Όταν πηγαίνει κάποιος στην Εκκλησία δεν έχει στο νου του ότι ταυτόχρονα γίνεται ο ίδιος εμπόδιο στον άλλον. Πηγαίνει επειδή νοιώθει την ανάγκη να πάει.Αν έχουμε μια τέτοια ερμηνεία τότε κανείς δε θα πάει στην Εκκλησία!
Νιώθουμε μεγάλο σεβασμό και αγάπη στον αξιότιμο κ.Τσελεγγίδη, τον κατά τη γνώμη μας ενός εκ των κορυφαίων σύγχρονων δογματολόγων.
Πλην όμως επειδή "φίλος μεν Πλάτων, φιλτάτη δ’ αλήθεια", θα ήθελα να καταθέσω τον προβληματισμό μου:
Θα κάνω την απλή ερώτηση: Όταν κατά τους πρώτους 3 αιώνες των διωγμών, η Λειτουργία απαγορευόταν όχι με ένα απλό πρόστιμο, αλλά επί ποινή θανάτου, με αποτέλεσμα να στολισθεί η εκκλησία με τα εκατομμύρια των μαρτύρων, ήταν πάλι -κατά το καθηγητή- μία παραχώρηση του Θεού "για τη δυσσέβεια των πιστών"; Και ότι ο διωγμός τότε ήταν ομοίως επίτιμιο εκ Θεού, "διότι δεν ευαρεστείτο ο Θεός από κλήρο και λαό;" και ομοίως "μικρός αφορισμός;" Κήρυξε "πάνδημο μετάνοια μετά νηστείας επί 3 αιώνες - κατά τη διάρκεια των διωγμών - η Εκκλησία και το αγνοούμε;"
Μήπως οι πιστοί που πήγαιναν στις κατακόμβες και δεν έμεναν σπίτι τους -διότι είχαμε και πολλούς που άφησαν την λατρεία και άλλοι πολλοί που εξέπεσαν στην άρνηση- πήγαιναν και αυτοί (οι μάρτυρες) "εκβιαστικά στο ναό, και εκεί να δεχόταν ο ιερουργός αυτή την επιλεκτικότητα των πιστών, η οποία είναι αντιφατικό εκκλησιολογικά ως προς το Σώμα" ; Και θα έπρεπε πάλι τότε -κατά τον καθηγητή- να "μην αισθάνονται ευφορία όσοι ιερείς" παραβίασαν την εντολή του αυτοκράτορα τότε, όπως σήμερα έκαναν κάποιοι ηρωικοί ιερείς και αψήφησαν τα μέτρα;
Ασφαλώς κάθε κακό που συμβαίνει στον κόσμο και στην Εκκλησία έχει την αιτία της στην αμαρτία και η μετάνοια είναι σταθερά το ζητούμενο για κάθε μέλος της, και μάλιστα εφ΄όρου ζωής.
Ο διωγμός όμως αντιμετωπίζεται διαχρονικώς από τους αγίους όχι μόνο με τον τρόπο αυτόν της βιωματικής μετανοίας που μιλάει ο καθηγητής, και την οποία μετάνοια εξασκούν θεαρέστως και χωρίς το επιβληθέν "εκ Θεού επιτίμιο", αλλά και με σταθερή αυταπάρνηση, χαρακτηριστικό της οποίας είναι η ανελλιπής λατρεία του Θεού εκκλησιαστικώς, με κάθε κόστος. Ακόμα και της ζωής τους.
Αδυνατούμε και μόνο να φανταστούμε, για παράδειγμα τον Άγιο Ιάκωβο, ή τον Άγιο Πορφύριο να αρνούνται να λειτουργήσουν ένεκεν ασεβούς κρατικού προστάγματος, ή τον Άγιο Παϊσιο να μην συμμετέχει στην μυστική θεία λατρεία και να μην κοινωνεί, έχοντας το λογισμό που έχει ο κ. Τσελεγγίδης για το θέμα.
Ταπεινά φρονούμε ότι και οι εκλεκτοί - όπως ο πολύ αγαπητός καθηγητής- είναι δυνατόν κάποια στιγμή να σφάλλουν. Ανθρώπινο γαρ. Αν παρόλα αυτά παρουσιάσει την πράξη των αγίων Πατέρων που δικαιώνει την στάση του, προθύμως ανακαλώ όλα τα προειρημένα και συντάσσομαι. "ΑΝ", όμως.
Πιστεύω ότι έχει σημασία το πνέυμα με το οποίο κάποιος πάει στην εκκλησία. Αν νοιώθει την ανάγκη να πάει αλλά έχει κατά νού όλα αυτά που έχει αναφέρει ο Καθηγητής, δεν νομίζω να είναι λάθος.
Ευχαριστούμε!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν πηγαίνει κάποιος στην Εκκλησία δεν έχει στο νου του ότι ταυτόχρονα γίνεται ο ίδιος εμπόδιο στον άλλον. Πηγαίνει επειδή νοιώθει την ανάγκη να πάει.Αν έχουμε μια τέτοια ερμηνεία τότε κανείς δε θα πάει στην Εκκλησία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝιώθουμε μεγάλο σεβασμό και αγάπη στον αξιότιμο κ.Τσελεγγίδη, τον κατά τη γνώμη μας ενός εκ των κορυφαίων σύγχρονων δογματολόγων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠλην όμως επειδή "φίλος μεν Πλάτων, φιλτάτη δ’ αλήθεια", θα ήθελα να καταθέσω τον προβληματισμό μου:
Θα κάνω την απλή ερώτηση: Όταν κατά τους πρώτους 3 αιώνες των διωγμών, η Λειτουργία απαγορευόταν όχι με ένα απλό πρόστιμο, αλλά επί ποινή θανάτου, με αποτέλεσμα να στολισθεί η εκκλησία με τα εκατομμύρια των μαρτύρων, ήταν πάλι -κατά το καθηγητή- μία παραχώρηση του Θεού "για τη δυσσέβεια των πιστών";
Και ότι ο διωγμός τότε ήταν ομοίως επίτιμιο εκ Θεού, "διότι δεν ευαρεστείτο ο Θεός από κλήρο και λαό;"
και ομοίως "μικρός αφορισμός;"
Κήρυξε "πάνδημο μετάνοια μετά νηστείας επί 3 αιώνες - κατά τη διάρκεια των διωγμών - η Εκκλησία και το αγνοούμε;"
Μήπως οι πιστοί που πήγαιναν στις κατακόμβες και δεν έμεναν σπίτι τους -διότι είχαμε και πολλούς που άφησαν την λατρεία και άλλοι πολλοί που εξέπεσαν στην άρνηση- πήγαιναν και αυτοί (οι μάρτυρες) "εκβιαστικά στο ναό, και εκεί να δεχόταν ο ιερουργός αυτή την επιλεκτικότητα των πιστών, η οποία είναι αντιφατικό εκκλησιολογικά ως προς το Σώμα" ;
Και θα έπρεπε πάλι τότε -κατά τον καθηγητή- να "μην αισθάνονται ευφορία όσοι ιερείς" παραβίασαν την εντολή του αυτοκράτορα τότε, όπως σήμερα έκαναν κάποιοι ηρωικοί ιερείς και αψήφησαν τα μέτρα;
Ασφαλώς κάθε κακό που συμβαίνει στον κόσμο και στην Εκκλησία έχει την αιτία της στην αμαρτία και η μετάνοια είναι σταθερά το ζητούμενο για κάθε μέλος της, και μάλιστα εφ΄όρου ζωής.
Ο διωγμός όμως αντιμετωπίζεται διαχρονικώς από τους αγίους όχι μόνο με τον τρόπο αυτόν της βιωματικής μετανοίας που μιλάει ο καθηγητής, και την οποία μετάνοια εξασκούν θεαρέστως και χωρίς το επιβληθέν "εκ Θεού επιτίμιο", αλλά και με σταθερή αυταπάρνηση, χαρακτηριστικό της οποίας είναι η ανελλιπής λατρεία του Θεού εκκλησιαστικώς, με κάθε κόστος. Ακόμα και της ζωής τους.
Αδυνατούμε και μόνο να φανταστούμε, για παράδειγμα τον Άγιο Ιάκωβο, ή τον Άγιο Πορφύριο να αρνούνται να λειτουργήσουν ένεκεν ασεβούς κρατικού προστάγματος, ή τον Άγιο Παϊσιο να μην συμμετέχει στην μυστική θεία λατρεία και να μην κοινωνεί, έχοντας το λογισμό που έχει ο κ. Τσελεγγίδης για το θέμα.
Ταπεινά φρονούμε ότι και οι εκλεκτοί - όπως ο πολύ αγαπητός καθηγητής- είναι δυνατόν κάποια στιγμή να σφάλλουν. Ανθρώπινο γαρ. Αν παρόλα αυτά παρουσιάσει την πράξη των αγίων Πατέρων που δικαιώνει την στάση του, προθύμως ανακαλώ όλα τα προειρημένα και συντάσσομαι. "ΑΝ", όμως.
Πιστεύω ότι έχει σημασία το πνέυμα με το οποίο κάποιος πάει στην εκκλησία. Αν νοιώθει την ανάγκη να πάει αλλά έχει κατά νού όλα αυτά που έχει αναφέρει ο Καθηγητής, δεν νομίζω να είναι λάθος.
ΑπάντησηΔιαγραφή