Θεόδωρος Κορμπίλας, Θρησκευτικά ή Σεξουαλική διαφώτισις εις τα σχολεία;

Γράφει o κ. Θεόδωρος Κορμπίλας, Yποστράτηγος ΕΛ.ΑΣ. ε.α.

Η σημερινή διαφθορά

Σὲ προηγούμενο ἄρθρο μας κατεδείχθη, νομίζω, ἀρκούντως γιατὶ θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἀδιανόητη ἡ σχολικὴ σεξουαλικὴ διαφώτισις. Πρέπει ὅμως οἱ γονεῖς νὰ συνυπολογίσουν καὶ κάτι ἄλλο συναφές. Τὴ σαπίλα τῆς κοινωνίας. Ποιὸς μπορεῖ νὰ ἐγγυηθῆ ὅτι ἡ ἐκτεταμένη σήμερα σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς διαφθορὰ δὲν ἔχει ἐπεκταθῆ ἔν τινι μέτρω καὶ στοὺς ἐκπαιδευτικούς;
Τί ποσοστὸ ἆραγε ἐκπαιδευτικῶν μὲ "προοδευτικὲς" σεξουαλικὲς ἀντιλήψεις μοιραίως θὰ ὑποχρεωθῆ, κατ’ ἀνάγκη, νὰ διδάξη τὴ “σεξουαλικὴ ἀγωγή”, ἂν αὐτὴ καθιερωθῆ στὰ σχολεῖα; Ἄγνωστον. Καὶ τοῦτο διότι οἱ “ἰδιαιτερότητες”, δηλαδὴ τὰ ἠθικὰ “κουσούρια”, ἔχουν σήμερα νομιμοποιηθῆ. Τὰ σκεπάζει καὶ τὰ προστατεύει ὁ νόμος τῶν “προσωπικῶν δεδομένων”.
Ὡς ἐκ τούτου οἱ φορεῖς των ἔχουν διεισδύσει παντοῦ στὸ δημόσιο καὶ μάλιστα ἡ γνώμη τους εἶναι ἡ πλέον βαρύνουσα σὲ σοβαρὰ ζητήματα. Γενικῶς ἡ κοινωνία μας πάσχει. Ἐὰν ἦτο δυνατὸν νὰ ἐπανέλθη στὴ ζωὴ ὁ Ἅγιος Κλήμης Ρώμης, βλέποντας τὸ πλῆθος καὶ τὸ μέγεθος τῶν δημοσίων σκανδάλων καὶ τὴν ἐκτεταμένη διαφθορά, θὰ κατέγραφε, νομίζω, τὴν σημερινὴ Ἑλληνικὴ πραγματικότητα μὲ τὰ ἴδια λόγια, ποὺ ἐχρησιμοποίησε στὴν πρὸς Κορινθίους Ἐπιστολήν του (P G 1/213): "Ἐπηγέρθησαν οἱ ἄτιμοι ἐπὶ τοὺς ἐντίμους, οἱ ἄδοξοι ἐπὶ τοὺς ἐνδόξους, οἱ ἄφρονες ἐπὶ τοὺς φρονίμους καὶ οἱ νέοι ἐπὶ τοὺς πρεσβυτέρους".
Καὶ ἂν ἄφρων εἶναι ἐκεῖνος ποὺ εἶπε “τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ οὐκ ἔστι Θεός”, ὅπως λέει ὁ 13ος ψαλμὸς τοῦ Δαβίδ, τότε οἱ ἄφρονες αὐτοῦ τοῦ εἴδους ρυθμίζουν πολλὰ δημόσια πράγματα σήμερα. Προφανῶς αὐτοί, ὄντες “ἐχθροὶ τοῦ Σταυροῦ” εἰσηγοῦνται ἀφ’ ἑνὸς τὴν “σεξουαλικὴ ἀγωγὴ” στὰ σχολεῖα καὶ ἀφ’ ἑτέρου τὴν κατάργηση τῆς διδασκαλίας τῶν θρησκευτικῶν, τὴν ἀπομάκρυνση τῶν εἰκόνων ἀπὸ τὰ σχολεῖα καὶ τὰ δικαστήρια, τὴν κατάργηση τῆς προσευχῆς τῶν μαθητῶν, τοῦ ὅρκου στὰ δικαστήρια κ.λπ.
Εὐλόγως, βέβαια, ἀφοῦ “θεός” τους εἶναι "ἡ κοιλία αὐτῶν" καὶ ἡ δόξα τους ἔγκειται "ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν", ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Εὐλόγως, δεδομένου ὅτι θρησκευτικὰ καὶ “Ἀφροδίτη” στὸ σχολεῖο δὲν συμβιβάζονται. Τὸ ἕνα ἀποκλείει τὸ ἄλλο. Τὸ ἕνα συνεπάγεται εὐσέβεια καὶ τὸ ἄλλο ἀκολασία. Οἱ γονεῖς τῶν παιδιῶν πρέπει νὰ ἐπιλέξουν ἢ τὸ ἕνα ἢ τὸ ἄλλο.................Συνήγοροι τῆς ἀκολασίας εἶναι οἱ ἄθεοι. Συνήγοροι τῆς εὐσεβείας εἶναι ὅλοι οἱ Ἅγιοι καὶ οἱ σπουδαιότεροι σοφοὶ τῆς προχριστιανικῆς Ἑλληνικῆς ἀρχαιότητος. Οἱ ἄθεοι, βεβαίως, θέλουν ἄθεα γράμματα, ἀθέους μαθητές, ἀθέους πολίτες. Ἀλλὰ τί ἐστὶ ἄθεος;

Ἡ ψυχολογία τοῦ ἀθέου

Ὁ Ἅγιος Μάξιμος, ὁ Ὁμολογητὴς λέει ὅτι ὁ νοῦς, ποὺ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸ Θεό, "ἢ κτηνώδης γίνεται, φιλήδονος γεγονώς, ἢ θηριώδης, διὰ ταῦτα τοῖς ἀνθρώποις μαχόμενος"[1]. Δηλαδὴ ὁ ἄθεος ζεῖ σὰν τὸ ζῶον, ἀγωνιζόμενος γιὰ τὴν ἀπόλαυση τῶν ἡδονῶν. Ὁμοίως καὶ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς λέει ὅτι εἶναι "κτηνώδης ἢ δαιμονιώδης" ὁ ἄθεος. Ἀλλὰ καὶ ὁ Πλάτων κάλλιστα περιγράφει τὴν ψυχολογία τοῦ ἀθέου στοὺς "Νόμους" του. Θεωρεῖ τὴν ἀθεΐα ἀφύσικο "πάθος" καὶ χαρακτηρίζει τὸν ἄθεο "λώβη (=χλεύη καὶ βλάβη) τῶν ἄλλων ἀνθρώπων", ὁ ὁποῖος "καταγελᾷ" τοὺς θρησκευομένους. Εἶναι "εἰρωνικὸν" εἶδος ἀνθρώπου ἐπικίνδυνον.
Ἂν μάλιστα εἶναι "εὐφυὴς" (=ἔξυπνος), τότε εἶναι "δόλου καὶ ἐνέδρας πλήρης". Ἀπ’ αὐτούς, λέει, προέρχονται οἱ πανοῦργοι στὶς μαγγανεῖες ἀγύρτες, οἱ "τύραννοι", οἱ ἐπικίνδυνοι "δημηγόροι καὶ στρατηγοὶ" καὶ οἱ πολυμήχανοι "σοφιστές" (900a -908e). Ἀλλοῦ λέει ὅτι ὁ Θεὸς πρέπει νὰ εἶναι "πάντων χρημάτων (=πραγμάτων) μέτρον" καὶ ὅτι ὁ ἄθεος "καταλείπεται ἔρημος θεοῦ". Καὶ προσθέτει: "Μένοντας ὅμως ἔτσι ἐγκαταλειμμένος καὶ παίρνοντας μαζί του καὶ ἄλλους ὁμοίους του, ζεῖ μὲ σκιρτήματα ἀναρχίας διαταράσσοντας συνάμα τὰ πάντα… Ὕστερα ἀπὸ λίγο χρόνο τιμωρεῖται δικαίως, ὅπως τοῦ ἀξίζει, ἔχοντας ὅμως καταστρέψει συθέμελα τὸ σπίτι του, τὴν πόλη του καὶ τὸν ἑαυτόν του" ("Νόμοι" 715e – 717a).
Ἡ ἀρίστη καὶ ἀκριβεστάτη λεκτικὴ ἀπεικόνισις τῶν ἀθέων ὅμως ἔχει γίνει ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο στὸ κεφ. Α τῆς πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολῆς του: "…Παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεός", λέει, "εἰς πάθη ἀτιμίας (ὁμοφυλοφιλίαν)…. εἰς ἀδόκιμον νοῦν, ποιεῖν τὰ μὴ καθήκοντα, πεπληρωμένους πάσῃ ἀδικίᾳ, πορνείᾳ, πονηρίᾳ, πλεονεξίᾳ, κακίᾳ, μεστοὺς φθόνου, φόνου, ἔριδος, δόλου κακοηθείας, ψιθυριστάς, καταλάλους, θεοστυγεῖς, ὑβριστάς, ὑπερηφάνους, ἀλαζόνας, ἐφευρέτας κακῶν κ.λπ., κ.λπ.". Τέτοιους, λοιπόν, μαθητὲς καὶ αὐριανοὺς πολίτες θέλουμε νὰ βγάλη τὸ σχολεῖο;

Ἀναγκαία ἡ θεολογία καὶ ἡ εὐσέβεια στὰ σχολεῖα;

Ναί, ἀπαντοῦν τόσον οἱ ἅγιοι, ὅσον καὶ οἱ μεγάλοι μας ἀρχαῖοι φιλόσοφοι. Πασίγνωστες εἶναι ἐν προκειμένω οἱ θέσεις τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Συνιστοῦν "παιδείαν καὶ νουθεσίαν Κυρίου", δηλαδὴ ἐμφύτευση εὐσεβείας στοὺς νέους. Ὁ Πλάτων, ἂν καὶ δὲν ἐγνώριζε τὸν ἀληθινὸ Θεόν, ἐν τούτοις στὴν ἰδανικὴ πολιτείαν, τὴν ὁποίαν διαμορφώνει μὲ τοὺς «Νόμους» του, θεωρεῖ τὴν εὐσέβειαν ὡς τὴν θεμελιωδεστάτην ἀρετή, λέγοντας: "Μεῖζον μὲν γὰρ ἀρετῆς μηδεὶς ἡμᾶς ποτὲ πείσῃ τῆς εὐσεβείας εἶναι τῷ θνητῷ γένει".
Γιὰ νὰ ἐμφυτευθῆ στὰ παιδιά, θεωρεῖ ἀπαραίτητο τὸν «ἐκκλησιασμό» τους ἀπὸ τῆς ἡλικίας τῶν 3 ἕως 6 ἐτῶν[2] (794a). Πιστεύει ὅτι ἄρχοντας στὰ σπίτια καὶ στὶς πόλεις πρέπει νὰ εἶναι ὁ Θεός, διότι μόνον κατὰ τὸ Πυθαγορικὸν δόγμα "ἕπου θεῷ καὶ ὁμοιοῦσθαι αὐτῷ" μπορεῖ νὰ τελειοποιηθῆ ὁ ἄνθρωπος καὶ νὰ καταστῆ εὐδαίμων. Καὶ προειδοποιεῖ: "Σὲ ὅσες πόλεις συμβαίνει νὰ κυβερνᾶ θνητὸς καὶ ὄχι ὁ Θεός, σ΄ αὐτὲς εἶναι ἀδύνατη ἡ ἀποφυγὴ τῶν κακῶν καὶ τῶν πόνων" (Νόμοι 713e καὶ Πολιτεία 613a).
Τὸ αὐτὸ φρονεῖ καὶ ὁ Ἀριστοτέλης. "Ἄρχων ὁ Θεός", λέει, καὶ ἀποφαίνεται: "Ὅποια, λοιπόν, ἐπιλογὴ καὶ κτῆσις ἐκ τῶν φύσει ἀγαθῶν, εἴτε πρόκειται περὶ ἀγαθῶν σωματικῶν ἢ χρημάτων ἢ φίλων ἢ τῶν ἄλλων ἀγαθῶν, συντελεῖ εἰς τὴν θεωρίαν τοῦ Θεοῦ εἰς βαθμὸν ὕψιστον, αὕτη εἶναι ἀρίστη καὶ ὁ κανὼν αὐτὸς ἄριστος" (Ἠθ Εὐδ 1249b).
Θεωρεῖ δὲ τὴν θεολογίαν ἐπιστήμην "τιμιωτάτην" ἐπειδὴ ἀσχολεῖται μὲ τὸ "τιμιώτατον γένος" τῶν ὄντων, δηλαδὴ τὸν Θεόν (.Τὰ Μετὰ τὰ Φυσικά. 1026a). Καὶ ναὶ μὲν ὅλες οἱ ἄλλες ἐπιστῆμες εἶναι ἀναγκαιότερες, λέει, οὐδεμία ὅμως εἶναι σπουδαιότερη τῆς Θεολογίας ("Ταύτης ἀμείνων οὐδεμία")[3] ("Τὰ Μετὰ τὰ Φυσικά" 983a). Ὁ Ἅγιος Βασίλειος ἐδῶ θὰ προσέθετε: "Θεοῦ γὰρ ἄγνοια, θάνατός ἐστι ψυχῆς" (PG 32/1373).
Ἀπὸ τὰ παραπάνω καταδεικνύεται, νομίζω, σαφέστατα ἡ τεραστία ἀξία τῆς διδασκαλίας τῶν θρησκευτικῶν στὰ σχολεῖα.

Ἐνδείκνυται ἡ σεξουαλικὴ διαφώτισις στὰ σχολεῖα;

Σὲ προηγούμενο ἄρθρο μας ἀναφέραμε τὶς ἀρνητικὲς γνῶμες φιλοσόφων καὶ Ἁγίων. Ἐδῶ θὰ προσθέσουμε ὅτι ἡ ἄκρα ἐπικινδυνότης ἔγκειται στὸ ποιὸν τοῦ δασκάλου. Τὸ ποιὸς θὰ διδάξη ὁτιδήποτε στὰ παιδιὰ εἶναι "τὸ πάντων μέγιστον", λέει ὁ Πλούταρχος καὶ συνιστᾶ: "Διδασκάλους γὰρ ζητητέον τοῖς τέκνοις, οἳ καὶ τοῖς βίοις εἰσὶν ἀδιάβλητοι καὶ τοῖς τρόποις ἀνεπίληπτοι καὶ ταῖς ἐμπειρίαις ἄριστοι" (Βλ. "Περὶ παίδων ἀγωγῆς", 4b). Γιατί; Τὴν ἀπάντηση τὴ βρίσκουμε σὲ ὁμιλία τοῦ Ἁγίου Βασιλείου, ὅπου λέει: "Κοῦφον γὰρ ἡ νεότης. καὶ εὐκίνητον πρὸς τὰ φαῦλα· ἐπιθυμίαι δυσκάθεκτοι, ὀργαὶ θηριώδεις, προπέτειαι καὶ ὕβρεις, ὑπερηφάνειαι καὶ φυσιώσεις, σύντροφα τῇ νεότητι πάθη φθόνοι πρὸς τὸ ὑπερέχον. ὑποψίαι πρὸς τὸ οἰκεῖον, μυρίων κακῶν συνεύζεκται τῆ νεότητι" (PG32/1380).
Ἐὰν ὁ δάσκαλος εἶναι ἄθεος ἢ φιλήδονος ἢ πάσχων ἀπὸ κάποιο σεξουαλικὸ πάθος, ποῦ θὰ ὁδηγήση μὲ τὴν "σεξουαλικὴ ἀγωγὴ" τὴν “εὐκίνητον πρὸς τὰ φαῦλα” νεότητα; Σίγουρα στὴν καταστροφή. Διότι κατὰ τὸν Ἀριστοτέλην "ἕκαστος οἷός ἐστι, τοιαῦτα λέγει καὶ πράττει καὶ οὕτω ζῇ". Δηλαδή, ὁ καθένας κατὰ τὸ ποιόν του, καὶ λέγει, ὅσα λέγει, καὶ πράττει, ὅσα πράττει, καὶ ἔτσι ζεῖ[4].
Κατὰ τὸ ποιόν του, λοιπόν, καὶ μὲ τρόπον ὕπουλο θὰ "διδάξη" ἕνας τέτοιος δάσκαλος καὶ θὰ ἐξάψη "τὰ σύντροφα τῆς νεότητος πάθη", ἔστω καὶ ἂν τὰ σχολικὰ βιβλία εἶναι προσεγμένα. Τὸ "μάθημα" θὰ καταστῆ "ὑπέκκαυμα" πάθους. Κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰωάννην τὸν Χρυσόστομον ὁ δάσκαλος εἶναι "ὥσπερ γεωργός", διότι καλλιεργεῖ τὸν "ἀγρὸν τῆς ψυχῆς" τῶν παιδιῶν. Κόβει ἀγκάθια, σκάβει καὶ μεταφυτεύει σ’ αὐτὸν τὰ λουλούδια τῆς δικῆς του ψυχῆς. Ἂν ὁ ἴδιος εἶναι κατὰ τὴν προφητείαν "γῆ χερσωθεῖσα πλήρης ἀκανθῶν", τί θὰ μεταφυτεύση στὰ παιδιά;
Ἀλλὰ καὶ ἕνας ἀνεπίληπτος ἰδανικὸς δάσκαλος πῶς θὰ διδάξη ἕνα τέτοιο μάθημα; Τὸ σχετικὸ λεξιλόγιο καὶ ἡ φρασεολογία τοῦ "μαθήματος" τούτου δὲν θὰ λειτουργήσουν ὡς βενζίνη στὴ φωτιά; Καὶ ἡ "φωτιὰ" αὐτὴ δὲν θὰ κάψη τὴν παιδικὴν τους ἁγνότητα καὶ τὴν ἔμφυτό τους αἰδῶ; Δὲν θὰ ἐξάψη τὴν παιδική τους σεξουαλικότητα; Δὲν θὰ τὰ ἐξωθήση σὲ ἀσέλγεια καὶ σὲ πράξεις πορνικές; Κατὰ τὸ ἄρθρον 349 τοῦ Π.Κ. .ὁ προάγων πρὸς πορνείαν ἢ ἐξωθῶν πρὸς διαφθορὰν ἀνήλικα πρόσωπα εἴτε ὑποθάλπει ἢ διευκολύνει τὴν πορνείαν ἢ διαφθορὰν ἀνηλίκων. ὀνομάζεται μαστροπός καὶ τιμωρεῖται. Θὰ μεταβάλουμε, λοιπόν, τὸ σχολεῖο σὲ μαστροπό ; Προβληματισμοὺς θέτω. Ἂς τὰ σκεφθοῦν αὐτὰ καλὰ οἱ γονεῖς.
__________________
Σημειώσεις:

1. Βλέπε «Φιλοκαλίαν», ἐκδ. «ΑΣΤΗΡ», Ἀθῆναι 1958, τόμ. Β, σελ. 21, νβ`.
2. 794a: «Συνιέναι δὲ εἰς τὰ κατὰ κώμας ἱερά δεῖ πάντα ἤδη τὰ τηλικαῦτα παιδία, ἀπὸ τριετοῦς μέχρι τῶν ἓξ ἐτῶν…» (Βλ. ἐδάφ. 106 τοῦ βιβλίου μου «ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΠΛΑΤΩΝΙΚΩΝ ΔΙΔΑΓΜΑΤΩΝ»).
3. Βλ. ἐδάφ. 228, 331 καὶ 303 βιβλ.μου «ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΚΩΝ ΔΙΔΑΓΜΑΤΩΝ».
4. Ἠθ. Νικ.1127a. (Βλ. ἐδάφ. 115 ὡς ἄνω βιβλ. μου). «Ὁ τρόπος τῆς λέξεως καὶ ὁ λόγος τῷ τῆς ψυχῆς ἤθει ἕπεται» λέει καὶ ὁ Πλάτων («Πολιτεία» 400d. Βλ. ἐδάφ. 31 τοῦ ὡς ἄνω βιβλίου μου).
πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 31/7/2009
Από: Θρησκευτικά