ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ. Η θρησκεία της σύγχρονης Ευρώπης

Ἱερεύς Σωτήριος Ὀ. Ἀθανασούλιας

 ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ

Η θρησκεία της σύγχρονης Ευρώπης

Ὁ χαρακτῆρας ἑνός «καλλιτεχνικοῦ» γεγονοτός

Ἡ ἀφορμή νά ἀσχοληθοῦμε μέ τό θέμα τῆς ραγδαίας ἐξάπλωσης, ἤ μᾶλλον τῆς κυριαρχίας, τοῦ Σατανισμοῦ στή σύγχρονη Εὐρώπη μᾶς δόθηκε ἀπό τά θλιβερά καί ἀποτρόπαια πού συνέβησαν στόν φετινό 68ο «Διαγωνισμό τραγουδιοῦ τῆς Eurovision» στό Μάλμε τῆς Σουηδίας στίς 11/5/2024. Ὅπως εἶναι γνωστό, ὁ διαγωνισμός αὐτός θεωρεῖται κορυφαῖο καλλιτεχνικό γεγονός στήν Εὐρώπη μέ παγκόσμια ἀπήχηση. Τόν παρακολουθοῦν ἑκατομμύρια ἄνθρωποι σέ ὅλο τόν κόσμο, εἴτε ζωντανά, εἴτε μέσῳ τῶν σύγχρονων τεχνολογικῶν μέσων (τηλεόρασης, διαδικτύου κ.ἄ.). Αὐτό σημαίνει, ὅπως ἄλλωστε σέ κάθε μορφή τέχνης, ὅτι ἐκφράζει τό «πνεῦμα» τῆς Εὐρώπης, τήν πολιτιστική της ταυτότητα καί τούς πνευματικούς προσανατολισμούς της.

Ὅμως, τί ἀκριβῶς συνέβη στόν φετεινό διαγωνισμό, ἀλλά καί τί προβάλλεται τά τελευταῖα χρόνια ἀπό τόν διαγωνισμό τῆς Eurovision; Παρακολουθήσαμε ἔκπληκτοι τή συμμετοχή τῆς Ἰρλανδίας μέ τό «τραγούδι» «Doomsday Blue» («Μπλέ Ἡμέρα Κρίσεως») καί μέ ἑρμηνευτή τόν (ἤ τήν) Bambie Ray Robinson, μέ τό καλλιτεχνικό ψευδώνυμο «Bambie Thug» («Μπάμπι Φονεύς»). Ἀντί γιά διαγωνιζόμενο τραγούδι, εἴδαμε νά παρουσιάζεται μιά πλήρης σατανιστική τελετή ἤ τελετή μαύρης μαγείας μπροστά σέ ἑκατομμύρια θεατές! Τό σκηνικό ἦταν ἀκριβῶς αὐτό πού συναντᾶμε σέ ἀκραῖες σατανιστικές τελετές ἤ σέ τελετές μαύρης μαγείας: στό ἔδαφος δέσποζε ἡ «πεντάλφα», τό σατανιστικό ἄστρο, μέσα σέ κύκλο καί γύρω του ἀναμένα κεριά. Στό κέντρο ἀνοικτός ὁ «παντεπόπτης ὀφθαλμός», πολύ γνωστό ἀποκρυφιστικό – ἑωσφορικό σύμβολο. Τό συναντᾶμε ἐπίσης στόν Τεκτονισμό καί σέ ἀρχαῖες θρησκεῖες καί ἀποτελεῖ τό κατ’ ἐξοχήν σύμβολο τοῦ «Μεγάλου Ἀδελφοῦ», δηλαδή τοῦ συστήματος τῆς μαζικῆς παρακολούθησης, πού προωθεῖ ἡ «Νέα Ἐποχή». Στό πίσω μέρος μιά μεγάλη πανσέληνος «εὐλογοῦσε» τή μαύρη τελετή. Ἡ ἐμφάνιση τοῦ ἑρμηνευτῆ παρέπεμπε σέ μάγισσα ἤ σέ κορυφαία σατανιστικῆς τελετῆς: γυναικεία μορφή μέ μαύρη ἀμφίεση, κέρατα στό κεφάλι, τελετουργικό σύμβολο στό μέτωπο, πού θυμίζει τά τρία ἑνωμένα ἑξάρια, μαῦρα φρύδια, μαῦρα χείλη, μαῦρα νύχια, τατουάζ στά γυμνά μέρη τοῦ σώματος κ.ἄ. Ὁ ἴδιος ἔχει ἰσχυριστεῖ σέ συνεντεύξεις του ὅτι ἀσκεῖ νεοπαγανιστική μαγεία, «μαγεία φανέρωσης» («manifestation magic», στήν ὁποία ὁ μάγος συγκεντρώνει μέ τελετουργικά μέσα τή σκέψη καί τήν ἐπιθυμία του σέ ἕνα ἀποτέλεσμα, τό ὁποῖο ἐπιτυγχάνεται μέ τή συνεργασία σκοτεινῶν δυνάμεων), ἀλλά καί «μαγεία αἵματος»! Ἡ μάγισσα τῆς τελετῆς χόρευε μέ κερασφόρο ἄνδρα, πού παρέπεμπε σέ δαίμονα ἤ σέ δαιμονόπληκτο ἄνθρωπο. Στό τέλος τῆς παράστασης ἡ μάγισσα φαίνεται νά ὑποτάσσει τόν δαίμονα (ἤ τόν δαιμονόπληκτο ἄνδρα), πού σφάδαζε στή σκηνή, ὥσπου νά ἔρθει τό μεγάλο φινάλε μέ τήν ἐπιγραφή «στέψτε τήν μάγισσα» («crown the witch»)! Οἱ στίχοι τοῦ «τραγουδιοῦ» πνίγονταν μέσα σέ κραυγές, μέ τίς ὁποῖες ἐκφράζεται ἕνα μέρος τῆς σύγχρονης μουσικῆς. Προφανῶς, ἀναφέρονται στήν προσπάθεια τῆς μάγισσας νά καταραστεῖ ἕναν ἐραστή της, ὥστε νά φύγουν «ὅλες οἱ ὄμορφες ἀπό τό κρεβάτι του», νά γίνει λυπημένος καί νά χάσει ὅ,τι εἶχε. Στούς στίχους αὐτούς ξεχώριζε ἡ γνωστή μαγική φράση (κατάρα θανάτωσης!) «Avada Kadavra», πού μέσῳ παραφθορᾶς ἔγινε «Ἄμπρα Κατάμπρα». Προέρχεται ἀπό τίς μάγισσες τοῦ Μεσαίωνα καί τή συναντᾶμε συχνά στά ἀποκρυφιστικά μυθιστορήματα μέ πρωταγωνιστή τόν Harry Potter. Ἡ μάγισσα τῆς παράστασης διαβεβαίωνε ὅτι «μιλᾶ γιά νά καταστρέφει»! Στούς ἴδιους στίχους μνημονεύεται καί τό Hoodoo, μορφή «συμπαθητικῆς μαγείας», πού μοιάζει μέ τό γνωστό βουντού καί ἀναπτύχθηκε σέ κοινότητες Ἀφρικανῶν σκλάβων τῆς νότιας Ἀμερικῆς (μαγεία ἀπό ὁμοίωμα ἀνθρώπου).

Ὡστόσο, ἡ ἐμφάνιση τῆς Ἰρλανδίας δέν ἦταν τό μόνο λυπηρό στόν παραπάνω διαγωνισμό. Μεταξύ τῶν πολλῶν ἄλλων, εἴδαμε ὅτι ἡ πίστα, πού φιλοξένησε ὅλες τίς παρουσιάσεις, ἦταν ἕνας μεγάλος φωτεινός Σταυρός! Ὅπως εἶναι γνωστό, γιά μᾶς τούς Χριστιανούς, ὁ τίμιος Σταυρός ποτέ δέν σχηματίζεται στό ἔδαφος γιά νά καταπατεῖται. Σχηματίζεται ψηλά («εἰς ὕψος αἰρόμενος»), γιά νά προσκυνεῖται καί νά μεταδίδει ἀπό ἐκεῖ τή δύναμή του καί τή Χάρη του!

Τό πιό παράδοξο εἶναι ὅτι τά ἑκατομμύρια τῶν θεατῶν παρακολούθησαν τήν παράσταση χωρίς νά ἀντιδράσουν! Οἱ ἀντιδράσεις ἦταν λίγες καί ὑποτονικές. Οἱ περισσότεροι, μάλιστα, χειροκρότησαν τήν παρουσία τῆς Ἰρλανδίας, ἡ ὁποία κατέλαβε τήν ἕκτη θέση στόν διαγωνισμό (πολύ κοντά στήν κορυφή) μέ 278 βαθμούς! Ποῦ ὀφείλεται, ὅμως, αὐτό; Ὀφείλεται μήπως στό ὅτι τά πλήθη ἔχουν πλέον ἐξοικειωθεῖ μέ τόν Σατανισμό καί τά δαιμονικά ἔργα καί τά θεωροῦν ἀπολύτως φυσικά ἤ στό ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Σατανᾶς ἀσκεῖ τήν ἐπίδρασή του καί καθοδηγεῖ («ἀποκοιμίζει») τά πλήθη μέ τέτοιες παραστάσεις, ἀκόμη καί μέσῳ τῆς σύγχρονης τεχνολογίας (τελεόρασης καί διαδικτύου); Προφανῶς, ὀφείλεται καί στά δύο. Τό ὅτι ὑπάρχει σατανιστική μουσική, δηλαδή εἶδος μουσικῆς πού ἐκφράζει καί προωθεῖ τόν Σατανισμό, ἀλλά καί μυεῖ τούς ἀκροατές του σ’ αὐτόν, εἶναι πλέον γνωστό. Πρόκειται γιά τή ρόκ μουσική καί, ἰδιαίτερα, γιά τίς λεγόμενες «σκληρές» μορφές της (Heavy Metal, Hard Rock, Glam Metal κ.ἄ.). Τό ὅτι καλλιεργεῖται ἡ ἐξοικείωση μέ τόν Σατανισμό ἀπό τέτοιες κορυφαῖες διοργανώσεις μέ παγκόσμια ἀπήχηση, εἶναι ἐπίσης ἀλήθεια. Ἡ σατανιστική ἐμφάνιση τῆς Ἰρλανδίας δέν εἶναι οὔτε τό πρῶτο παράδειγμα, οὔτε τό μοναδικό. Στόν διαγωνισμό τοῦ 1993 στό Μίλστριτ τῆς Ἰρλανδίας τό Ἡνωμένο Βασίλειο κατέλαβε τή δεύτερη θέση μέ τό τραγούδι «Better the Devil you know» («Καλύτερα ὁ Διάβολος πού ξέρεις»). Ὅλοι θυμόμαστε τόν διαγωνισμό τῆς Eurovision στήν Ἀθήνα τό 2006, πού ἀνέδειξε νικητές τά «τέρατα τῆς Φιλανδίας», ὅπως χαρακτηρίστηκαν γιά τήν τερατόμορφη ἔνδυση καί ἐμφάνισή τους. Πρόκειται γιά τούς «Lordi», συγκρότημα heavy metal, πού ἐκπροσώπησε τή χώρα του μέ τό «τραγούδι» «Hard Rock Hallelujah» («Σκληρή Ρόκ Ἀλληλούϊα»). Οἱ στίχοι του ἔκαναν λόγο γιά ἀγγέλους καί δαίμονες πού καταφθάνουν μαζί, γιά ἁγίους πού εἶναι ἀνάπηροι, γιά ἀγγέλους τοῦ Rock and Roll πού φέρνουν τό «ὑπερφυσικό ναρκωτικό» τῆς Hard Rock στή δημιουργία τοῦ Θεοῦ, γιά ἕνα πρόσωπο μέ φτερά στήν πλάτη, κέρατα στό κεφάλι, κοφτερούς κυνόδοντες καί κόκκινα μάτια κ.ἄ. Δυστυχῶς, καί μιά Ὀρθόδοξη χώρα, ἡ Κύπρος, μετεῖχε στόν διαγωνισμό τοῦ 2021 στό Ρότερνταμ τῆς Ὀλλανδίας μέ τό τραγούδι «El Diablo» («Ὁ Διάβολος»). Ἀρθρογράφος στό διαδίκτυο, ἀφοῦ συνέλεξε πάμπολλα παρόμοια παραδείγματα σατανιστικῶν συμμετοχῶν καί ἀναφορῶν μέχρι τό 2021, στό τέλος διερωτᾶται: «Μήπως, λοιπόν, νά μετονομάσουμε τόν διαγωνισμό σέ Διαβολοβίζιον ἤ Δαιμονοβίζιον;» (https://infegreece.com/eurovision-devils-demons-witches/)

Σατανισμός καί κίνημα ΛΟΑΤΚΙ+

Δυστυχῶς, ὁ Σατανισμός δέν εἶναι τό μόνο φαινόμενο, πού προβάλλεται ἀπό τέτοιες πανευρωπαϊκές καί παγκόσμιες διοργανώσεις. Προβάλλεται καί κάτι ἄλλο, πού, ὅπως φαίνεται, συνδέεται στενά μέ τόν Σατανισμό: τό κίνημα ΛΟΑΤΚΙ+. Εἴχαμε ἀναφερθεῖ σ’ αὐτό στό προηγούμενο τεῦχος τοῦ ἐντύπου μας. Γιά ὅσους δέν εἴμαστε ἐξοικειωμένοι μέ τή σχετική ὁρολογία, τά ἀρχικά τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ σημαίνουν: Λεσβίες, Ὁμοφυλόφιλοι, Ἀμφιφυλόφιλοι, Τράνς, Κουήρ καί Ἰντερσέξ (Ἐρμαφρόδιτοι). Τό + στό τέλος σημαίνει «καί ἄλλες παρόμοιες περιπτώσεις». Προβάλλεται, λοιπόν, συστηματικά ἡ ὁμοφυλοφιλία καί κάθε ἐκτροπή ἀπό τό φυσικό καί ἀπό τή δυαδικότητα τῶν φύλων.

Ἔτσι, πληροφορούμεθα ὅτι, «ἀπό τούς 37 συμμετέχοντες πού ἀνέβηκαν στή σκηνή τοῦ Μάλμε τῆς φετινῆς Eurovision 2024, οἱ ὀκτώ εἶναι περήφανα μέλη τῆς ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας» (https://www.lifo.gr/now/entertainment/eurovision-2024-oi-queer-kallitehnes-toy-fetinoy-diagonismoy). Τό πρόσωπο πού ἐκπροσώπησε τή νικήτρια τοῦ φετεινοῦ διαγωνισμοῦ Ἐλβετία μέ τό ὄνομα Nemo, ἐμφανίστηκε στή σκηνή μέ φούστα καί μέ γυναικεία περιβολή, ἑρμηνεύοντας τό τραγούδι «The Code» («Ὁ Κώδικας»). Τό ἴδιο πρόσωπο θέλει νά προσδιορίζεται μέ τό ἄρθρο «τό» («τό Nemo»), ἀντί μέ τά ἄρθρα «ὁ» ἤ «ἡ», πού σημαίνει ὅτι δέν εἶναι ἄνδρας, οὔτε γυναίκα ἤ εἶναι καί ἄνδρας καί γυναίκα! Τό ἴδιο ἀκριβῶς ἰσχύει καί γιά τό πρόσωπο πού ἐκπροσώπησε τή σατανιστική συμμετοχή τῆς Ἰρλανδίας, στήν ὁποία ἀναφερθήκαμε. Κι αὐτό θέλει νά προσδιορίζεται μέ τό οὐδέτερο ἄρθρο «τό» («τό Bambie Thug»), ἀντί μέ τά ἄρθρα «ὁ» ἤ «ἡ», πού ἀναφέρονται στή διάκριση τῶν φύλων. Τό φαινόμενο εἶναι γενικότερο καί δέν περιορίζεται στίς ἐκδηλώσεις τῆς Eurovision. Διαβάσαμε π.χ. σέ ἠλεκτρονικά εἰδησεογραφικά πρακτορεῖα, ὅτι Ἕλληνες πανεπιστημιακοί ἀπευθύνονται σέ φοιτητές τους μέ τήν προσφώνηση «(τά) φοιτητά» (!), σημαίνοντας φοιτητές πού δέν εἶναι ἄνδρες, οὔτε γυναῖκες ἤ εἶναι ἄνδρες καί γυναῖκες ταυτόχρονα!

Τό πρόσωπο πού ἐκπροσώπησε τή νικήτρια χώρα στόν φετεινό διαγωνισμό, ἰσχυρίζεται ὅτι ἐκπροσωπεῖ ἐπίσης καί τήν «non binary» («μή δυαδικοῦ φύλου») κοινότητα, δηλώνοντας σχετικά: «Οἱ ἄνθρωποι ἀρχίζουν νά καταλαβαίνουν περισσότερο καί νομίζω ὅτι ἡ κατανόηση σημαίνει τά πάντα γιά μένα. Καί τό νά μπορεῖς νά ἐκπροσωπεῖς αὐτήν τήν κοινότητα στή Eurovision εἶναι ἐκπληκτικό. Καί εἶμαι τόσο χαρούμενο (sic), πού δέν εἶμαι κἄν τό μόνο (sic) φέτος. Ξέρετε, αὐτό εἶναι ἀκόμα καλύτερο γιατί ἁπλῶς, ἁπλῶς δείχνει ὅτι ὑπάρχει αὐτή ἡ ἀνάγκη» (ὅ.π.).

Ἀπό πού προκύπτει ἡ σύνδεση τοῦ Σατανισμοῦ μέ τό κίνημα ΛΟΑΤΚΙ+; Προφανῶς, ἀπό τό γεγονός ὅτι οἱ «καλλιτέχνες», τά πρόσωπα, οἱ πηγές κ.τ.λ., ἀπ’ ὅπου προβάλλονται τά δύο αὐτά φαινόμενα, εἶναι συνήθως τά ἴδια, ταυτίζονται! Γιά παράδειγμα, ἡ συμμετοχή τῆς Ἰρλανδίας δέν προέβαλλε μόνο τόν Σατανισμό, ἀλλά ἔχει χαρακτηριστεῖ εὔστοχα ὡς «ὠδή στήν Queer κοινότητα» (ὅ.π.). Ὁ ὅρος «Queer» («Κουήρ»), γιά ὅσους ἐπίσης δέν ἔχουμε ἐξοικειωθεῖ μέ τή σχετική ὁρολογία, στεγάζει ὅλες τίς λεγόμενες «ἔμφυλες μειονότητες», δηλ. ὅσους δέν θέλουν νά χαρακτηρίζονται ἄνδρες ἤ γυναῖκες, ἀλλά ὁ,τιδήποτε ἄλλο πέρα ἀπό τή «δυαδικότητα τῶν φύλων». Σέ «παρελάσεις» τοῦ κινήματος ΛΟΑΤΚΙ+ βλέπουμε μεταξύ ἄλλων νά περιφέρονται μεγάλα πανώ μέ σατανιστικά συνθήματα. Ἀπό Ὀρθοδοξη ἄποψη, αὐτό εἶναι εὐνόητο: ὅσοι λατρεύουν τόν Σατανᾶ, λατρεύουν ἐπίσης τά θελήματά του καί τά ἔργα του, θελήματα δέ τοῦ Σατανᾶ εἶναι τό κακό καί ἡ ἁμαρτία, ἰδιαίτερα ἡ μεγάλη ἁμαρτία, ἡ «θανάσιμη». «Ὁ ποιῶν τήν ἁμαρτίαν ἐκ τοῦ διαβόλου ἐστίν, ὅτι ἀπ’ ἀρχῆς ὁ διάβολος ἁμαρτάνει. Εἰς τοῦτο ἐφανερώθη ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἵνα λύσῃ τά ἔργα τοῦ διαβόλου»! (Α΄ Ἰω. 3,8).

Ἡ πορεία πρός τήν ἀποστασία

Ὅσα προαναφέραμε προβληματίζουν ἔντονα πολλούς γιά τόν χαρακτῆρα καί τήν πορεία τῆς σύγχρονης Εὐρώπης. Ἡ τέχνη, ἀκόμη καί στίς χειρότερες καί πιό ἀποτρόπαιες μορφές της, δέν διδάσκει μόνο, ἀλλά καί ἐκφράζει τάσεις καί καταστάσεις, πού ὑπάρχουν στίς κοινωνίες. Ἔχει διατυπωθεῖ, ὅτι «ἡ Εὐρώπη ὁλοταχῶς βουλιάζει στά σκοτάδια τοῦ μεσαίωνα καί ἀκόμα πιό πίσω, στίς δαιμονικές θρησκεῖες τῆς ἀρχαιότητας … Καί ὅλη αὐτή ἡ ὀπισθοδρόμηση πρός τό ἔρεβος, παρουσιάζεται σάν πολιτιστική κορωνίδα “ἐλευθερίας” καί “ἀφύπνισης” … Ἡ πολιτισμική σήψη τῆς Εὐρώπης εἶναι τόσο προχωρημένη πλέον πού παράγει περισσότερη κόλαση καί ἀπό αὐτή πού μπορεῖ νά καταναλώσει τό ἀδηφάγο εὐρωπαϊκό κοινό»! Ὅλοι ζοῦμε μιά βαθειά κρίση, πού εἶναι πρωτίστως πνευματική, ὅπως ἔχει ἐπισημάνει ἐπανειλημμένα ὁ νῦν Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἱερώνυμος. Ἐκδηλώσεις καί ἀποτελέσματα αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς κρίσης, τῆς πνευματικῆς, εἶναι ἡ οἰκονομική κρίση, ἡ κοινωνική, ἡ πολιτική καί κάθε ἄλλη κρίση.

Ὅπως εἶναι γνωστό, ἡ Εὐρώπη εἰσῆλθε στόν πολιτισμό μέσῳ τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὅταν τό 496 μ.Χ. ἔγινε ἡ πανηγυρική βάπτιση Φράγκου βασιλέως Κλόβη (481-511), τό παράδειγμα τοῦ ὁποίου ἀκολούθησε καί ὁ λαός. Ἔκτοτε οἱ Φράγκοι ἔγιναν ἰσχυρό κράτος, καταλαμβάνοντας ὅλα τά ἐδάφη τῆς πρώην Δυτικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας. Ἐπί Καρλομάγνου (768-814) τό Φραγκικό κράτος ἔφτασε στήν ἀποκορύφωση τῆς δύναμής του. Ὅταν διασπάστηκε μέ τόν θάνατο τοῦ Καρλομάγνου, ἄρχισαν νά σχηματίζονται τά σύγχρονα μεγάλα εὐρωπαϊκά κράτη. Ὡστόσο, οἱ Φράγκοι ποτέ δέν κατανόησαν τήν οὐσία τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀλλά τόν διέστρεψαν πολλαπλῶς, μέ ἀποτέλεσμα νά προκύψουν ὁ Ρωμαιοκαθολικισμός, τό μεγάλο Σχίσμα μέ τήν Ἀνατολική Ἐκκλησία (1054) καί, ἀργότερα, ὁ Προτεσταντισμός. Ὅμως, ἀκόμη καί μ’ αὐτή τήν ἀλλοιωμένη μορφή του, ὁ Χριστιανισμός διατηρήθηκε γιά πολλούς αἰῶνες στή Δύση καί δημιούργησε τέχνη καί πολιτισμό. Δυστυχῶς, ἀπό κάποιο σημεῖο καί ἔπειτα ἡ Εὐρώπη ἄρχισε νά ἀπομακρύνεται ἀπό τόν Χριστιανισμό ἤ καί νά τόν ἀντιστρατεύεται, ὅπως φαίνεται ἔντονα στό φρόνημα καί στίς ἀρχές τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης (1789-1799) καί τοῦ Διαφωτισμοῦ (τέλη 17ου – ἀρχές 18ου αἰ.). Τόν ἑπόμενο αἰῶνα «φωτεινά πνεύματα» τῆς Δύσης (Friedrich Nietzsche, 1844-1900 κ.ἄ.) διεκήρυξαν πανηγυρικά τόν «θάνατο τοῦ Θεοῦ». Ἔκτοτε ἡ Εὐρώπη πορεύεται τήν ὁδό τῆς ἀποστασίας, μακρυά ἀπό τόν Θεό καί χωρίς Θεό, ὅπως βλέπουμε μεταξύ ἄλλων στά ἐπίσημα κείμενα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, ἀλλά καί τῶν ἐπί μέρους κρατῶν της (Συντάγματα κ.ἄ.), ὅπου καταβάλλονται προσπάθειες νά ἀπαλειφθεῖ κάθε ἀναφορά στόν Χριστιανισμό καί στή θρησκεία. Πρακτικά, κυριάρχησε ὅ,τι ἀποκαλοῦμε συνήθως «ἐκκοσμίκευση». «Ἐκκοσμίκευση» σημαίνει νά ζεῖ κάποιος σάν νά μήν ὑπάρχει Θεός, ἀκόμη καί ἄν πιστεύει στόν Θεό. «Ἐκκοσμίκευση» σημαίνει πρακτική ἀθεΐα!

Ὅμως, τέτοιες καταστάσεις δέν διαρκοῦν πολύ. Τό κενό τῆς ἀπουσίας τοῦ Θεοῦ τό καταλαμβάνει σύντομα ὁ Διάβολος, κι αὐτό συμβαίνει τόσο στήν προσωπική μας ζωή, ὅσο καί στίς ἀνθρώπινες κοινωνίες! Τήν «ἐκκοσμίκευση» διαδέχεται μιά νέα πίστη, ἡ πίστη στόν Ἀποκρυφισμό, στόν Σατανισμό καί στίς δαιμονικές δυνάμεις. Τό παράδειγμα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἶναι στήν προκειμένη περίπτωση χαρακτηριστικό: Ὅταν ὁ Λαός τοῦ Θεοῦ διατηροῦσε τήν πίστη του καί ἀκολουθοῦσε τό θεῖο θέλημα, εἶχε πλούσια τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί εὐημεροῦσε. Ἡ εὐημερία, ὅμως, ἡ «καλοπέραση», ἐπέφερε τή λήθη τοῦ Θεοῦ, τήν ἀδιαφορία, τήν «ἐκκοσμίκευση» κατά τά σημερινά δεδομένα: «ἔφαγεν Ἰακώβ καί ἐνεπλήσθη … ἐλιπάνθη, ἐπαχύνθη, ἐπλατύνθη· καί ἐγκατέλιπε τόν Θεόν … καί ἀπέστη ἀπό Θεοῦ»! (Δευτ. 32,15). Ἡ λήθη τοῦ Θεοῦ ὁδηγοῦσε ἀναγκαστικά στίς δαιμονικές θρησκεῖες καί στή λατρεία τῶν εἰδώλων. Τότε ὁ Θεός ἀπέσυρε τήν προστασία του καί ἀκολουθοῦσαν ἀναταραχές, πόλεμοι, ὑποταγή σέ ἄλλα ἔθνη, αἰχμαλωσία καί κάθε εἴδους συμφορές! Ὅμως ὁ Θεός ἀπέστελλε Προφῆτες, γιά νά κηρύξουν μετάνοια. Ἄν καρποφοροῦσε ἡ μετάνοια, ὁ Λαός ἐπέστρεφε στόν Θεό, ἡ ἐπιστροφή ἐπέφερε τήν θεία εὐλογία καί τήν εὐημερία, ἡ εὐημερία τή λήθη τοῦ Θεοῦ, ἡ λήθη τήν ἀποστασία κ.ο.κ.

Προφανῶς, ἡ Εὐρώπη ἐγκαταλείπει πλέον τό στάδιο τῆς «ἐκκοσμίκευσης» καί εἰσέρχεται σέ μιά σκοτεινή ἐποχή. Πολλοί ἐκτιμοῦν ὅτι ζοῦμε ἤδη «στούς χρόνους τῆς μεταεκκοσμίκευσης» καί ἀντιλαμβανόμεθα τί σημαίνει «μεταεκκοσμίκευση», σύμφωνα μέ τό παραπάνω παράδειγμα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης!

Οἱ ἐπιπτώσεις καί τά ἀποτελέσματα

Εἶναι μεγάλη πλάνη νά νομίζει κάποιος ὅτι μπορεῖ νά προέλθει κάτι καλό ἀπό τόν Διάβολο. Ἀπό αὐτόν προέρχεται τό κακό, μόνο τό κακό! Ὁ Διάβολος εἶναι «ἀνθρωποκτόνος», μᾶς διαβεβαιώνει ἡ Ἁγία Γραφή! (Ἰω. 8,44), ἐφευρέτης τοῦ κακοῦ καί «πατήρ» τοῦ ψεύδους. Τό ἴδιο ἀκριβῶς μᾶς διαβεβαιώνει καί ἡ ἱστορική ἐμπειρία: ἐρευνώντας τά φαινόμενα τοῦ Σατανισμοῦ, τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ, τῆς ἀποστασίας, τῆς ἁμαρτίας καί ἄλλα παρόμοια, δέν ἔχουμε διαπιστώσει ὅτι ἔχει προκύψει κάποια ὠφέλεια ποτέ ἀπό αὐτά. Ἡ κοινωνία μέ τόν Διάβολο εἶναι πόνος, θλίψη, δουλεία, αἰχμαλωσία, καταστροφή, θάνατος, κόλαση. Ἄν ὁ Διάβολος προσφέρει κάτι «καλό» σέ κάποιες περιπτώσεις, τό προσφέρει ἐπειδή τό ἔχουμε πληρώσει ἀκριβά, πολύ ἀκριβότερα ἀπ’ ὅ,τι ἀξίζει! Ἀντίθετα, ἡ κοινωνία μέ τόν Θεό εἶναι φῶς, χαρά, ἐλευθερία, ζωή!

Καθώς φαίνεται, ζοῦμε ἤδη τίς ἐπιπτώσεις καί τά ἀποτελέσματα τῆς ἀποστασίας, ὡς δυτικός πολιτισμός, ὡς εὐρωπαϊκή οἰκογένεια καί ὡς ἑλληνική κοινωνία. Ἄς δοῦμε τά σημαντικότερα ἀπό αὐτά: α) Ἡ οἰκονομική κρίση, πού μαστίζει πλέον καί τίς λεγόμενες «δυτικές κοινωνίες». β) Ἡ ὑποδούλωση σέ παγκόσμιες δομές, πανίσχυρα συμφέροντα, διεθνεῖς ἑταιρεῖες κ.ἄ., πού ἐλέγχουν τά πολιτικά καί οἰκονομικά πράγματα καί κατευθύνουν τίς τύχες τῶν λαῶν. γ) Ἡ ἠθική κρίση. Οἱ ἄνθρωποι τῶν ἡμερῶν μας ἔγιναν «φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀχάριστοι, ἀνόσιοι, ἄστοργοι, ἄσπονδοι, διάβολοι, ἀκρατεῖς, ἀνήμεροι, ἀφιλάγαθοι, προδόται, προπετεῖς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μᾶλλον ἤ φιλόθεοι» (Β΄ Τιμ. 3, 2-5). δ) Ὁ σκοτασμός τοῦ νοῦ. Ὁ ἄνθρωπος πλέον ἀδυνατεῖ νά διακρίνει μεταξύ καλοῦ καί κακοῦ, ὠφέλιμου καί βλαβεροῦ, ὡραίου καί ἄσχημου. ε) Ἡ πολιτική κρίση. Ἡ κρίση ἡγεσίας καί ἡ κυριαρχία τοῦ φαινομένου τῆς διαφθορᾶς. στ) Ἡ κοινωνική καί ἐθνική κρίση, δηλ. οἱ κοινωνικές ἀναταραχές, ἡ τρομοκρατία, οἱ πόλεμοι κ.ἄ. Πολλοί ἐκτιμοῦν, ὅτι βρισκόμαστε στά πρόθυρα τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου! ζ) Τέλος, ἡ «ἐκδίκηση τῆς φύσης», τά τεράστια οἰκολογικά προβλήματα, πού προκαλεῖ ὁ σύγχρονος πολιτισμός καί ἡ «ἀλαζονεία τοῦ βίου».

Εἶναι ὅλα αὐτά τιμωρίες ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ; Ὁ Θεός ἐκδικεῖται καί τιμωρεῖ; Στήν πραγματικότητα, ὁ Θεός δέν τιμωρεῖ κανέναν, με τήν ἔννοια τουλάχιστον πού νομίζουμε. Εἶναι ὅλος ἀγάπη («ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί»!, Α΄ Ἰω. 4,16), τήν ὁποία ἐκχέει ἀδιακρίτως σέ «πονηρούς καί ἀγαθούς, δικαίους καί ἀδίκους»! (πρβλ. Ματθ. 5,45). Τί κάνει ὅμως: ὅταν τόν περιφρονοῦμε ἤ τόν ἀποστρεφόμεθα ἤ, πολύ περισσότερο, ὅταν τόν μισοῦμε, ἀποσσύρεται διακριτικά, φεύγει, καί ὅταν ὁ Θεός φεύγει, ἀνοίγουν διάπλατα οἱ πύλες γιά τήν εἴσοδο τοῦ κακοῦ καί τῶν δαιμονικῶν δυνάμεων στήν προσωπική καί στήν κοινωνική μας ζωή, ὅπως ἀκριβῶς ὅταν φεύγει τό φῶς κυριαρχεῖ τό σκοτάδι. Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας θεωροῦν τήν ἐγκατάλειψη ἀπό τόν Θεό, ὡς τό χειρότερο πού μπορεῖ νά συμβεῖ στόν ἄνθρωπο! Ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος, λοιπόν, κρίνει, τιμωρεῖ καί κολάζει τόν ἑαυτό του, ἀπό τά ἔργα του, ἀπό τή στάση του καί ἀπό τά φρονήματά του. Ὁ Χριστός κάπου εἶπε: «ἐγώ οὐ κρίνω οὐδένα» (Ἰω. 8,15), «ὁ ἀθετῶν ἐμέ καί μή λαμβάνων τά ρήματά μου, ἔχει τόν κρίνοντα αὐτόν· ὁ λόγος ὅν ἐλάλησα, ἐκεῖνος κρινεῖ αὐτόν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ» (Ἰω. 12,48).

(Κείμενο ἀπό τό ἔντυπο «Ὀρθοδοξία καί αἵρεσις» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας, τεῦχ. 127, Ἀπρ. – Ἰουν. 2024)

entaksis.gr