Πρωτοπρ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος: Οἰκουμενιστικός - Οὐνιτικός Μοναχισμός τύπου Bose

Ἐν Πειραιεῖ 19-9-2018

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟΣ - ΟΥΝΙΤΙΚΟΣ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ ΤΥΠΟΥ BOSE

Πρωτοπρεσβ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος

Στό οἰκουμενιστικό - οὐνιτικό μοναστήρι τοῦ Bose τοῦ αἱρετικοῦ παπικοῦ κ. Enzo Bianci, στήν Βόρεια Ἰταλία, διεξήχθη γιά μιά ἀκόμη χρονιά ἀπό 5 ἕως 8 Σεπτεμβρίου, τό 25^ο Διεθνές Συνέδριο «Ὀρθοδόξου Πνευματικότητος», μέ τό γενικό θέμα : «Διάκρισις καί χριστιανικός Βίος». 

Συμμετεῖχαν οἰκουμενιστές ἀπό πολλές Τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ὅπως ὁ Σεβ. Μητρ. Ζιμπάμπουε κ. Σεραφείμ, ἡ καθηγήτρια τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΕΚΠΑ κ. Βασιλική Σταθοκώστα, ὁ Ἀρχιμ. Θεοδόσιος Μαρτζοῦχος, κληρικός τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νικοπόλεως καί Πρεβέζης κ.ἄ. Μήνυμα στό Συνέδριο ἀπηύθυνε, ὡς κατ' ἔτος, ὁ οἰκουμενιστής Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος,τό ὁποῖο ἀνέγνωσε ὁ ἐκπρόσωπός του Ἀρχιμ. Ἀθηναγόρας Φασίολο, κληρικός τῆς Μητροπόλεως Ἰταλίας. Εἰσήγηση μέ θέμα «Ἐγρήγορση καί αὐθεντικότητα στήν Ἐκκλησία σήμερα», πραγματοποίησε στίς 8 Σεπτεμβρίου ὁ οἰκουμενιστής Ἀρχιδιάκονος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου π. Ἰωάννης Χρυσαυγής[1].

Καθηκόντως τονίζουμε τά ἑξῆς : Τόσο ὁ μοναχισμός, ὅσο καί ὁ ἐρημητισμός στή Δύση δέν ἔχουν καμμία σχέση μέ τόν ὀρθόδοξο ἀνατολικό μοναχισμό καί ἐρημητισμό. Ὁ Παπισμός εὐνόησε τήν διαμόρφωση τῶν μοναχικῶν ταγμάτων (Ἰησουϊτῶν, Καπουτσίνων, Δομινικανῶν, Φραγκισκανῶν κ.ἄ.), τά ὁποῖα εἶναι διασκορπισμένα σέ διάφορες περιοχές, ἀλλά ἔχουν ἑνιαία ὀργάνωση καί ὑπάγονται στήν κεντρική ἐξουσία τοῦ αἱρεσιάρχη Πάπα Ρώμης. Ἀκόμη, χαρακτηρίζονται συνήθως γιά τήν ἐξειδίκευσή τους σέ κάποια ἰδιαίτερη ἀποστολή (φιλανθρωπική δράση κλπ) καί διακρίνονται ἐξωτερικά ἀπό τήν διαφορετική ἐνδυμασία τους. Τά μοναχικά τάγματα ἦταν καί παραμένουν ἄγνωστα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, γιατί ἡ ὅλη δομή τους προϋποθέτει διαφορετική θεώρηση τῆς Ἐκκλησίας. Γενικά, ὁ μοναχισμός στή Δύση τοποθετεῖται στήν ὑπηρεσία κάποιου κοινωνικοῦ σκοποῦ, δηλ. εἶναι κυρίως ὀργανωτικός, ἐνῷ στήν Ἀνατολή εἶναι κυρίως ἡσυχαστικός καί ἔχει ὡς κύριο σκοπό τήν ἀένναη λατρεία τοῦ Θεοῦ, τήν ἀδιάλειπτη καρδιακή νοερά προσευχή, τήν ὑπακοή, τήν ἀκτημοσύνη, τήν παρθενία, τήν κάθαρση ἀπό τά πάθη, τό φωτισμό καί τή θέωση. Στό ἴδιο ξένο πρός τήν Ἀνατολή πλαίσιο κινεῖται καί ὁ ἐρημητισμός στή Δύση, ὁ ὁποῖος ἔχει μεταλλαχθεῖ σέ κάποιο εἶδος κοινωνικοῦ ἐρημητισμοῦ. Οὐσιαστικά, ὁ ἐρημητισμός στή Δύση ἄν δέν ἔχει ἐκλείψει παντελῶς, ἔχει σημαντικά ἐξασθενήσει[2]. 

Μέ τόν «παντοδύναμο» Πάπα του ὁ Παπισμός σκοπεύει νά κατακτήσει τόν κόσμο. Ἡ παρά τήν Ἁγία Γραφή καί τήν Ἁγία ΣΤ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο (16^ος Κανών)[3] ὑποχρεωτική ἀγαμία τοῦ κλήρου καί τά ποικίλα «κοινωνικά» μοναχικά τάγματα ἔρχονται νά ὑπηρετήσουν τό σκοπό αὐτό. Ἡ Ὀρθοδοξία ἀντιθέτως, σκοπεύουσα, ὄχι στήν κατάκτηση, ἀλλά στή μεταμόρφωση τοῦ κόσμου, οὔτε τήν ὑποχρεωτική ἀγαμία τοῦ κλήρου ἐπέβαλε, οὔτε τό μοναχισμό ἀπό ἡσυχαστικό μετέβαλε σέ κοινωνικό καί τῆς δράσεως. Στή «θεοποιό» ἡσυχία ὁ μοναχός μεταμορφώνεται καί μυστικῶς μεταμορφώνει τόν κόσμο καί δι’αὐτοῦ «ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔρχεται μετά παρατηρήσεως»[4].

Εἶναι γνωστός ὁ οἰκουμενιστικός, διαβρωτικός καί ἰσοπεδωτικός ρόλος τοῦ Bose. Ἐργαστήρι οἰκουμενιστικῆς θεολογίας ἀποτελεῖ ἡ μοναστική κοινότητα τοῦ Bose τῆς Βόρειας Ἰταλίας. Στό παπικό αὐτό μοναστήρι κάθε χρόνο διοργανώνονται διαχριστιανικά συνέδρια μέ ὁμιλητές, ὄχι μόνο παπικούς, προτεστάντες, μονοφυσῖτες, ἀλλά καί «ὀρθοδόξους» κληρικούς καί θεολόγους. Ἡ κοινότητα αὐτοπροβάλλεται ὡς φιλορθόδοξος καί τά μέλη της ὑποτίθεται ὅτι ἐντρυφοῦν στήν ὀρθόδοξη ἀσκητική παράδοση. Παρά, ὡστόσο, τή βαθειά γνώση τῆς διδασκαλίας τῶν ὀρθοδόξων ἀσκητῶν Πατέρων, παραμένουν ἀμετανόητοι καί σταθεροί στήν πίστη τῆς αἵρεσής τους! Ἡ συμμετοχή πολλῶν «ὀρθοδόξων» στά διαχριστιανικά συνέδρια τοῦ Bose δημιουργεῖ μεγάλη σύγχυση στούς ὀρθόδοξους πιστούς, ὄχι μόνο τῆς Ἰταλίας, ἀλλά ὁλόκληρης τῆς Εὐρώπης. Καί πῶς νά μήν μπερδευτεῖ ἕνας πιστός βλέποντας ὀρθόδοξες βυζαντινές εἰκόνες νά κοσμοῦν τά ἔντυπα τῆς ἀδελφότητας τοῦ Βοse ἤ εἰσηγήσεις μέ θέματα, ὅπως «Ἐγρήγορση καί αὐθεντικότητα στήν Ἐκκλησία σήμερα», μέ ἀναφορές σέ ἀποσπάσματα τῶν ἀσκητῶν Πατέρων τῆς Γάζας, Βαρσανουφίου καί Ἰωάννη, ὅπου παρουσιάζονται ὁρισμένα βασικά στοιχεῖα τῆς ἀρετῆς τῆς διακρίσεως καί ἡ πνευματική κατεύθυνσή της, ἡ ὁποία δέν πρέπει ποτέ νά βασίζεται στήν ἐξουσία τοῦ ἀτόμου, πού τήν ἀσκεῖ, ἀλλά στήν ἀνάπτυξή της, στήν ταπεινοφροσύνη, στόν σεβασμό πρός τόν ἄλλο, στή λεπτότητα, πού ἐκφράζεται συχνά περισσότερο μέ σιωπή, παρά μέ λόγια; Ὁ προσεκτικότερος ὡστόσο μελετητής τῶν ὀνομάτων τῶν ὀρθοδόξων εἰσηγητῶν διαπιστώνει πώς οἱ περισσότεροι ἀπό αὐτούς εἶναι πρωτεργάτες οἰκουμενιστικῶν δράσεων καί ἐντός τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἀπό τίς ὁποῖες προέρχονται. Ἀποκαλυπτική τοῦ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα τῆς ἀδελφότητας τοῦ Bose εἶναι καί ἡ ἐπίσημη ἱστοσελίδα της[5]. Σέ αὐτή ρητά ἀναφέρεται ὅτι στή μονή Bose ἐγκαταβιώνουν «μοναχοί καί μοναχές» ἀπό ὅλες τίς χριστιανικές ὁμολογίες (παπικοί, προτεστάντες, μεθοδιστές κ.ἄ.), ὑπό τήν πνευματική καθοδήγηση τοῦ παπικοῦ Enzo Bianchi. Δέν πρόκειται, παρά γιά ἐφαρμογή τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ὄχι μόνο στή θεολογία, ἀλλά καί στή λειτουργική πράξη καί τή μοναχική ζωή, ὅπου συμπροσευχόμενοι παρίστανται ἀπό κοινοῦ κληρικοί καί πιστοί «ὀρθόδοξοι», παπικοί καί ἀπό κάθε χριστιανική αἵρεση. Εἶναι ξεκάθαρο ὅτι ἡ κοινότητα τοῦ Bose ἀποτελεῖ ἕνα ἰσχυρό προπύργιο τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Ἡ συμμετοχή στά συνέδριά της «ὀρθοδόξων» κληρικῶν καί θεολόγων ἀποτελεῖ πράξη θεολογικῆς καί ποιμαντικῆς ἀνευθυνότητας, ἀφοῦ, ἀφ’ἑνός ὁδηγεῖ σέ σύγχυση τούς ὀρθόδοξους πιστούς, ἀφ’ἑτέρου δέ κανέναν αἱρετικό δέν ὁδήγησε σέ ἐπιστροφή στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία[6].

Εἶναι βέβαιον ὅτι ὁ π. Ἰωάννης θά παρέλειψε σκόπιμα στήν εἰσήγησή του νά ἀναφερθεῖ σέ ὅσα οἱ ὅσιοι καί θεοφόροι πατέρες μας Βαρσανούφιος καί Ἰωάννης λέγουν περί τῶν αἱρέσεων καί τῶν αἱρετικῶν. Ἐμεῖς, ὅμως, ἄς τά ὑπενθυμίσουμε.

Λέγει ὁ Μέγας Βαρσανούφιος στήν χ΄ (600^ή) ἀπόκρισή του γιά τίς αἱρέσεις ὅτι εἶναι δόγματα τῶν Ἑλλήνων (δηλ. τῶν εἰδολωλατρῶν), ματαιολογίες ἀνθρώπων, πού νομίζουν ὅτι κάτι εἶναι, καί ρήματα ἀργῶν ἀνθρώπων. Τίς αἱρέσεις τίς γέννησε ἡ πλάνη. Μποροῦμε νά τίς ἀναγνωρίσουμε ἀπό τούς καρπούς τους, πού εἶναι ἡ φυσίωση, ἡ ἐξουδένωση, ἡ χαύνωση, ἡ ἀμέλεια, τό πρόσκομμα, ἡ ἀλλοτρίωση τοῦ νόμου ἤ καλύτερα τοῦ νομοθέτου Θεοῦ. Εἶναι οἰκητήριο δαιμόνων καί τοῦ ἄρχοντός τους διαβόλου. Δέν φέρνουν στό φῶς, ἀλλά στό σκότος. Δέν προτρέπουν σέ φόβο Θεοῦ, ἀλλά στήν κατά διάβολον προκοπή. Δέν γλυτώνουν ἀπό τόν βόρβορο, ἀλλά καταποντίζουν σ'αὐτόν. Αὐτές εἶναι τά ζιζάνια, πού ἔσπειρε ὁ ἐχθρός στόν ἀγρό τοῦ οἰκοδεσπότου. Αὐτές εἶναι τά ἀγκάθια, πού φύτρωσαν στήν καταραμένη ὑπό τοῦ Δεσπότου Θεοῦ γῆ. Εἶναι ψεῦδος, σκότος, πλάνη, ἀλλοτρίωση Θεοῦ[7].

Κατά τόν Μέγα Βαρσανούφιο, αἱρετικός εἶναι καθένας, πού δέν φυλάττει τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, παρ' ὄλο πού πιστεύει στήν καρδιά του καί ὀμολογεῖ μέ τό στόμα του τόν Χριστό[8].

Ὁ Μέγας Βαρσανούφιος στήν χδ΄ (604^η) ἀπόκρισή του μᾶς ἀποκαλύπτει πῶς φθάνουν μερικοί στό σημεῖο νά λαλοῦν καινά δόγματα. Ἐξηγεῖ ὅτι μερικοί, νομίζοντας πώς εἶναι διδάσκαλοι ἀφ'ἑαυτοῦ τους ἤ ἀναγκαζόμενοι ἀπό τούς ἀνθρώπους νά γίνουν διδάσκαλοι, πρόκοψαν πολύ καί περισσότερο ἀπό τούς διδασκάλους τους καί ἔφτιαξαν καινά δόγματα. Ταυτόχρονα, ὅμως, ἔμειναν πιστοί  στίς παραδόσεις καί τά μαθήματα τῶν διδασκάλων τους, τά ὁποία, ὅμως, δέν ἦταν ὀρθά. Ἀφοῦ πρόκοψαν καί ἔγιναν πνευματικοί διδάσκαλοι, δέν παρακάλεσαν τόν Θεό γιά τούς διδασκάλους τους, ἄν δηλαδή αὐτά, πού εἶπαν, εἶναι ἐπικυρωμένα καί ἀπό τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ἀλλά, ἔχοντας τούς ἑαυτούς τους ὡς σοφούς καί γνωστικούς, δέν διέκριναν τούς λόγους τους. Ἔτσι, λοιπόν, ἀναμίχθηκαν οἱ διδασκαλίες τῶν διδασκάλων τους μέ τίς διδασκαλίες τους καί πότε δίδασκαν ἀπό τήν διδασκαλία, πού ἔμαθαν, πότε ἀπό τήν εὐφυΐα τοῦ μυαλοῦ τους. Ἔτσι, αὐτοί οἱ λόγοι γράφτηκαν στό ὄνομά τους. Ἀφοῦ πρόκοψαν καί βελτιώθηκαν περισσότερο, πῆραν καί ἀπό ἄλλους, ἀλλά καί ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα τούς ἀποκαλύφθηκε κάτι. Καί δίδαξαν ἀπό τά μαθήματα τῶν διδασκάλων τους, χωρίς νά διακρίνουν, ἄν οἱ λόγοι τους εἶναι ἀληθινοί, ὅπως ὄφειλαν νά πληροφορηθοῦν ἀπό τόν Θεό μέ τήν δέηση καί τήν προσευχή. Ἔτσι, ἀναμίχθηκαν οἱ διδασκαλίες καί, ἐπειδή εἰπώθηκαν ἀπ', ἀὐτούςγράφτηκανστό  ὄνομά τους. Ὅταν, λοιπόν, ἀκούσουμε κάποιον ἀπ'αὐτούς νά ἰσχυρίζεται ὅτι αὐτά, πού λέει, τά ἄκουσε ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, αὐτό εἶναι πληροφορία καί ὀφείλουμε νά τόν πιστέψουμε. Ὅταν, ὅμως, διδάσκει τά λόγια του, δέν θά τόν ἀκούσουμε νά λέει αὐτό. Γιατί, αὐτά δέν προέρχονται ἀπό πληροφορία, ἀλλά ἀπό τά μαθήματα τῶν πρώτων διδασκάλων του. Ἔτσι, προσέχοντας στή γνώση καί τή σοφία τους, δέν ρώτησαν τόν Θεό γι'αὐτά, ἄν εἶναι ἀληθινά[9].

Ὁ Μέγας Βαρσανούφιος λέγει ὅτι, ἐάν προσμένεται νά κινηθεῖ σέ ἕνα τόπο αἵρεση, δέν πρέπει νά ἀναχωρεῖ κανείς ἀπό τόν τόπο αὐτό, προτοῦ νά φανερωθεῖ ἡ αἵρεση. Ἐπίσης, λέγει ὅτι, ἐάν σέ ἕνα τόπο κινεῖται μιά ὑπόθεση καί οἱ Πατέρες στόν τόπο αὐτό δέν μποροῦν νά διακρίνουν, ἄν εἶναι αἱρετική ἡ ὄχι, πρέπει νά πηγαίνει κάποιος καί νά ρωτᾶ τούς ἐμπείρους γι'αὐτό. Τέλος, ὁ ἴδιος συνιστᾶ : «Φεῦγε αὐτά, ἀδελφέ, μή βεβαιωθῇ ὁ λόγος αὐτῶν ἐν τῇ καρδίᾳ σου˙ ξηραίνουσι δάκρυα, τυφλοῦσι τήν καρδίαν καί ἄπαξαπλῶς ἀπολλύουσι τούς προσέχοντας αὐτοῖς ἀνθρώπους˙ μή στῇς ἐν αὐτοῖς˙ μή μελετήσης αὐτά, πικρίας γέμουσι καί τελεσφορουσι καρπόν εἰς θάνατον… Ἀδελφέ, εἰ σωθῆναι θέλεις, μή βάλης σεαυτόν εἰς ταῦτα˙ ἐπεί μαρτύρομαί σοι ἐνώπιον Θεοῦ ὅτι εἰς βόθυνον ἐνέπεσας τοῦ διαβόλου καί εἰς τόν ἔσχατον θάνατον. Λοιπόν, ἀπόστα τούτων καί ἰχνηλάτησον τούς Πατέρας˙ κτῆσαι σεαυτῷ τήν ταπείνωσιν καί τήν ὑπακοήν, τόν κλαυθμόν, τήν ἄσκησιν, τήν ἀκτημοσύνην, τό ἀψήφιστον καί ὅσα τοιαῦτα εἰσί καί εὑρίσκεις εἰς τά ρήματα αὐτῶν καί τούς βίους. Ποίησον δέ καρπούς ἀξίους τῆς μετανοίας καί μή προσχῆς ἐμοί τῷ λέγοντι καί μή ποιουντι»[10]. 

Ἄν κάποιος ἔχει κάποιο ἀγαπητό πρόσωπο, πού εἶναι αἱρετικός, συμβουλεύει ὁ Ὅσιος Βαρσανούφιος ὅτι πρέπει νά τόν νουθετεῖ, ὄχι, ὅμως, καί νά ἀντιλέγει. «Νουθέτησον αὐτόν τήν ὀρθήν ἐπιγνῶναι πίστιν˙ μή ἀντιβάλης δέ αὐτῷ, μηδέ θελήσης γνῶναι τί φρονεῖ, ἵνα μή ἐμβάλῃς εἰς σέ τόν ἰόν αὐτοῦ, ἀλλ'ἐάν θελήσῃ ὅλως ὠφεληθῆναι, καί ἄκουσαι τήν ἀλήθειαν τῆς πίστεως τοῦ Θεοῦ, λάβε αὐτόν πρός ἁγίους Πατέρας τούς δυναμένους ἐν Χριστῷ αὐτόν ὠφελῆσαι, καί οὕτως εὑρίσκη ἀβλαβῶς κατά Θεόν αὐτῷ συνερχόμενος. Ἐάν δέ μετά πρώτην καί δευτέραν νουθεσίαν μή προσδέξηται τήν διόρθωσιν, τόν τοιοῦτον, κατά τόν Ἀπόστολον, παραιτοῦ»[11].

Εἶναι, βεβαίως, καλή ἡ ἀναφορά τοῦ π. Ἰωάννου σέ ἀποσπάσματα τῶν ἀσκητῶν Πατέρων τῆς Γάζας, Βαρσανουφίου καί Ἰωάννη, ὅπου παρουσιάζονται ὁρισμένα βασικά στοιχεῖα τῆς ἀρετῆς τῆς διακρίσεως καί ἡ πνευματική κατεύθυνσή της. Ἀλλά, ἐάν δέν ὑποδείξει στούς θαμῶνες τοῦ Bose τήν αἵρεσή τους καί τήν τραγική τους πλάνη, πῶς θά σωθοῦν καί σέ τί θά τούς ὠφελήσουν οἱ ἀσκητές Πατέρες;

---

[1] Ξεκίνησε τό 25^ο διεθνές συνέδριο Ὀρθοδόξου Πνευματικότητος στό μοναστήρι τοῦ BOSE, 5-9-2018, https://www.ekklisiaonline.gr/nea/xekinise-to-25o-diethnes-synedrio-orthodoxou-pnevmatikotitos-sto-monastiri-tou-bose/ καί Ὁ Ἀρχιδιάκονος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου π. Ἰωάννης Χρυσαυγῆς στό συνέδριο BOSE, 9-9-2018, http://fanarion.blogspot.com/2018/09/bose.html

[2] Γ. ΜΑΝΤΖΑΡΙΔΗΣ, Κοινωνιολογία τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἐκδ. Πουρναρᾶς, Θεσσαλονίκη 1999, σσ. 111-112.

[3] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θες/κη 2003, σσ. 233-234.

[4] Λουκ. 17, 20. ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ, Ὀρθοδοξία καί Οὐμανισμός. Ὀρθοδοξία καί παπισμός, ἐκδ. Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου, Ἅγιον Ὄρος 1998, σ. 94.

[5] https://www.monasterodibose.it/

[6] ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΑΤΣΗΣ, «Προπύργιον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τό Bose», Ὀρθόδοξος Τύπος (25-6-2010), http://thriskeftika.blogspot.gr/2010/06/bose.html, ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Ἐπιστολή πρός τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, 27-6-2013, https://www.imp.gr/images/Epikairothta_2013/ANAKOINOTHEN_EPISTOLH_OIKOYMENIKOS_OIKOYMENISMOS_DIALOGOI.pdf

[7] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Βίβλος Βαρσανουφίου καί Ἰωάννου, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 1997, σσ. 283-284.                     

[8] Ὀ. π., ἀπόκρισις φλς΄, σ. 256.

[9] Ὄ. π., σσ. 287.

[10] Ὄ.π., ἀπόκρισις φλζ΄, φλη΄καί χ΄, σσ. 256-257, 284.

[11] Ὄ. π., ἀπόκρισις ψλγ΄, σ. 327.