Σὲ νεκροταφεῖο χοροί;

Σὲ νεκροταφεῖο χοροί;

ἀρχ/του Δανιήλ Ἀεράκη

Τό πρόσωπο τοῦ μακαριστοῦ πατρὸς Αὐγουστίνου Καντιώτη, μητροπολίτου Φλωρίνης, εἶχε ταυτισθῆ μὲ τὴν παρρησία καὶ τὸ θάρρος. Τὸ ἔντυπο, πού καυτηρίαζε τὰ δημόσια σκάνδαλα, ἦταν ἡ «Χριστιανικὴ Σπίθα». Στὸ τεῦχος 130 τοῦ Μαΐου τοῦ 1952, δημοσίευσε ἕνα ἄρθρο, πού συγκίνησε τὸ πανελλήνιο. Θέμα του; «Εἰς νεκροταφεῖον χοροί;». Ἐκεῖ, ὁ φλογερὸς ἱεροκήρυκας θύμιζε, ὅτι ἡ Ἑλλάδα πενθοῦσε γιὰ τὰ τέκνα της πού εἶχαν θυσιασθῆ στοὺς ἀλλεπάλληλους πολέμους. Δὲν εἶχαν περάσει τρία χρόνια, πού τὰ βουνὰ τῆς Μακεδονίας εἶχαν γεμίσει ἀπὸ τὰ ὀστᾶ τῶν πεσόντων Ἑλλήνων. Στὰ περισσότερα σπίτια τῆς Ἑλλάδος ὑπῆρχε θρῆνος. Ἀλλὰ καὶ ἡ φτώχεια θέριζε τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ πληθυσμοῦ.

Σὲ μιὰ τέτοια Ἑλλάδα, ἀπέραντο νεκροταφεῖο, κάτι κυρίες καὶ κύριοι τῆς ἀθηναϊκῆς κοινωνίας διωργάνωναν χοροεσπερίδες καὶ ἄλλες κοσμικὲς ἐκδηλώσεις! Ἄλλοι θρηνοῦσαν, καὶ ἄλλοι χόρευαν!

• Θυμηθήκαμε τὴ «Σπίθα» ἐκείνη τοῦ πατρὸς Αὐγουστίνου, διότι ἐπί ἐθνικοῦ καὶ ἐκκλησιαστικοῦ ἐπιπέδου κάτι παρόμοιο συμβαίνει καὶ σήμερα. Σὲ νεκροταφεῖο χοροί! Πάνω σε κόκκαλα νεκρῶν, πανηγύρια!

Καὶ ἐξηγούμαστε: Ἡ Ἑλλάδα πεθαίνει. Δὲν ἐννοοῦμε ἐδῶ τὴν οἰκονομικὴ κρίσι, πού κι αὐτὴ κάνει τοὺς περισσότερους Ἕλληνες νὰ θρηνοῦν. Ἀναφερόμαστε στοὺς νεκρούς, πού δὲν θρηνοῦν τόσο οἱ Ἕλληνες, ὅσο ἡ Ἑλλάδα. Σὲ κανένα πόλεμο ἡ Ἑλλάδα δὲν ἔχασε τόσα παιδιά της, ὅσα χάνει σήμερα μὲ τὶς ἐκτρώσεις (ἀμβλώσεις).

• Καθημερινὰ φονεύονται τὰ πιὸ ἀθῶα ἑλληνόπουλα! Ὑπολογίζονται σέ 200 ἕως 300 χιλιάδες τὰ παιδικὰ σώματα, πού δέχτηκαν ἀναίτια τὴ στυγερὴ ἐπίθεσι τῶν δολοφόνων ἐκτρωσιολόγων.

Ὑπολογίζονται σὲ 800 ἕως 900 τὰ βρέφη, πού σφάζει κάθε μέρα ὁ σύγχρονος Ἡρώδης, μὲ τὴ σφραγῖδα τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους!

• Καὶ μεῖς, πάνω στὰ σπασμένα κεφαλάκια τῶν σφαγιασθέντων παιδιῶν καὶ τὶς τρυπημένες καρδοῦλες τους, κάνουμε πανηγύρια καὶ λαμπρὲς χοροστασίες! Ἕνα ἀπέραντο νεκροταφεῖο χωρὶς  τάφους καὶ σταυροὺς εἶναι ἡ Ἑλλάδα!

Τὸ Ἔθνος αἱμορραγεῖ, ψυχορραγεῖ, ἀργοπεθαίνει. Οἱ φονιάδες του δὲν εἶναι τὰ γειτονικὰ κράτη, τὰ ὁποῖα φυσικά μᾶς ὑποβλέπουν. Φονιάδες τοῦ Ἔθνους εἶναι οἱ ἴδιοι οἱ Ἕλληνες! Ἕλληνες καὶ Ἑλληνίδες εἶναι αὐτοί, πού προσφέρουν τὰ κυοφορούμενα βρέφη τους στὸ σύγχρονο Ἡρώδη, καὶ τὸν πληρώνουν νὰ τὰ σφαγιάση! Ἕλληνες καὶ Ἑλληνίδες εἶναι αὐτοί, πού πετοῦν τὰ νεαρὰ μέλη τῆς Ἑλλάδος στὸν καιάδα τῶν ἐκτρώσεων!

• Καὶ Ἕλληνες εἶναι και οἱ Δεσποτάδες, πού σὰν νὰ μὴ συμβαίνη τίποτε σ’ αὐτὸν τὸν τόπο, ὀργανώνουν «λαμπρὲς» τελετές, χοροστασίες ἐπιδεικτικὲς καὶ πολυαρχιερατικὰ συλλείτουργα, «εὐφραινόμενοι καθ’ ἡμέραν λαμπρῶς» (Λουκ. ιστ΄ 19-31)! Πῶς νὰ μὴ θυμηθοῦμε τὸ ἄρθρο «Εἰς νεκροταφεῖον χοροί»;

Φοβόμαστε, ὅτι καὶ ὅταν θὰ φτάση τὸ τέλος τῆς Ἑλλάδος, ἀκόμα καὶ τότε θὰ γίνωνται «λαμπρὰ πανηγύρια» ἀπό κούφους ἐκπροσώπους Ἐκείνου, πού ἀνεβαίνοντας στὸ Σταυρό, εἶπε: «Ἐφ’ ἑαυτοὺς κλαίετε καὶ ἐπί τα τέκνα ὑμῶν» (Λουκ. κγ΄ 28).

• Γιὰ τὰ βρέφη, πού πολτοποιοῦνται μὲ τὶς ἐκτρώσεις, δὲν χρειάζονται μνημόσυνα. Εἶναι ἀγγελούδια στὸν οὐρανό. Μὰ γιὰ τὸ κατ’ ἐξακολούθησιν ἔγκλημά μας, χρειάζεται πένθος καὶ ξεσηκωμός.

Ἄν ποῦμε, ὅτι θἄπρεπε νὰ χτυπᾶνε τὰ Χριστούγεννα πένθιμα οἱ καμπάνες, θὰ θεωρηθοῦμε γραφικοί. Καὶ ὅμως, αὐτὸ ἁρμόζει σὲ μιὰ κοινωνία, πού δὲν ἀφήνει νὰ γεννηθοῦν τὰ παιδιὰ (οἱ μικροὶ Χριστοί!).

Ἄν ποῦμε, ὅτι θάπρεπε νὰ χτυπᾶνε πένθιμα οἱ καμπάνες τὸ Πάσχα, θὰ θεωρηθοῦμε παρανοϊκοί. Καὶ ὅμως, ἡ γέννησις ἑνός παιδιοῦ εἶναι Ἀνάστασις. Κι ἐμεῖς σκοτώνουμε τὴν ἀνάστασι χιλιάδες φορὲς κάθε χρόνο!

• Πατέρες καὶ ἀδελφοί, δὲν εἶναι καιρὸς γιὰ πανηγύρια. Εἶναι καιρὸς γιὰ μετάνοια. Ἀλλὰ καὶ γιὰ ἀγῶνα ὑπὲρ τοῦ δικαιώματος κάθε παιδιοῦ νὰ ζήση!