Απαντώντας σε ενστάσεις για την Αγιοκατάταξη της Γερόντισας Γαβριηλίας

 

Η εικόνα βρίσκεται στον Ι.Ναό του αγίου Ιννοκεντίου του Ιρκούτσκ που υπάγεται στο Πατριαρχείο Μόσχας και βρίσκεται στο Ντητρότιτ των ΗΠΑ. Από αριστερά προς τα δεξιά εικονίζονται η αγία Μαρία Σκόμπτσοβα, η τυφλή οσία της Μόσχας Ματρώνα και η γερόντισσα Γαβριηλία Παπαγιάννη (πηγή Misha).

Απαντώντας σε ενστάσεις για την Αγιοκατάταξη της Γερόντισας Γαβριηλίας

Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου(χημικού)

ΜΕΡΟΣ Α

Εισαγωγικά.

Δυστυχώς, συνεχίζει η δρ Θεολογίας να  δημοσιεύει  παραπλανητικά άρθρα και να αμφισβητεί την αγιότητα της Οσίας Γαβριηλίας της Ιεραποστόλου.

(Ολόκληρο το νέο κείμενο δημοσιεύεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση: https://aktines.blogspot.com/2024/04/blog-post_54.html)

Είμαι υποχρεωμένος ως κληρικός της Ορθόδοξης Εκκλησίας να εκφράσω και άλλο αντιρρητικό λόγο, γιατί δυστυχώς πολλοί ημιμαθείς ή ανημέρωτοι περί της Αγίας παρασύρονται από τα γραφόμενα και μπαίνουν σε χώρους αγιομαχίας και βλασφημίας του Αγίου Πνεύματος. Θεωρούν την Οσία ως Αγία του Οικουμενισμού και εντάσσουν τις αντιρρήσεις τους ως υπερ-ορθόδοξοι στον αντι-οικουμενιστικό αγώνα (!!!!!!)

Πριν συνεχίσω, για ενημέρωση των αναγνωστών σημειώνω τα εξής:

Α. Η αποσπασματική παρουσίαση γεγονότων από την ζωή της Οσίας  ή λόγων της από ηχητικά ντοκουμέντα  αποκομμένα από την όλη ζωή της είναι η χειρότερη μέθοδος παραπλάνησης. Προτείνω στους αναγνώστες να ακούσουν ολόκληρα τα ηχητικά video που παρουσιάζει η ερευνήτρια(;;) δρ.Θεολογίας για να αντιληφθούν το πνευματικό μέγεθος της Οσίας Γαβριηλίας.

Β. Με βάση τα υπάρχοντα ιστορικά στοιχεία  η ζωή της γερόντισσας Γαβριηλίας χωρίζεται στα εξής χρονικά στάδια.

1. Ως λαϊκή Αυρηλία

2.Ως λαϊκή ιεραπόστολος Αυρηλία.

3.Ως ρασοφόρα μοναχή και ιεραπόστολος

4.Ως μεγαλόσχημη  μοναχή.

Γ. Η Οσία δεν έχει καμία σχέση με τα της Συνόδου της Κρήτης. Τα κείμενα της Συνόδου που υπογράφτηκαν και οι αποφάσεις της πέρασαν προηγουμένως από πανεπιστημιακά θεολογικά έδρανα. Οπότε, όπως διδάσκει και η εκκλησιαστική ιστορία, η Οίηση και ο υπέρμετρος εγωϊσμός από τα πανεπιστημιακά έδρανα εκπορεύονται και από δόκτορες και  μεγαλόσχημους κληρικούς διδάσκονται.

Δ. Η ζωή των Αγίων είναι μια πορεία πνευματικής αναζήτησης, μετανοίας και προσφοράς. Επίσης στη ζωή τους οι Άγιοι και λάθη έκαναν. Οι Άγιοι Γρηγόριος Νύσσης και Αυγουστίνος είναι μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα. Οι Άγιοι δεν είναι αλάνθαστοι. ΑΛΑΝΘΑΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Ο ΘΕΟΣ.

Ε. Απαντήσεις σε ενστάσεις για την Αγιοκατάταξη της Οσίας Γραβριηλίας δημοσιεύσαμε στις   ηλεκτρονικές διεύθυνσεις

α.https://fdathanasiou.wordpress.com/2023/10/13/%CE%B3%CE%B5%CF%81%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1-%CE%B3%CE%B1%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%B7%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CE%B7-%CE%BD%CE%B5%CE%BF%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%AE%CF%82-%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%B1/

---------------------------------------------------------------------------------------

β.https://fdathanasiou.wordpress.com/2023/12/06/%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%83-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%81%CF%81%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AC-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%BC%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%B2%CE%AE/

γ. https://aktines.blogspot.com/2023/12/blog-post_4.html (σε σχόλια)

Έτσι δεν θα επαναλάβουμε τις ενστάσεις με τις οποίες απαντάμε εκεί.

Απαραίτητα ιστορικά στοιχεία από τη ζωή της Οσίας

Από τη γέννησή της μέχρι την ρασοφορία της ως μοναχής

Πριν προχωρήσουμε στην αναίρεση των ενστάσεων  για την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων,  απαραίτητα είναι και τα παρακάτω που παραθέτουμε από τον θαυμαστό βίο της Οσίας Γερόντισσας.

Γεννήθηκε στις 2/15 Οκτωβρίου 1897 στην Κων/πολη και κατά το βάπτισμά της ονομάστηκε Αυρηλία (Λίλα για τους περισσότερους). Οι γονείς της ήταν ο Ηλίας Παπαγιάννης και η Βικτώρια Χριστάκη.

Φοίτησε στο Ζάππειο παρθεναγωγείο και είχε ως μαθήτρια καλές επιδόσεις. Όταν ήταν δεκαοκτώ χρονών, παρακολούθησε μαθήματα στο Ερυθρό Σταυρό, φανερώνοντας νωρίς το ενδιαφέρον της για την περιποίηση αρρώστων. Μετά το Γυμνάσιο, έφυγε για να συνεχίσει τις σπουδές της στην Ελβετία, στη Σχολή Γεωπονικής του Estavayer –Le- Lac.

 Εν τω μεταξύ η οικογένεια Παπαγιάννη είχε μετακινηθεί στη Θεσσαλονίκη λόγω της ανταλλαγής των πληθυσμών και η Αυρηλία εισήχθη, το 1923, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης ως ακροάτρια στη Φιλοσοφική Σχολή. Ήταν η δεύτερη φοιτήτρια που φοίτησε σε Ελληνικό Πανεπιστήμιο. Εκεί είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει μαθήματα από μεγάλους δασκάλους όπως ο Δ. Γληνός, ο Γ. Αποστολάκης, ο Μ. Τριανταφυλλίδης και ο Αλ. Δελμούζος.

Το 1932, αποφασίζει να φύγει για την Αθήνα, μακριά από τους δικούς της «να εργαστεί, να ζήσει μόνη», όπως γράφει η φίλη της Ελένη Βίρβου.  Στην Αθήνα απασχολείται με διάφορους τρόπους, είτε σε κλινικές, είτε παραδίδοντας μαθήματα αγγλικών και γαλλικών. Το 1937, σε ηλικία 40 ετών, φεύγει για την Αγγλία. Εκεί εργάστηκε σε διάφορες οικογένειες, φρόντιζε μια ηλικιωμένη κυρία και ταυτόχρονα έκανε μαθήματα ξένων γλωσσών σε παιδιά. Εκεί σπουδάζει και φυσικοθεραπεία. Μετά το τέλος του Β’ παγκοσμίου Πολέμου, το 1945, η αδελφή Γαβριηλία επιστρέφει στην Ελλάδα. Γίνεται διευθύντρια της Οικοκυρικής Σχολής που ίδρυσαν οι Κουάκεροι, στη Θεσσαλονίκη, κοντά στο Αεροδρόμιο. (Αργότερα οι Κουάκεροι ίδρυσαν και τη Γεωπονική σχολή)

ΣΗΜΕΙΩΣΗ. Οι Κουάκεροι ή Χριστιανοί Φίλοι (αγγλ.: Quakers) είναι μια θρησκευτική ομάδα που δημιουργήθηκε στην Αγγλία το 17ο αιώνα από τον περιπλανώμενο ιεροκήρυκα Τζορτζ Φοξ και εξαπλώθηκε γρήγορα και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, όπως και την Αμερική. Φέρουν την ονομασία Θρησκευτική Κοινωνία των Φίλων (Religious Society of Friends) και βάση της πίστης τους είναι η Αγία Γραφή. Για τους Κουάκερους εκείνο που μετρά περισσότερο είναι η κοινωνική προσφορά, γι’ αυτό και βρίσκονται σε μεγάλο βαθμό πίσω από παγκόσμιες οργανώσεις που προσφέρουν βοήθεια, όπως η Διεθνής Αμνηστία κλπ. Μεταξύ των πολλών περιοχών δράσης τους είναι και η Ινδία, με την οποία διατηρούν μακρά σχέση. Αυτή χρονολογείται από το 1657 όταν ο πρώτος Κουάκερος πάτησε το πόδι του στη χώρα, στην οποία ίδρυσαν κατόπιν νοσοκομεία, ορφανοτροφεία, σχολεία, βιβλιοθήκες, φάρμες κλπ., ενώ υποστήριζαν τις ιδέες του Μαχάτμα Γκάντι, ο οποίος ο οποίος μάλιστα τους εκτιμούσε γιατί δεν προσπαθούσαν να προσηλυτίσουν τους Ινδούς.

Η Οικοκυρική Σχολή των Κουάκερων στη Θεσσαλονίκη ιδρύθηκε αμέσως μετά τον Πόλεμο και την αναχώρηση των Γερμανών, όπως και η Αμερικανική Γεωργική Σχολή, με σκοπό να εκπαιδεύσει κατάλληλα τα νεαρά κορίτσια για την ανατροφή των παιδιών, τη φροντίδα των ζώων και την καλλιέργεια των χωραφιών. Εκεί λοιπόν, η αδελφή Γαβριηλία, κάνει μαθήματα γλώσσας αρχικά και οργανώνει το οικοτροφείο που φιλοξενούσε τις μαθήτριες της Σχολής. Όμως, το έτος 1947 επιστρέφει στην Αθήνα, όπου και ανοίγει το Φυσιοθεραπευτήριό της.

Εκείνο όμως που αποτέλεσε μεγάλο σταθμό στην πορεία της ζωής της και υπήρξε ιδιαίτερα καθοριστικό σημείο για τις επόμενες επιλογές της ήταν ο θάνατος της μητέρας της. Πιο συγκεκριμένα, στις 24 Μαρτίου του 1954 χάνει την πολυαγαπημένη της μητέρα, της οποίας η διδαχή, η αγάπη και η ευχή τη συνόδευαν παντού.

Όλη της η πορεία, οι επιλογές και φυσικά όλο της το είναι έχουν διαμορφωθεί από την τόση αγάπη που πήρε από αυτήν από παιδί. Η ίδια περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο τη μέρα αυτή: «Η ημέρα του αποχωρισμού μας, η μέρα της εσωτερικής μου κρίσης, ήταν η ημέρα που έκοψε και τον τελευταίο δεσμό που με έδενε με την κανονική, υλική ζωή σ' αυτή τη Γη. Είχα πεθάνει. Ήμουν πια νεκρή για τον κόσμο. Το μοναδικό επόμενο βήμα που ανοιγόταν μπροστά μου ήταν το αποφασιστικό βήμα μιας προσπάθειας, το «Ύπαγε πώλησον σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς και το Ακολούθει Μοι»! Αλλά πού; Και ξαφνικά ήρθε το μήνυμα…. ΙΝΔΙΑ. Αυτό ήταν! Ο Προορισμός μου!».

Αρχίζει λοιπόν, το 1954, για την αδελφή Γαβριηλία, μια περίοδος ταξιδιών προς την Ινδία, που συνοδεύονται από περιόδους μακράς παραμονής και εθελοντικής διακονίας στη χώρα αυτή. Τα ταξίδια, οι απίστευτες δυσκολίες, η ιατρική ανακούφιση των λεπρών, το άγγιγμα των ανέγγιχτων… η σιωπηλή διακονία, αποτελούν για την αδελφή Γαβριηλία ένα «Ακολούθει Μοι» πραγματικό, χωρίς όρους και δισταγμούς απέναντι στο σχέδιο του Θεού. Στην Ινδία έζησε με διαλείμματα, αρχικά από το 1954 έως 1959, και ξανά επέστρεψε το 1963 ως το 1966 προσφέροντας τη νοσηλευτική της φροντίδα στους ανέγγιχτους

Τα ταξίδια της στην Ινδία.

Η  Γαβριηλία αποφασίζει το ίδιο βράδυ του θανάτου της μητέρας της (24 Μαρτίου 1954) να ταξιδέψει στην Ινδία για να προσφέρει τις γνώσεις της και τις φροντίδες της στην αντιμετώπιση των προβλημάτων των άκρων, και ειδικότερα των επιβλαβών επιπτώσεων της λέπρας.

Στην απόφασή της αυτή όμως πιθανό να έπαιξε ρόλο η παραμονή της στην Αγγλία (1937-1945), τις παραμονές και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, εποχή κατά την οποία η Ινδία βρίσκεται ακόμη υπό την κυριαρχία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και αρχίζουν να γίνονται έντονες συζητήσεις για την ανεξαρτησία της στο Βρετανικό δημόσιο χώρο (Κοινοβούλιο, εφημερίδες, κλπ).

Μια ακόμη πηγή πληροφόρησης για την Ινδία και γνώσης των προβλημάτων που αφορούν τον ντόπιο πληθυσμό είναι πιθανόν η επαφή της με τους Κουάκερους, λόγω της Οικοκυρικής Σχολής στη Θεσσαλονίκη, η σχέση των οποίων με την Ινδία είναι πολύ παλιά, όπως αναφέρθηκε πιο πάνω. Εξάλλου, τρεις μήνες μετά την απόφασή της αυτή, ένας Βρετανός Κουάκερος από τις Δυτικές Ινδίες, που έμοιαζε με Ινδός, χτύπησε την πόρτα του ιατρείου της, περαστικός από Αθήνα, ο οποίος αναζητούσε τους μακρινούς προγόνους του στην Ινδία και βρισκόταν στο δρόμο προς τα Ιμαλάια. Επιπλέον, την εποχή που αποφάσισε να φύγει, το 1954, η Ινδία έκανε παντού έκκληση για βοήθεια σε όλα τα περιοδικά, όπως λέει η ίδια, για τους λεπρούς, για τα παράλυτα παιδιά, κλπ. Η 14η Μαΐου του 1955 είναι μια ημερομηνία - σταθμός, ο πιο σημαντικός ίσως για την αδελφή Γαβριηλία. Είναι η μέρα που φεύγει για έναν άγνωστο ως τότε προορισμό, την Ινδία. Πριν φύγει πούλησε όλα της τα υπάρχοντα και τα μοίρασε στους φτωχούς. Έκλεισε το φυσιοθεραπευτήριο και στον μόνο άνθρωπο που έγραψε πως φεύγει για την Ινδία ήταν η φίλη της, η Ελένη Βίρβου, η οποία ζούσε ακόμη στην Αγγλία. Αφού κατάφερε να πάρει τη βίζα από το ινδικό προξενείο στο Αμμάν της Ιορδανίας, ταξιδεύει τελικά με λεωφορείο προς την Ινδία μέσω Βαγδάτης, Τεχεράνης, Καράτσι φθάνοντας στο Δελχί, στις 14 Μαΐου 1955.

Φεύγοντας παίρνει μαζί της δύο βιβλία, το Ευαγγέλιο και ένα βιβλίο του μεγάλου Γκουρού της Ινδίας Sivananda, το οποίο της χάρισε μια φίλη της την τελευταία στιγμή πριν την αναχώρησή της. Πριν αναχωρήσει για την Ινδία, έκανε ένα ταξίδι στη Βιέννη, προσκεκλημένη σε ένα Σεμινάριο Νεολαίας. Από εκεί, μέσω Ελβετίας και Ιταλίας, ταξιδεύει για τη Χάιφα του Ισραήλ, προκειμένου να εργαστεί στα Κιμπούτς. Εκεί γνώρισε τον Εβραίο συγγραφέα Υ. Hanegbi και η δυνατή φιλία τους κράτησε 38 ολόκληρα χρόνια, μέχρι το τέλος της ζωής της το 1992. Ενδιάμεσα, ταξιδεύει σε διάφορους προορισμούς, στην Κύπρο, το Λίβανο και την Ιορδανία, όπου εθελοντικά εργάζεται με αρρώστους τους οποίους περιθάλπει και φροντίζει.

Από τις πρώτες κιόλας μέρες γνώρισε σημαντικούς ανθρώπους όπως ο διάσημος λεπρολόγος Paul Brand με τον οποίο ξαναβρέθηκαν το 1959, λίγο πριν φύγει από την Ινδία. Η πρώτη της επαφή με την ινδική πραγματικότητα είναι η εθελοντική φροντίδα ασθενών, σε ένα μικρό νοσοκομείο, πηγαίνοντας προς τα Ιμαλάια. Η πρώτη της όμως εργασία είναι στο ashram του Γκουρού Sivananda, το βιβλίο του οποίου είχε πάρει μαζί της αναχωρώντας από την Αθήνα. Ο Sivananda της πρότεινε να αναλάβει το μικρό ιατρείο του ashram, που είχε ιδρύσει, στο οποίο ζούσαν 80 περίπου μοναχοί και μοναχές, και να διδάξει σε αυτούς φυσιοθεραπεία. Τα ashram είναι πνευματικά ερημητήρια των Ινδουιστών με ιστορία πολλών αιώνων, στα οποία απομονώνονται με σκοπό τη γαλήνη και την περισυλλογή, μέσα από σωματικές και πνευματικές ασκήσεις. Στην εξέλιξή τους έγιναν ένα είδος σχολείου, το οποίο υποδέχεται μαθητές και επισκέπτες ακόμα και από τη Δύση, κάτι που συνεχίζεται έως σήμερα. Ανέλαβε λοιπόν το μικρό ιατρείο, όπου περιποιόταν περαστικούς και ντόπιους προσκυνητές. Όπως σημειώνει  η βιογράφος της, «είχε πια στέγη και τροφή» και ένα νέο τρόπο ζωής με δύο άξονες: την απόλυτη ακτημοσύνη και τη διακονία του πλησίον. Την Πρωτοχρονιά του 1956 αρχίζει το διακονικό της έργο στους λεπρούς της Ινδίας. Εγκαταλείπει το ashram του Sivananda και πηγαίνει στο ArandWan, ένα είδος Κέντρου Φροντίδας ή Αποκατάστασης, με τη μορφή ενός μικρού χωριού, που βρίσκεται κοντά στην πόλη Warora της Κεντρικής Ινδίας. Το ArandWan (Σπίτι Χαράς) ιδρύθηκε το 1948 από τον κοινωνικό ακτιβιστή Baba Amte, με σκοπό να περιθάλψει ασθενείς από λέπρα και άτομα με αναπηρία από περιθωριακές κοινωνικές ομάδες και να τους ενσωματώσει και πάλι στην κοινωνία, από όπου είχαν αποκλειστεί. Ο Baba Amte ανέπτυξε το Arandwan ως μια αυτάρκη οικονομικά κοινότητα. Σήμερα έχει εξελιχθεί σε ένα «έξυπνο χωριό», στο οποίο οι κάτοικοι διαβιούν με τρόπο αυτάρκη και αυτοτροφοδοτούμενο, μέσω της γεωργίας, για την ανάπτυξη της οποίας χρησιμοποιούνται τεχνικές βιολογικής καλλιέργειας και μικρής κλίμακας διαχείρισης των υδάτων. Διαθέτει δύο νοσοκομεία, ένα κολλέγιο, ένα ορφανοτροφείο, ένα σχολείο για τυφλούς και ένα σχολείο για κωφούς, και διοικείται από το μεγαλύτερο γιο του Baba Amte, τον δρ. Vikas Amte, ο οποίος ήταν περίπου επτά χρονών, όταν υποδέχτηκε ο πατέρας του τη Γαβριηλία. Στο ArandWan, η Γαβριηλία έρχεται τόσο κοντά με τη λέπρα, στην οποία θα αφιερώσει ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς και της προσφοράς της. Ο Baba Amte θα εκτιμήσει τη δουλειά της, θα θαυμάσει την προσωπικότητά της, θα τη δεχθεί ως νέο μέλος στην οικογένειά του και θα δημιουργήσει μια στενή σχέση αγάπης και φιλίας μαζί της, η οποία θα διαρκέσει μέσω αλληλογραφίας μέχρι το 1990.

Τον Φεβρουάριο του 1956 πηγαίνει στο Lucknow, όπου καλείται να διδάξει στο προσωπικό και να κάνει φυσιοθεραπείες στους ασθενείς του Ψυχιατρικού Κέντρου που είχαν ιδρύσει Μεθοδιστές Ιεραπόστολοι. Εκεί συναντά, μεταξύ άλλων, τον Dr Sinha και τη γυναίκα του, με τους οποίους συνδέεται με βαθιά φιλία, καθώς και τον Μεθοδιστή Αμερικανό ιεραπόστολο Stanley Jones, ο οποίος θα την καλέσει πολύ αργότερα στην Αμερική για να μιλήσει σε Προτεστάντες για την ορθόδοξη παράδοση. Όσο ήταν στο Lucknow, προσκαλείται και από το Πανεπιστημιακό Ορθοπεδικό Νοσοκομείο να διδάξει στις νοσοκόμες Φυσιοθεραπεία. Η φήμη της εξαπλώνεται σε όλη την Ινδία. Την προσκαλούν διάφορα νοσοκομειακά ιδρύματα και έτσι ταξιδεύει από πόλη σε πόλη για να ασχοληθεί με τα έλκη των λεπρών και τη διδασκαλία της φυσιοθεραπείας στο νοσηλευτικό προσωπικό. Διασχίζει την απέραντη αυτή χώρα ταξιδεύοντας με κάθε μέσο, τρένα, λεωφορεία, βοϊδάμαξες. Το Μάρτιο του 1957 πηγαίνει στην πόλη Chandigarh του Punjab για να εργαστεί στο ίδρυμα Saket για τυφλά παιδιά, στα οποία διδάσκει πρακτική φυσιοθεραπεία. Τα απογεύματα πηγαίνει στον Ερυθρό Σταυρό, όπου διδάσκει φυσιοθεραπεία σε νοσοκόμες. Εκείνη τη χρονιά έκανε και την πιο μεγάλη περιοδεία. Κάθε μέρα επισκέπτεται 10 ιδρύματα τουλάχιστον και τον Σεπτέμβριο του 1957 τη βρίσκουμε να εργάζεται στο Ινστιτούτο Εργασιοθεραπείας. Ο μαραθώνιος της προσφοράς δεν έχει τέλος. Το Σεπτέμβριο του 1957 μαζί με τον Baba Amte ξεκινούν για το Δελχί, όπου θα εργαστεί στο Ο.Τ.Ι (Occupational Therapy Institute), το Ινστιτούτο Εργασιοθεραπείας. Εκείνο το διάστημα νοσηλεύεται ο ίδιος ο Amte άρρωστος στο Nagpur, και η αγαπημένη του αδερφή τρέχει να τον βοηθήσει. Επιστρέφει στο Δελχί για να συμμετάσχει σε ένα Συνέδριο Υγιεινής Διατροφής και Φυσικής Θεραπείας, το οποίο είχε οργανώσει ο μεγάλος ιατρός Dr. Sen. Μετά από ένα χρόνο μεγάλης κινητοποίησης και διακονίας παντού, το 1958 φτάνει στο Uttar Kashi, στα Ιμαλάια και θα μείνει κοντά στις πηγές του Γάγγη για 11 μήνες ολομόναχη, απολαμβάνοντας την ησυχία και την προσευχή. Εκεί δεν υπήρχε έτοιμο ιατρείο, όμως, με τα λίγα φάρμακα που είχε, κατάφερε να βοηθήσει πολλούς περαστικούς που είχαν πληγές, τραύματα, πονεμένα, καταπονημένα μέλη, κτλ. Τα σχέδια για την ίδρυση λεπροκομείου στην περιοχή ματαιώθηκαν και η Γαβριηλία συνοδεύοντας τη φίλη της Daya, που είχε ανάγκη ιατρικής περίθαλψης, φθάνει στο Landour και από εκεί στο Secunderabad (Begumpet) αναμένοντας την ίδρυση ενός νέου Λεπροκομείου. Εν τω μεταξύ, με μεσάζοντα την αμερικανίδα φίλη της Νέλλα Γκράχαμ Κουκ, είχε ήδη αρχίσει επαφές με το Μοναστήρι της Ανάστασης του Λαζάρου, στη Βηθανία, όπου θα καρεί μοναχή. Οι τελευταίοι μήνες στην Ινδία τη βρίσκουν να διδάσκει φυσιοθεραπεία σε διάφορα νοσοκομεία και να φροντίζει πάντα το λεπροκομείο του Baba Amte. Φεύγοντας από την Ινδία για τα Ιεροσόλυμα, στις 4 Αυγούστου 1959, κλείνει έναν πενταετή κύκλο αδιάλειπτης προσφοράς και δράσης τόσο στη φροντίδα των λεπρών, όσο και στη διδασκαλία της φυσιοθεραπείας, στην Ινδία.

Η Ρασοφορία της ως μοναχή και η ζωή της ως μοναχή - ιεραπόστολος

Κατά την επιστροφή της από το πρώτο ταξίδι στην Ινδία, το 1959, μετά από δοκιμασία τριών ετών, κείρεται μοναχή στο Μοναστήρι της Ανάστασης του Λαζάρου, στη Βηθανία, και παίρνει το όνομα Γαβριηλία. Ως μοναχή πλέον, δεν σταματά να προσφέρει τις νοσηλευτικές της υπηρεσίες, είτε στις μοναχές του μοναστηριού, είτε στους κατοίκους των γύρω χωριών, είτε στους στρατιώτες του διπλανού στρατοπέδου. Ταυτόχρονα, εργάζεται στο Αμερικάνικο νοσοκομείο για ανάπηρα παιδιά. Στη Βηθανία παραμένει έως το 1966. Όλο αυτό το διάστημα μετακινείται στην Ευρώπη, την Αμερική και πηγαίνει για δεύτερη φορά στην Ινδία (1963- 1966), δίνοντας μαρτυρία για την ορθόδοξη πίστη της –εξάλλου φέρει πλέον το ράσο– και ανακουφίζοντας αρρώστους.

Η επιστροφή στην Ινδία

Επιστρέφει στην Ινδία, το 1963, ως μοναχή πλέον, ξανασυναντά αγαπημένους της φίλους, όπως τον Baba Amte, και καταλήγει στο Sat Tal (Επτά Λίμνες), στο Nainital, σε μια ιδιότυπη ορθόδοξη κοινότητα, την οποία είχε συστήσει ο π. Λάζαρος Μουρ (1902-1992), με σκοπό να προσελκύσει δυτικούς χριστιανούς που αναζητούσαν την ινδική πνευματικότητα. Ο π. Λάζαρος, ένας αγγλικής καταγωγής Ορθόδοξος Ιερομόναχος της Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς, είχε σταλεί εκεί το 1962 από την Εκκλησία του, μετά την Παλαιστίνη, όπου υπηρετούσε, για να εκπληρώσει τον παραπάνω στόχο. Στο κέντρο αυτό, με επίκεντρο ένα μικρό εκκλησάκι, η αδελφή Γαβριηλία ακολουθεί το πρόγραμμα που είχε διαμορφώσει ο π. Λάζαρος: καθημερινή Θεία Λειτουργία, ανάγνωση της Αγίας Γραφής και εσπερινός, διακονήματα κάθε είδους.

Το πρόγραμμα αυτό διακόπτεται συχνά από ταξίδια που κάνει στην Ευρώπη, προσκεκλημένη για διάφορους λόγους, όπως συνοδεία ασθενών ή ομιλίες για την ορθόδοξη πίστη. Από την Ινδία φεύγει οριστικά για την Αθήνα στις 4 Οκτωβρίου 1966, με αφορμή τη θεραπεία του καταρράκτη που εκδηλώνεται στο αριστερό της μάτι. Η αδελφή αγάπησε πολύ τους Ινδούς, γιατί, όπως διηγείται η ίδια: «Αγάπησα αυτό το λαό… για πολλούς λόγους.

Η οριστική επιστροφή της από την Ινδία, το 1966, συνδέεται με την εγκατάστασή της στη Μονή Ευαγγελιστρίας - Νέας Ιερουσαλήμ, στον Κουβαρά Αττικής, καθ’ υπόδειξη του αγιορείτη π. Κύριλλου Ταμπαξή. Κατά την παραμονή της εκεί και μετά από παράκληση μιας Αμερικανίδας να μάθει πρακτική φυσιοθεραπεία, αρχίζει μαθήματα στο Ρωσικό Οίκο Ευγηρίας στην Ηλιούπολη, όπου η ίδια περιγράφει την αμέριστη χαρά της για τις φυσιοθεραπείες που έκανε σε ηλικιωμένους ανθρώπους.

Αφρική – Γερμανία – Βηθανία – Σινά – Αθήνα - Λέρος

Η συνέχεια του πολυταξιδεμένου βίου της γράφεται στην Αφρική, το 1968, και ιδιαίτερα στην Κένυα, στο ιεραποστολικό κέντρο του π. Χρυσόστομου Παπασαραντόπουλου. Εκεί προσφέρει κάθε είδους υπηρεσία, όπως γραμματειακή υποστήριξη, διδασκαλία Συμβουλευτικής Υγιεινής για μητέρες και διδασκαλία εκμάθησης γλώσσας σε αναλφάβητους ενήλικες. Για το τελευταίο αυτό πρόγραμμα παρακολούθησε μάλιστα ένα σχετικό Συνέδριο στο Ναϊρόμπι. Συμμετέχει σε βαπτίσεις και κατηχήσεις που πραγματοποιούνται από το ιεραποστολικό κλιμάκιο του π. Χρυσοστόμου σε χωριά της Κένυας και της Τανζανίας. Της προτάθηκε επίσης από το Κενυατικό Υπουργείο Υγείας να διδάξει σε γιατρούς και νοσοκόμες των κρατικών Λεπροκομείων τους τρόπους θεραπείας των ελκών, στους οποίους είχε ειδικευθεί. Στα τέλη του 1969 επιστρέφει από την Αφρική και τον επόμενο χρόνο ξαναπηγαίνει στο Μοναστήρι της Βηθανίας. Ακολουθεί η Γερμανία, το 1972, μαζί μετον Σεβασμιότατο Ειρηναίο Κισάμου και Σελίνου, τον οποίο συνοδεύει, όταν εκείνος αναλαμβάνει τα ηνία της τοπικής Μητρόπολης. Εκεί βοηθάει τον Μητροπολίτη σε διάφορες δραστηριότητες και επισκέπτεται ασθενείς στα νοσοκομεία.

Το 1973 επιστρέφει στην Αθήνα και φροντίζει ή συνοδεύει ασθενείς. Ο κόσμος πλέον την αναζητούσε για να συμπαρασταθεί σε κάθε σωματική και ψυχική αρρώστια, για να συνοδεύσει αρρώστους στο εξωτερικό, να μείνει μαζί τους στα νοσοκομεία, να ακούσει τον πόνο τους. Το 1975 ξαναπηγαίνει στα Ιεροσόλυμα και τη Βηθανία, το 1976 επισκέπτεται την Αγία Αικατερίνη στο Σινά, και το 1978, εν τέλει, σε ηλικία 81 ετών, εγκαθίσταται και πάλι στην Αθήνα. Η τελευταία φάση της ζωής της συνδέεται με το «Σπίτι των Αγγέλων» στην Αθήνα, ένα διαμέρισμα που της παραχωρήθηκε από τον π. Αγαθάγγελο Μιχαηλίδη. Στο διαμέρισμα αυτό ανέπτυξε μια ιδιότυπη «κοινότητα», από ανθρώπους που μάθαιναν για αυτήν και ήθελαν να τη γνωρίσουν, συνδυάζοντας τον ησυχαστικό μοναχισμό με την ιεραποστολή και μιλώντας τη γλώσσα που ήξερε καλά: τη γλώσσα της αγάπης. Όπως σημειώνει η βιογράφος της, «το σπίτι αυτό της οδού Μηδείας, από το 1978 έως το 1989 έγινε για εκατοντάδες… το σπίτι, όπου πήγαινες και εύρισκες την ελπίδα που είχες χάσει, τη λύση που δεν είχες σκεφτεί. Την Αγάπη που έψαχνες, την ειρήνη που γύρευες, τη ζωή που ζητούσες. Τη συμβουλή, την παρηγοριά, τη σωματική ή ψυχική γιατρειά. Την απάντηση στην πνευματική σου αναζήτηση, την καθοδήγηση. Πολλές φορές τη φιλοξενία και σίγουρα πολλούς καινούργιους εν Χριστώ φίλους». Μετά από μια σύντομη παραμονή στην Αίγινα, στην Αγία Σκέπη (1989-1990), και μια ασθένεια που την ταλαιπώρησε για 40 μέρες και από την οποία θεραπεύτηκε θαυματουργικά, η Γερόντισσα Γαβριηλία καταλήγει στη Λέρο, το 1990. Εκεί πεθαίνει, στις 28 Μαρτίου 1992, σε ηλικία 95 ετών, αφού είχε καρεί μεγαλόσχημη μοναχή, λίγους μήνες πριν, στην Παναγία του Κάστρου, όπου και ενταφιάζεται.

Η ίδια συνοψίζει σε λίγες φράσεις τη ζωή της όλη: «Από την άλλη μέρα το πρωί, [μετά το θάνατο της μητέρας της] ήμουνα μια ψυχή, δεν ήμουνα πια εγώ… Κι αυτή η ψυχή άρχισε τότε να ξεπουλάει ό, τι είχε και δεν είχε… Άφησε το επάγγελμα και έκλεισε το Θεραπευτήριο που είχε και όλα. Τα πάντα. Και πήρα δρόμο με το Χριστό. Κι από τότε γυρίζω… Δόξα τω Θεώ! Με αξίωσε ο Θεός και έφθασα ως τα Ιμαλάϊα Όρη, σχεδόν στις πηγές του Γάγγη. Έφθασα ως τη Μομπάσα της Ανατολικής Αφρικής. Έφθασα ως την Καλιφόρνια και τον Καναδά. Αφήνω Αγγλία, Ιταλία, Γαλλία, Ελβετία και όλες τις χώρες που είναι δίπλα μας. Και τελικά ο Κύριος, από εκεί πάνω, από τα βουνά των Ινδιών, με κατέβασε με την μεγάλη Αγάπη και Οδηγία και Προστασία Του, κατ’ ευθείαν στη Βηθανία, στο Μοναστήρι της Αναστάσεως του Λαζάρου, όπου έγινε και η δική μου “Ανάστασις” κι έβαλα το Ράσο. Κάθε ζωή είναι και μια ολόκληρη ιστορία…»

Σημείωση. Η σύνθεση της βιογραφίας έγινε με βάση το βιβλία ¨Η Ασκητικη της Αγάπης και η Γερόντισσα της χαράς και την σχετική εργασία της κ.Ε. Πλατίστα.

ΜΕΡΟΣ  Β

Απαντώντας στις νέες ενστάσεις.

Ολόκληρο το κείμενο των ενστάσεων δημοσιεύεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση  https://aktines.blogspot.com/2024/04/blog-post_54.html

ΕΝΣΤΑΣΗ ΠΡΩΤΗ:

Η δρ Θεολογίας χρησιμοποιώντας το video Στο https://www.youtube.com/watch?v=uz3wGO2TPGM&list=TLPQMjExMjIwMjNrWx4TaZC7uA&index=2 γράφει: Στο 0,52ο λεπτό, παραδέχεται (η γερόντισσα) ότι κάποτε διηύθυνε ένα σχολείο της προτεσταντικής αιρετικής κίνησης των Κουακέρων στη Θεσσαλονίκη. Πώς κατείχε την τόσο νευραλγική θέση της διευθύντριας ενός σχολείου αυτής της αίρεσης; Μπορεί κάποιος να πιστέψει ότι οι απόψεις της δεν ταυτίζονταν πλήρως με αυτές των Κουακέρων, για να κατέχει αυτή τη θέση;

 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ. Στον βίο της γερόντισσας  στην σελίδα 33  του βιβλίου Ασκητική της Αγάπης γράφονται τα εξής:

« Η  Αυρηλία  το 1945 επιστρέφει στην Ελλάδα από την Αγγλία που είχε εγκλωβιστεί στα χρόνια του πολέμου μαζί με τους Κουάκερους οι οποίοι σαν βοήθεια προς την Ελλάδα ίδρυσαν την Αμερικανική Γεωργική Σχολή λίγο έξω από την Θεσσαλονίκη και την τοποθέτησαν Διευθύντρια. Η Σχολή είχε σκοπό να μάθει σε κορίτσια από χωριά της Μακεδονίας Οικοκυρικά, Γεωργία, Κτηνοτροφία .. για να μπορούν να βγάλουν το ψωμί τους. Κάθε Σάββατο έκανε στα παιδιά μελέτη και ανάλυση της Αγίας Γραφής και την Κυριακή τα συνόδευε στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Χωριού (της Θέρμης).

Δηλ. βλέπουμε ότι η λαϊκή  ΑΥΡΗΛΙΑ για επαγγελματικούς λόγους και με διάθεση κοινωνικής προσφοράς  γίνεται ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΚΥΡΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΩΝ ΚΟΥΑΚΕΡΩΝ, οι οποίοι γνωρίζοντας τα προσόντα της της εμπιστεύτηκαν την νευραλγική θέση της Διευθύντριας της Οικοκυρικής σχολής. Το κοινό που τους συνδέει απ΄ό,τι φαίνεται είναι μόνο η διάθεση της κοινωνικής προσφοράς. Και ερωτώ. Η κυρία δρ Θεολογίας, που είναι και στέλεχος της εκπαίδευσης, ταυτίζεται στην θρησκευτική της πίστη με αυτή των υφισταμένων της ή των προισταμένων της;; Από πού συμπεραίνει επομένως ότι η λαϊκή Αυρηλία είχε τις ίδιες θρησκευτικές πεποιθήσεις με τους Κουακέρους;

ΕΝΣΤΑΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ.

Κατηγορείται η Οσία ότι είχε συναναστροφή με τους ετεροδόξους και συμμετείχε στις ακολουθίες τους, όπως ακούγεται να λέει στο video στα 22.33 και 31,39 λεπτά.

 ΑΠΑΝΤΗΣΗ.

 α. Δεν μας ξεκαθαρίζει η δρ. Θεολογίας από ποια φάση της ζωής της Οσίας είναι τα λόγια που ακούγονται, με αποτέλεσμα να δημιουργεί σύγχυση και αποπροσανατολισμό. Ξεκαθαρίζω στους αναγνώστες τα εξής: Στην Ινδία πρώτα πήγε ως λαϊκή ιεραπόστολος, οπότε πού είναι το λάθος της συναναστροφής με ετεροδόξους;; Υπενθυμίζω στους αναγνώστες, ότι ο καλύτερος φίλος του Μεγάλου Βασιλείου ήταν ένας Εβραίος γιατρός ο οποίος ζήτησε να βαπτισθεί Χριστιανός μετά την κοίμηση του αγίου.

Το  ότι είχε επαφή με ετεροδόξους λόγω της διακονίας της αυτό είναι μειονέκτημα;;;  Η δρ.Θεολογίας επικοινωνεί μόνο με ορθοδόξους;

Η γερόντισα  έλεγε, δεν μπορείς να αγαπάς και να υπερέχεις του άλλου, γιατί θα τον βλέπεις και εκείνον ως Εικόνα του Θεού. Κι αν έτσι νιώθεις, τότε δεν μπορείς να κάνεις καμία διάκριση. Πολλές φορές τη ρωτούσαν μα πώς συζητάς με τον Μουσουλμάνο, πώς περπατάς μαζί με τον Ινδό, πρέπει στο μυαλό σου να έχεις ότι μόνο με την αγάπη απαντάς σε αυτά, και τότε είσαι όντως άνθρωπος του Χριστού.

Υπενθυμίζω, ότι η εθελοντική προσφορά της γερόντισσας ως ΑΥΡΗΛΙΑΣ ξεκίνησε από ινδουιστικό ashram, όπου κλήθηκε να διδάξει φυσιοθεραπεία σε ινδουιστές μοναχούς.Το πιο λογικό ήταν αφενός μεν να ακολουθεί το πρόγραμμα του μοναστικού αυτού ιδρύματος, αφετέρου μέσα από τις ινδουιστικές τελετές έπρεπε να μάθει όλα τα σχετικά με την πίστη τους, ώστε να κατηχήσει σωστά, όσους ερχόταν εκεί. Η κατήχηση γινόταν με πολύ προσεκτικό τρόπο, γιατί υπήρχε ο κίνδυνος να κατηγορηθεί για προσηλυτισμό και να απελαθεί από τις Ινδίες.

Η ίδια λέει ότι  έμενε εκεί και προσπαθούσε να αποτρέψει ανθρώπους που ερχόντουσαν από τη δύση να ασπαστούν τον Ινδουϊσμό. Γράφει αναλυτικά για μία περίπτωση (τον Αλαν )που κατάφερε τελικά με πολύ κόπο να τον αποτρέψει. Γράφει και για τους Γκουρού, ότι ήταν περήφανοι και ήθελαν να τους λατρεύουν ως Θεούς.
Το ότι έμενε εκεί το πλήρωσε. Το βιβλίο λέει πως επικαλέστηκαν δαίμονες και προσπάθησαν να την τυφλώσουν. Αν ήταν υποστηρικτής του Ινδουϊσμού, δεν νομίζω πως θα το έκαναν. Τους πείραζε το Χριστιανικό της πνεύμα.

Β. Περί των συμπροσευχών. Μπορεί να μας πει η δρ Θεολογίας σε ποια φάση της ζωής της η γερόντισσα συμμετείχε σε συμπροσευχές;;; Ήταν λαϊκή ή μοναχή;;; Η απάντησή μας στην ερώτηση είναι ότι ήταν ΛΑΪΚΗ.

Εκεί που βρισκόταν στην Ινδία, βεβαίως γινόντουσαν τελετές, δεν σημαίνει πως συμμετείχε ενεργά. Αν είσαι σε περιβάλλον αλλόδοξων ή αιρετικών ή οτιδήποτε άλλο, θα γίνονται διάφορα πράγματα και καταστάσεις γύρω σου με τα οποία δεν συμφωνείς μεν, δεν μπορείς να τους σταματήσεις να τα κάνουν δε.
Στις σελ 421 - 522 & 428 -4 30 του βιβλίου ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, η Γερόντισσα ΕΠΙΚΡΙΝΕΙ όσους πηγαίνουν στην Ινδία. Μας λέει πως αντί να διαβάζουμε τα της Ινδικής Φιλοσοφίας, θα έπρεπε να διαβάζουμε τους Πατέρες.

Επίσης λέει στην σελ 53:

…….
«Είδε στις Ινδικές τελετές τους πολλή ομοιότητα με τις Αρχαίες Ελληνικές. Εβλεπε τα θυμιάματα, τα εικονίσματα, άκουγε τις ψαλμωδίες και τα καμπανάκια. Κι έλεγε: Είναι ακόμα ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ (σ.σ. οι Ινδοί) , αλλά είναι τόσο πολύ έτοιμη η Ινδία για την Ορθοδοξία»
…….
Βλέπουμε ΞΕΚΑΘΑΡΑ πως στόχος της ήταν να τους κάνει Ορθόδοξους. Βλέποντας έναν αιρετικό/αλλόδοξο, έβλεπε έναν μελλοντικό Ορθόδοξο.

Οι  συμπροσευχές καταδικάζονται από την  Εκκλησία, αλλά υπάρχουν και περιπτώσεις εξαίρεσης. Οι κρυπτοχριστιανοί αποτελούν δυνατό ιστορικό παράδειγμα.

Ως μοναχή πάντως ΔΕΝ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΗΝ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ. Στο βιβλίο ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ( [σελ 96-97 ]) διαβάζουμε.

«Είναι περίεργο το γεγονός ότι ποτέ της δεν αγαπούσε την συμπροσευχή– όσο κι αν είχε φιλίες και σχέσεις με ανθρώπους από άλλα δόγματα. Αυτό το είδαμε και με τα μάτια μας, όταν ζούσε στην Αθήνα, τηλεφωνούσαν Μοναχές Ετερόδοξες και της λέγανε: «Να έρθουμε συμπροσευχηθούμε»… «Δεν προσεύχομαι με φωνή, και ποτέ με παρέα. Μόνη μου ή στην Εκκλησία», τους έλεγε, «ελάτε όμως να πιούμε ένα ωραίο τσάι και να μου πείτε τα νέα σας» απαντούσε.

Παρόλο που έζησε και κινήθηκε και έδρασε ανάμεσα σε τόσους Ετερόδοξους και Αλλόθρησκους, δεν είχε ούτε ίχνος Συγκρητισμού στην πνευματική της ζωή και στα θέματα της Λατρείας. Κι αυτό το εκτιμούσαν διπλά οι συνοδοιπόροι της. (…) Μία μέρα μάλιστα, κάποιος έκανε ένα υποτιμητικό σχόλιο για την Παναγία μας. (Όσοι έχουν ποτέ αναφέρει και μόνο το όνομα Της σε ορισμένους Διαμαρτυρομένους, μπορούν να καταλάβουν). Άφησε να περάσουν λίγα λεπτά, και παίρνοντας τον υπεύθυνο κατά μέρος, του λέει: «Αδελφέ μου, λυπούμαι, αλλά πρέπει να σου πω ότι από αύριο δεν θα είμαι άλλο μαζί σας». Εκείνος ταράχθηκε και στεναχωρήθηκε, γιατί δεν είχε δει ποτέ του αυτήν την έκφραση στο πρόσωπο της. Τότε εκείνη του εξήγησε: «Δεν μπορώ να ακούω τέτοια λόγια για Κείνην που αγαπώ πιο πολύ μετά τον Χριστό». Ζητήθηκαν βέβαια συγγνώμες κι από τότε δεν επαναλήφθηκε ποτέ τίποτε παρόμοιο.

------------------------------------

Γ. Είναι κατηγορία να θαυμάζεις τα προσόντα ενός ετεροδόξου, όπως ο Βαπτιστής πάστορας Λούθερ Κινγκ;; Η δρ. Θεολογίας δεν θαυμάζει τα τάλαντα των ετεροδόξων ή αλλοθρήσκων;;;

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου διαβεβαιώνει: «Είχε μια ευρύτητα στη σκέψη της, ήταν ορθόδοξη, αλλά δεν αποστρεφόταν τον ρωμαιοκαθολικό ή τον προτεστάντη ή ό,τι και αν ήταν ο άλλος. Δεν πρόδιδε την πίστη της, δεν έχανε τίποτε από την ορθόδοξη παράδοση και πνευματικότητά της, αλλά μπορούσε να μιλά με όλους τους ανθρώπους και να ακούει και να δέχεται τους άλλους».

ΕΝΣΤΑΣΗ ΤΡΙΤΗ

Στο 54ο λεπτό διαπιστώνουμε ότι δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να πάει μαζί με ένα γκρουπ από Γερμανούς ιεραποστόλους, όταν προσκλήθηκε από αυτούς. Ποιον Χριστό, όμως, ευαγγελιζόταν; Τον ίδιο με αυτόν των Γερμανών;

 ΑΠΑΝΤΗΣΗ. Δεν μας λέει η δρ.θεολογίας σε ποιο μέρος  πήγε η Γερόντισσα με τους Γερμανούς Ιεραποστόλους. Στο συναξάριο της Οσίας διαβάζουμε ότι «Στα τέλη του 1969 επιστρέφει από την Αφρική και τον επόμενο χρόνο ξαναπηγαίνει στο Μοναστήρι της Βηθανίας. Ακολουθεί η Γερμανία, το 1972, μαζί με τον Σεβασμιότατο Ειρηναίο Κισάμου και Σελίνου, τον οποίο συνοδεύει ως μοναχή, όταν εκείνος αναλαμβάνει τα ηνία της τοπικής Μητρόπολης. Εκεί βοηθάει τον Μητροπολίτη σε διάφορες δραστηριότητες και επισκέπτεται ασθενείς στα νοσοκομεία. Το 1973 επιστρέφει στην Αθήνα και φροντίζει ή συνοδεύει ασθενείς.

ΕΝΣΤΑΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

Πιστεύει ότι είναι ο ίδιος Χριστός ακόμη και μέσα στους αλλόθρησκους.https://www.youtube.com/watch?v=1M9zUQmthMw στο 44.20ο λεπτό:

 ΑΠΑΝΤΗΣΗ.

“Μου έλεγαν πολλές φορές: Γιατί θεωρείς τους Ινδούς σαν δικούς σου; ή τους Μουσουλμάνους, ή τους Εβραίους; Μα, γιατί εγώ βλέπω τον ίδιο το Χριστό μέσα τους που ίσως συνειδητά δεν τον γνώρισαν ακόμα… Και έβλεπα πολλούς απ’  αυτούς με τις πράξεις τους να κάνουν αυτό που τους οδηγούσε να κάνουν το Ίδιο το Πνεύμα του Θεού…”.(γερόντισσα Γαβριηλία)

Τα πρόσωπα που πήγαιναν στο ashram ήταν πρόσωπα με πνευματικές αναζητήσεις. Αυτά που λέει η ΛΑΪΚΗ ΑΥΡΗΛΙΑ είναι το αποτέλεσμα των συναναστροφών της με τα πρόσωπα αυτά. Έβλεπε το τι έψαχναν και πού κατέληξαν. Με τις αναζητήσεις τους τα πρόσωπα αυτά είχαν κατηχηθεί πλήρως, αλλά κάπου μπλέχτηκαν στη πρακτική της αναζήτησης. Στο πρόσωπο του κάθε ενός, οι οποίοι, τις περισσότερες φορές δεν ήταν Ορθόδοξοι, η Γερόντισσα έβλεπε το πρόσωπο του Χριστού, τον εν δυνάμει Χριστιανό, που ο Θεός έφερε στο δρόμο της.

Υπενθυμίζω στην δρ Θεολογίας και τους ακολούθους της ότι  πριν τη Βάπτιση, στην ακολουθία της Κατήχησης, δεν ομολογεί ο άνθρωπος ότι συνειδητά πιστεύει στον Χριστό και μετά ακολουθεί η Βάπτιση; Άρα προηγείται η Πίστη της Βάπτισης. Και κάτι ακόμα. Τα Πατερικά βιβλία που γράφουν «είδες τον αδελφό σου; είδες Κύριο τον Θεό σου» εννοούν μόνο τους βαπτισμένους Ορθοδόξους Χριστιανούς αν είδαμε;

Όσον αφορά τις άλλες απόψεις της δρ.Θεολογίας που διατυπώνει η λαϊκή Αυρηλία για τον διαλογισμό, την νηστεία των ινδουιστών μοναχών κ.λ.π. την παραπέμπω στον βίο του Οσίου Σωφρονίου του Έσσεξ και του π.Σεραφείμ Ρόουζ (που πέρασαν από το δρόμο  του διαλογισμού και ανατολικού μυστικισμού), για να αντιληφθεί πως το  πνεύμα του Θεού οδηγεί τους αγνούς αναζητητές της αλήθειας, μέσα από λανθασμένους δρόμους στην σωτήρια μάνδρα της Εκκλησίας.

ΕΝΣΤΑΣΗ ΠΕΜΠΤΗ

 Λέει η δρ. Θεολογίας

στο https://www.youtube.com/watch?v=_UfUuihoTmQ στο 34.20^ο λεπτό 

ομολογεί και καυχιέται μάλιστα ότι ποτέ δεν προσπάθησε κάποιον αλλόθρησκο να τον κάνει χριστιανό. Αφού όλα είναι τα ίδια κατ’ αυτήν, δεν είχε λόγο. Οπότε δεν υπήρξε ιεραπόστολος, όπως τονίζουν αυτοί που την προβάλλουν ούτε είχε ομολογιακό φρόνημα στους χώρους που έδρασε. Και από αυτή της τη δήλωση και από όλα τα ανωτέρω, διαπιστώνεται ότι δεν διακήρυττε λόγω και έργω την αλήθεια της Ορθοδοξίας. …..Ποιο όμως πρότυπο αγίου προβάλλει με τη ζωή της η γερόντισσα Γαβριηλία; Μήπως προβάλλει ένα αλλότριο μη ορθόδοξο πρότυπο; Χωρίς να αρνούμαστε τη θυσιαστική προσφορά της στον κάθε άνθρωπο ανεξαρτήτου φυλής ή θρησκείας, αυτή η αγιοκατάταξη προβάλλει το πρότυπο του αγίου, που ναι μεν διακηρύσσει την αγάπη, αλλά ταυτόχρονα περιφρονεί όλη την Ορθόδοξη Παράδοση της Εκκλησίας μας. Τη στιγμή που  αγνοεί το ομολογιακό φρόνημα των αγίων της Εκκλησίας, που οφείλει να έχει κάθε χριστιανός, αρνείται τη μοναδικότητα της Ορθοδοξίας και ανοίγεται αδιάκριτα σε όλες τις χριστιανικές Ομολογίες και σε όλες τις θρησκείες, προβάλλοντας και αυτές ως οδούς σωτηρίας, πώς είναι δυνατόν να τη δεχθούμε ως αγία της Ορθοδοξίας; 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Και μόνο τα παραπάνω γραφόμενα μας δείχνει η δρ.Θεολογίας πόσο ΑΣΧΕΤΗ  είναι και από την ιεραποστολική πρακτική και την παρουσία του Αγίου Πνεύματος στους χώρους της ιεραποστολής. Στο Πανεπιστήμιο στο μάθημα της Ιεραποστολικής αυτά έμαθε;;;

Αν υιοθετούνταν από τους Ιεραποστόλους η πρακτική της δρ.Θεολογίας, ούτε ιεραπόστολοι θα υπήρχαν στις αλλόδοξες χώρες, ούτε ορθόδοξη  ιεραποστολή. Ας ψάξει να δει ποιοι ιεραπόστολοι Έλληνες απελάθηκαν από τα ορθόδοξα ιεραποστολικά κλιμάκια της Ινδίας κατηγορούμενοι για προσηλυτισμό.

«Η  ιεραποστολή της αδελφής Γαβριηλίας, γενικότερα στο κόσμο και ειδικότερα στην Ινδία, παρά το γεγονός ότι δεν έχει ως στόχο τη μεταστροφή των ανθρώπων στο Χριστιανισμό, φέρει το χαρακτήρα της μαρτυρίας και της καταλλαγής. Τα χαρακτηριστικά αυτά, μαζί με την απέραντη αγάπη που διέθετε, γινόταν στο πρόσωπό της αληθινή παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Όπου και να βρισκόταν, με όποιον και να συναναστρεφόταν, η παρουσία της είχε σκοπό την ειρήνευση και την καταλλαγή με τον πιο αθόρυβο τρόπο: το άγγιγμα, το χαμόγελο, τη σιωπή».

Αποτελεί όμως απορίας άξιο γιατί η δρ. δεν αναφέρει τίποτα για τη  διαμονή της ΜΟΝΑΧΗΣ ΠΛΕΟΝ ΓΑΒΡΙΗΛΙΑΣ στο ιεραποστολικό κλιμάκιο του π.Λαζάρου  Μουρ της Ρωσικής διασποράς. Μήπως δεν το ξέρει;;

ΕΝΣΤΑΣΗ ΕΚΤΗ.

Κι εκεί της ήρθε το μήνυμα να γίνει μοναχή! Πού; Στα Ιμαλάια; Και από ποιον; Και σε ποιον πνευματικό το κατέθεσε; Σε ποιον έκανε υπακοή για να γίνει μοναχή και αφού έγινε, σε ποια γερόντισσα (παράλληλα με τον πνευματικό) υποτάχθηκε; Μπορεί να νοηθεί χριστιανός και μάλιστα μοναχός χωρίς υπακοή; Χαρακτηριστικά η υπακοή είναι από τα πρώτα σκαλοπάτια στην Κλίμακα της πνευματικής ζωής και μία από τις τρεις βασικές αρετές της μοναχικής ζωής[xiii].

 ΑΠΑΝΤΗΣΗ Δύο συμπεράσματα βγαίνουν από τα γραφόμενα.

ι. Απαγορεύεται αυστηρώς άνθρωποι που ζουν ησυχαστικά στην περιοχή των Ιμαλαϊων να αποφασίσουν να γίνου μοναχοί(::::::::)

ιι. Η  δρ.Θεολογίας ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ. Γι΄αυτό τις υπενθυμίζουμε τα πρόσωπα που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ζωή της Γερόντισσας και ως λαϊκή και ως μοναχή.

Στην αρχή της αποστολής της είχε πνευματικό πατέρα τον π. Ιάκωβο Βίρβο, Επίσκοπο της Αρχιεπισκοπής Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας. Με την αδερφή του Ελένη Βίρβου, από την οποία έχουμε πολλά και σημαντικά στοιχεία της ζωής της, διατήρησαν μια σπάνια πολυετή φιλία μέχρι το 1987, οπότε και εκείνη απεβίωσε.

Δεύτερη αναφορά σε πρόσωπο πνευματικού πατέρα γίνεται περίπου το 1962 - 1963 τον Οκτώβριο, μετά από μια συνάντηση που είχε στην Ελβετία. Εκεί δημιουργήθηκαν οι συνθήκες, ώστε να γνωρίσει τον επιφανή πρεσβύτερο της Πάτμου, πατέρα Αμφιλόχιο Μακρή, μέσα από τη γνωριμία της με τις διακόνισσες Μάρθα και Ίλντε Φρίντεμπεργκ, στη Βέρνη. Εκείνες της χάρισαν ένα ιδιαίτερο και ανεκτίμητο δώρο: ένα κομποσκοίνι του Γέροντος Αμφιλόχιου της Πάτμου. Όταν επιστρέφει στην Αθήνα, τον Απρίλιο του 1963, και εκεί της γίνεται πρόταση από τον Stanley Jones να πάνε μαζί στην Ινδία, ένιωσε διχασμένη. Η απόφαση ήταν μεγάλη. Έπρεπε να πάρει τη γνώμη του πνευματικού της, αλλά εκείνος ήταν μακριά. Μεταβαίνει στην Πάτμο και στο πρόσωπο του π. Αμφιλοχίου βρίσκει αυτό που ζητούσε: Έναν άνθρωπο που λάτρευε την Ιεραποστολή και ήταν γεμάτος αγάπη. Έτσι στην Πάτμο, όπου βρισκόταν με την αδερφή Θωμαΐδα, ο Γέροντας Αμφιλόχιος της έδωσε το Μικρό Σχήμα, την ευχή της Ιεραποστολής και την ευλογία, ώστε να ξεκινήσει για την Ινδία. Είχε πει μάλιστα για εκείνη: «Μια τέτοια ψυχή επιζητούσα να γνωρίσω για την ιεραποστολή».

Ο π. Αμφιλόχιος που έγινε ο πνευματικός της Γερόντισσας Γαβριηλίας ως το τέλος της ζωής του, ήταν φίλος και πνευματικό παιδί του αγίου Νεκταρίου. Ο Θεός οικονόμησε, για να συνεχίσει το έργο της, να συναντήσει έναν πνευματικό πατέρα πολλών μεγάλων ανδρών της Εκκλησίας, Ελλήνων και ξένων. Ο π. Αμφιλόχιος υπήρξε εμπνευστής του ιεραποστολικού έργου στην Αφρική και αλλού, αφού μορφές, όπως ο π. Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος και ο Σεβ. Μητροπολίτης Νέας Ζηλανδίας Αμφιλόχιος (Τσούκος), υπήρξαν πνευματικά του παιδιά. Ιεράρχες, όπως ο επίσκοπος Διοκλείας Κάλλιστος Γουέρ, ομολογούν ότι προσήλθαν στην Ορθοδοξία εξαιτίας της γνωριμίας τους με τον π. Αμφιλόχιο ή αποφάσισαν να χειροτονηθούν, όπως ο Σεβ. Μητροπολίτης Μαυροβουνίου Αμφιλόχιος (Ράντοβιτς), αφού εξομολογήθηκαν σε αυτόν τον Άγιο άνθρωπο.

Την στιγμή που ο π. Αμφιλόχιος άφησε αυτόν τον κόσμο, έλαβε μια επιστολή από τον π. Λεβ Ζιλέ, ο οποίος στη συνέχεια έγινε ο νέος πνευματικός της. Ο π. Λεβ Ζιλέ υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες σύγχρονες μορφές της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Γάλλος, μορφωμένος, μεγαλωμένος σε Ρωμαιοκαθολικό περιβάλλον, σπούδασε φιλολογία, βιολογία, φιλοσοφία και ψυχολογία, ενώ ήταν και βοηθός του γνωστού καθηγητή παιδαγωγικής Κλαπαρέντ στη Γενεύη. Το 1922 έγινε μοναχός (Ρωμαιοκαθολικός) και σπούδασε Θεολογία στη Ρώμη. Έδειξε ενδιαφέρον για την Ορθόδοξη Εκκλησία και τελικά μεταστράφηκε σε αυτήν μετά από προσευχή, μελέτη και έρευνα.

Επόμενος πνευματικός της ήταν ο πατέρας Αγαθάγγελος Μιχαέλης, ο οποίος της δώρισε το διαμέρισμα, στο οποίο έμεινε στην τελευταία φάση της ζωής της, στην Αθήνα.

Στη θαυμαστή πορεία της, όταν αργότερα έφυγε για την Αίγινα και στη συνέχεια για τη Λέρο, σύμβουλος και καθοδηγητής της έγινε ο π. Διονύσιος Μικραγιαννανίτης από τη μικρή σκήτη της Αγίας Άννας στο Άγιο Όρος, όπως αναφέρει η βιογράφος της.

Συμπεράσματα.

Δυστυχώς, η δρ.Θεολογίας, με ένα τρόπο που δεν τιμά τον τίτλο της, αποκρύπτοντας βασικά στοιχεία από τη ζωή της Οσίας Γαβριηλίας συνεχίζει ένα  άνευ προηγουμένου ΑΓΙΟΜΑΧΙΚΟ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ. Προσπαθήσαμε μέσα από τις δημοσιεύσεις να επιστήσουμε την προσοχή σε όσους άκριτα αποδέχονται τα γραφόμενά της. Αποδείξαμε ότι τα συμπεράσματά της είναι ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ και ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΑ και τα επιχειρήματά της ΕΩΛΑ. Αυτό συμβαίνει, επειδή ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙΟ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ και προσπαθεί μέσα από παραπληνητικά αποσπάσματα να βγάλει τα συμπεράσματα που θέλει. Η  Οίηση και ο υπέρμετρος εγωισμός της  δρ. έχουν ξεπεράσει κάθε όριο και  αγνοεί πλήρως τις πνευματικές προεκτάσεις της μοναχικής κουράς που  λέγεται και ΔΕΥΤΕΡΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ;;; Αν το ήξερε αυτό, δεν θα τολμούσε να διατυπώσει αυτά τα απαράδεκτα που γράφει, συγχέοντας χρονολογικά ό,τι ισχυρίζεται. Της υπενθυμίζω ότι και λάθη να έκανε η Οσία με τις τρείς μοναχικές της κουρές (ρασοφορία-μικρό σχήμα και μεγάλο σχήμα) ΔΙΑΓΡΑΦΤΗΚΑΝ.

Αν η γερόντισσα ως άνθρωπος έκανε κάποια λάθη (όχι αυτά που γράφει η δρ.Θεολογίας) δεν μπορούμε να πούμε από αυτά και μόνο πως δεν ήταν Αγία. Ακόμα και Πατέρες μπορεί να κάνουν λάθη. Δεν είναι όμως το λάθος που κάνει κάποιον αιρετικό, αλλά η επιμονή του σε αυτό παρά τις όποιος προσπάθειες διόρθωσης από την Εκκλησία. Τα λέει πολύ καλά ο Άγιος και Μέγας Φώτιος ένας από τους πραγματικά μεγάλους Πατέρες μας. ο ίδιος ο άγιος που συνδέεται πιο στενά με την καταδίκη του Φιλιόκβε - ο Μέγας Φώτιος - έγραψε αναφορικά με κάποιους Πατέρες όπως τον Αγ.Αυγουστίνο που τους υποψιάζονταν ως μολυσμένους κατ' αυτή την έννοια:
"Εάν (αυτοί) οι Πατέρες είχαν μιλήσει σε αντίθεση όταν είχε τεθεί το σχετικό ερώτημα ενώπιόν τους και το είχαν πολεμήσει σθεναρά και είχαν τηρήσει την γνώμη τους και είχαν επιμείνει σε αυτή την ψευδή διδασκαλία, και έχοντας καταδικαστεί για εκείνη να επέμεναν στην διδασκαλία τους μέχρι θανάτου, τότε θα απερρίπτοντο υποχρεωτικά, μαζί με το λάθος του σκεπτικού τους. Αν όμως είχαν μιλήσει κακώς, ή, για κάποιο λόγο, απέκκλιναν από την ορθή οδό αλλά δεν τους είχε τεθεί κανένα ερώτημα, ούτε είχαν προκληθεί από τον οποιονδήποτε για να μάθουν την αλήθεια, τότε τους προσθέτουμε στον κατάλογο των Πατέρων, σαν να μην το είχαν πει - εξ αιτίας της εντιμότητας της ζωής τους και την διακεκριμένη (τους) αρετή και πίστη - αλάθητοι από άλλες απόψεις. Όμως δεν ακολουθούμε εκείνη την διδασκαλία τους στην οποία αποκλίνουν από την οδό της αλήθειας... Εμείς όμως, που γνωρίζουμε πως κάποιοι από τους αγίους Πατέρες και διδασκάλους είχαν αποκλίνει από την πίστη των αληθινών δογμάτων, δεν εκλαμβάνουμε μεν ως δόγματα εκείνες τις περιοχές όπου απέκλιναν, αλλά αγκαλιάζουμε τους άνδρες δε. Παρομοίως, στην περίπτωση εκείνων που κατηγορούνται για την διδασκαλία πως το Πνεύμα εκπορεύεται εκ του Υιού, εμείς δεν παραδεχόμαστε εκείνο που αντιτίθεται στον λόγο του Κυρίου, όμως δεν τους απορρίπτουμε από την τάξη των Πατέρων."
(Αγ. Φώτιος, P.G. 102, 813; όπως αναφέρεται στο έργο του Richard Haugh, "Ο Φώτιος και οι Καρολίγγειοι", Nordland, 1975, σελ. 137)

Καλή η κριτική από του καναπέως ... Τη Γερόντισσα Γαβριηλία τη γνώρισε κανένας απ' αυτούς που κριτικάρουνε;; Μήπως έπλυνε κανείς τους κανένα λεπρό... όπως έκανε εκείνη;; Έκλαψε για τη σωτηρία των αλλοδόξων και των αιρετικών;; Βοήθησε κανέναν μπερδεμένο άνθρωπο;; Ανάπαυσε κανενός την ψυχή;; ή ξέρουνε μόνο να το παίζουνε προστάτες της Ορθοδοξίας;;

Σε όσους συνεχίζουν να αμφισβητούν την αγιότητα της Οσίας Γαβριηλίας τους αφιερώνω :

Α. Την εικόνα της δημοσίευσης που βρισκεται στον Ι.Ναό του αγίου Ιννοκεντίου του Ιρκούτσκ που υπάγεται στο Πατριαρχείο Μόσχας και βρίσκεται στο Ντητρότιτ των ΗΠΑ.Από αριστερά προς τα δεξιά εικονίζονται η αγία Μαρία Σκόμπτσοβα, η τυφλή οσία της Μόσχας Ματρώνα και η γερόντισσα Γαβριηλία Παπαγιάννη (πηγή Misha).

Β. Τη γραπτή εμπειρία του συγγραφέα Γεωργίου Δούδου που σχετίζεται με το θέμα και είναι η παρακάτω:

«Κάποτε φιλοξενούσα στο γραφείο μου μια αγαπητή μου Μοναχή, διδάκτορα Θεολογίας του Αγίου Σεργίου κι έναν εκλεκτό φίλο Ιερομόναχο από την Αγγλία. Η φίλη Μοναχή σε συζήτηση για τη μακαριστή Γερόντισσα επανέλαβε τον «μυρηκασμό» πως δήθεν πίστευε σε πλάνες ή τουλάχιστον ασπαζόταν αιρετικές προς την Ορθοδοξία αρχές…. Το μόνο που της είπα, και θα το επαναλαμβάνω σε όλους τους σεβάσμιους πνευματικούς και μη, κοσμικούς και Αγιορείτες, που η παρουσία της Γερόντισσας Γαβριηλίας έχει ξυπνήσει το επιθετικό μένος τους για την προάσπιση της Ορθόδοξης Πίστης, ότι το πρόβλημα βρίσκεται στο γεγονός ότι είσαι διδάκτωρ Ορθοδόξου Θεολογίας και στερείσαι την απόλαυση να ανιχνεύσεις τα ίχνη από την Πνοή του Πνεύματος… (Γεώργιος Δουδος)

………………………………………….

Δείτε σχετικά και:

-Ποια ήταν η Γερόντισσα Γαβριηλία; Και ποιον εξυπηρετεί η αγιοκατάταξή της; Η Γερόντισσα Γαβριηλία μέσα από ηχητικά ντοκουμέντα όπου μιλάει η ίδια.

-Κριτικός σχολιασμός του βιβλίου -Η Γερόντισσα της χαράς (μοναχή Γαβριηλία Παπαγιάννη) της μοναχής Φιλοθέης, Ηγουμένης Ι. Ησυχαστηρίου “Παναγία των Βρυούλων”

-Ασκητική της αγάπης» ή άσκηση θρησκευτικού συγκρητισμού; (Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς)

-Κρίσεις καί Σχόλια στό βιβλίο: “Ἀσκητική τῆς Ἁγάπης” Γαβριηλίας μοναχῆς.

-ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΕΙΣ

-Η Ορθόδοξη και η κακόδοξη αντίληψη περί της αγιότητος