«Aἵματος πλήρεις»

«Aἵματος πλήρεις»

Α. Παπαγιάννης, ιατρός

 Το όνομα του Στέλιου Κυμπουρόπουλου έγινε πασίγνωστο στην Ελλάδα όταν το 2019 αναδείχθηκε πρώτος σε σταυρούς ευρωβουλευτής (πάνω από 577 χιλιάδες, έναν αριθμό που θα ζήλευαν πολλά κόμματα που πήραν πολύ λιγότερες ψήφους σε εθνικές εκλογές). Παρά την εμφανή αναπηρία του (πάσχει από νωτιαία μυϊκή ατροφία, μια σοβαρή νευρομυϊκή πάθηση) τελείωσε την Ιατρική και ασκεί την ειδικότητα της Ψυχιατρικής. Χθες βρέθηκε και πάλι στην επικαιρότητα μετά την ψήφο του σε νόμο του Ευρωκοινοβουλίου για τα δικαιώματα του αγέννητου παιδιού. Άλλο που δεν ήθελε η ‘προοδευτική’ αντιπολίτευση: ξεσηκώθηκαν όλα τα κόμματα γιατί με την ψήφο του, λένε, αρνείται το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση.

Η Νέα Δημοκρατία, για να μη μείνει πίσω σε προοδευτικότητα, διαχώρισε τη θέση της από την ψήφο του βουλευτή της, ο οποίος με τη σειρά του είπε ότι υποστηρίζει και το ένα και το άλλο, ‘αραιώνοντας’ έτσι το αρχικό του απλό και στέρεο θετικό επιχείρημα («Αν η μάνα μου ήξερε ότι θα γεννηθώ ανάπηρος, θα με σκότωνε ή όχι;»). Με άλλα λόγια, όλοι οι πολιτικοί αναφανδόν υπέρ των αμβλώσεων, μην τύχει και χάσουμε.

     Πολύς λόγος γίνεται στις μέρες μας για το αν επιλέγονται οι ασθενείς που θα μπουν στην εντατική όταν δεν περισσεύουν κρεβάτια. Έκανε κάποιος τη σύγκριση ανάμεσα στις αμβλώσεις και την κατάσταση αυτή; Από ηθική σκοπιά δεν διαφέρουν: για επιλογή ζωής ή θανάτου πρόκειται και στις δύο. Ακούμε ότι σε χώρες όπως η Ινδία γίνονται επιλεκτικές εκτρώσεις θηλέων εμβρύων διότι οι οικογένειες θέλουν αγόρι, και νιώθουμε αποτροπιασμό για τη ‘ρατσιστική’ αυτή διάκριση. Ακόμη, η σύγχρονη ιατρική της αναπαραγωγής συχνά εμφυτεύει πολλά γονιμοποιημένα ωάρια σε άτεκνες γυναίκες και στη συνέχεια θανατώνει τα ‘περιττά’ έμβρυα που προκύπτουν ώστε να επιζήσει ‘ένα και καλό’. Δυστυχώς τέτοια γεγονότα αποτελούν καθημερινή επίσημη πραγματικότητα, και μόνο να μαντέψουμε μπορούμε τον αριθμό των εμβρύων που καταλήγουν στα χωνευτήρια της ελληνικής κοινωνίας, η οποία ταυτόχρονα κλαίγεται δια των εκπροσώπων της για… το δημογραφικό της πρόβλημα!

Ο (μη Χριστιανός) Ιπποκράτης, που τον επικαλούμαστε όταν μας βολεύει και καυχώμαστε που τον έχουμε πρόγονο και τον βάζουμε προμετωπίδα σε ιατρεία και νοσοκομεία, έβαζε τους μαθητές του να ορκίζονται ότι δεν θα δώσουν σε γυναίκα εκτρωτικό φάρμακο. Χρειάζεται να πούμε κι άλλα;

     Ας κάνουμε μια ιστορική παρένθεση. Το 390 μ.Χ. ο επίσκοπος Μεδιολάνων Αμβρόσιος απαγόρευσε στον αυτοκράτορα Θεοδόσιο να μπει στο ναό διότι είχε διατάξει τη σφαγή 7000 Θεσσαλονικέων μετά από στάση που εκδηλώθηκε στην πόλη. Δεν είχε σηκώσει ο ίδιος το ξίφος: με σύγχρονη γλώσσα θα λέγαμε ότι έφερε την πολιτική ευθύνη. Τότε βέβαια δεν υπήρχε αξιωματική αντιπολίτευση για να ζητήσει την παραίτησή του. Ο επίσκοπος όμως στάθηκε στο ύψος του δικού του αξιώματος, προφανώς έχοντας κατά νουν αυτό που λέγει ο Θεός στο προχθεσινό πρώτο ανάγνωσμα της Σαρακοστής από τον προφήτη Ησαΐα: «Οταν ἐκτείνητε τὰς χεῖρας ὑμῶν πρός με, ἀποστρέψω τοὺς ὀφθαλμούς μου ἀφ᾿ ὑμῶν, καὶ ἐὰν πληθύνητε τὴν δέησιν, οὐκ εἰσακούσομαι ὑμῶν· αἱ γὰρ χεῖρες ὑμῶν αἵματος πλήρεις… λούσασθε καὶ καθαροὶ γίνεσθε… καὶ δεῦτε καὶ διαλεχθῶμεν» [Ησαΐας κεφ. 1ο]. Δεν πρόκειται να σας ακούσω, διότι τα χέρια σας είναι βουτηγμένα στο αίμα. Πηγαίνετε πρώτα να μετανοήσετε και να καθαρισθείτε, και μετά ελάτε να μου προσφέρετε θυσίες και να με λατρεύσετε. Και ο αυτοκράτορας συμμορφώθηκε με την απαγόρευση του επισκόπου, πέρασε από το στάδιο της μετανοίας και αποκαταστάθηκε εκκλησιαστικά.

     Επιστρέφοντας στο σήμερα, ας αναλογισθούμε ποια κατ’ αναλογίαν θα έπρεπε να είναι η στάση της Εκκλησίας της Ελλάδος απέναντι στους πολιτικούς, οποιασδήποτε αποχρώσεως, που συμμερίζονται την θέση ότι η ζωή του κυοφορουμένου εμβρύου είναι αναλώσιμη κατ’ επιλογήν. Και ας ευχηθούμε να μη φθάσουμε στην τελική προειδοποίηση στο ίδιο ανάγνωσμα, που αφορά ολόκληρο τον λαό: «Εὰν μὴ θέλητε, μηδὲ εἰσακούσητέ μου, μάχαιρα ὑμᾶς κατέδεται». Δεν είναι ανθρώπινη απειλή: «Τὸ γὰρ στόμα Κυρίου ἐλάλησε ταῦτα», καταλήγει ο προφήτης. Άραγε όσα δεινά μας συμβαίνουν τα χρόνια που περνούμε είναι άσχετα με την πραγματικότητα αυτή;

Α. Παπαγιάννης