Δεν είναι τυχαίο ότι οι πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες του Νέου Ελληνισμού μόλις ελευθέρωσαν την χώρα, ή ορθότερα ένα τμήμα του υποδούλου τότε Ελληνισμού, έσπευσαν να καθιερώσουν ως Εθνική Επέτειο την ημέρα του Ευαγγελισμού, την 25η Μαρτίου. Πέραν της αναφοράς σε συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα του Μαρτίου 1821 ο συμβολισμός είναι σαφής, συνειδητός και αναμφισβήτητος.
Η πονεμένη Ρωμηοσύνη μόλις ελευθερώθηκε από τον ζυγό θέλησε να ευχαριστήσει την Υπέρμαχο Στρατηγό, την Παναγία, για την βοήθειά Της στον Αγώνα. Και επί πλέον εκείνοι που αγωνίσθηκαν και έζησαν από κοντά το κλίμα και το πνεύμα της Παλιγγενεσίας θέλησαν να τονίσουν ότι το ιδανικό τους δεν είναι μία Ελλάδα ξεκομμένη από την Παράδοσή της, αλλά μία χώρα που θα προοδεύει στα γράμματα, στις επιστήμες, στην οικονομία, χωρίς να ξεχνά την Ορθόδοξη Χριστιανική κληρονομιά της. Αυτοί που προετοίμαζαν επί αιώνες την εξέγερση του 1821 και αυτοί που με το αίμα τους σφράγισαν την Ελευθερία πάντα διεκήρυτταν αυτό που επιγραμματικά εξήγησε ο Κολοκοτρώνης στους μαθητές της Αθήνας: «Όταν πήραμε τα όπλα πρώτα είπαμε υπέρ Πίστεως και ύστερα υπέρ Πατρίδος».
Η Εκκλησία μας τιμά πανηγυρικά την Εθνική Επέτειο και αποτίει φόρο τιμής σε όλους εκείνους, γνωστούς και αγνώστους, που έδωσαν την ζωή τους για μια Ελλάδα ελεύθερη, αλλά και Ορθόδοξη. Σήμερα, όμως, λόγω των νέων κοινωνικών και διεθνών εξελίξεων που έχουν καταστήσει την χώρα μας τόπο υποδοχής πολυάριθμων μεταναστών, διαφόρων εθνικοτήτων και θρησκευτικών πεποιθήσεων, κάποιοι συμπολίτες μας θέτουν καλοπροαιρέτως το ερώτημα: Μήπως δεν πρέπει στον χώρο της ενορίας ή του κατηχητικού να εορτάζουμε τις εθνικές επετείους για να μην στενοχωρήσουμε τυχόν αλλοδαπούς, οι οποίοι μας πλησιάζουν για να κατηχηθούν; Ερώτημα που ετέθη και σε πρόσφατο νεανικό συνέδριο.
Στο ερώτημα αυτό μπορούμε να απαντήσουμε τα εξής:α) Το αίσθημα της φιλοξενίας που εμπεριέχεται στην ελληνορθόδοξη Παράδοση μας επιβάλλει βεβαίως να σεβόμαστε τα πιστεύω του φιλοξενούμενου και να μην τον προσβάλουμε ή να μην τον απορρίπτουμε λόγω της διαφορετικότητάς του. Δεν σημαίνει, όμως, ότι πρέπει και ο λαός που παρέχει την φιλοξενία, δηλαδή ο Ελληνικός, να αποκοπεί από τις ρίζες του. Να είμαστε φιλόξενοι, ναι, όχι όμως και αρνητές της ταυτότητός μας. β) Ως Έλληνες και ως Ορθόδοξοι έχουμε θεσπίσει Εθνικές Επετείους, οι οποίες μεταδίδουν πανανθρώπινα μηνύματα.
Δεν τιμούμε επεκτατικούς πολέμους, αλλά αγώνες για το πανανθρώπινο ιδανικό που λέγεται Ελευθερία. Το 1821 υμνήθηκε και θαυμάσθηκε από πολυάριθμους διανοητές, καλλιτέχνες και πολιτικούς στην Ευρώπη και στην Αμερική. Ο Διονύσιος Σολωμός χαρακτηριστικά αναφέρει ότι με την Ελληνική Επανάσταση χάρηκε «και του Βάσιγκτον η γη». Αλλά και το 1940 ο Ελληνισμός με τον αγώνα του καθυστέρησε επί μήνες τα σχέδια του Χίτλερ και έδωσε ένα παγκοσμίου απηχήσεως ράπισμα στον φασισμό του Μουσσολίνι.
Ακόμη και ο αγώνας των Κυπρίων νέων το 1955-59 προκάλεσε διεθνή συγκίνηση και έδωσε αφορμή για εντυπωσιακά κείμενα στον ξένο Τύπο (π.χ. του Αλμπέρ Καμύ σε γαλλικές εφημερίδες). Επομένως στις Εθνικές μας Επετείους μπορούμε να προσκαλούμε και αλλοδαπούς φίλους ή κατηχουμένους και να τους εξηγούμε ότι τιμούμε αγώνες με οικουμενικά και όχι εθνοφυλετικά μηνύματα. γ) Εν πάση περιπτώσει δεν μπορεί στο όνομα της πολυδιαφημισμένης και νεφελώδους «πολυπολιτισμικότητος» η Εκκλησία μας και το Έθνος μας να αλλάξουν το εορτολόγιο ή τα καθιερωμένα ήθη και έθιμα. Διότι τότε θα φθάναμε σε ακραίες καταστάσεις. Π.χ. κάποιος θα πρότεινε να παύσουμε να τιμούμε τους Νεομάρτυρες για να μην… θίγονται οι Μουσουλμάνοι που βρίσκονται στην χώρα μας. Ή κάποιος άλλος μπορεί να ζητήσει να καταργήσουμε και τον Ακάθιστο Ύμνο για να μην παρεξηγηθούν οι απόγονοι των Αβάρων. Τα παραδείγματα φαίνονται υπερβολικά, αλλά τα αναφέρουμε για να δείξουμε τί παγίδες κρύβει η υποταγή των Ελληνορθοδόξων παραδόσεών μας στα κελεύσματα της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποιήσεως.
Κ. Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου