Η παγκόσμια δοκιμασία και τα αίτιά της

Ἕνας ἀδιόρατος μικροοργανισμός, ποὺ ἔχει μέγεθος μερικὰ ἑκατομμυριοστὰ τοῦ χιλιοστομέτρου, ἔ­κανε τὴν ἐμφάνισή του πρὶν ἀπὸ λίγους μῆνες σὲ μεγάλη χώρα τῆς Ἀσίας. Ἀπὸ ἐκεῖ διαδόθηκε ἀστραπιαῖα σ’ ὅλη τὴ γῆ. Εὐρώπη, Ἀμερική, Αὐστραλία, Ἀφρικὴ μολύνθηκαν. Ὅλη ἡ γῆ μολύνθηκε ἀπὸ αὐτὸν τὸν ἰό, πού, δυστυχῶς, προσέβαλε ἑκατοντάδες χιλιάδες συνανθρώπων μας καὶ γιὰ ἕνα μεγάλο ποσοστὸ ἀπὸ αὐτοὺς ἀποδείχθηκε θανατηφόρος.

Δὲν ὑπάρχει ἐμβόλιο ποὺ νὰ προλαβαίνει τὴν καταστρεπτικὴ δράση του. Οὔτε φάρμακο ἔχει βρεθεῖ γιὰ τὴν ἀποτελεσματικὴ ἀντιμετώπισή του. Εἰδικοὶ γιατροί, ὑπεύθυνοι ὑγείας, παγκόσμιοι ὀργανισμοί, νοσοκομεῖα, νοσηλευτικὸ προσωπικό, ὅλοι ἐπὶ ποδὸς πολέμου γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν τὴν ἀνεξέλεγκτα ἐπεκτεινόμενη ἀπειλή. Μέτρα ­ὁλοένα πιὸ αὐστηρὰ γιὰ τὴν ἀναχαίτιση καὶ συγ­κράτηση τοῦ κακοῦ. Φόβος καὶ τρόμος σ’ ὅλη τὴν οἰκουμένη.

Σ’ αὐτὴ τὴν κρίσιμη περίσταση ἀκούγονται τόσο ἐπίκαιρα τὰ λόγια ποὺ ὁ μεγαλοφωνότατος προφήτης Ἡσαΐας ἔγραψε γιὰ τὴν ἐποχή του, ὀκτακόσια περίπου χρόνια πρὸ Χριστοῦ (βλ. Ἡσ. ιδ΄ 1-16): «Ἰδοὺ Κύριος καταφθείρει τὴν οἰκουμένην καὶ ἐρημώσει αὐτήν». Νά, ὁ Κύριος καταστρέφει τὴ γῆ καὶ θὰ τὴν ἐρημώσει. Τὸ κακὸ θὰ προσβάλει ἀδιά­κριτα ὅλους, τοὺς λαϊκοὺς καὶ τοὺς ἱερεῖς, τοὺς δούλους καὶ τοὺς κυρίους, τὶς ὑπηρέτριες καὶ τὶς κυρίες τους, αὐτοὺς ποὺ ἀγοράζουν καὶ αὐτοὺς ποὺ πουλοῦν, αὐτοὺς ποὺ δανείζουν καὶ αὐτοὺς ποὺ δανείζονται. «Φθορᾷ φθαρήσεται ἡ γῆ», μὲ μεγάλη καταστροφὴ θὰ φθαρεῖ ἡ γῆ, «τὸ γὰρ στόμα Κυρίου ἐλάλησε ταῦτα». Ἔτσι εἶπε ὁ Θεός, αὐτὴ εἶ­ναι ἡ ἀπόφασή Του. «Ἐπένθησεν ἡ γῆ, καὶ ἐφθάρη ἡ οἰκουμένη, ἐπένθησαν οἱ ὑψηλοὶ τῆς γῆς». Ὅλη ἡ γῆ βυθίσθηκε σὲ πένθος. Ὑφίσταται μεγάλη καταστροφή. Πενθοῦν καὶ οἱ «ὑψηλοὶ τῆς γῆς», αὐτοὶ ποὺ στηρίζονται στὴ δύναμη τοῦ πλούτου καὶ ὑπερηφανεύονται γι’ αὐτήν. «Πτωχοὶ ἔσονται οἱ ἐνοικοῦντες ἐν τῇ γῇ, καὶ καταλειφθήσονται ἄνθρωποι ὀλίγοι», συνεχίζει ὁ προφήτης. Θὰ γίνουν φτωχοὶ οἱ κάτοικοι τῆς γῆς, θὰ πεθάνουν πολλοὶ καὶ θὰ ἀπομείνουν λίγοι.

Στὴ συνέχεια ὁ προφήτης περιγράφει λεπτομερέστερα τὸ πένθος ποὺ θὰ ἐπικρατήσει: «Πέπαυται εὐφροσύνη τυμ­πάνων, πέπαυται αὐθάδεια καὶ πλοῦτος ἀσεβῶν, πέπαυται φωνὴ κιθάρας». Δὲν θὰ ὑπάρχει εὐφροσύνη, θὰ σταματήσουν τὰ τραγούδια καὶ οἱ χαρές, τὰ τύμ­πανα καὶ οἱ κιθάρες, ἡ αὐθάδεια ποὺ στηρίζεται στὸν πλοῦτο ἐκείνων ποὺ δὲν φοβοῦνται τὸν Θεό. «Ἠρημώθη πᾶ­σα πόλις, κλείσει οἰκίαν τοῦ μὴ εἰσελθεῖν». Ἐρημώθηκε κάθε πόλη. Καὶ θὰ κλείσει κάθε σπίτι, ὥστε νὰ μὴν μπορεῖ κάποιος νὰ μπεῖ σ’ αὐτό.

Σὰν νὰ περιγράφει ὁ θεόπνευστος προφήτης αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν σήμερα μὲ τὸν φόβο, τοὺς περιορισμούς, τὸν ἐγκλεισμὸ στὰ σπίτια μας, τὴ θλίψη καὶ τὴν ἀγωνία ποὺ προκαλεῖ σ’ ὅλο τὸν κόσμο ἡ πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ.

Ἡ προφητεία δὲν ἀναφέρεται μόνο στὴ δύσκολη περίσταση ποὺ ἀντιμετωπίζει ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα αὐτὸν τὸν καιρό. Οἱ λόγοι τῶν προφητῶν γιὰ τὰ ποικίλα δεινὰ τοῦ κόσμου βρίσκουν ἐφαρμογὴ σὲ διάφορες ἐποχὲς δοκιμασιῶν καὶ εἰδικότερα στὶς μεγάλες θλίψεις ποὺ θὰ ἔλθουν στοὺς ἔσχατους χρόνους. Κάθε ὅμως δοκιμασία εἶναι μιὰ μερικὴ κρίση τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ προηγεῖται καὶ κατευθύνει στὴν τελικὴ παγ­κόσμια Κρίση.

Αὐτὸ ποὺ ἔχει ἰδιαίτερη σημασία εἶ­ναι ὅτι ὁ προφήτης καθορίζει μὲ σαφήνεια τὴν αἰτία τῶν δεινῶν ποὺ κατὰ καιροὺς πλήττουν τὴν ἀνθρωπότητα: «Ἡ γῆ ἠνόμησε διὰ τοὺς κατοικοῦντας αὐτήν, διότι παρήλθοσαν τὸν νόμον καὶ ἤλλαξαν τὰ προστάγματα, διαθήκην αἰώνιον. διὰ τοῦτο ἀρὰ ἔδεται τὴν γῆν, ὅτι ἡμάρτοσαν οἱ κατοικοῦντες αὐτήν» (στίχ. 5). Δηλαδή: Ἡ γῆ γέμισε μὲ τὶς ἀνομίες καὶ ἁμαρτίες ἐκείνων ποὺ κατοικοῦν σ’ αὐτήν, διότι αὐτοὶ περιφρόνησαν τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ καὶ ἄλλαξαν τὰ θεῖα προστάγματα καὶ κατήργησαν αὐτὰ ποὺ ἀποτελοῦν διαθήκη παλιὰ καὶ αἰώνια. Γι’ αὐτὸ ἡ κατάρα θὰ καταφάει τὴ γῆ, διότι ἁμάρτησαν οἱ κάτοικοί της.

Κάθε θλίψη ποὺ περνοῦμε, ὀφείλεται στὴν πτώση μας στὴν ἁμαρτία. Κάθε γενικὴ δοκιμασία, μάλιστα μιὰ παγκόσμια ὅπως αὐτὴ ποὺ περνοῦμε τώρα, ὀφείλεται στὴ γενικὴ ἀποστασία τοῦ κόσμου. Ἐγκαταλείπει ὁ κόσμος τὸν Θεὸ καὶ τὶς ἐντολές Του. Πορεύεται περιφρονώντας τὸ ἅγιο θέλημά Του. Ψηφίζει νόμους ἀντίθετους πρὸς τὸν ἅγιο Νόμο Του. Σ’ ὅλη τὴν οἰκουμένη ἐπικρατεῖ τὸ ἄνομο συμφέρον, ἡ ἐγκληματικότητα, ἡ ἀνηθικότητα, ἡ διαστροφή, ἡ βαριὰ ἁμαρτία μὲ πολλὲς μορφές.

Ὅμως ὁ πανάγαθος Πατέρας Θεὸς δὲν μᾶς ἐγκαταλείπει. Ἔρχεται μὲ αὐ­στη­ρὲς κάποτε παιδαγωγίες, μὲ θλίψεις καὶ ταλαιπωρίες, νὰ μᾶς ξυπνήσει, ἐμᾶς τὰ δύστροπα παιδιά Του, ἀπὸ τὸν λήθαργο. Προσπαθεῖ νὰ μᾶς συνετίσει καὶ νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴ μετάνοια καὶ σωτηρία.

Αἰτία τοῦ κακοῦ ἡ ἁμαρτία. Καὶ λύτρωση ἡ μετάνοια.

Καὶ κάτι ἀκόμη τονίζει ὁ προφήτης (στίχ. 14-16): ὅτι οἱ εὐσεβεῖς ποὺ θὰ ἀπομείνουν στὴ γῆ, θὰ εὐφρανθοῦν μὲ τὴ δόξα τοῦ Κυρίου, ποὺ θὰ φανερωθεῖ, καθὼς τελικὰ θὰ ἐπικρατήσει τὸ θέλημά Του, θὰ λάμψει ἡ δικαιοσύνη Του καὶ θὰ δοξασθεῖ ἡ ἁγιότητά Του. «Ἐλπὶς τῷ εὐσεβεῖ». Μέσα στὴ μεγάλη δοκιμασία ὑπάρχει ἐλπίδα γιὰ τὸν εὐσεβὴ ἄνθρωπο. «Οὐαὶ τοῖς ἀθετοῦσιν, οἱ ἀθετοῦντες τὸν νόμον», προειδοποιεῖ ὁ θεόπνευστος προφήτης. Ἀλίμονο σ’ ἐκείνους ποὺ παραβαίνουν· ναί, δυστυχία σ’ ἐσᾶς ποὺ ἀθετεῖτε τὸν Νόμο.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”