιους, τα εγγόνια, που αλλοιωθήκαμε από τον θαυμαστό, καινούργιο κόσμο μας.
Στο τέλος θα προσπαθήσω να συνταιριάσω την παράδοση και το σύγχρονο. Να διαπιστώσουμε τι είχαμε, τι χάσαμε και τι μας πρέπει. « Άρξομαι δε από των προγόνων πρώτον»....
Σε κάθε σπίτι, σε κάθε σχολή στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε ο Όμηρος. «Την Ελλάδα όλην πεπαίδευκεν ούτος ο ανήρ» θα πει ο Πλάτων. Οι γονείς αναθρέφουν τα παιδιά τους για να γίνου καλοί καγαθοί πολίτες. Σκοπός τους ν’ αποκτήσουν τα παιδιά την αρετή, λέξη που δεν εξηγείται, αλλά βιώνεται. «Ουκ έστιν αρετής νόημα τιμιώτερον». Δεν υπάρχει τίποτε πιο πολύτιμο από την αρετή.
Ό,τι κι αν γίνουν τα παιδιά πρέπει να τα διακρίνει η αρετή, γιατί «πάσα επιστήμη (τέχνη) χωριζομένη αρετής πανουργία τις και ου σοφία φαίνεται», λέει ο Πλάτων στο πασίγνωστο ρητό του. Αρετή μάλλον εννοούσαν οι αρχαίοι την υστεροφημία. Το να φεύγει κάποιος απ’ αυτή τη ζωή και ν’ αφήνει πίσω του μία λαμπρή ανάμνηση.
«Η δε αρετή και θανώσι λάμπει». Η αρετή λάμπει ακόμη και μετά το θάνατο των ενάρετων ανθρώπων. Πώς όμως παίδευαν οι γονείς ενάρετους ανθρώπους; Στο έργο του «περί παίδων αγωγής» ο Πλούταρχος ανθολογεί, γύρω στο 50 μ.Χ., όλα την προηγούμενη σοφία.
Αντιγράφω λίγα θαυμάσια σπαράγματα :«Οι γονείς», γράφει, «να μην παινεύουν υπερβολικά και φουσκώνουν τα παιδιά με εγκώμια, γιατί με τις υπερβολές των επαίνων γίνονται ματαιόδοξα και κακομαθημένα».
«Να οδηγούμε», συνεχίζει, «τα παιδιά προς τις σωστές ενασχολήσεις με συμβουλές και λόγους και όχι με ξυλοδαρμούς και κακοποίηση. Ακόμη να μην τα υποβάλλουμε σε υπέρμετρους κόπους» - σήμερα θα λέγαμε φροντιστήρια, ωδεία, γυμναστήρια –«όπου απαυδούν και διακόπτουν ή δεν δέχονται τη μάθηση με ανταπόκριση.
Όπως δηλαδή τα φυτά τρέφονται με λιγοστό νερό, αλλά με πολύ πνίγονται κατά τον ίδιο τρόπο η παιδική ψυχή από τους υπερβολικούς κόπους καταποντίζεται». Σημειώνει παρακάτω ο παππούς Πλούταρχος κάτι πολύ σημαντικό, απευθυνόμενος στους πατέρες. «Να παρακολουθούν την πορεία μάθησης των παιδιών τους, να πληροφορούνται οι ίδιοι, την εξέλιξη των παιδιών τους από τον δάσκαλο». Σήμερα οι πατέρες είναι απόντες από το σχολείο.
Είναι όμως πλάνη για τον άντρα να πιστεύει ότι μπορεί, χωρίς συνέπειες, να διοχετεύει όλη του την ενέργεια στην δουλειά του, όπως είναι πλάνη για τη γυναίκα να πιστεύει ότι μπορεί να μεγαλώσει μόνη της τα παιδιά της.
Στο τέλος καταλήγουν και οι δύο με άδεια χέρια. Ιδιαίτερη σημασία δίνει ο Πλούταρχος στο ψέμα. «Να συνηθίζουμε», τονίζει, «τα παιδιά μας να λένε την αλήθεια. Το ψέμα είναι δουλοπρέπεια και όλοι οι άνθρωποι το απεχθάνονται».
Όταν τα παιδιά βρίσκονται στην εφηβική ηλικία οι εχέφρονες γονείς, πρέπει «να προσέχουν, να επαγρυπνούν και να συνετίζουν τους νεαρούς διδάσκοντας, απειλώντας και παρακαλώντας τους, παρουσιάζοντας παραδείγματα ανθρώπων που εξαιτίας της αγάπης τους για τις απολαύσεις έπεσαν σε συμφορές.
Να εμποδίζουν τα παιδιά από του να συναναστρέφονται φαύλους ανθρώπους, γιατί παίρνουν μέρος τα κακίας τους». Ο λαός σήμερα λέει «πες μου τον φίλο σου να σου πως ποιος είσαι». Πολλοί νέοι παρασύρθηκαν εξαιτίας της κακής παρέας, όπως συνηθίζουμε να λέμε.
Στην περίπτωση αυτή ο γονέας επεμβαίνει δραστικά, χωρίς τύψεις και ενδοιασμούς, πριν να είναι πολύ αργά. Ο γονέας να είναι υπομονετικός, συνιστά ο Πλούταρχος. Να μην ελέγχει και παρατηρεί το παραμικρό. «Υπομένουμε», γράφει, «τα παραπτώματα των φίλων μας τι το παράδοξο, αν υπομείνουμε και των παιδιών μας;».
Τελειώνει ο Πλούταρχος την πραγματεία του με κάτι που θεωρεί την κορωνίδα της σωστής αγωγής είναι το δεύτερο, μετά την αγάπη, όπως προείπα, όπλο του γονέα. «Περισσότερο απ’ οτιδήποτε οφείλουν οι γονείς να μην πέφτουν σε σοβαρά σφάλματα, αλλά να κάνουν όλα όσα πρέπει, προσφέροντας τους εαυτούς τους παράδειγμα στα παιδιά τους, ώστε ν’ αποτρέπονται από άσχημα λόγια και έργα». «Παράδειγμα τοις τέκνοις παρέχειν», αυτή είναι η βασιλική οδός για μια σωστή ανατροφή. Αυτό προβάλλει η αρχαία παράδοσή μας.
Πολλοί παραστρατημένοι νέοι είναι συνήθως άνθρωποι που πρώτα απογοητεύτηκαν από τους γονείς τους και ύστερα από την κοινωνία. Αφήνουμε τον παππού μας, τον πολιό αρχαίο Έλληνα και ακούμε τον πατέρα μας, τον Ρωμιό, τον πονεμένο…
Στο Βυζάντιο η ανατροφή των παιδιών κατέχει κυρίαρχο ρόλο. Στόχος πλέον δεν είναι μόνον ο καλός καγαθός πολίτης, αλλά ο πολίτης του ουρανού, ο ουρανοπολίτης, ο άγιος. Η ανατροφή είναι η υψηλοτέρα τέχνη. «Τω όντι γαρ αύτη μοι φαίνεται τέχνη τις είναι τεχνών και επιστήμη επιστημών, άνθρωπον άγειν, το πολυτροπώτατον και ποικιλώτατον ον», λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας κατανοώντας τις δυσκολίες ανατροφής των παιδιών γράφουν πλήθος συγγραμμάτων, όπου παιδαγωγούν, συμβουλεύουν, νουθετούν γονείς και παιδιά. Η δροσιά και η επικαιρότητα των παρατηρήσεών τους είναι εκπληκτική. Θα περιοριστούμε εδώ σε λίγα χρυσά ρήματα του αγίου Ιωάννη του Χρυσόστομου, του «θεμέλιου λίθου του καινού Ελληνισμού» κατά τον ιστορικό του 19ου αιώνα Σπ. Ζαμπέλιο.
Στο έργο του «πώς πρέπει οι γονείς ν’ αναθρέφουν τα παιδιά τους» γράφει τα εξής θαυμάσια. Ξεκινά με μια μεγάλη αλήθεια: «Δεν κάνει τον άνθρωπο γονέα - πατέρα ή μητέρα - το γεγονός και μόνο ότι συνετέλεσε να γεννηθεί παιδί, αλλά να το διαπαιδαγωγήσει σωστά».
Τα παιδιά δεν είναι κτήμα μας να τα κάνουμε ό,τι θέλουμε ή να βγάζουμε τις δικές μας απωθημένες επιδιώξεις. Το μόνο που μας ανήκει είναι η διαπαιδαγώγησή τους. Η διαπαιδαγώγηση είναι όμως δύσκολο πράγμα. Οι γονείς αγχώνονται. Θέλουν να είναι τέλειοι. Τέτοιοι δεν υπάρχουν. Πολλές φορές ο γονέας (ή ο δάσκαλος) πέφτει σε σφάλματα ή κάνει λάθη απέναντι στα παιδιά. Ζητάμε συγγνώμη. Η συγγνώμη από τα παιδιά τα διδάσκει τρία πολύτιμα μαθήματα.
Πρώτον. Η ομολογία του γονέα ότι έκανε λάθος δίνει στο παιδί την δυνατότητα να διαπιστώσει ότι κανείς δεν είναι αλάθητος. (Πλην του πάπα της Ρώμης. Παναίρεση αλάνθαστη όντως).
Δεύτερον. Όταν οι γονείς έχουν την δυνατότητα να ζητήσουν συγνώμη από τα παιδιά τους, τότε εκείνα αρχίζουν να μαθαίνουν ότι η συγγνώμη είναι το υφάδι της ζωής που συνέχει τους ανθρώπους.
Μαθαίνουν ότι ένα λάθος δεν είναι το τέλος μιας σχέσης και ότι μπορεί να ξεπεραστεί και να απαλειφθεί με την συγγνώμη και την συμφιλίωση. Τρίτον. Η συγγνώμη των γονέων ενισχύει την δυνατότητα των παιδιών να διακρίνουν το καλό από το κακό.
Στηλιτεύει παρακάτω ο άγιος την αδικαιολόγητη ανοχή των γονέων στα παραπτώματα των παιδιών. «Πολλοί γονείς», γράφει, «επειδή δεν θέλουν να μαλώσουν ή να λυπήσουν τα παιδιά τους, για την άτακτη ή απρεπή συμπεριφορά τους, τα είδαν αργότερα πολλές φορές να συλλαμβάνονται επειδή υπέπεσαν σε μεγάλα εγκλήματα».
Δυστυχώς σήμερα οι πιο πολλές οικογένειες έχουν σαν κέντρο της ζωής τους τις επιθυμίες και τα κέφια του παιδιού. Ικανοποιούν κάθε του επιθυμία. Γίνεται το παιδί ένας κακομαθημένος τυραννίσκος, γιατί δεν το παιδαγωγούν οι γονείς του.
Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω ανέκδοτο. Το γεγονός συνέβη στην Αμερική. Ένας πιτσιρίκος πηγαίνει με την μαμά του σ’ ένα πολυκατάστημα. Ψωνίζει εκείνη κάτι ευτελές και χρειαζούμενο, μα ο μικρός έχει χωθεί σ’ ένα αυτοκινητάκι και αρνείται να βγει απ’ αυτό. Με γοερές κραυγές και τσιρίδες απαιτεί να του το αγοράσουν.
Η μάνα δεν έχει τόσα χρήματα. Τρέμει ακόμη μήπως η άρνησή της δημιουργήσει στο παιδί τραύματα, ψυχικές, ανεπανόρθωτες ζημιές, που ίσως γίνουν κάποτε η αιτία για να γίνει το παιδί κομπλεξικό ή… Αλ Καπόνε. Το πολυκατάστημα όμως έχει παιδοψυχολόγο, όπως όλα τα καλά πολυκαταστήματα παιδικών ειδών στην Αμερική.
Η μαμά καταφεύγει απελπισμένη σ’ αυτόν. Γιατρέ, του εξηγεί, και τρέμει η φωνή της, του μίλησα λογικά, του εξήγησα πως δεν έχω χρήματα, το παρακάλεσα, του έταξα λαγούς με πετραχήλια. Μα τίποτε, δεν σηκώνεται από το παιχνίδι. Μπορείτε να βοηθήσετε. Ο ψυχολόγος πρόθυμα πήγε δίπλα στον μικρό, του ψιθύρισε κάτι στο αυτί και αμέσως - ω του θαύματος- ο μικρός ακολούθησε σαν αρνάκι την μητέρα του.
Η μαμά συγκινήθηκε, θαύμασε την παιδαγωγική κατάρτιση του γιατρού. «Αυτό θα πει μοντέρνα αντίληψη παιδαγωγικής», κραύγασε. «Τι είπατε στο παιδί μου, γιατρέ, και πείστηκε», ρωτά να μάθει. Ο ψυχολόγος χαμογέλασε: - Του είπα: «κατέβα αμέσως γιατί θα φας δύο σφαλιάρες που θα δεις τον ουρανό σφοντύλι». Εδώ τελειώνει το ανέκδοτο. Λέγεται πως ο γιατρός ήταν Έλληνας…
Στην Αμερική ο μεγαλύτερος παιδαγωγός Σποκ ζήτησε συγγνώμη από τον αμερικανικό λαό γιατί, όπως είπε, κατάστρεψε μία ολόκληρη γενιά που μεγάλωσε με την παιδαγωγική του, που συμπυκνώνεται στη φράση. «Άσε το παιδί να κάνει ό,τι θέλει για να εκτονωθεί, να βγάλει τα απωθημένα που έχει μέσα του». Συγκλονίστηκε και αφυπνίστηκε ο Σποκ, όταν ο γιος του πέθανε από ναρκωτικά.
Θίγει ακόμη ο άγιος ένα ιδιαίτερο σοβαρό θέμα: Γράφει: «Για τα κτήματα που έχουν δοθεί στα παιδιά φροντίζουμε, όχι όμως και για τα παιδιά. Βλέπεις γονέα την ανοησία; Άσκησε την ψυχή του παιδιού σου πρώτα και κατόπιν θα έλθουν όλα τα άλλα: Όταν η ψυχή του παιδιού δεν είναι ενάρετη, καθόλου δεν το ωφελούν τα χρήματα και όταν είναι, καθόλου δεν το βλάπτει η φτώχεια. Θέλεις να το αφήσει πλούσιο, μάθε το να είναι σωστός άνθρωπος».
Οι παρατηρήσεις αυτές είναι πολύ επίκαιρες. Η μεγάλη πλειοψηφία των γονέων σήμερα φροντίζει να προσφέρει στα παιδιά, υλικές ανέσεις και αγαθά και συχνά, για να το επιτύχει αυτό, στερεί από τα παιδιά της, αυτό που εκείνα χρειάζονται περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, δηλαδή αυτούς τους ίδιους τους γονείς τους.
Στη συνέχεια οι γονείς προσπαθούν να τα αποζημιώσουν με εξωφρενικές παροχές. Τα δωροδοκούν, δηλαδή, για να αγοράσουν το ενδιαφέρον και την αγάπη τους. Ή δείχνουν αυτήν την αποπνικτική αγάπη, κυρίως οι μάνες, που ονομάστηκε προσφυώς, «σύνδρομο της κλώσας». Έτσι δεν μεγαλώνουμε ελεύθερους ανθρώπους, αλλά άβουλα όντα.
Θίγει ακόμη ο άγιος ένα πολύ σημαντικό θέμα. Αυτό της γλώσσας: «Ρήματα παιδεύοντες το παιδίον φθέγγεσθαι σεμνά και ευσεβή», να μαθαίνουμε στο παιδί να χρησιμοποιεί λέξεις ωραίες. Ή τουλάχιστον να μην ακούει αισχρολογίες. Δυστυχώς σήμερα και στα δημοτικά ακόμη σχολεία ακούμε μαθητές στα διαλείμματα να βωμολοχούν. Ποιος φταίει; «Όταν τα μήλα είναι ξινά, ποιον πρέπει να κατηγορήσουμε τα μήλα ή τη μηλιά;», έλεγε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός.
«Ο άνθρωπος είναι το μιμητικότατον των όντων», έλεγε ο Αριστοτέλης. Το παιδί μιμείται ό,τι βλέπει και ό,τι ακούει. Σ’ αυτόν τον τομέα περισσότερη προσοχή χρειάζονται οι πατεράδες, οι οποίοι έχουν την νοσηρή εντύπωση πως αποτελεί χρέος τους η διδασκαλία και η αποκάλυψη στον νεαρό γιο του κάποιων «αντρικών» μυστικών ή η εκμάθηση βρισιών που αρμόζει σε πραγματικούς άντρες.
Αποαθωποιούνται έτσι τα παιδιά σε πολύ ακατάλληλη ηλικία και οδηγούνται πολλές φορές στη διαφθορά, γιατί «φθείρουσι ήθη χρηστά ομιλίαι κακαί». Καταστρέφονται χρηστά ήθη από κακές συναναστροφές και ομιλίες, σημειώνει ο Μέγας Βασίλειος. Τα παιδιά πολύ συχνά γνωρίζουν, πόσο τα βαρύνουν τα λάθη και οι αμαρτίες των γονέων. Τα ακόλουθα αποτελούν μία πολύ εύγλωττη μαρτυρία. Σε μία πρόσφατη σχετικά έρευνα σε παιδιά του Δημοτικού με θέμα «πώς θα θέλατε τους γονείς σας», ένα παιδί Δ’ Δημοτικού έγραψε: «Εγώ θέλω τους γονείς μου να είναι καλοί, να μην λένε κακά λόγια, γιατί αλλιώς θα μάθουν και σε μας τα λόγια αυτά». Ένα άλλο Ε’ τάξης έγραψε: «Εγώ θέλω τους γονείς μου να είναι καλοί, ευγενικοί και να μην μαλώνουν μεταξύ τους».
Μίλησε το δεύτερο παιδί για την συζυγική αγάπη. Αυτή η ευλογημένη αγάπη είναι αληθινή ευεργεσία για τα παιδιά, το ωραιότερο μάθημα. Όλοι οι τόμοι της παιδαγωγικής επιστήμης ωχριούν μπροστά στο ανεπανάληπτο μάθημα που λέγεται συζυγική αγάπη. Αυτή αρωματίζει τα παιδιά, ώστε να μοσχοβολούν κι αυτά στη ζωή τους.
Τελειώνοντας με το Βυζάντιο θα αναφέρουμε την κορωνίδα των παιδαγωγικών συμβουλών της ρωμέηκης παράδοσής μας, η οποία επαναλαμβάνει την αρχαία ελληνική: «Δεν θα χρειάζονταν λόγια στα παιδιά μας, αν έλαμπε αληθινά η ζωή μας, δεν θα ήταν απαραίτητοι οι δάσκαλοι της αρετής, αν παρουσιάζαμε εμείς οι ίδιοι στα παιδιά μας έργα αρετής». Η αξία τους παραδείγματος είναι ανεπανάληπτη. Είναι η βασιλική οδός για μια υγιή ανατροφή των παιδιών μας.
Ερχόμαστε τώρα στην σύγχρονη εποχή, στην νεότερη Ελλάδα, όπου είχαμε κοσμογονικές αλλαγές. Μία κλειστή κοινωνία όπως ήταν, έρχεται σε επαφή με την Δύση. Θαμπώνεται, γοητεύεται, ξιπάζεται, προσπαθεί με τις ευλογίες της φωταδιστικής- κοραϊκής διανόησης να γίνει και αυτή «πεπολιτισμένο» έθνος της Ευρώπης. Το Βυζάντιο αμαυρώνεται, είναι σκοταδισμός, ανούσιες διενέξεις παπάδων και διεφθαρμένων αυτοκρατόρων. Οι μεγάλοι παιδαγωγοί του, οι Πατέρες της Εκκλησίας, περιφρονούνται. Η αρχαία Ελλάδα ασκεί γοητεία. Παραμορφωμένη όμως, με ρομαντικό πνεύμα, σαν ένα καλό παραμύθι. Η εξέλιξη της τεχνικής και της επιστήμης, οδηγεί σε ουτοπίες και παραλογισμούς.
Όλα θα τα λύσει η τεχνική. Ο άνθρωπος περιθωριοποιείται. Αξίζει μόνο ο εγκέφαλος του, ψυχή δεν υπάρχει, «ο Θεός πέθανε». Η εξέλιξη της επιστήμης θα τα λύσει όλα. Πείνα, αρρώστιες, πολέμους, ακόμη κι ο θάνατος, θα νικηθούν. Από κοντά και οι παιδαγωγικές επιστήμες διαγράφουν την πολυαίωνη πείρα και αναζητούν «μοντέρνες» μεθόδους ανατροφής των παιδιών. Τα παιδιά πλέον δεν είναι παιδιά, που ανθίζουν και βγάζουν το καθένα τον δικό του μοναδικό και ανεπανάληπτο ανθό. Είναι μικρογραφίες των μεγάλων.
Δεν έχουν δικό τους χαρακτήρα, είναι όλα ίδια. Αν τα εκπαιδεύσουμε στρατιωτικά, με σιδερένια πειθαρχία, θα γίνουν καλοί μεγάλοι. Άριστοι πολίτες, άριστοι στρατιώτες. Έτσι φτάσαμε στον Χίτλερ. Μετά τον πόλεμο πέρασε η Δύση στο άλλο άκρο. Κανένας περιορισμός, καμμιά άρνηση, αφήστε τα παιδιά να κάνουν ό,τι θέλουν, για να μην φτάσουμε στον Χίτλερ. Τα παιδιά έγιναν παιδιά των λουλουδιών.
Από τους φασισμούς καταλήξαμε στα ναρκωτικά. Αφού δεν μπορούμε να σκοτώσουμε τον πλησίον, ας σκοτώσουμε τον εαυτό μας. Και στις δύο περιπτώσεις οι γονείς απόντες. Περιφρονήθηκε η πρωτόθρονος αξία του γονεϊκού ρόλου, της αγάπης, του παραδείγματος και καταλήξαμε σε παγκόσμιες τραγωδίες. Χωρίς το απαραίτητο λίπασμα της αγάπης του γονέα, ανατράφηκαν γενεές, δολοφόνων και εγκληματιών, γενεές που αναζήτησαν την αγάπη και την παρηγοριά στις ουσίες.
Χωρίς το παράδειγμα του γονέα, χωρίς φραγμό και ιδανικά, χωρίς πρότυπα, μπούκωσαν από τις απολαύσεις και αναζήτησαν την τελειότητα, την αρετή, την ηδονή στην παραίσθηση, στην απόδραση από την σκληρή πραγματικότητα, στον λευκό θάνατο. Σήμερα η Δύση, από την οποία εισάγουμε άκριτα προϊόντα και ιδέες, βιώνει το τρίτο στάδιο της αποχαλίνωσή της. Ονομάζεται μεταμοντέρνο. Τα πάντα «αποδομούνται», κατεδαφίζονται αξίες, πατρίδες, παραδόσεις, θρησκείες, όλα αναθεωρούνται. Μοναδική αξία το χρήμα. Σκοπός η πάση θυσία καλοπέραση, η ευδαιμονοθηρία και η κατανάλωση.
Από τον homo sapiens περάσαμε στον άνθρωπο καταναλωτή. Οτιδήποτε αντιστέκεται στον καταναλωτισμό πρέπει να χτυπηθεί. Η Οικουμένη εξαμερικανίζεται. «Φάγωμεν, πίωμεν, αύριο γαρ αποθνήσκωμεν», «να είσαι ο εαυτός σου». Ιδού τα συνθήματα της Νέας Εποχής. Αυτό ονομάζεται παγκοσμιοποίηση. Όνειρό της να περιοριστεί ο άνθρωπος σε δύο αντανακλαστικές κινήσεις.
Να παρακολουθεί τις διαφημίσεις των προϊόντων στην τηλεόραση και στη συνέχεια να πηγαίνει στο ψυγείο και να καταναλώνει τα διαφημιζόμενα προϊόντα. Ψυγείο και τηλεόραση, ιδού τα σύμβολα της Νέας Εποχής. Θύματα αθώα αυτή της ύπουλης πολιορκίας και μάλλον άλωσης, τα πλέον ανώριμα και ανυπεράσπιστα μέλη της κοινωνίας, τα παιδιά. Να σημειώσω εδώ, παρενθετικά, αυτό που έγραψε ο μεγάλος μας ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης.
«Παρατηρήστε πως τρώει το Ελληνόπουλο. Τρώει το πρωί στο σπίτι του. Παίρνει χρήματα για να φάει στο διάλειμμα του σχολείου. Φεύγει σχολώντας και πηγαίνει στο περίπτερο να φάει τα απαγορευμένα στο σπίτι διαφημιζόμενα εδέσματα. Φτάνει στο σπίτι και ξανατρώει. Τρώει όπως οι πεινασμένοι Σουλιώτες ή οι Μεσολογγίτες, εις μνήμην αυτών. Τρώει αναδρομικώς». Σήμερα οι στατιστικές λένε πως τα Ελληνόπουλα είναι τα πιο παχύσαρκα παιδιά στην Ευρώπη.
Η μεγαλύτερη όμως αλλαγή που συνέβη τις τελευταίες δεκαετίες στην ελληνική κοινωνία είναι στο ρόλο της μητέρας και γενικότερα στην γυναίκα του τόπου μας.
Το φεμινιστικό κίνημα και οι μεγάλοι πόλεμοι ασκούν ισχυρή επίδραση. Κατά την διάρκεια των πολέμων οι εμπόλεμες χώρες χρησιμοποίησαν την γυναίκα σε όλες ανεξαιρέτως τις δραστηριότητες και τα επαγγέλματα, αντί των ανδρών που ήταν στο μέτωπο και διαπιστώνουν, έκπληκτοι οι πάντες, ότι οι γυναίκες είναι ικανές για επιτυχή δράση σε όλους τους τομείς.
Εγκαταλείπει, λοιπόν, η γυναίκα το σπίτι και εργάζεται. Ξεκινά μια αδυσώπητη επαγγελματική αναμέτρηση με τον άνδρα. Σήμερα είναι αναγκασμένη να εργαστεί, γιατί αλλιώς το σπίτι δεν τα βγάζει πέρα. Τα ωράρια εργασίας επιμηκύνονται. Το αστικό μοντέλο ζωής επικρατεί.
Τα χωριά ερημώνουν και οι πόλεις γιγαντώνονται απάνθρωπα. Ένα διαμέρισμα υποθηκευμένο στην τράπεζα, καθημερινό λαχάνιασμα για να προφθάσει τα πάντα, άγχος, κούραση. Αυτά χαρακτηρίζουν την σύγχρονη Ελληνίδα μάνα. Και τα παιδιά; Τα παιδιά φυλακισμένα στο θαυμάσιο παιδικό τους δωμάτιο, με τα άφθονα, φανταχτερά παιχνίδια, με την τηλεόραση, το κινητό τους, με τα φροντιστήρια, τα ωδεία, τα γυμναστήρια, τα πάντα.
Από ενοχές τα προσφέρουμε τα πάντα. Την αγάπη όμως που θέλει χρόνο, να παίξεις μαζί τους, να αστειευτείς, να διαβάσεις μαζί τους, τους την αποστερούμε. Εξάλλου σήμερα τα παιδιά δεν παίζουν, δεν έχουν ούτε χρόνο στο σπίτι - ούτε χώρο στο σχολείο. «Η πιο σοβαρή πράξη ενός παιδιού δεν είναι η μελέτη, είναι το παιχνίδι», έλεγε ο Ελύτης. Σήμερα λίγος χρόνος μας απομένει το βράδυ μόνο για να τα φιλήσουμε και να τα πούμε καληνύχτα.
Ήρθαν και κάποιοι διαφωτισμένοι εις τας Ευρώπας παιδαγωγοί – φορτωμένοι και με master. Είναι γνωστό πως και κρετίνος να είσαι πληρώνοντας το εξασφαλίζεις από κάποιο αμερικανικό ανθυποκολέγιο - που έμαθαν στις ταλαίπωρες κυρα-Κατίνες της συνοικίας πως πρέπει να αφήνουν τα παιδιά τους να κάνουν ό,τι θέλουν για να μην γίνουν κομπλεξικά και η κατάσταση επιδεινώθηκε.
Άκουσαν και κάποιους άλλους να τους λένε πως πρέπει να είμαστε φίλοι με τα παιδιά μας και γίναμε μεταμοντέρνοι. Εξηγώ το τελευταίο προς άρσιν παρεξηγήσεων. Ο γονέας που λέει στο παιδί του «μη με βλέπεις σαν πατέρα, εγώ θέλω να είμαι φίλος σου» είναι ο ίδιος ένα ανώριμο παιδί που παραιτείται από την πατρική του ευθύνη και δημιουργεί στο παιδί του αίσθημα ανασφάλειας που θα φθάσει ως τον πανικό. Τα παιδιά θα βρουν ευκαιρίες στη ζωή τους να αποκτήσουν φίλους, άλλο όμως πατέρα δεν πρόκειται να ξαναβρούν. Είμαστε πάνω απ΄ όλα γονείς, που τους σέβονται τα παιδιά τους και τα σεβόμαστε κι εμείς. Η γονική σχέση είναι μοναδική, ανεπανάληπτη και αιώνια, είναι ανώτερη απ΄ όλες.
Ο νέος τρόπος ζωής επέβαλλε στο σπίτι κι έναν ακόμη γονέα, ακαταγώνιστο, ελκυστικό και επικίνδυνο, τον τρίτο γονέα, όπως προσφυώς ονομάστηκε, την τηλεόραση. Ως εκπαιδευτικός ποτέ δεν άκουσα μέσα στην τάξη να μεταφέρει κάποιος μαθητής εξωσχολικές γνώσεις, χωρίς να αρχίζει τον λόγο του με την εξής στερεότυπη φράση: «Κύριε είδα στην τηλεόραση». Ποτέ δεν άκουσα να λένε, το διάβασα ή μου το διηγήθηκε ο πατέρας ή η μητέρα μου ή η γιαγιά μου.
Ίσως δεν έχουμε αντιληφθεί σε όλο της το μέγεθος την καταστρεπτική επίδραση της άθλιας- όπως είναι σήμερα -τηλεόρασης στα παιδιά. Αφήσαμε τα παιδιά μόνα τους μπροστά στην τηλεόραση και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο. Μια σειρά τελευταίων ερευνών έδειξαν ότι για τα παιδιά 8-12 ετών το μεγαλύτερο μέρος του φόβου τους πηγάζει από την τηλεοπτική οθόνη και όχι από την πραγματική ζωή, όπως συνέβαινε άλλοτε.
Υπολογίστηκε ότι κατά μέσο όρο ένα παιδί μέχρι να τελειώσει το Λύκειο έχει αφιερώσει στη λατρεία της μικρής οθόνης 18.000 ώρες. Που σημαίνει 750 μέρες ή χονδρικότερα 2,5 χρόνια τηλεοπτικής αιχμαλωσίας. Έχει ακόμη υπολογιστεί στην Αμερική - είναι γνωστή η ρήση πως αν θες να δεις την Ελλάδα του μέλλοντος ταξίδεψε στην σημερινή Αμερική - πως ένα παιδί, μετέχει ετησίως σε 10.000 φόνους! Όταν κάποτε οι κάμερες της τηλοψίας στράφηκαν αδηφάγες στο πρόσωπο ενός νεαρού εγκληματία ο σκυλευτής δημοσιογράφος τον ρώτησε:
-Εσύ το έκανες το έγκλημα;
- Όχι, εσείς, αποκρίθηκε ο νεαρός.
Η απάντηση δείχνει κι εμάς. Το παιδί έρχεται στον κόσμο χωρίς τηλεόραση. Την τηλεόραση την προσφέρει ο γονιός. Τα παιδιά με αδιαμόρφωτη ακόμη προσωπικότητα βομβαρδίζονται από μια εμπειρία, που σχεδόν καταργεί τα όρια του πραγματικού και του μη πραγματικού.
Οι αντικοινωνικές πράξεις είναι πολλές φορές αντιγραφή της τηλεοπτικής βίας. Τα παιδιά οδηγούνται να μεταχειρίζονται τους πραγματικούς ανθρώπους, σαν να ήταν στην τηλεοπτική οθόνη. Έχουμε αποκοίμιση των ηθικών τους ανακλαστικών, το υπονοούμενο σε κάθε περίπτωση είναι σαφές: Απολαύστε, ψυχαγωγηθείτε με τους φόνους και τις αδικίες. Η τηλεόραση δυστυχώς χρησιμοποιείται από πολλούς γονείς σαν ηρεμιστικό για τα παιδιά.
Ο γονέας μπορεί να ξεκουράζεται από την ανησυχία του παιδιού, αυτό όμως ανυπεράσπιστο γεύεται τα τηλεοπτικά αποφάγια. Επειδή όμως είναι αδύνατον να πετάξουμε τις συσκευές, γιατί και εμείς οι γονείς είμαστε εθισμένοι και οι φραστικές παραινέσεις στα παιδιά δεν έχουν αποτέλεσμα, κάποιες πρακτικές λύσεις είναι αναγκαίες. ‘Όπως το να παρακολουθούμε μαζί με τα παιδιά επιλεγμένα από πριν προγράμματα.
Να σχολιάζουμε, να συζητούμε με τα παιδιά τις περίεργες σκηνές, τονίζοντας την αρνητική πλευρά τους. (Οι συμβουλές θα είναι το τελευταίο στάδιο μιας συζήτησης). Αμφισβητούμε τις διαφημίσεις και την χρησιμότητά τους. Έχει υπολογιστεί πως κάθε μέρα εκπέμπονται από τα ΜΜΕ 5.000 διαφημίσεις, μια πραγματικά πλύση εγκεφάλου. Να γνωρίζουμε πως η απαγόρευση είναι πόλος έλξης, γι’ αυτό χρειάζεται λεπτότητα και συνεχής προσπάθεια.
Να μας δουν τα παιδιά κάποτε και με ένα βιβλίο στο χέρι. Ας συζητήσουμε κάποτε και για το περιεχόμενο ενός καλού βιβλίου και όχι μόνο για τα βδελυρά περιεχόμενα της τηλοψίας. Έτσι θα φιλοτιμηθεί κι αυτά. Να μην μάθει το παιδί πως μπορεί να μαθαίνει βλέποντας μόνο τηλεόραση. Τα παιδιά ρουφούν σαν σφουγγάρι αυτό που είμαστε εμείς και όχι αυτό που θέλουμε να δείξουμε ή να πούμε.
Το θέμα της ανατροφής των παιδιών είναι τεράστιο και δεν εξαντλείται σε μία εισήγηση. Προσπάθησα να καταδείξω πως η αναζήτηση της τελειότητας είναι μάταιο πράγμα. Μπορεί όμως ο γονέας να προσφέρει απλόχερα στα παιδιά του τρία πράγματα. Την αγάπη, που τα πάντα υπομένει, τα πάντα στέγει και πάντοτε ελπίζει, το ζωντανό του παράδειγμα που είναι το ωραιότερο μάθημα και ν’ αντλήσει από την παράδοσή μας, την εκλεκτή πείρα των προγόνων μας. Να πω ένα απλό παράδειγμα.
Οι παραδοσιακοί άνθρωποι, οι παππούδες μας ποτέ δεν διανοήθηκαν να κρύψουν από τον εαυτό τους ή από τα παιδιά τους τις υλικές στερήσεις που αντιμετώπιζαν. Αντίθετα μάλιστα μιλούσαν συνέχεια γι’ αυτές, μπροστά στα παιδιά, και καμάρωναν πως παρά τις στενάχωρες συνθήκες κατόρθωναν να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα. Ο Παπαδιαμάντης καμάρωνε για την «έντιμον πτωχείαν» του.
Σήμερα αρνούμαστε να ομολογήσουμε με γενναιότητα την κατάστασή μας, επιδιδόμαστε σ’ ένα μανιώδες κυνήγι πλουτισμού, και περνάμε στα παιδιά μας, εκτός του σπάταλου ήθους και «μιαν αρρωστιάρικη ανησυχία για το πώς θα βγάλουν το ψωμί τους μονάχα». Ένα χαρούμενο γεγονός, μια συναρπαστική εμπειρία, ένα θαυμάσιο ταξίδι, την ανατροφή των παιδιών μας την μεταβάλλουμε σε μια νευρωτική, αγχώδη δουλεία.
Θα αναφέρω ένα παράδειγμα σύγχρονης ηρωίδας μάνας προς παραδειγματισμό των νεαρών μητέρων που λιποψυχούν, όταν βλέπουν το θερμόμετρο λίγες γραμμές ανεβασμένο από τον πυρετό του παιδιού τους.
Το γεγονός είναι πραγματικό, συνέβη στις μέρες μας, σ’ ένα χωριό των Γρεβενών. Το διάβασα και σας το μεταφέρω: η απλοϊκή κ. Στέλλα αφού πάντρεψε τα τέσσερα παιδιά της έχασε τον άνδρα της από την νόσο «χορεία Χάντιγκτον», που φέρνει καθολική παράλυση και αργό θάνατο και είναι κληρονομική.
Ο Θεός λοιπόν παραχώρησε να προσβληθούν όλα τα παιδιά της από την νόσο. Καθένα που αρρώσταινε το οικογενειακό του περιβάλλον το απέβαλλε, το έδιωχνε. Το έστελναν στην ταλαίπωρη μητέρα να το φροντίζει. Έτσι η κ. Στέλλα για χρόνια είχε τρία μαζί παράλυτα παιδιά. Κάλυπτε τα έξοδά τους με την δική της πενιχρή σύνταξη του ΟΓΑ και τις συντάξεις αναπηρίας των παιδιών της τις έστελνε στις οικογένειές τους. Στο μεταξύ πεθαίνει το παιδί της πρώτης κόρης της από καρκίνο και σε λίγους μήνες και η ίδια η κόρη της. Μετά από αυτό πέθαναν και τα άλλα δυο παιδιά της. Στο μεταξύ έφτασε στο σπιτικό της κ. Στέλλας το τέταρτο παιδί της, προσβεβλημένο από την ίδια αρρώστια.
Τώρα περιορίστηκε να φροντίζει μόνο αυτό και να ανάβει σιωπηλά τα καντήλια στους τάφους των παιδιών της. Ύστερα απ’ όλα αυτά δεν έχασε τα λογικά της, δεν γόγγυσε κατά του Θεού, δεν παρέλυσε η ψυχή της. Ζούμε σήμερα σε περίεργους καιρούς. Το άγχος, η ανασφάλεια, ο φόβος για τα μελλούμενα, κυριεύουν τις καρδιές όλων μας. Οι κίνδυνοι για τα παιδιά μας περίσσεψαν. Έσχατη γραμμή άμυνας, το ευλογημένο αυτό καταφύγιο που ονομάζεται οικογένεια.
Οι γονείς είναι οι αρχιτέκτονες της οικογένειας. Ας μην αναζητούν την τελειότητα. Ας εμπιστευτούν πρώτα την καρδιά τους. Εκεί θα συναντήσουν την θερμουργό αγάπη και την Αγάπη. «Τοις αγαπώσι και τα δύσκολα εύκολα γίνεται». Σ’ αυτούς που αγαπούν και τα δύσκολα γίνονται εύκολα, τονίζει ο μέγας παιδαγωγός των γονέων αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Ας κλείσουμε τα αυτιά μας στις σειρήνες της λαλίστατης εποχής μας κι ας στραφούμε πίσω στο λόγο του Πλούταρχου:
«Παράδειγμα τοις τέκνοις παρέχειν». Με τα έργα μας θα αναθρέψουμε σωστά τα παιδιά και όχι με κούφια λόγια. Ας αντλήσουμε το δροσερό νερό από τη σοφία των προγόνων μας, ό,τι εκλεκτότερο έχει η ανθρωπότητα. Ας σκύψουμε το κεφάλι κάτω από το πετραχήλι του απ. Παύλου: ανατρέφετε τα παιδιά «εν νουθεσία και παιδεία Κυρίου».
Σιχαθήκαμε, το ξαναλέω, τις σειρηνωδίες των διεφθαρμένων εκκλησιομάχων και εθνομηδενιστών. Είναι «γεννήματα εχιδνών και λύκοι βαρείς». «Όλα τα έθνη για να προοδεύσουν πρέπει να στραφούν εμπρός πλην του ελληνικού που πρέπει να στραφεί πίσω», έγραφε ο Δημ. Καμπούρογλου. Μεγάλη κουβέντα, ας την φιλοσοφήσουμε λίγο, όπως έλεγαν οι παλιοί.
Είναι μακρύς ο δρόμος της ανατροφής των παιδιών μας, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις, για να θυμηθούμε τον Καβάφη. Οι γέροι πελαργοί, όταν γεράσουν, λένε πως τα νέα πουλιά τους παίρνουν στα φτερά τους και τους βοηθούν στο πέταγμα. Ο Μέγας Βασίλειος ονομάζει αυτήν την εξαίσια εικόνα με μια ωραιότατη φράση: «εις αντιπελάργωσιν».
Οι γονείς κάνοντας το χρέος τους, έρχεται η στιγμή που τα παιδιά τους, ανταποδίδοντας την ευεργεσία της ανατροφής, τους παίρνουν στα φτερά τους, «εις αντιπελάργωσιν». Και τι πιο όμορφο να κλείσουν τα φτερά και τα μάτια του γονέα στην αγκαλιά των ευγνωμονούντων παιδιών του. «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσαντο, τον δρόμον τετελεύκασι»…
(ομιλία που εκφωνήθηκε τον Οκτώβριο του 2009 στο Κιλκίς)
Νατσιός Δημήτρης
δάσκαλος- Κιλκίς
Πηγή:Αντίβαρο