Τό Οὐκρανικόν, ἐπακόλουθον καί συνέπεια τῆς συνόδου τῆς Κρήτης

 

Τό Οὐκρανικόν, ἐπακόλουθον καί συνέπεια τῆς συνόδου τῆς Κρήτης

Γράφει ὁ κ. Γεώργιος Τραμπούλης, θεολόγος

Ὁ ὁμότιμος καθηγητής Πέτρος Βασιλειάδης σέ κείμενό του στό ἐπιστημονικό διαδικτυακό σεμινάριο τοῦ Κέντρου Οἰκουμενικῶν, Ἱεραποστολικῶν, Περιβαλλοντικῶν Μελετῶν “Μητρ. Παντελεήμων Παπαγεωργίου” (CEMES) καί μέ τίτλο «Πρωτεῖο Συνοδικότητα στήν σύγχρονη Ὀρθόδοξη θεολογία», στόν ἐπίλογο τοῦ κειμένου ἀναφέρει ὅτι «Ἀλλά καί σέ κοσμικό ἐπίπεδο τό ἐγχείρημα τῆς εὐρωπαϊκῆς ἑνοποίησης, ἀλλά καί αὐτή καθαυτή ἡ δημιουργία τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης ἀποτελεῖ ἀδιάψευστο μάρτυρα ἀλλαγῆς πλεύσης τῆς γηραιᾶς ἠπείρου, τῆς πραγματικῆς κοιτίδας τῆς νεωτερικότητας, πού δύο αἰῶνες πρίν πρόβαλε τό σύστημα τῶν ἀνεξαρτήτων κρατῶν καί τῆς αὐτοκεφαλίας».

Ὁ κ. καθηγητής μέ αὐτήν τήν ἀναφορά ὑποδηλώνει ὅτι, ὅπως σέ κοσμικό ἐπίπεδο ἡ πολιτική μετεξέλιξη τῆς Ε.Ε. θά ἐπιφέρη τήν κατάργηση τῶν ἀνεξάρτητων ἐθνικῶν εὐρωπαϊκῶν κρατῶν καί τήν ἑνοποίησή τους σέ μία συνομοσπονδία κρατῶν, ἀντίστοιχα στό ἐκκλησιαστικό ἡ ἐκκλησιαστική μετεξέλιξη τῆς Εὐρώπης θά ἐπιφέρη τήν ἕνωση τῶν χριστιανικῶν ἑτερόδοξων ἐκκλησιῶν μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καταργώντας τά Αὐτοκέφαλα τῶν Ὀρθοδόξων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν καί μετασχηματίζοντας τήν Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως σέ κυρίαρχη Ἐκκλησία στήν καθ’ ὅλη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Χαρακτηριστική εἶναι ἡ ὑπογράμμιση τοῦ Μητροπολίτου Ἀρκαλοχωρίου Ἀνδρέα Νανάκη στό βιβλίο του «Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο στήν ὕστερη Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία», ὅπου σημειώνει ὅτι «ὁ μέν Ἰωακείμ στό τέλος τοῦ 19ου καί τίς ἀρχές τοῦ 20οῦ, μέ  τήν μετάβαση ἀπό τήν πολυεθνική αὐτοκρατορία στά ἔθνη κράτη τῆς Βαλκανικῆς, ὁ δέ Βαρθολομαῖος μετά τήν πάροδο σχεδόν ἑκατονταετερίδος ἀπό τά περιχαρακωμένα ἐθνικά σύνολα στήν ὑπερεθνική, πολυπολιτισμική, παγκοσμιοποιούμενη ἀνοικτή κοινωνία τῶν πολιτῶν καί τῶν λαῶν», δηλαδή στήν προσχεδιασμένη ἀπό τούς σιωνιστές παγκόσμια κοινωνία.

“Ἀρχαῖα κανονικά καί οἰκουμενικά θεσπισμένα προνόμια”

Καθοριστικές πράξεις στήν πορεία μετεξέλιξης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως σέ κυρίαρχη Ἐκκλησία στήν καθ’ ὅλη Ὀρθόδοξη ἀποτελοῦν οἱ μεθοδεύσεις τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου γιά τήν σύγκληση τῆς συνόδου τῆς Κρήτης καί στήν συνέχεια ἡ ἀπόφασή του νά παραχωρήση αὐτοκεφαλία στήν σχισματική ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας. Ἀποτέλεσμα καί τῶν δύο πρωτοβουλιῶν ἦταν νά ἔλθη σέ εὐθεῖα σύγκρουση μέ τήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, τήν μόνη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία μπορεῖ οὐσιαστικά νά ἀμφισβητήση καί νά ἀναστείλη τίς ὅποιες προσπάθειες τοῦ Πατριάρχη νά καταστῆ Πάπας τῆς Ἀνατολῆς.

Κάτι τό ὁποῖο ἐπιβεβαιώνεται καί ἀπό τήν παρατήρηση τοῦ καθηγητῆ Πέτρου Βασιλειάδη, ὁ ὁποῖος ἀναφερόμενος στίς σχέσεις τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μέ τίς Οὐνιτικές ἐκκλησίες σημειώνει ὅτι «Αὐτό πού βρίσκεται πίσω ἀπό αὐτήν τήν θλιβερή κρίση εἶναι ἡ διαμάχη γιά τόν ἀντικειμενικό τρόπο ἄσκησης ἑνός “πρωτείου” γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν δευτερευόντων δι-Ὀρθοδόξων θεμάτων, λόγω τῆς ἄρνησης τῆς Ρωσικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας νά ἀποδεχθεῖ τά ἀρχαῖα κανονικά καί οἰκουμενικά θεσπισμένα προνόμια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου». Ἡ Νέα Ρώμη προβάλλει σήμερα ἀνύπαρκτα “ἀρχαῖα κανονικά καί οἰκουμενικά θεσπισμένα προνόμια”, ὅπως ἔκανε στό παρελθόν ἡ Παλαιά Ρώμη, μέ τίς ψευδο-Ἰσιδώρειες Διατάξεις καί τήν ψευδο-Κωνσταντίνεια Δωρεά στήν προσπάθειά της νά κατοχυρώση τήν παπική αὐθεντία.

Ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης ἀνεγνώρισε τόν οἰκουμενισμόν ὡς ἐπίσημον διδασκαλίαν του

Ἕξι χρόνια μετά ἀπό τήν σύνοδο τῆς Κρήτης γίνεται ἀντιληπτό ὅτι κυρίαρχο ἐπακόλουθο καί συν­έπεια τῆς συνόδου ἀποτελεῖ τό οὐκρανικό ἐκκλησιαστικό πρόβλημα. Ἀφοῦ ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης διαμόρφωσε τούς ὅρους τῆς νέας ἐκκλησιολογίας τοῦ Φαναρίου, μέ τήν ὁποία ἀναγνωρίζεται μέ συν­οδική ἀποδοχή ἡ αἵρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Μέ τήν ἀναγνώριση τῆς ἐκκλησιαστικότητας τῶν ἑτεροδόξων καί τίς θετικές ἀναφορές στά θεολογικά κείμενα τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, κείμενα πού εἶναι γεμάτα ἀπό αἱρετικές προτεσταντικές ἀπόψεις καί τά ὁποῖα μάλιστα ἔχουν ὑποστῆ ἐπανειλημμένα κριτική ἀπό πολλές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, γίνεται ἀντιληπτό ὅτι τό Φανάρι μέ τήν σύνοδο τῆς Κρήτης ἀναγνώρισε τόν οἰκουμενισμό ὡς ἐπίσημη διδασκαλία του καί ἔτσι «ἡ ἐλπίδα γιά ὑπέρβαση τῶν διαιρέσεων μεταξύ τῶν χριστιανῶν», νά ἀποτελῆ πραγματικότητα γιά τό Φανάρι ὅσο ποτέ ἄλλοτε.

Τήν ἴδια στιγμή, μέ τήν ἀποδοχή τοῦ ὅρου “ἐκκλησία” γιά τίς ἑτερόδοξες ὁμολογίες ὄχι ὡς τό ἀληθινό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὅπου «αὐτός ἐστιν ἡ κεφαλή τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ ἀληθής Ἐκκλησία του εἶναι μόνον μία καί μοναδική», ἀλλά μέ τήν παραπλανητική ἑρμηνεία, σάν μία περιγραφή ἤ παρομοίωση· γιά τόν λόγο αὐτό, ἀναγνωρίσθηκε μέ κάθε εὐκολία ἕνα μόρφωμα ὡς ἐκκλησία, ἡ ψευδό-ἐκκλησία τοῦ Μητροπολίτη Ἐπιφανίου, ἡ ὁποία δέν εἶναι ἀναγνωρισμένη ἀπό τήν συντριπρτική πλειοψηφία τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί διοικεῖται ἀπό ἀχειροτόνητους καί σχισματικούς.

Καί ἐνῶ σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία οἱ ἐπίσκοποι εἶναι ὅλοι ἴσοι μεταξύ τους καί ὁ Προκαθήμενος κάθε τοπικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας δέν εἶναι πάνω ἀπό ὅλους τούς ἐπισκόπους τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά ἡ ἰσότητα, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ἑνότητα εἶναι τὰ χαρακτηριστικὰ ποὺ διέπουν τὴν σχέση μεταξὺ τῶν ἐπισκόπων, ἡ νέα πρακτική πού υἱοθετήθηκε μέ τήν σύνοδο τῆς Κρήτης, ἀναγνωρίζει τήν ψῆφο μόνον τοῦ Προκαθημένου καί ὄχι τήν ψῆφο τοῦ κάθε ἐπισκόπου, ὑποκαθιστώντας ἔτσι τούς ἐπισκόπους ἀπό τούς Προκαθημένους καί λαμβάνοντας ἐρήμην τους καί εἰς βάρος τους κρίσιμες ἀποφάσεις. Ἡ ἐξέλιξη αὐτή ἀποτελεῖ φυσική συν­έπεια γιά τήν ἔκπτωση ἀπό τήν συνοδικότητα καί τήν ὀλίσθηση πρός τόν παπισμό. Ἔτσι, ἡ ἀναβάθμιση τοῦ ρόλου τῶν Προκαθημένων ἔχει ὁδηγήσει στήν ἀπαίτηση τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου νά καταστῆ Πάπας τῆς Ἀνατολῆς, νά παρέχη αὐτοκεφαλίες καί νά παρεμβαίνη σέ ξένες Ἐκκλησίες. Νά λειτουργῆ ὄχι μὲ συλλογικὸ πνεῦμα, ἀλλά κατέχοντας πρωτεῖο ἐξουσίας. Τήν ἀναγνώριση δηλαδή παπικοῦ πρωτείου σέ θεολογικό ἐπίπεδο στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἔτσι, ἐνῶ μέχρι τήν σύνοδο τῆς Κρήτης ὁ ρόλος τοῦ Πατριάρχου ἦταν καθαρά συντονιστκικός, στήν σύνοδο φάνηκε καθαρά ὅτι ὅποιος δέν ἔχει κοινωνία μέ τόν πρῶτο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας, δέν εἶναι δηλαδή πλήρης.

Σημειώνει χαρακτηριστικά ὁ οἰκουμενιστής καθηγητής σχετικά μέ τήν ἀναγνώριση σέ θεολογικό ἐπίπεδο τοῦ ὀρθόδοξου παπικοῦ πρωτείου ὅτι «ἐδῶ καί πολλούς αἰῶνες, εἰδικά ἀπό τό δεύτερο μισό τῆς δεύτερης χιλιετίας» ἀπό τήν ἐποχή δηλαδή τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα «ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἔχουμε ἀναπτύξει ἀσυνείδητα μία “ἀρνητική” Ὀρθόδοξη ταυτότητα: δέν εἴμαστε αὐτό πού ἡ παράδοσή μας ἔχει ἀφήσει κληρονομιά, ἀλλά αὐτό πού δέν εἶναι οἱ ἄλλοι, κυρίως οἱ Καθολικοί. Μέ ἄλλα λόγια, χωρίς πρωτεῖο, τήν ὁρατή ἔκφραση τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας συνοδευόμενο βεβαίως ἀπό τήν συνοδικότητα».

Τέλος, καί ἐνῶ οἱ σύνοδοι ἕως τήν Κρήτη, ἡ ἑνότητα μεταξύ τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἡ ἐπίλυση ζητημάτων, οἱ ξεκάθαρες ἀποφάσεις, ὥστε νά εἶναι ἀποδεκτές ἀπό ὅλους καί νά μή ἀποδέχωνται ἀμφισβητήσεις, ἀποτελοῦσαν βασικές προϋποθέσεις γιά τήν πορεία τῶν συνόδων, μέ τήν σύνοδο τῆς Κρήτης καί τούς χειρισμούς τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου δέν ἀποτελοῦν πλέον τίς ἀναγκαῖες προϋποθέσεις. Σέ σημεῖο μάλιστα σήμερα, μέ ἀφορμή τό οὐκρανικό ζήτημα, ἡ θεολογία τῆς “σκασίλα μου” νά ἀποτελῆ τήν κυρίαρχη διδασκαλία πλέον γιά τό Φανάρι.

Τό οὐκρανικόν διαχρονική προσπάθεια τῆς “συλλογκῆς” Δύσεως κατά τῆς Ἀνατολῆς

Μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου γίνεται ὅλο καί πιό εὐκρινές ὅτι ἡ στρατιωτική σύγκρουση πού βρίσκεται σέ ἐξέλιξη σήμερα στήν Οὐκρανία ἀποτελεῖ τήν διαχρονική ἐπιθετική προσπάθεια τῆς “συλλογκῆς” Δύσης ἔναντι τῆς Ἀνατολῆς, κάτι ἀνάλογο τῶν σταυροφοριῶν, ὄχι βέβαια μόνον σέ πολιτικό-στρατιωτικό ἐπίπεδο, ἀλλά καί σέ θρησκευτικό. Χαρακτηριστικό εἶναι ὅτι ὅλοι οἱ χριστιανοί ἡγέτες, Ὀρθόδοξοι, Παπικοί καί Προτεστάντες καταγγέλλουν σήμερα σύσσωμοι τόσο τήν πολιτική ὅσο καί τήν θρησκευτική ἡγεσία τῆς Ρωσίας ὅτι ἡ ἐπέμβασή της «δέν πρόκειται ἁπλῶς γιά μία στρατιωτική ἐπιχείρηση, ἀλλά γιά ἕνα πόλεμο πού σπέρνει θάνατο, τήν καταστροφή καί τήν δυστυχία», εἶπε τό Βατικανό σέ ἀνακοίνωσή του. Ἐνῶ ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖ­ος, ὁ ὁποῖος πρίν μερικά χρόνια εὐλογοῦσε τήν εἰσβολή τῶν τουρκικῶν στρατευμάτων στήν Συρία, σέ δήλωσή του στήν τουρκική τηλεόραση τόνισε ὅτι ὁ Πρόεδρος Πούτιν ἔχει διαπράξει «μεγάλη ἀδικία», πηγαίνοντας σέ πόλεμο ἐναντίον τῶν ὁμοθρήσκων του καί «ἔχει κερδίσει τό μῖσος ὅλου τοῦ κόσμου»!

Τό ὅτι ἡ “συλλογκή” Δύση σέ θρησκευτικό ἐπίπεδο δρᾶ εὐθυγραμμισμένα, πολεμώντας τόν κοινό ἐχθρό, τήν Ρωσία καί ἔχοντας κοινές ἀξίες, τίς φιλελεύθερες δυτικές ἀρχές, τόσο κατά τήν σύγκληση τῆς συνόδου τῆς Κρήτης, ὅσο καί σήμερα μέ τήν οὐκρανική κρίση γίνεται ἀντιληπτό ἀπό τίς δηλώσεις τοῦ Μητροπολίτου Μεσσηνίας Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος σέ τευχίδιο πού ἐξέδωσε λίγο μετά τήν σύνοδο ἀναφέρει σχετικά γιά τήν Ρωσική Ἐκκλησία καί τόν Ρῶσο Πρόεδρο Βλαντιμήρ Πούτην. Νά μή μᾶς διαφεύγη ὅτι ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης ὀργανώθηκε καί χρηματοδοτήθηκε ἀπό τίς ἀμερικανικές μυστικές ὑπηρεσίες καί τούς πλούσιους ὀφφικιαλίους τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς.

Σημειώνει ὁ Μητροπολίτης Μεσσηνίας: «Ὅλα τά παραπάνω μαζί μέ τίς ἀντίστοιχες δηλώσεις τοῦ τύπου “ἔξω ἀπό τήν Εὐρώπη”, “ἀποκομμένοι ἀπό τήν Δύση”, “ἀπαξίωση σέ κάθε μορφή διαλόγου μέ τίς ἄλλες Θρησκεῖες καί Ὁμολογίες”, ἐπιβεβαιώνουν τήν ἀπορριπτική διάθεση καί ἄρνηση σέ κάθε τι τό δυτικό (ἀπό τήν Ρωσική Ἐκκλησία). Τό μόνο δηλαδή πού θά πρέπει νά καλλιεργοῦμε ὡς Ὀρθόδοξοι, καί ἄρα ὡς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες στούς πιστούς μας, εἶναι μία θρησκοληπτική (δηλαδή μαγική) στανική καί στατική ἀντίληψη περί πίστεως μία καλλιέργεια συν­είδησης στόν λαό μας ὅτι εἶναι ὁ μόνος “περιούσιος” καί “ἐκλεκτός” λαός τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος χαρακτηρίζεται ἀπό μία πνευματική αὐτάρκεια, καθαρότητα καί ἐσωστρέφεια.

Ἐπιπλέον εἶναι ἀνάγκη νά τοῦ τονίζουμε ὅτι ὅλα αὐτά θά τοῦ τά παράσχει μόνον ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί τό πολιτικό σύστημα, τό ὁποῖο τήν στηρίζει “ἐν χρόνῳ” καί “ἐν τόπῳ”… Ὁ πολιτικός αὐτός ἡγέτης μέ θεοκρατικές ἀντιλήψεις χριστιανικοῦ ἰδεώδους, μεσαιωνικοῦ τύπου καί καρλομάγνειας μεθόδου, μέ τήν συνεργασία καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας καί μέ “σημαία” τόν ἀντιδυτικισμό, προσπαθεῖ νά δημιουργήσει ἕνα ἰδεολογικό καί πνευματικό ἀντιστάθμισμα πρός κάποιες ἄλλες μορφές ἀντιστοίχων θεοκρατικῶν ἡγεσιῶν…

Τό ἀντιστάθμισμα σέ μία τέτοια διχαστική τάση δέν μπορεῖ νά εἶναι τό ἐκ διαμέτρου ἀντίθετο “ἐκκλησιαστικό ἤ θρησκευτικό” μόρφωμα, ἀλλά ἡ συνεργασία τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν μέ τίς ἄλλες Χριστιανικές Ἐκκλησίες, ἀκόμη καί τίς ἄλλες Θρησκεῖες, ὥστε νά καλλιεργηθεῖ τό πνεῦμα τῆς συνοχῆς, τῆς ἀλληλεγγύης καί τῆς ἑνότητας», αὐτά ἔγραφε ὁ Σεβασμιώτατος Μεσσηνίας ἕξι χρόνια πρίν. Λόγος ἄκρως πολεμικός, διχαστικός, οἰκουμενιστικός, μέ μοναδικό σκοπό νά στηρίξη τήν ἐπιλογή τοῦ Φαναρίου νά εἶναι προσδεδεμένο στήν Δύση καί στίς φιλελεύθερες ἀξίες της.

Ὁ Ἑλληνισμός ἔχει συνταχθῆ μέ τήν “συλλογικήν” Δύσιν

Στήν οὐκρανική στρατιωτική σύγκρουση, ἡ ὁποία τώρα ἀνοικτά ἐξελίσσεται σέ σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας καί Δύσης, κρίνεται ἡ μοῖρα τῆς Εὐρώπης καί τῆς Ρωσίας, καθώς καί τό μέλλον τῆς παγκόσμιας τάξης. Ὅσο γιά τήν Οὐκρανία αὐτή καταστρέφεται σταδιακά καί ὁλοκληρωτικά μέσῳ ἑνός πολέμου, γιά τόν ὁποῖον αὐτή φέρει τήν μεγαλύτερη εὐθύνη.

Ἡ “συλλογική” Δύση εἶναι πιά φανερό ὅτι πορεύεται πρός τήν ὁλοκλήρωσή της, μέσῳ ἑνός νέου ψυχροῦ πολέμου τόσο σέ πολιτικό-στρατιωτικό ἐπίπεδο, ὅσο καί σέ θρησκευτικό. Σκοπός νά καταλυθῆ ἡ παλαιά τάξη πραγμάτων καί νά ἀναδυθῆ ἡ νέα «ἡ ὑπερεθνική, πολυπολιτισμική, παγκοσμιοποιούμενη ἀνοικτή κοινωνία τῶν πολιτῶν καί τῶν λαῶν».

Ὁ Ἑλληνισμός γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία του ἔχει συνταχθῆ μέ τήν “συλλογική” Δύση. Ἐάν ὅλα ἐξελιχθοῦν ὅπως ἔχει σχεδιάσει ἡ Δύση, ἡ Ρωμιοσύνη θά τελειώση ὄχι μόνον πολιτικά, ἀλλά καί θρησκευτικά. Ἔτσι ἡ ὁλική ὑποταγή τοῦ Ἑλληνισμοῦ στήν “συλλογική” Δύση θά ἐπιφέρη ἤ τήν πλήρη παρελθοντοποίηση τῆς Ρωμιοσύνης ἤ τόν πόνο.

Ορθόδοξος Τύπος