Είμαστε παιδιά της εποχής μας

Του πρωτ. Πολυκ. Γρ. Τύμπα

Μ’ αυτό τον τίτλο δημοσιεύεται σε κύριο άρθρο στο περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως (Πρεβέζης), (Σεπτέμβριος 2009).
Αξίζει να το μελετήσουμε: «Σήμερα ζούμε σε μια κοινωνία πατροκτονική. Ο πατέρας απαγορεύεται να είναι πατέρας, και ακόμη πιο πολύ απαγορεύεται, να θέλει να είναι πατέρας. Και αυτός ο δυστυχής, παίρνει το σύνθημα σαν τάχα σημείο προόδου και από το φόβο μη και φερθεί στο παιδί του σαν τους παλαιούς μπαμπάδες, γίνεται λίγο σαχλαμάρας και κάνει στα παιδιά του σαν φίλος!
Μα τα παιδιά, και ιδίως οι έφηβοι, δεν θέλουν φίλους! Φίλους βρίσκουν, εύκολα. Και άνετα! Πατέρα θέλουν, να τα μυσταγωγήσει στη ζωή, να τους δώσει να καταλάβουν σωστά, τι είναι η ζωή.
Η σημερινή οικογένεια, δεν παραδίνει τίποτε! Το αίτημα φροντίδας των γονιών για τα παιδιά τους, στον σύγχρονο κόσμο περιορίζεται στην διατροφή, στις σπουδές, στην υγεία, και στην επαγγελματική αποκατάσταση.
Τραγική η εποχή μας. Ζητεί από τα παιδιά, να εξελίσσονται από βιολογική και νομική πλευρά, όσο το δυνατό πιο γρήγορα και αποδοτικά. Και από τους γέρους, όταν δεν είναι πια παραγωγικοί, ή όταν είναι απλά ενοχλητικοί, να πεθαίνουν μια ώρα νωρίτερα και αν αργούν, με ευθανασία!
Πώς να εξελιχθεί το παιδί σωστά όταν ο πατέρας, αντί να εμπιστευθεί στο παιδί του, εφόδιο για τη ζωή του, την πίστη στον Χριστό, απλά του εμπιστεύεται την πιστωτική του κάρτα; Και δείχνει έτσι στο παιδί του μυαλό πιο παιδικά από ό,τι έχει εκείνος αλλά και τι να του παραδώσει, όταν ο ίδιος δεν έχει τίποτα;
Αυτές και άλλες χειρότερες σύγχρονες αντιλήψεις έκαμαν την κοινωνία της εποχής μας πατροκτονική. Την κάνουν και σκοτώνει την αυθεντία του πατέρα, στο σπίτι του, στα παιδιά του.
Και ήλθαν τα επεισόδια του περασμένου Δεκέμβρη. Και να οι νέοι, οι έφηβοι της πρώιμης εφηβικής ηλικίας, σε επανάσταση! Διαδηλώνουν αγανάκτηση για συμβάντα θλιβερά. Φωνάζουν. Ουρλιάζουν. Σπάζουν τζάμια. Καίνε μαγαζιά! Και ξεσηκώνεται η «εχέφρων» κοινωνία!
- Τα παλιόπαιδα! Που δεν σέβονται τίποτε! Μα για σταθείτε, αδελφοί! Γιατί φωνάζετε; Πώς προέκυψαν αυτά τα εκδηλώματα; Έτσι ξαφνικά; Τι φταίνε τα παιδιά; Να είμαστε δίκαιοι: τα γέννησε μια κοινωνία που διδάσκει, ο άνθρωπος έρχεται από το τίποτε και πηγαίνει στο πουθενά!... Με τέτοια φιλοσοφία, τι περιμένατε να έκαμαν;
Οι κραυγές των παιδιών, που καίνε και πάνε, πρέπει να διαβάζονται από εμάς, όχι σαν απειλή, που δεν είναι, αλλά σαν ικεσία. Οι αταξίες τους είναι κραυγές που λένε: ασχοληθείτε μαζί μας σωστά. Το έχουμε ανάγκη. Παραδώστε μας κάτι. Ειπέτε μας, πώς γεμίζει η καρδιά. Πώς να αγαπάμε; Τι να κοιτάμε;»

Η ΕΡΕΥΝΑ 27/09/2009, αρ. φύλλου 15314, σελίδα 38