Κορύφωση του αγώνα υπέρ της Μακεδονίας

ΚΟΡΥΦΩΣΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

Μόνη απάντηση, η εθνική συσπείρωση απέναντι στην προδοτική συμφωνία, αλλά και στην ωμή κρατική βία

Από τον Γιάννη Κουριαννίδη*

Η δολοφονική συμπεριφορά των δυνάμεων καταστολής της ΕΛ.ΑΣ. εναντίον των πολιτών που διαδήλωναν κατά της προδοτικής Συμφωνίας των Πρεσπών, έξω από το Βελλίδειο στη Θεσσαλονίκη, αποτέλεσε μέχρι στιγμής την κορύφωση της μεθοδευμένης επιχείρησης της κυβέρνησης να τσακίσει την αποφασιστικότητα και το φρόνημα του ελληνικού λαού, που στέκεται με αξιοπρέπεια απέναντι στην προδοσία.

Δεν είναι θυμική αυτή η συμπεριφορά ούτε η κλιμάκωσή της. Υπακούει σε συγκεκριμένη μελέτη της κοινωνικής αντίδρασης και της εθνικής αγανάκτησης, και στην εκτίμηση των επιπτώσεων που αυτές μπορεί να επιφέρουν.
Οπως έχουμε ξαναπεί, στο Σκοπιανό οι Έλληνες δεν έχουν αναστολές. Τα κόμματα της Μεταπολίτευσης δεν κατάφεραν να τους ενοχοποιήσουν, ώστε να αποποιηθούν τις ευθύνες τους, όπως έκαναν στο ξεπούλημα της Κύπρου το 1974, τάχα με την ανοχή τους στην επτάχρονη δικτατορία, αλλά και στην εκχώρηση της κρατικής κυριαρχίας μέσω των Μνημονίων, με την ατάκα «μαζί τα φάγαμε».

Για τη Μακεδονία, ο ελληνικός λαός είναι μια γροθιά ενάντια στο ξεπούλημά της, και αυτό δημιουργεί τρόμο στην εξουσία. Από τη στιγμή, λοιπόν, που η ορμή, το πάθος και η αποφασιστικότητά του δεν κατευνάζονται, ήταν αναμενόμενο να περάσει από την προσπάθεια απαξίωσής του στην ωμή και απροκάλυπτη βία.

Οι Έλληνες δεν δίστασαν μπροστά σε αυτήν και, με μπροστάρηδες τις εθνικοτοπικές εκπροσωπήσεις τους (μακεδονικές ομοσπονδίες και σωματεία) και εκκλησιαστικούς κύκλους, ανταποκρίθηκαν επανειλημμένως στα εθνικά καλέσματα και συμμετείχαν μαζικά στις εκδηλώσεις τους. Αυτό, όμως, δείχνει να έχει πιάσει οροφή.

Με αυτό δεν εννοώ, βεβαίως, ότι ο λαός κουράστηκε ή απογοητεύθηκε. Απλώς, η συμμετοχή σε ένα νέο συλλαλητήριο δεν είναι πια κάτι που του αρκεί. Ακόμη και αν κατά την ημέρα της απόπειρας επικύρωσης της συμφωνίας από τη Βουλή, τον ερχόμενο Ιανουάριο, συγκεντρωθεί έξω από αυτήν πλήθος μεγαλύτερο και από το συλλαλητήριο του περασμένου Φεβρουαρίου, αυτό θα είναι κάτι που από μόνο του δεν θα έχει αποτέλεσμα, αφού η πρακτική της ωμής βίας θα κυριαρχήσει ξανά. Το ίδιο θα συμβεί και στην περίπτωση που, έναν μήνα νωρίτερα, στις 7 Δεκεμβρίου, συγκεντρωθεί πλήθος έξω από το Συμβούλιο της Επικρατείας για να στηρίξει την εκδίκαση της αίτησης ακυρότητας της προδοτικής συμφωνίας, μετά τη σχετική προσφυγή των μακεδονικών σωματείων.

Αυτές είναι σίγουρα κομβικές ημερομηνίες στην πορεία του αγώνα για την ακύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών, αλλά θα πρέπει να ενταχθούν μέσα στο πλαίσιο μιας γενικότερης πολιτικής για την υλοποίηση αυτού του στόχου. Προς την κατεύθυνση αυτή, καθοριστικό ρόλο θα πρέπει να διαδραματίσουν οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας, και ειδικότερα αυτές που θέλουν να αυτοαποκαλούνται «πατριωτικές». Δόξα τω Θεώ, τους τελευταίους μήνες τα «πατριωτικά» κόμματα αναφύονται σαν τις παπαρούνες σε μαγιάτικο λιβάδι! Με δεδομένο ότι η σημερινή κυβέρνηση, συνεπικουρούμενη από μερικά πρόθυμα δεκανίκια της, αγνοεί προκλητικά τη βούληση του λαού, αρνούμενη ακόμη και να του δώσει το δικαίωμα να την εκφράσει σε δημοψήφισμα, όπως κάνουν στα Σκόπια, αλλά και με τη στάση υπεκφυγής που τηρεί η αξιωματική αντιπολίτευση, λέγοντας ότι, αν η Βουλή κυρώσει τη συμφωνία, αυτή δεν θα μπορεί να κάνει τίποτε για να το αλλάξει αυτό ως κυβέρνηση (δεν λέει βεβαίως το ίδιο, λ.χ., στον νόμο Κατρούγκαλου, τον οποίο έχει δεσμευθεί να καταργήσει!), μια εθνική συσπείρωση στο όνομα της Μακεδονίας μας θα αλλάξει άρδην το πολιτικό σκηνικό.

Η δέσμευση του πατριωτικού συνασπισμού για την ακύρωση της προδοτικής συμφωνίας, στέλνοντας με αποφασιστικότητα το σχετικό μήνυμα και στο εξωτερικό, θα γνωστοποιήσει προς κάθε κατεύθυνση ότι το κείμενο της συμφωνίας σύντομα θα είναι ένα κουρελόχαρτο.

Η αξιοθαύμαστη ενεργητικότητα και η αυταπάρνηση που επέδειξαν οι συλλογικότητες οι οποίες διοργάνωσαν τα συλλαλητήρια πρέπει να συνεχιστούν με τη μορφή πιέσεων προς τους πολιτικούς, ώστε να δράσουν πια συλλογικά και με παραμερισμό των μικροπολιτικών επιδιώξεών τους.
Αν θέλουμε να έχουμε ουσιαστικό αποτέλεσμα, ο μόνος δρόμος είναι αυτός. Τότε, το μέγα πλήθος έξω από το Συμβούλιο της Επικρατείας ή έξω από τη Βουλή απλώς θα επικυρώσει με την παρουσία του τη νίκη ενός αγώνα που θα έχει ήδη κερδηθεί.

*Διευθυντής περιοδικού «Ενδοχώρα»

dimokratianews 20.09.2018