Η τριβή και η ενασχόληση με τα νέα σχολικά βιβλία, τα οποία χαρακτηρίζονται από «τη διαθεματικότητα, τη διεπιστημονικότητα, την ολιστική προσέγγιση της γνώσης», δημιουργεί έμπονη ανησυχία και εύλογα ερωτηματικά. Σταχυολογούμε, λοιπόν, μερικά σημεία από τα φιλολογικά (π)μαθήματα του Γυμνασίου. Τώρα πια ο θεονήστικος Παπαδιαμάντης μιλάει…για τη διατροφή (Ν. Γ.Α΄, σελ. 70, κειμ.7)! Και ο άγευστος από Ορθοδοξία καινοφανής Καλιότσος είναι ο νέος «τελετάρχης» για το Πάσχα (Κ. Ν. Λ, Α΄, σελ.61). Για τη Μεγάλη Παρασκευή χρησιμοποιείται ο Καζαντζάκης «Μια φορά τον έλεγαν Άδωνη, τώρα Χριστό…… και θυμήθηκα τις άλλες ιέρειες τις Μέλισσες, στο ναό της Εφέσιας Άρτεμης˙ θυμήθηκα το ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς»( Ν. Γ, τετρ. εργ.,Α΄ σελ..75, κείμ. 3). Στα Κ. Ν. Λ,΄Β΄(σελ.113) ο ίδιος συγγραφέας ξεκινά Κυριακή πρωί το ταξίδι του για την Κνωσό «Την ώρα που χτυπούσαν οι καμπάνες κι οι χριστιανοί πήγαιναν στον Αι- Μηνά να λειτουργηθούν, κίνησα για άλλο εγώ προσκύνημα».
Ο μεγάλος σταθμός της Ιστορίας , η Γέννηση του Χριστού, αποδίδεται μόνον εθιμικά με το διήγημα «Κάποια Χριστούγεννα» του Ξενόπουλου (Κ.Ν.Λ, Β΄, σελ.64), αφού ο εορτασμός εστιάζεται στη χριστουγεννιάτικη κουλούρα ενώ το γνωστό «Παραμονή Χριστουγέννων» του Ντίκενς (Κ.Ν.Λ, Α΄σελ.61) αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της παγκοσμιοποιημένης διάστασης της εορτής.
Πόσο οι συγγραφείς εμφορούνται από ανθρωπιστικά αισθήματα φαίνεται από το «Στρίκλα και καλλονή», της Λ. Ζωγράφου (Κ.Ν.Λ, Α΄, σελ.239). Η συγγραφέας πιστεύει ότι όσοι φροντίζουν τα πεινασμένα παιδιά περισσότερο από τα σκυλιά είναι «υποκριτές», «φαύλοι», «κούφιοι», «επιδειξιομανείς»˙ «οι άνθρωποι δεν μπορούν να αγαπούν χωρίς αναγνώριση. Η ελεημοσύνη είναι εκδήλωση εγωισμού. Σου την αναγνωρίζουν οι άλλοι και σε επαινούν για όσα προσφέρεις».
Να ζήσει, λοιπόν, ο «ζωοκεντρισμός» των νέων βιβλίων μας!
Ό,τι πιο μίζερο και μονόπλευρο στοιβάζεται στις σελίδες τους. Στα Κ.Ν.Λ, Γ΄(σελ.72-73) «Ο επιστάτης των εθνικών οικοδομών επί Ι. Καποδίστρια» του Αλέξανδρου Σούτσου, κηλιδώνει τη μορφή του πρώτου και ανεπανάληπτου κυβερνήτη. Από τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη επιλέχτηκε ένα απόσπασμα, όπου απομυθοποιούνται ο Κολοκοτρώνης και άλλοι ήρωες (Κ.Ν.Λ, Γ΄, σελ.46-48).
Ο Εθνικός Ύμνος δεν υπάρχει, δεν διδάσκεται πια.Η προετοιμασία της 25ης Μαρτίου απαξιώνεται (Ν.Γ, Α΄,σελ.82˙ Ν.Γ, Β΄τετρ. εργ. 35-36). Το «Όχι» του 1940 ματαίως αναζητείται.
Σίγουρα πάντως τα παιδιά θα τραφούν με πλούσιο ερωτικό υλικό σε κάθε μορφή ποίηση, πεζογραφία, συνοσευτικά εικαστικά. Ένας ξέχειλος αισθησιασμός διαπερνά και διαποτίζει ευκαίρως ακαίρως τα πάντα. Μάλιστα προβλέπονται και εργασίες του τύπου «Περιγράψτε με δικά σας λόγια τη συναισθηματική ένταση των ερωτευμένων. Έχετε νιώσει ποτέ ανάλογα συναισθήματα;» (Κ.Ν.Λ, Β΄σελ.190).
Ο νέος ύμνος των νεοκυκλοφορηθέντων και αδρά αμειφθέντων «ολιστικών» βιβλίων μπορεί να είναι της Πολυδούρη το «Γιατί μ΄αγάπησες;”(Κ.Ν.Λ, Γ΄σελ.150). Στίχοι του «κοσμούν» και τη Νεοελληνική Γλώσσα, Β΄(σελ. 53). Το παράδοξο είναι πως εξατμίζεται και εξαφανίζεται όλο αυτό το φλογερό παραλήρημα, αφού στη συνέχεια οι πρωταγωνιστές είναι ανίκανοι να ερωτευτούν και να στήσουν μια σωστή οικογένεια. Όλοι χωρίζουν και κανένα σπιτικό δεν στεριώνει˙ δεν προβλέπεται πια η βιωσιμότητα της παραδοσιακής οικογένειας!
Στα παιδιά προσφέρονται καταπληκτικές συνταγές εξαπάτησης των μαμάδων (Ν.Γ, Β΄σελ28, κειμ.1). Διδάσκονται μάλιστα να μισούν τη μητέρα τους ( «Από το Ημερολόγιο της Άννας Φράνκ», Κ.Ν.Λ, Β΄,48 βλ. Ν.Γ, Β΄σελ30, κειμ. 3), αλλά και να εκφράζουν γραπτά τα παράπονά τους (σελ. 51). Όσο για τη γιαγιά, το πιο γλυκό παραμύθι της το απευθύνει όταν βρίσκεται στο νεκροκρέβατό της (Κ.Ν.Λ, Α΄,σελ.41, «Το στερνό παραμύθι»).Τόσο (αν)επιθύμητη είναι.
Τα μέντιουμ, χαρτορίχτρες, μάγισσες, ξόρκια αναβαθμίζονται, αφού οι μαθητές καλούνται να βρουν τρόπους με τους οποίους σήμερα οι άνθρωποι προσπαθούν να μαντεύουν το μέλλον (Ιστορία Α΄, σελ. 56, ερ.3˙ πρβλ. Ν.Γ, Γ΄, σελ.136˙ 143, γ˙ Ιστορία Β΄, σελ. 100, ερ.1).
Τα αποτρεπτικά προς τα ναρκωτικά κείμενα με την έλλειψη σοβαρότητας και την προχειρότητα που τα διακρίνει μάλλον αποναρκώνουν λειτουργώντας ως οπιούχα (Ν.Γ, Β΄, 118, 122).
Όσο για διασκέδαση συχνά «πάμε σινεμά», σε κάθε τάξη, για να δούμε «Χάρι Πότερ», «Άρχοντα των Δακτυλιδιών» κ.α. Το ψυχαγωγικό πρόγραμμα περιλαμβάνει ακόμη συμμετοχή σε πάρτυ, μπάρ με αισθησιακές πάντα προεκτάσεις˙ «Τις τελευταίες ημέρες της παραμονής μου, εμφανίστηκε στο μπάρ ένα ξεχωριστό κορίτσι, που πραγματικά με τράβηξε στο δρόμο του» (Ν. Γ., Α΄, σελ.. 120, κείμ.7˙ βλ.. την άσκηση που προηγείται).
Προς εμπέδωση αυτών διδάσκεται και ο εταιρισμός, (Αρχαία Ελλάδα, Ο τόπος και οι άνθρωποι, αποσπ. 6. Οι Εταίρες, σελ.40-42). Στη Γραμματική οι ασκήσεις στις αντωνυμίες παραπέμπουν στα τηλεοπτικά προγράμματα «Κάπου σε ξέρω», «Κοίτα τι ζητάει», «Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος;» (Ν. Γ. Γ΄, τετρ. εργ. Β΄53,5). Από την άποψη του γλωσσικού επιπέδου βρισκόμαστε στο ναδίρ τα παιδιά μαθαίνουν τον «μπάτσο» (Ν. Γ , Γ΄, σελ.31), τον «ταρλά», το «κορωνίζανε», τη «χιανετιά», τις «τάκλες», το σιτζίμι», το «γιαρμά» το «τσέρκι» (Κ. Ν. Λ, Α΄, σελ. 32-33 βλ. εκφράσεις που ερυθριώ να μεταφέρω στα Κ. Ν . Λ, Γ΄σελ. 165-166 ˙ Κ. Ν .Λ , Β΄, σελ.102 κ.α).
Ακόμη και το λεξιλόγιο του λαθρομετανάστη στεγάζεται στη Ν. Γ, Γ΄, τετρ. εργ. (σελ. 29) αντί να καταστήσουμε τους ξένους κοινωνούς της ελληνικής παιδείας, αφελληνιζόμαστε ακόμη και γλωσσικά. Οι κλασικοί Νεοέλληνες λογοτέχνες παραμένουν άγνωστοι. Εάν κάποτε παρατεθεί έργο τους, θα ανήκει στα μη αντιπροσωπευτικά τους. Βρίθουν τα εγχειρίδια μας από ανιαρά, καταθλιπτικά και άνευ αξίας κείμενα, έτσι καθώς διασώθηκαν από την εφήμερη έκθεση του περιπτεριακού ικριώματος στα έν λόγω βιβλία.
Οφείλουμε πάντως να γνωρίζουμε ότι «Όλα τα διαθέσιμα κείμενα είναι εμποτισμένα από ιδεολογία» (Βιβλίο Εκπαιδευτικού, Ν. Γ, Γ΄ σελ. 13) Και τι είδους ιδεολογία!
Στην Ιστορία Νεοελληνικής Λογοτεχνίας (σελ. 40) διαβάζουμε «Ευγένιος Βούλγαρης (1568-1669)», ενώ το σωστό είναι 1716-1806. Πληροφορούνται επίσης οι μαθητές ότι ήταν μόνον «βιβλιοθηκάριος της Αικατερίνης Β΄», «προοδευτικός και θαυμαστής του Βολταίρου»! Αποσιωπάται το γεγονός ότι ήταν κληρικός, επίσκοπος Σλαβινίου και Χερσώνος και ότι υπήρξε πάντοτε επικριτικός προς τον Βολταίρο. Επίσης «στους αρχαϊστές, δηλαδή εκείνους που χρησιμοποιούν την αρχαΐζουσα, ανήκει και ο Αθανάσιος Πάριος»! Αλλά ο Αθανάσιος Πάριος έγραψε σε θαυμάσια δημοτική.
Στην Ιστορία Β΄μέσα σε 139 σελίδες συμπυκνώθηκαν 1.500 χρόνια! Ο άθλος είναι ότι τα παιδιά καταφέρνουν να μάθουν για το θύμα - Υπατία, «τα μέτρα κατά της αρχαίας θρησκείας», τις κακώσεις του Νικηφόρου του Α΄, τον « ιπποτικό έρωτα» (σελ. 101), τον πίνακα του Τιτσιάνο «Αφροδίτη του Ουρμπίνο» (σελ.115).
Που να μείνει χώρος για την άλωση της Πόλης από τους Σταυροφόρους , την άλωση της Πόλης από τους Τούρκους, την Τουρκοκρατία; Για την πρώτη αρκούν ως επιτύμβια επιγραφή τρείς λέξεις, για τη δεύτερη δύο παράγραφοι, για τον « Ελληνισμό υπό βενετική και οθωμανική κυριαρχία»- ιστορία 500 ετών περίπου – έξι χωλαίνουσες και νοσούσες σελίδες με αποκλίσεις φιλοδυτικές, φιλοτουρκικές και προπαντός αντιηρωικές.
Εξορίστηκε η Ιστορία από το βιβλίο της Ιστορίας! Αιώνια ορόσημα καταρρίφθηκαν. Μέχρι τώρα πιστεύαμε ότι η Ιστορία – δικαιώνοντας και το όνομά της καταγράφει αλήθειες (α+λήθη).Με οδύνη διαπιστώνουμε ότι το εγχειρίδιό μας χαλκεύει μόνο λήθη, που ως έθνος και λαό απειλεί να μας απολιθώσει.
Πονεμένη μας και προδομένη Ρωμιοσύνη! Μήπως «Πάρθεν η Ρωμανία», για άλλη μια φορά στις μέρες μας; Ως πότε θα αλληθωρίζουμε και θα συνάπτουμε επιζήμιες και ανίερες συμμαχίες! Τα καινά σχολικά πονήματα μας πονούν αποδεικνύονται όχι μόνον κενά περιεχομένου, αλλά – πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων – και επικίνδυνα.
Αν οι σχεδιαστές τους εκπόνησαν τέτοια διδακτικά πατρόν, για να αποστασιοποιήσουν τη νέα γενεά από την ελληνορθόδοξη παράδοση , η ίδια η Ιστορία θα αναλάβει την εκδίκηση. «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους», αντηχεί στους αιώνες η φωνή του Κολοκοτρώνη.
Ευδοξία Αυγουστίνου
Περιοδικό «Απολύτρωσις» Ιανουάριος 2007
Ο πραγματικός τίτλος του άρθρου είναι : «Από τη θεματολογία της διαθεματικότητας»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου