Κυριακή του Τυφλού

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

   «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός…». «…ἵνα οἱ μή βλέποντες, βλέπωσι καί οἱ βλέποντες, τυφλοί γένωνται». Οἱ θέλοντες πιστεῦσαι, ὁμολογοῦν τόν Κύριον Ἰησοῦν, τόν Ἐνανθρωπήσαντα Υἱόν τοῦ Θεοῦ· ἀπαλλάσσονται ἀπό τό κρῖμα τῆς ἀπιστίας καί τοῦ σκότους· ὅπως ὁ τυφλός σήμερα πού τόν κήρυξε Υἱόν τοῦ Θεοῦ, ἐνώπιον τοῦ συνεδρίου καί Τόν προσκύνησε.

    Ἐντούτοις οἱ μή θέλοντες, ἀδιάκριτα, ἐμπαθεῖς ὄντες, λέγουσιν ὅτι βλέπουν, ἐνῶ εἶναι τυφλοί στήν ψυχή. Συνεπῶς ἡ ἁμαρτία μένει ἐπάνω σ’ αὐτούς πού δικαιώνουν ἑαυτούς, ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων καί ἔτσι καταντοῦν αὐτοκατάκριτοι, ἐπικατάρατοι. Πολλές φορές, ἀδελφοί μου, χρειάζεται ἤ ἐπιτρέπει ὁ Θεός στούς φίλους Του, νά περνοῦν δύσκολες δοκιμασίες γιά νά δοξαστεῖ ὁ Θεός, μέσα ἀπό τίς ἀρετές αὐτῶν τῶν δικῶν Του πιστῶν (Ἰώβ, Τυφλός) καί νά παραδειγματίζονται οἱ ἄλλοι οἱ ἀκούοντες, ὥστε νά μή γογγύζουν στούς πειρασμούς.

    Ἔτσι περισσότεροι ἄνθρωποι Τόν ἀναζητοῦν, Τόν εὑρίσκουν, Τόν ὁμολογοῦν, ὡς τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, γεμίζουν φῶς καί εἰρήνη καί ἀνοίγονται, πρός ἄλλης βιοτῆς αἰωνίου, ἀπαρχήν· δοξολογοῦντες τόν Αἴτιον. Ἀντιγράφουν τά πάθη Του, τή ζωή Του καί γίνονται παράδειγμα πρός ὅλους, ἀποδεικνύοντας ἐν τοῖς πράγμασι, ὅτι ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανισμός εἶναι καί σήμερα ἐφικτός· εἶναι κάθε ὥρα ὁρατή πραγματικότης καί ἐφαρμοσμένη ἀλήθεια, σέ κάθε στιγμή.

    Μάρτυρες ἀψευδεῖς οἱ Ἅγιοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί πρίν καί τώρα καί αὔριο· σύν Θεῷ καί πάντοτε. Ἀλήθεια πού δέν ἔγκειται στά ἐξωτερικά καί στούς τύπους, ἀλλά στή γνώση καί στή μετοχή, στό μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος, στό μυστήριο τοῦ Χριστοῦ, στή γνώση τοῦ μυστικοῦ καί μυστηριακοῦ σώματος τοῦ Σωτῆρος· δηλαδή τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Του. Σ’ἐκείνους πού ὑπάρχουν καί φαίνονται τά σημάδια τοῦ Ἀγίου Πνεύματος· σ’ αὐτούς πού κατοικεῖ ὁ Θεός καί ἀναβρύζει ἡ καθαρή πηγή τοῦ λόγου, μέ σοφία καί γνώση, ὅπως ἀκούσαμε σήμερα, στήν Εὐαγγελική περικοπή τόν πρώην τυφλό καί νῦν φωτισμένο καί ὑγιή, ἐνώπιον τοῦ πονηροῦ καί γεμάτο δόλο συνεδρίου τῶν Ἰουδαίων καί Φαρισαίων.

    Εἴδαμε σ’ αὐτούς, τούς Ἰουδαίους, στό συνέδριο, τά σημάδια τοῦ πονηροῦ πνεύματος, σημάδια ἄγνοιας, σκότους καί ραδιουργίας, ὥστε μέ εὐσεβοφάνεια νά προσπαθοῦν νά κάνουν τό ἄσπρο, μαῦρο, τό θαῦμα σάν ἁμαρτία καί τόν Χριστόν, σάν τάχα παραβάτην τοῦ νόμου καί ὑβριστήν τοῦ Θεοῦ.

    Δηλαδή, τόν Πανάγιον Θεόν, νά Τόν ὑβρίζουν σάν ἁμαρτωλό πού δέν τηρεῖ τό Σάββατο!! Ἡ φωτισμένη ὅμως ψυχή τοῦ εὐεργετηθέντος, πρώην τυφλοῦ, τούς κατετρόπωσε· αὐτός μόνος ἐνώπιον τοῦ συνεδρίου, παρατημένος καί ἀπό τούς γονεῖς πού τόν ἐγέννησαν, λόγω φόβου, τούς διεκήρυξε μέ ἀνδρεία καί θάρρος ἀπαράμιλλο, ὅτι ἡ ἀλήθεια βρίσκεται στόν Ἰησοῦ Χριστό καί ὄχι σ’ αὐτούς τούς ἀμαθεῖς καί ὑβριστάς.

    Τούς ἔδειξε τό ἀληθινό, διακριτό γνώρισμα τοῦ Ἰησοῦ· τό Φῶς πού μεταδίδει στίς ψυχές καί στά σώματα· στίς καρδιές πού καθίστανται μέ τή θεία δύναμή Του, πιστές ἄχρι θανάτου. Χαριτωμένες, τεταπεινωμένες καί ἀναπαυμένες πού μάχονται γιά τήν δικαιοσύνη καί ἀγωνίζονται κατά τοῦ ψεύδους, ἀπ’ ὅπου αὐτό κι ἄν προέρχεται καί μέ ὅποιο κόστος. Ἐσωτερικά, στήν καρδιά, ἀποβλέπουν στήν ἀλήθεια τοῦ θείου νόμου, μέ μετριοφροσύνη, ταπείνωση καί ἀγάπη πρός τόν Θεόν καί τόν Χριστόν· μάλιστα καυχῶνται στό ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ· ὅπως ἔκαναν καί κάμνουν ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Οἱ Ἅγιοι πού ἔφτασαν στήν καθαρότητα καί θεωροῦν ὅτι ἡ γνώση τῆς ἀλήθειας εἶναι κυρίως ἡ αἴσθηση τῆς θείας Χάριτος.

Ὁ σημερινός ἥρωας, σεβαστή γερόντισσα, ἀντελήφθη  τό διεφθαρμένο, ὑλικό καί φλύαρο πνεῦμα τοῦ συνεδρίου. Τό φρόνημα δηλαδή, τῆς δῆθεν σοφίας τοῦ κόσμου τούτου πού συνοικεῖ μέ τούς ὑπερήφανους· ἐμποδίζοντάς τους ἀπό τήν Ἐνυπόστατη Σοφία τοῦ Θεοῦ, τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Καί οἱ τάχα βλέποντες, τυφλοί γένονται ἐξαιτίας τῆς κακίας καί ἀμέλειάς τους. Ἀναίσθητοι κατά τόν νοῦ, εἶναι ὅμοιοι μέ νεκρούς· καί οἱ τυφλοί κατά τήν ψυχή εἶναι ὅμοιοι μέ τούς σωματικά τυφλούς. Μόνο πού οἱ τελευταῖοι, οἱ μή βλέποντες, βλέπωσι μέ τήν δύναμη τῆς πίστεως, ἐν Χάριτι Θεοῦ. Ὅπως τά αἰσθητά μάτια, βλέπουν τά γράμματα καί ἀπό αὐτά παίρνουν τά αἰσθητά νοήματα, ἔτσι καί ὁ νοῦς, ὅταν καθαρθεῖ καί ἡ καρδιά φωτισθεῖ, βλέπει τόν Θεόν καί ἀπ’ Αὐτόν, παίρνει τά θεῖα νοήματα.

Συνεπῶς καί ὁ ἰαθείς τυφλός ρωτᾶ σήμερα τόν Χριστό: «Καί τίς ἐστι, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν;». Καί ὁ Ἰησοῦς εἶπε: «καί ἑώρακας αὐτόν καί ὁ λαλῶν μετά σοῦ ἐκεῖνος ἐστιν». Ἀποκάλυψις τοῦ μυστηρίου τῆς θείας οἰκονομίας, ἀπό τόν Ἴδιο τόν Μεσσία, ἀδελφοί μου. Θεώρησις τῆς ἄμεσης πίστης, πού ἐκδηλώνει τήν ἐνέργειά της στήν καρδιά. Γνῶσις ἐν Χριστῷ, τῆς Τριάδος καί τῆς Δυάδος· Τήν μέν Ἁγία Τριάδα, μονάδα κατά φύσιν, τήν δέ δυάδα τῶν φύσεων τοῦ Χριστοῦ, ἑνωμένη σέ μία Ὑπόσταση. Ὦ, θεία Ἀγάπη!! Προϋπόθεση Ὀρθοδοξίας εἶναι νά δεῖ καί νά γνωρίσει κανείς, ἀπό καθαρότητα, τά δύο αὐτά δόγματα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, τῆς θείας Ἀποκαλύψεως.

Ἄμεσο ἀποτέλεσμα, ἡ ὁμολογία: «ὁ δέ ἔφη: Πιστεύω Κύριε· καί προσεκύνησεν αὐτῷ».

Σήμερα λοιπόν καί μεῖς ἀδελφοί μου, ὁμολογοῦμε: «Κύριε, φώτισόν μου τό σκότος»· ὅπως, ἐν Χάριτι Θεοῦ ὑμνῶ τά μεγαλεῖα Σου· «μεγαλύνω τά πάθη σου, ὑμνολογῶ τήν ταφή σου, σύν τῇ Ἀναστάσει, κραυγάζω, Κύριε, δόξα σοι».

Στό προσκυνητόν Πανάγιον ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἁρμόζει ἡ Δόξα, ἡ Βασιλεία καί τό Κράτος, εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.