ΟΥΝΙΑ , Η ακέφαλη, η ερμαφρόδιτη και παρασιτική

του Αρχιμ. π. Δαμασκηνού Βασιλοπούλου

Η θρησκευτικοπολιτικού χαρακτήρα οργάνωση του Πάπα “ΟΥΝΙΑ” μοιάζει πολύ με ένα ... κοχύλι. Το κοχύλι αυτό ονομάζεται επίσης “ΟΥΝΙΑ” και είναι γνωστό σαν “κοχύλι των ζωγράφων”, λόγω του ότι το κέλυφός του εχρησιμοποιείτο παλαιότερα από τους ζωγράφους σαν πιατάκι για την ανάμειξη των χρωμάτων. Οι δύο Ουνίες έχουν τα εξής κοινά γνωρίσματα:
1. Το κοχύλι ΟΥΝΙΑ “ζεί στην Ευρώπη στους λασπώδεις βυθούς των γλυκών νερών”. Αλλά και η οργάνωση ΟΥΝΙΑ, ζεί και κινείται ΚΥΡΙΩΣ στην Ευρώπη. Δραστηριοποιείται ιδιαίτερα στις χώρες της κεντρικής και Άνατολικής Ευρώπης, στις δυτικές περιοχές της πρώην Σοβιετικής Ενώσεως, στα Βαλκάνια - κινείται δηλαδή στα “θολά νερά” των κοινωνικοπολιτικών και οικονομικών εκεί εξελίξεων - αλλά και στην χώρα μας. Οι ειδικοί ερευνητές μας λένε γι’ αυτήν, ότι είναι “ένα θρησκευτικοπολιτικό σχήμα, που επινοήθηκε από τον Παπισμό, για τον εκδυτικισμό της μη λατινικής Ανατολής, την πνευματικοπολιτική δηλαδή υποταγή της στην εξουσία του Πάπα” και δεν έχουν καθόλου άδικο. Αρκεί να θυμηθούμε την κατά το παρελθόν αγωνιώδη προσπάθεια του Πάπα να επιβληθή στην Ορθόδοξη Εκκλησία και να υποτάξη τους Ορθοδόξους λαούς στην θρησκευτικοπολιτική εξουσία του. Η οργάνωση αυτή του Πάπα, είναι επιφορτισμένη με το έργο του προσυλητισμού και της μεταστροφής των Ορθοδόξων στον Παπισμό, κάτω από τον όντως ελκυστικό τίτλο “Ένωση των Εκκλησιών”.
2. Το κοχύλι ΟΥΝΙΑ είναι ερμαφρόδιτο. Όμως ερμαφρόδιτη είναι και η άλλη ΟΥΝΙΑ - η οργάνωση του Πάπα και μάλιστα από την γέννησή της. Η Ιστορία της αρχίζει στην εποχή των Σταυροφοριών. Με πρόσχημα την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων, η Δύση επιχειρούσε να καταλύση την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, με σκοπό την υπαγωγή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην δικαιοδοσία του Πάπα. Με αυτήν την προοπτική κατέλαβαν οι Σταυροφόροι της Δ’ Σταυροφορίας την Κωνσταντινούπολη.
Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι δεν έγιναν τα πράγματα όπως είχαν σχεδιασθεί. Διότι ναι μεν κατελήφθη η Κωνσταντινούπολη από τους Σταυροφόρους της Δ’ Σταυροφορίας το 1204, οι οραμαστισμοί όμως, οι επιθυμίες και οι στόχοι του Πάπα δεν έγιναν πραγματικότητα.
Όμως, αυτό που δεν κατάφερε δια των Σταυροφόρων να επιτύχη ο Πάπας, θα το επιχειρούσε στο μέλλον η κυοφορουμένη ήδη Ουνία. Όσο δε για την γέννησή της αυτή τοποθετείται λίγα χρόνια αργότερα, στην Σύνοδο του Λατερανού, το 1215. Η ΟΥΝΙΑ, λοιπόν, θα λέγαμε, ότι γεννήθηκε από την “αλάθητη” κεφαλή του Πάπα, όπως περίπου γεννήθηκε από το κεφάλι του Δία η Αθηνά. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση χωρίς καμμιά αμφιβολία επρόκειτο για γέννηση με τραγικές συνέπειες στην συνέχεια της Ιστορίας, αφού το γεννημένο ευρέθη συν τοις άλλοις και ερμαφρόδιτο!
Πράγματι, ερμαφρόδιτη γεννήθηκε η ΟΥΝΙΑ. Καθώς δε μεγάλωνε “η κόρη” (η Ουνία) του Πάπα, γινόταν πιο φανερός (και πιο επικίνδυνος) ο ερμαφροδιτισμός της. Έτσι λοιπόν η ΟΥΝΙΑ στην συνέχεια όσο κι αν προσπαθούσε, δεν μπορούσε να κρύψη την ερμαφρόδιτη συμπεριφορά της: έδειχνε ότι αγαπούσε την Ανατολή, ενώ ήταν θανάσιμα ερωτευμένη με την Δύση. Υποκρινόταν και διαλαλούσε ότι είναι Ορθόδοξη, ενώ συγχρόνως ομολογούσε πίστη στον Πάπα και στον Παπισμό. Και το πιο τραγικό και αθεράπευτο: η ΟΥΝΙΑ τελικά δεν ήταν ούτε γνήσια Ορθόδοξη, ούτε με ακρίβεια Παπική. Ήταν κάποιο είδος ... ενδιάμεσο. Ως είδος προβληματικό και ερμαφρόδιτο η ΟΥΝΙΑ είναι απόβλητο και ξένο σώμα στην Ορθοδοξία. Ωστόσο, δεν είναι απόλυτα αποδεκτό και στους κόλπους του Παπισμού.
3. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό της ΟΥΝΙΑΣ, της οργανώσεως του Πάπα, είναι ότι ζει παρασιτικά στο χώρο της Ορθοδοξίας, όπως παρασιτικά ζει και το κοχύλι ΟΥΝΙΑ στο πρώτο στάδιο της ζωής του. Έχουν πολύ δίκαιο όσοι παρατηρούν: “Ακριβέστερα η ΟΥΝΙΑ αποτελεί διείσδυση του Παπισμού στην Ορθοδοξία, ένα Ρωμαιοκαθολικό παράσιτο στο σώμα της Ρωμηοσύνης. Διότι η Ουνία τρέφεται και διεκδικεί τον πνευματικό πλούτο της Ορθοδοξίας αποσκοπώντας στον εκλατινισμό του”. Η παρασιτική ζωή της Ουνίας στο σώμα της Ορθοδοξίας, δημιουργούσε πάντα σοβαρά προβλήματα στους Ορθοδόξους πληθυσμούς των χωρών της Ευρώπης. Σήμερα είναι μέγιστο εμπόδιο για την προσέγγιση Ανατολής και Δύσεως και σοβαρή αιτία της διακοπής του διαλόγου ανάμεσα σε Ορθοδόξους και Παπικούς.
4. Τέλος, θα πρέπει να πούμε πώς η οργάνωση του Πάπα ΟΥΝΙΑ, είναι ακέφαλη, όπως και το “κοχύλι των ζωγράφων”. Όσο κι αν ισχυρίζονται οι Ουνίτες ότι έχουν κεφαλή τον Πάπα, ουσιαστικά μοιάζουν με ένα σώμα ακέφαλο. Και τούτο διότι ούτε οι Παπικοί τους αναγνωρίζουν ως ισότιμους αδελφούς, ούτε ο ίδιος ο Πάπας τους θεωρεί γνήσια μέλη της Εκκλησίας του. Αλλά και οι ίδιοι οι Ουνίτες ομολογούν δια του στόματος του Μελχίτη Πατριάρχη Μάξιμου του Δ’ ότι “θεωρούνται και ως καθολικοί, με μια λέξη καθολικοί δευτέρας κατηγορίας”.
Όμως το θέμα της Ουνίας δεν εξαντλείται σε ένα άρθρο. Ούτε λύνεται εύκολα το μεγάλο αυτό πρόβλημα. Ευχόμαστε με την βοήθεια του Θεού να θεραπευθή η Ουνία και να ξεπεράση την ερμαφρόδιτη, παρασιτική και ακέφαλη, προβληματική κατάστασή της. Χρειάζεται οι ηγέτες της και οι πιστοί της να θελήσουν να επιστρέψουν από την αίρεση στην αλήθεια και να ενταχθούν στην Μία, Αγία, καθολική και Αποστολική Εκκλησία, στην Ορθοδοξία.
Μέχρι τότε όμως είναι προτιμότερο να δηλώνουν “Καθολικοί της Ανατολής”, ΟΥΝΙΤΕΣ και όχι Ορθόδοξοι. Εμείς θα τους ονομάζουμε Ουνίτες, όσο κι αν αυτοί αρέσκονται σε άλλα ονόματα, όπως: ελληνοκαθολικοί, κοπτοκαθολικοί, βυζαντινόρυθμοι, ελληνόρυθμοι, μελχίτες κ.λ.π. Θα ελέγχουμε την προπαγανδιστική τακτική τους, θα αρνούμαστε την επαμφοτερίζουσα πολιτική τους και θα διακηρύττουμε πώς δεν φθάνει το να διατηρούν τις παραδόσεις ως προς τον εξωτερικό τύπο, χωρίς την ουσία και την αλήθεια της Ορθοδοξίας.

«ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ» - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1997