«Τι είναι η ζωή χωρίς την Εκκλησία; Δεν χρειάζεται να ψάξουμε την απάντηση, την ζούμε. Οι νέοι άνθρωποι έχουν το προνόμιο να ζουν το τέλος ενός πολιτισμού που είχε υποσχεθεί με την δύναμη της γνώσης, της επιστήμης, της τεχνολογίας, να κάνει τον κόσμο παράδεισο.
Ενός πολιτισμού που ζήτησε επίμονα να θεμελιωθεί στην άρνηση του Θεού και θεοποίησε τον ορθό λόγο. Σήμερα, στο τέλος αυτού του πολιτισμού, ξέρουμε ότι τον έκανε κόλαση. Ο πολιτισμός αυτός που αρνήθηκε τον Θεό, τελικά αρνήθηκε τον άνθρωπο και τον οδήγησε σε πλήρη απαξίωση, τον ευτέλισε.
Η επιστήμη και η τεχνολογία, όπως τις ζήσαμε στον τελευταίο πόλεμο, έγιναν τέχνες αδικίας και μέθοδοι εκμετάλλευσης και εξανδραποδισμού των πολλών από τους λίγους, μέθοδοι ευτελισμού και ταπείνωσης ανθρώπων και λαών. Οι «έξυπνες» βόμβες, τα χημικά όπλα και άλλα παράνομα, συνιστούν τον ευτελισμό και την αυτοαχρήστευση της επιστήμης, ενώ η επιστροφή και η λατρεία στον αποκρυφισμό, συνιστούν την γελοιοποίηση του ορθού λόγου.
Απέναντι σ΄αυτή την πλήρη απαξίωση του ανθρώπου η Εκκλησία κομίζει στον κόσμο το συγκλονιστικότερο γεγονός που συνιστά την πλήρη κατάφαση και καταξίωσή του, το γεγονός που αναδεικνύει την μοναδικότητά του και δεν είναι άλλο από την Σάρκωση του Θεού. «Δι ημάς ο υψηλός Θεός εφάνη επί γης ταπεινός άνθρωπος βουλόμενος ελκύσαι προς το ύψος της Θεότητας, τον άνθρωπο» ψάλλουμε στην ακολουθία του Ακάθιστου Ύμνου. Η Σάρκωση όμως του Θεού είναι μια διαρκής πραγματικότητα μέσα στην ιστορία, δια της Εκκλησίας.
Διά τον άνθρωπο της κάθε εποχής, ο υψηλός Θεός κλίνει τους ουρανούς και τον συναντά και τον προσλαμβάνει στο σώμα Του και τον τρέφει με την ζωή Του, και τον υψώνει στην αρχική του αξία και νοηματοδοτεί την ζωή του. Αυτή η δεδομένη ταπείνωση του Θεού είναι μοναδική ελπίδα του ανθρώπου.
Ο νέος άνθρωπος, αν θέλει να παραμένει νέος, ο μοναδικός τρόπος είναι να ζήσει την νεότητα του στην Εκκλησία, να κατορθώσει την νεότητά του, τηρώντας το θέλημα του Θεού. Χωρίς την Εκκλησία, ο νέος του σήμερα, γίνεται το «χθες», όπως δυστυχώς έχουν γίνει «χθες και παρελθόν» χιλιάδες νέοι, που αναζήτησαν την ζωή, όχι στο χώρο της ζωής, στην Εκκλησία, αλλά στα χαπάκια, στις σκόνες, στις σύριγγες και την αυτονομημένη από την αγάπη σεξουαλικότητα, ταλαίπωρα θύματα ενός χρεοκοπημένου πολιτισμού, που σκοτώνει ανελέητα τα ίδια τα παιδιά του.
Λέγοντας Εκκλησία εννοώ πιο συγκεκριμένα την Ενορία η οποία διασώζοντας την κάθετη και την οριζόντια διάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης, είναι ο κατ΄ εξοχήν χώρος της ζωής, η κατ΄ εξοχήν θεραπευτική κοινότητα όπου ο άνθρωπος επανευρίσκει την χαμένη του ακεραιότητα.Καταλήγοντας στον κάθε νέο άνθρωπο που διαβάζει αυτές τις γραμμές ένα λόγο θα είχα να του πω: Κάνε το σήμερα που ορίζεις, να κρατήσει για πάντα. Κάνε το σήμερα, αφετηρία για να ζήσεις το πλήρωμα της προσωπικής σου υπάρξεως.
Στο σήμερα, θεμελίωσε το μεγάλο σου όραμα, να ζήσεις όσο πιο αυθεντικά και δυναμικά μπορείς την ζωή της Εκκλησίας, στην ζωή της Εκκλησίας για να είσαι πρόσωπο ευλογίας, για να είσαι η χαρά και όχι η κόλαση του άλλου». (Αρχιμ. Παύλου Ιωάννου, Εκκλησία και νεότητα, περιοδ. Επίκοινωνία, φ.8, Μαρτ-Απριλ. 2000)
Η Ορθόδοξη θεολογία, δηλαδή τα Θρησκευτικά στο σχολείο, δεν υπηρετούν τις στενές ανάγκες των υπάρξεων ή τον υπαρξιακό τρόμο του αδιέξοδου προσωπικού απελπισμού, που σαν δηλητήριο Εχίδνας διαπερνάει τον άνθρωπο και δημιουργεί επικίνδυνα την αλλοτρίωση και την εξαγρίωση των στοιχείων του πολιτισμού μας.
Υπηρετούν τα θρησκευτικά το ανθρώπινο πρόσωπο στο επώδυνο και αγωνιώδες περπάτημά του μέσα στην έναγχο καθημερινότητα. Το εμβολιάζουν με το Αίμα της αμόλευτης ζωής και το πνεύμα της ανόθευτης θυσίας. Τον πείθουν, με πρωτόγνωρη τόλμη και γνήσια ελευθερία, πως η θυσία στην καθημερινότητα είναι ζωή και η ζωή Θεϊκό δώρο, που ανεξάντλητα αυξάνει λυτρωτικά και δυναμώνει υπαρξιακά.
Και ακόμη! Γίνεται κατανοητή η μεγάλη και σωτήρια ανατροπή, που θριαμβευτικά συμβαίνει στον άνθρωπο, ο οποίος ζει πληρωτικά το μυστήριο της ζωής το μυστήριο της Εκκλησίας: Μακριά από την Εκκλησία ο άνθρωπος ζει δραματικά και ασίγαστα τον θάνατο.Μέσα στην Εκκλησία ζει ελπιδοφόρα τον θάνατο, για να ζήσει. Έτσι η νεότητα είναι προνόμιο εκείνων που γνωρίζουν να ζουν μέσα στο ιερό φως της Χριστιανικής μαρτυρίας και ζουν με την ελπίδα και την χάρη του Χριστού.
Την ίδια στιγμή και με την αυτή λογική μπορούμε να υποστηρίξουμε πως, όσοι πεισματικά και άδικα στρέφονται κατά του μαθήματος των Θρησκευτικών δεν έχουν διακριβώσει την ποιοτική του αλήθεια και την παιδευτική του αξία. Σύρονται σίγουρα, αγκυλωμένοι φονικά, σε δεσμεύσεις ιδεολογικών και κοινωνικοπολιτικών στοιχείων.
Αγνοούν την λυτρωτική του διάσταση και εκμηδενίζουν, απαξιωτικά, τον μεγαλειώδη υπαρξιακό του δυναμισμό. Έτσι, παραμένουν υποχρεωτικά δέσμιοι και καταναγκαστικά εξαρτημένοι στο πανάθλιο μουράγιο της άρνησης του ατομισμού και κάθε ευτελούς αναζήτησης.
Που όμως οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον έσχατο και αδηφάγο τρικυμισμού του ατομισμού, της ευτέλειας, του παραλογισμού και της ασίγαστης φθοράς.
Θα πρέπει όμως να τελειώσουμε. Προσεγγίζουμε τολμηρά και με κάθε ειλικρίνεια τον σεισμικό αυτό χώρο. Η Εκκλησία με την θεοϋφαντη αυτό βεβαιώνει πειστικά η ιστορική πραγματικότητα- θεολογία της «θεραπεύει με το να είναι μια τέτοια κοινότητα, στην οποία εντασσόμενος ο άνθρωπος εθίζεται να αγαπά και να αγαπάται ελεύθερα» (Στ. Φωτίου, Αντινεανική, σελ. 73 και Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννου, «Νόσος και θεραπεία στην Ορθόδοξη Θεολογία», Θεολογία και ψυχιατρική σε διάλογο, Αθήνα: Αποστολική Διακονία , 1999, σελ. 152)
Πρωτορεσβύτερος ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΖΑΜΠΕΛΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου