Eίδωλα Εκκλησιών

ΕΙΔΩΛΑ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

Νίκος Σακαλάκης,Μαθηματικός

Ο όρος αυτός – είδωλα Εκκλησιών – ανήκει στον άγιο Αμφιλόχιο επίσκοπο Ικονίου και αναφέρεται στις αιρέσεις ως κατασκευάσματα πλάνης.

Είναι αλήθεια, ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας και με την ορολογία τους διαφύλαξαν το πνεύμα του Χριστιανισμού των πρώτων αιώνων.

Δεν μελέτησαν τα δόγματα διανοητικά· τα έζησαν και τα βίωσαν στο μέτρο της αγιότητάς τους, όπως οι Απόστολοι.

Γνώριζαν πολύ καλά ότι δόγμα και θεωτική εμπειρία της άσκησης είναι διαλεκτικά δεμένα.

Ο ιερομόναχος π. Χρυσόστομος της Ι. Μονής Κουτλουμουσίου του Αγίου Όρους γράφει σχετικά: «Πολλοί θαύμαζαν τον υπέρ των Εκκλησιαστικών δογμάτων θερμότατον ζήλον του αγίου Ευθυμίου. Επίσης και του αγίου Σάββα μέριμνα σταθερή και μόνιμη έκφραση αγάπης ήταν η κοινωνία των ανθρώπων με την καθολική Εκκλησία».

Από αρχαιοτάτων χρόνων οι Πατέρες της Εκκλησίας διάλυσαν τις αιρετικές αυταπάτες περί υπάρξεως πολλών Εκκλησιών.

Ο άγιος Αμφιλόχιος στον «κατά αιρετικών» λόγο του μας δίνει την ορθή αντίληψη του νοήματος – όρου ΕΚΚΛΗΣΙΑ.

Λέγει: «Ποιος είναι ο καθηγητής των αιρέσεων; Ο καθηγητής όλων των αιρέσεων είναι ο διάβολος, ενώ ο Χριστός είναι ο καθηγητής της Καθολικής (ορθόδοξης) Εκκλησίας.

Ο διάβολος πολλές αιρέσεις τις ονόμασε εκκλησίες αλλά για να πούμε την αλήθεια είδωλα Εκκλησιών ανάστησε ώστε να αποσπάσει τους ανθρώπους από την όντως Εκκλησία».

Ο άγιος Νεκτάριος στο βιβλίο του «ΙΕΡΑ ΚΑΤΗΧΗΣΗ» τονίζει: «Λέγοντες εις μίαν Εκκλησίαν νοούμεν το εν και μόνο θρησκευτικό καθίδρυμα το επί της γης, υπό του Σωτήρος Χριστού και του Αγίου Πνεύματος καθιδρυθέν και εγκαινιασθέν, ούτινος κεφαλή ο Χριστός».

Σε άλλο βιβλίο του γράφει: «Οι μη αναγεννηθέντες δια της θείας χάριτος, της ενεργούσης εν μόνη τη Μία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία ουδεμίαν Εκκλησίαν αποτελούσιν, ούτε ορατήν, ούτε αόρατον» (περί Εκκλησίας και Παραδόσεως).

Η οικουμενιστική σκέψη και πρακτική, που δέχεται τη χρονική σχετικότητα της Πατερικής δογματικής διδασκαλίας, δεν μπορεί να δεχθεί απόλυτα τις κρυστάλλινες και διαυγείς διδασκαλίες της μόνης αληθινής Εκκλησίας, της Ορθοδοξίας.

Γι’ αυτό και έγινε προσπάθεια στην«Πανορθόδοξο Σύνοδο», ανθρωπίνως βέβαια, ώστε να οδηγηθεί το Ορθόδοξο πλήρωμα στην αποδοχή του Παπισμού και του Προτεσταντισμού ως αυθεντικών Χριστιανισμών – Εκκλησιών.

Μέσα στον κτιστό κόσμο κάθε φαινόμενο υπακούει στη χρονική σχετική αντίληψη της οντολογίας του, της υπάρξεώς του. Ισχύει ο καθολικός νόμος της χρονικά σχετικής αντίληψης των φαινομένων. Για την κατανόησή τους απαιτείται πάντα και η τέταρτη διάσταση του χρόνου. Η φύση και η αλήθεια όμως της Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν υπακούει στο νόμο της μεταβολής, στο νόμο της αιώνιας αλλαγής, διότι δεν είναι ένα σχετικό ιστορικό φαινόμενο.

Πολύ εύστοχα ο Απ. Παύλος παρατηρεί: «Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας» (Εβρ. 13,8).

Ο οικουμενισμός σήμερα είναι το αρχικό νεφέλωμα από το οποίο αργότερα θα προκύψει η υπερθρησκεία.

Συνεργούντος όμως του Θεού και δια των ευχών των αγίων Πατέρων, που είναι αιμοδότες της πίστεως, τελικά η Ορθοδοξία θα ξεπεράσει τον κίνδυνό της και θα νικήσει την παναίρεση του Οικουμενισμού (Αποκ. ΣΤ,2)

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ