Στις δύσκολες μέρες της ποικιλώνυμης φωτιάς και τού υλιστικού μηδενισμού πού διερχόμαστε, πυκνώνουν οι φωνές για κατάργηση των παρελάσεων, επειδή -ισχυρίζονται- καθιερώθηκαν το 1936 από τον Ιωάννη Μεταξά, κατ’ απομίμηση των παρελάσεων του Χίτλερ. Υποστηρίζουν μάλιστα άτι παρελάσεις γίνονται μόνο στην πατρίδα μας και στην Κύπρο.
Τα επιχειρήματα όμως των φωνασκούντων αποδεικνύονται έωλα. Ασφαλώς δεν είναι η πρώτη φορά πού ακούγεται μία τέτοια αμφισβήτηση. Προ του Μεταξά, επί της δικτατορίας Πάγκαλου ακόμη, συζητήθηκε ἡ κατάργησή τους, με αφορμή το μήκος της φούστας των κοριτσιών.
Σχετικά με τον Ιωάννη Μεταξά γνωρίζουμε άτι καθιέρωσε το οκτάωρο, το Ι.Κ.Α., τις άδειες στους εργαζομένους, τα επιδόματα, και τόσα φιλαγροτικά μέτρα. Κανείς όμως από τούς ευαίσθητους περί την δημοκρατία δεν ζήτησε την κατάργηση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, της σύνταξης, του οκταώρου, των αδειών η των επιδομάτων, επειδή θεσμοθετήθηκαν επί Μεταξά.
Αξίζει εδώ να υπενθυμίσουμε άτι και ο στρατός του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, σε όποια πόλη κι αν εισερχόταν, έκανε παρέλαση. Επιπλέον ο Χίτλερ καθιέρωσε το 1936 την αφή της Ολυμπιακής φλόγας κατά την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων, η οποία γνωρίζει στις μέρες μας μεγίστη δόξα και ουρανομήκη τιμή. Η γνωστή όμως θορυβώδης μειοψηφία δεν απαίτησε την κατάργησή της. Για χάρη της μάλιστα το 2004 μεταθέσαμε την ώρα της παρέλασης της 25ης Μαρτίου.
Αλλά και σε άλλα κράτη παρατηρείται ο θεσμός των παρελάσεων. Οι Σοβιετικοί είχαν περιφανείς παρελάσεις πολύ πρίν τούς Χιτλερικούς. Επίσης στις κομμουνιστικές χώρες Κίνα και Κούβα γίνονται παρελάσεις με κάθε λαμπρότητα. Στα πλαίσια μάλιστα της διεθνούς οργάνωσης του Προσκοπισμού μαθητές παρελαύνουν σε δημοκρατικές χώρες, όπως ΗΠΑ, Βρετανία κ.α.
Παρελάσεις γενικά μαρτυρούνται στην ιστορία πολύ πριν το χιτλερικό καθεστώς. Ακόμη και στην τουρκοκρατούμενη Σμύρνη μαθητές και αθλητές έκαναν παρελάσεις, κάποιες από τις οποίες είχε παρακολουθήσει και ο εθνοϊερομάρτυρας Μητροπολίτης Χρυσόστομος. Έτσι, τον Μάιο του 1904 συνοδεύτηκε η έναρξη των πρώτων Απολλωνίων -απόγονος τους η σημερινή ομώνυμη ποδοσφαιρική ομάδα- από παρέλαση όλων των αθλητών υπό τούς ήχους εμβατηρίων πού παιάνιζε η ορχήστρα του Απόλλωνα στο στάδιο του Μπουρνόβα. Και τότε ακόμη πού «όλα τά ’σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά» παρελάσεις γίνονταν. Από ποια άραγε φρονήματα ψευτοπροοδευτισμού και ύπουλου φραγκολεβαντινισμού διακατέχονται όλοι αυτοί πού ζητούν την κατάργησή τους; Και βέβαια αρκεί να ανατρέξει κανείς σε αρχειακό υλικό των Βαλκανικών Πολέμων, για να καμαρώσει την ελληνική λεβεντιά, πού αναβλύζει «από τα κόκκαλα των Ελλήνων τα ιερά». Ενδεικτικά αναφέρω άτι στη Θεσσαλονίκη «πλήθος ζητωκραυγάζον συνεχώς... είχε συνωστισθή προς τον παρελαύνοντα στρατό των χακιφορούντων πολεμιστών». Παρόμοιες σκηνές εκτυλίχθηκαν στη σημαιοστολισμένη Κορυτσά, κατά την απελευθέρωση της. Στη Σιάτιστα -κατά τη μαρτυρία τού μακεδονομάχου σφακιανού Ιωάννη Καραβίτη- ανθρωποπλημμύρα κατέκλυσε τον οφιοειδή δρόμο, οι καμπάνες ηχολογούσαν το ένθεο τραγούδι της λευτεριάς, τα βουνά αντιβούιζαν, οι γυναίκες και τα κορίτσια έρραιναν τούς ελευθερωτές από τα παράθυρα με άνθη.
Εκτός όμως από τη θεσμοθέτησή τους, οι παρελάσεις επιβάλλεται να παραμείνουν και να αναβαθμισθούν, όπως τούς αξίζει, διότι αισθητοποιούν στη σημερινή πεζή πραγματικότητα τη μακραίωνη πορεία του Ελληνισμού και τη συμμετοχή των παιδιών και των νέων, για να διατηρηθεί αδούλωτη η ελληνική ψυχή. Φτάνουν μέχρι τα βάθη των αιώνων της Φυλής μας, στην πομπή των Παναθηναίων. Ανασταίνουν τον όρκο των εφήβων: «Ου καταισχυνώ όπλα τα ιερά... Και ιερά τα πάτρια τιμήσω». Μας μεταφέρουν στον τύμβο του Μαραθώνα, πού εδώ και 2.500 χρόνια σκεπάζει τούς μαραθωνομάχους νέους 20-30 ετών· ανάμεσα τους και κείνο το δεκάχρονο παιδί από τις Πλαταιές, πού άφησε την αγκαλιά της μάνας, για να πέσει στην αγκαλιά της μάνας πατρίδας, προβάλλοντας αντίσταση στον βάρβαρο πέρση εισβολέα. Ζωντανεύουν ενώπιον μας τούς «παίδας του Μυροβλύτου», τα κατηχητόπουλα δηλαδή του ιερού ναού του Αγίου Δημητρίου, τα οποία το 1185 μ.Χ. υπό την καθοδήγηση του αρχιεπισκόπου της πόλεως αγίου Ευσταθίου, αν και ήσαν «ψιλοί όπλων οι πολλοί», πρόβαλαν σθεναρή αντίσταση στα τείχη της Θεσσαλονίκης και «ηνδραγαθίζοντο» κατά των Νορμανδών, πού με πολυπληθή στρατό και στόλο είχαν πολιορκήσει την πόλη, όπως διασώζει στο έργο του «Ιστορία της αλώσεως της Θεσσαλονίκης υπό των Νορμανδών» ο ιερός συγγραφέας. Χαιρετούν τον Ιερό Λόχο των σπουδαστών, οι οποίοι προστρέχοντας στο σάλπισμα της Εθνεγερσίας θυσίασαν τη ζωή τους στο Δραγατσάνι της Μολδοβλαχίας. Ενασμενίζονται με τις ηρωικές μορφές αγοριών και κοριτσιών του Μακεδονικού Αγώνα. Και πορεύονται εμπνεόμενοι από τούς μαθητές πρωταγωνιστές του Κυπριακού Έπους του 1955-59, με κορυφαίο ανάμεσα τους τον 18χρονο Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Κάθε φορά πού παρελαύνουν τα Ελληνόπουλα, εκείνους τούς ένδοξους αγώνες τιμούν. Στοιχίζονται «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι».
Οι παρελάσεις είναι το αμάραντο στεφάνι πού καταθέτει η εκάστοτε νέα γενιά στους συνηλικιώτες της του ένδοξου θερμουργού παρελθόντος· αποτελούν έκφραση τιμής και ευγνωμοσύνης για τη διαιώνια πάλη στα μαρμαρένια αλώνια, προκειμένου να επιβιώσει ο Ελληνισμός.
Αθήνα, 28 Οκτωβρίου 1942. Οι φοιτητές αποβραδίς έστησαν σημαίες ψηλά στις κορφές των δένδρων και κόλλησαν στα κέντρα προκηρύξεις. Ανήμερα κατά τις 10 το πρωί ένα μελισσολόι ξεχύθηκε προς τον Άγνωστο Στρατιώτη· προπορεύθηκαν καροτσάκια αναπήρων και ξεδιπλώθηκαν ελληνικές σημαίες, ενώ χιλιάδες στόματα έψαλλαν τον εθνικό ύμνο. Οι Ιταλοί τούς επιτέθηκαν, τούς πυροβόλησαν και ακολούθησε ένας άδοξος πόλεμος. Πολλοί από τούς διαδηλωτές οδηγήθηκαν στα νοσοκομεία και άλλοι στη φυλακή, σημειώνει ο Ζαλοκώστας στο «Χρονικό της σκλαβιάς».
Αμμόχωστος, 7 Φεβρουαρίου 1956. Πέφτει νεκρός ο πρώτος μαθητής Πετράκης Γιάλλουρος από το Ριζοκάρπασο, τελειόφοιτος και σημαιοφόρος του ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου, από τα πυρά άγγλου δεκανέα κατά τη διάρκεια διαδήλωσης σε δρόμο των Βαρωσίων. Τελευταίες του λέξεις η ενωτική ζητωκραυγή.
Λευκωσία, 23 Μαΐου 1956. «...Μαθήτριαι Μέσης Παιδείας έρχονται εις σύγκρουσιν με ωπλισμένους στρατιώτας, τούς λιθοβολούν... Γίνεται μάχη περί την σημαίαν,... όταν έλθουν να τούς την πάρουν», μαρτυρεί σε επιστολή του ο χωρεπίσκοπος Σαλαμίνος Γεννάδιος.
Εν σωτηρίω έτει 2008. Όλη η χορεία των ηρώων ξανατραυματίζεται και ξανασκοτώνεται κάθε φορά πού όχι αλλόφυλοι, αλλά συν-Έλληνες αμφισβητίες αξιών και θεσμών στρέφουν τα πυρά τους κατά του θεσμού των παρελάσεων και των εθνικών επετείων.
Σήμερα, πού o οδοστρωτήρας της παγκοσμιοποιήσεως απειλεί να πολτοποιήσει την εθνική μας υπόσταση, καλούνται τα παιδιά μας να παρελάσουν δίνοντας τον καλύτερο εαυτό τους. Νεολαία πού τιμά τούς ήρωες νεκρούς καταξιώνει η ίδια την ύπαρξη της. Αντίθετα, νεολαία πού ασεβεί και χρησιμοποιεί τις παρελάσεις ως λόγο διαμαρτυρίας προδιαγράφει δυσοίωνο το μέλλον της. Αλλά σε τι ευθύνονται τα παιδιά μας, τη στιγμή πού εμείς οι μεγάλοι -γονείς και δάσκαλοι- δεν τούς μάθαμε τι και γιατί γιορτάζουμε; Δεν τα θρέψαμε δυστυχώς με Κανάρη, Μελά, Δαβάκη αλλά με Χάρι Πότερ, ufo και metallica. Δεν τούς δώσαμε ούτε ένα ζευγάρι μεταχειρισμένα ιδανικά, για να μπορούν να πορευθούν αξιοπρεπώς στη ζωή τους. Έτσι, «η δόξα των προπατόρων φωτίζει περιπλέον τήν ασχημία των τέκνων, αν αυτά είναι άτιμα ή αμέριμνα φιλοτιμίας», τονίζει ο θαυμαστής και βιογράφος του Κολοκοτρώνη Γ. Τερτσέτης.
Ευδοξία Αυγουστίνου
Θεολόγος - Φιλόλογος
Δημοσιεύθηκε στα περιοδικά:
«Όσιος Νικάνωρ» Οκτώβριος 2007
&«Απολύτρωσις» Οκτώβριος 2007
Δημοσιεύθηκε στα περιοδικά:
«Όσιος Νικάνωρ» Οκτώβριος 2007
&«Απολύτρωσις» Οκτώβριος 2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου