Γιατί η «συμφωνία των Πρεσπών» παραβιάζει και το Διεθνές Δίκαιο. (Β΄ Μέρος)

Πρώτο μέρος ΕΔΩ

ΕΜΠΕΡΙΣΤΑΤΩΜΕΝΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑΣ ΠΟΥ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΗΚΕ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΑΙΣΧΥΝΤΗ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΤΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

Γράφει ο Γιώργος Ρωμανός

«Ο μόνος σίγουρα χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν δόθηκε ποτέ» Γ.Ρ.

Β΄ Μέρος
Οι παραβιάσεις της διεθνούς νομολογίας

Και σε αυτό το Β΄ Μέρος των δύο κειμένων μου για την παράνομη και άκυρη «Συμφωνία των Πρεσπών», (ΣτΠρ.), τόσο βάσει των νόμων και του Συντάγματος της Ελλάδος όσο και βάσει της Σύμβασης της Βιέννης και της Διεθνούς νομολογίας, θα ξεκινήσω με ανάλογο πρόλογο, όπως στο Α΄ Μέρους:

Στις 7 Δεκεμβρίου 2018 θα συζητηθεί στην ολομέλεια του Δικαστηρίου του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) η αίτηση των Παμμακεδονικών Ενώσεων περί: αναστολής της «Συμφωνίας των Πρεσπών», (17/6/18,) και των συμπροσβαλλόμενων πράξεων, των επιστολών του Υπουργού Εξωτερικών προς ΕΕ και ΝΑΤΟ.

Έτσι, η 7/12/2018 είναι μια ημερομηνία ορόσημο για παράλληλη παράσταση και προσφυγή στο ΣτΕ οποιουδήποτε Μακεδονικού Δήμου-πόλεως, Μακεδονικού φορέα, συλλόγου ή και Μακεδόνα ως άτομο, που έχουν οποιοδήποτε! έννομο συμφέρον, (εθνικό ή και απλό εμπορικό) να προσφύγουν στο ΣτΕ παράλληλα με την προσφυγή των Παμμακεδονικών οργανώσεων κατά της δουλόφρονης και προδοτικής «Συμφωνίας των Πρεσπών».

Αυτό αποτελεί μια δεύτερη χρυσή ευκαιρία για κάθε Μακεδόνα πατριώτη ο οποίος με την κατάλληλη νομική και συνταγματολογική υποστήριξη μπορεί να ζητήσει τη δικαίωσή του στο δικαστήριο του ΣτΕ.

Τα στοιχεία έρευνας που παραθέτω εύχομαι να χρησιμεύσουν σε νομικούς και συνταγματολόγους, κυρίως λόγω λογικής επαγωγικής και αφηγηματολογικής πληρότητας, καθώς τα καταθέτω ως μη νομικός.

Μόνο κίνητρο μου το βαθύτατο αίσθημα αγωνιάς για την καταστροφή που απειλεί την ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Μακεδονία, την γενέτειρά μου, διαιώνια ελληνική Θεσσαλονίκη, αλλά και την απειλούμενη, κυρίως από εσωτερικούς εχθρούς, χώρα μας με την εν προόδω σχεδιαζόμενη διάλυση της εθνικής και κρατικής της υπόστασης, ειδικά στη Βόρειο Ελλάδα.

Συνοπτικά σημειώνω τα εξής:

α. Στο Α΄ Μέρος απέδειξα ότι η «ΣτΠρ.» στηρίζεται σε πλαστά στοιχεία τα οποία είναι αποτέλεσμα διεθνών πιέσεων και εκβιασμών προς την Ελλάδα από συγκεκριμένα κέντρα του εξωτερικού τα οποία συνεργάζονται με δουλόφρονους ελληνώνυμους πολιτικούς της χώρας μας.

Έτσι, και βάσει του διεθνούς δικαίου κάθε συμφωνία που βασίζεται σε πλαστά στοιχεία είναι παράνομη. Και πλαστά είναι τα περί δήθεν «Μακεδονικής» εθνότητας των Σλαβοαλβανών, και ομοίως της δήθεν «Σλαβομακεδονικής γλώσσας», του πολιτισμού, και της συνείδησής τους η οποία δεν αλλάζει παρά την κλοπή αντίστοιχων ελληνικών πολιτιστικών στοιχείων.

β. Η «ΣτΠρ.» ως κυβερνητική πράξη μπορεί να είναι μεν απρόσβλητη, αλλά στην πρόσφατη πρώτη αρνητική απόφαση του ΣτΕ συνάγεται, σημείο 7, ότι μπορούν να προσβληθούν από το ΣτΕ τα αποτελέσματα που οδηγούν στην αναστολή Συνταγματικών δικαιωμάτων των Ελλήνων, και όχι μόνο…

γ. Εκκρεμή απόφαση (90 ημέρες από την κατάθεσή της) για άλλη πρόσφατη προσφυγή εναντίον του Υπουργείου Πολιτισμού της χώρας μας, σχετική με την παραβίαση (κλοπή) πνευματικών δικαιωμάτων των Ελλήνων από τους Σλαβοαλβανούς Σκοπιανούς.

Τα δικαιώματα αυτά αφορούν την ελληνική γλώσσα η οποία διαστρέφεται ως δήθεν «Ελληνική Μακεδονική» και «Σκοπιανή Μακεδονική», τα τραγούδια, τις τελετουργίες, και κάθε άλλο ελληνικό πολιτιστικό αντικείμενο.

Συνακόλουθα και επ’ αυτού μεθοδεύεται, όπως και στην «ΣτΠρ.», η ουσιαστική παράκαμψη του πρόεδρου της ελληνικής Δημοκρατίας, βλ. Άρθρο 35 του Συντάγματος, ή ο εκβιασμός του να υπογράψει μια παράνομη δήθεν «Συμφωνία».

δ. Το Σκοπιανό Συνταγματικό Δικαστήριο έχει ήδη δημιουργήσει σχετικό δεδικασμένο απόρριψης, λόγω παράκαμψης του Σκοπιανού προέδρου, για προηγούμενη συμφωνία τους επί ενός αγωγού.

ε. Κατά τις μυστικές (!) και δόλιες δήθεν «συνομιλίες» πριν από την υπογραφή της «ΣτΠρ.» κρύφτηκε και παράνομα δεν λήφθηκε υπόψη από τους ελληνώνυμους «διαπραγματευτές μας» η απόφαση 1448/2009 του Αρείου Πάγου σύμφωνα με την οποία: Ο όρος Μακεδονία είναι ιστορικός, γεωγραφικός και όχι εθνοτικός.

Που θα πει, ότι ο Μακεδόνας είναι Έλληνας, όπως είναι και ο Θρακιώτης, ο Θεσσαλός, ο Αθηναίος, ο Κρητικός, κ.ο.κ. Και έτσι δεν μπορεί ένα μωσαϊκό μεταναστών και εθνοτήτων να αποκτήσει εθνοτική ταυτότητα, γλώσσα και κράτος δια της κλοπής, όταν μάλιστα μετανάστευσε μόλις τον 7ο αι. στα χώματα της Παιονίας (κυρίως) και της Δαρδανίας, δηλαδή εκτός της αρχαίας και της νεώτερης Μακεδονίας η οποία ήταν και είναι μόνο Ελλάδα. Έτσι, όμως, δημιουργείται μία πλαστή εθνότητα και αυτό είναι διεθνές στοιχείο ακυρότητας.

1. Οι παραβιάσεις της «Σύμβασης της Βιέννης», (1969 – 1980)

1.1. Κατά το άρθρο 18 της Συνθήκης της Βιέννης (Ν.Δ. 402/1974 «Περί κυρώσεως της από 23 Μαΐου 1969 Συμβάσεως της Βιέννης περί του Δικαίου των Συνθηκών και του προσηρτημένου αυτή παραρτήματος, ΦΕΚ Α΄ 141) από τη στιγμή που υπεγράφη τα όργανα της Ελληνικής Πολιτείας οφείλουν να απέχουν από ενέργειες οι οποίες αντιβαίνουν στο περιεχόμενο της εν λόγω Συνθήκης.

Αλλά αυτό ισχύει και για την FYROM. Κι όμως από την ημέρα υπογραφής, 17/6/18, της λεγόμενης «Συμφωνίας των Πρεσπών» ο πρωθυπουργός της κ. Ζόραν Ζάεφ αναφέρεται συνεχώς στην χώρα του αποκλειστικά με την λέξη «Μακεδονία», σε «Μακεδονικό Στρατό», σε «Μακεδονική γλώσσα», «Μακεδονική εθνότητα», κ.λπ. χωρίς το υποχρεωτικό επίθετο «Βόρεια», «Βόρειος», κ.ο.κ.

Και αυτό σημαίνει άμεση διεκδίκηση και ενσωμάτωση της μοναδικής Μακεδονίας των Ελλήνων ως περιοχή της Βορείου Ελλάδος η οποία φέρει και το μοναδικό αρχαιοελληνικό όνομα.

1.2. Η λεγόμενη «Συμφωνία των Πρεσπών» υπο το πρίσμα της «Σύμβασης της Βιέννης», αλλά και άλλων άρθρων του Διεθνούς Δικαίου αποδεικνύεται άκυρη και παράνομη, τουλάχιστον, για τους παρακάτω τέσσερις γενικούς κανόνες:

1,2, α. Στη «Συμφωνίας των Πρεσπών», δεν αναγράφεται ξεκάθαρα και πλήρως το καθεστώς ακυρότητάς της (ο διεθνής όρος Status quo ante, -επαναφορά στο προηγούμενο καθεστώς) με την ρητή αναφορά ότι το εν λόγω κράτος θα συνεχίσει να ονομάζεται FYROM, με ό,τι αυτό σημαίνει διεθνώς, εάν η «Συμφωνία» αποτύχει. Κυρίως δεν αναφέρεται ποιος είναι ο θεματοφύλακας, με απλά λόγια ο χειριστής της ανάκλησης αυτής της «Συμφωνίας».

Αν δεν υφίσταται ρητώς η ορθή ευχέρεια καταγγελίας της «Συμφωνίας των Πρεσπών», βάσει της ΣτΒ τότε η μη δυνατότητα καταγγελίας συνιστά πράξη αθέμιτο, και τούτο διότι θεωρητικά δεν βασίζεται σε μονομερή βούληση, αλλά στη συμβατική άδεια εκ της σχετικής ελλείψεως την οποία εμπεριέχει η «Συμφωνία των Πρεσπών» από τη σύναψή της.

Σημειώνεται, ότι στη «Συμφωνία των Πρεσπών», στα Άρθρο 19, περί: Επίλυσης Διαφορών, στα 1,2,3, και στο Άρθρο 20 προβλέπεται μόνο η γενικόλογη δυνατότητα προσφυγής στον ΟΗΕ προς επίλυση, βλέπε Άρθρο 20 της «Συμφωνίας των Πρεσπών», με ασαφέστατη την περαιτέρω πορεία, τύχη και μέλλον της εν λόγω «Συμφωνίας». Πόσο μάλλον όταν αυτή η δόλια και προδοτική «Συμφωνία» προβλέπει επί ορισμένων θεμάτων «ορίμανση 5 ετών».

1,2, β. Στην ίδια, ΣτΒ, βλέπε τα περί: «Απάτης, Άρθρο 49, σελ.19-23. «Οσάκις το κράτος ήχθη εις συνομολόγησιν συνθήκης συνεπεία δολίας συμπεριφοράς ετέρου κράτους (δηλαδή, των Σκοπίων, με πλαστά στοιχεία περί εθνότητας, γλώσσας, πολιτισμού) έχοντος συμμετάσχει εις τας διαπραγματεύσεις, τούτο δύναται να επικαλεσθή την απάτην ως ακυρούσαν την δοθείσαν συναίνεσιν του όπως δεσμευθή διά της συνθήκης.» Στο Άρθρον 50 «Δωροδοκία- αντιπροσώπου κράτους.» Θέμα δωροδοκίας έθεσε η ίδια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εναντίον της Ρωσικής Δημοκρατίας.

1,2,γ. Στην ίδια, Άρθρο 53: «Συνθήκες που συγκρούονται με αναγκαστικό κανόνα του γενικού Διεθνούς Δικαίου» Και:

1,2, δ. Κανόνες συνυφασμένοι με την ΣτΒ, γνωστοί ως κανόνες: ius cogens γενικά

1.3. Είναι υποχρεωτικά, σύμφωνα με την «Σύμβαση της Βιέννης», τα εξής: «…η επικύρωση και όχι η υπογραφή είναι εκείνη που παρέχει στη «Συνθήκη των Πρεσπών» την οριστική της ισχύ.

Αλλά, ως πράξη για να χαρακτηρισθεί «οριστική και αμετάκλητος», σύμφωνα με τη ΣτΒ, θα πρέπει να καλύπτεται «ολόκληρο το κείμενο της «Συμφωνίας των Πρεσπών» και «να μην υπάρχει καμία επιφύλαξη. (ΣτΒ).»

Αλλά, αυτό στην πράξη είναι αδύνατον, γιατί στη «Συμφωνία των Πρεσπών» και στο Άρθρο 1, 10α, προβλέπονται εκκρεμότητες προσαρμογής και ολοκλήρωσής διαφόρων διεργασιών επονομαζόμενων ως: «τεχνική μεταβατική περίοδος» διαρκείας 5 ετών.

Ενώ, από την άλλη, η εν λόγω «Συμφωνία» παράγει τελεσίδικα και μη αντιστρεπτά αποτελέσματα για την Ελλάδα με την έναρξη της ενταξιακής διαδικασίας στο ΝΑΤΟ και τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την ΕΕ.

Κι αυτό έχει άμεση σχέση με το: «καθεστώς ακυρότητας βάσει της Σύμβασης της Βιέννης (άρθρα 42-45), καθώς παράγει μονομερώς βλαπτικά για την Ελλάδα αποτελέσματα.

1.4. Κάθε Διεθνής Συνθήκη είναι νομικό κείμενο που εκφράζει τη συμφωνία δύο ή περισσότερων υποκειμένων του διεθνούς δικαίου με δυνατότητα να δημιουργηθούν, μεταβληθούν ή να αρθούν δικαιώματα και υποχρεώσεις στο πεδίο του Διεθνούς Δικαίου, τα οποία θα διέπονται από αυτό. Βλ. Άρθρο 2 παρ. 1 πρ. 1 Σύμβαση της Βιέννης.

Από αυτό εξάγεται, ότι τα δικαιώματα αυτά ισχύουν κατά μείζονα λόγο όταν σε Διεθνείς Συνθήκες εμπεριέχονται σημεία και νοήματα με ασάφεια ή παραπλανητική διατύπωση πράγμα το οποίο ισχύει σε πολλά σημεία της «Συμφωνίας των Πρεσπών».

2. Στη «Συμφωνία των Πρεσπών» παραβιάζονται Γενικές Αρχές και κανόνες του Διεθνούς Δικαίου

Μερικοί από αυτούς είναι και οι ακόλουθοι επτά διεθνείς ερμηνευτικοί κανόνες οι οποίοι ισχύουν για όλες τις Συμφωνίες παγκοσμίως και τους οποίους επιτάσσει η διεθνής νομολογία Ήτοι:

2.1. Την αρχή της καλής πίστης, που οδηγεί στην αναζήτηση της πραγματικής πρόθεσης των συμβαλλομένων, βάσει του κειμένου ή άλλων στοιχείων.

2.2. Την αρχή της καθόλου έρευνας του κειμένου και όχι τμηματικά αυτού.

2.3. Την αρχή όπου σαφείς διατάξεις δεν χρήζουν ερμηνειών.

2.4. Την αναζήτηση της σκοπιμότητας.

2,5. Την ερμηνεία εκ της συμπεριφοράς των συμβαλλομένων στη πράξη!

2.6. Την προσφυγή σε προπαρασκευαστικές εργασίες, εφόσον το κείμενο παρουσιάζει ασάφειες.

2.7. Η κατά κανόνα προβλεπόμενη καταγγελία συνθήκης αφορά πρωτίστως τις διμερείς συνθήκες.

Η καταγγελία συνθήκης εκ μέρους μιας των συμβαλλομένων Χωρών αποτελεί πάντα μονομερή πράξη. Δι’ αυτής ένα συμβαλλόμενο Κράτος ανακοινώνει τη πρόθεσή του, με ρητή κοινοποίηση, ότι παύει να δεσμεύεται από τη συγκεκριμένη Συνθήκη, οποτεδήποτε αυτό κρίνει!

3. Η Διεθνής αρχή: pacta sunt servanda ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ στα κράτη, και γενικά στα υποκείμενα του Διεθνούς Δικαίου να δεσμευθούν από «ελαττωματικές διεθνείς υποχρεώσεις, είτε το ελάττωμά τους οφείλεται στη διαδικασία σύναψης της συνθήκης, είτε στο περιεχόμενό της.»

4. Βασική αρχή στην οποία βασίζεται το καθεστώς της ακυρότητας και γενική αρχή του διεθνούς δικαίου είναι η αρχή της καλής πίστης, όπως ήδη προαναφέρθηκε. Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης στην απόφαση του Nuclear Tests δέχθηκε ότι αυτή αποτελεί κεντρικό σημείο του διεθνούς δικαίου.

Σχετικά με τα ως άνω και τα εξής:

Ι. McNair, Law of Treaties, σελ. 10 για την προέλευση των Συνθηκών γενικά από το δίκαιο των ιδιωτικών συμβάσεων ( με ιδιαίτερη έμφαση στο αγγλικό δίκαιο), σε O. Corten & P. Klein (Επιμ), The Vienna Convention on the Law of Treaties. A commentary. Vol. II, σελ. .

ΙΙ. Klabbers σε «The Oxford Guide to Treaties», σελ. 552.

ΙΙΙ. Nuclear Tests Case (Australia v.France), International Court of Justice (ICJ), 20 December 1974, available at: httpQ//www.refxorld.org/docid/4023a57c7, σελ.253,268,παρ.46. Επίσης βλ. Την υπόθεση Gabčikovo-Nagymaros Project, Hungary v Slovakia, Judgment, Merits, ICJ GL No 92, [1997] ICJ Rep 7, [1997] ICJ Rep 88, (1998) 37 ILM 162, ICGJ 66 (ICJ 1997), 25th September 1997, International Court of Justice [ICJ] «Every treaty in force is binding upon the parties to it and must be performed by them in good faith.», σελ.162, παρ.142, και πολλά άλλα.

5. Η «Συμφωνία των Πρεσπών» οφείλει και υποχρεούται να ακολουθεί τις αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, και σχετικές Συμφωνίες της Ουνέσκο, πράγμα που δεν συμβαίνει.

Η παράθεση ανάλογων δεδικασμένων εναντίον της «ΣτΠρ.» ξεπερνά κατά πολύ την έκταση του παρόντος κειμένου και πρέπει να αναπτυχθούν από τους καθ’ ύλην αρμόδιους.

6. Στην εν λόγω «Συμφωνία των Πρεσπών» παράγονται σοβαρές δουλείες σε βάρος της Ελλάδος, μερικές των οποίων εξετέθησαν και στο Α΄ Μέρος αυτών των κειμένων.

6. 1. Τόσο στο Άρθρο 13, βάσει του οποίου παραδίδονται τα ελληνικά λιμάνια και η οψέποτε κηρυχθείσα ελληνική ΑΟΖ, όσο και γιατί στο Άρθρο 14, 4 η Ελλάς αναλαμβάνει την υποχρέωση: «να αναπτύξει και να ενισχύσει τη συνεργασία της με τα Σκόπια όσον αφορά στην ενέργεια, ιδίως δια της κατασκευής, συντήρησης και χρήσης διασυνδεόμενων αγωγών φυσικού αερίου και πετρελαίου (υφιστάμενων, υπό κατασκευή και σχεδιαζόμενων)!»

Αυτό σημαίνει πως η υπερχρεωμένη για τον επόμενο αιώνα Ελλάδα θα είναι υποχρεωμένη να κατασκευάζει και να συντηρεί αγωγούς ενέργειας «υφισταμένους και σχεδιαζόμενους» τους οποίους θα τους προωθεί στην FYROM και θα τους διαμοιράζεται με αυτήν επί ίσους όροις.

Έτσι, πέραν της πρόσθετης οικονομικής δουλείας που επιτάσσει το άρθρο αυτό, καθίσταται εύλογο το ερώτημα: πώς είναι δυνατόν να δεσμευτεί η Ελλάδα από τώρα για κάτι που θα σχεδιαστεί στο μέλλον; Και βάσει των αναγκών ποίου κράτους;

Ωστόσο, ο καταναγκασμός σε βάρος της Ελλάδος συνεχίζεται, στο ίδιο Άρθρο, 14, 4, όπου υπάρχει πρόβλεψη-εντολή η οποία επί λέξη: «αφορά στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, περιλαμβανομένων των φωτοβολταϊκών, της αιολικής και της υδρο-ηλεκτρικής ενέργειας.

Πιθανά εκκρεμή ζητήματα θα αντιμετωπισθούν χωρίς καθυστέρηση, με τη σύναψη αμοιβαίως επωφελών διακανονισμών λαμβάνοντας σοβαρά υπ’ όψιν την Ευρωπαϊκή Ενεργειακή Πολιτική και το ευρωπαϊκό κεκτημένο.

Το Πρώτο Μέρος (η Ελλάς) θα διευκολύνει το Δεύτερο (εννοεί την FYROM χωρίς να την αναφέρει με το όνομα αυτό) με κατάλληλη μεταφορά τεχνογνωσίας και εμπειρίας.».

Κι αυτό, όπως ρητώς αναφέρεται στο εν λόγω Άρθρο μέχρι του επιπέδου της μεταφοράς ελληνικής νανοτεχνολογίας από την Ελλάδα προς την FYROM.

Έτσι, όμως, με όσα περιλαμβάνει αυτή η «Συμφωνία» δίνεται η δυνατότητα στο κράτος της FYROM, αν κρίνει ότι η Ελλάδα στο μέλλον δεν του μετέφερε την κατάλληλή «τεχνογνωσία και εμπειρία» να προσφύγει σε διεθνή δικαστήρια ή fora και να καταδικαστεί η Ελλάδα ή να εξαναγκαστεί σε ρήτρες τις οποίες θα πρέπει να καταβάλλει στην FYROM.

Τα σημεία τα οποία παράγουν δουλείες με την μορφή μονομερών εκχωρήσεων δικαιωμάτων και τεχνογνωσία υψηλότατου επιπέδου της Ελλάδος προς την FYROM είναι πολλά.

Έτσι, οι δουλείες που προαναφέρθηκαν για την Ελλάδα είναι: επαχθείς και μονομερείς προς την FYROM, σε βαθμό τέτοιο ώστε εκτός από την παράδοση της Μακεδονίας, (όνομα, εθνότητα, γλώσσα) η Ελλάδα να εξαναγκάζεται να συμπεριφερθεί σαν να είχε νικηθεί σε πόλεμο από την FYROM.

Εν κατακλείδι:

Τα όσα εξετέθησαν αποτελούν μια σύντομη προσέγγιση των διεθνών παρανομιών και της ουσιαστικής ακυρότητας της «Συμφωνίας των Πρεσπών».

Η μεγίστη σοβαρότητα του ζητήματος απαιτεί όλα όσα προανέφερα να αναπτυχθούν με την κατάλληλη νομική και συνταγματική τεκμηρίωση, ώστε η δουλόφρονα «ΣτΠρ.», να ακυρωθεί τόσο σε ανώτατο επίπεδο εντός της Ελλάδος όσο και με προσβολή της σε όλα τα Διεθνή αρμόδια δικαστικά και μη όργανα.

Ως Έλληνες, ερήμην της δουλόφρονης κρατικής ολιγαρχίας και τυραννίας που μας κυβερνά, καταπατώντας μεταξύ πολλών άλλων και το νόμιμο δικαίωμά μας για δημοψήφισμα, στο μέγιστό θέμα Μακεδονίας, οφείλουμε και πρέπει να καταγγείλουμε την «ΣτΠρ.», εκτός από το ΣτΕ και στα διεθνή δικαστήρια.

Όπως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, για μη εφαρμογή της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, λόγω της κλοπής και καταπάτησης των πολιτιστικών και πολιτικών δικαιωμάτων των Ελλήνων κατοίκων της μοναδικής ελληνικής Μακεδονίας, το (άλλων αρμοδιοτήτων) Δικαστήριο Ευρωπαϊκής Ένωσης, το Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης (International Court of Justice),

Οι διεθνείς προσφυγές οφείλουν και πρέπει να γίνουν με χρήση κάθε ένδικου μέσου και για όσα χρόνια χρειαστεί…

Ο αγώνας εναντίον της προδοτικής «Συμφωνίας των Πρεσπών» συνεχίζεται και θα συνεχιστεί με κάθε εξέλιξη, με κάθε μέσο και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Η Μακεδονία ήταν και είναι μόνο Ελλάδα.

Πηγή Οίμος – Αθήνα από Αβέρωφ